Vladimir Belobrov, Oleg Popov. CHerep s zubami (iz romana "bol'shaya shishka")
---------------------------------------------------------------
© Copyright Vladimir Belobrov, Oleg Popov
Email: popole@mail.ru, belobrov@frsd.ru
WWW: http://www.belobrovpopov.ru/
Date: 27 Nov 2000
---------------------------------------------------------------
- No! - skazal Ivan SHarovarov i stegnul loshad'.
Loshad' poehala.
"U vsyakogo masterovogo, - dumal on, - imeetsya svoj instrument. U povara
- nozh, u menya - knut."
SHarovarov zasunul knut za poyas i ponyuhal tabaku.
- Apchhi!
Proehali mimo skamejki.
SHarovarov ubral tabakerku.
Minovali zabor.
Na zabore sidel glupyj muzhik.
- CHego ty, duren', na zabor sel?!
Glupyj muzhik prezritel'no posmotrel vniz pod zabor i splyunul.
- Tpru! - skazal SHarovarov loshadi. - Kudy, velbryud, plyuesh'sya, harya?! -
SHarovarov dostal knut. - Sej zhe chas k tebe zalezu - togda, tomu-podobnoe,
uznaesh'!
Muzhik dernul nogoj.
Ivan zatknul knut za poyas.
- A vot dostanu tebya - togda ne podergaesh'sya nogami!
On pod'ehal k zaboru poblizhe i s loshadi zalez na verh.
A s toj storony stoyal kupec Terent'ev s pistoletom.
- Moe pochtenie, - skazal emu SHarovarov. -CHego vy tut stoite?
Kupec pricelilsya.
- A nu slezaj s zabora, svoloch'!
- Kak hotite... Vam privet ot otca Vasiliya!
- Tvoyu mat'! - Terent'ev tryahnul pistoletom.
- Uzho slezayu.
SHarovarov sprygnul na loshad', perelez na telegu, pokazal muzhiku kukish i
poehal dal'she.
Dal'she proehal ploshchad'.
Iz odnogo okna baba skorchila emu grimasu.
Togda SHarovarov pokazal ej knut.
- Stoj! - sprava k loshadi podoshel gromadnyj zhandarm. - Podvezi do
uchastka, bratec.
- Sadis', vashe blagorodie.
ZHandarm polozhil v telegu svertok i polez tuda sam.
- Nashel cherep, - ob'yavil on. - Teper' vozis' s nim.
- CHelovecheskij cherep? - sprosil Ivan.
- Izvestno, ne koshachij!
- Muzhskoj ali zhenskij?
- U nego na lbu ne napisano. Prosto cherep.
- Ish' ty! - SHarovarov ponyuhal tabaku. - Apchhi!.. A ya pervonachal'no
dumal, vashe blagorodie, chto eto u vas arbuz takoj.
- Daj ponyuhat'.
- A i ponyuhajte, sdelajte milost'.
- Apchhi! Vonyuchij, eva!
- Nemecki potomushto.
- Podlye zhe lyudi!
- Vam ono vidnee.
- Apchhi!
- Bud'te zdorovy.
ZHandarm razvernul cherep.
- Vot zhil chelovek i pomer.
- Byvaet, - Ivan popravil loshadi hvost knutom.
- Otsutstvuet nizhnyaya chelyust'... A na verhnej - raz-dva-tri-chetyre
zolotyh zuba... Solidno...
- Dozvol'te posmotret', vashe blagorodie.
- Ne polozheno. Na nem otpechatki pal'cev. Glyadi u menya iz ruk...
- Uh i strashnyj!.. Neuzhli i u vseh takoj?!
- A ty kak dumal?
- A ya pro eto dumat' ne predpochitayu. A to podash'sya gulyat' s devkoj -
navrode u nee i gubki takie i glazki i nosik, ushki s serezhkami, pricheska
prevoshodnaya... A kak podumaesh', chto pod vsem pod etakim takoj cherep - to
vse! Est', vashe blagorodie, predmety, pro kotorye dumat' vredno.
- |to tebya cherep vdohnovlyaet pro bab dumat', a dlya nas - eto obychnoe
delo. Nashel cherep - znachit kogo-to ubili ili kto-to sam umer.
- A etogo cherepa ubili, ali sam umer?
- YA polagayu, sam umer, potomu kak esli by ego ubili, to nepremenno
vytashchili izo rta zolotishko. - ZHandarm poshchelkal pal'cem po koronkam. - Hotya
byvayut varianty. Polozhim, odin dvoryanin zastrelil drugogo na dueli i ne stal
vytaskivat' u nego zuby. Takaya mozhet byt' gipoteza. Hotya, gipoteza mozhet
byt' drugaya. Vot etot zolotoj zub sil'no shataetsya. Predstavim sebe takuyu
kartinu prestupleniya... Ubijca ne uspel vydernut' zuby, potomu chto ego
kto-to napugal.
- A ezheli, vashe blagorodie, ubivec ne vedal, chto vo rtu eshche zoloto
lezhit? On vzyal bumazhnik, chasy na cepochke, persten', zaponki i poshel. Ne
dogadalsya, chto vo rtu - evona! - zuby ostavil.
- Mozhet i tak. - ZHandarm vzvesil cherep na ruke. - CHetyre funta... - i
vzdohnul. - Fuf! Vchera u svata na krestinah napilis'... Opohmelit'sya by...
Hotel po doroge v traktir zabezhat'. Idu v kustah, a tam cherep etot... Delat'
nechego,nado ego v uchastok preprovodit'. A golova-to bolit...
- Tak mimo traktira budem ehat' - vy tuda i zajdite.
- Hym... Hmy... A, pozhaluj, i zaedu. Podi, cherep ne odin den' v kustah
valyalsya. Malen'ko eshche poterpit. - ZHandarm hlopnul po cherepu.
Pod'ehali k traktiru.
- A, togda, i ya s vami. - SHarovarov privyazal loshad'.
V traktire pahlo shchami i kotletami.
Seli za stol.
ZHandarm polozhil pered soboj zavernutyj cherep i kriknul polovogo.
- Zdraviya zhelaem, Pavel Borisovich, - podletel chelovek v krasnoj rubahe.
- CHego izvolite?
- Po shkaliku i ogurcov, - zhandarm posmotrel na SHarovarova. - Ugoshchayu.
- Blagodarstvujte, - ne vozrazhal Ivan.
Prinesli vodku i ogurcy.
- Za znakomstvo, - skazal zhandarm. - Pavel Borisovich Sizov.
- SHarovarov Ivan.
Vypili.
Pavel Borisovich posmotrel v potolok.
- Pozhaluj, po shkaliku budet malovato. Ne dejstvuet... Ochen' uzh vchera...
Ne hvataet...
SHarovarov kivnul.
ZHandarm Sizov kriknul cheloveka.
- Bliny s seledkoj i po shkaliku!
Povtorili.
Sizov podumal, zakazal eshche po shkaliku i uhi.
- Net luchshe sredstva dlya pohmeleniya, chem rassol i goryachaya uha. Esli
che...
Pohlebali uhi.
SHarovarov podnyalsya iz-za stola i skazal:
- Horoshij vy, Pavel Borisovich, odnako, chelovek! Tak chto, tomu-podobnoe,
ne vsyakij zhandarm, konechno, s nami za stol syadet... Nu tak i vot... Tapericha
moya loshad' vsegda vasha, kogda vy zahotite kuda-to ehat'... I dnem i noch'yu...
Vot-s, - SHarovarov vytashchil iz-za poyasa knut i vruchil zhandarmu. - A tak zhe
zhelayu vas nepremenno ugostit', chtoby, ponyatnoe delo, otblagodarit' vas za
takuyu vashu, tomu-podobnuyu, dobrotu. CHelovek! Polshtofa i kashi so svininoj!
- Spasibo, milyj. - Sizov vynul iz karmana chasy. - Odnako, dopivaem i
pora v uchastok cherep vezti.
Razlili po stakanam. ZHandarm razvernul cherep, a SHarovarov vstavil
cherepu v nos ogurec.
- Ne baluj, - Pavel Borisovich pogrozil pal'cem. - Ne horosho.Vse zhe
chelovek byl.
SHarovarov ubral ogurec i perekrestilsya.
- Byl chelovek i netu. Dumat' dazhe pro eto ne hochetsya.
Podoshel dlinnovolosyj i borodatyj muzhchina s obrazom mysli.
- Gospoda, razreshite predstavit'sya - hudozhnik Myasoedov. YA vizhu,
gospoda, u vas na stole ochen' nuzhnuyu mne veshch'. YA, znaete li, zadumal pisat'
kartinu "Sueta suet". Kartina ves'ma original'naya. Predstav'te sebe, -
hudozhnik razvel rukami, - na stole rasstavleny staraya kniga, cherep, svecha i
fuzher. Mne prosto neobhodim etot cherep, chtoby napisat' ego s natury. Ne
prodaetsya li eta veshchica? Ona mne ochen', pover'te, nuzhna.
- Ish' ty kakoj! - usmehnulsya SHarovarov. - Nam s Pal Borisychem etot
cherep samim pozarez nuzhen. My vezem ego na doznanie, chtoby uznat' kto ego
ubil i kto pytalsya vyrvat' emu, tomu-podobnoe, zuby.
- Nu ty, Myasoedov, sadis' k nam, - priglasil Pavel Borisovich. - A
portrety risovat' umeesh'?
- Razumeetsya, - hudozhnik vytashchil izsumki list bumagi i nakidal
karandashom portret zhandarma.
- Pohozhe, - skazal SHarovarov. Vypej s nami, SHishkin.
CHoknulis' s Myasoedovym.
- Gospoda, - skazal hudozhnik, - esli uzh vy reshitel'no otkazyvaetes'
prodavat', to razreshite hotya by rassmotret' poblizhe, chtoby horoshen'ko
zapomnit' i napisat' po pamyati.
- Tol'ko rukami, tomu-podobnoe, ne trogaj, - predupredil SHarovarov i
posmotrel na zhandarma. - Na cherepe otpechatki pal'cev.
ZHandarm kivnul.
Hudozhnik Myasoedov vstal, oboshel vokrug stola, to naklonyayas', to
vypryamlyayas' nad cherepom.
- YA zapomnyu kak padaet svet... Vot tut podmazhu ohroj... A glaznye dyrki
snachala zakrashu prosto chernym. Poluchitsya glubina... Kakoj krasivyj cherep! I
kak emu idut zolotye zuby!.. Ideal'nyj cherep!
- Kto krasivyj? - udivilsya SHarovarov. - Da ya nichego strashnee v zhizni ne
vidal! Esli by kto-to pokazal mne noch'yu, tomu-podobnyj, cherep na palke so
svechkoj vnutri - ya by ot straha umer.
- A vot my sejchas proverim, kak etot krasivyj cherep dejstvuet na
publiku, - Sizov polozhil cherep v gorshok iz-pod kashi i nakryl kryshkoj. -
CHe-lo-vek! - pozval on.
- Tut my, Pavel Borisovich, - podbezhal polovoj.
- CHem zhe ty, merzavec, nas, eto vot, kormish'?! Posmotri, kanal'ya, chego
ty nam prines! - ZHandarm podnyal kryshku i pokazal - chego v gorshke.
CHelovek poblednel i upal v obmorok.
Sizov zasmeyalsya.
- A ty govorish' - krasota, - skazal SHarovarov hudozhniku. - CHego zh on
ispuzhalsya?
- |to, izvinite, ot podachi zavisit, - nesdavalsya hudozhnik. - Odno delo
- na kartine podat', drugoe delo - v gorshke s kashej.
Sizov pohlopal cheloveka po shchekam.
- Ne obizhajsya, bratec. My poshutili. Na, vypej i uspokojsya... Nesi luchshe
shtof i kulebyaku. Muzyki hochu! Zovi s ulicy sharmanshchika.
Prishel sharmanshchik s obez'yanoj i zapel:
Edet po lesu da chernaya kareta
Knyaz' s grafineyu v karete - da sidyat
A na nih skelety, eh - skelety
Iz kustov zloveshchie glyadyat
Ne doedet do domu kareta
Na nee skelety naletyat
Molodogo knyazya i grafinyu
|h, skelety svaryat i s®edyat.
- Tosku navodit, - skazal zhandarm i nadel cherep obez'yane na golovu.
Obez'yana zaprygala po stolam, pugaya p'yanyh.
ZHandarm, SHarovarov i hudozhnik Myasoedov ot smeha chut' ne lopnuli.
- A tak - krasota i misticheskij uzhas, - skazal hudozhnik. - Ieronim
Bosh!
Vdrug obez'yana v cherepe vyprygnula v okno i pobezhala po ulice.
- Derzhi ee! - Sizov vskochil, polez za obez'yanoj v okno i zastryal.
SHarovarov i Myasoedov nazhali na zhandarma iznutri. Sizov vyvalilsya na
ulicu.
Ostal'nye prisoedinilis' k nemu cherez dver'.
Na ploshchadi pered traktirom stoyala blednaya Sof'ya Petrovna Syrnikova,
zhena zhandarmskogo polkovnika Romana Sergeevicha Syrnikova, i tryaslas'.
- De-de-de! - stuchali ee zuby.
- Pavel Borisovich! - skazala ona drozhashchim shopotom. - YA videla SMERTX!
Mimo probezhala SMERTX! SMERTX! YA videla SMERTX! Pa-vel Bo-ri-so-vich! U nee
zolotye zuby i hvost!
- Sof'ya Petrovna, dushen'ka... Dozvol'te ya vas do lavki... Nichego,
nichego. Ne volnujtes', pojmaem huligana... - usazhivaya damu, skazal Sizov,
dysha v storonu, chtoby ne pahlo vodkoj. - Vot posidite zdes' nemnogo... A my
ih vmig scapaem! - Sizov szhal pal'cy v kulak. - Kuda ona pobezhala? - On
vytashchil iz-za poyasa knut.
- Tuda, - Syrnikova slabo mahnula rukoj.
- Nu vse! - Pavel Borisovich gruzno pobezhal, grozya knutom vpered.
SHarovarov i Myasoedov pospeshili za nim.
- Such'e zhivotnoe! Tvar' takaya! - rugalsya na begu Sizov. - Gadina
lohmataya! Makaka! Obez'yana, eb tvoyu mat'! Pugala mashkeradnaya!
Obez'yana v cherepe spokojno sidela na skamejke vozle pamyatnika caryu.
Uvidya begushchih, ona podprygnula i zalezla gosudaryu na plecho.
- Glya, kaka pohbnaya kartina, - skazal SHarovarov. - Pokojnyj gosudar' so
shkiletom!
- Ieronim Bosh! - skazal hudozhnik Myasoedov. - Kakaya natura!
A Pavel Borisovich skazal:
- Doigralis'! - i s opaskoj posmotrel po storonam. - Ne privedi Bog,
kto uvidit!
- A i nichego, - p'yano skazal Myasoedov. - YA videl v muzee kartinu
Rubensa "Genrih Navarrskij i obez'yana".
- Obez'yana v cherepe? - sprosil SHarovarov.
- S vinogradom.
- Zatknites' s vinogradom! - zhandarm pokrasnel. - Nado ubrat' etu
skotinu ottuda!
Pytayas' sbit' makaku, on hlestnul knutom i srazu otbil caryu nos s
usami.
Obez'yana pereskochila na koronu.
Sizov shvatilsya za serdce.
- Sibir'! Sibir'yu pahnet!
SHarovarov vynul iz karmana kusok kolotogo sahara i pokazal obez'yane.
- Kys-kys! Slazij davaj!
Obez'yana podnyala hvost i stala spuskat'sya.
ZHandarm zastyl.
Kogda obez'yana spustilas' i podbezhala k SHarovarovu vzyat' sahar, tot
shvatil ee za shkirku.
- A ne budesh' carya sramit'! - i shlepnul ee po zhope.
Obez'yana zavizzhala iz cherepa.
- Molchat'! - prikazal Sizov. - Suj, Ivan, za pazuhu ee! Bystro otsyuda!
Po doroge v traktir Sizov zahotel ponyuhat' tabaku.
- Daj, Ivan, ponyuhat' tvoego vonyuchego nemeckogo ot nervov.
SHarovarov polez v karman za tabakerkoj i upustil obez'yanu.
Obez'yana vyvalilas', rvanula vpered i skrylas' za povorotom.
- Kak zhe eto ona? - skazal SHarovarov. - Raz - i vse!
- Nogi by ej otorvat'! - Sizov sunul knut za remen'.
- Nado vernut'sya v traktir, - predlozhil Myasoedov. - Ona obez'yana uchenaya
i tozhe dolzhna vernut'sya na mesto.
Pered glupym muzhikom na zabore zhandarm ostanovilsya.
- Slezaj, debil! Ne polozheno na zabore sidet'!
Glupyj muzhik plyunul.
Pavel Borisovich vytashchil nosovoj platok, obter lico, zatem obernul
platkom kulak i razmashisto vdaril muzhiku v grud'.
Muzhik kryaknul i upal za zabor.
Sizov podnyalsya na cypochki i s vysoty svoego rosta poglyadel tuda.
Ryadom prygali SHarovarov i Myasoedov.
- Vysshij sort pripechatali, Pavel Borisovich! - krichal SHarovarov. -
Ochenno interesno posmotret', chto poluchilos'!
- I mne nichego ne vidno! - krichal Myasoedov. - Ochen' artistichno!
Karayushchaya ruka pravosudiya!
Za zaborom vysokij zhandarm Sizov uvidel kupca Terent'eva.
Terent'ev derzhal pravuyu ruku za spinoj i izpodlob'ya glyadel na golovu
zhandarma.
- Terent'ev, - skazal Pavel Borisovich, - ty chego tut stoish'?
- Da vot... chelovek, vashe blagorodie, upal...
- Peredaj etomu cheloveku, kogda ochuhaetsya, chto ya ego v sleduyushchij raz v
polnuyu silu udaryu.
- Tak tochno, vashe blagorodie.
SHarovarov i Myasoedov nakonec-to zalezli na zabor.
- Ty chto eto za spinoj pryachesh'? - sprosil Sizov u kupca. - Pokazhi ruku.
- Tam pistolet u nego, - ob'yavil SHarovarov.
Kupec Terent'ev zasunul pistolet szadi za shtany i pokazal pustuyu ruku.
- Ne meli erundy, - skazal Sizov SHarovarovu.
- On ego v karman spryatal, - ne ustupal SHarovarov.
- Vyvorachivaj karmany, - prikazal zhandarm kupcu.
Terent'ev vynul portsigar, bumazhnik, chasy na cepochke, persten', zaponki
i vyvernul karmany.
- |h! - skazal Sizov. - Poshli v traktir obez'yanu zhdat'.
- Smotrite, Pal Borisovich, kak on lezhit! - hudozhnik Myasoedov pokazal
pal'cem pod zabor. - Uh ty!
- Vsya harya sinyaya, - dobavil SHarovarov.
- |to v polsily, - skazal zhandarm. - A tak ya hosh loshad' zavalyu!.. Mogu
zabor slomat'.
- Ne mozhet byt'! - voskliknul Myasoedov.
Sizov vynul platok, obernul ruku i razmashisto vdaril po zaboru.
Zabor vmeste s SHarovarovym i Myasoedovym ruhnul na glupogo muzhika.
- Vot eto ya, tomu-podobnoe, ponimayu, - skazal otryahivayas' SHarovarov.
Hudozhnik pokachal golovoj.
- Poshli otsyuda, - skazal zhandarm, ozirayas' po storonam.
Oni stashchili s glupogo muzhika zabor i poshli v traktir.
Vperedi na lavke v polnom obmoroke lezhala Sof'ya Petrovna Syrnikova.
- Opyat', podi, obez'yanu vstretila, - dogadalsya SHarovarov.
Vernuvshis' v traktir, oni zakazali polushtof i seli u okna zhdat'
obez'yanu.
Podoshel sharmanshchik.
- Vashe blagorodie, dozvol'te vas sprosit' obez'yanku vernut', - skazal
on.
- Ne volnujsya, otec. My sami ee zhdem. Sejchas pridet, - uspokoil ego
SHarovarov.
- Pojmaem i otorvem ej nogi! - poobeshchal zhandarm.
- Po sekretu tebe, tomu-podobnoe, skazhem, - dobavil SHarovarov, - tvoya
obliz'yana teper' gosudarstvennyj prestupnik.
- Molchat'! - kriknul na nego Sizov. - Otstavit' razgovory!.. Prohodi,
starik, dal'she, a to upeku!
Vypili.
CHerez okno Sizov uvidel, kak ochnulas' Sof'ya Petrovna, vstala s lavki i,
shatayas', poshla k traktiru.
Sizov, na vsyakij sluchaj, spryatalsya za zanavesku.
V traktir voshla Syrnikova i prizhalas' k stene.
- CHi-la-vek! - zastonala ona. - Begi, golubchik, v zhandarmskoe
upravlenie k moemu muzhu polkovniku Syrnikovu! Skazhi, chto ya umirayu! - I sela
na taburet.
Sizov sopel za zanaveskoj.
SHarovarov i Myasoedov zakazali eshche vodki, chtoby ne sidet' prosto tak.
- Gospoda, - obratilas' k nim Syrnikova, - ko mne segodnya dvazhdy
yavlyalas' smert'!
- YA vam tak, barynya, skazhu, - proiznes SHarovarov, - dvum smertyam ne
byvat', a odnoj, tomu-podobnoe, ne minovat'. CHoknulsya s Myasoedovym i vypil.
- Vam nado ryumochku kon'yaku vypit', - posovetoval Myasoedov. - CHelovek!
Kon'yak dlya damy!
Polkovnica podnyala prinesennuyu ryumochku, kak vdrug dver' skripnula i na
poroge poyavilas' obez'yana.
- SMERTX! - vskriknula Sof'ya Petrovna, vyronila ryumku i upala nazad,
potyanuv na sebya skatert'. Posypalas' posuda.
Obez'yana, ispugavshis' grohota, vyskochila na ulicu.
Iz-za zanaveski ostorozhno vyglyanul Sizov.
- Poshli otsyuda. A to Syrnikov priedet, tut takoe nachnetsya!..
Zahvativ nachatyj shtof, vyshli na ulicu.
- Poedemte na loshadi obez'yanu lovit', - predlozhil SHarovarov.
- Derzhi, - zhandarm otdal emu knut. - Takoe delo zavorachivaetsya, -
pozhalovalsya on, - a ya tut p'yanyj!
Myasoedov v telege zasnul, a prosnulsya ot shchekotki. Pered nim iz pod
meshka shevelilsya hvost. Hudozhnik vsem telom navalilsya na meshok i zakrichal:
- Pojmal! Pojmal!
Kogda snimali cherep, obez'yana kusnula hudozhnika za palec. Za eto ee
vyshvyrnuli.
Dopili shtof.
- Uzhe zabor pochinit' uspel, - skazal SHarovarov, pokazyvaya knutom. -
Davajte, vashe blagorodie, Terent'eva napuzhaem, - predlozhil on, hihiknuv. -
CHerep na knut nadenem i pokazhem cherez zabor.
- CHto zh ty dumaesh' - on tam ves' den' stoit?
- A i stoit, vashe blagorodie. Eshche do togo, kak mne vas vstretit', on
uzhe tam stoyal.
CHerep nasadili na knut i pripodnyali nad zaborom.
Progremel vystrel.
V cherepe poyavilos' otverstie.
- Ogo! - skazal Sizov, slomal kulakom zabor, vybil u Terent'eva
pistolet, povalil kupca na zemlyu i svyazal remnem.
Terent'eva pogruzili v telegu i povezli v uchastok.
- CHerep, gad, prostrelil, - sokrushalsya zhandarm. - Ob'yasnyaj teper', chto
on ne sam umer!
- Vse odno, vashe blagorodie, cherep sdavat', - prosheptal emu na uho
SHarovarov. - Davajte, tomu-podobnoe, zuby vytashchim.
- YA tebe vytashchu! - pogrozil Sizov.
V uchastke okazalos', chto u kupca Terent'eva fal'shivye usy i boroda. I
eto ne Terent'ev vovse, a beglyj katorzhnik ubijca Stepka Lysyj.
Po zolotym koronkam obnaruzhili, chto cherep - eto i byl kupec Terent'ev,
zarezannyj Stepkoj Lysym vesnoj proshlogo goda i zakopanyj im v sugrob.
Stepka Lysyj zarezal kupca, zabral u nego bumazhnik, chasy na cepochke,
portsigar, persten', zaponki, a pro zuby on nichego ne znal, a to by i ih
konechno prisvoil.
Last-modified: Sun, 26 Nov 2000 22:26:35 GMT