oloda, potiskuvali plechima, perepovidali chutki, yak smishni anekdoti. CHutki prohodyat' natovp shvidshe, nizh najdribnishi chastki svincevi tovshchi. Voni dokochuvalisya j do Holoda: shchirim smihom druziv, shepitkom za spinoyu, dvoznachnim natyakom. Zvidki vipurhuvali, chi bula v nih hoch krihitka pravdi, a chi vsi voni suspil' brehnya - ne znav nihto, ale shcho drugoyu hirurgiºyu cikavilos' ministerstvo ta inshi ustanovi, znali vsi. SHelestili papirci, vidklacuvali statistichni vidomosti "mersedesi", punktual'ni kancelyaristi vitrushuvali pilyuku iz starih istorij hvorob, dopovidej, protokoliv. Prokip Gordijovich dogaduvavsya, zvidki vipurhuvali chutki pro polon, pro zhinok. V misti, v dvoyuridno¿ titki, oselilas' Ol'ga. Vona rozpochala obstril z dalekih pozicij. Ale hto tche plitki pro kliniku?.. Nevzhe?.. Ni, Oleksandr tak ne vchinit'. Vin bi vich-na-vich, ne kriyuchis'. Ale shchos' dryapalo po dushi nastirno j bolyache. Dumka pro Oleksandra stiskala trivogoyu Holodove serce. Stil'ki rokiv dilili po-susids'ki hlib-sil', stil'ki viddali odne odnomu rozrad, serdechno¿ priyazni. Skil'ki gryadok perepoloto obopil'nimi rozmovami? YAk zhe zhiti, ne ditkayu-tas' plechem plecha lyudini, kotrij mozhna vipovisti vse, shcho na serci. Lyudina zitkana tak, shcho ¿j chasom i poskarzhitis' hochet'sya. Ni, ce taki spravdi - postril v spinu doviri. Hoch vona vzhe j tak - yak resheto. Vreshti Holodovi nastirilisya paperove sharudinnya j shepit, i vin pishov do sekretarya partijnogo byuro. Malen'kij suhen'kij cholovik v potertim starim kostyumi sluhav profesora, a sam mikulyav ochima, shukav yako¿s' pritichini, shchob vtekti vid n'ogo. Prokip Gordijovich zdogaduvavsya - sekretar bo¿t'sya i jogo, i jogo spravi. CHolovik vin ne lihij, navit' dobrij, ale bezvol'nij i tomu zovsim ne vidpovidaº svo¿j posadi. Vin akuratno skladav spiski orgiv, sam bigav do klubu j vipuskav u zoshit chorni galochki po kil'kosti agitatoriv, koli voni jshli na seminar, pershim viskakuvav z zalu i vipuskav galochok znovu - chi vsi agitatori tut, chi nihto ne vtik. A sam ves' vik vtikav i ne mig vtekti vid svarok i shturhaniv svoº¿ zhinki. Prokip Gordijovich malo pokladavsya na n'ogo. Profesor prosto prohav jogo postaviti na obgovorennya nastupnih partijnih zboriv robotu drugo¿ hirurgi¿. Ale toj klipnuv povikami, perestupivshi z nogi na nogu, popraviv na nosi veletens'ki okulyari. - YA... tobto... SHCHe ne bulo direktivi. - I, zagledivshi visoku, rum'yanolicyu sanitarku, kotra koketuvala bilya klubu z molodim ordinatorom, poklikav: - Levic'ka, jdit' syudi. Ta, rozrum'yanila vid soromic'kih komplimentiv, pidijshla, pohituyuchi krutimi sternami. Sekretar vijnyav z kisheni bloknota, poslinivshi pal'cya, peregornuv kil'ka storinok. - Levic'ka. Vi na minulomu seminari ne znali pro stanovishche v Laosi. I vzagali pro cyu kra¿nu... Tak ya vam vidshukav stattyu v zhurnali, til'ki glyadit', zhurnal z biblioteki, ºdinij primirnik... Prokip Gordijovich z zhalem podivivsya na sekretarya, hotiv piti movchki, ta taki ne vtrimavsya: - Vam ne shkoda?.. Vona jogo zagubit' u kushchah. Divchina pirsnula smihom, odnak vsim svo¿m vidom stverdila: mabut', tak-taki vono j stanet'sya. Sekretar proviv Holoda nedobrozichlivim poglyadom. * * * Prokip Gordijovich trohi kriviv pered soboyu. Adzhe mav komu viliti zhali z sercya. SHCHopravda, vin bi shvidshe rozdushiv jogo, anizh dav prolitisya zhalyam. Z tim cholovikom voni shodilis' ne chasto i bil'she svarilisya abo kepkuvali obopil'ne. V takij sposib hovali svoyu priyazn', svo¿ pochuttya. Druzhba zh ¿hnya v'yazalasya micno, na nij chervonili kraplini krovi. Timofij SHah - storozh likarni, a vlitku shche j sadivnik. Himernij i pravdivij cholovik. Himerno i divno sklalosya jogo zhittya. Do vijni vin pas kolgospni vivci v seli Kuca Balka na Hersonshchini. Simnadcyat' rokiv strichav i provodzhav rankovu zoryu v stepu, pid doshchami i soncem, vid kotrih hovala jogo lishe stara parasol'ka. Latana-perelatana, mala vona po selu velikij posmih. Stari didi kazali, shcho pid takoyu zh parasol'koyu, yakshcho ne pid ciºyu samoyu, do revolyuci¿ vodila na shovkovim retyazi cucika volodarka ekonomi¿ grafinya Lipec'ka. Vona zatulyala parasol'koyu vid soncya i sebe j cucika. Timofij SHah svo¿ vivci parasol'koyu ne prikrivav. Ale doglyadav ¿h, libon', lipshe, nizh pani cucika. Voni v n'ogo kotilisya i vrunilisya kucheryave na vsyu Hersonshchinu. V trudnij roboti, v bezsonni vipas sobi Timofij SHah na rankovih rosah orden. A shcho na toj chas v seli ne stalo gorilki, mav vin z svoº¿ nagorodi ne til'ki shanu, a j korist'. Komu vesillya, rodini - pospishali do SHaha. Vvazhivshi na prohannya, vivchar nadivav pidzhaka z "Znakom Poshani" i jshov legkoyu pastuhivs'koyu hodoyu do stancijno¿ kramnici, a povertayuchis' zvidti, pritrimuvav rukami kisheni pidzhaka. Oprich vivcharstva mav SHah shche j inshe remeslo. Majzhe vse svoº zhittya robiv na portreti ramki. Timofij SHah pam'yatav kerivnikiv krashche za samogo sekretarya rajkomu. YAkshcho htos' gubiv u pam'yati, v yakomu roci bulo obrano chi zvil'neno kogos', - bigli do SHaha. Vin todi dlya chogos' zaglyadav sobi v pokrayanu glibokimi riskami, poshramovanu dolonyu, povorushivshi hvilinu bezzvuchno gubami, kazav ugolos: "Tak... Na n'ogo ya robiv veliku dubovu ramu... Ni, probachte, breshu na slovi. Zgodilasya stara. Dubovu, ce na..." I znovu zaglyadav u dolonyu. I hoch nichogo c'ogo tudi ne bulo vpisano, zhittya vkarbuvalo v SHahovi doloni nemalo svo¿h povistej. Pastushoyu girligoyu, prikladom gvintivki, zastupilnom, cipilnom, grabilnom - vsima sil's'kimi i mis'kimi najtyazhchimi "ilnami". Kil'ka znakiv vpisalo vono jomu v vijnu sanitarnimi noshami. Na tij puti dolya j zvela jogo z Holodom. Voni trimali z riznih kinciv odni j ti zh velichezni frontovi noshi. Razom potrapili do polonu, razom vtikali, razom hodili v lyuti shtrafni ataki, ¿h poranilo odnim snaryadom, i voni popali do odnogo gospitalyu. A dali Holod vzhe ne zahotiv vidpuskati SHaha. V odin den' i demobilizuvalisya. Holod po¿hav do Kiºva, a Timofij u svoyu Kucu Balku. Buv vin ryadovim, a vid ryadovih zhinki za chuzhi pomilki ne vidstupayut'sya. Odnak lishagovata plyama polonenogo chornila j na n'omu. ¿¿ bachili zdaleku i pospishali zvernuti z Timofiºvogo shlyahu vbik. Todi same skinchilas' vijna. Vsi kolishni SHahovi zamovci gorilki, kogo obminula na vijni kulya, hodili po selu popid ruki, v ordenah, v pogonah, spivali pisen', til'ki vin sidiv na porozi zemlyanki, samotn'o tesav dlya klubu novu veliku ramu. Jomu navit' ne doruchili ovechok. A ºdinij Timofi¿v dovoºnnij orden zgoriv u vogni razom z hatoyu. I taka vhopila SHaha za serce obraza, taka tuga, shcho vin vpershe za svoº zhittya girko napivsya, pochepiv na grudi dvi nizki medal'joniv i broshok, - ºdinij trofej, yakij prinis z vijni na zabavku dityam, - i pishov na shlyah. Medal'joni tonko dzvenili, pozadu bigla tabuncem ditvora, zavbachlivo zvertali z shlyahu dorosli. A drugogo dnya, pohmelivshis', Timofij spakuvav u mishki nehitri hatni pozhitki, najnyav u indusa konya i, posadovivshi na voza zhinku ta ditej, pidpaliv strihu zemlyanki. - Nehaj vse stare pide prahom, - skazav za vorit'mi. - A ti ne skigli, durepo. Vse odno na ramkah ya teper na vsih vas ne zaroblyu. Bil'she roku SHah zhiv u Kiºvi, v Holoda. Poterpav cnotlivoyu selyans'koyu dusheyu, nochuvav z zhinkoyu v storozhci, viddayuchi lishe ditej u hatnº teplo, a na drugij rik Prokip Gordijovich viklopotav jomu kimnatu v pidvali. Teper SHah meshkav u tomu zh budinku, shcho j Holod, na pershomu poversi. Dlya Prokopa Gordijovicha Timofij SHah - kniga, yaku vin najpovnishe prochitav. Ta vodnochas v tij knizi ne vistachalo odnogo rozdilu. Z ne¿ bulo virvano kil'kanadcyat' storinok vnutrishn'ogo monologa. Vse zhittya Timofij SHah shchos' dumav. Ta tak nichogo j ne skazav. I ne vchitavshi tih storinok. Holod ne mig dostemenno vidgadati: chi skazhe? SHah sidiv na malen'komu stil'chiku bilya kuhonnogo stolika, dovbav shchos' stameskoyu. Holod, viddavshi dobriden' zhartivlivim "skripish?", pidsunuv i sobi oslona, ale Timofij pohaplivo zmiv z kolin struzhki. - CHogo zh tut? Nenache hati nemaº. - Mozhe, ti tam samogon varish, bo¿shsya vpustiti. A ce zh na yakogo portreta?-vkazav na svizhostrugani planki. - Klub zamoviv? - Klubam teper postachayut' majsterni, optom, a ce, yak otoj kazav, na prostu lyudinu - na svoyu babu... A chogo ce vi, Gordijovichu, - posterig vin Holodiv sumovitij nastrij, - nasichuvalis'. Pro shcho dumaºte? - Pro smert'. - Hiba vzhe pora? Voni perejshli do svitlichki. Kvartira v SHaha nevelika: dvi malen'ki kimnatki, chulanchik. CHulanchik storozh tezh pereobladnav pid zhitlo, tam kolis' zhila starsha dochka. A shcho dochka j sin roz'¿halis' kozhne shukati svoyu dolyu, to stari vpustili sobi kvartiranta - ªvgena Mazura. Mabut', ce legkovaga, i Holodovi samomu smishno z c'ogo, ale jomu kortit' podivitis' Mazurove zhitlo. Vin znav c'ogo hlopcya j ranishe, prote zaraz chomus' ne mig poºdnati togo, shcho uklalosya v uyavi, z tim, shcho rozpovidali v likarni. Libon', vipustiv shchos', ne rozglediv. Vpijmavshi zacikavlenij Holodiv poglyad. SHah prochiniv dveri komirchini. - Postoyal'cya nemaº. A dverej vin ne zamikaº. Til'ki vivarku. V ne¿ ne daº zaglyadati nikomu. - V golosi legka ironiya. Ale tak vin rozpovidaº pro vsih. Zdebil'shogo shche j zobrazhaº tih, pro kogo rozkazuº. Ale zaraz razom z ironiºyu zdivovanij Holod lovit' i shanoblivi notki. - Hochete - poglyan'te. Holod pidijshov do prochinenih dverej, peresyagnuv poglyadom porig. V tisnij komirchini - lizhko, pletena etazherka z knizhkami, stil, dva stil'ci. Na pidvikonni - kolba i shtativ z probirkami. V kutku, za lizhkom - na samorobnim osloni, - velikij cinkovij bachok. Zvichajnij bachok, yaki stavlyat' v shkil'nih koridorah ta sil'radah, til'ki nakrishka do n'ogo primknuta velicheznimi zamkami za privareni metalevi vuha. - Oce vin u nij, - chomus' stishiv golos SHah, - varit' na pliti zillya. A potim vnosit' syudi. Tri dni likarstvo nastoyuºt'sya, i vzhe todi rozdaº. - Vsim rozdaº? - Vsim. Otakij cholovik. Bachili - na dveryah napisano, koli prijmaº. - Oglyadaº vin hvorih, visluhovuº? - Ni, bere plyashki i nalivaº. Vsim-vsim. YAk Isus Hristos. SHCHe daº papirci, v kotrih skazano, yakij harch vzhivati hvoromu. Na mashinci papirci vistukuº. YAkbi vin zahotiv, davno b ozolotivsya. Ale zh zhodno¿ kopiºchki... I to daremne prokuratura do n'ogo sikaºt'sya. Viklikayut', pidsilayut' svo¿h z plyashechkami... A ce zh, libon', i vin, - prisluhavsya do dalekih krokiv. Spravdi, klacnuv zamok, gryuknuli dveri. ªvgen shche dovgo stukotiv, sharudiv u koridori - rozdyagavsya. Vidtak vstupiv do vital'ni. Mokrij, strizhenij, - podarunok sobi na den' imenin, - zim'yatij, stomlenij. Na nosi, na vipnutih vpered vilicyah - krapel'ki doshchu. Vidno, vin ne pochuvav ¿h. Pid vuz'kimi, zzhmurenimi ochima - nervozni tini. Zdavalosya, Mazur shchojno vibravsya z vulichno¿ avari¿. - ªvgene, - ne prihovav svogo sposterezhennya Holod, - meni vidaºt'sya, vas vinis shtorm. CHoven rozbivsya na rifah, a vi vistribnuli na shodi os' c'ogo budinku. ªvgen oblizav smazhni vusta, ster rukavom z smaglyavogo oblichchya doshchovi krapli. - Ne shtorm - prorubali dnishche. - Vono zh, mabut', bron'ovane. Hto zvazhivsya? - Hto? Vash... - Mazur kinuv hmurogo kosyaka, prokovtnuv slovo. YAke - nevazhko bulo zdogadatisya. - Mene zvil'neno z roboti. Teper vzhe Holod rozkriv ochi v podivi. - Za vishcho zh? - Privid mozhna znajti zavzhdi, koli jogo poshukati. Zapiznennya na robotu... Nevikonannya planovo¿ temi... Ne dosit' niz'kij uklin, zreshtoyu, - v ochah jogo zhahtila zlist'. - Vam lipshe znati... Mazur ne vel'mi cinuvav svoyu sluzhbovu posadu. Ale vona jomu davala groshi na prozhittya, davala misce dlya roboti, posud i himikati dlya doslidiv. Teper zhe na n'ogo, oyarich tavra shahraya, shche nalipili j tavro lintyuha, nevdatnogo pracivnika. Zlist' i obraza klekotili jomu v grudyah, gotovi prolitisya bud' na kogo. Viya ce pochuvav i tomu hotiv shovatisya do komirchini. Prote jogo zupiniv SHah. V storozhovih ochah pobliskuvali zataºni vogniki. Holod ¿h loviv, ªvgen - ne pomichav. - CHogo vtikaºsh? Syad', posid'. YA lyublyu rozmovlyati z timi, kogo zvil'nili z roboti. Vel'mi dushevni, pravdivi lyudi. - YA ne dushevnij, ya - lyutij, - osidlav stil'cya ªvgen. - Ale ya mozhu vdariti lishe po n'omu, - i spravdi gryuknuv kulakom po spinci stil'cya, azh luna stribnula pid stelyu. - Nu, ne z did'ka liha, znajdet'sya insha robota, - sprobuvav rozvazhiti SHah. - A chogo zh. Pidu preparatom, sanitarom... Do nih, zreshtoyu, - vkazav vin na vikno. - Bil'she - kudi zh. Profesor i storozh mimovoli pereveli poglyadi za jogo rukoyu. Za viknom vitryano. Sumno rozgojduvalis' dereva, hl'oskali golim vittyam po nebu. Nad dahami, nad dimaryami vazhko klubochili osinni hmari. Voni vidavalisya shozhimi na hizhih ptahiv. Naskakuvali odna na odnu, perekidalisya, bili kril'mi, strushuyuchi z nih skisni strumeni. Ti strumeni zagnali v pid'¿zd zgrajku odyagnenih po-sil's'komu divchat z lopatami v rukah. - Vi zaraz skazhete, shcho kopati kanavi - tezh korisna j potribna robota, - praviv svoº Mazur, - i ya napered pristayu na vashi slova. Hoch meni zdaºt'sya, skoro nikomu bude sadoviti ogirki i kachati z goroda garbuzi... Ta voni j nepotribni, hlopciv na seli malo, pidnositi ¿h nema komu. Koli b na mene, ya zaboroniv bi vi¿zditi z sela, ne davav bi pasportiv. - Todi ce buv bi feodalizm, - zaperechiv Holod, pil'no priglyadayuchis' do ªvgena velikimi, ale vodnochas gostrimi, temno-sirimi ochima. Jogo ne divuvalo, shcho Mazur stribaº dumkoyu, govorit' z takoyu zlistyu. Vin rozglyadav jogo zaraz, mov paciºnta, viviryav, chi daleko zajshla hvoroba, rozmirkovuvav, do yakih vdatisya likiv. A mozhe, paciºnt sam vzhe likuº sebe? Take tezh traplyaºt'sya. A mozhe?.. CHasto lyudini vzagali treba ponesti napochatku nevdachu. Vana vigartuº dushu, vikuº ¿¿ dlya borni. Vhopivshi liha, poborovshi buryu, lyudina po-spravzhn'omu skladaº cinu tishi. Odnak ne kozhen zdaten perezhiti buryu. Dopiru ªvgen prijnyav na sebe odin shkval. I v chovni jogo pleska voda. Prokip Gordijovich vzhe davno uklav svoyu dumku pro ªvgena. Mazur - porodzhennya viku, jogo strimkogo nevpinnogo bigu. Vin divit'sya primruzhenimi ochima na svit ne tomu, shcho znaº pro n'ogo malo, a tomu, shcho znaº bagato. Ni, ce ne odizh nigilista, "mehanika", pokroºna primitivnim kravcem - modoyu. ªvgen viddav svoº zharke, plazmatichno¿ temperaturi serce formuli i matematichnomu rozrahunku. ªvgenova dusha nibi stulena z dvoh polovinok. Z staro¿, prikopcheno¿ dimom vijni, i novo¿, vikuvano¿ mehanichnim molotom i prezirstvom do to¿ tini. Cya, druga, kuvalasya v proklyatti persho¿, ale vona ne pereplavila ¿¿ v sobi. ªvgen perekonav sebe, shcho irzha roz'¿daº dushu shvidshe, nizh mehanizm. Ni, u jogo vlasnij dushi struni ne porzhavili. I sum, i radist' torkayut'sya ¿h, ale vin zatiskaº ¿h, shchob utihli. Lyudina ne maº prava davati vil'no lunati ¿hnim akordam. Vona mozhe pomilitis'. Ti struni, na yakih najchastishe graº pristrast', vzhe j tak priveli ¿¿, lyudinu, do fatal'no¿ mezhi, za kotroyu - morok, porozhnecha, nebuttya. YAka zh vona velika, koli mogla prijti do takogo? Svitom musit' voloditi rozum, rozrahovanij tochno, majzhe matematichno. Vin, a ne nastro¿. Profesor znaº - tak mislit' ne odin ªvgen. Ci lyudi - shukachi, kotri zbilisya z dorogi. Tak, zhittya j treba prozhiti v gorinni. I shchob ne perezhiti sebe, ne poboyatisya zaperechiti togo, shcho zrobleno v molodosti, strahatisya popsuvati te horoshe, shcho znajdeno inshimi, - ne pereorati chuzhi rivni borozni, prilyagti svoºyu do nih. Til'ki gurtom mozhna viorati velike pole. ªvgen zhe namirivsya orati jogo sam. Ne bachit' vin i zhenciv, yaki mayut' prijti na jogo lan. Otak orati navchiv jogo Bilan. I ¿m dvom stalo tisno na bezkrajomu poli. - Nu, shche zh ne vse... Podaj na profspilku, - poradiv SHah. - Et, - mahnuv rukoyu ªvgen. - A mozhe... Zgaryachu ce Oleksandr Kindratovich, - vshchipnuv korotko pidstrizhenogo rudogo vusa storozh. - Perehodit', odijde sercem... - Cej cholovik pide po zhivih lyuds'kih sercyah. I stupatime po nih ne prosto tak, a v im'ya chogos'. Gromads'kih interesiv nasampered. Gromads'kim chobotom legko roztoptati osobiste. - Vi tak pro gromads'ke j osobiste... - A yak zhe, - ne dav dogovoriti Holodovi do kincya Mazur. - V sviti vse osobiste. Navit' liho. Vse, shcho mi nazivaºmo gromads'kim, dostupne lyudini til'ki todi, koli staº chastochkoyu ¿¿ dushi. - Ale zh lyudina sama buduº zhittya. - Ne vona jogo, a vono ¿¿. Suchasna zhiva istota - skladnij mehanizm, ale takim jogo zrobila priroda. Vid nas zalezhit' nebagato. Mi prosto durimo sami sebe, vozvelichuºmo, pragnuchi v takij sposib uvinchati nauku pro sebe zh. Suchasna zhiva istota... - Suchasna zhiva istota... - c'ogo razu perepiniv Holod. - YA ne hochu vdavatis' do konstruktivnih shem. YA prosto znayu, vona neodminno povinna zupinitisya na spiv solovejka, zaplakati vid nez'yasneno¿, ne pidrahovano¿ niyakoyu kibernetichnoyu mashinoyu tugi, pobiti piku inshij istoti, yakshcho ta povela tretyu istotu v teatr. Vi, mabut', i sami mogli b navesti yakijs' svizhen'kij priklad, - primruzhiv hitre oko. ªvgen pochervoniv, opustiv poglyad. "Zvidki vin?.. - podumav. - Mabut', buv u teatri, bachiv nas z Lileyu". Na mit' ce im'ya vitisnilo z ªvgenovo¿ golovi vse. ªvgen prigadav, shcho v teatri voni rozsvarilisya z Lileyu. Teper vzhe ostatochno. Vona pishla, ne dosidivshi tret'o¿ di¿. ¿¿ poviv do vihodu yakijs' znajomij oficer. Vsi ci dni ªvgen hodiv, nemov u otrujnim dimu. Mabut', tomu j narazivsya na svarku z Lilinim bat'kom. ªvgen ledve podaviv zithannya, odnak skazav uperto: - Ot tomu vona j istota. Mashina ne pomilyaºt'sya. Vona ne sumnivaºt'sya. SHah shche yakijs' chas sluhav ¿hnyu rozmovu, ta potim pidvivsya, pochovgav do staren'kogo, potochenogo shashelem bufeta. Pidnyav proti svitla odnu plyashku, drugu - porozhni. I vijshov za dveri. Ni Holod, ni Mazur ne pomitili togo. - Vi ne dali meni vikinchiti dumki, - zaperechiv Prokip Gordijovich. - Lyudina ne mozhe misliti kibernetichne, koli v ne¿ shchos' traplyaºt'sya v zhitti. Vi zrozumili? A cim vona j velika, cim i krasiva. Velika v sumnivah, u vagannyah. U dobroti j gnivi. Lyudina ne mozhe pidkoriti sobi lyubov, nenavist'. Ne mozhe piznati zhagu zhittya. Bo todi b ne bulo ¿¿. Ne bulo b zhittya. Mi znaºmo, yak zbudovana mashina. Za dopomogoyu ¿¿ mi vidgaduºmo taºmnici nezhivo¿ materi¿. Ale chomu mislit' lyudina? Ce - nevidomo. I shcho bil'she vidmikaº lyudina dverej, to bil'she bachit' zamkiv poperedu. Vona velika ne pol'otom u kosmos i ne vchennyam Enshtejna. I te j te - prosto shidci na shlyahu lyudstva. A derzannyam, pragnennyam. - V c'omu ya trishki zgoden z vami. Vchennya Enshtejna - najvishche na rivni nashih znan' i nashih uyavlen'. Ale vono, mabut', bezgluzde z tochki zoru insho¿, tret'o¿ ploshchini. Vono tezh umovne. Nauka musit' skladatisya ne z dumok, a z faktiv. Za dumkoyu zavzhdi sto¿t' avtoritet. Mi rabi svo¿h vinahodiv. - A mozhe, nas vede shchos' bil'she? Nash svit ves' chas rozvivaºt'sya. A v n'omu j mi. - Rozvivaºt'sya vichno. I kudi zh? Do togo. Oce "do" - vzhe durnicya. A mi yaka forma? Vi govorite pro lyuds'ku doskonalist' i krasu, pro garmoniyu svitu. Ale mi vzagali ne mozhemo suditi pro ce, bo ne znaºmo inshih svitiv. - Ni, ya tak ne kazav, - zaperechiv Holod. - YA kazav pro priznachennya. Mi pragnemo piznati svit. I piznaºmo po chastinah. Ot tut nam i stayut' na sluzhbu mashini, nami zh vinajdeni. Suputniki, raketi... - Tak. Ale... Holod vidivivsya pil'nim, dovgim poglyadom u ªvgenovi ochi, moviv tiho: - A ya, koli b mig, bosij pobig bi po zirkah. - SHCHaslivo¿ dorogi. Til'ki ne popechit' pidoshvi. V cij ironi¿ bula svoya logika. Ale vin ne mozhe pristati na ne¿. Profesor nibi vidchuvav - ce ne ostannya ¿hnya rozmova. Jomu shche dovedet'sya rozbivati nemalo ªvgenovih perekonan'. A sperechatisya z nim ne legko. Jogo slova - ti zh cvyahi, ¿h ne vhopiti golimi rukami. Mazur sprijmaº pravdu, ta ne do kincya vivazhuº ¿¿. Pid ocim, pid yakim shchojno zshtovhnulisya voni slovami, kutom zijshlisya zaraz dva najbil'shi polyusi svitu. I koli Holod vchora pobachiv, yak u susidnim rodil'nim korpusi prijmali na latane prostiradlo nemovlya, vin u tu hvilinu podumav tak, yak zaraz Mazur. Majbutnº svitu na polotnyanij latci. Kriz' dirku v pelyushci ditya bachit' i nebo, i zori. A mozhe, same vono pide vzutimi v metalevi chereviki nogami po zirkah. Mozhe, same ce j º vishchoyu lyuds'koyu metoyu. Stupiti na planeti. Mozhe... Jomu, Holodovi, ci pitannya tezh krayut' dushu. Lyudstvo, mabut', navmisne vtikaº vid nih, ne daº vidpovidi. Vono zgornulo ¿h u zvichajnij, micnij filosofs'kij klubok i ne hoche peremotuvati jogo. Navishcho? SHCHob potim peremotati shche raz? Prokip Gordijovich rozumiº ce i ne pospishaº vhopitisya za vipadkovi kinchiki. Hoch kinchikiv tih shchoden' viglyadaº bil'she. Mi ¿h prosto zv'yazuºmo, zsukuºmo, zapihaºmo doseredini. Znav vin i te, shcho jomu nichogo skazati ªvgenovi. Divivsya na ªvgena, i dumka jogo dvo¿las'. Bachiv ne budeyanu lyudinu, naphanu znannyami, ale vidyuchu j slipu vodnochas, ¿¿ shmatuyut' sumnivi. I sumnivi lyachni. Ce vzhe ne vagannya tvorennya. Ne trivoga za buduchinu. Koli lyudina sumnivaºt'sya v svo¿j praci, todi vona kozhnogo razu pochinaº z novim porivom. Ale v ªvgena inshi vagannya. Pevnishe, vidsutnist' bud'-yako¿ viri. Profesorovi divno ce. "A mozhe, ti j spravdi obmanyuºsh sebe? Vse tvoº zhittya - v nevdachah, v borni. Z chimos', za shchos'. Ti mav u n'omu krivdi i radoshchi. Radist' tvorinnya, radist' praci. Mozhe, ce j ne najvishcha radist', ale visoka. Vona napovnila vsi tvo¿ dni zmistom, a dushu - pevnistyu j siloyu". Oh, yaku pochuvaº v sobi silu! Vin prikro pidijshov do togo, do chogo boyavsya kolis' dotorknutisya mriºyu. SHCHo, vvazhav, priznacheno inshim. I os' teper osyagnuv - ne lishe inshim. Jomu tezh. Voni taki zh, yak i vin. Holod usvidomlyuvav - vin ne zvershiv svoº¿ mri¿. A chi mozhna zvershiti ¿¿? Adzhe chi ne najbil'she ce rozcharuvannya - zvershena mriya. Zdijsnena mriya - vidibrana mriya. SHCHastya lyudini v tomu, shcho mriya roste razom z neyu, shcho poperedu zavshe zoriº nova, nezvershena mriya. Prokip Gordijovich okida mislenim zorom svij put' i bachit' - ves' vin u vibalkah, bajrakah, kolyuchim terni. A poruch inshi shlyahi. Nemov u tij kazci: "Pidesh livoruch... Pidesh pravoruch..." I vse-taki, koli b znovu spinivsya na rozdorizhzhi, pishov bi cim samim. Tyazhkim, nerivnim. Vin vihodiv jogo bez narikan', bez kayattya, bez zazdrosti. Projshov, mabut', i tomu, shcho nis z soboyu viru. M'yatu, toptanu, ale nis. Viru v lyudej, v ¿hni novi, veliki ideali. Skil'ki perestupiv na svoºmu shlyahu porad, - mudrih, zvablivih na pershij poglyad, ale za nimi stoyali vigotovani karkasi, v kotri zaganyalisya lyuds'ki dushi. Karkasi - micni i krasivi, ale lyuds'kim dusham v nih tisno i holodno. ªvgen pobachiv ci karkasi. Ale, vzhahnuvshis' ¿h, nesvidomo buduº svij, odminnij, stalevij. - SHCHo zh vede, shcho kliche ªvgena? Kudi prostelilasya jogo put'? CHi zh daleko syagaº svo¿m zorom napered? Prokip Gordijovich rozmovlyaº z Mazurom, a jogo natoptana spogadami pam'yat' vidobuvaº z tovstogo stosu inshu strichu, inshi superechki. Dolya privela do n'ogo tu lyudinu, vzhe pokalichenu dusheyu i tilom. Hoch zi vs'ogo bulo vidno, shcho shche nedavno to buv micnij cholovik. Zvali jogo ZHorzhi. Negr ZHorzhi - odin z revolyucijnih vozhdiv chornogo kontinentu. Vin zahvoriv u po¿zdi, jogo znyali v Kiºvi i poklali do Prokopa Gordijovicha. Cej afrikanec' buv pershim, hto vidobuv vogon' dlya revolyucijnogo bagattya. Na tomu kostrishchi zgorili chuzhi fal'shivi ide¿ i gasla, a vidtak, v nevmilo rozdmuhanim polum'¿, i ide¿ tih, hto jogo rozpalyuvav. Na c'omu zh vognishchi vigorila dusha ZHorzhi. V porozhnº duplo vselilisya znevira, proklyattya i znenavist'. Prokip Gordijovich naviduvav svogo paciºnta shchodnya. Bo tut dovodilosya likuvati ne lishe hvoru nirku, a j pokalichenu dushu. Dusha zh u negra velika, j znevira v nij vmistilasya tezh velichezna. Znevira do vs'ogo svitu. Vin nenavidiv usih. Slova kidav z pristrastyu, rvav ¿h z samogo sercya. Prokip Gordijovich i zaraz pam'yataº jogo, shozhi na promovi, rozpovidi. "Lyudi bezsili. Voni nibito zrobili strashenno bagato, ale naspravdi - mizerno malo. Voni vse shche ne mozhut' zmirkuvati, yak podiliti porivnu shmatok hliba na vsih. Voni ne mozhut' spil'no koristati bezmezhnij zelenij prostir. Ne mozhut' i ne zmozhut', bo diliti treba dobrotu i pidlotu, hitrist' i shchirist', a ce nemozhlivo. Ne hochut' navit' zrozumiti - chim zhive lyudina, z chogo treba buduvati zhittya. Rozumni, ale na¿vni lyudi-utopisti gadali - budivnictvo novogo zhittya treba rozpochinati z teatru. Kolonizatori buli perekonani: osnova dobrobutu j poryadku - tyurma. Tyurma i misioners'ka shkola. Ostannya musit' prishchepiti zkolonizovanim lyudyam chuzhi zvichki i movu. Voni dobre znayut', shcho chuzha mova na ridnij zemli - ce vesil'na muzika na pohoroni. Naspravdi zh u sviti vse znachno prostishe. Lyudyam potribne zhitlo. Hata, v yaku nihto ne maº prava zajti bez stuku. Vi, mabut', ne zgodni?" Holod ne zgodzhuvavsya, hoch i rozumiv, shcho jomu ni v chomu ne vdast'sya perekonati afrikancya. Profesor u superechkah prosto staviv inshu metu: vivesti hvorogo z tyazhko¿, gnityucho¿ rivnovagi. SHCHob kipiv zlistyu, shchob povernuvsya do borot'bi, a znachit', i do zhittya. ZHorzhi pri¿hav do nas, vin pobachit' nashi nebudenni v budennosti dni, i voni odvolozhat' jogo dushu. Vin znaº bagato, ale daleko ne vse. Pid kinec' likuvannya negr vzhe ne til'ki ohoche vstupav do rozmovi z profesorom, a navit' namagavsya zhartuvati. A neshchodavno nadislav rozvazhlivogo lista. Holod stavit' v dumci poruch afrikancya i ªvgena, lovit' u nih veliku spil'nist'. "Mabut', i liki ¿m potribni ti zh sami", - podumav. Jomu j shkoda ªvgena i trishki girko za n'ogo. ªvgen farbuº chorno vid vlasnogo nevdovolennya. Vin laden zvinuvatiti v svo¿h nevdachah ves' svit. Otak vono chasto traplyaºt'sya v zhitti... Mi bachimo plyami v dushah inshih, ale duzhe malo klopochemos' vlasnoyu doskonalistyu. I vse zh u ªvgenovi º shchos' take, shcho jomu podobaºt'sya. Pruzhina, yako¿, yak jomu vidaºt'sya, ne vistachaº v Olega. Takij, yak Mazur, prijde do meti. Jtime do ne¿ i v huriyu, i v doshch, i v speku. Prijde, znajshovshi lyudinu. Lyudej. ¿hnyu superechku obirvalo vesele pobryazkuvannya charok. SHah pokrayav kovbasu, rozkorkuvav plyashku. - Nu zh bo - po pershij. Holod ohoche vzyav charku. Vil'no jomu i prosto pochuvaºt'sya v SHaha. I vin znaº - chomu. Timofij ne skovuvav jogo prinizlivoyu shanoboyu, zapobiglivoyu gostinnistyu: "Ne pogrebujte... Mi lyudi prosti", yak dekotri, vzhe ne tak-to j prosti znajomi. - Za vashe zdorov'ya, - perehiliv charku SHah. - Za moº zdorov'ya vzhe vipito stil'ki gorilki, - perehiliv za nim i Holod. - YAk vono j trimaºt'sya? - Sluhav ya vas, i taki vi rozumni, azh meni strashno, - moviv dali bez usyakogo zv'yazku SHah. - I ves' lyud zaraz chi to porozumnishav, chi to nalyakavsya. Kudi ne pidesh, skriz' pro raketi, suputniki, yakis' rozumni mashini. - Roboti, - pidkazav ªvgen. - Ege zh, roboti. A skazhit' meni, a ti roboti p'yut' gorilku chi ni? - Poki shcho ni, - posmihnuvsya ªvgen. - Hiba ne vistachaº? - Ni. A til'ki chogo gorilka pogirshala? - Receptura ne ta, abo vhidnij produkt... - Hiba... Zabuli shcho? - A chogo, yak vi gadaºte? - zapitav Holod. Vin znav, shcho za SHahovimi slovami shchos' hovaºt'sya, ale poki shcho ne mig vidgadati shcho. - Nu... Na gorilci vazhche... YA na chomus' inshomu. Ot, skazhimo, na kozhusi. SHiv meni kolis' na seli kravec'. Pislya togo vin shchodnya zustrichavsya z nim, z mo¿m kozhuhom. Zdorovkavsya, vipituvav movchki: "Nu, yak, ne rozshivaºshsya? Ne zhmesh pid rukami? Ne rizhesh? Dobre. A kovnir chogo zzadu vidstovburchivsya? Rahuba! Treba hoch c'ogo, shcho zaraz, ushiti do ladu". Holod veselo smiyavsya na tu rozpovid'. Svo¿m prikladom SHah obijnyav usyu standartizaciyu zhittya. V SHahovij golovi zahovano v desyat' raziv bil'she, nizh napisano na prostakuvatim oblichchi. V legkij zhartivlivij besidi nepomitno splinuv chas. Staren'kij godinnik na stini prohripiv desyatu godinu, koli Holod stav zbiratis' dodomu. ªvgen shche ranishe pishov do svoº¿ komirchini. Poproshchavshis' z SHahom, Holod postukav u dveri. - Mazur, - poklikav vin. I koli toj prochiniv dveri: - Perestupit' porig, a to posvarimos'. YA os' shcho hotiv vam skazati. Zavtra vihod'te na robotu. V nashe, druge viddilennya. Z direktorom likarni ya pogovoryu sam. - Mozhe, vi dumaºte, shcho ya oblishu svo¿ doslidi? - Todi b ya pomilivsya v vas. * * * Proholodna osinnya nich naslala studenij ranok. Holod ishov, shovavshi ruki gliboko do kishen' plashcha, merzlyakuvato zsutulivshi plechi. Dovkola Prokopa Gordijovicha - zhivij vir. Z koshikami, klunkami, sitkami pospishali na bazar lyudi. Ale voni ne zavazhali jomu dumati. I midnij peredzvin pribitogo morozom listya nad golovoyu, i gudinnya peremerzlih za nich stovpiv tezh ne vidlyakuvali jogo dumok. Gamir budiv u n'omu dumku, mov vodopad lunu v gorah. Jomu vzagali najlipshe dumalos' u hodi, a pracyuvalosya v svyata, v nedili. Koli na vulici - gomin, koli za stinoyu-muzika. Mozhe, ce buv viklik? Mabut', tak. Viklik sobi. Des' ojknula sirena, strah strusnuv vulicyu. Toj zvuk probudiv i jogo, povernuv dumki do s'ogodnishn'ogo dnya, do roboti. Vin same porivnyavsya z vorit'mi bazaru. I tut zupinivsya. Tak, shche s'ogodni rankom nagaduvav sobi - ne zabuti zajti syudi. Vchora vvecheri vostannº oglyanuv Igor'-ka. S'ogodni hlopchik maº vipisatis'. "Prizhilosya pacya. Do kabinetu, yak u vlasnu kimnatu". Ale profesorovi chomus' sumno. Vin hodiv po bazaru, shukav micnih, chervonobokih yabluk. Takih, shchob hrumtili, shchob brizkali sokom, shchob pahli p'yanko-p'yanko. SHCHob... zapam'yatalisya. Zdaºt'sya, oce voni. - SHCHo koshtuyut' vashi yabluka? Nedokazane pitannya vmerlo na gubah. Prokip Gordijovich divivsya na prodavcya, i v jogo ochah zagorivsya nespokij. Dyad'ko stoyav, obipershis' zhivotom na bazarnyanij stil, vazhkim poglyadom divivsya popered sebe. Oblichchya jogo - nemov rozrizane yabluko, na cij neprirodnij blidosti, nenache prichepleni, - vusa. Livoyu rukoyu trimavsya za grudi. Holod peregnuvsya, vzyav prodavcya za ruku. Toj klipnuv povikami, v jogo ochah led' zasvitilos' zdivuvannya. - Vi... shcho ce? YA zaraz... na vagi... - Sim, visim, dev'yat'... - rahuvav u dumci Prokip Gordijovich. -CHoloviche, chomu ce vi vi¿hali na bazar? - ZHinka kazala - ne ¿d', - vidaviv dyad'ko vinuvatu posmishku. - A ya dumav - projde. Zavsigdi minalo. Koli b sisti... Mozhe b, i nin'ki... - Vam treba do likarni. I - ne gayuchis'. Prokip Gordijovich, vzhe ne zapituyuchi zgodi, zsipav u mishok yabluka, poklikavshi pokupcya, kotrij same pidijshov do susidn'ogo stolika. - Dopomozhit' zanesti v kameru shoroni yabluka i zdati vagi. Lyudina zahvorila. Dyad'ko ledve zaperechuvav, - bulo vidno, shcho jomu bajduzhe vse. Za hvilinu Prokip Gordijovich viv jogo pid ruku do zupinki taksi. - Maºte klopit... Daremno vi, - shelestiv hvorij. - Vzhe meni ne brishkati... YA ce znav. ZHinci ne kazav... SHCHob ne lyakati. Minulogo lita ya v sebe v rajoni lezhav. Tri misyaci. Kazhut', odin til'ki u Kiºvi prohvesor vmiº taki operaci¿... Ta j to koli yak vipade. - A ya vas i vedu do togo profesora, - skazav Prokip Gordijovich. Pri¿havshi v likarnyu, vin priporuchiv hvorogo likaryam z prijomnogo viddilennya, a sam pishov nagoru. Hotiv til'ki rozdyagtisya, viddati neobhidni rozporyadzhennya i vernutisya nazad. Ale povernutisya dovelos' ne skoro. Bilya dverej kabinetu jogo zustriv pomichnik zaviduyuchogo, najstarishij u viddilenni, gluhuvatij likar, proshepotiv na same vuho, ale tak, shcho chuli j na shodah: - U nas komisiya. Vas chekayut'. Zaviduyucha viddilennyam Varvara Ivanivna sidila pered golovoyu komisi¿, na vsyu svoyu silu vdavala bajduzhist'. Ale til'ki vdavala. Vidchuvala, yak vsyu ¿¿ pronizuyut' nevidimi strumi, pechut', visotuyut' sili. Podumala, shcho, mabut', otak pochuvayut' sebe lyudi na otim strashnim elektrichnim stil'ci. Oj, lipshe vzhe, koli b pid neyu buv otoj stilec'. Vona b sama vvimknula strum. Odna mit' - i kinec' mukam. - Hochemo znati vashu dumku pro profesora Holoda. YAkij vin?.. Vona vzhe ne chula, shcho dopituvali dali. "YAkij vin?.. YAkij vin?.." Koli b vi znali, yakij vin... Koli b vi znali, yak shaleno, garyache kohaº jogo. Kohaº bagato lit. Oh, yak ce tyazhko - lyubiti v beznadi¿. Koli b hoch raz glyanuv na ne¿ tak, yak prosit' ¿¿ serce. Odin-ºdinij raz... Nehaj bi stisnuv, shchob vona krikom vvijshla v jogo dushu. ZHila v n'omu smutkom, zhurnoyu melodiºyu, spogadom, billyu. A vin... Ni, vin lihij. ZHorstokij. Adzhe znaº, shcho trimaº v rukah chuzhe serce. Laskavij zi vsima i holodnij z neyu. Vin dlya vsih, til'ki ne dlya ne¿. To nehaj zhe... Nehaj i jomu vid ne¿ muka. Nehaj spiznaº hoch kraplyu togo, shcho spiznala vona. - Tak, ya mushu rozkazati pravdu. Govorila, obpikalasya vlasnimi slovami. ZHal' zvivavsya na serci, strah rvav dushu. Rozumila, shcho topit' dorogu lyudinu, shcho vzhe vtrachaº ¿¿ do kincya, ¿j bulo gidko sebe, bulo strashno. - ...Neshchodavno pokriv samostrila. Tak, tak, ne divujte - samostrila. CHi samoruba. Do nas prihodyat' i taki. Vin ne vstig za vidpustku perebuduvati hatu, a shchob vipisatis' na byuleten' - vidrubav sobi pal'cya. Kinchika, ostannyu falangu... Pochalosya nagnoºnnya... Holod tri dni trimav jogo v likarni, a todi vidpraviv na zavod, na robotu. Ale nichogo ne napisav tudi. I v istori¿ hvorobi zapisav - vipadkove poranennya. Perevirte sami. Profesor vzagali samoupravstvuº. Prijmaº lyudej, yaki jomu do vpodobi. Privodit' ¿h navit' z vulici. On i s'ogodni priviv yakogos' dyad'ka. Zemlyaka, mabut', abo rodicha. Bez dokumentiv, bez dovidok... Vin ni z kim ne rahuºt'sya... Vin... Kaminna, ego¿stichna lyudina, zdatna... zdatna... Varvara Ivanivna zaplakala. CHleni komisi¿ pohituvali golovami, pereglyadalisya. Otak sterorizuvati lyudinu, dosvidchenogo, spokijnogo likarya! Dovesti, shchob viplakuvala pravdu, mov bezpomichne divcha! ROZDIL ODINADCYATIJ Tyazhko prorostaº derevo na novim grunti. Ta shche koli maº milke korinnya, nezvichne probivati kaminni tovshchi, ta shche koli vitri rozhituyut' stovbur. Garazd, yakshcho staº dlya korinnya prostoru, a poruch c'ogo dereva brun'kuyut'sya inshi, napinayut' vitri v svo¿ kroni. Lyudi - ne dereva, musyat' sami zchiplyuvatis' kronami. U brigadi v Kuz'mi Sidorovicha dvadcyat' visim cholovik. Pracyuyut' voni v chotiri zmini. Ves' zarobitok prinosyat' v odnomu kashketi, dilyat' na dvadcyat' visim chastok. Nihto tut ni za kim ne naglyadaº, ne vidmiryuº shnurkami i tonnami chuzho¿ roboti. Ti metri i tonni na vsih. Ale hiba zvazhit'sya htos' sisti sam na perepochinok - pereklasti chastku svoº¿ vagi na inshi plechi? Hiba pide, ne pidgotuvavshi misce do praci svoºmu tovarishevi, kotrij zavtra chi pozavtra gotuvatime misce jomu? Maj dushu cherstvishu za kvarcovij plast, i ¿¿ proburavit' sovist'. Kolis' nezrozumilij, kazennij, yak vidavalos' Olegovi, lozung kolektivno¿ praci vidchutno postukav jomu v serce. Mozhe, to z prohannya Kuz'mi Sidorovicha, a mozhe, j sami, ale v pershi dni hlopci namagalisya vidtisnuti Olega do legsho¿ roboti. Jogo i Andriya. Ta oboº volili b za lipshe rozsipatis' porohom, nizh pogoditis' na take. V Olegovij golovi nibi pereplutalos' vse. Divivsya na tovarishiv i divuvavsya, yak krasivo, yak prosto pereplitalisya voni v odin lancyug praceyu, mriyami, druzhboyu. Vin buv peven, shcho ce dobrij vipadok zibrav dokupi ocih lyudej, zlyutuvav u odin plast. Navit' uyavoyu ne mig zmalyuvati cej plast pomerezhanim rozkolinami, poshcherblenij lizunami, - cih lyudej - serditimi, znervovanimi. Vin bi ne poviriv, koli b htos' jomu skazav, shcho kolis' voni brali odin odnogo za barki, shcho brigada nedovikonuvala norm, shcho ºdnalo ¿h odne - charka. Ale koli b tak, to strimati ¿h mig til'ki micnij retyaz', a natyagati jogo - micna ruka. ¯hnij brigadir, Kuz'ma Sidorovich, ruku mav malen'ku, teplu, - zdorovkayuchis', vin ledve potiskuvav Olegovi pal'ci, - i sam buv komplekci¿ nepokazno¿. Hoch, perepovidali, v molodosti slavivsya borcivs'koyu siloyu: po dvi godini bez viddihu buraviv elektrosverdlom porodu, trimayuchi v zubah akumulyatora v tri kilogrami vagoyu. Ta to - kolis'. Bo potim virvavsya na volyu lyutij vibuhovij plomin', pidim'yav jogo pid sebe, kinuv i nanizav na potroshchenogo stoyaka. Kuz'ma Sidorovich na tim stoyakovi zalishiv svoyu silu. Vibuh pozher ¿¿. Bil'she roku prolezhav u palati hirurgichnogo viddilennya i vzhe ne spromigsya zibrati dokupi j polovini ¿¿. Vin zaraz harchuvavsya til'ki diºtichnimi stravami, chasto kvolivsya. Ale, mabut', mav Kuz'ma Sidorovich inshu silu. Silu nalitogo dobrotoyu sercya. Hlopci v jogo brigadi - molodi, majzhe kozhen perestupiv yakus' nevdachu. Nazivav ¿h sinochkami, a layav gorobcyami. Vin nikoli ne svariv za nedoladno vikonanu robotu. Sam brav u ruki sokiru, lopatu, sverdlo, - instrument promovlyav za n'ogo. Vin vchiv hlopciv insho¿ nauki: yak vidrizniti nespravzhnyu pokrivlyu vid spravzhn'o¿, yak rozpiznati zagrozlivij kumpol, yak viznachiti bez gazomira koncentraciyu gazu, yak shvidshe vibrati vugillya. Hlopci zvazhali na vsi poradi brigadira. Oprich odno¿ - poradi shchodo bezpeki. A mozhe, to chas pidtiskuvav ¿h tak prikro do ne¿. Vin dobuvsya j syudi, pid zemlyu, lunko biv u vuha vtrachenimi hvilinami, manyachiv pered ochima normami, kotri vtikali vid nih, mov mareva v pusteli. Ledve pidrivnik skinchuvav obvalennya, voni vzhe kidalisya v rozzhareni gazovi vihri, v poroh, v speku. Ta vse te, libon', znav i Kuz'ma Sidorovich. Vin i sam ne chekav, koli do kincya vlyazhet'sya pid vodyanim strumenem vihor. V ocih vihrah, v robochomu gurkoti j gartuvalas' Olegova dusha. Povoli zvikav do riznochasovogo snu, do gurtozhitku, do tovaristva. I vzhe jomu kolishnº zhittya zdavalosya primarnim i nibi azh nespravzhnim. Spravzhni v n'omu til'ki Lilya, bat'ko. Kil'ka raziv sidav pisati Lili lista i shmatuvav, shmatuvav papir, shmatuvav svo¿ chuttya. Vin vse chastishe bachiv, yak vertaºt'sya v misto, yak projde povz Bilaniv palisadnik, povz ne¿, projde nezalezhnim, duzhim shahtarem, shche j, mozhe, zasluzhenim, z znachkom abo j ordenom, i jogo pracya nabuvala svogo zmistu j meti. Tak, teper jomu bulo zadlya chogo zhiti. I vse zh shchos' pot'marilos' u jogo spogadah pro Lilyu. Otut, daleko-daleko vid Lili, jomu nibi vidkrilosya shchos' u nij. Peresivav skazani neyu slova i bachiv, yaki voni legki. Lilya gralasya jogo lyubov'yu, mov kic'ka paperovim zhmutikom. Vona navit' tut, v spomini, vtikala vid n'ogo. A vin... Vin ne mig zabuti ¿¿. YAk ne mozhut' zabuti koshtovno¿, hoch i nebezpechno¿ igrashki. YAkos' Oleg prigadav, shcho v n'ogo vdoma, v stoliku, zalishilas' finka. ¿¿ priviz z Itali¿ Olegovi v podarunok odin bat'kiv znajomij. Krasiva, z riz'blenoyu, slonovo¿ kosti kolodochkoyu, bliskucha, gostra. Neyu priºmno bavitis', hoch i nebezpechno. Legko mozhna porizatis'. Ale do chogo tut finka? Vin azh posmihnuvsya takomu spiv-stavlennyu. Vid spominiv pro bat'ka dumka jogo vtikala sama. I til'ki vtomlena, zbagnuvshi marnist' vtechi, pobitim psom vertalas' do bat'kovogo poroga i vlyagalasya tam. Zakrajkami dushi Oleg loviv yakus' neviznachenist', yakus' provinu pered bat'kom i hovavsya vid ne¿. Vin znav, shcho Andrij - ºdino komu priznavsya pro bat'ka - napisav u Ki¿v lista, ale vdav, nibi ne znaº nichogo. A v jogo zhittya jshli inshi lyudi, inshi turboti. YAkos' Oleg povertavsya z shahti z Kuz'moyu Sidorovichem. Hlopec' nazdognav brigadira na bul'vari. Kuz'ma Sidorovich ishov nekvaplivo, daleko vbik vidstavivshi ruku z velikim, perev'yazanim kol'orovoyu strichkoyu pakunkom. - O, ti! - rado poterebiv vin vusa, pobachivshi Olega. - Dodomu? Zavezi oc'ogo pakunka. - Vin znovu skubnuv vusa, ale teper nibi niyakovo. - Priporuchila meni dochka. SHCHos' ¿j tut pereshivali... A meni shche v klub, na zbori... Mij dim za gurtozhitkom, na Privitnij, s'omij nomer... Koli b ce buv ne pakunok, a kovadlo, to j todi Oleg rado zavdav bi jogo sobi na plechi. Jogo vin vnis do tramvaya na doloni, nad lyuds'ki golovi, shchob ne zim'yali. Za vsyu dorogu navit' ne vidvazhivsya pomacati za rizhok. Hoch kortilo. Tramvaj veselo mchav povz osinni sadki na okolicyu. Tam, za dvoma ryadami gurtozhitkiv, - starij shahtars'kij viselok, osnovanij shche v chasi YUza. Privitna - nova vulicya, vibuduvana vzhe pislya vijni. Standartni budinochki, malen'ki hlivci, visoki ogorozhi. Majzhe v kozhnim dvori na lancyuzi pes. Gavkit suprovodzhuº perehozhogo vzdovzh vsiº¿ vulici, signalizuº pro chuzhincya. V c'omu dvori psa ne bulo. Ta buv inshij storozh. Velikij bilij gusak niz'ko prignuv golovu, potupotiv z shipinnyam navperejmi hlopcevi. Oleg bokasa, shchob taki ne vchepivsya v holoshu, vidstupiv do sinej i, obkrutivshis', sharpnuv dveri. I vraz... Dali vin ledve shcho j pam'yatav z perelyaku. Prosto na n'ogo padalo shchos' bile, velike, raziv u desyat' bil'she za gusaka. Vono bolyache dz'obnulo jogo po lobi, nakrilo z golovoyu, povalilo na kolina. Oleg borsavsya na zemli, zadkuvav do vorit, volochachi na sobi yakus' potvoru. Vreshti, te bile spalo jomu z ochej, Olegovi providnilos'. Vin pobachiv, shcho volochit' drabinu, shcho nogami topche prostiradlo i shcho pid priz'boyu stribaº na odnij nozi, vhopivshis' rukami za drugu, divchina. Oleg di