УладзГмГр МГкалаевГч ШыцГк. ЛГсцГк серабрыстай таполГ
---------------------------------------------------------------------
У.ШыцГк. "У час не вярнулГся", "Мастацкая лГтаратура", МГнск, 1975
OCR & SpellCheck: Zmiy (zmiy@inbox.ru), 20 лГпеня 2003 года
---------------------------------------------------------------------
Пройдзе час, з зямных касмадромаЂ возьмуць старт вялГзныя зоркалИты Г
накГруюцца да далИкГх галактык.
Магчыма, гэта адбудзецца Ђжо Ђ наступным стагоддзГ, магчыма, значна
пазней. Але наша мара не хоча чакаць, мы Ђжо цяпер хочам ведаць, што
напаткае бясстрашных астралИтчыкаЂ у бясконцай прасторы. Аб Гх прыгодах,
лИсе Г знаходках расказваецца Ђ гэтым зборнГку фантастычных апавяданняЂ.
За возерам, што плИскаецца зусГм пад нашымГ вокнамГ, пачынаецца лес. Мы
мала там бывалГ, не знаходзячы для сябе нГчога прывабнага. Лес быЂ
дагледжаны, расчышчаны Г нагадваЂ школьны парк. Вншая справа - востраЂ на
возеры. Там усИ было так, быццам рука чалавека нГколГ не краналася гэтага
кутка прыроды. На востраве нам было цГкава, у лесе - не.
Але аднаго разу, пасля буры, МГшка Патупчык нацягаЂ на бераг ламачча Г
звязаЂ плыт. Гэта было нешта незвычайнае, Г мы акружылГ МГшку, шкадуючы, што
нГкому з нас не прыйшла такая думка раней. ПаЂтараць жа зробленае кГмсьцГ
было не Ђ правГлах вучняЂ нашай школы.
А МГшка быццам не заЂважаЂ нас Г нашу зайздрасць. Јн спГхнуЂ плыт у
ваду, працягнуЂ яго за прывязаную вяроЂку крокаЂ на пяцьдзесят убок, якраз
туды, дзе пачыналася глыбГнная плынь, Г скочыЂ на хГсткГя бярвенчыкГ.
- Вясло, Патупчык, вясло забыЂся, - пабег у ваду Сярожка Шарай.
МГшка толькГ ЂсмГхнуЂся. А я падумаЂ, што Ин, напэЂна, уявГЂ сябе адным
са старажытных мараходаЂ, якГя на плытах перасякалГ цэлыя акГяны.
ВГдаць, МГшка разведаЂ усИ папярэдне. Плынь аказалася ГмклГвай, Г
неЂзабаве Ин быЂ ужо далИка. Мы пастаялГ яшчэ крыху на беразе, прыкладаючы
час ад часу далонГ да лба, каб паглядзець, як Ин там. А калГ Ђжо плыт з
МГшкам стаЂ як маленькая карычневая кропка, разышлГся.
ВярнуЂся МГшка на самым змярканнГ. Сонца падсмалГла яго, Г Ђ МГшкГ былГ
ярка-чырвоныя рукГ Г ногГ Г лупГЂся пакрыты вяснушкамГ кГрпаты нос. Мы
рабГлГ выгляд, што нГчога незвычайнага не адбылося, а самГ ледзь
стрымлГвалГся - так хацелася ведаць, што ж такога было з МГшкам?
Јн маЂчаЂ. В толькГ, калГ Ђжо вячэра падыходзГла к канцу, непрыкметна
для астатнГх Г настаЂнГка падмГгнуЂ мне з Сашкам. Гэта азначала, што мы
павГнны перад сном тайна прабрацца Ђ яго пакой. Вядома, нас не трэба было
запрашаць двойчы. Больш таго, мы ледзьве дачакалГся прызначанага часу.
- Ну як? - хрыплым шэптам спытаЂ Сашка, як толькГ МГшка, выглянуЂшы
папярэдне Ђ калГдор, зачынГЂ за намГ дзверы.
- Возера, - адказаЂ МГшка.
- В толькГ?! - мы былГ расчараваны. Пра возера мы ведалГ Г без яго.
Нават зараз, у гэты самы момант, яно глуха шумела, лГжучы высокГмГ хвалямГ
пясчаны бераг.
- Лясное.
- ЗдзГвГЂ! - Сашка нават абурыЂся.
В я не разумеЂ, навошта было хавацца сюды, каб даведацца пра звычайную
рэч.
- Па-першае, яно чорнае-чорнае, а па-другое, з'явГлася нядаЂна. ЛяснГк
казаЂ, недзе было землетрасенне, Г яно з'явГлася.
Колер - дробязь, а што побач Исць возера, пра якое нават астатнГя
хлопцы не ведагоць, - гэта Ђжо сапраЂды незвычайная падзея.
- А ты не памыляешся? - не паверыЂ Сашка.
- СамГ Ђбачыце.
НазаЂтра пасля заняткаЂ мы зноЂ былГ на востраве. Я прапанаваЂ узяць
лодку, але сябры не падтрымалГ. Лодка - не для першаадкрывальнГкаЂ. Для
гэтай мэты найлепшае - самаробны плыт.
Нас трох для кволага МГшкавага збудавання было замнога. Разы са два
хвалГ захлИствалГ плыт, Г мы аказвалГся Ђ вадзе. Але Ђрэшце дасягнулГ
другога берага. ВыцягнулГ плыт на пясок Г пайшлГ Ђ лес.
Дарогу МГшка запомнГЂ добра. Праз якую гадзГну мы Ђжо былГ ля мэты.
На першы погляд у гэтым лясным возеры нГчога асаблГвага не было.
ВялГзная палонка пасярэдзГне зарослай мохам паляны. Вакол растуць кусты
алешнГку, сям-там каля берага вГдаць шырокГя лГсты Г кветкГ гарлачыкаЂ. Вось
толькГ паверхня... МГшка не памылГЂся: яна была цьмяная, быццам промнГ
святла знГкалГ Ђ Ий без астатку.
- Як сажа, - усклГкнуЂ Сашка.
- А што я казаЂ? - узрадаваЂся МГшка.
А мне падумалася, што гэта возера падобнае на кавалак глыбокага
космасу, дзе ЂсИ навокал чорна Г да блГжэйшых зорак доЂгГя гады шляху. Але я
не сказаЂ сябрам пра гэта параЂнанне. Яны былГ ЂпэЂнены, што я раЂнадушны да
космасу. А як я мог гаварыць, што некалГ пайду Ђ прастору, калГ нават
фГзкультурай займаЂся па спрошчанай праграме? Таму я нГколГ не марыЂ з
хлопцамГ Ђголас пра падарожжы да зорак. Я нИс сваГо мар/ Ђ сабе.
- Трэба нанесцГ на карту, - сказаЂ Сашка. НяЂрымслГвая яго натура
патрабавала дзейнасцГ. - Стойце тут, я зраблю вымярэннГ, - Г Ин пайшоЂ,
шырока ставячы крокГ, уздоЂж азИрнага берага.
МГшка тым часам сарыентаваЂся па сонцу, каб вызначыць каардынаты
возера. НапэЂна, гэта была дарэмная работа. Каардынаты школы мы вызначалГ
шмат разоЂ - Г Ђначы па зорках, Г Ђдзень па сонцу. А адсюль да школы было
кГламетраЂ дзесяць прама на Ђсход. Так што патрэбныя разлГкГ можна было
зрабГць без алоЂка. Але я зноЂ прамаЂчаЂ. Хай робяць як хочуць. Я ж ведаЂ
адно: я прыйду сюды яшчэ раз, адзГн, Г прынясу акваланг. Я нарэшце адчую,
што гэта такое - чорны Г маЂклГвы космас.
Тым часам вярнуЂся Сашка. Перыметр возера раЂняЂся тысячы шасцГстам
дваццацГ крокам або прыкладна паЂтара кГламетрам. Хлопцы хутка начарцГлГ
картаграфГчную сетку, потым нанеслГ на яе абрысы возера.
- Вяртаемся, - сказаЂ Сашка, задаволена аглядаючы сваю работу.
- Пара Ђжо, - згадзГЂся МГшка, - хутка сцямнее. Ты што, начаваць тут
збГраешся? - крыкнуЂ Ин, убачыЂшы, што я застаюся на месцы.
- Хадзем, ВГцГк, - падбег да мяне Сашка, - мы ж разам усИ рабГлГ, -
па-свойму зразумеЂ Ин мой настрой.
Я засмяяЂся Г далучыЂся да хлопцаЂ.
КалГ праз некалькГ дзИн я сказаЂ, што пайду Ђ лес, гэта не выклГкала нГ
Ђ кога пытанняЂ. Раз не запрашаю Ђ спадарожнГкГ каго-небудзь, значыць, так
мне лепш. Мы прывыклГ паважаць справы Г жаданнГ таварышаЂ.
Надвор'е было пахмурнае, Г вада Ђ возеры здалася яшчэ больш цИмнай. Я
добра плаваЂ Г не баяЂся нГ глыбГнГ, нГ вГроЂ. А тут мне раптам стала
страшнавата. Падумалася, што гэта проста багнГстае балота, дно якога ЂсцГлае
звычайны тарфяны пласт. Але менавГта таму, што адчуЂ страх, няЂпэЂненасць, я
прышпГлГЂ балоны з паветрам, надзеЂ маску Г падышоЂ да вады. Глеба пад
нагамГ была мяккая, як дыван, - прыбярэжнае дно было пакрыта мохам. НогГ не
правальвалГся, Г я Ђжо больш упэЂнена пакрочыЂ далей.
Так, у чорным колеры вады было, напэЂна, вГнавата дно, бо сама вада
мела зусГм нармальны выгляд, з-пад маГх ног Г рук выляталГ шматлГкГя
празрыстыя пырскГ. Можна было вяртацца дадому. На ЂсякГ выпадак я яшчэ
прайшоЂ далей, каб павярнуць Г адтуль паглядзець на неба, Г раптам
паслГзнуЂся Г правалГЂся некуды ЂнГз. Я паспеЂ толькГ Ђбачыць зацягнутае
хмарамГ шэрае неба, яно чамусьцГ вГднелася крыху Ђ баку ад мяне, а яшчэ праз
Гмгненне ЂсИ наЂкол ахутала цемра. ДзГЂна, але гэта адразу супакоГла мяне.
Цемра ж была маИй мэтай. Я паварушыЂ рукамГ, адчуваючы, што цела
падпарадкоЂваецца мне, Г, значыць, варта толькГ захацець, я магу адразу
вярнуцца. Да таго ж у мяне на спГне мГж балонаЂ з паветрам быЂ маленькГ
водаструменны рухавГчок. На крайнГ выпадак я мог скарыстаць яго.
Пад вадой, напэЂна, была плынь. Я адчуваЂ, што мяне павольна цягне
некуды далей. Але лГхтарык не ЂключаЂ: мне патрэбна была толькГ цемра, а ЂсИ
астатняе не мела значэння. Мне здавалася, што я зусГм не Ђ вадзе, а Ђ
прасторы. Цела было лИгкае, нГбы бязважкае. Я мог ляжаць, распластаЂшы рукГ,
даць нырца, узляцець угару. Мне падабаЂся мой стан, Г толькГ было шкада, што
вакол не вГдно сузор'яЂ. Без Гх не было сапраЂднага космасу.
Але Г цемра падманула мяне. Вочы хутка прызвычаГлГся, Г тады я
заЂважыЂ, што палосы дзИннага святла прабГваюцца праз вадзяную тоЂшчу Г
даходзяць сюды, выклГкаючы да жыцця ценГ водарасцяЂ Г рыб. Аднак над галавой
святла не было. Гэта азначала толькГ адно: значная частка возера
знаходзГлася пад зямлИй.
Пакуль я раздумваЂ, цГ не пара вяртацца, мяне аднесла да берага. Јн быЂ
камянГсты, гладкГ, як сцяна. ПамацаЂшы яго рукамГ Г не знайшоЂшы нГчога
адметнага, я адштурхнуЂся Г павярнуЂ назад. Але не паспеЂ праплысцГ якГх
дзесяць крокаЂ, як зноЂ апынуЂся на старым месцы. ЦГ то плынь аказалася
мацнейшая, чым я разлГчваЂ, цГ з напрамку збГЂся. Пад рукамГ, здалося, была
тая ж самая гладкая каменная глыба. Каб дарэмна не плутаць, прыйшлося
запалГць лГхтар.
Абрысы навакольных прадметаЂ былГ няпэЂныя, хГсткГя. Але чым больш я
ЂглядаЂся Ђ Гх, тым мацней мяне ахоплГвала здзГЂленне. Падводныя скалы
нагадвалГ... дом. Час Г вада разбурылГ яго. ЗасталГся толькГ рэшткГ сцен з
проймамГ акон Г дзвярэй.
НапэЂна, затопленым аказаЂся цэлы пасИлак. Побач з гэтым домам былГ
яшчэ збудаваннГ. ТакГя ж старыя, аблепленыя водарасцямГ Г ракавГнамГ. Час не
пашкадаваЂ гэта былое чалавечае жытло. У дамах не засталося нГчога з
прадметаЂ або мэблГ. ВГдаць, гэта быЂ век, калГ людзГ яшчэ не ЂмелГ рабГць
сабе прылады з жалеза, а карысталГся драЂлянымГ Г касцяным! рэчамГ. Гэта,
праЂда, не надта адпавядала архГтэктуры збудаванняЂ. Але тады мне было не да
грунтоЂнага аналГзу Г вывадаЂ.
Я пашукаЂ якГх-небудзь рэчаЂ - не вяртацца ж назад з пустымГ рукамГ, -
я абходзГЂ адзГн пакой за другГм, разграбаЂ глей пад нагамГ, мацаЂ сцены.
НГчога не было.
Нарэшце мне надакучыла гэта блуканне, дый першы балон з паветрам
апусцеЂ. Я рашыЂ вяртацца Г проста так, у апошнГ раз, правИЂ промнем
лГхтарыка па сцяне, што стаяла на маИй дарозе. Чорныя, замшэлыя каменнГ. В
раптам сярод Гх нешта блГснула.
Мне здалося, што гэта быЂ лГсцГк серабрыстай таполГ, якГх шмат расло на
беразе. Јн патануЂ Г зачапГЂся за каменны абломак. Яго знаходжанне тут было
да таго неверагодным, што я не ЂтрымаЂся Г памацаЂ лГсцГк. Јн варухнуЂся, як
на галГнцы, - яго ножка якГмсьцГ чынам трапГла мГж каменняЂ - Г зноЂ
вярнуЂся на сваИ ранейшае месца. Але гэта быЂ не сапраЂдны лГсцГк. Пальцы
выразна адчулГ метал. Было толькГ дзГЂна, што нГ вада, нГ час не адбГлГся на
гэтым метале. КолькГ я нГ круцГЂ лГсцГк - не заЂважыЂ на Гм нГводнай плямкГ.
Такую знаходку варта было паказаць хлопцам.
Ужо бралася на вечар, калГ я вярнуЂся Ђ Гнтэрнат. Як на тое, у калГдоры
носам к носу сутыкнуЂся з настаЂнГкам. З Гм былГ Сашка Г МГшка.
- Дзе ты прапаЂ? - закрычаЂ Сашка.
В я ЂспомнГЂ, што Ђ нас у гэты час лабараторныя заняткГ па фГзГцы. Мне
стала няИмка перад настаЂнГкам.
- ВдзГ паеш, - спынГЂ мяне настаЂнГк, калГ я пачаЂ быЂ апраЂдвацца, -
потым раскажаш.
Я ЂзлаваЂся на сяброЂ: вось балбатуны, трэба было Гм гаварыць, дзе я!
Цяпер прыйдзецца, можа, яшчэ цэлы даклад рабГць, а я ж па сутнасцГ нГчога не
ведаю. НГ пра возера, нГ пра рэшткГ таго паселГшча.
Але я памылГЂся. НастаЂнГк да майго расказу паставГЂся зусГм спакойна,
а выслухаЂшы, сказаЂ:
- ВдзГ Ђ лабараторыю.
ТолькГ адышоЂшы, я ЂспомнГЂ, што забыЂся паказаць яму лГсцГк. Аднак не
вяртацца ж назад, я Г без таго пазнГЂся.
Сашка з МГшкам корпалГся ля тэлепрыИмнГка з электроннай аЂтаматычнай
настройкай. Гэта была наша навГнка. ПрыИмнГк мог не рэагаваць на самыя
моцныя сГгналы, калГ яны не адпавядалГ зададзенай праграме па тэме. З
мГльИнаЂ перадач Ин павГнен быЂ выбГраць толькГ тую, якая нам патрэбна,
МГшка нават сумняваЂся, цГ прыме настаЂнГк па фГзГцы нашу работу. ТакГ
тэлепрыИмнГк, сцвярджаЂ МГшка, больш падобны на кГбернетычнага робата. Мне ж
з Сашкам такое спалучэнне прыИмнГка Г робата спадабалася. Праца наша
падыходз'Гла к канцу. Заставалася, уласна, адрэгуляваць блок настройкГ. КалГ
я ЂвайшоЂ, Сашка якраз гэтым Г займаЂся. Блок быЂ падключаны да прыборнага
шчытка, дзе Ђсе дадзеныя абагульнялГся Г Ђ выглядзе спакойнай хвалепадобнай
лГнГГ клалГся на доЂгую папяровую стужку асцылографа.
- Гатова? - спытаЂ я, нахГлГЂшыся да СашкГ.
- Пара... - Сашка асекся.
Я зГрнуЂ на яго, потым на папяровую стужку, якая павольна паЂзла,
закручваючыся Ђ адмысловым кальцы, Г здзГвГЂся сам. Пяро асцылографа нГбы
кГнулася Ђ дзГкГя скокГ.
НекалькГ ГмгненняЂ Сашка глядзеЂ на паласатую змейку-стужку, потым
схамянуЂся Г зГрнуЂ падазрона на мяне:
- Слухай, ВГця, ты часам не праглынуЂ генератар сГгналаЂ?
- Скажаш...
- Не, праЂда, выйдзГ на хвГлГну.
Сашка Ђжо злаваЂся, калГ я вярнуЂся. Бо, аказваецца, гэта я дзейнГчаЂ
на нашы прыборы.
- Вытрасай кГшэнГ, - загадаЂ мне МГшка. В гэтае МГшава далучэнне да
СашкГ зусГм збянтэжыла мяне. Я паглядзеЂ на аднаго, на другога Г раптам
успомнГЂ пра лГсцГк. НГчога Гншага Ђ маГх кГшэнях не было.
- Вось, - працягнуЂ я МГшку знаходку.
- Там? - спытаЂ Ин, кГЂнуЂшы галавой у бок акна.
- Пад вадой, з разваленай сцяны выцягнуЂ.
- Давай, - выхапГЂ лГсцГк з маГх рук Сашка, - стаЂце блок.
Як яму прыйшла Ђ галаву думка, што лГсцГк выпраменьвае Г што гэта
выпраменьванне трэба паспрабаваць злавГць тэлепрыИмнГкам, не ведаю. У яго
заЂсИды Ђ галаве поЂна самых неверагодных думак. Здаралася, за Гх нам нават
пападала. Было ж, што мы спалГлГ энергакабель, Г школа некалькГ гадзГн
сядзела без электрычнасцГ. Або другГм разам, паверыЂшы, што Сашка адкрыЂ
новы, тэлепатычны метад уздзеяння на жывИл, мы Ђначы забралГся Ђ вальер да
тыгра (гэта было на экскурсГГ Ђ ВндыГ) Г нарабГлГ спалоху на Ђсю акругу.
Але, так цГ Гнакш, на гэты раз Ин прыдумаЂ здорава.
Сашка паставГЂ лГсцГк побач з антэнай Г ЂключыЂ прыИмнГк. Электронны
настройшчык адразу выбраЂ патрэбную хвалю. Яна была нейкая незвычайная, не
ЂласцГвая нашым тэлеЂстаноЂкам.
- КасмГчнага паходжання, - аж загарэЂся Сашка. А мы з МГшкам
здагадалГся, што цяпер Ин нас не падпусцГць да прыИмнГка Г блГзка. Космас
быЂ яго заказнГкам.
Экран мГгаЂ, не ажываючы, аднак, зусГм як тады, калГ не працуе
перадатчык. Але Ин працаваЂ. Мы гэта самГ бачылГ. Сашка падсунуЂ лГсцГк яшчэ
блГжэй да антэны Г выключыЂ у лабараторыГ святло.
НейкГ час экран не мяняЂся, потым у Гм нешта зварухнулася Г... я працИр
вочы. А калГ адняЂ ад Гх пальцы, на экране быЂ... той самы дом, якГ я бачыЂ
пад вадой, толькГ цэлы.
Адлюстраванне не доЂга было нерухомым. Хутка дом пачаЂ нГбы адступаць
на заднГ план, адкрываючы перад сабой чысценькГ дворык. Некаторы час Ин быЂ
пусты, потым з ценю ад плота выйшаЂ чалавек. ВысокГ, стройны, хоць Г не
малады. Јн быЂ апрануты Ђ лИгкГ зручны касцюм. Накшталт нашых сучасных
спартыЂных. НекалькГ секунд чалавек моЂчкГ ЂзГраЂся, нГбы сапраЂды бачыЂ
нас, Г нарэшце загаварыЂ.
ПрыИмнГк, аднак, не перадаваЂ чамусьцГ гукГ яго голасу. Сашка круцГЂ
лГсцГк Г так Г гэтак - нГчога не было чутно.
ЦГшыню парушыЂ стук у дзверы.
- Гэй, вы, ноч ужо, - пачулГ мы воклГч дзяжурнага, - зараз выключаю
святло.
- Хадзем, Саша, - МГшка ЂзяЂ сябра за руку, - заЂтра даведаемся.
Той нехаця падпарадкаваЂся.
ЦГ трэба гаварыць, што сон доЂга не мог узяць мяне. Я варочаЂся на
ложку, Г карцГны, адна неверагоднейшая за другую, стаялГ перад маГмГ вачыма.
Я нГбы бачыЂ невядомых касманаЂтаЂ, якГя прыляцелГ на Зямлю тады, калГ наша
цывГлГзацыя толькГ пачыналася. Потым той чалавек мне ЂяЂляЂся зусГм не
чужынцам, а жыхарам мГфГчнай Атлантыды... Я не паспеЂ нГчога дадумаць да
канца. ВГдаць, дзяжурны пачуЂ, што я варочаюся, Г ЂключыЂ
электраЂсыпляльнГк.
РанГцай, ледзь развГднела, я памчаЂ да СашкГ. Јн доЂга не адчыняЂ Г ЂсИ
нешта незадаволена мармытаЂ.
- Хутчэй ты, - зазлаваЂ я.
- А куды спяшацца? - Сашка нават не скрануЂся з месца.
- МГшка, ты чуеш? - закрычаЂ я на Ђвесь калГдор, хаця МГшкава галава
Ђжо тырчала з дзвярэй суседняга пакоя.
- Давай, давай! - населГ мы Ђдвух на Сашку.
Јн нехаця сабраЂся Г паплИЂся за намГ следам.
У лабараторыГ было цГха Г змрочна. МГшка, не запальваючы святло,
уключыЂ тэлепрыИмнГк. Экран замГгаЂ у прыцемках сотнямГ зеленаватых Гскарак.
МГналГ секунды, мабыць, хвГлГны. Учарашняй карцГны не было.
- Пасунь лГсцГк, - шапнуЂ я, нГбы, сказаЂшы гэта Ђголас, мог спалохаць
таго невядомага дыктара.
- Не трэба, - раптам сказаЂ Сашка, - Ин ужо нГчога не пакажа.
- Што-о!!! - мы абярнулГся да яго.
- Я быЂ тут уначы... Не мог жа я спаць, як вы. Тут цывГлГзацыя, а вы...
- напаЂ Ин на нас з МГшкам.
- Ну!
- Не крычы, - агрызнуЂся Сашка, - самГ праспалГ. Я толькГ хацеЂ
узмацнГць зарад гэтага жалезнага абломка, якГ вы называеце лГсцГкам, Г
паклаЂ пад прамень тэлекамеры. Хто яго знаЂ, што Ин зусГм разрадзГцца.
Не ведаю, што зрабГлГ б мы з Сашкам, каб не настаЂнГк. Јн пачуЂ наш
крык Г прыйшоЂ у лабараторыю.
- Ваюеце? - усмГхнуЂся настаЂнГк, Г мы адразу астылГ.
Јн выслухаЂ нас моЂчкГ, не сказаЂшы нГ слова асуджэння, быццам так Г
трэба было Сашку дзейнГчаць. Потым сказаЂ:
- НГчога страшнага не здарылася. Думайце, шукайце, можа, ВГцеЂ лГсцГк
зноЂ загаворыць. А няЂдачы бываюць нават у выдатных даследчыкаЂ...
КалГ настаЂнГк пайшоЂ, мы яшчэ нейкГ час пастаялГ, пакуль у нас з
МГшкам зусГм не знГкла злосць на Сашку. В тады далГ адзГн аднаму клятву:
- Будзем шукаць, нават калГ на гэта спатрэбГцца ЂсИ наша жыццИ.
Last-modified: Sun, 26 Oct 2003 09:53:16 GMT