Ocenite etot tekst:


---------------------------------------------------------------
     OCR: Maksim Vorona
---------------------------------------------------------------



                     Belogo oblaka belaya rech'




     Zapadnyj veter pognal oblaka.
     Zabespokoilas' Klyaz'ma-reka.

     S pervogo avgusta dochke nemozhetsya.
     Von kak skukozhilas' chernaya kozhica.

     Slushat' ne hochet ershen da plotvic,
     Gub ne sinit i ne krasit resnic.

     - Mama-reka moya, ya ne upryamaya,
     CHto zh eto s grebnem ne sladit ruka moya?

     Glyanula v zerkalo - ya uzh ne ta,
     Kanula v omut moya krasota.

     Zamuzh ne vyshla, detej ne kachala ya,
     Tak pochemu zh ya takaya ustalaya?

     Klonit ko snu menya, tyanet ko dnu,
     Vot ya prilyagu, vot ya usnu.

     - Svet moj, ikrinka, lyagushech'ya spinushka,
     Spi do vesny, ne kruchin'sya, Irinushka!
     1956


     * *

     YA nadenu kol'co iz zheleza,
     Podtyanu poyasok i pojdu na vostok.
     Bej, taezhnik, menya iz obreza,
     ZHahni v serdce, bratok, polozhi pod kustok.
     Shoroni menya, drug, pod osinoj
     I lico mne prikroj pridorozhnoj parchoj,
     CHtoby pahlo mne dushnoj ovchinoj,
     Voskovoyu svechoj i medvezh'ej mochoj.
     Sam sebya poteryal ya v Rossii... 1957




     Prosti, moj dorogoj
     mercovskij ekeatorial!
     Slova Sekki

     Zdes', v Rime, posle dolgogo izgnan'ya,
     Sedoj, poluslepoj, poluzhivoj,
     Odin sredi nebesnogo siyan'ya,
     Stoit on s nepokrytoj golovoj.

     Dyhan'e Rima - kak suhie travy.
     Privet tebe, poslednyaya stupen'!
     Sud'ba lukava, i cari ne pravy,
     A vse-taki nastal i etot den'.

     Ot mercovskogo ekvatoriala
     On staryh ruk ne vlasten otorvat';
     Uraniya ne stanet, kak byvalo,
     V pustynnoj etoj bashne pirovat'.

     Glotaya gor'kij vozduh, gladit Sekki
     Davnym-davno ne chishchennuyu med'. -
     Prekrasnyj drug, rasstanemsya naveki,
     Daj mne teper' spokojno umeret'.

     On shodit po stupenyam obvetshalym
     K nebytiyu, vo prah, na Strashnyj sud,
     I lastochki nad ekvatorialom,
     Kak vestnicy zabveniya, snuyut.

     Eshche rebenkom ya oplakal etu
     Vysokuyu, mne rodstvennuyu ten',
     CHtob, vsled za nej projdya po belu svetu,
     Blagoslovit' poslednyuyu stupen'.
     1957




     ZHil da byl hudozhnik Paul' Klee
     Gde-to za gorami, nad lugami.
     On sidel sebe odin v allee
     S raznocvetnymi karandashami,

     Risoval kvadraty i kryuchochki,
     Afriku, rebenka na perrone,
     D'yavolenka v goluboj sorochke,
     Zvezdy i zverej na nebosklone.

     Ne hotel on, chtob ego risunki
     Byli chestnym pasportom prirody,
     Gde poslushno stroyatsya po strunke
     Lyudi, koni, goroda i vody.

     On hotel, chtob linii i pyatna,
     Kak kuznechiki v iyul'skom zvone,
     Govorili slitno i ponyatno.
     I odnazhdy utrom na kartone

     Prostupili krylyshko i temya:
     Angel smerti stal oboznachat'sya.
     Ponyal Klee, chto nastalo vremya
     S Muzoj i znakomymi proshchat'sya.

     Poproshchalsya i skonchalsya Klee.
     Nichego ne mozhet byt' pechal'nej.
     Esli b Klee byl nemnogo zlee,
     Angel smerti byl by natural'nej.

     I togda s hudozhnikom vse vmeste
     My by tozhe sginuli so sveta,
     Porastryas by angel nashi kosti.
     No skazhite mne: na chto nam eto?

     Na pogoste huzhe, chem v muzee,
     Gde poroj slonyayutsya zhivye,
     I visyat ryadkom kartiny Klee -
     Golubye, zheltye, blazhnye...
     1957




     Ne vysoko ya stavlyu silu etu:
     I zyabliki poyut. No pochemu
     S rifmovnikom brodit' po belu svetu
     Naperekor stihiyam i umu
     Tak hochetsya i v smertnyj chas poetu?

     I kak rebenok «mama» govorit,
     I mechetsya, i trebuet pokrova,
     Tak i dusha v meshok svoih obid
     SHvyryaet, kak plotvu, zhivoe slovo:
     Za zhabry - hvat'! i rifmami dvoit.

     Skazat' po pravde, my - usta prostranstva
     I vremeni, no pryachetsya v stihah
     Koshcheevoj schitalki postoyanstvo.
     Vsemu svoj srok: zhivet v peshchere strah,
      V sozvuch'e - dopotopnoe shamanstvo.

     I, mozhet byt', sem' tysyach let projdet,
     Poka poet, kak zhrec, blagogovejno,
     Kopernika v stihah perepoet,
     A tam, glyadish', dojdet i do |jnshtejna.
     I ya umru, i tot poet umret.

     No v smertnyj chas poprosit vdohnoven'ya,
     CHtoby uspet' stihi dosochinit':
     - Eshche odno dyhan'e i mgnoven'e
     Daj etu nit' svyazat' i razdvoit'!
     Ty pomnish' rifmy vlazhnoe bien'e?
     1957


     Kuharka zhirnaya u skared
     Na skovorodke myaso zharit,
     I pripravlyaet chesnokom,
     SHafranom, uksusom i percem,
     I pobirushku za oknom
     Kostit i proklinaet s serdcem.

     A ya by tozhe s®el kusok,
     Pogryz baranij pozvonok
     I, kak hozyain, kruzhku piva
     Hvatil i zavalilsya spat':
     Klyanite, mol, sudite krivo,
     Golodnyh sytym ne ponyat'.

     U, kak ya golodal mal'chishkoj!
     Tetrad' stihov taskal pod myshkoj,
     Baranku na dva dnya delil:
     Polozhish' na zubok oshibkoj...
     I stal zhil'em pevuchih sil,
     Kakoj-to nevesomoj skripkoj,

     Skvozil ya, kak rybach'ya set',
     I nad zemleyu mog viset'.
     Osennij dozhd', dvojnik moj seryj,
     Doldonil v ushi svoj rasskaz,
     V oblavu milicionery
     Hodili skvoz' menya ne raz.

     A fonari v cvetnyh razmyvah
     V teh pereulkah sheludivyh,
     Gde letom shagu ne stupit',
     CHtoby vlyublennyh v podvorotne
     Ne vspoloshit'? YA, mozhet byt',
     Vorov moskovskih byl besplotnej,

     YA v spal'ni ten'yu pronikal,
     Letal, kak puh iz odeyal,
     I molodosti klyast' ne budu
     Za roscherk zvezd nad golovoj,
     Za glupoe pristrast'e k chudu
     I za karman dyryavyj svoj.
     1957




     A nu-ka, Makedonca ili Pushkina
     Poprobujte nazvat' ne Aleksandrom,
     A kak-nibud' inache!
     Ne pytajtes'.
     Eshche Petru Velikomu pridumajte
      Drugoe imya!
     Nichego ne vyjdet.
     Vstrechalsya vam kogda-nibud' yurodivyj,
     Kotorogo ne nazyvali Grishej?
     Net, ne vstrechalsya, esli ne sovrat'!
     I mozhno kozhu zazhivo sorvat',
     No imya k nam tak krepko pripechatano,
     CHto sily net pereimenovat',
     Hot' kazhdoe zaterto i zahvatano.
     U nas ne zrya pro imya govoryat:
     Ono - Ni dat' ni vzyat' rodimoe pyatno.
     Nedavno izobretena mashinka:
     Pristavyat k cheloveku i glyadish' -
     Ushnaya mochka, malaya morshchinka,
     Uhmylka, krylyshko nozdri,
     gorbinka, -

     Pishchit, kak by komarik ili mysh':
     - Ivan!
     - Semen!
     - Vasilij!
     Hudo, bratcy,

     CHuzhaya kozha pristaet k nosam.
     Est' mnogoe na svete, drug Goracio,
     CHto i ne snilos' nashim mudrecam.
     1957



     YA proshchayus' so vsem, chem kogda-to ya byl
     I chto ya preziral, nenavidel, lyubil.

     Nachinaetsya novaya zhizn' dlya menya,
     I proshchayus' ya s kozhej vcherashnego dnya.

     Bol'she ya ot sebya ne zhelayu vestej
     I proshchayus' s soboyu do mozga kostej,

     I uzhe, nakonec, nad soboyu stoyu,
     Otdelyayu postyluyu dushu moyu,

     V pustote ostavlyayu sebya samogo,
     Ravnodushno smotryu na sebya - na nego.

     Zdravstvuj, zdravstvuj, moya ledyanaya bronya,
     Zdravstvuj, hleb bez menya i vino bez menya,

     Snovideniya nochi i babochki dnya,
     Zdravstvuj, vse bez menya i vy vse bez menya!

     YA chitayu stranicy nepisanyh knig,
     Slyshu kruglogo yabloka kruglyj yazyk,

     Slyshu belogo oblaka beluyu rech',
     No ni slova dlya vas ne umeyu sberech',

     Potomu chto sosudom skudel'nym ya byl
     I ne znayu, zachem sam sebya ya razbil.

     Bol'she sfery podvizhnoj v ruke ne derzhu
     I ni slova bez slova ya vam ne skazhu.

     A kogda-to vo mne nahodili slova
     Lyudi, ryby i kamni, listva i trava.
     1957




     Rumpel'shtil'chen iz skazki nemeckoj
     Govoril:

     - Vseh sokrovishch na svete
     Mne zhivoe milej!
     Mne zhivoe milej!
     ZHdut podzemnye nyan'ki,
     A v detskoj - Vo kakie kroty
     Nezemnoj krasoty,
     No vsegda ne hvataet detej!

     Obmanula ego koroleva
     I ne vydala syna emu,
     I togda Rumpel'shtil'chev ot gneva
     Prygnul,
     za nogu vzyalsya,
     Dernul
     i razorvalsya
     V otnoshenii: dva k odnomu.

     I nad karlikom deti smeyutsya,
     I ne zhalko ego nikomu,
     Tak smeyutsya, chto plechi tryasutsya,
     Nad ego sumasshedshej toskoj
     I nad tem, chto na dve polovinki
     Kazhdoj po rukavu i shtaninke -
     Sam svoe podzemel'noe tel'ce
     Razorval on svoeyu rukoj.
     Nepraktichnyj i zlobnyj kakoj!
     1957




     Dusha i ne glyadit
     na rifmu konoplyanuyu,
     Sidit, ne chistit peryshek,
     ne produvaet gorla:
     Byvalo, mol, i ya
     pevala nad polyanoyu,
     Segodnya, mol, ne v golose,
     v zobu dyhan'e sperlo.
     Puskaj dusha chut'-chut'
     raspustitsya i sdvinetsya,
     Hot' na pyatnadcat' gradusov,
     i etogo dovol'no,
     CHtoby vovsyu poshla
     svistat', kak imeninnica,
     I stalo ej, malinovke,
     i veselo i bol'no.
     Slovar' u nas prostoj,
     sozvuch'ya - iz poslovicy.
     Poprobujte, podstav'te ej
     sirenevuyu vethu,
     Ona s lyubym iz vas
     poshutit i uslovitsya
     I s sobstvennoj tetradkoyu
     pojdet poslushno v kletku.



     ...posle chego otzhimki mozhno otdat' na kuhnyu lyudyam.
     E. Molohovec. Podarok molodym hozyajkam. 1911.


     Gde ty, pisatel'nica malosol'naya,
     Molohovec, holujka malohol'naya,
     Blazhenstvo desyatipudovyh tush
     Vladetelej desyati tysyach dush?
     V kakom rayu? chistilishche? muchilishche?
     Kostedrobilishche?
     A gde tvoi leshchi
     So sparzhej v zeve? raki bordolez?
     Omary Krez? imperskij majonez?
     Komu ty s institutskimi uzhimkami
     Sovetuesh' sterlyazh'imi otzhimkami
     Paradnyj oprozrachivat' bul'on,
     CHtob zolotym on stal, kak million,
     Otzhimki slugam skarmlivat', chtob vedali,
     CHem nynche nanimateli obedali?
     Vot ty sidish' pod ledyanoj skaloj,
     Pered toboyu ledyanoj naloj,
     Ty vsluh chitaesh' svoj zavet povarennyj,
     Toboj hozyajkam molodym podarennyj,
     I cherv' nesytyj u tebya v ruke,
     V drugoj - tvoj cherep myamlit v durshlage.
     Nochnaya ten', holodnaya, golodnaya,
     Polubajstryuchka, polublagorodnaya...
     1957



     Werde der du bist.
     G¸te.

     Kogda tebe pridetsya tugo,
     Najdesh' i sto rublej i druga.
     Sebya najti kuda trudnej,
     CHem druga ili sto rublej.

     Ty vyvernesh'sya naiznanku,
     Sebya obsharish' spozaranku,
     V odno smeshaesh' yav' i sny,
     Uvidish' mir so storony.

     I vse i vseh najdesh' v poryadke.
     A ty - kak ryazhenyj na svyatki
     Igraesh' v pryatki sam s soboj,
     S tvoim iskusstvom i sud'boj.

     V chuzhom kostyume hodit Gamlet
     I koe-chto pro chto-to myamlit, -
     On hochet Moisi igrat',
     A ne vragov otca karat'.

     Iz milliona veroyatii
     Tebe odno pridetsya kstati,
     No ne daetsya, kak nazlo,
     Tvoe zavetnoe chislo.

     Zagorodil polneba genij,
     Ne po tebe ego stupeni,
     No dazhe pod ego stopoj
     Ty dolzhen stat' samim soboj.

     Najdesh' i u proroka slovo,
     No slovo luchshe u nemogo,
     I yarche kraska u slepca,
     Kogda otyskan ugol zren'ya
     I ty pri vsp'ppke ozaren'ya
     Soboj ugadan do konca.
     1957


     Vse men'she teh veshchej, sredi kotoryh
     YA v detstve zhil, na svete ostaetsya.
     Gde lampy-«molnii»? Gde chernyj poroh?
      Gde chernaya voda so dna kolodca?
     Gde «Ostrov mertvyh» v dekadentskoj rame?
     Gde plyushevye krasnye divany?
     Gde fotografii muzhchin s usami?
     Gde trostnikovye aeroplany?
     Gde Nadsona chahotochnyj trehdol'nik,
     Vizitki na krasavcah-advokatah,
     Pahuchie kaloshi «Treugol'nik»
     I strausova nega plech pokatyh?
     Gde kudri simvolistov polup'yanyh?
     Gde roslyh futuristov zatrapezy?
     Gde lozungi na lipah i kashtanah,
     Banditov sumasshedshie obrezy?
     Gde tverdyj znak i bukva «yat'» s «figoyu»?
     Odno ushlo, drugoe izmenilos',
     I chto ne otdelyalos' zapyatoyu,
     To zapyatoj i smert'yu otdelilos'.

     YA sdelal dlya gryadushchego tak malo,
     No tol'ko po gryadushchemu toskuyu
     I ne zhelayu nachinat' snachala:
     Byt' mozhet, ya rabotal ne vpustuyu.

     A gde u novyh sputnikov poruka,
     CHto mne prinadlezhat oni po pravu?
     YA posyagayu na igrushki vnuka,
     Hleb pravnukov, prapravnukovu slavu.
     1957


     O.M, Grudcovoj

     V serdce dunet veter tonkij,
     I letish', letish' stremglav,
     A lyubov' na fotoplenke
     Dushu derzhit za rukav,

     U zabveniya, kak ptica,
     Po zernu kradet - i chto zh?
     Ne puskaet raspylit'sya,
     Hot' i umer, a zhivesh' -

     Ne vovsyu, a v sotoj dole,
     Pod surdinku i vo sne,
     Slovno brodish' gde-to v pole
      V zapredel'noj storone.

     Vse, chto milo, zrimo, zhivo,
     Povtoryaet svoj polet,
     Esli angel ob®ektiva
     Pod krylo tvoj mir beret.
     1957



     V zatonah ostyvayut parohody,
     CHernil'nye zagustevayut vody,
     Svincovaya temneet belizna,
     I esli vpryam' zemlya boleet nami,
     To stala vyzdoravlivat' ona -
     Takie zvezdy bleshchut nad snegami,
     Takaya nastupila tishina,
     I - Bozhe moj1 - iz ledyanogo plena
     Edva zvuchit poslednyaya sirena.
     1957



     Pilikaet skripka, gudit baraban,
     I flejta svistit po-el'zasski,
     Na scenu v®ezzhaet kartonnyj rydvan
     S raskrashennoj kukloj iz skazki.

     Ottuda ee vynimaet partner,
     Pod lyazhku podstaviv ej ruku,
     I tashchit silkom na gostinichnyj dvor
     K piratam na vernuyu muku.

     Te tochat kinzhaly, i krutyat usy,
     I topayut v takt kablukami,
     Karmannye vraz vynimayut chasy
     I diko sverkayut belkami, -

     Mol, rezat' pora! No v klubnichnom triko,
     V svoem lebedinom krahmale,
     Nad rampoyu prima vzletaet legko,
     I chto-to vibriruet v zale.

     Scenicheskoj chushi magicheskij tok
      Nahodit, kak svist solov'inyj,
     I probuet volyu tvoyu na zubok
     Holodnyj raschet baleriny.

     I ves' etot pot, etot grim, etot klej,
     Smushchavshie vkus tvoj i chuvstva,
     Uzhe zavladeli dushoyu tvoej.
     Tak chto zhe takoe iskusstvo?

     Navernoe, budet ugadana svyaz'
     Mezh scenoj i Dantovym adom,
     Inache otkuda by ploshchad' vzyalas'
     So vsej etoj shusheroj ryadom?
     1957



     Za kveluyu dushu i mertvoe carskoe telo
     YUrodivyj molitsya, ruchkoj krestyas' posineloj,
     Nogami suchit na raskol'nich'em hrustkom snegu:

     - Aj, mamen'ka,
     tyaten'ka,
     baben'ka,
     guli-agu!
     Daj Fede prosvirku,
     daj siromu Fede kerenku,
     daj, car'-gosudar',
     impelaj Nikolaj,
     na ikonku!
     Carica-lisica,
     buh-buh,
     pomalej Alalej,
     daj Fede cna-cna,
     isceli,
     ne streli,
     Pantelej!

     CHto dali emu Vizantii orly zolotye,
     I chem odaril ego carskij shtandart nad Rossiej,
     Parad pered Zimnim, Kshesinskaya,
     Lenskij rasstrel?

     CHto slyshal - to slushal, chto slushal -
     ponyat' ne uspel.
     Gunyavyj, slyuntyavyj,
     tryaset svoej vshivoj rogozhej,
     I hlebnuyu korochku glozhet na belku pohozhe,
     I krasnogvardejcu vse tychetsya plesh'yu v sapog.
     A tot govorit:
     - Ne tryasis', esh' spokojno, bratok!
     1957

     nochnoj zvonok
     Zachem zakovyvaesh' na noch'
     Po-katorzhnomu dver' svoyu?
     Poka ty spish', Ivan Ivanych,
     YA u paradnogo stoyu.

     V rezinu chernuyu obuta,
     Ko mne idet ubijca-noch',
     I ya zvonyu, ishchu priyuta,
     A ty ne hochesh' mne pomoch',

     Zakladyvaesh' ushi vatoj
     I slyshish' smutnyj zvon skvoz' son.
     Puskaj, mol, sheburshit, proklyatyj,
     Podumaesh' - glagol vremen!

     Ne verish' v ad, ne ishchesh' raya,
     A raz ih net - kakoj v nih prok?
     CHto skazhesh', esli zapyatnayu
     Svoeyu krov'yu tvoj porog?

     Kak v poldevyatogo na sluzhbu
     Za tysyachej svoih rublej,
     Predav grazhdanstvo, bratstvo, druzhbu,
     Pojdesh' po ulice svoej?

     Ona ot krovi pochernela,
     Krestom pomechen kazhdyj dom.
     Skazhi: "A vam kakoe delo?
     YA krepkij son dobyl gorbom».
     1946-1958



     ...O, mater' Ahajya,
     Probudis', ya tvoj luchnik poslednij...
     Iz tetradi 1921 goda

     Pochemu zahotelos' mne snova,
     Kak v dalekie detskie gody,
     Radi shutki ne tratit' ni slova,
     Sochinyat' velichavye ody,

     SHturmovat' olimpijskie kruchi,
     Nimf iskat' po lazurnym peshcheram
     I gekzametr bez vsyakih sozvuchij
     Predpochest' novomodnym razmeram?

     Geografiyu drevnego mira
     Na chetverku ya pomnyu, kak v detstve,
     I mogla by Alkeeva lira
     U menya okazat'sya v nasledstve.

     Nado mnoj ne smeyalis' matrosy.
     YA chital im:
     "0, mater' Ahajya!»
     Mne darili oni papirosy,
     Po kakoj-to Ahaje vzdyhaya.

     Za gekzametr v holodnom vokzale,
     Gde zhila molodaya svoboda,
     Mne voennye lyudi davali
     CHernyj hleb dvadcat' pervogo goda.

     Znachit, shel ya po vernoj doroge,
     Po kremnistoj doroge poeta,
     I nepravda, chto Pan kozlonogij
     Do menya eshche sginul so sveta.

     Bosikom, no v budennovskom shleme,
     Bednyj mal'chik v svyashchennom durmane,
     Veren toj zhe atticheskoj teme,
     YA bluzhdal bez kopejki v karmane.

     YAmb zataskannyj, rifma plohaya -
     Tol'ko bredni, postylye bredni,
     I dostojnej:
     «O, mater' Ahajya,
     Probudis', ya tvoj luchnik poslednij...»
     1958



     Mebel' treskaetsya po nocham.
     Gde-to kaplet iz vodoprovoda.
     Ot vsednevnogo gruza plecham
     V etu poru daetsya svoboda,

     V etu poru dayutsya veshcham
     Besslovesnye dushi lyudskie,
     I slepye,
     nemye,
     gluhie
     Razbredayutsya po etazham.

     V etu poru chasy gorodskie
     SHlyut sekundy
     tuda
     i syuda,
     I pletutsya hromye, krivye,
     Podymayutsya v lifte zhivye,
     Nezhivye
     i poluzhivye,
     ZHdut v potemkah, gde kaplet voda,
     Vynimayut iz sumok stakany
     I priplyasyvayut, kak cygany,
     Za dveryami stoyat, kak beda,
     Sverla medlenno vvodyat v zatvory
     I sejchas oborvut provoda.

     No skoree oni - kreditory
     I prishli navsegda, navsegda,
     I scheta prinesli.
     Nevozmozhno
     Vodu v stupe, ne spavshi, toloch',
     Nevozmozhno zasnut', - tak
     trevozhna
     Dlya pokoya nam dannaya noch'.
     1958

     sinicy
     V snegu, pod nebom sinim,
     a mezh vetvej - zelenym,
     Stoyali my i zhdali
     podarka na dorozhke.
     Sinicy poleteli
     s neiz®yasnimym zvonom,
     Kak v grecheskoj kofejne
     serebryanye lozhki.
     Moglo by pokazat'sya,
     chto tam nevest' otkuda
     Idet morskaya sin'ka
     na belyj kamen' mola,
     I vdrug iz ruk sluzhanki
     pod stol letit posuda,
     I lozhki podbiraet,
     branyas', hozyain s pola.
     1958




     Moguchaya arhitektura nochi!
     Rabochij angel kupol povernul,
     Vrashchayushchijsya na drevesnyh kronah,
     I oboznachilis' mezhdu stvolami
     Proemy chernye, kak v staroj cerkvi,
     Zabytoj Bogom i lyud'mi.
     No tam

     Vzoshli moi almaznye Pleyady.
     Sem' strun privyazyvaet k nim Sapfo
     I govorit:

     «Vzoshli moi Pleyady,
     A ya odna v posteli, ya odna.
     Odna v posteli!»

     Nizhe i levej
     V goryachem persikovom bleske vstali,
     Kak zhertva u prestola, zolotye
     Roga Tel'ca
     i glaz ego, goryashchij
     Sredi Giad,
     kak Vethogo zaveta
     Eshche odna skrizhal'.
     Prohodit vremya,
     No - chto mne vremya?
     YA terpeliv,
     ya podozhdat' mogu,
     Poka vzojdet za zhertvennym Tel'com
     Nemyslimoe chudo Oriona,
     Kak babochka bezumnaya, s kupel'yu
     V svoih skripuchih provolochnyh lapkah,
     Gde byli kreshcheny Zemlya i Solnce.
     YA podozhdu,
     poka v luchah steklyannyh
     Sam Sirius -
     s egipetskoj, zagrobnoj,
     sobach'ej golovoj -
     Vzojdet.
     Mne raz eshche uvidet' suzhdeno
     Sverkayushchee eto polotence,
     Bozhestvennuyu peremychku schast'ya,
     I chto by lyudi tam ni govorili -
     YA dozhivu, pereberu pozvezdno,
     Pereschitayu ih po katalogu,
     Perechitayu ih po knige nochi.
     1958




     V to leto narodnoe gore
     Nadelo zheleznuyu cep',
     I tlela po samoe more
     Suhaya i pyl'naya step',

     I pod vecher gor'kie dali,
     Kak dushnaya bab'ya dusha,
     Bagrovoj trevogoj dyshali
     I Boga hulili,gresha.

     A utrom v selo na zadvorki
     Prishel dezertir bosikom,
     V belesoj svoej gimnasterke,
     S golodnym i temnym licom.

     I, slovno iz cerkvi ikona,
     Smotrel on, kak shel na ushcherb
     Po rzhavomu dnu nebosklona
     Almaznyj sverkayushchij serp.

     Zapomnil ya vzglyad bez dvizhen'ya,
     Sovsem iz derzhavy inoj,
     I ponyal pechat' otchuzhden'ya
     V glazah, obozhzhennyh vojnoj.


     I stalo temno. I v molchan'e,
     Zelenom, glubokom kak son,
     Ushel on i mne na proshchan'e
     Ostavil ruzhejnyj patron.

     No srazu, po pervoj primete,
     Uznat' oslepitel'nyj svet...

     Kak mnogo ya prozhil na svete!
     Stoletie! Tysyachu let1
     1958



     Gde belyj kamen' v dikom bleske
     Glotaet sin'ku vod morskih,
     Grek Lambrinudi v krasnoj feske
     ZHdal posetitelej svoih.

     Oni razveshivali seti,
     Rasputyvali poplavki
     I, ulybayas' tochno deti,
     Natyagivali pidzhaki.

     - Vhodite, dorogie gosti,
     Segodnya kofe, kak vino! -
     I dolgo v grecheskoj kofejne
     Gremeli kosti
     Domino.

     A chashki raznosila Zoya,
     I chto-to nezhnoe i zloe
     Skryvala medlennaya rech',
     Kak budto more kruzhevnoe
     Spadalo s etih uzkih plech.
     1958



     YA dolgo dobivalsya,
     CHtob iz stihov svoih
     YA sam ne poryvalsya
     Ujti, kak lishnij stih.

     Gde svistuny svisteli
     I shchelkal shchelkoper,
     YA sam svoe vesel'e
     Otpravil pod topor.

     Byt' mozhet, idiotstvo
     Spolna platit' sud'boj
     Za pasportnoe shodstvo
     Stroki s samim soboj.

     A vse-taki ustavlyu
     Svoi glaza na vas,
     Sebya v zhivyh ostavlyu
     Navek ili na chas,

     Ostavlyu v kazhdom zvuke
     I v kazhdoj zapyatoj
     Natruzhennye ruki
     I trezvyj opyt svoj.

     Vot pochemu bez straha
     Smotryu sebya vpered,
     Hot' rifma, tochno plaha,
     Menya sama beret.
     1958




     Peredo mnoyu plaha
     Na ploshchadi vstaet,
     CHervonnaya rubaha
     Zabyt'sya ne daet,

     Po lugu volyu slavit'
     S kosoj idet kosar'.
     Idet Moskvu krovavit'
     Moskovskij gosudar'.

     Strel'cy, gasite svechi!
     Vam, kosaryam, voram,
     Lomat' krutye plechi
     Idet poslednij sram.

     U, burkaly Petrovy,
     Navykate belki!
     Holstinnye obnovy
     Synki moi, synki!..
     1958



     My shli bosye, zlye,
     I, kak pod sneg rakita,
     Lozhilas' mat' Rossiya
     Pod konskie kopyta.

     Stoyali my u stenki,
     Gde holodom tyanulo,
     Vykatyvaya zenki,
     Smotreli pryamo v dulo.

     Kto znaet shchuch'e slovo,
     CHtob iz zemli soldata
     Ne podymali snova,
     Ubitogo kogda-to?
     1958



     Eshche moi ruki ne svyazany,
     Glaza ne vzglyanuli v poslednij,
     Poslednie rifmy ne skazany,
     Ne pahnet venkami v perednej.

     Navercheny zvezdnye linii
     Na severnom polyuse mira,
     I pryamougol'naya, sinyaya
     V okno moe vdvinuta lira.

     A nizhe - bul'vary i zdaniya
     V kristal'nom skripichnom napeve,
     Kak budushchee, kak skazanie,
     Kak Budda u materi v chreve.
     1958




     Devochke v serom halate,
     An'ke iz detskogo doma,
     V zhenskoj chetvertoj palate
     Kazhdaya malost' znakoma -

     Kruzhka i zapah lekarstva,
     Nyan'ki dezhurnoj ukazki
     I tridevyatoe carstvo -
     Pyatna i treshchiny v kraske.

     Budto sinica iz kletki,
     Glyanet iz-pod odeyala:
     Ne prosypalis' sosedki,
     Utro eshche ne nastalo?

     Vostren'kij nos, voskovye
     Pal'cy, l'nyanaya kosica.
     Mimo prohodyat zhivye.
     - CHto tebe, An'ka?
     - Ne spitsya.

     Angel bol'nichnyj za shtoroj
     Svetit odezhdoj tumannoj.
     - YA za bol'noj.
     - Za kotoroj?
     - YA za detdomovskoj Annoj.





     Togda ya zaper na zamok dveri svoego doma i ushel vmeste s drugimi.
     G. Uells

     Sam ne znayu, chto so mnoyu:
     I posledysh i prorok,
     CHto ni sbudetsya s zemleyu,
     Vizhu vdol' i poperek.


     Kto u machehi-Evropy
     Moloka ne voroval?
     Motocikly, kak ciklopy,
     Zaglotali pereval,

     SHelestyashchie mashiny -
     Derzhat put' na okean,
     I goryachij duh reziny
     Dyshit v peshih gorozhan.

     Slesarya, portnye, prachki
     Po shosse, kak murav'i,
     Katyat katorzhnye tachki,
     Volokut uzly svoi.

     Poteryala mat' rebenka,
     Vozduh lovit ryb'im rtom,
     A iz ruk torchit pelenka
     I butylka s molokom.

     Paralitik na kolyaske
     Bokom valitsya v kyuvet,
     Bel'ma vylezli iz maski,
     Nikomu i dela net.

     Spotykaetsya svyashchennik
     I bormochet:
     - Umer Bog, -
     Golubki bumazhnyh deneg
     Vyletayut iz-pod nog.

     K pristanyam nel'zya probit'sya,
     I Evropa pred soboj
     Smotrit, kak samoubijca,
     Ne migaya, na priboj.

     V okeane po kolena,
     Belyj i bol'shoj, kak byk,
     U prichala roet penu,
     Nakrenyas', "transatlantik".

     A eshche odno mgnoven'e -
     I ot Strashnogo suda,
     Kak nadezhda na spasen'e,
     On otvalit navsegda.

     Po sto raz na dnyu, kak brata,
     Raspinali vy menya,
     Net vam k proshlomu vozvrata,
     Vam podzemka ne bronya.

     - Uuu-la! Uuu-la! -
     marsiane
     Voyut na krayu Zemli,
     I lazurnyj luch v tumane
     Ih trenozhniki zazhgli.
     1958




     Ivan do vojny prohodil u ruch'ya,
     Gde vyrosla iva nevedomo ch'ya.

     Ne znali, zachem na ruchej nalegla,
     A eto Ivanova iva byla.

     V svoej plashch-palatke, ubityj v boyu,
     Ivan vozvratilsya pod ivu svoyu.

     Ivanova iva,
     Ivanova iva,
     Kak belaya lodka, plyvet po ruch'yu.
     1958



     Sireni vy, sireni,
     I kak vam ne tyazhel
     Zastyvshij v trudnom krene
     Al'tovyj gomon pchel?

     Ostalos' neterpen'e
     Ot yunosti moej
     V goryachej vashej pene
     I v glubine tenej.

     A kak dohnet po pchelam
     I probezhit groza
     I sitcevym podolom
     Udarit mne v glaza -

     Projdet prohlada nizom
     Travu v kolenyah gnut',
     I dozhd' po grozd'yam sizym
     Pokatitsya, kak rtut'.

     Pod vecher - v¸dro snova,
     I, verno, v tom i sut',
     CHtob hot' silkom smychkovyj
     Lilovyj gud vernut'.
     1958




     YA chelovek, ya posredine mira,
     Za mnoyu - miriady infuzorij,
     Peredo mnoyu miriady zvezd.
     YA mezhdu nimi leg vo ves' svoj rost -
     Dva berega svyazuyushchee more,
     Dva kosmosa soedinivshij most.

     YA Nestor, letopisec mezozoya,
     Vremen gryadushchih ya Ieremiya.
     Derzha v rukah chasy i kalendar',
     YA v budushchee vtyanut, kak Rossiya,
     I proshloe klyanu, kak nishchij car'.

     YA bol'she mertvecov o smerti znayu,
     YA iz zhivogo samoe zhivoe.
     I - Bozhe moj - kakoj-to motylek,
     Kak devochka, smeetsya nado mnoyu,
     Kak zolotogo shelka loskutok.
     1958




     Hodit motylek
     Po stupenyam sveta,
     Budto kto zazheg
     Mel'teshen'e eto.

     Knizhechku chudes
     Na lugu otkryli,
     Poroshkom nebes
     Podsinili kryl'ya.

     V chistom puzyr'ke
     Krov' drugogo mira
     Svetitsya v bryushke
     Motyl'ka-lepira.

     YA by mysl' vlozhil
     V etu plot', no trogat'
     My ne smeem zhil
     Faraona s nogot'.
     1958




     |j, v chernom sitchike, neryaha gorodskaya,
     Nu, zdravstvuj, mat'-vesna!
     Ty von teper' kakaya:
     Rasselas' - nogi vniz - na Kamennom mostu
     I pervyh lastochek brosaet v pustotu.

     Devchonki-pisanki s korotkimi nosami,
     Kak na ekvatore, tolkutsya pod chasami
     V drevneegipetskih rebristyh bashmakah,
     S cvetami zheltymi v rusaloch'ih rukah.

     Kak ne speshit' tuda vzvolnovannym studentam,
     Francuzam v dudochkah, s vladimirskim akcentom,
     Rabochim molodym, zhrecam razlichnyh muz
     I lovkim sluzhashchim, bezhavshim brachnyh uz?

     No dvornik s nomerom kositsya ispodlob'ya,
     Poka trollejbusy prohodyat, kak nadgrob'ya,
     I ya begu v metro, gde, u Moskvy v plenu,
     Ogromnyj bazilevs zaleg vo vsyu dlinu.

     Tam net ni vremeni, ni smerti, ni aprelya,
     Tam dyshit rovnoe zabvenie bez hmelya,
     I rovnoe teplo podzemnyh gorodov,
     I rovnyj uzkij svist letuchih poezdov.




     YA zhizn' lyublyu i umeret' boyus'.
     Vzglyanuli by, kak ya pod tokom b'yus'
     I gnus', kak yaz' v rukah u rybolova,
     Kogda ya perevoploshchayus' v slovo.

     No ya ne ryba i ne rybolov.
     I ya iz obitatelej uglov,
     Pohozhij na Raskol'nikova s vidu.
     Kak skripku, ya derzhu svoyu obidu.

     Terzaj menya - ne izmenyus' v lice.
     ZHizn' horosha, osobenno v konce,
     Hot' pod dozhdem i bez grosha v karmane,
     Hot' v Sudnyj den' - s igolkoyu v gortani.

     A! |tot son! Malyutka-zhizn', dyshi,
     Voz'mi moi poslednie groshi,
     Ne otpuskaj menya vniz golovoyu
     V prostranstvo mirovoe, sharovoe!
     1958


     zimoj

     Kuda menya vedet podruga -
     Moya sud'ba, moya sud'ba?
      Bredem, teryaya kromku kruga
     I spotykayas' o groba.

     Ne vidno mesyaca nad nami,
     V sugrobah vyaznut kostyli,
     I dushi belymi glazami
     Glyadyat vosled poverh zemli.

     Ty pomnish' li, skazhi, staruha,
     Kak prohodili my s toboj
     Pod etoj kamennoj stenoj
     Zimoj studenoj, v chas nochnoj,
     Davnym-davno, i tak zhe gluho,
     Vpolgolosa i v chetvert' sluha,
     Gudelo eho za spinoj?
     1958




     Nad cherno-sizoj yamoyu
     I zhuhlym snegom v yame
     Zaplakala dusha moya
     Proshchal'nymi slezami.

     So skrezhetom pod®emnye
     Vorochayutsya krany
     I syplyut shlak v ogromnye
     Rashristannye rany,

     Gubastye bul'dozery,
     Drozha po-chelovech'i,
     Asfal'tovoe ozero
     Grebut sebe pod plechi.

     Bezbrovaya, bezbol'naya,
     Eshche v rodil'noj gline,
     Vstaet pryamougol'naya
     Betonnaya boginya.

     Zdes' budet sad s estradami
     Dlya skripok i klarnetov,
     Cvetnoj bassejn s nayadami
     I muzy dlya poetov.

     A ty, dusha-cherdachnica,
     O chem zatoskovala?
     Tebe li, neudachnica,
     Tvoej udachi malo?

     Proshchaj, zhit'e Moskovskoe,
     Gde ty lyubit' uchilas',
     Petrovsko-Razumovskoe,
     Proshchajte, vasha milost'!

     Istcy, kupcy, povytchiki,
     I chto v vas bylo b tolku,
     Kogda 6 ne sneg na sitchike,
     Nakinutom na chelku.

     |h, makov cvet, meshchanskoe
     ZHit'ishko za zastavoj!
     YA po linejke stranstvuyu,
     I pravyj i nepravyj.






     Gde veter brosaet nozhi
     V steklo ministerstv i muzeev,
     S nasmeshlivym svistom strizhi
     Strigut komarov-rotozeev.

     Ottuda na gorod zabot,
     Rabot i vechernej zevoty,
     Na robotov Mocart vedet
     Svoi nasekomye noty.

     ZHivi, dorogaya svirel'!
     Pod prazdnik my pol natirali,
     I v okna posypalsya hmel' -
     Na kazhdogo po sto spiralej.

     I esli uzh smysla iskat'
     V takom sumatoshnom koncerte,
     To molodost', pravdu skazat',
     Pod starost' opasnee smerti.
     1958




     Sem' golubej - sem' dnej nedeli
     Sklevali korm i uleteli,
     Na smenu etim golubyam
     Drugie priletayut k nam.

     ZHivem, schitaem po semerke,
     V poslednej stae tol'ko pyat',
     I nashi starye zadvorki
     Na nebo zhalko promenyat':

     Tut nashi sizari vorkuyut,
     Po krugu hodyat i zhalkuyut,
     Asfal't krupichatyj klyuyut
     I na pominkah dozhdik p'yut.
     1958




     Lomali staryj derevyannyj dom.
     Uehali zhil'cy so vsem dobrom -

     S divanami, kastryulyami, cvetami,
     Kosymi zerkalami i kotami.

     Starik vzglyanul na dom s gruzovika,
     I vremya podhvatilo starika,

     I vse ostalos' navsegda, kak bylo.
     No obnazhilis' mezhdu tem stropila,

     Zabrezzhila v proemah bez stekla
     Suhaya pyl', i vystupila mgla.

     Ostalis' v dome sny, vospominan'ya,
     Zabytye nadezhdy i zhelan'ya.

     Srub razobrali, brevna uvezli.
     No ni na shag ot miloj im zemli

     Ne othodili prizraki bylogo,
     I pro ryabinu pesnyu peli snova,

     Na svad'bah pili beloe vino,
     Hodili na rabotu i v kino,

     Groby na polotencah vynosili,
     I drug u druga deneg v dolg prosili,

     I spali parami v puhovikah,
     I pervencev derzhali na rukah,

     Poka zheleznaya desna mashiny
     Ne vygryzla ih sheludivoj gliny,

     Poka nad nimi kran, kak bukva «G»,
     Ne povernulsya na odnoj noge.
     1958


     poety

     My zvezdy menyaem na ptich'i klarnety
     I flejty, poka eshche zhivy poety,
     I flejty -. na sinie shchetki cvetov,
     Treshchotki strekoz i knuty pastuhov.

     Kak stranno podumat', chto my promenyali
     Na rifmy, v kotoryh tak mnogo pechali,
     Na golos, v kotorom i prisvist i zhest',
     Svoyu kornevuyu, podzemnuyu chest'.

     A vy nas lyubili, a vy nas hvalili,
     Tak chto zh vy lezhite mogila k mogile
     I molcha plyvete, v lad'yah nakrenyas',
     Kosar' i psaltyrshchik, i plotnichij knyaz'?
     1958




     Puskaj menya prostit Vinsent Van-Gog
     Za to, chto ya pomoch' emu ne mog,

     Za to, chto ya travy emu pod nogi
     Ne postelil na vyzhzhennoj doroge,

     Za to, chto ya ne razvyazal shnurkov
     Ego krest'yanskih pyl'nyh bashmakov,

     Za to, chto v znoj ne dal emu napit'sya,
     Ne pomeshal v bol'nice zastrelit'sya.

     Stoyu sebe, a nado mnoj navis
     Zakruchennyj, kak plamya, kiparis.

     Limonnyj kron i temno-goluboe, -
     Bez nih ne stal by ya samim soboyu;

     Unizil by ya sobstvennuyu rech',
     Kogda b chuzhuyu noshu sbrosil s plech.

     A eta grubost' angela, s kakoyu
     On svoj mazok rodnit s moej strokoyu,

     Vedet i vas cherez ego zrachok
     Tuda, gde dyshit zvezdami Van-Gog.
     1958




     Pryamyh stvolov blagoslovenie
     I mlechnyj par nad golovoj,
     I ya lozhus' v listvu osennyuyu,
     Dyshu podspudicej gribnoj.

     Mne greshnaya moya, nevinnaya
     Zemlya moya peredaet
     Svoe terpen'e murav'inoe
     I dushu krepkuyu, kak jod.

     Konchayutsya moi skitaniya.
     YA v labirint kornej vojdu
     I tvoj prestol najdu, Titaniya,
     V tvoej derzhave propadu.

     CHto mne v moem pogibshem imeni?
     Tvoj rzhavyj list - moya bronya.
     Klyani menya, no ne goni menya,
     Ubej, no ne goni menya.
     1958




     Kakoe schast'e u menya ukrali!
     Kogda by ty prishla v tot strashnyj god,
     V orlyanku by tebya ne proigrali,
     Dushi by ne pustili v oborot.

     Mne devochka s vengerskoyu sharmankoj
     Poet s nadsadnoj hripotoj o tom,
     Kak vyvernulo vremya vverh iznankoj
     Tvoyu sud'bu pod prolivnym dozhdem,

     I starcheskoj rukoyu moet stekla
     Sentyabr'skij veter, i uhodit proch',
     I chelka u sharmanshchicy namokla,
     I vot uzhe u nas v predmest'e - noch'.
     1958



     T. O.-T.

     Vechernij, sizokrylyj,
     Blagoslovennyj svet!
     YA slovno iz mogily
     Smotryu tebe vosled,

     Blagodaryu za kazhdyj
     Glotok vody zhivoj,
     V chasy poslednej zhazhdy
     Podarennyj toboj.

     Za kazhdoe dvizhen'e
     Tvoih prohladnyh ruk,
     Za to, chto uteshen'ya
     Ne nahozhu vokrug.

     Za to, chto ty nadezhdy
     Uvodish', uhodya,
     I tkan' tvoej odezhdy
     Iz vetra i dozhdya.
     1958



     Marine T.

     Doroga vedet pod obryv,
     Gde stala trava na koleni
     I prizraki dikih oliv,
     Na kamni roga polozhiv,
     Zastyli, kak stado olenej.
     Mne stranno, chto ya eshche zhiv
     Sred' stol'kih mogil i videnij.

     YA storozh vechernih chasov
     I seroj listvy nado mnoyu.
     Osennee nebo moj krov.
     Ne pomnyu ya sobstvennyh snov
     I slez tvoih pozdnih ne stoyu.
     Davno u menya za spinoyu
     Zadvinut zheleznyj zasov.

     A gde-to sud'ba moya pryachet
     Klyuchi u stepnogo kostra,
     I sputnik ee do utra
     V bagrovoj rubahe mayachit.
     Klyuchi ona pryachet i plachet
     O tom, chto ej pesnya sestra
     I v put' sobirat'sya pora.

     Sedye olivy, roga mne
     Kladite na plechi teper',
     Kladite roga, kak na kamni:
     Svyatoj kolybel'yu byla mne
     Zemlya pohoron i poter'.
     1958




     Na chernoj trube pogorelogo doma
     Orel otdyhaet v bezlyudnoj stepi.
     Tak vot, chto mne s detstva tak gor'ko znakomo:
     Videnie ceearianskogo Rima -
     Gorbatyj orel, i ni doma, ni dyma...
     A ty, moe serdce, i eto sterpi.
     1958




     Kogda ya vechnuyu razluku
     Hlebnu, kak ledyanuyu rtut',
      Ne uhodi, no daj mne ruku
     I provodi v poslednij put'.

     Postoj u smertnogo poroga
     Do temnoty, kak luch dnevnoj,
     Pobud' so mnoj eshche nemnogo
     Hot' v treh arshinah nado mnoj.

     Uzhasnyj rot caricy Kory
     Ulybkoj privechaet nas,
     I dushu obnazhayut vzory
     Ee slepyh zagrobnyh glaz.
     1958




     Vse konchaetsya, kak po zvonku,
     Na ubogoj teatral'noj scene
     Drankoj vverh nesut moyu tosku -
     Dushnye lilovye sireni.

     YA stoyu hmelen i odinok,
     Budto nishchij nad svoeyu shapkoj,
     A moya lyubimaya so shchek
     Makov cvet stiraet sal'noj tryapkoj.

     YA iskusstvo vashe preziral.
     S chem eshche mne zhizn' sravnit', skazhite,
     Esli kto-to rol' moyu sygral
     Na vertushke rokovyh sobytij?

     Gde zhe ty, schastlivyj moj dvojnik?
     Ty, vidat', uvel menya s soboyu,
     Potomu chto zdes' chuzhoj starik
     Ssoritsya u zerkala s sud'boyu.
     1958



     Pamyati N.A. Zabolockogo



     Za mertvym sirotlivo i puglivo
     Dusha tyanulas' iz poslednih sil,
     No mne byla bessmert'em perspektiva
     V minuvshem ischezayushchih mogil.

     Listva, trava - vse bylo slishkom zhivo,
     Kak budto lupu kto-to polozhil
     Na etot mir smushchennogo poryva,
     Na etu set' pul'siruyushchih zhil.

     Vernulsya ya domoj, i vymyl ruki,
     I leg, zakryv glaza. I v smutnom zvuke,
     Pronikshem v komnatu iz-za okna,
     I v sumerkah, navisshih kak v predgroz'e,
     Bez vsyakogo bessmert'ya, v gruboj proze
     I nagote stoyala smert' odna.



     Venkov elovyh ptich'i lapki
     V snegu ostalis' ot zhivyh.
     Tvoya mogila v beloj shapke,
     Kak car', prohodit mimo nih,

     Tuda k raspahnutym vorotam,
     Gde ty ne prah, ne chelovek,
     I v oblakah za povorotom
     Voshodit snezhnyj tvoj kovcheg.

     Ne chelovek, a cherep veka,
     Ego chelo, yazyk i med'.
     Zakata ognennoe veko
     Ne mozhet v nebe dogoret'.
     1959




     Devochka Serebryanye Ruki
     Zabludilas' pod vecher v lesu.
     V sta shagah razbojniki ot skuki
     Svistom derzhat pticu na vesu.

     Koni spotykayutsya lihie,
     Kak butylki, hlopaet strel'ba,
     Ptich'i gnezda i suchki suhie
     Obiraet poverhu sud'ba.

     - Oj, berezy, vy moi berezy,
     Vy moi prechistye ruch'i,
     Rasstupites' i omojte slezy,
     Raspletite kosyn'ki moi.

     Prioden'te kornem i travoyu,
     Polozhite na svoyu krovat',
     Pomeshajte zlobe i razboyu
     Ruki moi belye otnyat'!
     1959




     Mne govoryat, a ya uzhe ne slyshu,
     CHto govoryat. Moya dusha k sebe
     Prislushivaetsya, kak ZHanna D'Ark.
     Kakie golosa togda poyut!

     I upravlyat' ya nauchilsya imi:
     To flejty vyzyvayu, to fagoty,
     To arfy. Inogda ya prosypayus',
     A vse uzhe davnym-davno zvuchit,
     I kazhetsya - final ne za gorami.

     Privet tebe, vysokij stvol i vetvi
     Uprugie, s listvoj zeleno-rzhavoj,
     Tainstvennoe derevo, otkuda
     Ko mne sletaet ptica pervoj noty.

     No stoit vzyat'sya mne za karandash,
     CHtob zapisat' slovami gul litavrov,
     Ohotnich'i signaly duhovyh,
     Vesennie razmytye poryvy
     Smychkov, - ya ponimayu, chto so mnoj:
     Dusha k gubam prikladyvaet palec - Molchi! Molchi!
                       I vse, chem smert' zhiva
     I zhizn' slozhna, priobretaet novyj,
     Prozrachnyj, ochevidnyj, kak steklo,
     Vnezapnyj smysl. I ya molchu, no ya
     Ves' bez ostatka, ves' kak est' - v rastrube
     Voronki, polnoj utrennego shuma.
     Vot pochemu, kogda my umiraem,
     Okazyvaetsya, chto ni polslova
     Ne napisali o sebe samih,
     I to, chto prezhde nam kazalos' nami,
     Idet po krugu
     Spokojno, otchuzhdenno, vne sravnenij
     I nas uzhe v sebe ne zaklyuchaet.

     Ah, ZHanna, ZHanna, malen'kaya ZHanna!
     Pust' koronovan tvoj korol', - kakaya
      Zasluga v tom? SHumit volshebnyj dub,
     I chto-to golos govorit, a ty
     Ognem gorish' v rubahe ne po rostu.
     1959




     Tvoj kazhdyj stih - kak chasha yada,
     Kak zhizn', spalennaya grehom,
     I ya dyshu, hot' i ne nado,
     Nel'zya dyshat' tvoim stihom.

     Ty - bednyj mal'chik sumasshedshij,
     S kakih-to belyh pohoron
     Na pirshestvo druzej privedshij
     Kolokolov proshchal'nyj zvon.

     Prosti menya, ya kak v tumane
     Priniknu k tvoemu plashchu
     I v chernoj vynoshennoj tkani
     Takuyu stuzhu otyshchu,

     Takoj vozvrat nevynosimyj
     Smertel'noj yunosti moej,
     CHto gul pogibel'noj Cusimy
     Tvoih sozvuchij ne strashnej.

     Togda ya prostirayu ruki
     I put' derzhu na tvoj magnit.
     A na zemle v poslednej muke
     Vnizu - dusha moya skorbit...
     1959




     I. Luna v poslednej chetverti

     V poslednej chetverti luna
     Ne ponaprasnu mne vidna.
     I zheltovata i krasna
     V poslednej chetverti luna,
     I bespokojna i smutna:
     Zemle prinadlezhit ona.

     Smotryu v okno i uznayu
     V lune zemnuyu zhizn' moyu,
     I v smutnom svete uznayu
     Slova, chto na zemle poyu,
     I kak na cherepke stoyu,
     Na srezannom ee krayu.

     A chto mne vidno iz okna?
     Za kryshi pryachetsya luna,
     I potomu, kak dym, smutna,
     CHto na ushcherb idet ona,
     I potomu, chto tak temna,
     Vlyublennym nravitsya luna.
     1946


     II.  Luna i koty

     Prorvav naskvoz' limonno-seryj
     Opasnyj konus vysoty,
     Na lunnyh kryshah, kak himery,
     Vopyat gundosye koty.

     Iz zhelobov nochnoe eho
     Vytalkivaet na asfal't
     Ih mefistofel'skogo smeha
     Kolenchatyj i hriplyj al't.

     I v eto dikoe iskusstvo
     Vlagaet zritel' gorodskoj
     Svoi predchuvstviya i chuvstva
     S ottenkom zavisti muzhskoj.

     On verit, chto v prirode nochi
     I t'my loskut, i sna glotok,
     CHto noch' - ego chernorabochij,
     A sam glyadit na lunnyj rog,

     Gde shodyatsya, kak v sredotoch'e,
     Kotov egipetskie ochi,
     I p'et bessonnicy glotok.
     1959




     YA bezuprechno byl vooruzhen,
     I ponyal ya, chto mne klinok ne nuzhen,
     CHto dudkoj. Marsa ya zavorozhen
     I v boevyh dospehah bezoruzhen,
     CHto s plech moih plyvet na zemlyu gnet,
     Kuda menya sud'ba ni povernet,

     CHto tyazhek ya vsej tyazhest'yu zemnoyu,
     Kak yakor', volochashchijsya po dnu,
     I cep' razmatyvaetsya za mnoyu,
     A ya sebya matrosam ne vernu...
     I pozhelal ya
                        legkosti nebesnoj,
     Sestry chudesnoj
                        porosli drevesnoj,
     Zatoskoval - i priotkryl lico,
     I lastochki snuyut, kak pal'cy pryahi,
     Trava prosovyvaet kop'eco
     Skvoz' kazhdoe kol'co moej rubahi,
     Lezhu, - a zhily krepko srashcheny
     S hryashchami pridorozhnoj buziny.
     1959




     Gde chernyj veter, kak naletchik,
     Poet na yazyke blatnom,
     Prohodit putevoj obhodchik,
     Vo vsej stepi odin s ognem.

     Nad polosoyu otchuzhden'ya
     Fonar' kachaetsya v ruke,
     Kak dva kryla iz snoviden'ya
     V sredine nochi na reke.

     I v zheltom kolybel'nom svete
     U mirozdan'ya na krayu
     YA po edinstvennoj primete
     Rodnuyu zemlyu uznayu.

     Est' v rel'sah zheleznodorozhnyh
     Prorocheskij i smutnyj zov
     Blagoslovennyh, nevozmozhnyh,
     Ne spyashchih noch'yu gorodov.

     I ostorozhno, kak hudozhnik,
     Sledit proezzhij za ognem,
     Pokuda zheleznodorozhnik
     Ne propadet v krayu stepnom.
     1959

     eshil

     V obnimku s molodost'yu, vtoropyah
     CHuralsya ya otcovskogo naslediya
     I ne primetil, kak v moih stihah
     Svila gnezdo |shilova tragediya.

     Pochti kasayas' klyuva i kogtej,
     Obmanutyj tysyacheletnej skazkoyu,
     S ognem i ya igral, kak Prometej,
     Poka ne ruhnul na goru kavkazskuyu.

     Gonca bogov, mal'chishku, holuya,
     Na krylyshkah snuyushchego nad scenoyu,
     - Smotri, - molyu, - vot krov' i kost' moya,
     Idi, voz'mi chto hochesh', hot' vselennuyu!

     Nikto iz hora ne spaset menya,
     Ne kriknet: «Smilujsya ili dobej ego!»
     I kazhdyj stih, zvuchashchij dol'she dnya.
     ZHivet vse toj zhe kazn'yu Prometeevoj.
     1959




     Vy, zhivshie na svete do menya,
     Moya bronya i krovnaya rodnya
     Ot Alig'eri do Skiaparelli,
     Spasibo vam, vy horosho goreli.

     A razve ya ne horosho goryu
     I razve ravnodushiem koryu
     Vas, dlya kogo ya stol'ko zhil na svete,
     Trava i zvezdy, babochki i deti?

     Mne shapku by i pred toboyu snyat',
     Moj gorod -
     ves' kak notnaya tetrad',
     Eshche ne tronutaya vdohnoven'em,
     Poka iyul' po kamennym stupenyam
     Litavrami ne katitsya k reke,
     Poka pero ne prikipit k ruke...
     1959




     Dazhe pesnya daetsya nedarom,
     I uzh esli namuchilis' my,
     To takimi drozhzhami i zharom
     Zdes' kogda-to vzdymalo holmy?

     A holmam na shirokuyu spinu,
     Kak v sedlo, posadili kremli
     I s yachmennyh polej desyatinu
     V dobryj Pil'zen varit' povezli.

     Rascvetaj zhe, kak luchshaya roza
     V nailuchshem trehmernom plenu,
     Dorogaya zhitejskaya proza,
     Vospitavshaya etu stranu.

     Pojte, chestnye cheshskie pticy,
     Pojte, pticy, poka po holmam
     Brodit gruznyj i rozovolicyj
     Staryj Gete, stol' predannyj vam.
     1959




     YA ne hochu ni vlasti nad lyud'mi,
     Ni pochestej, ni vojn pobedonosnyh.
     Pust' ya zastynu, kak smola na sosnah,
     No ya ne car', ya iz drugoj sem'i.

     Dano i vam, moyu cikutu p'yushchim,
     Prigubit' nemotu i gluhotu.
     Mne rubishche raba ne po hrebtu,
     YA ne odin, no my eshche v gryadushchem.

     YA plot' ot vashej ploti, vysota
     Vseh gor zemnyh i glubina morskaya.
     Kak rakovinu mir perepolnyaya,
     SHumit po-olimpijski pustota.
     1959




     Dusha moya zatoskovala noch'yu.

     A ya lyubil izorvannuyu v kloch'ya,
     Ishlestannuyu vetrom temnotu
     I zvezdy, brezzhushchie na letu
     Nad mokrymi sentyabr'skimi sadami,
     Kak babochki s nezryachimi glazami,
     I na cyganskoj maslenoj reke
     SHatuchij most, i zhenshchinu v platke,
     Spadavshem s plech nad medlennoj vodoyu,
     I eti ruki, kak pered bedoyu.

     I kazhetsya, ona byla zhiva,
     ZHiva, kak prezhde, no ee slova
     Iz vlazhnyh «L» teper' ne oznachali
     Ni schast'ya, ni zhelanii, ni pechali,
     I bol'she mysl' ne svyazyvala ih,
     Kak povelos' na svete u zhivyh.

     Slova goreli, kak pod vetrom svechi,
     I gasli, slovno ej leglo na plechi
     Vse gore vseh vremen. My ryadom shli,
     No etoj gor'koj, kak polyn', zemli
     Ona uzhe stopami ne kasalas'
     I mne zhivoyu bol'she ne kazalas'.
     Kogda-to imya bylo u nee.
     Sentyabr'skij veter i ko mne v zhil'e
     Vryvaetsya - to lyazgaet zamkami,
     To volosy mne trogaet rukami.




     Nichego dusha ne hochet
     I, ne otkryvaya glaz,
     V nebo smotrit i bormochet,
     Kak bezumnyj Komitas.

     Medlenno idut svetila
     Po spirali v vyshine,
     Budto ih zagovorila
     Sila, spyashchaya vo mne.

     Vsya v krovi moya rubaha,
     Potomu chto i menya
     Obduvaet vetrom straha
     Starodavnyaya reznya.

     I opyat' Ajya-Sofii
     Kamen' hodit predo mnoj,
     I zemlya stupni bosye
     Obzhigaet mne zoloj.

     Lazar' vyshel iz grobnicy,
     A emu i dela net,
     CHto letit v ego glaznicy
     Belyj yablonevyj cvet.

     Do utra v gortani vozduh
     SHelushitsya, kak slyuda,
     I stoit v bagrovyh zvezdah
     Krivda Strashnogo suda.
     1959

     * * «
     My krepko svyazany razladom,
     Stolet'ya nas ne razveli.
     YA volhv, ty volk, my gde-to ryadom
     V tekuchem slovare zemli.

     Derzhas' bok o bok, kak slepye,
     Rukovodimye sud'boj,
     V bessmertnom slovare Rossii
     My oba smertniki s toboj.

     U russkoj pesni est' obychaj
     Po kaple brat' u krovi v dolg
     I stat' tvoej nochnoj dobychej.
     Na to i volhv, na to i volk.

     Sneg, kak na bojne, pahnet sladko,
     I ni zvezdy nad step'yu net.
     Da i tebe, starik, svinchatkoj
     Eshche pereshibut hrebet.
     1960

Last-modified: Tue, 15 Aug 2000 11:28:26 GMT
Ocenite etot tekst: