na druga i ne mogli otorvat' glaz. Bab'e v kolonne prodolzhalo gogotat', no on uzhe nichego ne slyshal. - Proshe pana, co to est za mesto gdze my pshiehali? - vdrug proshelestel ee golos. - |to Magadan, Alisa, - skazal ya, - eto stolica Kolymskogo kraya. Sejchas vas obrabotayut v sanpropusknike, a potom peregonyat na dve nedeli v karantinnyj lager'. Tam vas iznasiluyut sanitary-ugolovniki, vosem' chelovek. Vy zaboleete nervnoj goryachkoj, a kogda popravites', vas otpravyat na trassu v zhenskij lager' |l'gen, chto znachit "mertvyj", i tam na lesopovale vy zaboleete snova, na etot raz uzhe okonchatel'no. Vy pol'ka ili anglichanka? - Moj ojtec polyak, a matka anglijka, - drozha, otvechala ona. - Uvy, ni otec vash, ni mat' nichego ne uznayut o sud'be dochki... - Ale to ni povinno byt'! - v uzhase voskliknula ona. - Its impossibl, moj kohanyj! Samsik, Gena, Arik, Radik, Pantelej, spasite menya, etogo ne dolzhno sluchit'sya! - |to i ne sluchitsya! - voskliknul ya. - YA vas spasu! YA protyanul ej ruku, i ona, vcepivshis' v nee mertvoj hvatkoj, pereprygnula cherez kyuvet, i ya potashchil ee za ugol blizhajshej zony, to est' za zabor. - Molchi, tol'ko molchi, Alisa, - sheptal ya, snimaya s nee nekogda shikarnoe, no provonyavshee potom i mochoj pal'to, potom koftu, vatnye shtany, bahily. - Teper' ty golaya, Alisa, teper' ty blizka k spaseniyu. YA sunul ee k sebe za pazuhu, pod sviter, i ona pril'nula k moemu telu svoej atlasnoj, nezhnoj, uzhe teploj kozhej, polnoj elektricheskih zaryadov kozhej, i volosy ee razmetalis' po moej grudi, i guby zasheptali chto-to nevnyatnoe na vseh tridcati evropejskih yazykah pryamo nad moim serdcem, i ona spaslas'. - Proshe pana, co to est za mesto, gdze my pshiehali? - proshelestel ee golos. O Bozhe, kakaya ona byla robkaya, eta devushka, i kak ona byla blizka! YA mog by protyanut' ej ruku, ona pereprygnula by cherez kyuvet i poshla by ryadom so mnoj po mostkam. Tolya otvernulsya i uslyshal sdavlennoe, ele slyshnoe rydanie. Ona ponyala, chto zdeshnij komsomolec ej ne otvetit. Ona bormotala, vse eshche obrashchayas' k nemu, no uzhe bez vsyakoj nadezhdy, uzhe predvidya i karantinku, i ugolovnikov, i lesopoval: - ...my ehali celyj mesyac, eti kobety delali so mnoj uzhasnye veshchi, ya na grani gibeli, kuda nas gonyat, mne vsego semnadcat' let, ya nikogo ne znayu v etoj strane, mne strashno... Tak ona bormotala to li po-pol'ski, to li po-russki, to li po-angl... V eto vremya etap, a vmeste s nim i Tolya, poravnyalis' s gorodskoj "vol'noj" banej. Zdes', na ledyanom bugre, pod fonarem stoyalo desyatka dva muzhikov ves'ma byvalogo vida, ochevidnye "blatari", podbochenivshiesya, slovno generaly, prinimayushchie parad. - Fizkul'tprivet, devchata! S priezdom!- garknul kto-to iz nih. - Oj, da eto Serega Volchok, lopni moi glaza! - zavizzhal v kolonne golos rezkij, kak elektropila. Dvizhenie vdrug zatormozilos'. Konvoj zametalsya. S bugra vopili: - Ninka, snova k nam prichimchikovala?! Mashku Sereginu na peresylke ne vstrechali, devki? |j, devki, vas na "Felikse" vezli? Simku Pryskinu ne vidali? Devki, lovite papirosy! Konfety lovite, maruhi ebanye! - Devochki, da ved' eto zhe hahal' moj stoit! Hudya, krasavchik! Zdorovo, huj morzhovyj! A YUrka Lepehin eshche zdesya? Muzhchiny, est' tut kto s priiska Serebristyj? Mal'chiki, myla kin'te! Umolyayu, myla! Tak vopila vsya zhenskaya kolonna, v kotoroj okonchatel'no uzhe rasstroilis' ryady. - Tamarka, tam v svertke podshtanniki trikotazhnye! S bugra leteli svertki, pachki papiros, kuski myla, odekolon, konservy, hleb. Tolyu otbrosili k kakomu-to pokosivshemusya zaborchiku, on provalilsya v sneg i, potryasennyj, nablyudal za etoj neveroyatnoj scenoj. CHto eto za besstrashnye muzhiki i kto ih podvignul na takoe otchayannoe delo? A zhenshchiny byli schastlivy! Oni kolgoteli zdes', na krayu zemli, pod gustym temno-zelenym nebom, v kotorom tol'ko chto prorezalas' molodaya luna, i glaza ih molodo sverkali, oni lovili nezhdannye podarki i vykrikivali kakie-to, mozhet byt', sluchajnye imena: - Fimka! ZHora! Hasan, fraer golozhopyj! Mal'chishki! Konvoiry nosilis' v etoj sumyatice s belymi ot straha glazami, shchelkali zatvorami, orali chto-to, zamahivalis' prikladami. Nakonec nachal'nik konvoya vystrelil v vozduh iz pistoleta. Tolya vdrug uvidel Svoyu Devushku. Ona lezhala v snegu na boku i drozhala. Volosy ee sovsem vybilis' iz-pod platka i zolotoj volnoj zakryvali lico, ostryj lokotok byl zadran vverh, kak u gornista. Tolya sdelal shag k nej i zametil, chto ona lihoradochno vytyagivaet iz uzkogo vintovogo gorlyshka odekolon "Rusalka". - Alisa! - pozval ya ee. Ona ne slyshala. Zlo, otchayanno ona vdrug otkusila gorlyshko "Rusalki", okrovavilas', no pit' stalo legche, i ona, bystrobystro oporozhniv flakon, utknulas' licom v sneg. Tut s ledyanogo bugra pryamo k nej, k tak nazyvaemoj Alise, soskol'znul molodoj paren' v mehovyh untah i telogrejke, tugo perehvachennoj v talii voennym remnem. On vstal na koleni pered devushkoj i polozhil ej ruki na plechi. - Ty nic ne bojsya, Aliska! Dont bi efrejd! Sifilisa ne bojsya! Tajgi ne bojsya! Stop kraj! U menya est' kryuchok v karantinnom URCHe! YA blatnoj malyj, nichego ne bojsya! Ale my eshche bendzemy vdoma end yu uil bi singing "CHervony maki na MonteKassino"! Alisa ulybalas' bessmyslennoj schastlivoj ulybkoj. - Ah, Machek, Machek, ty pomnish' papu i mamu? Dont foget sestricu |l'zhbetu, Machek! Paren' stal zhadno, neistovo gladit' ee volosy i okrovavlennoe lico. Golova ego byla nepokryta, smerzshiesya sosul'kami lohmy svisali na lob, no skvoz' nih yasno i derzko pobleskivali ego glaza, obrashchennye k mesyacu v nebe. Podbezhal konvoir i zamahnulsya na nego prikladom. YA videl, kak priklad opuskaetsya na golovu smel'chaka, no nepostizhimym obrazom nikak ne mozhet opustit'sya. YA uvidel potom, kak smel'chak udarom nogi podkosil "van'ka", a sam otprygnul k zaboru. YA videl, kak lejtenant, nachal'nik konvoya, strelyal emu v spinu, raz za razom, neskol'ko raz, no mazal, nepostizhimym obrazom mazal. - Podnimi doski, pacan! - prikazal smel'chak Tole. Tolya podnyal doski, ottashchil v storonu puchok rzhavoj kolyuchej provoloki, i paren' tut zhe proskol'znul v otverstie. Prezhde chem posledovat' za nim. Tolya oglyanulsya i uvidel, chto devushka uzhe stoit v tolpe kolgotyashchihsya i hohochushchih bab, stoit, vytyanuvshis' v strunku, i ni na kogo ne obrashchaet vnimaniya. On prolez v dyru i opustil doski. Teper' pered nim byl golubovatyj snezhnyj pustyr', po kotoromu bezhal, provalivayas' na kazhdom shagu, tot strannyj smel'chak. Ego po pyatam dogonyala nadryvayushchayasya ot zloby konvojnaya ovcharka. Tolya voobrazil tut sebya na meste etogo parnya i tak oslabel ot vnezapnogo straha, chto sel na sneg. Paren' zhe vdrug ostanovilsya, rezko obernulsya i, oskalivshis', brosilsya navstrechu psu. Pes ot etoj neozhidannoj ataki yavno struhnul, sel na zadnie lapy. Paren' shvatil ego rukami za gorlo, otorval ot zemli, shvyrnul v storonu i, uzhe ne obrashchaya na sobaku nikakogo vnimaniya, zashagal k Tole. - CHelovek sil'nee hunda, - skazal on. - Dazhe samyj bol'shoj hund vse-taki men'she cheloveka. On protyanul Tole ruku i pomog vstat'. Oni nashchupali v snegu tropinku i bystro vyshli k pustomu magadanskomu rynku, gde chut' otsvechivali v nochi ryady prilavkov, a mezhdu nimi zheltyj ot mochi led. Na rynke, kak vsegda, stoyal lish' bezumnyj gluhonemoj yakut Perfisha. Kruglye sutki on torgoval zdes' morozhenym morzverem, toptalsya vse vremya na odnom meste, ne spal, ne el i ulybalsya uzkoj, kak serp mesyaca, obnadezhivayushchej ulybkoj. Okamenevshie nerpy lezhali pered nim na prilavke, podnyav usatye dobrodushnye mordochki, tri bol'shih nerpy i odin malen'kij nerpenok. Nikto nikogda ne pokupal morzverya u Perfishi, dazhe ne pricenivalsya, no on, kak vidno, na sud'bu ne roptal, vechno toptalsya vozle prilavka, ulybalsya i tiho chto-to mychal. Smel'chak pozdorovalsya s Perfishej za ruku, vytashchil iz-pod prilavka yashchik s plotnickim instrumentom, potom bystro vzglyanul na Tolyu, ulybnulsya, s hrustom izvlek iz-za pazuhi bol'shuyu storublevku s vidom Kremlya, polozhil ee pered Perfishej i vzyal za boka odnogo morzverya. - Zachem vam nerpa? - sprosil Tolya. - Kupit' hochu! - lukavo zasmeyalsya on. Perfisha otricatel'no zamychal, smahnul s prilavka sotnyu, potyanul k sebe svoyu nerpu, dernul raz, drugoj i vdrug, oskalivshis', vyhvatil nozh i zamahnulsya na smel'chaka. Tot rashohotalsya, otpustil morzverya i ugostil Perfishu papirosoj. - Dumaesh', on prodaet svoyu padal'? - tainstvenno sprosil on Tolyu. - On tut s nimi vorozhit, kolduet. |to vrode by dlya nego kostel, etot bazar, a morzveri vrode by bogi. Ponyal? Perfisha snova uzhe toptalsya s blazhennoj ulybkoj za prilavkom, i Tolya togda soobrazil, chto eto ne bessmyslennoe toptan'e, a nekij ritual'nyj tanec. Okamenevshie zhivotnye i vpryam' byli pohozhi na nekih dobrodushnyh bozhkov iz raskopok. - Nikomu ih ne otdaet, - s neponyatnoj gordost'yu skazal smel'chak. - Kost'mi lyazhet! Lyublyu etogo Perfishu! On podhvatil svoi instrumenty i zashagal k vyhodu. Tolya dvinulsya za nim. Vskore oni snova okazalis' na uzkoj tropinke. Oni shli teper' ryadom, plechom k plechu i chasto soskal'zyvali s tropinki v sneg. - Sluchajno ne znaesh' takuyu ulicu- Tretij Sangorodok? - sprosil smel'chak. - YA kak raz tam zhivu, - otvetil Tolya. - Provodish'? - Konechno. - Togda davaj poznakomimsya,- predlozhil smel'chak. - Menya zovut Sanya Gurchenko. - Tolya Bokov. - Ochen' priyatno. |to tvoya nastoyashchaya familiya? Uzhasnyj etot vopros byl zadan takim legkim i prostym tonom, chto fon SHtejnbok neozhidanno priznalsya: - Ne sovsem. - I u menya ne sovsem, - usmehnulsya Sanya Gurchenko. Oni pozhali drug drugu ruki. - A ta devushka, s kotoroj vy... kotoraya vas... kotoruyu ya... - probormotal Tolya. - |to, brat, sovsem iz drugoj opery, - suhovato otvetil Gurchenko i, otvernuv svoe lico ot Toli, chto-to tihon'ko zasvistel. Sneg hrustel pod ih nogami. Zadami, pustyryami oni proshli mimo sanpropusknika, pered kotorym uzhe sidel na kortochkah usmirennyj zhenskij etap. Tolya to i delo poglyadyval na rezko ocherchennyj profil' svoego novogo znakomogo, ves'ma neozhidannyj v etom gorode derzkij i nasmeshlivyj profil'. - YA specposelenec, - skazal Gurchenko. - A ty kto budesh'? - YA shkol'nik vsego lish', - pochemu-to smutilsya Tolya. - Uchus' v zdeshnej shkole, v devyatom klasse. - Neuzheli "vol'nyaga"? - Sanya ottopyril nizhnyuyu gubu i prishchurilsya. Vpervye v zhizni Tolya ponyal vdrug, chto mozhet ne stydit'sya svoih roditelej, a naprotiv - etot chelovek budet prezirat' ego, esli on okazhetsya obyknovennym "vol'nyagoj". - Mat' otsidela desyat' let, v proshlom godu vyshla. - Znachit, svoj! - veselo zasmeyalsya Sanya. - Pyat'desyat vos'maya? I snova Tolya ponyal nechto novoe dlya sebya: to, chto on privyk skryvat', chego on stydilsya, slovno kakogo-to gnojnogo svishcha, vot eto samoe "pyat'desyat vos'maya", - dlya Sani-to Gurchenko vovse ne pozor, pozhaluj, dazhe i ne ochen' bol'shaya beda, dlya nego eto, pozhaluj, samoe estestvennoe sostoyanie cheloveka, a vse ostal'noe - uzhe s dushkom, uzhe chto-to ne sovsem normal'noe. - Konechno, pyat'desyat vos'maya, - otvetil on nebrezhno. Sanya uzhe s polnoj doveritel'nost'yu hlopnul togda ego po plechu, korotko hohotnul i zaglyanul v lico. - Parle franse? - Ne. - Tolya shmygnul nosom. - Spik inglish? - Sou-sou. - SHprehen zi dojch? - Fershteen venig. A vy, Sanya, neuzheli tri yazyka znaete? - Eshche ital'yano. Znaesh', Tolik, u menya talant k yazykam. Menya fricy v pyatnadcat' let vyvezli iz Rostova, a cherez mesyac na ferme pod Badenom ya uzhe shprehal, kak bog. Potom ya vo francuzskoj komande procoval, tak i po-francuzski nauchilsya. Prishli amerikancy, sam ne zametil, kak nachal spikat'. Oh, Tolik, veselo togda bylo v Evrope! Bozhe zh ty moj! Ty by znal! - Neuzheli vam prishlos' puteshestvovat' po Evrope? Gde zhe? - Tolya izumlenno i voshishchenno smotrel na svoego sputnika. On chuvstvoval k nemu polnoe doverie, on uzhe chut' li ne obozhal ego. - Sprosi, gde ya ne byl! - voskliknul Sanya. - Myunhen, Gamburg, Parizh, Nicca... - Tut on zapnulsya, i Tolya srazu ponyal, pochemu on zapnulsya. - A syuda kak zhe? - ostorozhno sprosil on. - A eto menya kommi ob®ebali, kak poslednego fraera! - voskliknul togda Sanya s prezhnej veselost'yu. - My s Domeniko, koresh u menya tam byl, ital'yanec, v Argentinu namylivalis' za dlinnym rublem i priehali v Romu. V Rome kak raz verbovka shla na stroitel'stvo v Kordovu, v Argentinu. Idem my - ponyal? - po Via del' Korso, oba v amerikanskih shmotkah, kurim "CHester", devki pod nas padayut, i vdrug ya vizhu - fak majself! - ogromnyj plakat, i na nem pozhilaya zhenshchina v platke tyanet ko mne ruki i smotrit v glaza, kuda by ya ni povernulsya. Ponyal, Tolik? Zadeshevo menya kupili kommi! - CHto za "kommi"? - Nu, kommunisty. I ponyal, Tolik, liber frojnd, nadpis' na plakate po-nashemu: "Synku! Rodina-mat' zovet!" Hochesh' ver', hochesh' net, no ya sel vozle etogo plakata i zaplakal, pravda, sil'no vypivshi byl. Plachu i plachu, i predstav' sebe, ne mamu vspominayu i ne papu, a kakoj-to sranyj futbol v temnote na pomojke, zapah etoj pomojki, golyj topol', armyashku na velosipede, pesenku "Den' pogas...". Ponimaesh'? - YA tebya ponimayu, Sanya, - tiho skazal Tolya. - Koroche, cherez dve nedeli menya i eshche pyat'sot gavrikov, russkih di-pi so vsej Evropy, posadili v Neapole na parohod, s orkestrom, suki, sazhali, s rechami, i poplyli my v Odessu, a tam nas uzhe vagon-zaki zhdali, i zagremeli my s matyukom po odnoj shestoj chasti zemnoj sushi pryamo do porta Vanino, a ottuda na "Felikse", kak segodnyashnie baby... - Fantastika! - voskliknul Tolya. - Ty mog by sejchas prespokojno zhit' v Argentine! - Navryad li, - zadumchivo progovoril Sanya, - posle etoj Kordovy my s Domeniko eshche v Avstraliyu namylivalis'. Dlya Toli vse eti Parizhi, Argentiny i Neapoli byli dal'she, chem planety Solnechnoj sistemy. Vsem yunym zhitelyam Odnoj SHestoj geografiya kazalas' vpolne otvlechennoj naukoj, a v izuchenii inostrannyh yazykov nikto ne videl nikakoj ser'eznoj nuzhdy. "Ne nuzhen nam bereg tureckij i Afrika nam ne nuzhna..." - tak peli po radio. CHto tam tvoritsya za bronirovannoj gran'yu, nas ne interesuet: zdes' My - lyudi, russkie, sovetskie, tam Oni - prizraki, fantomy, inostrancy. - |ka, po citrusovym My v etom godu razmahnulis'! - govorit posle uzhina polkovnik Gulij i blagodushno otkladyvaet gazetu, blagodushno sochuvstvuya Im, trudyashchimsya Evropy, chto stonut pod sapogom Plana Marshalla, a amerikanskie okkupanty opaivayut ih durmannoj koka-koloj, oglushayut nervnym dzhastom, nasiluyut ih docherej. - Podi-ka, Lyudmilka, prinesi dnevnik! - Da nu vas, papka, v samom dele! Supruga (s tahty): - Georgij, ty opyat' za svoe? - Podi, podi, Lyudmila, proverim tvoi uspehi na fronte boevoj i politicheskoj! Glyadya vsled uhodyashchej za dnevnikom dochke - oh, popka kruglen'kaya! - polkovnik dumal ne bez udovol'stviya, chto krov' u nego molodaya, tak i b'et vot sejchas, tak i tolkaet v glavnuyu zhilu! Ne svodya glaz s podhodyashchej uzhe dochki - i grudki, i zhivotik, vse na meste! - polkovnik uzhe rasstegival oficerskij poyas. Vse ravno u lenivicy obnaruzhitsya promashka- po obrazu Pechorina, chto li, ili po darvinizmu okayannomu, - i togda budet neskol'ko sladostnyh momentov: zavalka na kojku, zadiranie yubchonki, neskol'ko otcovskih pouchenij po rozovym vypuklostyam. Ne nuzhen nam - raz! Bereg tureckij - dva! I Afrika nam - tri! Ne nuzhna, ne nuzhna, ne nuzhna!!! Sopka uzhe vstavala pered Tolej i Sanej gigantskoj chernoj stenoj, slovno tot samyj preslovutyj "zheleznyj zanaves", za kotorym skryvaetsya Zapad. YArchajshij serpik torchal na ee grebne, kak vertuhaj-soglyadataj. U podnozhiya sopki, vdol' beloj dorogi, chernelo neskol'ko barakov. Noch'yu ne vidno bylo ih omerzitel'nyh iz®yanov, i oni kazalis' vpolne nadezhnymi i dazhe uyutnymi ubezhishchami, okna svetilis' po-rodnomu, vidno bylo srazu, chto vsetaki ne lagernye, a zhilye postrojki. - Ish' ty, mesyac-to, kak vertuhaj na stene, - usmehnulsya Sanya. - Togo i glyadi, pal'net! Tolya ochen' udivilsya, chto oni odinakovo podumali pro mesyac. - Sanya, a vdrug eto ne vertuhaj? Vdrug eto razvedchik s toj storony? - S kakoj? - Gurchenko bystro vzglyanul na Tolyu. - S kakoj storony? Temnyj strah vdrug zahlestnul Tolyu. Nogi oslabli ot straha. - Da eto ya tak, prosto tak... poeticheski, chto li... kak by metafora... Vot, mezhdu prochim, eto i est' Tretij Sangorodok. Vam kakoj nuzhen dom? - SHestoj. - Gurchenko vynul kakuyu-to bumazhku, chirknul spichkoj i prochel: - Dom shest', kvartira vosem'. Temnyj strah rasshirilsya vnutri, dazhe zhivot svelo. |to byl ih adres. Kto on, etot paren', i chto emu nuzhno u nih? Vdrug on OTTUDA? Iz togo malen'kogo uyutnogo dvoryanskogo osobnyachka s kolonnami, iz TOGO uchrezhdeniya? A ved' sejchas, navernoe, Martin doma, i, navernoe, on sejchas... Konechno, etot Gurchenko ottuda, ish' ved' smelyj kakoj! A hitr'sh kakoj- kak zagovoril zuby! CHto delat'? Kak predupredit' Martina? - Menya tuda ramu pochinit' priglasili, - skazal Sanya. - Rama tam poehala. On tryahnul svoim plotnickim instrumentom i poshel vpered, slovno by zabyv o Tole, i chto-to snova zasvistel, chto-to pechal'noe, ne oformlennoe v melodiyu, kakuyu-to shchemyashchuyu erundu. Tolya stydlivo otbrosil svoi podozreniya. Kogda oni voshli v komnatu No 8, Martin stoyal na kolenyah pered raskrytym altarikom i molilsya. Tiho, no vpolne vnyatno on chital po-latyni: - Pater noster, quiest in celli, santificera nomen Tuum! On glyanul cherez plecho i ulybnulsya. - A, Sanya! Tolya uvidel, kak on protyagivaet Gurchenko ruku, yavno ne dlya rukopozhatiya, tyl'noj storonoj ladoni vverh, i kak Gurchenko preklonyaet koleni i celuet etu zdorovennuyu, oputannuyu venami kist'. Martin perekrestil Gurchenko. Potom oba oni vstali na koleni pered altarem i zakonchili molitvu: - Adveniat regnum Tuum! Fiat voluntas Tuum sicud celli et in terra! Paner nostrum quoti diano donobis bodies et demita nobis debit nostra sicud et nos debitimus deditorius nostra! Et ne nos indicus in tentantione sed libero nos a malo! Amen! Altarik sostoyal iz treh chastej, kak zerkalo-trel'yazh. Na levoj doshchechke byla nakleena otkrytka-reprodukciya kartiny "Snyatie s kresta", na pravoj - reprodukciya "Sikstinskoj madonny", a v seredine ne ochen'-to umeloj rukoj pryamo na fanere bylo narisovano raspyatie. Tolya stoyal v dveryah za spinami kolenopreklonennyh i smotrel na goluyu, gladko vybrituyu golovu Martina i bujnuyu shevelyuru Sani Gurchenko. On znal uzhe davno, chto Martin veruyushchij, chto on molitsya, chto u nego est' etot skladnoj altarik i krohotnaya Bibliya i chetki. Vse eto bylo v takom nemyslimom dikom protivorechii s Tolinym sportivno-komsomol'skim idealom, s ego zhelaniem stat' srednim "zdorovym chlenom obshchestva", vse eto bylo tak stydno, chto Tolya staralsya etogo kak by ne zamechat' i, uzh konechno, ne zadavat' nikakih voprosov. Mezhdu tem Martin emu nravilsya. On byl vsegda ochen' bodr, etot Martin: perestupal porog, sdiral s brovej sosul'ki, pokazyval bol'shie zuby, veselo govoril: - Moroz ves'ma krepchal, deti moi! On prinosil iz nachal'stvennyh domov vkusnye produkty, den'gi, koe-kakie shmotki. Inogda on igral na flejte, sidel pered moroznym oknom i vyvodil kakuyu-nibud' tihuyu staromodnuyu melodiyu. Tolya privyazalsya k nemu, hotya i otchayanno stydilsya etogo chlena svoej novoj sem'i, kotorogo uzh nikak ne predpolagal zdes' vstretit', kogda letel s materika k mame. Kakoj neozhidannyj chelovek- nemec, zek, gomeopat, katolik! Cerkov', katolichestvo kazalis' Tole chem-to starym i porochnym, kakoj-to nemoch'yu s durnym zapahom. Ladno, Tolya reshil ne zadavat' voprosov, on uzhe obzhegsya zdes' na voprosah, ladno, ostavim eto Martinu, ved' on vse-taki dostatochno uzhe staryj. I vdrug segodnya Tolya uvidel, kak lovkij derzkij paren' pochti ego let, edakij Ringo Kid iz fil'ma "Puteshestvie budet opasnym", preklonyaet koleni pered katolicheskim altarem, i Martin osenyaet ego krestom, i vmeste oni shepchut latinskie slova molitvy! Neuzheli Sanya tozhe veruyushchij katolik? A Martin? Byt' mozhet, on ne prosto katolik, no eshche i svyashchennik, pater? Kuda ya popal? - Vot eta rama u vas poehala, Filipp Egorovich? - sprosil Sanya, vstavaya. Martin vylozhil iz baula na stol korobku shprotov i butylku portvejna. - YA vizhu, vy uzhe poznakomilis' s Anatoliem? - Mezhdu prochim, pri dovol'no strannyh obstoyatel'stvah, - probormotal Tolya. - CHto proizoshlo? - nastorozhilsya Martin. - Da nichego osobennogo! - mahnul rukoj Sanya i lukavo podmignul Tole - ne vydavaj, mol. - Vozle bani kto-to brosil pachku chaya v zhenskij etap, nu vertuhai i podnyali tam hipesh... - Nadeyus', eto ne ty brosil, Sanya? - CHto vy, Filipp Egorovich! - Bud'te ostorozhny, deti moi. - Martin snyal ochki, proter ih i snova vodruzil na nos. - Bud'te ves'ma ostorozhny! - |to vy komu rekomenduete? - s neozhidannoj dlya samogo sebya zlost'yu sprosil Tolya. Zlost' ego byla ponyata. Sanya posmotrel na nego ochen' pristal'no, zametil na pidzhake komsomol'skij znachok, usmehnulsya, nichego ne skazal i polez na podokonnik so svoim instrumentom. Martin tozhe nichego ne skazal, a tol'ko lish' bystro vzglyanul na chasy i sel k stolu, polozhiv pered soboj na skatert' svoi ruki. Vino i shproty ostalis' neotkrytymi. CHto kasaetsya polnopravnogo uchenika magadanskoj srednej shkoly, chlena VLKSM, igroka sbornoj molodezhnoj komandy goroda po basketbolu, to on udalilsya v svoj ugol, za shirmu, sel na kojku i otkryl uchebnik literatury akademika Timofeeva. Ne vidya bukv, on derzhal pered soboj knigu i dumal o sobytiyah poslednih dnej: o pozore s bryukami i o razbitoj gube, o remne polkovnika Guliya, ob odekolone "Rusalka", o hrame yakuta Perfishi, ob altare, o raspyatii... Kto Ego raspyal?! Pochemu On Syn Bozhij? Kak On voskres? Pochemu k Nemu obrashchayutsya unizhennye lyudi? Kto ya i k komu mne obrashchat'sya? Otkuda ya prishel v etot mir i kuda ujdu? YA chuvstvoval blizost' uzhasnejshego poroga, za kotorym - pronzitel'nyj strah neponimaniya, muchitel'noe soznanie svoej malosti, nichtozhnosti, nikchemnosti v neveroyatnom mire solnc i planet. Ot myslej etih mozhno bylo izbavit'sya, lish' tol'ko sil'no tryahnuv golovoj. Stuchal molotok. Drebezzhali stekla. Flejta gde-to v otdalenii tonen'ko-tonen'ko vyvodila melodiyu "SHotlandskoj pesni" Bethovena. Potom nastupila tishina. Tolya ponyal, chto v komnate nikogo net, i pristupil k prigotovleniyam. CHastichno godilsya elektroprovod. On i poshel v delo. Tolya narastil ego poyasom maminogo halata, polotencem i vdrug nashel za batareej celyj motok bel'evoj verevki. Ura! Teper' obojdus' bez uhishchrenij! Otlichnaya eta verevka bez truda vyderzhit moi shest'desyat pyat'! Teper' glavnoe - snyat' s kryuka lampu. Vse nado sdelat' bystro, lovko, delovito, poka ne prishli mama i tetya Varya. Tolya pogasil svet, zalez na stol, kuhonnym nozhom pererezal shnur i ostorozhno opustil tyazhelyj rozovyj abazhur s bahromoj. Zachem portit' veshchi? Kogda telo snimut, lampoj mozhno budet snova pol'zovat'sya. Za oknom kruto i diko vzdymalas' Volch'ya sopka, zakryvaya soboj tri chetverti neba. Ostavshegosya neba, odnako, hvatalo na to, chtoby osveshchat' komnatu sil'nym nochnym svetom. Vse predmety brosali rezkie teni, i ten' petli na stene byla do smeshnogo chetkoj. Neuzheli luna nynche takaya sil'naya? Ten' golovy prolezla v tenevoe kol'co bel'evoj verevki. Zaskripela dver', i na poroge voznikla figura Martina. On stoyal, molcha vglyadyvayas' v torzhestvenno siyayushchij mrak komnaty, a za ego spinoj v zheltom dymnom chadu kishela omerzitel'naya koridornaya sueta baraka: kto-to pronosilsya s zharevom, kto-to s varevom, kto s pomoyami, kto so shvabroj, i sovsem blizko stoyala sosedskaya zhenshchina Polina. Ona stoyala v strannoj poze, to li spinoj, to li bokom, vo vsyakom sluchae, eyu byli vypyacheny vpered do sudorogi zhelannye grudi i ottopyren do pozora zhelannyj zad. - YA, yunyj pioner Soyuza Sovetskih Socialisticheskih Respublik, pered licom svoih tovarishchej torzhestvenno klyanus', - toroplivo zabormotal Tolya, boyas', chto sejchas vse sorvetsya, eshche mig - i budet pozdno. - Pojdem so mnoj. Tolya, - tiho skazal Martin. - Za sopku? - dogadalsya mal'chik. On ostalsya stoyat' s petlej na shee i poshel s Martinom po skripuchemu koridoru i po lestnice vniz, a potom izvilistoj tropinkoj na sopku. Oni shli v gustoj temnote pod sverkayushchim nebom. - CHto tebya potyanulo v petlyu? - sprosil, ne oborachivayas', Martin. - Da razve zhe vy ne znaete?! - vskrichal Tolya i likuyushche zapel: - Pyat'desyat vosem' vosem' i chetyrnadcat' ka er te de i pyat'desyat vosem' desyat' i odinnadcat' s porazheniem i bez i bryuki moi lopnuli u nee na glazah a ta devushka otkusila gorlyshko flakona i u Perfishi zamorozhennye bogi a vy gomeopat i katolicheskij pater a ya komsomolec i mne shestnadcat' let! On razrydalsya i podoshel k krayu stola. Noski botinok povisli nad propast'yu. - |togo nel'zya delat', - strogo skazal Martin. - Da pochemu zhe? - |to velikij greh. Bog etogo ne velit! - YA v Nego ne veryu, - zasmeyalsya Tolya. - CHto Emu do menya? - Emu nuzhen kazhdyj chelovek, - s prezhnej strogost'yu skazal Martin i provalilsya v pushistyj goluboj sneg po grud'. Tolya ostalsya stoyat' nad nim na krayu tverdoj dorozhki, a takzhe i na kraeshke obedennogo stola. - Ty verish' v Nego, hotya i ne znaesh' etogo, - prodolzhal Martin, ne delaya nikakih popytok vybrat'sya iz pushistoj yamy i tol'ko potiraya svoyu krutuyu lysinu v glubokoj zadumchivosti. - Znaesh' li. Tolya, v Mire, - on obvel rukoj sverkayushchee, bez edinoj zvezdochki, nebo i stranno izmenennyj, izrezannyj i dikij, no yavno ne kolymskij pejzazh, - v Mire idet velikaya bitva. Bog boretsya s tem, chto nazyvayut CHertom, s Mrakom, s Nichem, s Pustotoj. Kazhdyj chelovek nuzhen Bogu dlya etoj bor'by. Postupki cheloveka nuzhny Bogu. - Otkuda vy znaete? - YA ne znayu, ya veryu. - Mozhet byt'. Emu nuzhno, chtoby ya shagnul so stola? - Net, net, net, etogo Emu ne nuzhno, - zabormotal Martin, podnimayas' iz snezhnoj yamy. - |to greh, greh, greh... - A mozhet byt', mne eto nuzhno bol'she, chem Emu etogo ne nuzhno?! - so zlost'yu zakrichal Tolya. - Ty tak ne dumaesh'! - Martin ispuganno vozdel ruki. - Soznajsya, ty prosto braviruesh' ateizmom! Tolya nichego ne otvetil i bystro stal karabkat'sya po trope vverh, k serebristo svetyashchemusya grebnyu. Teper' uzhe Martin shel po ego stopam, tyazhelo dysha. Dolgo ili nedolgo on balansiroval na kraeshke stola, neizvestno, vo vsyakom sluchae, oni perevalili greben', i pered nimi voznikla beskonechnaya holmistaya strana, nad kotoroj v polnom spokojstvii viselo nekoe svetyashcheesya telo. - Zachem my prishli syuda? - sprosil Tolya Martina. - Ne znayu, - tiho otvetil tot. - Pojmi, ya vsego lish' chelovek, kak i ty... Svetyashcheesya telo bez malejshego dvizheniya pristal'no nablyudalo za nimi. - CHto my uvidim zdes'? Budushchuyu zhizn' ili proshluyu? Mimo nih, bezzvuchno hohocha, proshagal otryad maroderov v raznosherstnom obmundirovanii, v kirasah, v obryvkah dorogogo barhata, zhilistye, p'yanye, v zhutkom volch'em vesel'e, izmazannye v krovi,gline i vine. Navstrechu etomu otryadu cherez zarosli nizkoroslogo kedrastlanika medlenno dvigalas' drugaya gruppa lyudej, blednyh, smertel'no ustalyh, tozhe vypachkannyh krov'yu, no svoej, so skreshchennymi rukami na grudi, v dostoinstve i mire. Vot sejchas chto-to proizojdet, podumal Tolya, vot sejchas gryanet bitva, vot sejchas ya poluchu hotya by odin otvet. Uvy, obe gruppy bezmolvno razoshlis' i teper' udalyalis' v beskrajnie snega. Nikto nichego ne znaet, a moroz na etom ploskogor'e prodiraet menya do kostej. Styd i moroz, slishkom mnogo dlya shestnadcati let... Tolya kachnulsya blizhe k krayu, verevka nazhala snizu na adamovo yabloko, na eto sovsem nedavno poyavivsheesya u nego hryashchevoe obrazovanie. - A mama?! - vskrichal togda Martin gromko-gromko, i golos ego raznessya v prostranstve. Marodery i pravedniki na mgnovenie obernulis', a Tolya sel na sneg i zahnykal, kak malen'kij. ...Oni srazu vernulis' v barak. Martin vel Tolyu za ruku, a Tolya vse hlyupal nosom i nyl v strashnoj, no uzhe detskoj, bezopasnoj toske. Gordynya ego isparilas' ot odnogo lish' slova "mama". Konechno, yunyj fon SHtejnbok vse eshche pokachivalsya na kraeshke stola s golovoj v petle i chital svoe pionerskoe zaklyat'e "torzhestvenno klyanus' sluzhit' delu Lenina-Stalina", no eto bylo, pravo zhe, ne ochen' ser'ezno. V koridore priplyasyval shaman Perfisha, i priplyasyvali, postukivaya kamennymi bokami, ego bozhki, morskie zveri. Perfisha pel ariyu Kavaradossi, no pel po-svoemu, s kakim-to uhan'em, so shlepkami po zadu i lyazhkam. Vsya nasha skromnaya publika priplyasyvala vokrug so svoej utvar'yu, i tol'ko lish' zhenshchina Polina stoyala v prezhnej vypyachennoj poze i govorila gulkim golosom, kak radio: - V etom godu v planovom poryadke my rezko povysili urozhai citrusovyh kul'tur! Strana budet vskore navodnena plodami nashih solnechnyh plantacij! Tolya povernulsya k Martinu: - Mozhno ya ee obnimu, Filipp Egorovich? - Mozhno, Tolya, mozhno. Tolya obhvatil Polinu szadi za grudi, a pah svoj prizhal k ee zadu. Nemyslimoe blazhenstvo pronizalo ego. Blizilsya mig pozora. Tam, vdaleke, u yunogo fon SHtennboka v glazah poloskalsya shelkovyj pionerskij galstuk. Starshie brat'ya idut v kolonnah, kazhdomu dvadcat' let, veter nad nimi kolyshet znamena, luchshe kotoryh net! Moguchie i rovnye kolonny, i ty priobshchen k barabannomu boyu, k velikoj armii! YA pioner, ya takoj zhe, kak vse! ZHenshchina Polina vil'nula zadom, i razrazilsya, tolchkami sovershilsya blazhennyj i otchayannyj mig pozora. Ves' mokryj. Tolya lezhal na svoej uzkoj kojke, boyas' poshevelit'sya: skrip pruzhin, konechno, mog vydat' prisutstvuyushchim za shirmoj ego tajnu. Skvoz' shcheli shirmy on videl yarko osveshchennyj stol, za kotorym sidela ih strannaya sem'ya: mama, ee muzh, zaklyuchennyj vrach Martin, ee tyuremnaya podruga, a sledovatel'no, Tolina tetka Varya. S nimi byl i gost', plotnik-specposelenec Sanya Gurchenko. Oni pili portvejn i eli shproty. Mama veselo rasskazyvala, kak nachal'nik otdela kadrov detskih uchrezhdenij, madam Stupicyna, sluchajno uslyshala ee igru na pianino i predlozhila ej povyshenie iz kastelyansh v muzrukovoditeli, a zamzavotdelom, madam Ihanina, rezko vozrazhala, chto eto budet ideologicheski neverno - doveryat' byvshej zechke muzykal'noe vospitanie doshkolyat, no telefon v otvet na zaprosy dvuh dam proburchal, chto v usloviyah rezkoj nehvatki kvalificirovannyh kadrov takie voprosy nado reshat' po-delovomu, i, stalo byt', skoro mama ostavit zapisannye prostynki i zakakannye shtanishki i voznesetsya k novoj stupeni obshchestvennogo doveriya, blagorodnomu instrumentu fabriki "Krasnyj Oktyabr'", chto "stoit drevesno, k stene pritknuto, zvuchit prelestno, byv pal'cem tknuto...". Vse zasmeyalis', a tetya Varya vdrug spohvatilas', chto Martin uzhe opozdal k razvodu. Teper' zhdi bedy - ego posadyat v karcer, a potom otpravyat na priisk! CHe-pu-ha! Martin rashohotalsya i ob®yasnil, chto vahta na Karantinke tak uzhe im smazana, chto on mozhet voobshche ne nochevat' v zone, a hodit tuda, prosto chtob ne draznit' gusej i potomu chto poryadok est' poryadok, der Ordnung! - YA vas provozhu, Filipp Egorovich, - skazal, vstavaya, Gurchenko i s udovol'stviem zametil: - Rama u vas, tovarishchi, teper' v polnom poryadke, se manifik! Sanya i mama, proshchayas', zagovorili drug s drugom po-francuzski, i bylo ochevidno, chto oba poluchayut bol'shoe udovol'stvie, govorya na inostrannom yazyke. Kogda muzhchiny ushli, mama tiho sprosila tetyu Varyu: - Kak ty dumaesh', chto proishodit s Tol'koj? - Po-moemu, on vlyublen, - skazala tetya Varya. - O Gospodi! - vzdohnula mama. - Vot uzhe i syn moj vlyublen... O Bozhe, Bozhe... V odin iz dnej 197... goda gvardejskij oficer Serafim Ignat'evich Kulago, zakanchivaya vechernyuyu progulku v Kensingtonskom parke goroda Londona, obratil vnimanie na katyashchijsya po nebu v storonu zakata anonimnyj sputnik. Kogda-to Serafim Ignat'evich, besstrashnyj yunosha gumilevskogo napravleniya, mechtal poyavit'sya v nebe Kenigsberga na bombardirovshchike "Russkij vityaz'", i potomu vsyu posleduyushchuyu zhizn' lyuboj letayushchij predmet privlekal k sebe ego vzglyad, hot' i oskorblennyj naveki Oktyabr'skoj revolyuciej, no poprezhnemu pylkij i lyubopytnyj. - Deti! CHildren! Pej attenshn, besenyata! - pozval starik, i deti, prizhitye Manechkoj neizvestno ot kogo, vozmozhno dazhe chastichno i ot bol'shevikov, sbezhalis' k moslastym nogam oficera. - Perhaps it's a Russian bomb, isn't it, grandpa? - smeyas', predpolozhil starshij vnuchonok, sledya za dedushkinym pal'cem. V tot zhe den' skul'ptor Hvastishchev Radij Apollinarievich, v halate, zalyapannom glinoj, alebastrom, vcherashnim tortom, tush'yu, gubnoj pomadoj, berlinskoj lazur'yu i bolgarskim vinegretom, sidel na hvoste svoego mramornogo detishcha i mudril nad payal'noj lampoj. Ruki ego zanimalis' nelovkoj mehanicheskoj rabotoj, no duh ego, tem vremenem osedlav mysl', v tvorcheskom poiske vital nad ploshchadyami Moskvy, vyiskivaya podhodyashchee mesto dlya nevidannoj eshche v mire gigantskoj skul'pturnoj gruppy, krugovogo friza "Mebius", model' vechnosti, put' chelovechestva. Vcherashnie soblaznitel'nye predlozheniya tehasskogo magnata, neftyanogo upyrya, segodnya utrom byli korotko i grubovato otvergnuty po telefonu. Tol'ko Rodine, tol'ko Moskve prinadlezhali tvoreniya Hvastishcheva, ibo pupovina, po kotoroj on poluchal iz rodnoj pochvy tvorcheskie soki, otnyud' eshche ne peresohla, lyubeznyj magnat! V tot zhe den' Samson Apollinarievich Sabler s obychnym svoim nedodelannym vidom tiho hilyal po Sivcevu Vrazhku, tiho gudel v malost' podbuhshij yunosheskij nos, tiho skorbel po razbryzgannym v kabakah tvorcheskim zamyslam, tiho alkal funt vetchinno-rublenoj kolbasy, upryatannyj v futlyare pod saksom, i tiho, smirenno, kak apel'sinovaya vetv', oziral zakat svoej kar'ery, molodosti i mechty. Kak vdrug nad ogromnym serym domom, pohozhim na kakoj-to zhutkij parlament, on uvidal v sineve vozdushnogo v'yuna. V'yun vyvodil nachalo minornoj, no polnoj erosa temy i zhemanno snizhalsya pryamo Samsiku v ruki. Okazalsya etot v'yun ni bol'she ni men'she, kak lentoj kardiogrammy. Otkuda zhe on vyletel? Ne iz okon li cekovskoj polikliniki? Razglyadyvaya zagadochnye zubcy, Samsik zashel v polufabrikatnoe zavedenie i uselsya za detskij stolik. - Tozhe mne doktor, - skazala kem-to obizhennaya razlival'shchica polugotovogo bul'ona, i ne skazala dazhe, a probun'kala yunymi kolbaskami gub. Samsiku vdrug stalo veselo, on otkryl futlyar i, nikogo ne stesnyayas', zakusil vetchinno-rublenoj, a potom vynul saks i proigral nachalo novoj temy, pustil ee po rukam. Pust' nositsya teper' ves' den' po Moskve, i pust' pod utro gde-nibud' na Solyanke ee sozhret shakal-plagiator, ne zhalko. - Tozhe mne muzykant, - probun'kala razlival'shchica. - |to dlya tebya, dura, - skazal ej v saks Samsik. |h, on snova, hot' na mig, pochuvstvoval sebya yunoshej, pryshchavym onanistom, "pechal'nym brodyagoj iz lunnyh gulyak", evropejskim shampin'onom, narodivshimsya ot syrosti v avarijnom uglu. V tot zhe den' v kachestve konsul'tanta pribyl Gennadij Apollinarievich Mal'kol'mov v sekretnyj sektor specpolikliniki UPVDOSIVADO iCHIS. Monumental'noe granitnoe sooruzhenie, s cokolem chernogo mramora, napominalo parlament kakoj-nibud' nebol'shoj totalitarnoj strany s durnym i zhestokim naseleniem. Razumeetsya, nikakoj vyveski na uchrezhdenii etom ne bylo, no dlinnyj ryad chernyh limuzinov s bordel'nymi shtorkami, protyanuvshijsya vdol' fasada i chugunnoj reshetki, krasnorechivo govoril vezdesushchemu obyvatelyu - syuda ne sujsya, esli zhizn' doroga! Sanovnye vrachi etogo ves'ma vnutrennego vedomstva s nedoveriem smotreli na dlinnye ploho promytye volosy i bogemnye usy konsul'tanta, kogda on v ih soprovozhdenii shel po beskonechnym koridoram kuznicy zdorov'ya. Ego priveli v prostornyj kabinet i pokazali noven'kuyu zhestkuyu kardiogrammu, tol'ko chto vypolzshuyu iz ul'trasovremennogo feergeshnogo apparata. - Nu-s, professor, kakovy moi zubcy? - uslyshal on komandirskij snishoditel'nyj basok i uvidel skvoz' pautinu provodov rozovoe v tochechkah, sochnoe, pozhiloe telo, a ryadom s telom trebovatel'nye glazki, goryachie businki i prezritel'nuyu skladku zhlobskoj volevoj guby. Mal'kol'mov otoshel s kardiogrammoj k oknu. Za oknom vnizu, v tesnine pereulka brela shchuplaya figurka muzykanta s instrumentom v futlyare. Mal'kol'mov s vysoty poslal myslennyj privet etoj rodstvennoj figure, a potom vypustil k nej navstrechu glyancevituyu importnuyu kardiogrammu. Kardiogramma bystro voshla v rol' moskovskogo vozdushnogo v'yuna, tut zhe prikovala k sebe vnimanie muzykanta i, zhemanno izvivayas', stala snizhat'sya pryamo k nemu v ruki. Mal'kol'mov grustno ulybnulsya. - Tak chto zhe vse-taki o moih zubcah, professor? Potoropites' s zaklyucheniem, ya opazdyvayu na seans skul'pturnogo portreta. - Vashim zubcam, tovarishch gvardii tovarishch, mogla by pozavidovat' i kremlevskaya stena, - skazal Mal'kol'mov, ne obrashchaya vnimaniya na preduprezhdayushchie zhesty mestnyh vrachej, na ih osharashennye glaza. - |to menya ustraivaet, - hohotnul pacient. Mal'kol'mov posmotrel emu v glaza i tut zhe po irisu opredelil, chto u pacienta v organizme katastroficheskaya nehvatka Limfy-D, no promolchal - ne dlya etogo ego syuda vyzyvali, da i nuzhna li takim pacientam Limfa-D, idealisticheskaya substanciya, razoblachennaya na poslednem zasedanii Prezidiuma AMN? V tot zhe den' vo dvore universitetskogo kampusa v grafstve Sasseks gotovilsya revolyucionnyj shturm. Vsyu noch' revolyucionery zhgli kostry, tancevali hulu, igrali v skat, kurili "grass", podkalyvalis', peli revolyucionnye pesni, obsuzhdali problemu smychki s rabochim klassom, kotoryj etoj smychki ochen' pochemu-to ne hotel, nu, i, konechno, fakovalis' na vseh stupen'kah rektorskoj lestnicy. ZHdali, kogda priedut sredstva massovoj informacii, ibo kakaya zhe nynche revolyuciya bez televideniya? Sopredsedateli revkoma Dzhonni Dior i |vridika Kliko sovmestno s deputatami polovyh men'shinstv razrabotali plan vosstaniya. Kak tol'ko televizionshchiki rasstavyat osvetitel'nye pribory, nachnetsya shturm biblioteki. Odnovremenno vspyhnut chuchela professorov i starshih prepodavatelej. Voznesutsya v rassvetnoe nebo portrety svyatyh: Lenin, Mao, Stalin, Trockij, Gitler, CHe Gevara, Arafat. Zatem budet podorvan totemnyj stolb burzhuaznogo liberalizma, pyatidesyatimetrovyj obelisk s imenami burzhuaznyh uchenyh. I vot pervye luchi rumyanogo pastoral'nogo solnyshka osvetili kurchavye susal'nye oblaka nad grafstvom Sasseks. Istericheski kriknula v sosednem bolote mificheskaya ptica vyp'. |vridika v poslednij raz provela yunym pupyrchatym yazykom po ustavshemu eshche do revolyucii otrostku Doma Diora, glyanula v nebo i... zakrichala ot izumleniya i yarosti. Na vershine universitetskogo obeliska otchetlivo byla vidna kojka-raskladushka, a na nej sidel professor kafedry slavistiki Patrik Persi Tanderdzhet. YAvlenie nepristojnogo alkogolika-professora na nedostupnoj vysote bylo stol' zhe volshebnym, skol' i skandal'nym. Revolyucionery shokirovalis'. Teleob®ektivy polezli vverh, i vkus k shturmu pustoj biblioteki tut zhe isparilsya. Kakim obrazom reakcioner okazalsya na vershine gladkogo stolba, da eshche s kojkoj, yashchikom piva i tolstennoj knigoj, tak i ostalos' nevyyasnennym. Cel' ego voshozhdeniya v techenie neskol'kih chasov tozhe ostavalas' neyasnoj. - Pytayus' navesti most mezhdu dvumya desyatiletiyami, - tumanno otvetil Tanderdzhet so stolba v otvet na telefonnyj zapros filosofa Sartra iz Parizha. Nakonec v razgare dnya professor vstal i poprosil vnimaniya. - Ot imeni i po porucheniyu molodezhi Simferopolya i YAlty, ya sejchas obossu vsyu vashu revolyuciyu, - skazal on v tishine i, poprosiv izvineniya u devushek, tut zhe ispolnil obeshchannoe. V tot zhe den' rukovodstvo "yashchika", nauchnoe, administrativnoe, politicheskoe i sekretnoe, soveshchalos' v svyataya svyatyh, v verhnem etazhe uglovoj bashni, pohozhej na verhushku slivochnogo torta. - YA by, tovarishchi, eshche trizhdy podumal, ostavlyat' li ego vo glave stol' otvetstvennogo uchastka, kak laboratoriya nomer 4, - skazal Partkom. - Est' mne