SHervud Anderson. CHelovek v korichnevoj kurtke
Perevod P.Ohrimenko
--------------------------------------------------------------------------
Tekst: SHervud Anderson. Rasskazy. M: GIHL, 1959. Str. 245-248.
|lektronnaya versiya: V.Esaulov, yes22vg@yandex.ru, oktyabr' 2003 g.
--------------------------------------------------------------------------
Napoleon, sidya na kone, ustremilsya v boj.
Aleksandr, sidya na kone, ustremilsya v boj.
General Grant soshel, s konya i uglubilsya v les.
General Gindenburg stoyal na holme.
Luna vzoshla iz-za kustov.
* * *
YA pishu istoriyu deyanij chelovecheskih. YA napisal tri takie istorii, a ya
eshche sovsem molodoj chelovek. YA uzhe napisal trista tysyach, chetyresta tysyach
slov.
Moya zhena hodit po nashemu domu, gde ya sizhu vot uzhe neskol'ko chasov i
pishu. Ona vysokogo rosta, s chernymi volosami, kotorye nachinayut sedet'.
Prislushajtes': ona tiho podnimaetsya po lestnice. Ves' den' ona tiho hodit
po domu, zanyataya hozyajstvom.
YA priehal v etot gorodok iz drugogo gorodka v shtate Ajova. Otec moj
byl rabochim, malyarom. On ne preuspel v zhizni, kak ya. YA probilsya, okonchil
kolledzh i stal istorikom. Dom, v kotorom ya sizhu, prinadlezhit nam. Komnata,
gde ya rabotayu, - eto moya komnata. YA uzhe napisal istoriyu treh raznyh
narodov. YA rasskazal, kak voznikali gosudarstva i kak proishodili srazheniya.
Vy mozhete videt' moi knigi na polkah bibliotek. Oni stoyat tam v strunku,
kak chasovye.
YA takogo zhe vysokogo rosta, kak moya zhena, i nemnogo sutulyus'. Hotya ya
pishu smelo, ya ochen' zastenchiv, YA lyublyu rabotat' odin v svoej komnate, za
zakrytoj dver'yu. U menya mnogo knig. Narody prohodyat v etih knigah odni za
drugim. V komnate tiho, no knigi polny grohota.
* * *
Napoleon s®ezzhaet s holma i ustremlyaetsya v boj.
General Grant idet cherez les.
Aleksandr s®ezzhaet s holma i ustremlyaetsya v boj.
* * *
U moej zheny ser'eznyj, pochti surovyj vzglyad. Inogda to, chto ya dumayu o
nej, pugaet menya. Pod vecher ona uhodit iz domu na progulku. Naprotiv nashego
doma - dom zheltogo cveta: ZHena vyhodit iz bokovoj dveri i prohodit po ulice
mezhdu nashim domom i zheltym.
Hlopaet bokovaya dver' nashego doma. Minuta ozhidaniya. Lico moej zheny
proplyvaet na zheltom fone.
* * *
General Pershing s®ehal s holma i ustremilsya v boj.
Aleksandr s®ehal s holma i ustremilsya v boj.
* * *
V moem ume maloe vyrastaet v ogromnoe. Okno pered moim pis'mennym
stolom vydelyaet nebol'shoe, ogranichennoe ramoj pole napodobie kartiny.
Kazhdyj den' ya sizhu i podolgu smotryu v eto okno. So strannym chuvstvom v dushe
ya zhdu chego-to neminuemogo. Ruka moya drozhit. Lico, skol'zyashchee poperek
kartiny, kak-to neponyatno dejstvuet na menya. Lico proplyvaet, zatem
ostanavlivaetsya. Ono dvizhetsya sprava nalevo, zatem ostanavlivaetsya.
Lico vhodit v moe soznanie i uhodit, ono proplyvaet v moem soznanii.
Pero vypalo iz moej ruki. V dome tishina. Glaza proplyvayushchego mimo lica
smotryat v druguyu storonu.
ZHena moya devushkoj priehala v etot gorodok iz drugogo gorodka v shtate
Ogajo. U nas est' sluzhanka, no zhena neredko sama metet poly i inogda
prigotovlyaet postel', v kotoroj my vmeste spim. Po vecheram my sidim vmeste,
no ya ne znayu ee. YA ne mogu vytryahnut' sebya iz svoej skorlupy. YA noshu
korichnevuyu kurtku i ne mogu vyjti iz nee. YA ne mogu, vyjti iz sebya samogo.
ZHena moya ochen' krotkaya zhenshchina, i govorit ona privetlivo, no ona ne mozhet
vyjti iz sebya samoj.
ZHena ushla iz domu. Ona ne podozrevaet, chto ya znayu malejshuyu ee mysl' na
protyazhenii vsej ee zhizni. YA znayu, chto ona dumala, kogda byla rebenkom i
gulyala po ulicam svoego gorodka v shtate Ogajo. YA slyshal golosa ee razuma.
Slyshal samye tihie golosa. YA slyshal krik ispuga, kogda ona vpervye byla
ohvachena strast'yu i pril'nula ko mne. I eshche slyshal ya golos straha skvoz'
slova muzhestva, kotorye ona proiznosila, kogda my sideli vmeste v pervyj
vecher posle svad'by i pereezda v etot dom.
Bylo by stranno, esli by ya mog sidet' zdes', kak sejchas, a v eto vremya
moe sobstvennoe lico proplyvalo cherez kartinu, obrazuemuyu zheltym domom i
oknom. Bylo by stranno i prekrasno, esli by ya mog vstretit'sya so svoej
zhenoj, ochutit'sya v ee prisutstvii.
ZHenshchina, ch'e lico tol'ko chto proplylo cherez moyu kartinu, nichego ne
znaet obo mne. YA nichego ne znayu o nej. Ona ushla po ulice. Golosa ee razuma
vedut razgovor. YA sizhu zdes', v etoj komnate, odinokij, kak i vsyakij drugoj
chelovek, kotoryj kogda-libo zhil na zemle.
Bylo by stranno i prekrasno, esli by ya mog zastavit' svoe lico
proplyt' cherez kartinu. Esli by moe proplyvayushchee lico moglo vojti i
soznanie moej zheny, esli by ono moglo vojti v soznanie kakogo by to ni bylo
chelovecheskogo sushchestva, muzhchiny ili zhenshchiny, - kak eto bylo by stranno i
prekrasno!
* * *
Napoleon, sidya na kone, ustremilsya v boj.
General Grant uglubilsya v les.
Aleksandr, sidya na kone, ustremilsya v boj.
* * *
Znaete li, chto ya vam skazhu? Inogda vsya zhizn' mira proplyvaet v moem
soznanii odnim chelovecheskim licom. Bessoznatel'noe lico mira
ostanavlivaetsya i stoit peredo mnoj.
Pochemu ya ne govoryu drugim ni slova golosom svoego «ya»? Pochemu za vsyu
nashu sovmestnuyu zhizn' ya ne mog probit'sya skvoz' stenu k svoej zhene? YA uzhe
napisal trista tysyach, chetyresta tysyach slov. Neuzheli net takih slov, kotorye
vedut v zhizn'? Kogda-nibud' ya zagovoryu sam s soboj. "Kogda-nibud' ya napishu
zaveshchanie samomu sebe.
Last-modified: Mon, 20 Oct 2003 13:21:04 GMT