Al'bert Anatol'evich Ivanov. Zapiski zvezdocheta Siriusa
--------------------
Al'bert Anatol'evich Ivanov
Zapiski zvezdocheta Siriusa
---------------------------------------------------------------------
Ivanov A.A. Zapiski zvezdocheta Siriusa: Povest'-skazka.
M.: Det. lit., 1991.
OCR & SpellCheck: Zmiy (zmiy@inbox.ru), 5 oktyabrya 2003 goda
---------------------------------------------------------------------
--------------------
Povest'-skazka
-----------------------------------------------------------------------
Ivanov A.A. Zapiski zvezdocheta Siriusa: Povest'-skazka.
M.: Det. lit., 1991.
OCR & SpellCheck: Zmiy (zmiy@inbox.ru), 5 oktyabrya 2003 goda
-----------------------------------------------------------------------
V skazochnoj povesti rasskazyvaetsya o tom, kak vezdesushchie mal'chishki Nik
i Pim boryutsya protiv kovarnogo diktatora volshebnogo Zelenogo ostrova. Mnogo
neobychajnyh, opasnejshih i veselyh priklyuchenij ozhidaet ih na trudnom puti k
pobede.
Dlya mladshego shkol'nogo vozrasta.
Glava pervaya. CHelovek, kotoryj znaet zhizn'
Glava vtoraya. Dozhd'
Glava tret'ya. Ih bylo shestero
Glava chetvertaya. A vy kto?
Glava pyataya. Tajfun
Glava shestaya. Bunt!
Glava sed'maya. Shvatka v vozduhe
Glava vos'maya. ZHeltaya igrushechnaya lejka
Glava devyataya. Priklyucheniya Nika
Glava desyataya. K chemu privodyat neostorozhnye razgovory
Glava odinnadcataya. Popytka k begstvu
Glava dvenadcataya. Pim edet domoj
Glava trinadcataya. Gerkules
Glava chetyrnadcataya. Nik podnimaetsya po lestnice
Glava pyatnadcataya. V otkrytom more
Glava shestnadcataya. Gosudarstvennyj prestupnik
Glava semnadcataya. Genial'noe predlozhenie Apchhibossa Utrinosa
Glava vosemnadcataya. Diktator diktuet dekrety
Glava devyatnadcataya. Besslavnyj konec znamenitogo syshchika
Glava dvadcataya. Podzemnyj hod
Glava dvadcat' pervaya. Grom i Molniya
Glava dvadcat' vtoraya. Udivitel'noe poyavlenie sen'ora Bul' Buresa
Glava dvadcat' tret'ya. Zvezdochet Sirius
Glava dvadcat' chetvertaya. Verit' i zhdat'
Glava dvadcat' pyataya. CHempion sredi liliputov po podnyatiyu tyazhestej
Glava dvadcat' shestaya. Vozvrashchenie
Glava dvadcat' sed'maya. Uzhasnaya novost'
Glava dvadcat' vos'maya. Vnimanie! Slushajte vse!
Glava dvadcat' devyataya. "Vpered, moi vernye soldaty!"
Glava tridcataya. Grom i |rnesto
Glava tridcat' pervaya. U kostra
Glava tridcat' vtoraya. Kak Apchhiboss Utrinos snabzhal borodachej oruzhiem
Glava tridcat' tret'ya. Vsemirnyj potop
Glava tridcat' chetvertaya. Proryv, ili Net - da, a da - net
Glava tridcat' pyataya. Otlichnye novosti
Glava tridcat' shestaya. Esli vse razom
Glava tridcat' sed'maya, i poslednyaya. Do svidaniya, druz'ya!
MALYHINOJ TAISII GEORGIEVNE,
POSVYASHCHAYU
CHelovek, kotoryj znaet zhizn'
Dlinnyj zelenyj avtomobil', perevalivayas' s boku na bok, slovno zhirnaya
utka, vybralsya s proselochnoj dorogi na avtostradu i pomchalsya po napravleniyu
k stolice.
Mimo pronosilis' belye kubiki benzokolonok, prizemistye korobki
motelej, pestrye fanernye shchity reklam. Odin takoj reklamnyj shchit tyanulsya
kilometrov na dvadcat'. Pri sootvetstvuyushchej skorosti minut za desyat' na nem
mozhno bylo prochitat': "Ne glazej po storonam! Ne otvlekajsya!"
- Bystrej! Bystrej! - toropil sen'or Bul' Bures shofera.
Strelka spidometra prygnula so sta na sto dvadcat'.
Bul' Bures utknulsya v gazetu. Bukvy prygali u nego pered glazami. Vot
tak:
GO GLAV 3 G VORA -
A I U R N S!
Tut ego tryahnulo tak, chto lyazgnuli zuby, - bukvy zamel'teshili:
M T ZH
I popolzli vniz: M
YA
T
E
ZH
Bul' Bures v serdcah smyal gazetu i vyshvyrnul v okno. Ona besheno
umchalas', podhvachennaya potokom vozduha. V vihre dorozhnoj pyli gazeta
napominala oshalevshuyu ot straha kuricu, chudom vyskochivshuyu iz-pod koles
mashiny.
SHofer sbavil skorost'. Navstrechu vyplyl prigorod stolicy: beskonechnye
ryady pokosivshihsya hizhin. Musornye svalki v klubah gustogo, tyazhelogo dyma.
Redkie karlikovye derevca. Serye pyatachki suhoj travy. Labirint belyh
loskutov bel'ya, vkriv' i vkos' razveshannogo na nevidimyh iz okna mashiny
verevkah.
Zatem potyanulis' unylye doma, perecherknutye ryzhimi ot rzhavchiny
pozharnymi lestnicami.
Potom promel'knuli razbegayushchiesya vo vse storony izvilistye ulochki,
zastroennye uzkimi, v tri-chetyre okna, starinnymi osobnyachkami, -
strel'chatye arki, lepnye nalichniki, vysokie cherepichnye kryshi.
I vot uzhe navstrechu dvinulis' tysyacheokonnye zdaniya; monumental'nye
hramy s pestrymi vitrazhami vysochennyh okon; kontory bankov, sverkayushchie
steklom i alyuminiem, - na ih fone tridcatimetrovye pal'my vyglyadeli
igrushechnymi; i vsyudu nesmolkayushchij shum soten avtomobilej i potok lyudej:
belyh shlyap, belyh bryuk, belyh rubah. |to byl centr stolicy Zelenogo
ostrova.
Na gluhih stenah domov viseli gigantskie portrety hudoshchavogo cheloveka
s tonen'kimi usikami. CHelovek ulybalsya, blizoruko shchurya glazki.
Sen'or Bul' Bures zametil, chto na ulice mnogo p'yanyh soldat. Oni
gorlanili pesni i strelyali v vozduh iz bol'shih zheltyh raketnic. Rakety
procherchivali tusklye polosy v sverkayushchem nebe i razryvalis' s suhim
treskom, vybrasyvaya roj bystro gasnushchih bryzg.
Mashina Bul' Buresa s trudom probiralas' po krayu Central'noj ploshchadi.
Mnogotysyachnaya tolpa slushala rech' Apchhibossa Utrinosa, kotoryj segodnya utrom
zahvatil vlast'. Ego figurka mayachila vdaleke na tribune, okruzhennoj chernym
kol'com soldat. Na ploshchadi bylo ustanovleno neskol'ko gromkogovoritelej, i,
krome odnogo, samogo blizkogo k tribune, kazhdyj iz nih pochemu-to peredaval
rech' Utrinosa s zapozdaniem.
"Diktator svergnut!" - vopil odin gromkogovoritel'.
"...svergnut!.. svergnut!" - zahlebyvayas' otklikalis' drugie.
"YA nikogda ne vystupal protiv naroda!"
"...protiv naroda!.. protiv naroda!"
"My sovershili vosstanie ne radi kuchki bogachej!"
"...radi kuchki bogachej!.. radi kuchki bogachej!" - s zapozdaniem
nadryvalis' gromkogovoriteli.
"Ne dlya togo, chtoby otnyat' zhalkie ostatki svobody i stroit' tyur'my
vmesto zhilishch!"
"...otnyat' zhalkie ostatki svobody i stroit' tyur'my vmesto zhilishch!"
Mashina nakonec minovala ploshchad', no sen'or Bul' Bures eshche dolgo slyshal
istoshnyj golos Apchhibossa Utrinosa:
"YA vyhodec iz naroda!"
"YA byl batrakom..."
"...prodavcom..."
"...parikmaherom..."
"...konduktorom..."
"...soldatom..."
"Sledovatel'no, ya znayu, kak srubit' saharnyj trostnik tupym tesakom,
skol'ko nedoveshivayut myasa na poltora peso, kak podstrich'sya v dolg nagolo i
proehat' besplatno v tramvae, a takzhe umeyu s zakrytymi glazami razobrat' i
sobrat' pulemet i, ne rassuzhdaya, povernut'sya po komande nalevo ili napravo!
YA znayu zhizn'!"
"...razobrat' i sobrat' pulemet!.. nalevo ili napravo!.. YA znayu
zhizn'!" - kak eho pereklikalis' gromkogovoriteli.
Dozhd'
Beskonechnaya doroga, petlyaya sredi zaroslej saharnogo trostnika, uhodila
daleko k gorizontu, tuda, gde vysilis' gory, pokrytye bledno-zelenymi
pyatnami lesov - neprohodimymi dzhunglyami.
Dlinnonogij smuglyj mal'chonka stoyal u obochiny dorogi i, zakryvshis'
ladon'yu ot slepyashchego solnca, smotrel na skalistye grebni gor. Ih kostlyavye
makushki kazalis' sinimi i slivalis' s nebom. Oni drozhali i tayali v
rasplavlennom vozduhe.
Bosye nogi mal'chishki skryvalis' po shchikolotku v rozovoj pyli
krasnozema.
Iz-za gorizonta medlenno vypolzla chernaya tucha, ot nee k vershinam gor
potyanulis' serye dymchatye polosy. Sverknula molniya, i mal'chishka dolgo
prislushivalsya, poka donessya chut' slyshnyj grom, pohozhij na vzdoh.
Zarosli trostnika razdvinulis', i pokazalsya vysokij, obnazhennyj po
poyas muzhchina v staroj solomennoj shlyape i seryh polotnyanyh bryukah,
zasuchennyh do kolen.
- Nik! - On sdvinul shlyapu na zatylok - na lbu poyavilas' belaya mokraya
poloska. - Eshche den'-dva takoj zhary, i urozhaj propadet...
- Smotri, pa. - Nik pokazal na dalekuyu tuchu. - Smotri! Dozhd'!
- Nu i slava Bogu, - tiho skazal otec i vdrug otchayanno zavopil,
prilozhiv ladoni ruporom ko rtu: - Dozhd' idet!
"Dozhd'! Dozhd'!" - eto volshebnoe slovo letelo nad plantaciyami, zaglushaya
priblizhayushchiesya raskaty groma.
I vot uzhe ten' ot tuchi upala na dal'nij ugol polya, bystro nadvinulas',
otdeliv Nika ot otca - Nik na mgnovenie okazalsya na oslepitel'noj solnechnoj
storone, - i pomchalas' dal'she, k hizhinam derevushki.
Kap-kap... Pervye tyazhelye kapli dozhdya utonuli v gustoj pyli, i tam,
gde oni pronikli v nee, ostalis' krohotnye chernye tochki.
Kap-kap-kap... Doroga srazu stala ryaboj. Tochek stanovilos' vse bol'she
i bol'she, oni slivalis' i rasplyvalis'.
Kap-kap-kap-kap... Dozhd' odel Nika i ego otca v cheshuyu iz kapel'.
Dozhd' usililsya, vo vse storony leteli krasnye shariki pyli.
Otec Nika brosil shlyapu na zemlyu. On, slovno mal'chishka, pustilsya v plyas
vokrug syna. A Nik gromko shlepal ladonyami po zhivotu i gorlanil beskonechnuyu
pesnyu, kotoruyu, naverno, poyut vo vremya dozhdya mal'chishki vseh stran sveta:
Dozhdik, dozhdik, pushche!
Dam tebe gushchi!
Dozhdik, dozhdik, pushche!..
- Dozhd'! Dozhd'! - krichali rubshchiki saharnogo trostnika, i dozhd' zadorno
stuchal po ih shirokopolym solomennym shlyapam.
Tol'ko odin chelovek vo vsej derevne ne radovalsya dozhdyu. |to byl
krivonogij Pen' Kolodus - upravlyayushchij pomest'em sen'ora Bul' Buresa.
Pen' Kolodus sidel v glubokom kresle pod navesom traktira-kofejni "Nam
zdes' veselo po vecheram!" i hmuro smotrel, kak strui dozhdya treplyut kryshi
hizhin, opoyasyvayut krutye boka dlinnorogih bujvolov i vz®eroshivayut per'ya
krasnozobyh ispugannyh indyukov. S list'ev pal'm nizvergalis' shumnye potoki.
I v setke dozhdya pal'my byli pohozhi na fontany, b'yushchie iz-pod zemli.
- Merzkaya pogodka, - provorchal Pen' Kolodus.
CHetvero usatyh nadsmotrshchikov, sidyashchih za sosednim stolom, nichego ne
otvetili. Oni azartno shlepali kartami po zasalennoj kleenke.
- |j, hozyain, romu! - kriknul odin iz nih.
Iz-za prilavka totchas zhe vyshmygnul Vypej Tut - starichok v kletchatyh
domashnih tapochkah, - postavil na stol chetyre stakana s zolotistoj zhidkost'yu
i tak zhe bystro ischez.
Pen' Kolodus dymil tolstoj sigaroj, chasto splevyval na kamennye
shcherbatye stupeni kofejni, na kotoryh plyasali dozhdevye fontanchiki, i
nevol'no prislushivalsya k razgovoru nadsmotrshchikov.
- Uh i l'et!
- Interesno, kuda eto ukatil hozyain?
- A kto ego znaet!
- YA znayu.
- Vresh'!
Razgovor pereshel na shepot:
- V stolice bunt. YA slyshal po radio. Kakoj-to Utrinos zahvatil vlast'.
A sam on iz batrakov!
- Nu?!
- Vot tebe i nu! Teper' sen'oram kryshka, i nam tozhe, - vot uvidish'!
Bul' Bures vsyu noch' visel na telefone, a potom ukatil v stolicu. YAsno?
Pen' Kolodus povernulsya i rezko skazal:
- Bez paniki! Bez paniki!
Nadsmotrshchiki s shumom otodvinuli stul'ya i stolpilis' vokrug
upravlyayushchego.
- Vsego ya vam skazat' ne mogu. No koe-chto vam ne vredno uznat', -
vazhno zayavil Pen' Kolodus, pohlopyvaya korotkimi pal'cami po stolu. - V
obshchem, nad etim rabotayut lyudi pokrupnee nas s vami. I k zavtremu, - tut on
sdelal mnogoznachitel'nuyu pauzu, - vse budet v polnom poryadke.
Nadsmotrshchiki, zalozhiv pal'cy za shirokie remni-patrontashi, na kotoryh
boltalis' ogromnye revol'very, nedoverchivo pereglyanulis'.
- I nechego panikovat'! - povysil golos Pen' Kolodus. - Vse kak bylo,
tak i budet. Vyshe golovy!
- Kto znaet... - skazal odin iz nadsmotrshchikov.
- Zatknis', - perebil ego drugoj. - CHto by ni bylo, sen'or Bul' Bures
vsegda mozhet rasschityvat' na nas. YA etih vosstanij v stolice stol'ko
perevidal, chto uzhe im schet poteryal. A nash sen'or vsegda ostavalsya u vlasti.
Tak-to!
- Vot eto muzhskoj razgovor, - usmehnulsya Pen' Kolodus. - Imenno eto ya
i hotel ot vas uslyshat'. |j, Vypej Tut, romu sen'oram!
Uslyshav veselye kriki krest'yan i zvon gitar, Pen' Kolodus snova skis:
- Proklyatyj dozhd'! L'et, kogda emu vzdumaetsya. Uzh luchshe b ego voobshche
nikogda ne bylo!
- YA vas ne ponimayu. CHem sil'nee dozhd', - pochtitel'no skazal Vypej Tut,
postaviv butylku na stol, - tem vyshe urozhaj.
- I tem nizhe ceny na sahar, - burknul upravlyayushchij. - Plantaciyam
sen'ora dozhd' ni k chemu. My mozhem oroshat' ih iz nashej reki.
Vokrug verandy visela sploshnaya zavesa livnya. Strui zveneli, kak
steklyannye niti. Vnezapno niti dozhdya razdvinulis', slovno shtory, i
poyavilos' ulybayushcheesya lico Nika.
- S dozhdichkom vas, sen'ory!
- Poshel von! - zarychal Pen' Kolodus.
Nik ispuganno pomchalsya proch', gromko shlepaya po luzham.
Ih bylo shestero
Zelenaya mashina Bul' Buresa podkatila k dvuhetazhnoj zagorodnoj ville.
Verzila v belom kostyume raspahnul vorota, i mashina v®ehala vo dvor.
V gostinoj sobralis' shest' chelovek: dva pozhilyh gospodina, tri
tryasushchihsya starika v komfortabel'nyh invalidnyh kolyaskah i molodyashchayasya
staruha let vos'midesyati. Neodobritel'no pokosivshis' na pyat' okruzhayushchih ee
lysin, staruha vstavila v uho sluhovoj apparat i prinyalas' zapletat' svoyu
dlinnuyu kosu, prichem tak userdno, chto dazhe ne zametila, kak ee pyshnaya
pricheska s®ehala na lob, obnazhiv golyj zatylok.
- Sen'ory, - skazal Bul' Bures, vypyativ zhivot, - izvinyayus' za
opozdanie.
Staruha tut zhe proshamkala:
- Sovershenno verno. Otlichnaya mysl'!
Ochevidno, ona byla nastol'ko gluha, chto dazhe sluhovoj apparat byl
bessilen ej pomoch'.
- YA predstavlyayu na nashem vysokom soveshchanii, - prodolzhal Bul' Bures, -
vseh hozyaev saharnyh i tabachnyh plantacij. Takim obrazom, sen'ory, ya
predstavlyayu sejchas ves' sahar i tabak strany.
Bul' Bures sel i vynul iz karmana bloknot.
- A ya predstavlyayu neft', sen'ory! - vazhno ob®yavil ego sosed sprava,
vytiraya ogromnym kletchatym platkom potnyj lob.
- YA - elektrichestvo, sen'ory. |lektrichestvo, kinoteatry i bojni! -
propishchal odin iz starcev, vysunuv iz grudy polosatyh odeyal golovu na
dlinnoj petushinoj shee.
- ZHeleznaya ruda, torgovlya i transport! - podal golos starik v zolotyh
ochkah iz drugoj kolyaski. Ego smorshchennoe malen'koe lichiko bylo pohozhe na
bol'shuyu sushenuyu grushu.
- YA - banki! - soobshchil tretij starec.
Staruha napryazhenno prislushivalas'. Bul' Bures napisal chto-to na listke
bumagi i pododvinul ej zapisku. Staruha prochitala ee pro sebya, napryazhenno
shevelya tonkimi bleklymi gubami, napominayushchimi dvuh chervyakov, raskisshih pod
dozhdem, i toroplivo proskripela:
- Nu konechno, nu konechno... YA, sen'ory, predstavlyayu restorany!
Restorany, bary, kafe, kafeterii, nochnye kluby... a takzhe... a takzhe
zhenskie shkoly, bani i muzej voskovyh figur!
- Itak, - Bul' Bures zvyaknul malen'kim zolotym kolokol'chikom, -
nachinaem soveshchanie!
I srazu zhe vse zavolnovalis', zadergalis', zashumeli, perebivaya drug
druga:
- Neslyhanno!.. Bunt!.. Zagovor!.. A kto takoj etot Apchhiboss Utrinos,
kto? Nado chto-to predprinyat'!.. Narod volnuetsya!.. Tishe, sen'ory, tishe!
Bul' Bures yarostno zatryas kolokol'chikom. Vse umolkli. Tol'ko gluhaya
staruha prodolzhala vskrikivat', kak zaigrannaya plastinka:
- K stenke vseh! K stenke! K stenke! K stenke!
- Sen'ory, - napyzhilsya Bul' Bures, - net smysla govorit' o tom, chto
etot neozhidannyj zagovor nizshih chinov v armii zastal nas vrasploh. Oni
svergli nashego mnogouvazhaemogo druga diktatora Prohindeusa, i emu prishlos',
zahvativ vsego lish' neskol'ko zhalkih millionov, bezhat' kuda glaza glyadyat. -
Tut on sdelal pauzu i tiho proiznes: - Pochtim ego pamyat' dvuhsekundnym
molchaniem.
Tishina.
- Oni hotyat ustanovit' svoi poryadki, - prodolzhal Bul' Bures, smahnuv
voobrazhaemuyu slezu, - dazhe ne posovetovavshis' s nami. Oni mutyat narod! Oni
prizyvayut vseh golosovat' za etogo bezrodnogo Apchhibossa Utrinosa - byvshego
konduktora i parikmahera!
- Doloj! - zavopili vse. - Ne vyjdet! K oruzhiyu!
- K stenke! - vereshchala staruha, topaya nogami.
Snova pronzitel'no zazvenel kolokol'chik.
- Nam ostaetsya tol'ko odno, - skazal Bul' Bures i polozhil puhlye
ladoni na stol, - obratit'sya k Tajfunu. Tol'ko Tajfun mozhet nam pomoch'!
- No on mozhet zaprosit' za svoyu pomoshch' slishkom mnogo, - provorchal
starik s petushinoj sheej.
- Luchshe chuzhoj Tajfun, - perebil ego Bul' Bures, - chem svoi bednyaki.
Tajfun spasal nas ne odin raz. Spaset i sejchas! Luchshe opyat' podelit'sya
pribyl'yu s Tajfunom, chem poteryat' vse!
- Ne hochu teryat' vse! - zavereshchala staruha. Kogda rech' zahodila o
pribylyah, ee sluh priobretal neobyknovennuyu ostrotu. - Myatezhnik! - Ona
vcepilas' v starca s petushinoj sheej i nachala yarostno raskachivat' ego
kolyasku.
- No pozvol'te! Pozvol'te, - lepetal tot, ispuganno pryacha golovu pod
odeyalo. - YA tozhe... YA v poryadke soveta... YA poshutil!
Lihoradochno krutya kolesa, on popytalsya ot®ehat' v storonu i stolknulsya
s kolyaskoj "zheleznoj rudy, torgovli i transporta". Obe kolyaski s grohotom
upali. Starec s petushinoj sheej i starec s licom, pohozhim na sushenuyu grushu,
bespomoshchno barahtalis' v grude odeyal i molotili drug druga smorshchennymi
kulachkami.
- A pomnish', kak ty vyhvatil u menya iz-pod nosa zheleznuyu dorogu?! -
vopil odin.
- A ty-to! Ty-to! - pishchal drugoj. - Kto sobiralsya pustit' menya po
miru, skupaya za bescenok starye doma?!
- Sen'ory, sporit' nekogda. - Bul' Bures vzglyanul na chasy. - CHerez
dvadcat' minut ya vyletayu. Tajfun uzhe zhdet!
A vy kto?
Dozhd' lil dve nedeli. A potom konchilsya tak zhe vnezapno, kak i nachalsya.
Nebo bylo goluboe-pregoluboe, kak noven'kaya skatert', po ch'ej-to
nebrezhnosti prozhzhennaya posredine, - tam krasovalos' solnce.
Iz hizhin vysypali negry, mulaty, kreoly, belye. U negrov kozha byla
chernaya, kak noch'; u mulatov - smuglaya, kak vechernie sumerki; u kreolov -
svetlo-seraya, kak rannij rassvet; u belyh - krasnaya ot zagara, kak dlinnyj
znojnyj den'.
Tol'ko u Pen' Kolodusa, sidyashchego na verande, kozha byla belaya. Belaya,
kak tuman nad tropicheskimi bolotami. A pochemu b i ne byt' ej beloj? Emu zhe
ne prihodilos' kazhdyj den' s utra do vechera rabotat' na plantaciyah pod
zharkim solncem. Vprochem, nos u nego byl krasnyj, kak stop-signal. No ne ot
zagara.
Rubshchiki potyanulis' k dremuchim zaroslyam saharnogo trostnika.
Uchastok u otca Nika, kak i u drugih, byl ne ochen' bol'shoj. Mozhno bylo
svobodno perekrikivat'sya s sosedyami, ne ochen'-to napryagaya glotku.
Nik s trudom pospeval za otcom. On sobiral srublennyj saharnyj
trostnik, ochishchal ego ot zhestkih list'ev i skladyval v kuchu.
- Davaj, davaj! - toropil otec, lovko oruduya tesakom.
- Davaj! Davaj!..
Hrust, hrust...
- Davaj! Davaj!..
Hrust, hrust...
Otec opustilsya na vlazhnuyu zemlyu. On sidel v teni, otbrasyvaemoj
trostnikom, i tyazhelo dyshal.
- Ustal, - vinovato ulybnulsya on i protyanul machete Niku. - Na,
poprobuj.
Nik radostno shvatil tesak. ZHal', chto ego ne vidit nikto iz mal'chishek!
Glyadya na beskonechnuyu stenu trostnika, on predstavlyal sebe, chto pered nim
nesmetnaya armiya vragov.
Vot lysyj sen'or - rraz!
Vot upravlyayushchij - rraz!
A eto - nadsmotrshchik, a von - drugoj, tretij... Rraz, rraz, rraz!
Tak rabotat' bylo gorazdo legche.
Trostnik s hrustom lozhilsya na krasnuyu, slovno propitannuyu vinom,
zemlyu.
- Davaj ya, - ostanovil ego otec, i Nik s sozhaleniem otdal tesak.
Vdaleke nad stenoj trostnika proplyla, slovno po vozduhu, figura
ohrannika s ohotnich'im ruzh'em za spinoj. Solnce vspyhivalo na blestyashchih
ruchkah velosipeda.
- Sbegaj v roshchu, - skazal Niku otec, provozhaya vzglyadom ohrannika, - i
narvi bananov, poka nikogo net. Tol'ko potihonechku!
V bananovoj roshche bylo tiho i sumrachno. Trubchatye stvoly, kak by
spletennye iz tolstyh shershavyh list'ev, ustremilis' vverh. I pod
razlapistymi kronami viseli tyazhelye grozd'ya bananov. Nik oglyadelsya po
storonam i polez za plodami.
I vot uzhe protyani ruku - i pal'cy kosnutsya bananov.
Nik vytashchil iz karmana ostryj oskolok butylochnogo stekla. Solnechnye
luchi, probivshis' mezhdu zhestkimi, budto vyrezannymi iz zhesti list'yami, upali
na steklo, i po stvolam zaprygali bojkie zajchiki.
Nik nachal perepilivat' tolstuyu nozhku, uderzhivayushchuyu grozd' bananov.
- |j, malysh! - vnezapno poslyshalsya chej-to golos.
Nik ot ispuga chut' ne upal vniz.
Pryamo nad nim, u krony, sidel malen'kij tolstyachok v krasnom dlinnom
kolpake. V rukah u nego byla zheltaya igrushechnaya zhestyanaya lejka.
- Zdravstvujte, - robko otvetil Nik. - A vy... kto?
- YA? - udivilsya neznakomec i dobrodushno ulybnulsya. - YA Dozhd'.
- Oj! - obradovalsya Nik. - Ne mozhet byt'!
- Kak ne mozhet byt'?! - obidelsya chelovechek i nachal vorchat' sebe pod
nos: - Vsegda tak... Rabotaesh' ne pokladaya ruk - i eshche ne veryat. Tozhe
mne!.. Vot voz'mu i zaboleyu, i togda zhivite kak hotite. CHto mne, bol'she
vseh nuzhno? - I rasserzhenno kriknul: - A u menya nasmork i revmatizm, esli
hochesh' znat'! Vse vremya s vodoj rabotayu, eto tebe ne shutka!
- YA vas ne hotel obidet', dedushka Dozhd'! - zataratoril Nik. - YA...
- Ne hotel, - provorchal Dozhd'. - Vse vy ne hoteli. Tut tozhe odin ne
hotel. Kruzhil vnizu na velosipede i ruzh'em grozil. Slezaj, govorit, a to
kak hlopnu! |to kogo - hlopnu? Menya? YA ego tak hlopnul - za mesyac ne
opomnitsya. Prishlos' na nego dve bochki ledyanoj vody vylit'! - I gordo
zakonchil: - Ele udral ot menya, tol'ko spicy zasverkali. Nu da nichego,
angina emu obespechena. Plyus gripp.
Dozhd' zahohotal. A iz lejki u nego zastruilas' na zemlyu voda, i
kazalos', net ej konca - vnizu uzhe pobezhal rucheek.
- A vy letat' ne umeete? - sprosil Nik, s voshishcheniem ustavivshis' na
neobyknovennuyu lejku.
- To est' kak ne umeyu?! - obidelsya Dozhd' i prygnul vniz.
Nik vskriknul, ispugavshis', chto tot mozhet razbit'sya. No Dozhd' vdrug
rezko vzmyl vverh i snova skrylsya v gustoj krone.
- Nu kak? - sprosil on, vysunuv golovu iz listvy.
- Zdorovo! - Nik chut' bylo ne zahlopal v ladoshi, no vovremya vspomnil,
chto mozhet upast'. - A kak vy nauchilis' letat'?
- YA ne uchilsya, - vazhno skazal Dozhd'. - YA takoj ot rozhdeniya.
- Pravda? - udivilsya Nik.
- Aga, - skazal Dozhd'. - V nashem rodu vse letali.
- A u vas motor, da?
- Vse mozhet byt', - otvetil Dozhd'. - Sejchas proverim.
On sdelal krug nad roshchej, skloniv golovu nabok i prislushivayas'.
- Net, - skazal Dozhd', opustivshis' ryadom s Nikom i oshchupyvaya sebya so
vseh storon. - Kak eto ni stranno, no motora net.
- Ugoshchajtes'. - Nik protyanul Dozhdyu grozd' bananov.
- Spasibo, - otvetil Dozhd'. - Odin, tak i byt', voz'mu. Iz vezhlivosti.
On ochistil banan i s naslazhdeniem zachavkal.
- Vkusno. Ochen'. Davno ne el. Zanyat. Kak vsegda.
- A razve... vy ne banany rvali, kogda ya vas uvidel? - sprosil Nik.
- Vot eshche! - promychal Dozhd'. - Za bol'shimi delami zabyvaesh' o malyh.
Ponyatno?
- Net, - otkrovenno otvetil Nik.
- Ne rabotaet u tebya golova. Net, ne rabotaet, - s glubokim sozhaleniem
zametil Dozhd', otorval ot grozdi eshche odin banan i snova skazal: - Iz
vezhlivosti.
- Nu a vse-taki?
- Esli hochesh' znat', - ob®yasnil Dozhd', - ya dve nedeli polival lesa i
polya. |to i est' bol'shie dela, yasno?
- Aga.
- A vot segodnya polivayu vse, chto zabyl. Nu, cvetok tam kakoj. Banan
vot etot, k primeru. - Dozhd' snova protyanul ruku k grozdi. - Vidish' -
suhoj. List'ya ego zaslonili.
Dozhd' pobryzgal na banan iz lejki, tut zhe otorval ego, ochistil i
otpravil v rot.
- |to i est' malye dela. Vot. Teper' doshlo?
- Doshlo, - zasmeyalsya Nik.
- To-to. - Dozhd' otorval ot grozdi eshche dva banana. - Iz vezh... -
Posmotrel na Nika i tozhe zasmeyalsya. - Za znakomstvo! - I vdrug nastorozhenno
sprosil: - A ty ne zhadnyj?
- Ni kapel'ki.
- CHudesno! - obradovalsya Dozhd'. - Togda ya voz'mu eshche parochku. Net,
troechku!
- A kak zhe vam udaetsya iz takoj malen'koj lejki ves' ostrov polivat'?
- sprosil Nik.
- A u tebya golova rabotaet! - udivilsya Dozhd'.
On zazhuzhzhal i opustilsya na zemlyu.
- Smotri. - On naklonil lejku, i srazu zazhurchala voda, oroshaya
krohotnyj cvetok.
- A esli vyshe... - I Dozhd' podnyalsya na metr nad zemlej.
Struya vody iz lejki uzhe oroshala nebol'shoj pyatachok zemli.
- Eshche vyshe... - Dozhd' vzletel na neskol'ko metrov.
Strui iz lejki zahvatyvali uzhe gorazdo bol'shij uchastok.
- Ponyal! - obradovanno vskriknul Nik. - CHem vyshe vy podnimaetes'...
- Tem bol'shuyu ploshchad' ya polivayu, - podhvatil Dozhd'.
- No ved' dlya togo, chtoby orosit' ves' ostrov, - nedoverchivo skazal
Nik, - nado podnyat'sya, veroyatno, metrov na sto...
- Skazhesh' tozhe! - provorchal Dozhd'. - Beri vyshe...
- Sto dvadcat'?! - ahnul Nik.
- Ne-a. - Dozhd' stremitel'no motnul golovoj i hihiknul.
- Sto dvadcat' pyat'?
- Ne-a...
- Sto tridcat'?
- A govorish', ne zhadnyj, - shmygnul nosom Dozhd'. - Net chtob metrov po
dvesti pribavlyat', tak on po pyatku, po pyatku.
- Tak vysoko? - Nik dazhe zazhmurilsya.
- Da, ne nizko, - ne bez gordosti skazal Dozhd'. - Uh i holodno zhe tam!
On s®el eshche odin banan, chto-to nedovol'no vorcha, i skazal:
- Nu, ladno. Poka. Speshu. Del ujma!
- Uzhe... - razocharovanno protyanul Nik. - Tak skoro? Zahodite k nam
segodnya vecherom v gosti. Kofe budem pit'. - I tainstvenno ponizil golos: -
A u otca i vino est'. Special'no dlya samyh vazhnyh gostej.
Dozhd' napyzhilsya:
- Nu, esli dlya vazhnyh, togda zhdi. - On podprygnul i poletel nad roshchej.
- Krajnyaya hizhina k lesu, - kriknul vdogonku Nik.
- CHudesno, - otozvalsya Dozhd'. - CHudesno!
Tajfun
12.00 - dvuhmotornyj samolet, prinadlezhashchij akcionernoj kompanii
"Ananas", sdelal krug nad gorodom i vzyal kurs na severo-vostok. Vnizu
rasstilalos' more. Na bortu samoleta byl tol'ko odin passazhir - sen'or Bul'
Bures.
12.20 - pod samoletom protyanulos' chuzhoe izvilistoe poberezh'e v pautine
zheleznyh dorog i avtostrad.
13.20 - samolet prizemlilsya na voennom aerodrome ogromnogo goroda. |to
byla stolica Beloj strany.
13.40 - special'nyj vertolet dostavil sen'ora Bul' Buresa na ploskuyu
kryshu rezidencii Tajfuna.
13.42 - sen'or Bul' Bures spustilsya na lifte s shestidesyatogo etazha na
dvadcatyj.
13.42-14.30 - tomitel'noe ozhidanie v priemnoj.
YArostnye zvonki dvenadcati telefonov - vezhlivye otvety shesti
nakrashennyh sekretarsh:
- Da... Da... Tajfun zanyat - na YUge chrezvychajnoe polozhenie. Tuda
prorvalis' postoronnie severnye vetry! Pozvonite cherez polchasa.
- Net... Net... Tajfun zanyat - v strane Andkordii voennyj perevorot,
neobhodimo prinyat' srochnye mery. Pozvonite cherez chas.
- Tak... Tak... No Tajfun zanyat - na Severe, v dvuhstah milyah ot
nashego aerodroma, obnaruzheny sledy snezhnogo cheloveka, kotoryj brodit tam
bez special'nogo razresheniya! Pozvonite cherez poltora chasa.
- Allo... Allo... Tajfun zanyat... Na Sinem arhipelage uzhasnoe
navodnenie? Postradalo desyat' millionov chelovek?.. ZHdete pomoshchi?.. Ne
volnujtes', Tajfun o vas pomnit. Pozvonite cherez mesyac. A luchshe - cherez
dva.
- Nu... Nu... Tajfun zhe zanyat - on formiruet kabinet ministrov
Tigrovoj respubliki! Pozvonite vecherom.
- Horosho... Horosho... K sozhaleniyu, Tajfun zanyat - v Trufanii
zemletryasenie!.. Ah, eto Glavnyj Ministr Trufanii?.. CHto?.. Narod
volnuetsya? Ne volnujtes'! Tajfun uzhe napravil k vashim beregam nash moguchij i
doblestnyj voennyj flot. Vy budete potryaseny!.. CHto? Uzhe potryaseny? To-to
zhe! Znaj nashih!
14.30-15.00 - troe shirokoplechih telohranitelej Tajfuna obyskivali
sen'ora Bul' Buresa s nog do golovy. Iz oruzhiya byla najdena tol'ko
zubochistka, kotoruyu tut zhe spryatali v sejf i opechatali.
15.00 - uzkaya dver' iz kovanoj stali raspahnulas', i vspyhnulo
svetovoe tablo: "Vhodite".
Bul' Bures odernul pidzhak i voshel v ogromnyj kabinet s shirochennymi
oknami, zabrannymi nikelirovannoj reshetkoj.
Za shirokim dubovym stolom vossedal vsemogushchij Tajfun. Ego ogromnoe
bryuho vzdymalos' tak vysoko, chto kazalos', sidit strannoe bezgolovoe
sushchestvo. Dlya chego zdes' stoyal stol, bylo sovershenno neponyatno. Tajfun pri
vsem zhelanii ne smog by do nego dotyanut'sya. Stolom emu sluzhilo sobstvennoe
bryuho, na kotorom stoyalo dvadcat' telefonov, desyat' butylok mineral'noj
vody i mramornaya podstavka s tyazheloj avtoruchkoj.
Sen'or Bul' Bures vstal na cypochki. Za gigantskim bryuhom Tajfuna
skryvalas' lysaya golova s ottopyrennymi ushami.
Tajfun tak shumno dyshal, chto kazalos': v komnate rabotayut desyatki
moshchnyh ventilyatorov. Ot ego svistyashchego dyhaniya pokachivalas' lyustra. Legkie
pletenye kresla skol'zili po parketu, slovno zhivye.
- Dobryj den', gospodin Tajfun. - Sen'or Bul' Bures naklonilsya vpered,
chtoby ne upast'. Pri kazhdom vydohe Tajfuna emu prihodilos' naklonyat'sya
vpered, pri kazhdom vdohe - otkachivat'sya nazad.
- Privet, - burknul Tajfun.
Potok vozduha rezko otbrosil Bul' Buresa k stene, pryamo v kreslo.
- YA uzhe vse znayu, - vazhno zayavil Tajfun i vzdohnul.
- My nadeemsya na vashu pomoshch', - pochtitel'no proiznes Bul' Bures,
zaskol'ziv na kresle k stolu.
- Nu, chto zhe, - provorchal Tajfun, shumno vydohnuv vozduh.
Bul' Bures ot®ehal s kreslom obratno k stene.
Tak on i motalsya na kresle vo vremya vsego razgovora ot stola k stene,
ot steny k stolu.
- YA beru vas, - skazal Tajfun, vytyanuv svoyu puhluyu korotkuyu ruku, -
pod svoe krylo!
- Da-da, razumeetsya, - zasiyal Bul' Bures. - No... chto vy za eto
voz'mete? YA imeyu v vidu...
- YA vas ponyal, - perebil ego Tajfun. - YA voz'mu... vse. Ves' ostrov!
- Kak - ves'?! - rasteryalsya Bul' Bures. - A my?
- Na vashem meste ya ne stal by bespokoit'sya. I vy, i te, kto vas
poslal, nichego ne poteryayut. Derzhites' za menya - i delo v shlyape. My s vami
vykachaem iz vashego zaholustnogo ostrovka stol'ko, skol'ko vam i ne snilos'!
- Imenno eto ya i hotel uslyshat', - s oblegcheniem proiznes Bul' Bures.
- No sejchas vsya vlast' u etogo byvshego parikmahera, a on...
- Ni slova, ni slova! - zahohotal Tajfun, i Bul' Bures zavertelsya
volchkom vmeste s kreslom. - |to moj chelovek.
- Genial'no, - prosheptal Bul' Bures. U nego zakruzhilas' golova - i
komnata poplyla pered glazami. - Potryasayushche!
- Emu prishlos' zdorovo porabotat', chtoby pustit' pyl' v glaza, -
prodolzhal Tajfun. - I batrakom, i prodavcom, i dazhe parikmaherom!
Ha-ha-ha... Da, kstati, kak ego zovut? U menya takih stol'ko, chto i ne
soschitaesh'... Aga, vot... Utrinos Apch... Ap... Proklyatoe imya! - vnezapno
zaoral Tajfun i smorshchilsya. - Oj, sejchas chihnu! Ap... Ap...
On lihoradochno nazhal na knopku. Srazu zavyla sirena. Za dver'yu
poslyshalsya topot nog.
- Nado poteret' nos! - otchayanno zakrichal Bul' Bures. On znal, chto
stoit Tajfunu chihnut' - i mozhet obvalit'sya potolok.
Tajfun nikak ne mog dotyanut'sya svoej korotkoj ruchkoj do nosa - meshalo
bryuho. Vnezapno potolok razdvinulsya, i na golovu Tajfuna opustilsya na cepyah
bol'shoj bronirovannyj kolpak.
- Apchhi!!!
Razdalsya oglushitel'nyj vzryv, i Bul' Bures poteryal soznanie.
Ochnulsya on na divane v priemnoj. Nad nim sklonilsya chelovek v belom
halate.
- CHto so mnoj? - prolepetal Bul' Bures, oshchupyvaya sebya.
- Vam povezlo, - s voshishcheniem skazal vrach. - Ni odnoj carapiny.
Zamechatel'noe eto izobretenie - kolpak! Vsyu silu vzryva beret na sebya!
Bul' Bures posmotrel na ogromnyj rvanyj prolom v stene priemnoj, na
zazubrennyj oskolok kolpaka na polu i snova poteryal soznanie. Kogda on
opyat' ochnulsya, v priemnoj caril poryadok. Prolom byl uzhe zadelan. I
nakrashennye sekretarshi kak ni v chem ne byvalo shchebetali po telefonu:
- Allo... Allo... Tajfun zanyat...
Bul' Bures vstal s divana i poshatyvayas' pobrel k vyhodu.
- Sen'or! - okliknula ego odna iz sekretarsh. - Tajfun prosil vam
peredat', chto naznachil vas pervym zamestitelem Glavnogo Ministra v
pravitel'stve Apchhibossa Utrinosa. Tajfun skazal, chto vy najdete obshchij
yazyk... Da, segodnya Tajfun poletit otdyhat' i lechit'sya ot nasmorka na
vash... kak ego?.. - Ona zaglyanula v bumazhku. - Zelenyj ostrov. Organizujte
dostojnyj otdyh, sen'or pervyj zamestitel' Glavnogo Ministra.
Bunt!
Vecherelo. Serye sumerki vse plotnee okutyvali dalekie gory...
Zelenaya mashina Bul' Buresa promchalas' po Glavnoj i edinstvennoj ulice
derevni, okutav krest'yanskie hizhiny krasnym dymom pyli. Obognula znakomuyu
nam bananovuyu roshchu, gde Nik vstretilsya s Dozhdem, i, napryazhenno urcha,
popolzla po betonirovannoj dorozhke na holm, na kotorom torchal bol'shoj
trehetazhnyj dom s bashenkami, pohozhij na zamok. Minovala uzkij mostik,
perebroshennyj cherez glubokij rov, i ostanovilas' u massivnyh derevyannyh
vorot, pokrytyh uzorami iz stal'nyh polosok i boltov. Po verhu kamennoj
ogrady izvivalas' rzhavaya spiral' kolyuchej provoloki.
V smotrovom okonce vorot tut zhe poyavilos' lico Pen' Kolodusa.
- Ah, zazhdalis'! - voskliknul upravlyayushchij. - YA sejchas! Migom!
Zagremeli zapory, i vorota medlenno raskrylis'.
Mashina v®ehala vo dvor, vymoshchennyj kamennymi plitami.
Iz doma vyskakivali slugi, povara, sadovniki i nadsmotrshchiki.
- S priezdom! Dobro pozhalovat' domoj! - podobostrastno krichala
mnogochislennaya chelyad'.
Pen' Kolodus suetilsya bol'she vseh.
- Zazhdalis'! - povtoril on, predupreditel'no raspahivaya dvercu mashiny.
- Vremya trevozhnoe, uzh ne znali, chto i dumat'!
Bul' Bures tol'ko hmyknul i v svoyu ochered' nizko sklonilsya pered
neimoverno puzatym tolstyakom, s trudom vybirayushchimsya vsled za nim iz mashiny.
Kogda tot nakonec vylez, ressory, szhatye do predela pod ego tyazhest'yu, srazu
podbrosili kuzov vverh - mashina chut' ne oprokinulas' i lihoradochno
zadrozhala.
SHofera podbrasyvalo na siden'e, on derzhalsya dvumya rukami za furazhku,
slovno eto moglo emu chem-to pomoch', i trevozhno ulybalsya.
- Uff! - vydohnul tolstyak, i vse pokachnulis' ot sil'nogo poryva vetra.
- Nu i dorozhka! Uzh luchshe dobirat'sya svoim hodom... Pravda, gody ne te, -
zakryahtel on. - Predpochitayu ezdit' v mashine.
- Nu chto vy! - zaiskivayushche skazal Bul' Bures. - Vy sejchas v samom
rascvete sil!
Tolstyak pokrovitel'stvenno ulybnulsya.
- Proshu. - I hozyain pochtitel'no ukazal gostyu na zamok. - Vy chudesno
otdohnete v moej hizhine. K vashim uslugam samye luchshie apartamenty!
- |to kakie? - ravnodushno sprosil tolstyak, okidyvaya vzglyadom zdanie. -
Uchtite, ya lyublyu spat' spokojno.
- Nu konechno. - I Bul' Bures pokazal na ogromnye okna tret'ego etazha.
- Devyat' komnat, vannaya i kabinet.
Prisluga pochtitel'no smotrela na vazhnogo gostya. Pen' Kolodus umil'no
ulybalsya. Tolstyak zevnul:
- Nu chto zh, nu chto zh. YA ne proch' polezhat' s dorogi. - I delovito
sprosil: - A v etoj lachuge lift imeetsya?
- Lift?! - izumilsya Pen' Kolodus. - Vsego tri etazha - i lift?!
Bul' Bures brosil na nego groznyj vzglyad:
- Segodnya zhe sdelat'! YAsno?
- YA ne privyk podnimat'sya peshkom, - burknul tolstyak.
- Moi lyudi otnesut vas na rukah, - torzhestvenno zayavil Bul' Bures.
- Vot eshche, - otvetil tolstyak. - Uronyat. YA uzh luchshe sam, po starinke.
Otojdite v storonu, - prikazal on. - Dal'she, dal'she. Dal'she!
Vse, nedoumenno pereglyadyvayas', otbezhali k vorotam. A Bul' Bures
pochemu-to spryatalsya za mashinu.
Tolstyak vnezapno zakruzhilsya na odnoj noge - bystree, bystree, - poka
ne stal pohozh na ogromnuyu pestruyu yulu.
Eshche bystrej!
Teper' tolstyak napominal smerch - vysokij seryj koleblyushchijsya stolb,
kazalos', sotkannyj iz peska i pyli.
Sognulis' verhushki pal'm. Koshku, mirno spyashchuyu na kryshe, zabrosilo v
pechnuyu trubu.
Smerch, slovno pritancovyvaya, opisal vo dvore neskol'ko krugov,
vnezapno otorvalsya ot zemli, na neskol'ko sekund povis v vozduhe i s voem
ischez v odnom iz raskrytyh okon tret'ego etazha.
Zadyhayas' ot pyli, Pen' Kolodus podpolz k hozyainu.
- K-kto et-t-to? - drozhashchim golosom sprosil upravlyayushchij. - Uzh-zh-zhasno!
- Tajfun! - gordo otvetil Bul' Bures, robko vyglyanul iz-za kolesa
mashiny i, uvidev, chto opasnost' okonchatel'no minovala, vstal, otryahivaya
kostyum.
- Sam Tajfun?! - ahnul Pen' Kolodus. - Znachit, my...
- Spaseny! - zakonchil siyayushchij Bul' Bures. - Vse v poryadke!
Nadsmotrshchiki, slugi, povara i sadovniki, podnimayas' i potiraya
ushiblennye boka, so strahom smotreli na okno, v kotorom ischez Tajfun.
Ottuda uzhe donosilsya svistyashchij hrap - stvorki okna to raskryvalis', to
zakryvalis'. ZHalobno zveneli stekla vo vsem dome.
Neozhidanno razdalsya gromkij stuk v vorota.
Bul' Bures zashipel na upravlyayushchego:
- Vy chto, s uma soshli? Kto eto tam?
Pen' Kolodus ryscoj zatrusil k vorotam i otkryl smotrovoe okonce.
- CHto?.. Kak?.. Ne mozhet byt'! - doneslos' do Bul' Buresa.
Pen' Kolodus priotkryl vorota, i vo dvor skol'znul starikashka Vypej
Tut - vladelec traktira-kofejni "Nam zdes' veselo po vecheram!".
- Sen'or! Sen'or! - zhalobno zaprichital on, brosayas' k Bul' Buresu. -
Kak ya rad, chto vy uzhe vernulis'!
- Privet, - hmuro skazal Bul' Bures. - Kakoj chert prines tebya ne
vovremya?
- O, esli b vy znali! - zadyhayas' bormotal Vypej Tut. - Esli b vy
znali!..
- CHto znal? - razozlilsya Bul' Bures. - Skorej vykladyvaj i ubirajsya!
- Bunt! - okrugliv glaza, zatryassya Vypej Tut. - V derevne bunt!
Bul' Bures popyatilsya:
- Kak bunt?
- Nikto v derevne do poslednego chasa, - zataratoril traktirshchik, -
nichego ne znal o sobytiyah v stolice. A potom... potom oni vse-taki
pronyuhali! Sobralis' u menya v kofejne i nachali delit' zemlyu!
- Kakuyu zemlyu? - udivilsya Bul' Bures, i morshchiny na ego lbu sobralis'
puhloj garmoshkoj.
- Vashu, sen'or!
- Moyu?!
- A zatem... zatem...
- Nu chto? CHto?
- Priehal vazhnyj chinovnik i ob®yavil, chto vsya zemlya ostaetsya u prezhnih
hozyaev. Tak reshilo pravitel'stvo.
- Vot imenno, - samodovol'no ulybnulsya Bul' Bures. - Pravitel'stvo -
eto my. YA!
- Vy? - izumilsya Vypej Tut.
- Menya naznachili pervym zamestitelem Apchhibossa Utrinosa!
- Pozdravlyayu, sen'or! - v odin golos voskliknuli Vypej Tut i Pen'
Kolodus. - Kakaya priyatnaya neozhidannost'!
- A ty podnimaesh' paniku, - blagodushno skazal Bul' Bures. - Vot
vidish', vse oboshlos'. Idemte, po etomu sluchayu ya vas ugoshchu zamechatel'nym
vincom, a ne tem pojlom, kotoroe vy podaete v svoej harchevne. Brr...
I Bul' Bures, nasvistyvaya, napravilsya k domu. On nasvistyval motiv
populyarnoj pesenki "Kak chudesno zhit' na svete, ne znaya zabot".
- No eto ne vse! - v otchayanii vskrichal Vypej Tut, semenya sledom. -
Ohrana chinovnika obezoruzhena! I sejchas, sejchas... Sejchas s nego snyali,
izvinite, bryuki i posadili v samuyu bol'shuyu luzhu posredine derevni!
Bul' Bures grozno zasopel.
- A vo glave buntovshchikov vot takoj nizen'kij karlik. - Vypej Tut
pokazal rukoj. - |to, navernoe, kakoj-to myatezhnik iz stolicy. Ne poverite,
on zayavlyaet, chto on - Dozhd'! On govorit, chto eshche ne to budet! On grozilsya,
sen'or, chto ustroit vam horoshen'koe navodnenie, smoet vash dom i... -
Traktirshchik na mgnovenie zadumalsya i vinovato skazal: - Ne pomnyu. Zabyl. YA
tak speshil - dazhe tufli na hodu poteryal!
Vypej Tut zhalobno ustavilsya na svoi bosye gryaznye nogi.
- K oruzhiyu! K oruzhiyu! - zavopil Bul' Bures.
Iz okna vysunulas' lysaya golova Tajfuna. On protiral kulakami glaza i
otchayanno zeval, riskuya vyvihnut' chelyust'.
- V chem delo? CHto sluchilos'? - garknul on tak oglushitel'no, chto s
pal'm posypalis' list'ya.
- V derevne bunt, - pochtitel'no dolozhil Bul' Bures.
Shvatka v vozduhe
A v derevne v eto vremya dejstvitel'no proishodili udivitel'nye
sobytiya.
V glubokoj luzhe, naprotiv kofejni "Nam zdes' veselo po vecheram!" sidel
toshchij gospodin v ochkah i rasshitoj zolotom furazhke. Ryadom s nim lezhala
ogromnaya svin'ya. Ona dobrodushno hryukala i vse vremya pytalas' pochesat' bok
ob ostroe koleno chinovnika, torchashchee iz vody.
CHinovnik bezuspeshno staralsya ottolknut' tyazheluyu tushu svoimi
slaben'kimi ruchkami.
- Uberite zhivotnoe! Vy za eto otvetite! YA vseh zapomnil: i tebya, i
tebya, i tebya! I tebya tozhe! YA budu trebovat', chtoby vas rasstrelyali!
Rasstrelyali!! - I izredka tonen'ko vskrikival: - Vernite mne moi bryu-u-ki!
Na polu kofejni lezhali troe svyazannyh soldat. Oni ispuganno tarashchili
glaza na malen'kogo puhlogo chelovechka v krasnom kolpake, kotoryj sidel na
perilah verandy i vazhno posmatrival to na chinovnika v luzhe, to na svoi
bol'shie chasy-lukovku. |to byl Dozhd'.
- Rano. Rano. Eshche rano, - uteshal on chinovnika. - Poterpi, ostalos'
nemnogo. Ty i chasu ne sidish'! - I vse podlival, podlival vodu v luzhu iz
svoej volshebnoj lejki.
Vokrug luzhi tolpilis' rubshchiki saharnogo trostnika. Oni chto-to krichali,
smeyalis', ulyulyukali. Pronzitel'no svisteli mal'chishki.
Tol'ko Nik ne krichal, ne smeyalsya i ne svistel. On vybralsya iz tolpy
vmeste s otcom i dvumya plechistymi parnyami. U kazhdogo iz nih viseli za
spinoj soldatskij karabin i ryukzak, a v ugolke gub drozhal ogonek sigarety.
U kazhdogo, krome Nika.
- Nam nado uhodit', Nik, - tiho skazal otec. - No i tebe zdes' tozhe
ostavat'sya nel'zya. Idi v gorod. Adres moego brata pomnish'?
Nik kivnul i proglotil komok v gorle.
- Voz'mi menya s soboj.
- Net, - otvetil otec. - Nas zhdet opasnaya zhizn'... YA hochu byt'
spokojnym za tebya. Obeshchaj, chto ty sdelaesh' vse, kak ya skazal.
Nik snova kivnul i utknulsya nosom v holodnuyu pryazhku otcovskogo remnya.
- YA tebya najdu, slyshish'? - skazal otec. - Najdu... Ty tol'ko zhdi.
Parni s karabinami podoshli k Dozhdyu.
- My provoronili traktirshchika, on umchalsya k sen'oru. Uzhe pora. Nado
uhodit'.
Daleko na holme poyavilis' dve zheltye tochki - fary mashiny. Oni to
skryvalis' za derev'yami, to vnov' vspyhivali, kak koshach'i glaza.
- Skazhut tozhe, - nevozmutimo otvetil Dozhd', ne otryvaya glaz ot
sekundnoj strelki svoih massivnyh chasov. - YA zanyat. YA ne mogu! - I kaprizno
povtoril: - Ne mogu, ne mogu! YA hozyain svoemu slovu. I esli ya skazal, chto
eta zherd' v ochkah prosidit v luzhe ne men'she chasu, - znachit, tak i budet!
- On i bez tebya posidit, - nevol'no zasmeyalis' parni. - Eshche neskol'ko
minut - i budet pozdno. My ne uspeem skryt'sya.
- |to vy ne uspeete, - hmyknul Dozhd'. - A ya uspeyu. Idite, idite.
Nik dolgo smotrel vsled trem figuram s karabinami, chetko vydelyayushchimsya
na fone zatuhayushchego neba, poka oni ne rastayali v temnote.
- Ubezhali, da? Skrylis', da? - zaprichital chinovnik. - Ot nas ne
skroesh'sya! - I snova tonen'ko zagolosil: - Otdajte bryu-u-ki!
Sedoj starik polozhil ruku na plecho Niku i skazal:
- Tak nado, malysh. V dzhunglyah oni budut v bezopasnosti. CHinovnik
obyazatel'no dones by na nih. Uzh on-to zapomnil, kto razoruzhil ohranu i
posadil ego v luzhu. Da i Vypej Tut, chtob emu pusto bylo, vse videl!.. No ty
ne bojsya, ih ne najdut. Nikto ne znaet dzhungli luchshe, chem tvoj otec! -
Starik zakashlyalsya. - Sam ty tozhe poskorej uhodi, a ne to, ne roven chas,
shvatyat tebya kak zalozhnika. A za nas ne volnujsya. Nam za chinovnika nichego
ne budet. My ego i pal'cem ne tronuli. Speshi, synok.
- My ujdem vmeste s Dozhdem, - skazal Nik. - On obeshchal provodit' menya
do stolicy. K moemu dyade.
Vnezapno poslyshalsya priblizhayushchijsya shum motora.
SHum narastal. Blizhe, blizhe... I vot iz-za povorota vyskol'znula
dlinnaya mashina. Luchi vyhvatili iz polumraka stvoly pal'm, zatem zamershuyu v
trevozhnom ozhidanii tolpu, probezhali po stenam harchevni i zastyli na luzhe, v
kotoroj sidel chinovnik v ochkah.
Mashina ostanovilas', pronzitel'no vskriknuli tormoza.
- Karaul! Na pomoshch'!! Spasite!!!
CHinovnik zavopil tak istoshno, chto svin'ya, dotole nevozmutimo
vosprinimavshaya ego prichitaniya, vdrug zavizzhala. So zvukom pushechnogo
vystrela ona vyrvalas' iz skovyvayushchej ee gryazi i, oshalev ot slepyashchego
sveta, s revom brosilas' na mashinu.
- Nazad! Ne sme-e-ej! - razdalsya iz mashiny hriplyj golos sen'ora Bul'
Buresa.
No bylo pozdno. Svin'ya, kak moshchnyj taran, vrezalas' v radiator. Udar!
I svin'ya, i mashina, slovno rezinovye, otleteli drug ot druga. Ot sotryaseniya
otkrylas' dverca, i na dorogu vypal traktirshchik Vypej Tut.
- YA ni pri chem, ya ni pri chem, - zabubnil on i snova yurknul v mashinu,
no tut zhe ot moshchnogo tolchka vyletel obratno: iz mashiny vylez Bul' Bures s
ruchnym pulemetom v rukah, a sledom za nim - troe nadsmotrshchikov s karabinami
i Pen' Kolodus s bol'shoj raketnicej.
Tolpa brosilas' proch'.
- Stoj! Stoj! - Bul' Bures i nadsmotrshchiki pomchalis' napererez.
Odin tol'ko Dozhd' ostalsya na meste. On po-prezhnemu nevozmutimo smotrel
na chasy i vremya ot vremeni podlival v luzhu vodu.
Nik vysunulsya iz-za ugla kofejni.
- Dozhd', nam pora. Bezhim!
- Eshche nemnogo, i ya gotov, - posledoval spokojnyj otvet.
Vypej Tut, opaslivo kosyas' na nego, shmygnul na verandu i prinyalsya
razvyazyvat' karabinerov, tugo spelenutyh bel'evymi verevkami.
Pered Dozhdem vyros Pen' Kolodus i navel na nego raketnicu:
- Kto takoj? Takoj - kto? Net, ty kakoj-to ne takoj. A nu,
priznavajsya!
- Pyat'desyat pyat', pyat'desyat chetyre... - prodolzhal schitat' Dozhd',
vnimatel'no sledya za sekundnoj strelkoj i ne obrashchaya na nego ni malejshego
vnimaniya.
- YA tebya sprashivayu! - pobagrovel Pen' Kolodus.
- Pyat'desyat, sorok devyat', sorok vosem'...
- YA komu govoryu?! - svirepo razdul usy Pen' Kolodus i vzvel kurok -
razdalsya suhoj shchelchok, kak budto raskololi greckij oreh.
- Tridcat' shest', tridcat' pyat'...
- Ty menya slyshish' ili ty menya ne slyshish'? - chut' ne placha vskrichal
Pen' Kolodus, razmahivaya raketnicej.
- Dvadcat' vosem', dvadcat' sem'... Otodvin'tes', pozhalujsta, vy mne
meshaete! Pyatnadcat', chetyrnadcat', trinadcat'...
Pen' Kolodus chut' ne zarydal. On pochuvstvoval sebya bespomoshchnym i
odinokim. Ves' ego napor razbivalsya o nevozmutimost' etogo korotyshki v
krasnom kolpake, kotorogo, kazalos', mozhno ubit' shchelchkom. Emu dazhe stalo
zhalko sebya. "Razve mne dostavlyaet udovol'stvie begat' po nocham s etim
idiotskim pistoletom?" - podumal Pen' Kolodus. Delo v tom, chto on strashno
boyalsya ognestrel'nogo oruzhiya. |to sluchilos' posle togo, kak on odnazhdy vo
sne mashinal'no nazhal na kurok revol'vera, lezhavshego pod podushkoj, i
prostrelil sebe uho. Hot' ser'gu nosi!
Nadsmotrshchikam udalos' podognat' k harchevne lish' neskol'ko dryahlyh
starikov. Vse ostal'nye zhiteli skrylis' v dremuchih zaroslyah saharnogo
trostnika i tam zatailis', vyzhidaya, kogda ulyagutsya strasti.
- Aut! - gromko ob®yavil Dozhd', spryatal chasy v karman, sladko potyanulsya
i... povis v vozduhe nad golovoj upravlyayushchego.
- A! - vzdrognul Pen' Kolodus i zazhmurilsya.
Kogda on otkryl glaza, strannogo chelovechka uzhe ne bylo vidno.
- Verni-i-ite bryu-u-ki! - snova zagolosil chinovnik.
Sen'or Bul' Bures stoyal na krayu luzhi i, nevol'no zadyhayas' ot smeha,
smotrel na chinovnika.
- YA tebe posmeyus'! - vzvizgnul chinovnik. - YA tebya tozhe zapomnyu!
- CHto?! - zarevel Bul' Bures. - Mokrica! Vstan', kogda so mnoj
govorish'!
Ego vlastnyj ton podejstvoval na chinovnika otrezvlyayushche.
- Vinovat, - vzdrognul chinovnik i, prodolzhaya sidet', popytalsya
vytyanut' ruki po shvam. - YA ne mogu vstat'! - I snova zhalobno: - Vernite mne
bryu-u-ki!
Vnezapno poslyshalos' kakoe-to strannoe negromkoe zhuzhzhanie, i na golovu
chinovnika upali te samye bryuki, o kotoryh on uzhe i ne smel mechtat'. Vse
zadrali golovy vverh. ZHuzhzhanie stihlo. Tol'ko zagadochno shelesteli list'ya
derev'ev.
Bul' Bures napravil pulemet na pyshnuyu kronu odnoj iz pal'm:
- Kto tam?.. Slezaj!
Ni zvuka.
Ta-ta-ta-ta! Pulemetnaya ochered' vsporola tugie list'ya, kakoj-to
zagadochnyj temnyj predmet otdelilsya ot pal'my. Trah! - i Bul' Bures, uroniv
pulemet, svalilsya kak podkoshennyj. Ryadom valyalsya kokosovyj oreh, iz
skvoznyh pulevyh otverstij kotorogo struilsya sok.
Nadsmotrshchiki podhvatili Bul' Buresa pod ruki. On raskryl glaza i
prostonal:
- YA ubit?
- Raneny, - otvetil Vypej Tut, obmaknuv svoj nosovoj platok v gryaznoj
luzhe i prilozhiv k vnushitel'noj shishke na golove sen'ora.
A Pen' Kolodus stoyal razinuv rot. On gotov byl poklyast'sya, chto nad
kofejnej na fone luny promel'knul siluet zagadochnogo chelovechka s igrushechnoj
lejkoj, togo samogo, kotoryj sovsem nedavno sidel na perilah verandy.
Vypej Tut podskochil k Pen' Kolodusu:
- A gde etot... v kolpake?
- Uletel, - zadrozhal upravlyayushchij.
Vypej Tut opyat' kinulsya na verandu, proskochil mimo soldat, s
kryahten'em rastirayushchih oderevenevshie muskuly, i zapersya na kuhne.
CHinovnik nakonec vybralsya iz luzhi. On dolgo rassharkivalsya pered Bul'
Buresom i, slovno ne verya glazam svoim, net-net da i poglyadyval na mokrye
bryuki, obtyagivayushchie ego kostlyavye nogi.
Sen'or Bul' Bures uchinil dopros starikam, kotoryh udalos' zaderzhat'
nadsmotrshchikam. No stariki molchali i pereminalis' s nogi na nogu, razygryvaya
iz sebya nelyudimyh derevenskih prostofil'.
V kachestve obvinitelej, svidetelej i poterpevshej storony vystupili
chinovnik i ego zlopoluchnaya ohrana. Bityj chas oni krichali, topali nogami i
bryzgali slyunoj. No hoteli oni togo ili net, im vse zhe prishlos' priznat'sya,
chto glavnye vinovniki skrylis' v dzhunglyah - v derevne ih net.
- Oni smeyalis' nado mnoj i pokazyvali na menya pal'cami, - vot i vse, v
chem mog obvinit' chinovnik ostal'nyh zhitelej derevni.
- YA tozhe nad vami smeyalsya, - burknul Bul' Bures, shchelknuv zatvorom
pulemeta. - Mozhet, u vas est' uliki posushchestvennej?
U nego strashno chesalis' ruki ustroit' nebol'shoj pokazatel'nyj
rasstrel. Pust' eti oluhi znayut, kak zarit'sya na ego zemlyu! I Bul' Bures
zlilsya na idiota chinovnika, kotoryj punkt za punktom rasskazyval vse, kak
bylo, i boyalsya vydumat' chto-nibud' takoe, chto dalo by predlog dlya raspravy.
CHinovnik byl strashnyj trus. Vo-pervyh, on opasalsya posleduyushchej mesti - malo
li chto mozhet sluchit'sya! Vo-vtoryh, prisutstvie pervogo zamestitelya Glavnogo
Ministra, kak ni stranno, sovershenno ne vdohnovlyalo na lozh'. Pro sebya
chinovnik rassuzhdal dovol'no zdravo: v nashe trevozhnoe vremya ministry
prihodyat i uhodyat, a chinovniki ostayutsya i rashlebyvayut kashu, kotoruyu te
zavarili. CHinovnik boyalsya otvetstvennosti.
Tak chto tot sedoj starik byl prav, kogda govoril Niku, chto s nimi
nichego ne smogut podelat', potomu chto smeyat'sya nikomu poka eshche ne
zapreshcheno. Pravda, Bul' Bures v yarosti ugrozhal, chto vyzovet vojska i
arestuet vseh, vplot' do grudnyh detej. No v etu ugrozu, pozhaluj, nikto ne
veril, dazhe sam Bul' Bures. On tozhe boyalsya otvetstvennosti, osobenno togda,
kogda ee ne na kogo svalit'! I novoyavlennyj pervyj zamestitel' Glavnogo
Ministra, soznavaya svoe bessilie, reshil otygrat'sya na... zhilishchah otca Nika
i ego druzej.
Korotkij prikaz - i nadsmotrshchiki podozhgli tri hizhiny, stoyashchie na krayu
derevni. Vspyhnuli pal'movye list'ya krysh.
I srazu zagudela, zashumela, zaburlila derevnya - sbezhalis' vse, kto
pryatalsya. Zashchelkali vystrely - nadsmotrshchiki palili v vozduh, nikogo ne
podpuskaya tushit' pozhar.
Otbleski ognya plyasali na lice Nika, pokinuvshego svoe ubezhishche za uglom
kofejni. On ukusil sebya za palec, chtoby ne razrevet'sya.
I tut chinovnik vnezapno vspomnil pro svoego muchitelya s lejkoj i
chasami-lukovkoj.
- Pust' oni vydadut buntovshchika po klichke Dozhd', - zavereshchal on,
pryachas' za spinu Bul' Buresa. - On eshche nedavno byl zdes'! Navernyaka ego
gde-to pryachut!
I vdrug sluchilos' udivitel'noe. Na goryashchie hizhiny obrushilis' potoki
vody. Nastoyashchij tropicheskij liven'! U Bul' Buresa ot izumleniya otvisla
chelyust'. Nevidanno i neslyhanno! CHto za strannyj dozhd', kotoryj l'et tol'ko
nad pozharom?! Nigde vokrug ne padalo ni odnoj kapli!
- Dozhd'! Dozhd'! - likuyushche zakrichal Nik.
I vse uvideli puhlogo chelovechka s lejkoj v rukah, kotoryj kruzhilsya v
vozduhe. Ogon'ki zatuhayushchego ognya vyhvatyvali iz temnoty ego figurku v
krasnom dlinnom kolpake.
- On na s-samom d-dele D-dozhd'? - zaikayas', sprosil chinovnik u Pen'
Kolodusa.
- K-kak vid-d-dite, - tozhe zaikayas', otvetil upravlyayushchij.
- Pod-d-dumat' tol'ko! - probormotal chinovnik. - ZHivem v gorod-d-de i
nichego ne vid-d-dim! Otorvalis' ot zh-zhizni.
- Kakoj eshche Dozhd'? - ryavknul Bul' Bures. - YA takogo ne znayu!
- Samyj chto ni na est', - prolepetal Pen' Kolodus, pridya v sebya.
- Nu i chto? - burknul Bul' Bures. - Zdes' moya zemlya. - I skomandoval:
- Ogon'!
No nadsmotrshchiki ispuganno opustili karabiny.
- Trusy! - zaoral Bul' Bures, pricelilsya, ruki u nego drognuli, i on
vdrug skazal Pen' Kolodusu: - Pozhaluj, mne eto nevygodno, a? Kto potom
budet oroshat' moi plantacii?
- Da strelyajte zhe, strelyajte! - shipel Pen' Kolodus. - Vashe schast'e v
vashih rukah!
- Kakoe eshche schast'e? - udivilsya Bul' Bures. - Ostat'sya bez vody?
- |to s vashimi-to ozerami i rekami?! Da k vam budut vse begat' na
poklon! I platit', platit', platit' za kazhdyj stakan vody!
- Platit'? - ozhivilsya Bul' Bures. - CHto zh ty ran'she molchal?
I srazu zagrohotal pulemet.
No Dozhd' molnienosno uvernulsya ot punktira trassiruyushchih pul' i kak ni
v chem ne byvalo prodolzhal zalivat' tleyushchie kryshi.
Svin'ya, temnoj glyboj lezhashchaya na doroge, vnezapno ochnulas' i pomchalas'
kuda glaza glyadyat. I nado bylo sluchit'sya, chto ona snova s grohotom naletela
na zlopoluchnuyu mashinu Bul' Buresa.
- YA, kazhetsya, zasnul? - vdrug razdalsya iz mashiny gromovoj golos
Tajfuna.
Po ulice s voem promchalsya veter, rasshvyrivaya vseh v raznye storony i
podnimaya tuchi pyli.
Otchayanno zevaya, Tajfun vylez iz pomyatoj mashiny, pinkom otbrosil v
storonu vizzhashchuyu svin'yu i sladko potyanulsya.
K nemu podskochil Bul' Bures i chto-to otchayanno zataratoril. Do vseh
doletali tol'ko obryvki fraz:
- Dozhd'... Bunt... Bol'shaya opasnost'... Vy gost'... My ne hoteli vas
bespokoit'... Ne stali budit'... Dumali, spravimsya sami... Vot on! Vot on!
Spryatavshijsya pod kryl'com kofejni Nik uslyshal strashnyj voj vihrya. Po
doshchatoj stenke yarostno zastuchal pesok.
Nik vysunul golovu i uvidel, chto na tom meste, gde stoyal ogromnyj
puzatyj neznakomec, nikogo net. Nad kofejnej so svistom proneslas' kakaya-to
strannaya izvilistaya polosa, pohozhaya na smerch. CHernaya-prechernaya, chernee
nochi!
Vverhu chto-to vylo, svistelo, shipelo, zhuzhzhalo. Vverhu shel nevidimyj
boj. Vniz leteli kosye strui vody, so zvonom razbivalis' o trubu kofejni,
stuchali po navesu.
- Nik, - donessya golos Dozhdya, - begi! Begi! I zapomni: menya shvatil
Tajfun! Taj...
Vse stihlo.
S pal'm sypalis' list'ya.
ZHeltaya igrushechnaya lejka
Sud nad Dozhdem sostoyalsya v Bol'shom paradnom zale vo dvorce Apchhibossa
Utrinosa.
Rovno v 18.00 za dlinnyj stol uselis' shest'desyat pyat' sudej v chernyh
mantiyah, sorok pyat' advokatov, Tajfun, Apchhiboss Utrinos i sen'or Bul'
Bures.
- Ob®yavlyaem rasporyadok segodnyashnego vechera, - skazal v mikrofon
Apchhiboss Utrinos. - A) dopros, b) opros, v) mneniya, g) prosmotr
dokumental'nogo kinofil'ma "Nash lyubimyj Tajfun".
Razdalis' aplodismenty. |to aplodiroval shef-povar dvorcovoj kuhni -
edinstvennyj zritel', priglashennyj na "otkrytyj" process.
- Gip-gip ura! - vopil on.
Apchhiboss Utrinos zatryas kolokol'chikom.
- YA poprosil by zal soblyudat' tishinu, - strogo obratilsya on k
shef-povaru. - Inache vas vseh vyvedut po odnomu.
SHef-povar pritih.
Besheno strochili v bloknotah stenografistki.
"Prisutstvuyushchie v zale zriteli v kolichestve 1... - Karandashi na
sekundu zamerli i pripisali k cifre "odin" chetyre nulya, poluchilos' desyat'
tysyach - 10 000 chelovek s vostorgom i neskryvaemoj radost'yu vstretili
soobshchenie Apchhibossa Utrinosa..."
- Pervoe slovo obvinitelyu! On rasskazhet o chudovishchnyh i neveroyatnyh
prestupleniyah obvinyaemogo, to est' podsudimogo, ili, koroche, vo vsem
vinovatogo!
Apchhiboss Utrinos ustupil mesto Bul' Buresu.
- Druz'ya! - obratilsya tot k shef-povaru. - Prestupleniya obvinyaemogo, ya
by dazhe skazal - obvinenno-vinovnogo, uzhasny! Ochen' uzhasny! Slishkom uzhasny!
YA konchil. Blagodaryu za vnimanie.
- Pra-avil'no! - zakrichal shef-povar i zahlopal v ladoshi.
Stenografistki momental'no zapisali: "Sen'or Bul' Bures, velikodushno
vzyavshij na sebya rol' obvinitelya, s prisushchej emu fenomenal'nost'yu podrobno
osvetil sushchestvo dela i gluboko obosnoval vinovnost' podsudimogo veskimi
dokazatel'stvami, faktami i ulikami".
- Vvesti svidetelya! - prikazal Apchhiboss Utrinos.
V zal bochkom proskol'znul traktirshchik Vypej Tut.
- Govorite! - ryavknul Apchhiboss Utrinos.
- Znachit, delo bylo tak, - zataratoril traktirshchik. - Sizhu, p'yu chaj -
vhodyat dvoe, a mozhet byt', dazhe i bol'she! "Ty za kogo?" - sprashivayut oni.
- A ty? - s interesom sprosil Bul' Bures.
- YA skazal: "Za nas!" - Vypej Tut udaril sebya v grud'.
- Za kogo "za nas"? - nastorozhilsya Tajfun.
- Za vas, - pospeshno raz®yasnil traktirshchik.
- Govorite, - milostivo kivnul Tajfun.
- Znachit, tak... Sizhu, p'yu chaj - vhodyat dvoe, odin - takoj. - Vypej
Tut chirknul ladon'yu po kolenyam.
- Imya? - garknul Tajfun.
- Dozhd'.
- Prodolzhajte pokazaniya.
- Drugoj - vot takoj! - Vypej Tut podnyal ruku vyshe golovy.
- Imya?
- |rnesto, - vytyanulsya v strunku Vypej Tut. - On v dzhungli udral.
- Pojmaem, - snova kivnul Tajfun. - Govorite.
- Znachit, tak... "P'esh'?" - govoryat. "P'yu", - govoryu. "CHaj?" -
govoryat. "CHaj", - govoryu. A oni: "Ty za kogo?" Otvechayu: "Za nas". - "Znaem,
- govoryat, - za kogo! Poshel von!"
- A ty? - sprosil Apchhiboss Utrinos.
- YA i poshel, - otvetil Vypej Tut. - To est' pobezhal i dolozhil.
- Dolozhil, - podtverdil Bul' Bures.
- A te? - garknul Tajfun.
- Bunt ustroili! Vseh vzbalamutili!
- Vse yasno, - mnogoznachitel'no zayavil Apchhiboss Utrinos. - Vy
svobodny.
Vypej Tut skrylsya za dver'yu, snova vyskochil i kriknul:
- A eshche proshu zapisat', chto oni vypili moj chaj! - I opyat' ischez.
- Vvesti vtorogo svidetelya!
V zal, pechataya shag, voshel dlinnonosyj chinovnik v ochkah.
- Govorite.
- A) Menya posadili v luzhu! - chetko, po punktam, dolozhil dlinnonosyj. -
B) Mne podlozhili svin'yu! V) YA nabral v rot vody!
Tret'im svidetelem vystupil sam Tajfun. Ego rech' byla predel'no
kratkoj:
- On ukusil menya za palec!
- Za bol'shoj ili za mizinec? - pochtitel'no sprosil Apchhiboss Utrinos.
- Za ukazatel'nyj.
- Znachit, Dozhd' poluchit srok vdvoe bol'shij, - s udovletvoreniem
zametil Apchhiboss Utrinos. - Svod zakonov, razdel "U", punkt "Y", paragraf
"¬": "Za nanesenie vreditel'stva ukazuyushchemu perstu karayushchej dlani
vysokopostavlennyh osob".
- I eto ne vse! - podnyalsya Bul' Bures. - YA eshche obvinyayu ego v tom, chto
on l'et, gde vzdumaetsya i kogda emu zablagorassuditsya, ne poluchiv na to
nashih osobyh ukazanij. Malo togo, on vsegda vvodit v zabluzhdenie
sinoptikov, i dazhe ya nikogda ne znayu, brat' li mne zontik ili net.
- Pra-avil'no! - zakrichal shef-povar.
- Vvesti obvinyaemogo!
V dveryah poyavilsya Dozhd'. On shel pod ohranoj semidesyati dvuh dyuzhih
karabinerov.
- |to tvoya? - Apchhiboss Utrinos vynul iz karmana i postavil na stol
zheltuyu igrushechnuyu lejku.
- Otdaj! - zakrichal Dozhd' i rvanulsya vpered, no karabinery pregradili
dorogu.
- Priznalsya, - s oblegcheniem vzdohnul Apchhiboss Utrinos. - Vy slyshali
priznanie?
- YA trebuyu, - Tajfun udaril kulakom po stolu, i voroh bumag vzletel
pod potolok, - sta semidesyati let tyur'my!
Apchhiboss Utrinos sklonilsya nad mikrofonom:
- Slovo zashchitnikam.
- Prosim snishozhdeniya! Prosim snishozhdeniya! - horom zagolosili sorok
pyat' advokatov.
- CHto? - nahmurilsya Tajfun.
- Prosim umen'shit' srok na dvenadcat' let! - prodolzhali advokaty. -
Umen'shit' srok na dvenadcat' let!
- Ladno, - mahnul rukoj Tajfun. - Pust' budet sto pyat'desyat vosem'.
- Boyus', on ne ocenit vashej dobroty, - sokrushenno pokachal golovoj
Apchhiboss Utrinos i prikazal: - Vyvesti!
- Svin'ya pleshivaya! - kriknul Dozhd', kogda ego vytolknuli za dver'.
- V protokol ne zanosit', - pospeshno skazal Apchhiboss Utrinos
stenografistkam.
...A v eto vremya staryj gorodskoj zvezdochet Sirius, izvestnyj uchenyj,
sidel na kryshe svoej bashni i navodil ogromnyj teleskop na vzdymayushchijsya nad
gorodom dvorec.
Odno okno, drugoe, tret'e...
Zal - advokaty, sud'i, Tajfun, Bul' Bures... Lejka. Igrushechnaya zheltaya
zhestyanaya lejka!
Zvezdochet snyal chehol s zagadochnogo yashchika. |to byl slozhnejshij
elektronnyj pribor s moshchnymi elektromagnitami, prednaznachennyj dlya
ulavlivaniya kosmicheskoj pyli.
SHCHelknul vyklyuchatel', i na pribore zaprygala strelka. Sirius nachal
medlenno povorachivat' ruchku, i strelka poslushno popolzla, poka s predel'noj
tochnost'yu ne ustavilas' na odno iz okon dvorcovogo zala.
- ...A teper', - voskliknul Apchhiboss Utrinos, - my posmotrim
dokumental'nyj fil'm "Nash lyubimyj Tajfun".
Karabinery zanavesili okna.
Na ekrane vzdybilis' morskie volny, zatoplyayushchie pribrezhnye goroda,
zakruzhilis' vyrvannye s kornyami derev'ya. CHernyj smerch nosilsya po lesam i
savannam, ostavlyaya za soboj suhuyu kamenistuyu zemlyu...
Fil'm okonchilsya, i karabinery otdernuli shtory. V zal hlynul solnechnyj
svet.
- A eto... - Tajfun protyanul ruku k lejke Dozhdya, - za sem' zamkov!
...V eto vremya zvezdochet Sirius nazhal knopku s nadpis'yu "Fe2O3" i...
Lejka vnezapno podskochila vverh, stuknuv Tajfuna po pal'cu, i zakruzhilas' v
vozduhe.
- Opyat' ukazatel'nyj! - zarevel Tajfun i zasunul palec v rot.
- Hvataj! - zavereshchal Apchhiboss Utrinos.
No lejka, razbiv okno, so svistom vyletela iz zala. Sledom za nej
poneslis' klyuchi, skladnoj nozh, pero ot avtoruchki... Slovom, vse
metallicheskie predmety, kotorye nahodilis' v karmanah Tajfuna, kotoryj
sluchajno popal v pole dejstviya elektronnogo pribora.
Lejka letela nad gorodom, nad kryshami domov i shpilyami hramov, derzha
kurs na bashnyu zvezdocheta Siriusa.
Priklyucheniya Nika
Nik ne nashel dyadyu v stolice. Svoyu prezhnyuyu kamorku tot pokinul s
polgoda nazad, a gde on teper' - neizvestno. I Nik vynuzhden byl nochevat'
pod otkrytym nebom na stolichnoj naberezhnoj. Malo togo, inoj raz nado bylo
speshit', chtob zahvatit' mesto. Syuda prihodili spat' bezdomnye so vsego
goroda. Pozdnim vecherom lyudi s cinovkami stekalis' k naberezhnoj tolpami.
Policiya ne prepyatstvovala etomu. Tak bylo zavedeno isstari. Tak chto s
nochlegom u Nika vot uzhe pochti s mesyac vse bylo bolee ili menee v poryadke.
Nik slonyalsya po shirokim prospektam i po starinnym ulochkam, gde shirina
trotuarov rasschitana razve tol'ko na ochen' hudogo prohozhego; shvyryal kameshki
v zvonkie neftyanye cisterny, sverkayushchie serebristoj kraskoj i slepyashchie
glaza passazhiram ogromnyh parohodov, vhodyashchih v port. S nim delilis'
skudnym obedom rybaki na pristani, stroiteli i masterovye, snimayushchie rel'sy
otsluzhivshego v centre goroda svoyu sluzhbu tramvaya...
Gorod porazhal Nika svoimi zdaniyami, tysyachami avtomobilej, zapolnivshih
ulicy, oglushitel'nym treskom vyhlopnyh trub avtobusov, yarostnymi signalami
shoferov, pronzitel'nymi krikami torgovcev, shumnoj muzykoj, kotoraya neslas'
iz kazhdogo kafeteriya, iz kazhdogo bara...
Odnazhdy utrom proizoshel sluchaj, kotoryj rezko izmenil stolichnuyu zhizn'
Nika.
Nik sidel na shershavom goryachem parapete naberezhnoj i s lyubopytstvom
smotrel, kak kakoj-to bosonogij mal'chishka lovit rybu.
Mal'chishke bylo uzhe let odinnadcat', i on svysoka posmatrival na
melyuzgu vrode Nika, stolpivshuyusya vokrug.
|to byla neobychnaya rybnaya lovlya. S pomoshch'yu bumazhnogo zmeya!
Mal'chishka derzhal v rukah motok leski. Nizko nad melkimi volnami letel
treugol'nyj zmej, sdelannyj, vidimo, iz promaslennoj bumagi, ne boyashchejsya
vody. A ot zmeya v more otvesno spuskalsya, kak potom uznal Nik, povodok s
gruzilom i kryuchkami s nazhivkoj. Gruz byl podobran tak, chtoby vse vremya
uderzhivat' zmeya pochti na odnom i tom zhe urovne.
Vse dal'she i dal'she otpuskal mal'chishka svoyu hitruyu snast'. I vdrug
zmej rezko upal v more. |to vzyala, naverno, kakaya-to krupnaya ryba. Zmej v
etoj snasti igral takuyu zhe rol', kak poplavok u obychnoj udochki.
Tolpa lyubopytnyh srazu uvelichilas'. Eshche neskol'ko minut, i mal'chishka,
userdno sopya, podtyanul dobychu k samoj naberezhnoj. Nad parapetom srazu vyros
les golov. Bylo vidno, kak puzataya serebristaya rybina mechetsya iz storony v
storonu u samoj poverhnosti vody, bezuspeshno pytayas' osvobodit'sya ot
kryuchka.
Mal'chishka povodil ee na krugah, chtoby utomit', a potom nastupil samyj
otvetstvennyj moment. Rybolov dal ej glotnut' vozduha i, bystro perebiraya
lesku, nachal podnimat' vverh. Naberezhnaya byla vysokaya. Dostatochno odnogo
neostorozhnogo dvizheniya, i ryba sorvetsya. No mal'chishka byl znatokom svoego
dela. Eshche, eshche nemnogo... i ryba perevalila cherez parapet. I tut, slovno
opomnivshis', rvanulas' izo vseh sil - i zabilas' na pyl'nom asfal'te,
sudorozhno shevelya hvostom.
Nik s voshishcheniem ustavilsya na mal'chishku.
- CHego vylupilsya? - bezzlobno sprosil mal'chishka i pokosilsya na ego
shirokopoluyu solomennuyu shlyapu, obychnuyu razve chto dlya rubshchikov trostnika.
- Tebya ne sprosil, - posledoval otvet.
- U-u, derevnya! - Mal'chishka zanes ruku, delaya vid, chto hochet udarit'.
- Podumaesh', - skazal Nik. - Pojmal i raduetsya. YA ne takih lovil!
- Kto? Ty?
- YA.
- Ha-ha!
- He-he, - peredraznil ego Nik.
- Svyazyvat'sya s toboj neohota, - prezritel'no zayavil mal'chishka, smotav
lesku i vzvaliv rybinu na plecho. - Molokosos!
- A sam-to, sam-to!..
- CHto sam-to?! Tebe skol'ko let?
- Nu, desyat', - ugryumo otvetil Nik, pribaviv sebe god. - A tebe?
- Trinadcat', - gordo skazal mal'chishka, pribaviv dva.
- Tozhe mne starik, - burknul Nik. - Zato ty umresh' ran'she na tri goda.
|to mal'chishku porazilo. On sunul monetu torgovcu bulochkami s sosiskami
i, upletaya buterbrod, proshamkal:
- |to kak zhe tak?
- A tak. Ty zhe na tri goda starshe!
- Vo! Ty slyshal? - Mal'chishka bez dolgih razdumij ostanovil pervogo
popavshegosya prohozhego. - On govorit, chto raz ya starshe ego na tri goda,
znachit, ya na tri goda ran'she umru!
- A chto? - otvetil prohozhij. - Vpolne vozmozhno. Byl takoj sluchaj.
- Vo! - snova porazilsya mal'chishka i vzglyanul na Nika bolee druzhelyubno.
- Hochesh'? - I nebrezhno pokazal pal'cem cherez plecho na lotok prodavca.
- Da kak skazat'... - uklonchivo otvetil Nik, zhadno ustavivshis' na
bulochki s sosiskami.
- Esh', - velikodushno skazal mal'chishka i brosil prodavcu eshche odnu
monetu.
Oni shli po naberezhnoj i zhevali buterbrody.
- Davaj ya zmeya ponesu, - skazal Nik.
- Nesi, - soglasilsya mal'chishka.
- Tebya kak zovut?
- Pim. A tebya?
- Nik.
- Ty otkuda?
Oni seli v skvere pryamo na travu pod raskidistymi kronami frambojyanov,
usypannyh alymi cvetami.
Nik rasskazal o tom, kak popal syuda. Pim slushal i vse vremya udivlenno
vosklical: "Vo!" A kogda Nik stal rasskazyvat' o Dozhde i ego volshebnoj
lejke, udivlennoe "vo!" zvuchalo kak pulemetnaya ochered'.
- Dela-a, - ozabochenno skazal Pim, kogda Nik umolk.
- Dela, - pechal'no soglasilsya Nik.
- A v spravochnoj ty uznaval?
- Uznaval... Ne znayut.
- Nu, eto chepuha! Budesh' zhit' u menya. Idet? ZHil bez dyadi vse svoi
desyat' let i eshche prozhivesh'!
- Devyat', - smushchenno skazal Nik.
- CHto devyat'? - udivilsya Pim.
- Nu, mne ne desyat'... a devyat' let, - okonchatel'no skonfuzilsya Nik.
Pim zasmeyalsya:
- Byvaet. Mne samomu... - I, slovno po sekretu, shepnul Niku na uho: -
Vsego odinnadcat', a ne trinadcat'. A sejchas poshli.
- Kuda?
- Poprobuyu ustroit' tebya na rabotu. Sam ya rabotayu v kazarmah, posudu
moyu, to-se... Sam ponimaesh', na dvoih moih dividendov ne hvatit.
- Ponimayu, - robko otvetil Nik, hotya i ne znal, chto takoe dividendy.
- Est' u menya na primete mestechko, - delovito prodolzhal Pim. - YA
segodnya sluchajno uznal: vo dvorec Apchhibossa Utrinosa trebuetsya rastoropnyj
mal'chishka na kuhnyu. Pravda, tam platyat negusto... Voobshche ne platyat, ya znayu.
No zato kormyat ot puza! Ajda.
- A my ne opozdali?
- Ne dolzhny. Bylo skazano: prihodit' k chetyrem. U nas eshche polchasa.
- A ty dumaesh', menya voz'mut? - trevozhno sprosil Nik, ele pospevaya za
novym znakomym.
- Voz'mut, - uverenno skazal Pim i pogladil rybinu po tolstomu boku. -
U tebya est' otlichnaya rekomendaciya.
- A ty s kem zhivesh'?
- YA sam sebe gospodin, - skazal Pim i ugryumo dobavil: - U menya nikogo
net... I bol'she ob etom nikogda ne sprashivaj. Ladno?
- Ladno, - pomrachnel Nik.
Oni molcha shli prohodnymi dvorami.
- Slushaj, Pim, - vnezapno vstrepenulsya Nik. - A kto takoj Tajfun?
- Tishe ty! - zashipel Pim i opaslivo oglyadelsya. - Ty chto, malen'kij?!
|to zloj volshebnik Beloj strany. Samyj bogatyj v mire! U nego millionov
bol'she, chem peschinok na plyazhe, a emu vse malo!
- Malo? - ahnul Nik.
- U nego nash ostrov vot gde sidit! - I Pim pohlopal sebya po karmanu.
U chernogo vhoda v sorokaetazhnyj dvorec Apchhibossa Utrinosa tolpilos'
ne men'she tysyachi mal'chishek. Vse oni zashumeli i zakrichali, kogda na poroge
poyavilsya tolstyak v belom povarskom kolpake. Nik i Pim s trudom
protiskivalis' vpered.
- Mne nuzhen odin mal'shik, - s akcentom skazal povar i podnyal vverh
palec. - Odin! Rashtoropnyj. Ogon' mal'shik!
I snova tolpa zagudela, zashumela, zakrichala.
Povar zatknul ushi pal'cami i zakryl glaza. Kogda on ih raskryl, to s
udivleniem uvidel pered soboj vz®eroshennogo mal'chishku so zdorovennoj zhirnoj
rybinoj v rukah. |to byl Pim.
- Kilo na vosem' potyanet, - doveritel'no soobshchil mal'chishka.
- Prinyat! - vskrichal povar, vyhvatil rybinu iz ruk Pima i potrepal ego
po golove. - Ty oshen' rashtoropnyj mal'shik!
- |to ne ya, a on! - skazal Pim i vytolknul Nika vpered.
- Nu, pust' on, - skazal povar. - ZHavtra na rabotu.
- U-u-u!.. - razocharovanno zagudela tolpa i nachala rastekat'sya.
Niku obmazali palec kraskoj. On prilozhil ego k kakoj-to bumage i stal,
kak skazal emu kakoj-to vazhnyj gospodin s usami, mladshim pomoshchnikom
mladshego povara dvorcovoj kuhni. Tak Nik ustroilsya na rabotu.
K chemu privodyat
neostorozhnye razgovory
- Ty uzhe slyshal o Grome? - sprosil Pim svoego novogo priyatelya, kogda
oni pokinuli shumnuyu dvorcovuyu kuhnyu.
- Net...
- Nu kak zhe, ob etom vse znayut! Slushaj. - I Pim zataratoril: - Kogda
Dozhd' okazalsya v plenu, ego vernye druz'ya - sam ponimaesh', Grom i Molniya! -
sobrali otryad smel'chakov i napali na voennye kazarmy v dalekoj provincii.
Oni hoteli zahvatit' oruzhie i podnyat' vseh protiv Tajfuna.
- Nu? - zatail dyhanie Nik.
- No ih razgromili, - mrachno skazal Pim, - i zasadili v krepost'.
- Smotri! - vzdrognul Nik i shvatil ego za rukav.
Iz dlinnoj zelenoj mashiny, ostanovivshejsya u dvorca, vylez sen'or Bul'
Bures.
CHasovye v belyh kaskah, nadvinutyh na lob, vzyali na karaul.
- Nash sen'or, - s nenavist'yu skazal Nik.
Pim prezritel'no splyunul:
- V gazetah videl. Govoryat, on sejchas glavnyj pomoshchnik samogo
Apchhibossa Utrinosa.
- Da nu? - opyat' udivilsya Nik.
- Nichego. Ne dolgo im ostalos' komandovat'.
- Ty tak dumaesh'? - s somneniem skazal Nik.
- A chego tut dumat'! Kak tol'ko Grom i Molniya vyjdut na volyu, vse
sen'ory poletyat kak milen'kie. Do vseh doberemsya!
Nik pochtitel'no posmotrel na Pima i doverchivo sprosil:
- A kogda oni vyjdut? Skoro, da?
Pim srazu potusknel:
- Voobshche-to ih osudili na... pyatnadcat' let, no...
- A-a, - razocharovanno protyanul Nik.
- Dumaesh', oni tak i budut sidet' v tyur'me? Uzh kto-kto, a Grom tam
tochno ne zasiditsya. Nekogda emu tam sidet'. Del u nego mnogo, ponyal?
- Ponyal, - rasteryanno otvetil Nik. - No tol'ko kak on vse zhe
vyberetsya?
- Kak? - na mgnovenie zadumalsya Pim. - A tak! Ubezhit, i vse.
- Ubezhit! - radostno voskliknul Nik.
- To-to bogachi ego boyatsya! Pri odnom ego imeni nachinayut drozhat' i
upakovyvat' chemodany. A na sude znaesh' chto Grom skazal?
- CHto? - zatail dyhanie Nik.
Pim nahmuril brovi, privstal na cypochki i gordo vypyatil grud':
- Kak zagrohochet: "Narod svyazali po rukam i nogam, emu sdavili gorlo.
CHelovek, sovershivshij eti prestupleniya, - Apchhiboss Utrinos!"
- Tak i skazal? - voshishchenno sprosil Nik.
- Tak i skazal. Sud'ya chut' v obmorok ne upal. Sidit i tabletki
glotaet, a na nego i ne smotrit - boitsya. Grom im vsem kak sleduet dal po
mozgam. Tajfunu tozhe krepko dostalos'!
- I emu? - ahnul Nik.
- I emu. Grom skazal, chto Apchhiboss Utrinos prevratil vsyu stranu v
ogromnuyu tyur'mu i prodal vse ee bogatstva Tajfunu.
- I Grom ni kapel'ki ne boyalsya?
- Ni kapel'ki. Grom skazal, chto my, - Pim tknul sebya pal'cem v grud',
- obyazatel'no pobedim!
- A ty byl na sude?
- Net, - vzdohnul Pim. - Menya policejskie ne pustili.
- A kakoj Grom iz sebya?
- Bol'shoj. Vysokogo-prevysokogo rosta. - Pim zavertel golovoj iz
storony v storonu i ostanovil vysokogo plechistogo prohozhego. - Vot takogo
rosta Grom!
- Skazhesh' tozhe! - vozmutilsya prohozhij. - Grom gorazdo vyshe i v plechah
poshire!
- Vo! - soglasilsya Pim.
Prohozhij v svoyu ochered' ostanovil verzilu negra, kotoryj byl na
polgolovy vyshe ego:
- Vot takogo rosta Grom!
- CHto? - otoropel verzila. - Nichego podobnogo! Grom namnogo vyshe menya!
I oni ozhestochenno zasporili.
Nachala sobirat'sya tolpa.
Uznav, chto spor idet o Grome, lyudi ozhivlyalis', goryacho vosklicali,
hlopali drug druga po plechu.
Ne uspel Nik opomnit'sya, kak tolpa vyrosla do neskol'kih sot chelovek.
No teper' ona byla nastroena daleko ne blagodushno.
Atmosfera nakalyalas'.
- Doloj Apchhibossa Utrinosa! - razdavalis' kriki. - Vyshvyrnut' von
Tajfuna!
- Rashodis'!
Ponabezhali mordastye policejskie, razmahivaya dlinnymi rezinovymi
dubinkami.
- Bol'she odnogo ne sobirat'sya!
Kto-to zaehal gnilym bananom v kvadratnuyu rozhu samogo shefa policii,
srochno pribyvshego na mesto proisshestviya. Nachalas' svalka. Poleteli kamni.
Zazveneli stekla v policejskih mashinah.
Pim i Nik brosilis' v podvorotnyu.
- Nu i zavaril zhe ty kashu! - hmyknul Pim. - Vse b tebe sprashivat'!
- YA ne hotel, - ispuganno oglyanulsya Nik.
Po ulice proneslos' neskol'ko policejskih mashin.
- "Ne hotel"... - dlya vidu provorchal Pim i rashohotalsya. - Da uzh
ladno, proshchayu.
- A kak ty dumaesh', - prosiyal Nik, - vot esli Gromu udastsya vyjti iz
tyur'my, on voz'met moego otca v svoj otryad?
- Nu konechno!
- A menya? - zatail dyhanie Nik.
- Tebya? - zakolebalsya Pim. - Ne znayu.
Nik zashmygal nosom i otvernulsya.
- Nu chego ty? - skonfuzilsya Pim. - YA ego poproshu, i on tebya tozhe
voz'met.
- Vresh', - nedoverchivo skazal Nik, no vse zhe zaulybalsya.
- CHtob mne na meste provalit'sya! - skazal Pim. - Tol'ko nado nemnogo
podozhdat'.
- YA podozhdu, - pospeshno skazal Nik.
Popytka k begstvu
- Imya?
- Dozhd'.
- Familiya?
- Dozhd'.
- Rod zanyatij?
- Dozhd'.
Nachal'nik tyur'my sen'or Kamer Kazematus nedoverchivo posmotrel na
uznika - koroten'kogo tolstyachka v krasnom dlinnom kolpake. Na grudi u nego
byl nomer, slovno u beguna. Sobstvenno, vse v tyur'me nosili rubahi s
nomerami: zaklyuchennye, nadzirateli i dazhe sam Kamer Kazematus. |to bylo
vvedeno dlya togo, chtoby izbezhat' putanicy.
- Skazhite, vy Dozhd', da?.. A pochemu zhe togda celyj mesyac ne vypadayut
osadki? - I Kamer Kazematus pokazal na sinee nebo, razlinovannoe reshetkoj
okna v krupnuyu kletku.
- Nu, naverno, potomu, - mrachno otvetil Dozhd', - chto ya zdes', a ne
tam.
- Vy tak dumaete? - opeshil Kamer Kazematus. - Vas za eto mogut
posadit'.
- Kuda? - udivilsya Dozhd'.
- V tyur'mu, - strogo skazal Kamer Kazematus.
- A ya gde nahozhus'?! - vskipel Dozhd'.
- Da-da, - skonfuzilsya Kamer Kazematus. - YA eto tozhe zametil.
Potom, nemnogo podumav, on vazhno dobavil:
- U vas kakoe-to dvojstvennoe polozhenie. No vas vse ravno mogut
posadit'.
- Kuda? - snova sprosil Dozhd'.
- Syuda zhe, - laskovo otvetil Kamer Kazematus. - U nas byl uzhe podobnyj
sluchaj. Odin brodyaga tajkom pronik v nashu tyur'mu i prosidel v nej celyh dva
goda. Narodu u nas mnogo - vseh ne zapomnish'. No my ego v konce koncov
scapali. A on govorit: "A u vas tut nichego! Krysha nad golovoj, krovat',
kormyat regulyarno".
- Nu? - zainteresovalsya Dozhd'.
- Sudili ego za eto. Dali tri goda - i k nam.
- Mne u vas ne nravitsya, - burknul Dozhd'.
- Mne, mozhet, tozhe ne nravitsya, - s ukoriznoj zametil Kamer Kazematus.
- No vash dolg pered stranoj - sidet', a moj - ohranyat'. I my s vami dolzhny
vypolnyat' poruchennoe nam delo kak mozhno luchshe.
- Pravil'no, - neozhidanno soglasilsya Dozhd'.
- Net, nepravil'no, - skazal Kamer Kazematus. - Vashe povedenie ochen'
podozritel'no. Vy ne dolzhny byli soglashat'sya so mnoj, esli hotite zasluzhit'
moe doverie. Vam nado bylo by vyzhdat' let pyat' i tol'ko potom, eshche goda
cherez dva, priznat' moyu pravotu.
- Otpustite menya! - vdrug vzmolilsya Dozhd'. - Nu hotya by chasa na dva!
- Vasha pros'ba kazhetsya mne neumestnoj, - obidelsya Kamer Kazematus. - YA
nahozhus' v etoj tyur'me dvadcat' pyat' let i nadeyus' probyt' eshche stol'ko zhe,
esli zdorov'e pozvolit. A vy zdes' bez godu nedelyu i...
- No ya dolzhen razyskat' odnogo mal'chika! - vzmolilsya Dozhd'. - On bez
menya propadet!..
- A my propadem bez vas, - pechal'no zayavil Kamer Kazematus. - Net, ya
ne mogu otpustit' vas na dva chasa.
- A na polchasa mozhno? - robko sprosil Dozhd'. - Zaodno i ves' ostrov
pol'yu.
- Tozhe nel'zya.
- Ah ty tyuremnaya krysa! - rassvirepel Dozhd' i zamahnulsya na nego
taburetkoj.
Perepugannyj nasmert' nachal'nik tyur'my vyskochil v koridor. No ne uspel
on zahlopnut' dver', kak iz kamery s gromkim zhuzhzhaniem vyletel Dozhd'.
- Derzhi!.. Lovi!..
- Za kryl'ya hvataj!
- A u nego ih net!
- Vse ravno hvataj!
- Lovi-i-i-i!..
Nadzirateli, sbivaya drug druga s nog, mchalis' po dlinnomu tyuremnomu
koridoru, a nad ih golovami, pod samym potolkom, nessya Dozhd'. V konce
koridora navstrechu emu vyrastal oslepitel'nyj pryamougol'nik sveta.
No vdrug razdalsya lyazg i zvon - dver' zahlopnulas'. Edinstvennyj put'
k svobode byl otrezan.
...Kogda beglec byl pojman i broshen v temnicu, Kamer Kazematus grustno
skazal emu:
- YA s toboj po dusham govoril, a ty von kak!.. Letat' vzdumal... Rezhim
narushaesh'. Esli kazhdyj letat' budet, predstavlyaesh', chto poluchitsya?!
V etot den' po tyuremnym koridoram hodili nadzirateli i pribivali na
steny tablichki:
ZAPRESHCHAETSYA
Kazhdomu uzniku prikovali k noge tyazhelennoe chugunnoe yadro.
- Hotya oni i ne umeyut letat', - skazal Kamer Kazematus, - no kto ih
znaet... A to eshche nauchatsya! - I dolgo zhalovalsya zhene, hmuro ustavivshis' v
zerkalo: - Krysoj menya obozval... Tyuremnoj-to pust'! No pochemu krysoj?..
Razve ya pohozh?
Pim edet domoj
Kogda na nebe poyavlyalas' luna, Pim brosal tryapku v rukomojnik i shel
domoj. Pim rabotal mojshchikom posudy v voennyh kazarmah. On i eshche dvadcat'
takih zhe mal'chishek po dvenadcat' chasov v den' peremyvali gory zhirnyh
tarelok i skladyvali ih v vysokie piramidy, pohozhie na gigantskie stopy
tusklyh cherstvyh blinov. V odnu iz sten moechnoj byl vmontirovan ekran
napodobie televizora. Kogda po prazdnikam kazarmy poseshchali inostrannye
korrespondenty, na ekrane voznikali zabavnye pohozhdeniya risovannyh l'vov i
krokodilov. Rebyata v belosnezhnyh fartukah myli posudu i, zataiv dyhanie,
glazeli na ekran.
V drugie zhe dni - a takih drugih dnej bylo trista pyat'desyat v godu -
oni nosili rvanye halaty, a s ekrana za nimi hmuro sledil zlyushchij kapral
Karapuzis. On sidel v prostornom kabinete, pil chernyj, kak degot', kofe,
kuril sigary i grozno rychal na mojshchikov. Emu bylo vidno i slyshno vse.
Segodnya utrom soldaty razognali vzbuntovavshihsya masterovyh i za eto
poluchili prazdnichnyj obed iz pyati blyud: salat s krabami, bul'on s
pirozhkami, myaso duhovoe s garnirom, banku konservov "Sprut v tomate" i
chetyre apel'sina. "Oni eto zasluzhili!" - tak skazal o svoih soldatah
general Trah Tah-Tah. Poetomu u kaprala Karapuzisa bylo otlichnoe
nastroenie, i on otpustil mal'chishek domoj na celye dve minuty ran'she.
Pim dolgo ehal v perepolnennom tramvae cherez ves' gorod. Tramvaj
zvenel, tarahtel na stykah rel'sov i vysekal dugoj iz provodov
oslepitel'nye iskry.
Passazhiry sheptalis':
- Vy slyshali? Vy slyshali? Segodnya v gorode arestovany tysyachi
masterovyh...
- Tyur'my perepolneny. Zabirayut vse novyh i novyh... CHto budet! CHto
budet!
- Uzhe celyj mesyac net Dozhdya... Govoryat, ego zatochili v podzemel'e!
V tramvaj voshel nizen'kij muzhchina v chernoj shlyape s zheltym portfelem.
Portfel' byl nastol'ko ogromnyj, chto volochilsya po zemle. V portfele chto-to
gremelo i zvyakalo, slovno on byl nabit metallolomom.
Vse srazu umolkli.
|to byl znamenityj syshchik Nyuh Sled. On uzhe raskryl ne odnu sotnyu
zagovorov. Ego portrety kazhdyj den' poyavlyalis' na stranicah vseh gazet.
Slava meshala emu rabotat' - ego znal ves' gorod. No znamenityj syshchik ne
unyval. On schital, chto kazhdyj chelovek chem-to nedovolen. Poetomu mozhno brat'
lyubogo!
Vse passazhiry srazu zhe vstali, ustupaya emu mesto. Tol'ko voditel' ne
vstal, on vel tramvaj.
Nyuh Sled sdvinul shlyapu na zatylok i vyudil iz portfelya naruchniki - dva
blestyashchih kol'ca, soedinennyh cepochkoj. Odnim kol'com syshchik zashchelknul svoyu
ruku, drugim - ruku voditelya.
Tramvaj ostanovilsya. Voditel' udivlenno posmotrel na syshchika i povertel
zakovannoj rukoj. ZHalobno zazvenela cepochka.
- Poshli, - prikazal syshchik.
- Sejchas, - otvetil voditel'.
On dostal iz yashchika s instrumentom kleshchi i perekusil imi cepochku.
Vse passazhiry zasmeyalis'.
- Tak, - skazal Nyuh Sled. - Tak...
Voditel' podnyalsya i srazu stal vdvoe vyshe syshchika.
Nyuh Sled ispuganno posmotrel na nego snizu vverh i probormotal:
- Oshibochka...
- Byvaet, - ugryumo otvetil voditel'.
Znamenityj syshchik otstupil, i tramvaj snova zagrohotal po rel'sam.
Na sleduyushchej ostanovke Nyuh Sled vyshel i zorko posmotrel po storonam,
vybiraya novuyu zhertvu. Mimo prohodil negr s pachkoj gazet. On razmahival
shurshashchim listom s ogromnymi bukvami i krichal:
- Vechernij vypusk! Sensaciya! Sensaciya! V dzhunglyah razbilsya reaktivnyj
samolet! |kipazh ostalsya zhiv! No potom vseh s®eli krokodily! Sensaciya!
Sensaciya!
Nyuh Sled ostanovil negra, otkryl portfel', dostal novye naruchniki, i
ne uspel tot opomnit'sya, kak okazalsya prikovannym k ruke syshchika.
Pachka vlazhnyh gazet upala na trotuar, slovno testo.
- YA ne vinovat! - vozmutilsya negr. - YA ni v chem ne vinovat!
- Vse ne vinovaty, - burknul Nyuh Sled.
Pim vysunulsya iz tramvaya i nasmeshlivo propel:
Syshchik Nyuh, syshchik Sled,
Kazhdyj znaet tvoj portret!
Ty umoesh'sya slezami,
Nasha mest' ne za gorami!
Nyuh Sled rvanulsya k Pimu. No negr stoyal, budto vrytyj i cepochka
otbrosila syshchika nazad.
- Da ty znaesh', kto ya! - zaoral Nyuh Sled.
- Znayu, - mrachno otvetil negr i metnulsya v temnyj pereulok. I tak kak
ego ruka byla prikovana k ruke syshchika tot neozhidanno dlya sebya pomchalsya za
negrom, kak sobachonka.
- Oj, umru! Oj, ostanovis'! Ne speshi! CHto za glupye shutki! Kuda ty?
Syshchik uronil tyazhelyj portfel' i shvatilsya svobodnoj rukoj za serdce.
Iz raskryvshegosya portfelya, slovno iz musornoj urny, vyletali kakie-to
listki, i teplyj vechernij veter nagnal ih po ulice.
Na listkah bylo napechatano: "Donos No 1111", "Donos No 1112", "Donos
No 1113"...
Gerkules
V etot den' Nik tak i ne popal vo dvorec. Soldaty ne propuskali nikogo
v centr goroda. Oni sideli na bashnyah noven'kih tankov, zazhav karabiny mezhdu
kolen.
Ves' den' Nik brodil po gorodu, po okrainnym ulicam. Lyudi sheptalis':
- Protiv Tajfuna ne pojdesh'!.. Sila na storone Tajfuna! Nikto ne
smozhet pomoch' Dozhdyu...
Po mostovoj gremeli sapogi patrulej. Karabinery krichali zychnymi
golosami:
- Posle devyati vechera na ulicu ne vyhodit'!
I na perekrestkah vopilo radio:
"Posle devyati vechera ne vyhodit'! Komendantskij chas!"
V gorod prishel vecher i zazheg na nebe zvezdy. Esli na nih dolgo
smotret', oni rasplyvayutsya. A Nik kogda-to, u sebya v derevne, lyubil dolgo
smotret' na zvezdy. Proshlo to vremya... Mozhet, on povzroslel?
Na kryshah zaprygali reklamy. Ulica okrasilas' v sinie, zelenye i
krasnye cveta. Skoro komendantskij chas. Nik pricepilsya na "kolbasu" tramvaya
i poehal domoj. Ulicy i zaputannye pereulki uplyvali nazad. Konduktor v
solomennoj shlyape vzglyanul na Nika cherez steklo, no nichego ne skazal.
Konduktor davno privyk k bezbiletnym mal'chishkam.
Srazu za konechnoj ostanovkoj nachinalsya bednyackij rajon, kotoryj nosil
poeticheskoe nazvanie YUzhnye Mercayushchie Hizhiny.
U ostanovki revel samosval, sbrasyvaya musor v ogromnuyu betonirovannuyu
yamu. Samosval s goryashchimi farami napominal ogromnogo kota, prigotovivshegosya
k pryzhku.
U skosobochennyh hizhin treshchali kostry, ogon' tanceval i vybrasyval
vysoko vverh snopy iskr. Lica lyudej v otbleskah ognya kazalis' zheltymi.
Rossypi kostrov tyanulis' do samogo gorizonta.
Odnazhdy zdes' snimalsya epizod dlya kakogo-to mnogoserijnogo
istoricheskogo fil'ma. |tot rajon zasnyali vecherom s samoleta, a potom
vydavali za pohodnyj lager' nesmetnyh polchishch varvarov, osazhdayushchih drevnij
Karfagen.
Lyudi, zhivushchie zdes', v otlichie ot mnogih drugih, ne schitalis'
bezdomnymi. U nih dazhe byl svoj pochtovyj adres, chto-nibud' vrode: "Stolica.
YUzhnye Mercayushchie Hizhiny, 105-j kvartal. Dom No 1032. Vozle musornoj yamy No
506".
Nik proshel mimo samosvala, na sekundu vyhvachennyj svetom far, i
tolknul pokosivshuyusya dver' odnoj iz hizhin.
Na topchane, kotoryj zanimal chut' li ne vsyu lachugu, lezhal pochti
nerazlichimyj v temnote chelovek.
- Pim? - neuverenno okliknul Nik, zazhigaya fonar' "letuchaya mysh'",
podveshennyj k potolku.
Net, ne Pim. |to byl hudoj, nebrityj negr v zalatannyh polotnyanyh
bryukah.
- Tebe kogo? - neprivetlivo sprosil negr. - Hozyaev net.
- Hozyain - ya, - strogo otvetil Nik.
Negr pospeshno vstal, vsunul nogi v rastoptannye bashmaki i smushchenno
ulybnulsya:
- Izvini.
- Ladno, - burknul Nik.
Emu hotelos' ego sprosit', kto on i kak syuda popal, no bylo vrode by
neudobno. Da i voobshche zdes' ne prinyato, chtoby hozyaeva rassprashivali
neznakomogo gostya. Nuzhno budet - sam rasskazhet.
Nik potolkal plechom stolb, podpirayushchij gremyashchuyu na vetru kryshu. Stolb
dazhe ne shelohnulsya.
- Stoit, - skazal negr.
- YA ego eshche glubzhe v zemlyu vkopayu. - Nik boyalsya, chto krysha mozhet
vse-taki ruhnut' na golovu. - Tebya kak zvat'? - sprosil on.
- Gerkules, - otvetil negr i dostal pachku sigaret.
Nik srazu zametil, chto eto dorogie sigarety, i udivilsya: otkuda oni u
takogo oborvanca?
- Horoshie sigarety. Dorogie, - skazal Gerkules, budto ugadav ego
mysli, i chirknul spichkoj. - Mne ih podarili.
On zakryl ogonek bol'shimi ladonyami, i ego pal'cy, prosvechennye
iznutri, stali alymi.
- Ty zdes' odin zhivesh'? - sprosil Gerkules, vypustiv struyu dushistogo
dyma.
- Net, s priyatelem... Voobshche-to, - zamyalsya Nik, - on zdes' hozyain, a
ne ya.
Bol'shoj nochnoj zhuk, zacharovannyj svetom, oshalelo kruzhilsya vokrug
fonarya i gromko zhuzhzhal, kak staraya shvejnaya mashina. Pod cherno-sinimi, slovno
iz stali, kryl'yami drozhali drugie, prozrachnye krylyshki.
Gerkules ostorozhno pojmal zhuka, otkinul marlevuyu zanavesku,
zakryvayushchuyu okonce, i razzhal kulak. ZHuk s likuyushchim gudeniem uletel v
temnotu.
Dver' raspahnulas', v hizhinu vorvalsya Pim.
- Segodnya na tramvajnoj ostanovke... - zachastil on i oseksya, potomu
chto uvidel negra.
Gerkules shiroko zaulybalsya, slovno staromu znakomomu, i tiho propel:
Syshchik Nyuh, syshchik Sled,
Kazhdyj znaet tvoj portret...
Pim likuyushche podhvatil:
Ty umoesh'sya slezami,
Nasha mest' ne za gorami!
Vy uzhe, konechno, dogadalis', chto Gerkules byl tem samym negrom s
gazetami, kotorogo syshchik Nyuh Sled ni s togo ni s sego arestoval na
tramvajnoj ostanovke.
Nik udivlenno perevodil vzglyad s Pima na Gerkulesa, s Gerkulesa na
Pima.
Pim rasskazal emu obo vsem.
- Nyuh Sled portfel' poteryal! - likuyushche voskliknul Pim. - A kak zhe tebe
udalos' ujti? - On vdrug spohvatilsya i ustavilsya na Gerkulesa.
- O! - Gerkules gordo povel shirokimi plechami. - YA zatashchil ego v temnyj
bezlyudnyj pereulok, i etot korotyshka srazu skis. Stoilo na nego pricyknut',
kak on srazu otomknul naruchniki i unizhenno poprosil prinyat' v dar tri pachki
sigaret. Nu, vrode kak vozmeshchenie za ushcherb. On dazhe umolyal menya vzyat' ego
pistolet. On govoril, chto doma u nego est' eshche.
- A ty? - zasmeyalsya Pim.
- Vzyal, - delovito podtverdil Gerkules i prodolzhal: - A potom ya
prikoval Nyuh Sleda k chugunnoj ograde ego zhe sobstvennymi naruchnikami.
I negr oglushitel'no zahohotal, i Pim zahohotal, i Nik. Oni hohotali
vtroem. Im bylo strashno veselo.
- A zatem mne prishlos' udirat' ot karabinerov. Nado zhe, popal v
oblavu! Zaderzhali chelovek dvadcat' pervyh popavshihsya prohozhih, i menya tozhe.
Postavili vseh nosom k stene i nachali obyskivat'. A u menya pistolet. YA ne
stal dozhidat'sya, poka ochered' podojdet, i deru. Za mnoj gnalis' do samoj
svalki. YA zaskochil v vashu hizhinu. Vot i sizhu, dom karaulyu.
Neozhidanno za stenoj poslyshalis' ch'i-to shagi, i v okonce prosunulas'
golova. V tusklom svete fonarya mozhno bylo razglyadet' tol'ko gustye usy i
chernuyu kozhanuyu furazhku. Furazhka pobleskivala, slovno smazannaya zhirom.
- Sosedi, u vas zakurit' ne najdetsya? - sprosil usatyj.
- Zahodite!.. Zahodite, dyadyushka Hose! - obradovalis' rebyata.
Golova ischezla.
- A on menya ne vydast? - vstrevozhilsya Gerkules.
- CHto ty! - vozmutilsya Pim. - |to nash sosed. On drug Groma!
- Nehorosho vydavat' chuzhie tajny, - nahmurilsya Hose, nagibayas' i vhodya
v hizhinu. On slyshal vse - stenki byli ton'she nekuda.
Rebyata smutilis'.
- Da on svoj, - robko skazal Pim, kivnuv na Gerkulesa.
- A nu, svoj, daj zakurit', - skazal Hose.
Gerkules protyanul pachku:
- Berite vsyu. U menya hvatit.
- Ogo! - voskliknul Hose, vertya sigarety v rukah, i poshutil: - Krupnyj
vyigrysh na petushinyh boyah?
- Podarok! - usmehnulsya Gerkules.
I emu prishlos' vo vtoroj raz rasskazyvat' o tom, kak on prikoval k
ograde znamenitogo syshchika.
- V gorode tebe poyavlyat'sya opasno. Neskol'ko dnej pozhivesh' zdes', -
skazal Hose Gerkulesu. - Vladel'cy otelya ne vozrazhayut?
- CHto vy! - obidelis' "vladel'cy otelya" Pim i Nik.
Nik podnimaetsya po lestnice
Stupen'ka... Stupen'ka... Stupen'ka... Ploshchadka. Uf!
Povarenok Nik sovsem vydohsya. Esli vam kogda-nibud' prihodilos'
podnimat'sya peshkom s tyazhelym gruzom, nu, skazhem, na desyatyj etazh, to vy
mozhete sebe predstavit', chto znachit dobirat'sya do sorokovogo.
Vse medlennej i medlennej podnimalsya po lestnice Nik, i ogromnyj
podnos s kofejnikom i tortom drozhal v ego rukah.
Stupen'ka... Stupen'ka... Stupen'ka...
|to byla paradnaya lestnica samogo roskoshnogo dvorca v stolice. I do
sorokovogo etazha ona byla ustlana shirochennoj kovrovoj dorozhkoj, zatkannoj
serebryanymi cvetami. Na kazhdom etazhe stoyali chasovye v yarko-belyh
emalirovannyh kaskah i proveryali u posetitelej dokumenty.
Na pervom etazhe dokumenty proveryalis' odnu minutu, na vtorom - dve, na
tret'em - tri i tak dalee. Stoit li govorit', chto na sorokovom etazhe
proverka zanyala by celyh sorok minut. No do sorokovogo etazha nikto iz
dosuzhih posetitelej nikogda ne dohodil. Ne uspevali oni dobrat'sya, skazhem,
do dvenadcatogo, kak rabochij den' Apchhibossa Utrinosa konchalsya.
- Nikakih liftov! - lyubil povtoryat' diktator.
Stupen'ka... Stupen'ka... Stupen'ka...
Nik prislonilsya k perilam i dyshal chasto-chasto, slovno celuyu minutu
probyl pod vodoj. Vperedi eshche tridcat' etazhej.
Otchayanno pyhtya, mimo proshel pervyj zamestitel' Glavnogo Ministra
sen'or Bul' Bures. Ego bryuho kolyhalos' iz storony v storonu, i poetomu
Bul' Buresa zanosilo to vlevo, to vpravo. Kogda on podnimalsya po lestnice,
to nichego ne videl i ne slyshal. Pot zalival emu glaza, a iz ushej torchali
kloch'ya vaty. Po lestnice gulyali skvoznyaki, i Bul' Bures boyalsya
prostudit'sya. |ti strannye skvoznyaki poyavilis' vo dvorce s teh por, kak
zdes' poselilsya Tajfun. Kogda gde-nibud' vnizu otkryvalas' dver', moshchnyj
poryv vetra tolkal v spinu, i nogi sami ubystryali shag. No esli veter mchalsya
sverhu, nuzhno bylo srazu sadit'sya na stupen'ki i hvatat'sya za kover, inache,
hochesh' ili ne hochesh', zadom pobezhish' do samogo pervogo etazha. Malo togo,
veter vyshibet tebya na ulicu cherez vrashchayushchuyusya steklyannuyu dver'.
Stupen'ka... Stupen'ka... Stupen'ka...
U ministrov dokumentov ne proveryali. Na to oni i ministry! U nih dazhe
byla osobaya privilegiya: s tridcat' devyatogo na poslednij, sorokovoj, etazh
oni podnimalis' na lifte.
Lift predstavlyal soboj special'nuyu rentgenovskuyu kabinu. Zdes' kazhdogo
nezametno prosvechivali. Prosto tak, na vsyakij sluchaj, - net li u kogo
oruzhiya. Perochinnogo nozha, naprimer.
Na kryshe dvorca stoyali zenitnye pulemety. Tozhe prosto tak, na vsyakij
sluchaj.
Dvadcatyj etazh... Dvadcat' pervyj... Dvadcat' vtoroj...
Gde-to vverhu oglushitel'no hlopnula fortochka, i zavyl, priblizhayas',
veter.
Bul' Bures srazu zhe polez pod kover. Nik yurknul za nim. Nezametno dlya
sen'ora on zacepil za ego pidzhak prochnuyu rybolovnuyu lesku s kryuchkom, a
svobodnyj konec leski privyazal k svoemu poyasu.
Veter gnal pered soboj volny kovra. Odna takaya volna vzmyla nad Bul'
Buresom, s treskom opustilas' na ego lysinu i tut zhe umchalas' vniz, k
schast'yu, minovav Nika.
Voshozhdenie prodolzhalos'. Teper' Niku bylo legko podnimat'sya. Bul'
Bures, pyhtya, kak parovoz, tashchil ego za soboj. |to byl nadezhnyj, ne raz
isprobovannyj Nikom buksir. Leska byla prozrachnaya, kapronovaya, i chasovye
nichego ne zamechali.
Tridcatyj etazh... Tridcat' pervyj... Tridcat' vtoroj...
Nik tol'ko v odnom mog ravnyat'sya s ministrami. U nego tozhe ne
proveryali dokumentov. Vo-pervyh, u Nika voobshche ne bylo dokumentov. Emu bylo
vsego devyat' let. Vo-vtoryh, podnos v rukah povarenka sluzhil samym nadezhnym
propuskom. Apchhiboss Utrinos ne lyubil, kogda zapazdyvali s zavtrakom.
Bul' Bures vkonec vydohsya. On shipel, kak prokolotyj futbol'nyj myach, i
vsluh schital stupen'ki.
Pered ploshchadkoj tridcat' devyatogo etazha Nik ostorozhno obrezal lesku.
Kazhdyj den' Bul' Bures s izumleniem obnaruzhival v svoem pidzhake
rybolovnyj kryuchok. Nikto ne mog raskryt' emu etu tajnu. Ni policiya, ni
tajnye agenty, ni dazhe znamenityj zvezdochet Sirius.
- Vy u kogo-to na kryuchke, - tol'ko i smog glubokomyslenno skazat'
Sirius sen'oru Bul' Buresu, dva mesyaca pronablyudav v teleskop za polozheniem
nebesnyh svetil.
Bul' Bures protisnulsya v lift, a Nik poshel vyshe.
I tol'ko u dverej spal'ni Apchhibossa Utrinosa sen'or obratil vnimanie
na malen'kogo povarenka, kotoryj, snyav kolpak, nizko poklonilsya emu.
Bul' Bures napyzhilsya i milostivo kivnul.
On vsegda zdorovalsya s Nikom. V kabinete ministrov eto sozdalo emu
slavu lyubimca naroda.
Vnezapno gde-to vnizu neboskreba oglushitel'no hlopnula dver', zatem
moshchnyj poryv vetra pripodnyal Bul' Buresa i Nika i udaril o dveri spal'ni.
Oni raspahnulis', ih vneslo v komnatu, zakrutilo pod potolkom i... brosilo
pryamo na baldahin nad krovat'yu. Poteryav i tort i podnos po puti, Nik chudom
uderzhal lish' kofejnik.
Baldahin ruhnul na diktatora - vse zaputalis' v etom ogromnom shelkovom
polotnishche s kistyami, kak v bredne. V dovershenie vseh bed goryachij kofe
vyplesnulsya na goluyu spinu Apchhibossa Utrinosa. On zavizzhal i vyhvatil
iz-pod podushki avtomat. Dveri zahlopnulis'. Oshelomlennye chasovye stoyali za
nimi i ne znali, chto delat'.
Vdrug iz spal'ni razdalis' vystrely: tra-ta-ta-ta! Po dveryam probezhala
rvanaya strochka otverstij, ostavlennyh avtomatnoj ochered'yu. CHasovye
brosilis' na pol.
Ta-ta-ta-ta! - yarostno nadryvalsya avtomat.
Vnezapno nastupila tishina.
CHasovye podpolzli k dveryam, prevrativshimsya v sploshnoe sito, i
ostorozhno zaglyanuli v komnatu cherez dyrki ot beshenyh pul'.
To, chto oni uvideli, poverglo ih v smertel'nyj uzhas. Apchhiboss Utrinos
v odnih trusah lezhal pod krovat'yu s avtomatom v rukah i trevozhno vertel
golovoj iz storony v storonu.
Na krovati sideli oshalevshie ot straha Bul' Bures i Nik.
Snova zastrochil avtomat. I chasovye otpryanuli ot dveri.
Apchhiboss Utrinos palil vo vse storony, sproson'ya emu vsyudu mereshchilsya
vrag. Vdrebezgi razletelos' okno, i srazu zhe v komnatu vorvalsya moshchnyj
skvoznyak, nastezh' raspahnuv dveri. On podhvatil Apchhibossa Utrinosa s
avtomatom, Bul' Buresa i Nika, chasovyh v emalirovannyh kaskah, stul'ya na
gnutyh nozhkah, flakony s duhami, shchetki, kartiny, bumagi, gazety, portfeli
i, torzhestvenno zavyvaya, pones vniz po lestnice. Na kazhdom etazhe vihr'
zahvatyval novyh chasovyh, i vse katilos' po stupen'kam s treskom, shumom i
grohotom...
Opyat' gde-to vnizu hlopnula dver' - vihr' vnezapno izmenil napravlenie
i ponessya obratno, vverh: u-u-u!..
Potryasennye prohozhie smotreli, kak iz shirokogo okna na sorokovom etazhe
dvorca Apchhibossa Utrinosa odin za drugim vyletali chasovye v belyh kaskah i
neslis' v nebe, rasplastav ruki, slovno kryl'ya.
Sorok pyat' sbezhavshihsya po trevoge dyuzhih kamerdinerov s trudom
uderzhivali u okna rvushchegosya iz ih ruk v nebo tshchedushnogo diktatora.
A chto zhe Nik?.. Kogda skvoznyak izmenil napravlenie, Nik snova
pricepilsya zapasnym kryuchkom s leskoj k pidzhaku Bul' Buresa. Nik nadeyalsya,
chto s takim tyazhelym yakorem ego daleko ne uneset.
Uvy, eto ne pomoglo...
V etot den' zvezdochet Sirius nablyudal iz svoego okna nevooruzhennym
glazom udivitel'noe zrelishche.
Snachala po nebu proneslas' bol'shaya gruppa meteoritov, do strannosti
napominayushchaya figury lyudej. Sirius byl gotov poklyast'sya, chto vperedi na
kazhdom meteorite torchal kakoj-to belyj nakonechnik, izluchayushchij nezemnoe
siyanie.
Sirius ne znal, chto eto proneslas' lichnaya gvardiya diktatora v belyh
emalirovannyh kaskah.
A vsled za nimi promchalsya kakoj-to strannyj bochkoobraznyj snaryad s
krohotnym sputnikom.
|to proletel pervyj zamestitel' Glavnogo Ministra Bul' Bures, vokrug
kotorogo vrashchalsya na dlinnoj rybolovnoj leske povarenok Nik.
Sirius brosilsya k teleskopu, no udivitel'noe yavlenie bol'she ne
povtorilos'.
Apchhibossa Utrinosa udalos' spasti.
Ves' den' vnov' nabrannaya gvardiya diktatora hodila po vsem etazham
dvorca i ogromnymi gvozdyami nagluho zabivala okna.
A po zdaniyu raznosilsya moguchij hrap Tajfuna. Vremya ot vremeni on
prosypalsya i kashlyal - i togda po koridoram pronosilsya veter, s treskom
raspahivaya dveri i sryvaya tyazhelye barhatnye port'ery.
V otkrytom more
Bul' Bures i Nik leteli nad gorodom, nad vysokimi belymi zdaniyami i
razlapistymi pal'mami.
Vnizu promel'knula skorostnaya doroga, zabitaya kroshechnymi mashinami,
pustynnyj plyazh, a potom poshli plyasat' volny.
Veter posylal ih v ataku na bereg, i, slovno cepi bojcov, oni to
podnimalis', to zalegali, no neuklonno dvigalis' vpered i s groznym shumom
obrushivali na pesok vodopad seroj peny. Kazhdaya volna nabegala na bereg
snachala tol'ko odnim kraem beskonechnoj izvilistoj lenty, a zatem postepenno
podtyagivala vsyu lentu za soboj - i vdol' vsego plyazha voznikali penistye
vzryvy, odin za drugim, cherez ravnye promezhutki vremeni. Kazalos', chto po
beregu bili iz mnozhestva orudij, kazhdoe iz kotoryh strelyalo vsled za
drugimi.
A potom nastupala drugaya beskonechnaya volna, i vse povtoryalos' snachala.
Vskore bereg ostalsya daleko pozadi, i Bul' Bures i Nik upali v vodu.
Nedarom sen'ora Bul' Buresa za glaza nazyvali bochkoj zhira - ego
mgnovenno vytolknulo na poverhnost'.
Nik plaval otlichno i poetomu srazu pererezal lesku, osvobozhdayas' ot
nenuzhnogo ballasta.
- Esli pomozhesh' dobrat'sya do berega, ya naznachu tebya samym starshim
pomoshchnikom Glavnogo Povara! - zavereshchal Bul' Bures.
- CHto ya, buksir? - otvetil Nik. - Plyvi sam!
- YA tebya obvinyayu v gosudarstvennoj izmene! - vskrichal Bul' Bures,
hlebnul solenoj vody i umolk.
Naletevshaya volna unesla proch' bolee legkogo Nika, i, kogda ona
umchalas' dal'she, on okazalsya slovno na dne glubokogo ushchel'ya. Pozadi vyrosla
novaya vysochennaya volna, na grebne kotoroj barahtalsya Bul' Bures. Kazalos',
sejchas ona obrushitsya vmeste s nim na Nika. No volna, kak i polagaetsya
volne, rezko osela, kak budto provalilas' na meste. I teper' Nik okazalsya
na grebne vodyanoj gory, a Bul' Bures - daleko vnizu, u ee podnozhiya.
- YA tebya ozolochu! - krichal on. - Ne uhodi!
Volna snova podnyala Nika na greben'. Nik izlovchilsya i snyal bashmaki.
Oni s bul'kan'em poshli ko dnu.
- Spasite! - razdalsya istoshnyj vopl' Bul' Buresa. - Policiya!
Nik uvidel sverhu, kak u grebnya sleduyushchej volny poyavilas' gigantskaya
akula.
Bul' Bures opyat' barahtalsya vnizu mezhdu dvumya gromadami voln i s
uzhasom smotrel na akulu, kotoraya visela nad nim. Akula zhadno smotrela na
Bul' Buresa. Vot ona otkryla skobastuyu past', sdelala chudovishchnyj pryzhok
i...
Volna unesla Nika vpered, i on ne uvidel besslavnoj gibeli vsesil'nogo
ministra.
I tol'ko sejchas Nik ispugalsya. Akuly! V zaliv zaplyli akuly! Kto
znaet, skol'ko ih podsteregaet ego na puti k beregu!
Volna snova ushla vpered, i Nik opyat' okazalsya v glubokoj vyemke. Novaya
volna vstala nad nim na dyby. V nej viselo neskol'ko akul. On yasno videl ih
krivye uhmylyayushchiesya rty, pohozhie na gigantskie podkovy.
"Vse, - podumal Nik. - Konec".
No tut prishlo spasenie. Volna neozhidanno shvyrnula vniz shirokuyu
korotkuyu dosku. I Nik mashinal'no obhvatil ee.
Akuly metnulis' k nemu, v to zhe mgnovenie volna podhvatila dosku s
Nikom, i on ponessya na grebne, okutannyj bryzgami. Vse zamel'kalo vokrug.
Ogromnaya sila mnogokilometrovogo priboya mchala ego k beregu.
Kogda v zalive net akul, mnogochislennye turisty gonyayut na osobyh
doskah, plastmassovyh i derevyannyh, po moguchim volnam priboya. Pravda, v
otlichie ot Nika, oni nosyatsya na doskah stoya, a ne lezha. Neredko dosku
vyryvaet iz-pod nog, i togda neudachniku prihoditsya rasschityvat' tol'ko na
svoi sily. Byvaet, chto uteryannye doski zatem dolgo shvyryaet po moryu gde
popalo. Odna iz takih dosok i ugodila v ruki Nika, poteryavshego uzhe bylo
nadezhdu na spasenie.
Staya akul gnalas' za Nikom, vspenivaya vodu. Akuly byli pohozhi na
torpedy.
Bereg vyrastal pryamo na glazah.
Gosudarstvennyj prestupnik
Pustynnyj plyazh byl useyan obryvkami gazet. Oni trepetali na vetru i
napominali podstrelennyh ptic.
Pod bambukovym navesom, nedaleko ot polosy priboya, sidelo dvoe
karabinerov. Ot raskalennyh sapog, broshennyh na pesok, podnimalsya par.
- Skoro smena, - skazal odin, vzglyanuv na chasy.
- Nu i zhara, - skazal drugoj, vytiraya platkom sheyu. - Uzh luchshe
patrulirovat' ulicy, chem sidet' bez tolku na etom idiotskom plyazhe. Tam po
puti mozhno hot' holodnogo piva vypit'... Smotri! - vdrug vskriknul on.
Na grebne volny k beregu priblizhalsya kakoj-to zagadochnyj temnyj
predmet. Blizhe, blizhe... Sledom za nim rezali vodu plavniki akul.
Karabinery vskochili.
V tu zhe sekundu volna obrushilas' na pesok. I kogda shlynul bushuyushchij
vodovorot peny, pered nimi okazalsya mal'chishka, krepko prizhimayushchij k grudi
dosku.
- Zdravstvujte, - oshalelo vypalil mal'chishka. - Horoshaya pogoda, pravda?
Karabinery vtashchili ego pod naves.
- Ty chto, s uma soshel? - zavopili oni, perebivaya drug druga. - Ves'
den' po radio peredayut, chto v zalive poyavilis' akuly!
- YA ne slyshal...
- Kak tebya zovut?
- Nik.
Karabinery pereglyanulis'.
- |to ty?!
Nik rasteryanno vzglyanul na gazetu, kotoruyu emu sunuli pod nos.
Posredine gazetnoj polosy bylo chto-to napechatano zhirnymi bukvami.
- YA ne umeyu chitat', - ispuganno otvetil Nik.
Odin karabiner shvatil ego za plecho, a drugoj gromko zachital
sleduyushchee:
OB¬YAVLENIE
Srochno razyskivaetsya gosudarstvennyj
PRESTUPNIK
IMYA: Nik.
PROFESSIYA: mladshij povarenok dvorcovoj kuhni.
VOZRAST: devyat' let.
CHERTY HARAKTERA: lzhivost', zlobnost', prestupnye naklonnosti.
OSOBYE PRIMETY: bez osobyh primet.
OBVINENIE: popytka sovershit' gosudarstvennyj perevorot,
a takzhe pohishchenie sen'ora Bul' Buresa.
- Net, eto ne ya! - zavopil Nik i popytalsya vyrvat'sya.
No karabiner derzhal ego krepko.
Togda Nik izlovchilsya i ukusil ego za palec, ruka srazu razzhalas'.
- Lovi! Derzhi! - orali karabinery, mchas' za Nikom. Oni delali smeshnye
pryzhki, budto pritancovyvali, - nastol'ko goryachij byl pesok.
U samoj ogrady plyazha, za kotoroj uzhe nachinalas' ulica, karabinery
nastigli Nika, sbili s nog i skrutili emu ruki za spinu.
- |to ne ya! Ne ya! Ne ya! - nadryvalsya Nik.
- Net, ty! - sopeli karabinery. - Imya shoditsya!
- V chem delo? - ryavknul chej-to bas. Za ogradoj poyavilsya kapral v
soprovozhdenii treh soldat. - Gde vashi sapogi, ya vas spr-r-rashivayu?
Karabinery shchelknuli golymi pyatkami:
- Zaderzhan pri popytke k begstvu! Zvat' - Nik. CHerty haraktera tozhe
shodyatsya: lzhivost', zlobnost'! Za palec ukusil!
- YA nechayanno, - zahnykal Nik.
- Vzyat'! - Kapral garknul tak, chto koncy ego usov vzleteli vverh.
Genial'noe predlozhenie
Apchhibossa Utrinosa
Apchhiboss Utrinos pochtitel'no postuchal sognutym pal'cem v ogromnuyu
dver'.
- Vhodi, - poslyshalsya hriplyj golos Tajfuna.
Dyuzhij kamerdiner vo frake raspahnul dver', i Apchhiboss Utrinos yurknul
v zal.
- Nu chto tam? - Tajfun sidel v bol'shom chernom bassejne po gorlo v
holodnoj vode. On iznyval ot zhary.
- YA hotel napomnit' o vashem velikodushnom obeshchanii, - robko skazal
Apchhiboss Utrinos.
- Kakom takom obeshchanii? - prorychal Tajfun.
- |-e... Vy obeshchali dat' nam nebol'shoj zaem, i ya...
- Malo li chto ya obeshchal! - burknul Tajfun, i v bassejne zahodili volny.
- Skol'ko tebe ni davaj, vse malo!
- Pomiluj Bog, - vsplesnul rukami Apchhiboss Utrinos. - YA volnuyus' ne o
sebe, a o narode!
- Kakom... narode?! - opeshil Tajfun.
- O moem narode... - skonfuzilsya Apchhiboss Utrinos.
- CHto??? - ryavknul Tajfun.
- YA... YA...
- Molchat'! Mnogo na sebya beresh'! Kem ty byl neskol'ko let nazad, kem?
- Batrakom, - pokrasnel Apchhiboss Utrinos. - No...
- A potom?
- Prodavcom. No ya...
- A zatem?
- Konduktorom. No oni...
- Eshche?
- Parikmaherom. No my...
- A dal'she?
- Serzhantom. No vy...
- YA dal tebe vse! - samodovol'no zakonchil Tajfun. - Vlast', bogatstvo,
slavu!
- Vy menya nepravil'no ponyali, - vzmolilsya Utrinos. - U menya k vam
delovoe predlozhenie. YA proshu deneg dlya togo, chtoby postroit' tyurem... nu
hotya by... na sem' millionov mest. Sami ponimaete - chtoby v korne presech'
vse vozmozhnye i nevozmozhnye besporyadki i myatezhi! Postepenno, pomalen'ku, s
Bozh'ej pomoshch'yu upryachem vseh! Tish' i blagodat'. Nikakih volnenij.
- Vseh?.. - otoropel Tajfun.
- Vseh!
- Ves' narod?
- Ves'!
- Genial'no! - voskliknul Tajfun.
- Staraemsya... - potupilsya Apchhiboss Utrinos. - Po mere sil.
- Ruku! - reshitel'no skazal Tajfun.
Apchhiboss Utrinos priblizilsya i blagogovejno pozhal protyanutyj palec.
- Zamechatel'no! Kakaya mysl'! - voskliknul Tajfun i vdrug zaoral: -
Vseh??? A kto budet na nas rabotat'?
Apchhiboss Utrinos, pokachivayas' ot krika Tajfuna, nichego ne otvetil i
rasteryanno chihnul neskol'ko raz podryad.
- Idiot! - zayavil Tajfun. - Nu, ladno. Na million mest ya, tak i byt',
soglasen. |to eshche kuda ni shlo. No tol'ko stoyachih mest! Tyur'ma ne kurort!
- Slushayus'! - vypalil Apchhiboss Utrinos.
- Idite!
- Est' eshche odin vopros, - zamyalsya Utrinos. - Segodnya utrom, kogda u
vas byl kashel'...
- Nu?
- ...i vo dvorce podnyalsya strashnyj skvoznyak...
- Nu, dal'she, dal'she?
- ...mnogih gvardejcev vyshvyrnulo v okno. |to pustyaki. No... bessledno
ischez Bul' Bures.
- CHepuha. Nevelika poterya. Najdem drugogo. Trudno najti horoshego
shofera, a ministra - para pustyakov. Vas zhe ya nashel!
- Pravitel'stvo s vami polnost'yu soglasno. No my podozrevaem, chto odin
mal'chishka...
- Povesit'! - prikazal Tajfun.
- Pravitel'stvo? - udivilsya Utrinos.
- Idiot! Mal'chishku!
- On rabotal povarenkom...
- Vremya - den'gi. Mne nekogda slushat'... Rasstrelyat'!
- Vy zhe skazali - povesit'?!
- Nu, mozhno i pozhiznennoe zaklyuchenie. Na vybor.
- Bogatyj vybor, - hihiknul Apchhiboss Utrinos.
Diktator diktuet dekrety
Rech' Apchhibossa Utrinosa na zasedanii kabineta ministrov byla
predel'no kratkoj.
- Zakon - eto ya, - zastenchivo soobshchil on, oglushitel'no vysmorkalsya i
sel.
Razdalsya shkval aplodismentov. Ministrov bylo ni malo ni mnogo 114: iz
nih 74 s portfelyami, 39 bez portfelej i odin s chemodanom. General Trah
Tah-Tah odnazhdy zayavil, chto emu, kak voennomu ministru, ne solidno, slovno
soplivomu shkol'niku, rashazhivat' s kakim-to portfelem. I Apchhiboss Utrinos
pozhaloval emu gromkij titul ministra s chemodanom, chto ves'ma pol'stilo
samolyubivomu generalu.
Vo-pervyh, kak on schital, eto sozdavalo emu slavu cheloveka kipuchej
energii, kotoromu ne siditsya na meste i kotoryj vse vremya v raz®ezdah, v
zabotah o gosudarstve.
Vo-vtoryh, teper' pri gruppovyh s®emkah dlya gazet stol'
mnogochislennogo kabineta ministrov emu ne prihodilos' vytyagivat' sheyu iz
zadnih ryadov, chtoby popast' v ob®ektiv. On po pravu zanimal odno iz
central'nyh mest ryadom s Apchhibossom Utrinosom i Bul' Buresom. I vse iz-za
svoego chemodana, obil'no zalyapannogo naklejkami vseh stolic mira. CHemodan
pridaval vsej gruppe strashno delovoj vid. Kstati skazat', on byl sovershenno
pust. A naklejki generalu prisylali po pochte, potomu chto on byl bol'shoj
domosed.
Mezhdu prochim, esli vam kogda-nibud' predstavitsya vozmozhnost' vzglyanut'
na eti fotografii, ne zabud'te obratit' vnimanie na dlinnogo toshchego
ministra v sovinyh ochkah, ch'ya golova vsegda torchit nad vsej gruppoj, hotya
ego i stavyat v samyj poslednij ryad. |to ministr inostrannyh del Notus
Memorandum. Ego zlopoluchnyj rost - odin metr devyanosto odin santimetr! -
chut' bylo ne navlek na nego gnev Apchhibossa Utrinosa. Diktator ne mog
perenosit', chtoby hot' kto-to na snimke byl vyshe ego. Kar'ere Notusa
Memoranduma grozila opasnost'. No posle glubokih razdumij i mudryh sovetov
zvezdocheta Siriusa on prinyal sleduyushchee reshenie: esli bez ushcherba dlya
zdorov'ya nel'zya ukorotit' svoj rost, to ostaetsya tol'ko odno: vovremya stat'
na koleni, tem bolee chto na snimkah eto nikak ne zametno. Tak on sravnyalsya
rostom so vsemi i spas svoyu golovu.
S teh por kak Notus Memorandum uzhe ne mog vydelyat'sya iz obshchej massy,
on stal uzhasno mnitel'nym, chto ne moglo ne otrazit'sya na mezhdunarodnyh
delah ostrova. Odnazhdy, kogda posol Francii sovershenno sluchajno zabyl s nim
pozdorovat'sya, Notus Memorandum, obozlivshis', otpravil emu oficial'noe
pis'mo, v kotorom ob®yavlyal, chto s zavtrashnego dnya ih strany nahodyatsya v
sostoyanii vojny. Ego spaslo tol'ko to, chto v tot den' bylo pervoe aprelya i
on sumel opravdat'sya, nazvav svoe pis'mo bezobidnoj pervoaprel'skoj shutkoj.
Vo vseh svoih bedah Notus Memorandum vinil generala Trah Tah-Taha. Na
to u nego bylo mnogo prichin. Pervaya - on schital, chto chemodan s zagranichnymi
naklejkami bol'she podhodit emu kak ministru inostrannyh del; vtoraya - kto,
kak ne general Trah Tah-Tah, posovetoval Apchhibossu Utrinosu ne
udovletvoryat' ego, Notusa Memoranduma, pros'bu, kotoraya zaklyuchalas' v tom,
chto, uchityvaya ego rost, emu sleduet vo vremya gruppovyh s®emok dlya gazet
lezhat' pered pervym ryadom.
Sobstvenno, i vse ostal'nye ministry tozhe vrazhdovali mezhdu soboj.
Ministr sporta - s ministrom fizkul'tury, ministr tajnoj policii - s
ministrom syska, ministr gazet - s ministrom zhurnalov, ministr informacii -
s ministrom donosov, ministr monumental'nyh pamyatnikov - s ministrom
gipsovyh byustov i t.d.
- Itak, gospoda, vashe mnenie? - sprosil Apchhiboss Utrinos, kogda
aplodismenty utihli.
- Monumental'no! - voskliknul ministr pamyatnikov i byustov.
- ZHelezno! - zayavil ministr rudnyh bogatstv.
- Potryasayushche! - ryavknul ministr informacii.
- Fenomenal'no! - otkliknulsya ministr nauchnyh otkrytij.
- Prelestno! - probleyal ministr tancev i dozvolyaemyh piruetov.
Ochered' postepenno doshla do voennogo ministra. General Trah Tah-Tah
mirno hrapel, polozhiv golovu na ruki. Zasedanie kabineta ministrov nachalos'
v chas dnya, i poetomu on ne uspel vyspat'sya. Dazhe aplodismenty ministrov ne
smogli ego razbudit'.
Notus Memorandum ne bez zloradstva bol'no tolknul spyashchego generala v
bok.
General s grohotom uronil svoj pustoj chemodan, vskochil i oshalelo
vypalil, ustavivshis' na Apchhibossa Utrinosa:
- My pobedim!
V nastupivshej tishine poslyshalsya chej-to robkij smeshok.
- Kto? - zaoral Apchhiboss Utrinos.
V konce stola - dlinnogo, pyatidesyatimetrovogo chernogo parallelogramma
- podnyalsya nizen'kij lysyj sub®ekt s ottopyrennymi ushami. Solnce, padavshee
iz okna, prosvechivalo ushi naskvoz', i poetomu u nego byl takoj vid, kak
budto ego tol'ko chto zhestoko nadrali za ushi.
- YA, - pisknul on.
- Kto? - snova sprosil Apchhiboss Utrinos.
- Ministr shkol i... ban', - zapinayas' proiznes chelovek s krasnymi
ushami.
- S segodnyashnego dnya vy napolovinu razzhalovany, - zayavil Apchhiboss
Utrinos. - S segodnyashnego dnya vy ministr shkol, i tol'ko!
- Slushayus'! - vshlipnul byvshij ministr shkol i ban', a nyne tol'ko
ministr shkol.
- Pochemu on plachet? - udivilsya diktator. - |to ochen' podozritel'no.
- On plachet potomu, chto v nashej strane net ni odnoj shkoly, - zahihikal
Notus Memorandum.
- Razve? - s oblegcheniem vzdohnul Apchhiboss Utrinos i blagodushno
kivnul korotyshke s rozovymi ushami. - Ladno, mozhesh' ostavat'sya, kem byl.
- Slushayus'! - zasiyal byvshij ministr shkol, a teper' snova ministr shkol
i ban'.
Teper' vse vzglyady opyat' ustremilis' na generala Trah Tah-Taha.
- General, - laskovo sprosil Apchhiboss Utrinos, - a vashe mnenie?
General tupo oglyadelsya po storonam i, tak kak nikto ne osmelilsya emu
podskazat', o chem ego sprashivayut, bryaknul naobum:
- Pryanikom!
- CHto? - otoropel Apchhiboss Utrinos. - Kakim... pryanikom?
- Pryanikom! - upryamo povtoril general. - Pryanikom i knutom!
Diktator ispuganno nazhal knopku.
V dveryah besshumno poyavilis' dvoe sanitarov s nosilkami.
- S narodom nado obrashchat'sya tak, - po-voennomu otchekanil general Trah
Tah-Tah, - pryanikom i knutom! Knutom i pryanikom!
Apchhiboss Utrinos sdelal znak sanitaram - oni ischezli tak zhe
nezametno, kak i poyavilis', - vstal i reshitel'no napravilsya k generalu. Tot
rasteryanno zamorgal glazami. Apchhiboss Utrinos sunul ruku v karman.
Poserevshij ot straha general rezko otshatnulsya i, pyhtya, kak parovoz,
pomchalsya vokrug stola. Apchhiboss Utrinos - za nim. Tak oni molcha sdelali
neskol'ko krugov na glazah izumlennyh ministrov. Notus Memorandum
potihon'ku vskrikival:
- Tak ego! Ego - tak!..
Apchhiboss Utrinos ponyal, chto generala emu ne dognat', i blagorazumno
ostanovilsya. Trah Tah-Tah sdelal eshche odin krug i neozhidanno dlya sebya
natknulsya pryamo na Apchhibossa Utrinosa. Raz! I na grudi u nego zasverkal
novehon'kij orden, kotoryj lovko nacepil emu na grud' Apchhiboss Utrinos.
- Izumitel'nyj lozung, general! - voskliknul diktator. - |ti slova
dolzhny stat' devizom nashego ostrova! "Pryanikom i knutom! Knutom i
pryanikom!" Zamechatel'no! Tol'ko neobhodimo nebol'shoe, krohotnoe utochnenie.
Nuzhno dobavit': "I eshche raz knutom!"
- Genial'no!.. Monumental'no!.. ZHelezno!.. - snova zashelestelo za
stolom.
Notus Memorandum zavistlivo prosheptal:
- Vezet zhe lyudyam!
- A teper' ostalos' utryasti koe-kakie melochi, - skazal Apchhiboss
Utrinos. - YA schitayu, chto Grom i ego ucelevshie bandity dolzhny byt' otpushcheny
na volyu.
- K-kak??? - gromoglasno voskliknuli vse 114 ministrov.
- Na nosu vybory, gospoda, - strogo skazal Apchhiboss Utrinos. -
Razumeetsya, narod lyubit menya! No... vse zhe nado podstrahovat'sya. Inogda
prihoditsya schitat'sya i s obshchestvennym mneniem.
Ministry nedovol'no zagudeli.
- Uspokojtes', gospoda, - podnyal ruki Apchhiboss Utrinos. - Na
sleduyushchij zhe den' posle vyborov my vseh ih perehvataem poodinochke. - I
skromno dobavil: - Tajfun priderzhivaetsya togo zhe mneniya.
- Prelestno!.. Potryasayushche!.. Fenomenal'no!.. - privychno zapeli
ministry.
- Poka vse, gospoda, - zakonchil Apchhiboss Utrinos. - Mne eshche nado
podgotovit' moyu genial'nuyu rech'.
Vecherom on proiznes etu genial'nuyu rech' na Central'noj ploshchadi pri
bol'shom skoplenii naroda:
- Damy i gospoda! Soldaty, rabochie, moryaki, kuharki, shvejcary i
sotrudniki muzeya voskovyh figur! S vami govoryu ya, vash Apchhiboss Utrinos!
Skoro vybory. YA vas prizyvayu: golosujte za samogo dostojnogo - za menya. YA
nadeyus', chto vy ne podvedete, deti moi. - V golose poslyshalos' nepoddel'noe
rydanie, svoej rech'yu on neozhidanno rastrogal samogo sebya.
Tolpa nachala potihon'ku rashodit'sya, uzhe bol'she ne ozhidaya ot ego rechi
nichego horoshego.
CHerez polchasa na ploshchadi ne ostalos' nikogo, krome trinadcati tysyach
syshchikov, chlenov ih semej i dal'nih rodstvennikov.
- Vse razoshlis', - soobshchil Notus Memorandum diktatoru, sdelavshemu
ocherednuyu vyrazitel'nuyu pauzu.
- Oni ne razoshlis', - strogo popravil ego Apchhiboss Utrinos. - Oni
pospeshili vypolnyat' moi prizyvy.
Besslavnyj konec
znamenitogo syshchika
- Zaklyuchennyj No 14912.
- YA.
- Vy svobodny...
Grom otkryl glaza - cherez rzhavuyu reshetku okna v kameru prosachivalsya
utrennij svet.
Neuzheli eto tol'ko pokazalos'?
Nu net zhe! Po dlinnomu tyuremnomu koridoru opyat' gulko raznosyatsya
tyazhelye shagi. I snova lyazg zaporov i ravnodushnyj golos nadziratelya:
- Zaklyuchennyj No 14913.
- YA.
- Vy svobodny.
Grom vstrepenulsya i vstal, chut' ne zadevaya golovoj nizkij kamennyj
potolok. Teper' shagi nadziratelya priblizhalis' k ego kamere: tum-tum-tum...
Dolgij pronzitel'nyj skrezhet klyucha v zamke.
Tyaguchij skrip dveri.
- Zaklyuchennyj No 14914.
- YA.
- Vy svobodny.
CHerez dva chasa tarahtyashchij kater uvozil pervuyu gruppu byvshih
zaklyuchennyh na Zelenyj ostrov.
Vse dal'she i dal'she uplyval nazad mrachnyj ostrovok s gromadoj tyur'my.
Vse kak zavorozhennye smotreli na priblizhayushcheesya poberezh'e s beloj
polosoj priboya, na verhushki korolevskih pal'm i evkaliptov, vzdymayushchihsya
nad zelen'yu kustarnika, i na dalekie volnistye gory.
Grom sidel na nosu katera, zadumchivo obhvativ koleni dlinnymi
zagorelymi rukami. Teplyj veter puzyril ego zelenuyu rubahu, trepal borodu i
vyhvatyval tusklye iskry iz sigarety, krepko zazhatoj v gubah.
- Grom, - tihon'ko okliknula ego smuglaya devushka s dlinnymi
zolotistymi volosami, - neuzheli nas i vpryam' vypustili? - I pokosilas' na
karabinerov, azartno igrayushchih v karty na korme.
Grom usmehnulsya:
- A ty i poverila? Ved' skoro vybory... Novyj obman. Uveren, na
sleduyushchij zhe den' posle vyborov nas vnov' upryachut za reshetku.
Devushka vzdohnula.
- Slushaj, Molniya. - Grom ponizil golos. - Za vremya, kotoroe nam
milostivo predostavil Utrinos, my dolzhny mnogoe sdelat'. Peredaj vsem
nashim: sbor cherez nedelyu u Hose. On razdobudet lodku. No tol'ko smotrite,
chtoby za soboj hvost ne pritashchit'.
Motorist sbavil oboroty, i kater myagko tknulsya v zashipevshij pesok.
Byvshie zaklyuchennye sprygnuli na bereg i, ne bez ehidstva pomahav na
proshchanie svoim prezhnim konvoiram, pobreli k shosse.
Na avtobusnoj ostanovke stoyala ochered' - gruppa muzhchin v belyh
polotnyanyh kostyumah i modnyh solomennyh shlyapah s zagnutymi polyami. Ih bylo
rovno stol'ko, skol'ko lyudej dostavil na bereg kater.
- Provozhatye, - zasmeyalsya Grom.
Iz-za povorota vynyrnul avtobus, i solomennye shlyapy zasuetilis',
ustupaya dorogu Gromu i ego sputnikam.
- Nu chto vy! - voskliknul Grom i sdelal galantnyj zhest rukoj. -
Snachala vy. Vy zhe prishli ran'she nas. Net, net i net! Prezhde vsego -
poryadok!
Delat' nechego, i, smushchenno poezhivayas', solomennye shlyapy polezli v
avtobus.
Grom mgnovenno zahlopnul dvercy za poslednim iz nih.
- Ku-ku! - nasmeshlivo prokrichala Molniya, i avtobus ukatil.
Vse rashohotalis'.
CHerez polchasa Grom i ego druz'ya svobodno - horoshee slovo! -
razmestilis' v sleduyushchem, pochti pustom avtobuse.
Bodro gudel motor. Derev'ya po obeim storonam shosse ubegali nazad.
- Proklyat'e! - vnezapno skazal Grom.
Solomennye shlyapy podzhidali na sleduyushchej ostanovke. Ih avtobus stoyal
ryadom, i shofer kolotil po skatu nogoj, delaya vid, chto spustila shina.
Grom peregnulsya cherez peregorodku i chto-to shepnul parnishke-shoferu.
Tot podmignul i pribavil gazu.
Avtobus so svistom pronessya mimo otchayanno razmahivayushchih rukami
solomennyh shlyap i okutal ih edkoj rozovoj pyl'yu.
No ot nih ne tak-to prosto bylo izbavit'sya. Kogda na otkrytom
prostranstve hvost pyli stalo snosit' v storonu, shofer, vzglyanuv v bokovoe
zerkal'ce, korotko skazal:
- Szadi!
V kakom-to desyatke metrov za nimi kak ni v chem ne byvalo sledoval
avtobus so "spushchennoj" shinoj.
- Pochinili... - hmyknula Molniya.
Avtobus vorvalsya v stolicu i pomchalsya po shumnym ulicam.
Grom snova chto-to shepnul shoferu, i on, sbaviv hod, otkryl dvercy.
- Davaj po odnomu! - skomandoval Grom.
Molniya i eshche neskol'ko chelovek uspeli vyprygnut' i zateryat'sya v
ulichnoj sutoloke, zatem tol'ko solomennye shlyapy opomnilis' i, v svoyu
ochered', stali vyskakivat' na hodu, natykayas' na prohozhih i oprokidyvaya
lotki s fruktami.
...V konce koncov Grom ostalsya odin. On spokojno vylez iz avtobusa u
starinnoj kreposti, zamykayushchej naberezhnuyu. Iz drugogo avtobusa, kotoryj
ostanovilsya ryadom, vyshel poslednij iz solomennyh shlyap - tolstyj korotyshka s
puhlym portfelem. |to byl znamenityj syshchik Nyuh Sled.
Grom dolgo brodil po staromu gorodu, gde gigantskie derev'ya stoyali
posredine ulic, po uzkim pereulkam, tesno zastroennym dvuhetazhnymi domikami
s azhurnymi metallicheskimi balkonchikami...
Nyuh Sled ne otstaval. On hodil za nim po pyatam kak privyazannyj.
Znamenityj syshchik uzhe zaparilsya - na spine u nego rasplyvalos' bol'shushchee
mokroe pyatno, napominayushchee krugloe blyudo.
- Nu chto, hvatit? - oglyanulsya na syshchika Grom. I pobezhal. - Ne
otstavaj, druzhok!
Nyuh Sled, pyhtya, pripustilsya za nim...
Na odnoj iz ploshchadej stolicy stoyal monumental'nyj pamyatnik Apchhibossu
Utrinosu, odin iz 7085 pamyatnikov, vozvedennyh v stolice za pervye dva
mesyaca ego pravleniya. No etot monument byl osobym. On izobrazhal diktatora
verhom na bykopodobnom kone. Na postamente bylo vysecheno:
Konnyj pamyatnik No 1
GOLOVNYE UBORY SNIMATX OBYAZATELXNO
Mimo etogo pamyatnika razreshalos' prohodit' tol'ko s nepokrytoj
golovoj. Za etim den' i noch' sledili special'nye agenty. Kazhdogo, kto
narushal eto pravilo, zhdali katorzhnye raboty v dremuchih dzhunglyah. No zhiteli
goroda vovse ne speshili snimat' shlyapy i berety, zavidev pamyatnik. Oni
prosto predpochitali obhodit' ploshchad' storonoj. I agenty iznyvali ot skuki.
Bystro svernuv na ploshchad', Grom vdrug uvidel pered soboj toshchego
nevzrachnogo brodyagu v gryaznoj zalatannoj odezhde i dyryavoj shlyape. Porazhennyj
Grom ostanovilsya. Pered nim byl pereodetyj Apchhiboss Utrinos. Gromu bylo
izvestno, chto tot lyubit vsyakie maskaradnye shtuki i, pereodevayas' vo vsyakuyu
rvan', sovershaet "hozhdenie v narod" - podslushivaet razgovory prohozhih. No
vstretit'sya vot tak, licom k licu!
Apchhiboss Utrinos, tozhe uznav vraga, kotoryj dostavil emu na sude
nemalo nepriyatnyh minut, zatryassya ot straha. Konechno, Utrinos znal, chto
Grom segodnya vypushchen na svobodu, odnako stolknut'sya s nim nu nikak ne
rasschityval! A esli Grom vzdumaet otomstit'? CHto delat'?
- Na pomoshch'! - pisknul diktator i pomchalsya k svoemu pamyatniku.
Iz-za ugla vyletel zapyhavshijsya Nyuh Sled i natknulsya na svoego
podnadzornogo.
- Tss... - Grom prilozhil palec k gubam i podmignul. - Glyan'!
Nyuh Sled kak zacharovannyj ustavilsya na brodyagu v dyryavoj shlyape,
kotoryj bezuspeshno pytalsya zalezt' na "Konnyj pamyatnik No 1". Utrinos
schital, chto tam sejchas samoe bezopasnoe mesto.
Neskol'ko agentov, rastyagivaya udovol'stvie, medlenno-medlenno
shodilis' s raznyh storon k stol' redkoj dobyche.
Nyuh Sled mgnovenno vzvesil v ume: hodit' po zhare za Gromom - ne veliko
udovol'stvie. Ne luchshe li arestovat' etogo zlonamerennogo brodyagu?
Zamechatel'naya vozmozhnost' otlichit'sya! Razumeetsya, Nyuh Sled i ne podozreval,
chto pered nim sam Apchhiboss Utrinos.
Ne uspeli agenty opomnit'sya, kak Nyuh Sled, sobrav poslednie sily,
meteorom promel'knul mimo nih i s razbegu prygnul na spinu "brodyagi".
Znamenityj syshchik vertel golovoj i krichal:
- Ne podhodite! Moya dobycha! YA pervyj zametil!
No agenty tozhe ne hoteli upuskat' sluchaya otlichit'sya. Nachalas'
otchayannaya potasovka, v kotoroj bol'she vsego dostalos' diktatoru.
Grom hohotal vo vse gorlo. Ego smeh gulko raznosilsya po ploshchadi.
Otvesiv "brodyage" ocherednuyu opleuhu, Nyuh Sled vdrug pristal'no
posmotrel na nego, ahnul i na chetveren'kah popolz s mesta poboishcha. A
chetvero agentov - gde im, melkim soshkam, lichno znat' Apchhibossa Utrinosa! -
prodolzhali kolotit' vsesil'nogo pravitelya, kotoryj s perepugu vopil na ves'
gorod:
- Spasite! Pomogite!
...Vecherom sostoyalos' ekstrennoe soveshchanie kabineta ministrov v
voennom gospitale. Zabintovannyj s nog do golovy Apchhiboss Utrinos lezhal na
vysokoj krovati i grozno smotrel na vseh odnim glazom. Sobstvenno, tol'ko
etot glaz i yavlyalsya edinstvennym mestom, kotoroe ne bylo zabintovano.
Na ekstrennom zasedanii reshalsya odin vopros: kak postupit' s Nyuh
Sledom?
S odnoj storony - nesomnennyj geroizm, proyavlennyj im v bor'be s yavnym
prestupnikom, ne tol'ko ne snyavshim shlyapu, no i pytavshimsya - o, uzhas! -
oskvernit' svoej gnusnoj osoboj nacional'nuyu svyatynyu - "Konnyj pamyatnik No
1". Nyuh Sled zhe ne podozreval, chto pered nim sam Apchhiboss Utrinos.
S drugoj storony, chto ni govori, a diktatoru vse zhe dostalos' izryadno!
"Nagradit' tak, chtoby nakazat'!" - s trudom nachertal Apchhiboss Utrinos
na liste bumagi.
- Nagradit'... - zadumalsya ministr ordenov i medalej.
- Nakazat'... - probormotal ministr yusticii.
- YA ponyal, - prosiyal tupoj general Trah Tah-Tah, vpervye proyavivshij
koe-kakie probleski soznaniya. - Nado nagradit' tak, chtoby nagrada v to zhe
vremya byla nakazaniem.
Kabinet ministrov zasedal celyh dva dnya i postanovil: nagradit' Nyuh
Sleda medal'yu "Za osobye uslugi".
|to byla edinstvennaya v svoem rode medal', sdelannaya po special'nomu
zakazu pravitel'stva. Medal' vesila dva puda! I Nyuh Sledu prishlos' ee
nosit'... nosit', poka na drugoj den' on ne utonul v reke vo vremya nochnogo
dezhurstva na mostu, kogda iz lyubopytstva sovershenno sluchajno peregnulsya
cherez perila.
Podzemnyj hod
Kap-kap-kap...
Tyazhelaya kaplya neslyshno sorvalas' s potolka i, na mgnovenie sverknuv v
tonen'kom solnechnom luche, snova ischezla, a potom razdalsya korotkij gluhoj
zvuk "pok!" - kaplya udarilas' o pol.
Nik sidel v uglu kamery i ne otryval vzglyada ot okonca, iz kotorogo
padal luch solnca. Okonce bylo ne bol'she spichechnoj korobki, i poetomu na nem
ne bylo reshetki.
Luch solnca rassekal temnuyu kameru popolam. On byl pohozh na tolstuyu
svetyashchuyusya verevku, protyanutuyu mezhdu okoncem i dver'yu.
Za dver'yu slyshalsya strannyj zvon. Kazalos', chto zvenyat sotni malen'kih
kolokol'chikov. Zvon to priblizhalsya, stanovyas' gromkim, otchetlivym, to
udalyalsya, pochti propadaya sovsem. |to prohazhivalsya po dlinnomu koridoru
tyuremshchik so svyazkoj klyuchej. Klyuchi byli nanizany na bol'shoe metallicheskoe
kol'co.
Kap-kap... Dzin'-dzin'...
Tishina napolnena strannymi zvukami. I eti zvuki - kakie-to dalekie,
priglushennye. Vot gde-to myagko hlopnula dver', proshelesteli ch'i-to shagi,
zazveneli klyuchi.
I vnezapno... Vnezapno po kamennym plitam pola probezhala izvilistaya
treshchina - razdalsya grohot! Nika podbrosilo vverh, i on svalilsya pryamo v
shirokij prolom, obrazovavshijsya posredine kamery.
Padaya, on uspel zametit', chto iz-pod dveri, sorvannoj s petel', torchat
nogi tyuremshchika v polosatyh noskah i mohnatyh domashnih tapochkah.
Nik upal na kuchu peska.
Pered nim s fonarem v rukah stoyali kakoj-to ryzheborodyj velikan i
vysokaya zolotovolosaya devushka.
- Ty kto? - izumilis' oni. - A gde zhe Dozhd'?
- Ego kuda-to pereveli... - opeshil Nik. - A vy kto?
- Grom, - prostodushno otvetil ryzheborodyj. - I Molniya.
- Grom? - ahnul Nik. - Molniya? Vresh'!
Vdrug zavyla sirena. Poslyshalsya topot nog.
- Bezhim! - vskriknula devushka i skrylas' v temnom podzemnom hode. Nik
nyrnul vsled za nej v laz, i oni popolzli.
Szadi pyhtel Grom.
Vskore poyavilsya yarkij svet vyhoda.
- Ne strelyat'! - poslyshalsya szadi istoshnyj vopl'. - Brat' zhiv'em!
|to krichal nachal'nik tyur'my Kamer Kazematus, ottalkivaya ohrannikov s
karabinami ot podzemnogo hoda.
- Menya voz'mesh'!.. - zasopel Grom.
Kamer Kazematus pervym protisnulsya v laz i srazu zhe beznadezhno
zastryal. On byl tolst, kak bochka.
- Tashchite nazad! - zavereshchal Kamer Kazematus.
Legko skazat'! On tak prochno zakuporil soboyu prohod, chto, kak ni
bilis' ohranniki, ne mogli dazhe sdvinut' ego s mesta.
Ni tuda ni syuda!
Prishlos' poslat' za lebedkoj.
- Nu skoro vy tam? - zanyl Kamer Kazematus cherez neskol'ko minut.
- Sejchas, sejchas! Nesut! - vskrichali ohranniki.
- Oj! Aj! Spasite! - vdrug zadergalsya Kamer Kazematus. - Ne podhodi,
ne podhodi! Plyunu!
- YA tebe plyunu! - poslyshalsya golos Groma.
Ohranniki bespomoshchno zametalis' u laza.
- YA ego derzhu! Derzhu! - oral Kamer Kazematus. - Otpusti-i!
Potom Kamer Kazematus zatih.
Ohranniki pereglyanulis'.
- A mozhet... - skazal odin iz nih i na vsyakij sluchaj ostorozhno ukolol
shtykom nogu nachal'nika - noga srazu podprygnula vverh. - ZHiv!
Nakonec v podpol'e spustili lebedku. Ohranniki zakrepili kanat vokrug
nog Kamer Kazematusa i vzyalis' za ruchku.
Medlenno, santimetr za santimetrom, on popolz iz nory. Eshche nemnogo,
eshche... Bum! On vyletel, slovno probka iz butylki. Vo rtu u nego torchal
nosovoj platok, a na lbu flomasterom bylo napisano: "YA - durak".
Ohranniki odin za drugim rinulis' v laz, no bylo pozdno: beglecov i
sled prostyl.
Grom i Molniya
- Kak ty tam okazalsya? - sprosila u Nika Molniya.
- A razve vy ne menya spasali? - naivno otvetil Nik.
- Tebya, tebya, - ulybnulsya Grom. - No ty vse zhe rasskazhi, kak ty tam
ochutilsya.
Ogon' burno pozhiral suhie such'ya. Otbleski kostra plyasali na licah
Groma i Nika, na zolotistyh volosah Molnii, na gladkih valunah i stvolah
vysochennyh kokosovyh pal'm, gustoj stenoj stoyashchih na beregu zateryannogo v
dzhunglyah ozera.
- Tak... - skazal Grom, kogda Nik povedal o svoih priklyucheniyah. - Ty
tol'ko ne obizhajsya, Nik, no my pytalis' osvobodit' sovsem ne tebya.
- My dazhe ne znali, chto v etoj kamere sidish' imenno ty, - dobavila
Molniya.
- A esli by znali? - nadulsya Nik.
- Nik, - probasil Grom, - ne govori gluposti. Nu konechno zhe, my
postaralis' by i tebya kak-nibud' vyzvolit'. No na etot raz tebe prosto
povezlo.
- A vy pravda... Grom i Molniya? - nereshitel'no sprosil Nik i smutilsya.
- Da, - zasmeyalas' devushka. - Grom i Molniya.
- Nastoyashchie-nastoyashchie?
- Nastoyashchie-nastoyashchie, - skazal Grom.
- A chem vy dokazhete?
- To-to i ono, chto nichem, - vzdohnula Molniya.
- Esli by vy byli nastoyashchie Grom i Molniya, - prodolzhal Nik, - vy by
uzhe davno razrushili dvorec Apchhibossa Utrinosa.
- Bez Dozhdya my nichego ne mozhem sdelat', - pechal'no skazal Grom. - My
bez Dozhdya nichto. Kogda Dozhd' polivaet lesa i polya iz svoej volshebnoj lejki,
ya radostno grohochu v nebe...
- A ya tancuyu v tuchah, - podhvatila Molniya, - i raschishchayu les ot staryh,
prognivshih derev'ev. A inogda, - glaza u nee zasverkali, - ya podzhigayu
ogromnye doma sen'orov!
- No ty inogda podzhigaesh' vse chto popalo, - provorchal Grom. - Togda ya
grohochu, krichu na tebya, hotya i znayu, chto ty ne vinovata.
- YA ne vinovata. - Molniya prizhala ruki k grudi. - |to kovarnyj Tajfun,
byvaet, podhvatyvaet i rasseivaet moi strely. I ya uzhe nichego ne mogu
podelat'! No Dozhd'... YA togda zovu ego na pomoshch', i on bystro tushit pozhar.
- Aga, - soglasilsya Nik. - Kogda u nas v derevne nadsmotrshchiki podozhgli
hizhiny, Dozhd' srazu pogasil pozhar. A vot u odnogo zlogo sen'ora dva goda
nazad vo vremya grozy zapylal dom, i dozhd' srazu prekratilsya!
- Vot vidish'! - obradovalas' Molniya.
- S teh por kak Dozhd' v tyur'me, - zasopel Grom, - my stali
bezrabotnymi. Tak... brodyachie fokusniki. Glotaem na yarmarkah ogon', shumim,
ustraivaem fejerverk - vot i vse, chto nam ostaetsya. A ran'she, - golos u
Groma stal gustym, groznym, - kogda ya grohotal v nebe, sen'ory tryaslis' ot
straha i pryatalis' v podvalah! Oni ochen' boyatsya nas, - gordo prodolzhal
Grom. - Ty videl, oni ponastavili na kryshah svoih dvorcov gromootvody?
- Grom! - skazal Nik. - Molniya! Vy zhe tak moguchi, vy dolzhny osvobodit'
ego. Bez Dozhdya nikak nel'zya!
- My pytalis', malysh. - Grom podbrosil such'ya v ogon'. - My eshche ne
sovsem pozabyli svoe iskusstvo.
- My uznali, v kakoj kamere nahoditsya Dozhd', - vzvolnovanno skazala
Molniya, - i ustroili podkop. Nam udalos' soobshchit' Dozhdyu den' i chas, kogda
my vzorvem pol v ego kamere.
- No on zhe mog pogibnut' pri vzryve! - voskliknul Nik.
- Ty zhe ne pogib. U nas tochnye raschety. Dozhd' dolzhen byl sidet' v tom
samom uglu, v kotorom, k schast'yu, nahodilsya i ty. No my ego ne zastali...
Ty govorish', ego nakanune vnov' pereveli v druguyu kameru? CHto zh, zato my
spasli tebya.
- Uzh luchshe b ego... - nasupilsya Nik.
- Huzhe bylo by, esli by nam nikogo ne udalos' osvobodit', - zametil
Grom.
Oni zamolchali i dolgo smotreli na zatuhayushchij koster.
- Pora spat', - skazala Molniya. - Zavtra nam predstoit dolgij put'.
- Kuda? - sprosil Nik.
- V stolicu.
- I my tam bol'she ne vstretimsya? - zagrustil Nik.
- Vstretimsya, - uspokoil ego Grom. - U tvoego soseda Hose, o kotorom
ty rasskazyval. YAsno?
- YAsno! - poveselel Nik.
Udivitel'noe poyavlenie
sen'ora Bul' Buresa
- Do svidaniya, Nik, - skazal Grom.
- Do sleduyushchej vstrechi, - ulybnulas' Molniya, - tol'ko ne v tyur'me,
dogovorilis'?
I oni ischezli v shumnoj tolpe. Nik ostalsya odin i bystro zashagal po
naberezhnoj.
"To-to izumyatsya Pim i Gerkules, uvidev menya zhivym i nevredimym!" -
radostno podumal on.
Snachala Nik vse vremya pryatalsya ot vstrechnyh policejskih za spinami
prohozhih, no nikto vrode ne obrashchal na nego nikakogo vnimaniya, i on
osmelel. Nik ne zametil, chto za nim vot uzhe minut desyat' neotryvno sleduet
kakoj-to lysyj sub®ekt v chernyh ochkah.
Na naberezhnoj, kak vsegda, kipela zhizn'. Po-prezhnemu krichali ulichnye
torgovcy, napereboj predlagaya inostrannym turistam redchajshie suveniry:
vitievatye rakoviny, zazhigalki, sdelannye iz pulemetnyh gil'z, ozherel'ya iz
akul'ih zubov, derevyannye statuetki i amulety.
No chto eto?
Nik ostanovilsya. On vdrug uvidel Gerkulesa, vokrug kotorogo suetilos'
neskol'ko inostrancev v belosnezhnyh rubashkah i pestryh galstukah. Gerkules
stoyal na parapete v uzkih krasnyh plavkah. V zubah on szhimal dlinnyj
blestyashchij nozh.
So vseh storon sbegalis' lyudi. Nik bezuspeshno pytalsya probit'sya k
Gerkulesu.
- CHto sluchilos'? - razdavalis' kriki. - V chem delo?
YArostno svistya, v tolpu vrubilsya policejskij.
- My hotim imet' udovol'stfij, - s trudom podbiraya slova, skazal odin
iz turistov raskrasnevshemusya policejskomu. - My platit' mnogo, - i on
vyrazitel'no povertel nad golovoj hrustyashchej kreditkoj, - za to, chto etot
niger imeet byt' shvatka s akula.
- Pozhalujsta, - zaulybalsya policejskij i otdal chest'. - U nas
svobodnaya strana, i kazhdyj volen delat' vse, chto emu ugodno! Protyanem drug
drugu ruki druzhby!
- Verno, - s ironiej skazal kakoj-to paren', stoyashchij ryadom s nim. -
Dlya teh, u kogo deneg kury ne klyuyut. A my skoro ne to chto ruki - nogi
protyanem!
Policejskij srazu zhe vyvernul emu ruku za spinu i potashchil za soboj.
- Prigaj, prigaj! - Inostranec pohlopal Gerkulesa po noge.
Gerkules tak na nego vzglyanul, chto tot srazu otskochil:
- No-no! My platit' den'gi, ty prigat'. Bistrej, bistrej!
Gerkules s siloj ottolknulsya ot parapeta, ego chernoe telo mel'knulo v
vozduhe i vrezalos' v prozrachnuyu vodu.
Niku nakonec-to udalos' probrat'sya k samomu parapetu.
- Ty kto? - vozmutilsya chuzhezemec. - Poshel, poshel! My platit', my i
smotret'!
- YA s nim, - Nik tknul pal'cem v vodu, a potom sebya v grud'.
- O! Assistent! - zaulybalis' chuzhezemcy i bol'she uzhe ne pristavali k
nemu.
Gerkules vynyrnul i leg, rasplastav ruki na vode.
I tut pokazalas' akula. Ee plavnik vsporol vodu vokrug Gerkulesa. Nik
dazhe i ne podozreval, chto na svete mogut byt' takie puzatye akuly! Gerkules
vse vremya povorachivalsya, chtoby byt' k nej licom.
- Koshki-mishki, - hihikali inostrancy.
Nik hmuro posmotrel na nih.
I vot akula nyrnula.
Gerkules vzyal nozh v ruku i tozhe nyrnul.
Sverhu bylo vidno, kak akula proneslas' mimo Gerkulesa, zadev ego nogu
svoim nazhdachnym bokom - voda okrasilas' dymkoj krovi, - razvernulas' i
rinulas' obratno. Gerkules nyrnul eshche glubzhe. I v tot moment, kogda akula,
vnov' primerivayas' k dobyche, pronosilas' pochti vplotnuyu nad nim, on
vnezapno vystavil vverh ruku s nozhom i rasporol ee ot golovy chut' li ne do
hvosta. Zakipela voda!..
Proshlo neskol'ko muchitel'nyh dlya Nika sekund, i v mutnoj, potemnevshej
ot krovi vode pokazalos' bryuho mertvoj akuly. A zatem vynyrnul Gerkules
i... kakoj-to lysyj tolstyak v chernom kostyume, obleplennyj sliz'yu.
Tolpa ahnula.
Gerkules v ispuge brosilsya ot tolstyaka proch' i stal, sryvayas',
karabkat'sya na naberezhnuyu po zaranee spushchennomu kanatu.
- On est' moshennik! - napereboj zagolosili chuzhezemcy. - On est'
illyuzionist! My ne platit' za gipnoz!
- Sami vy moshenniki! - zavopil ne menee oshelomlennyj Nik.
I tut vdrug uznal v zagadochnom tolstyake sen'ora Bul' Buresa, na
kotorogo neskol'ko dnej nazad kinulas' akula - pryamo u nego na glazah!
- Za mnoj! Skorej!
Gerkules ni kapli ne udivilsya, uvidev Nika, - nastol'ko on byl
potryasen. Eshche by, iz bryuha akuly ni s togo ni s sego vyvalilsya zhivoj
chelovek.
- Sejchas!
Nik lovko vyhvatil u rasteryannogo chuzhezemca prigotovlennuyu dlya
Gerkulesa kreditku.
- Stoj! - Sub®ekt v chernyh ochkah, kotoryj vse vremya nezametno sledil
za Nikom, pregradil im dorogu.
- Stoyu.
Ne uspel stukach opomnit'sya, kak s shumom ruhnul v vodu ot moshchnogo udara
Gerkulesa, i druz'ya pomchalis' po naberezhnoj.
Oni na hodu vskochili v tramvaj, i Gerkules, zadyhayas', skazal:
- A my hot' na odin revol'ver da zarabotali!
Poka sbezhavshiesya policejskie vytaskivali iz vody Bul' Buresa i agenta,
beglecov i sled prostyl.
- My est' ogrableny! - besnovalis' chuzhezemcy. - Kuda smotret' policij?
My imeem zhelanij zhalovat'sya lichno Apchhiboss Utrinos!
Korrespondenty azartno shchelkali zatvorami fotoapparatov, snimaya slegka
otoshchavshego Bul' Buresa, kotoryj, zalivayas' durnym smehom, povtoryal:
- Byvaet zhe, a?! Zdorovo, a?!
V vechernih vypuskah gazet poyavilos' sensacionnoe soobshchenie o ego
neobyknovennyh priklyucheniyah pod zagolovkom "168 chasov v bryuhe akuly!".
Vot otryvok iz interv'yu, kotoroe vzyali korrespondenty u vnov'
obretennogo pervogo zamestitelya Glavnogo Ministra.
"Vopros: Kak sluchilos', chto vy sumeli celym i nevredimym proskochit' v
bryuho akuly?
Otvet: Snorovka i pronyrlivost'. S rannego detstva ya kazhdyj den' po
pyat' minut zanimayus' fizkul'turoj i sportom.
Vopros: CHem vy pitalis' eti sem' sutok?
Otvet: Uzhasno! YA pitalsya syroj ryboj, kotoruyu proglatyvala akula.
Vopros: CHto vy pili?
Otvet: Strashno vspomnit' - morskuyu vodu.
Vopros: I glavnoe, chem ob®yasnit' tot udivitel'nyj sluchaj, chto vy ne
zadohnulis'?
Otvet: Vo-pervyh, ya ne mog pozvolit' sebe stol' skoropostizhno
pogibnut' - ya slishkom nuzhen strane. Vo-vtoryh, v bryuhe akuly sovershenno
kstati okazalos' stol'ko akvalangov, chto ne propadesh'! Po-vidimomu, eto
vse, chto ostalos' ot moih menee udachlivyh kolleg po neschast'yu".
Gerkules, kogda uznal, kogo emu prishlos' spasti, ochen' rasstroilsya:
- Uzh esli ne povezet, to ne povezet! Luchshe by akula menya proglotila!
Zvezdochet Sirius
Kazhduyu noch', kogda gorod zasypal i gasli vse ogni, yarko vspyhivalo
uzkoe okno na bashne Staroj kreposti. Zdes' zhil zvezdochet Sirius. Ves' gorod
znal, chto v poslednee vremya znamenityj zvezdochet perestal glyadet' na nebo i
obratil svoj vzglyad na zemlyu.
- Tss, - govorili drug drugu zapozdalye gulyaki, prohodya pod bashnej
kreposti. - On pishet letopis'!
No na samom dele Sirius zazhigal svet v svoej komnate tol'ko dlya
reklamy. Letopis' on pisal dnem, a po nocham sladko spal v kladovke, na
sunduke s knigami. I ogonek v ego okne sluzhil razve chto svoeobraznym mayakom
dlya rybakov, vyhodyashchih v more na nochnoj lov.
Siriusu prihodilos' vesti srazu dve letopisi. Odnu, oficial'nuyu, on
pisal po prikazu Apchhibossa Utrinosa, mechtayushchego proslavit' svoe imya v
vekah. Vtoruyu, "podpol'nuyu", - dlya sebya.
V oficial'noj letopisi, nosyashchej nazvanie "Svod zapisej o velikom i
velikodushnom pravlenii Apchhibossa Utrinosa - lyubimca bogov", zvezdochet
Sirius tak, k primeru, opisyval vybory glavy Zelenogo ostrova, kotorye
prohodili cherez dva dnya posle izvestnogo nam poboishcha u "Konnogo pamyatnika
No 1":
"Ves' narod edinoglasno i edinodushno, celikom i polnost'yu, kak odin,
vybral svoim glavoj lyubimogo vsemi Apchhibossa Utrinosa - pokrovitelya
iskusstv, nauk i zhivotnyh. Zatem byl prazdnik na Central'noj ploshchadi, vse
peli i tancevali, a deti smeyalis' i eli apel'siny".
V "podpol'noj" zhe letopisi, nosyashchej skromnoe nazvanie "Zapiski
vsemirno izvestnogo zvezdocheta Siriusa", eto zhe samoe sobytie osveshchalos'
sleduyushchim obrazom:
"...A kto na vybory sam ne shel, togo siloj tashchili. Vot tak i "vybrali"
vse svoim glavoj kovarnogo Apchhibossa Utrinosa - pokrovitelya sen'orov,
policejskih i donoschikov. Zatem byl prazdnik. Na kazhdom uglu Central'noj
ploshchadi stoyali tanki, veselye karabinery vodili shumnye horovody, a
policejskie smeyalis' i eli apel'siny".
O sude zhe nad Dozhdem i o zagadochnom pohishchenii volshebnoj lejki v
oficial'nom "Svode" nichego ne bylo skazano. Prostomu letopiscu ne sledovalo
znat' o tom, chto sostavlyaet gosudarstvennuyu tajnu.
No v "podpol'noj" letopisi na odnoj iz stranic stoyalo neskol'ko
tainstvennyh bukv - "D.z.v.k.n.o.K. M.u.p.l.n.k.p.e.D?". |to oznachalo:
"Dozhd' zaklyuchen v krepost' na ostrove Kat. Mne udalos' pohitit' lejku, no
kak peredat' ee Dozhdyu?"
Segodnya utrom kur'er dostavil zvezdochetu paket, na kotorom bylo
nachertano: "Sej ukaz dolzhen najti dostojnoe otrazhenie v vashem Svode". I
podpis': "Nash Apchhiboss Utrinos".
Sirius vskryl paket i s izumleniem prochital:
Ukaz No 702816340
V otvet na krasnye proiski Groma, ne yavivshegosya na registraciyu v
policiyu, s sego chisla sego goda na Zelenom ostrove pod strahom smertnoj
kazni zapreshchaetsya vse krasnoe:
a) krasnye flagi, plakaty i knigi v krasnyh oblozhkah;
b) krasnye pomidory, yabloki, smorodina, vishnya i krasnye limony, esli
takovye vdrug obnaruzhatsya;
v) krasnoe vino, a takzhe arbuzy, u kotoryh krasnaya sushchnost';
g) krasnye tkani, sharfy, sharfiki, kosynki, plavki...
d) krasnye kirpichi;
e) a takzhe samo slovo "krasnyj"!
Primechanie: Slovo "krasnyj" dolzhno byt' izgnano v 24 chasa kak iz
ustnoj rechi, tak i iz slovarej.
Voleyu naroda - APCHHIBOSS UTRINOS
Zvezdochet Sirius tshchatel'no perepisal Ukaz No 702816340 v "Svod zapisej
o velikom i velikodushnom pravlenii Apchhibossa Utrinosa - lyubimca bogov", a
v "Zapiski vsemirno izvestnogo zvezdocheta Siriusa" dobavil vsego lish' odnu
strochku: "Kakoe schast'e - Grom eshche ne pojman!"
Vecherom k Siriusu snova pribyl kur'er i vruchil emu zapechatannyj i
zalityj surguchom konvert, v kotorom nahodilsya prodolgovatyj kusochek
blestyashchego belogo kartona s zamyslovatoj vyaz'yu pozolochennyh bukv:
(na odno lico)
na banket po sluchayu edinodushnyh vyborov
Parol': KROLIK
Otzyv: UDAV
Nachalo v 19.00
Programma banketa:
muzyka, rechi, shampanskoe,
legkij uzhin iz desyati blyud
PRAZDNICHNYJ SALYUT!
A nizhe bylo pripisano zelenymi chernilami: "Vzyat' s soboj pis'mennye
prinadlezhnosti, kak to: bumagu pischuyu (100 listov), avtoruchku (odnu)".
- O-ho-hoh! - pechal'no vzdohnul zvezdochet Sirius.
Dvorec byl okruzhen desyat'yu sherengami soldat, a ploshchad' pered nim
zabita pozharnymi mashinami, v sootvetstvii s Ukazom srochno perekrashennymi v
fioletovyj cvet.
- CHto - pozhar?
Iz okna pohoronnoj karety, ostanovivshejsya nepodaleku ot dvorca,
vysunulsya strannyj chelovek v zelenom halate, zatkannom serebryanymi
zvezdami.
Nasmert' perepugannyj policejskij otshatnulsya ot pohoronnoj karety i
drozhashchej rukoj otdal chest':
- N-nikak n-net, g-gospodin p-pokojnik. |-t-ti p-pozharnye ma-ma-shiny
n-na vsyakij s-s-sluchaj...
- Blagodaryu vas, - vezhlivo otvetil "pokojnik".
|to byl zvezdochet Sirius v svoem pridvornom mundire. On chasten'ko,
kogda speshil, pribegal k uslugam izvozchikov pohoronnyh kontor. Suevernye
shofery vsegda ustupali dorogu chernym karetam, i poetomu on dobiralsya v
lyuboj konec goroda bystree, chem na mashine.
V prostornom holle dvorca ohrana dva chasa proveryala propusk u
zvezdocheta Siriusa. Himiki kapali na propusk kislotoj, a specialisty
monetnogo dvora pomeshchali ego pod moshchnyj mikroskop, poka nakonec ne
opredelili, chto esli vdrug eto i poddelka, to dovol'no udachnaya.
Zvezdocheta Siriusa spaslo tol'ko poyavlenie generala Trah Tah-Taha, o
kotorom on (i eto bylo otlichno izvestno generalu!) napisal v oficial'nom
"Svode": "|to byl znamenityj polkovodec, ne znavshij sebe ravnyh v istorii".
- Propustit', - prikazal general. - YA ego znayu. CHesten, kak kristall,
i vsegda govorit tol'ko pravdu.
GLAVA DVADCATX CHETVPRTAYA
Verit' i zhdat'
- Itak, nachnem, - skazal Apchhiboss Utrinos i ukazal rukoj na ogromnuyu
kartu, visyashchuyu na stene. - CHto my vidim?
- Plan goroda, - horom otvetili devyanosto sem' syshchikov, sto pyat'
policejskih i trista odin karabiner.
Apchhiboss Utrinos okunul kistochku v banochku s tush'yu i nachertil na
plane strelu.
- A teper' chto my vidim?
- Naglyadnoe ukazanie, - ryavknuli syshchiki, policejskie i karabinery.
Apchhiboss Utrinos obvel odin iz rajonov goroda zhirnoj liniej.
- A eto chto?
- Krug, - posledoval mnogogolosyj otvet.
- Pravil'no, - laskovo skazal Apchhiboss Utrinos.
- Rady starat'sya, - garknuli syshchiki, policejskie i karabinery.
- Po imeyushchimsya svedeniyam, - Apchhiboss Utrinos povysil golos, - Grom i
Molniya i prochie opasnye prestupniki skryvayutsya ot pravosudiya i lichno ot
menya v rajone YUzhnyh Mercayushchih Hizhin. Oni mutyat narod i pytayutsya podryvat'
ne tol'ko nashu zamechatel'nuyu, obrazcovuyu tyur'mu, no i moj avtoritet. Teper'
ih mozhno snova zabrat'. Vybory proshli! - On sokrushenno pokachal golovoj. -
Voobshche-to zrya ya ih na volyu vypustil. YA dumal, oni ocenyat moyu dobrotu, a oni
opyat' za svoe...
- Tak tochno! - otchekanili sobravshiesya.
- Sovmestno s general'nym shtabom, - prodolzhal Apchhiboss Utrinos, - ya
razrabotal general'nyj plan na nauchnoj osnove po setevomu grafiku. Metod
dejstviya - oblava. Vremya dejstviya - polnoch'. Mesto dejstviya - YUzhnye
Mercayushchie Hizhiny. - I zavizzhal: - Pojmat'! Shvatit'! Pritashchit'!
Iz goroda doneslis' dalekie udary krepostnyh chasov.
Bam... Bam...
Sobaka vyla na lunu. Ona lezhala na musornoj kuche i tosklivo, kraeshkom
glaza poglyadyvala na cheloveka v kozhanoj kurtke. On sidel na zemle,
prislonivshis' spinoj k pokosivshemusya zaboru. ZHeltyj glazok sigary vyyavlyal
iz temnoty ego korotkie pal'cy, belesye guby i kryuchkovatyj nos. Drozhashchij
ogonek sigary vspyhival slishkom chasto - chelovek, po-vidimomu, nervnichal.
Sobaka vzvyla eshche tosklivej i zhalobnej. CHelovek posharil rukoj po
zemle, korotkij vzmah - otchayannyj vizg sobaki, skryvshejsya v temnote.
- Vse sidit, d'yavol, - strashnym shepotom skazal Pim.
- Vyzhidaet, - tiho otkliknulsya Nik.
Oni zatailis' za vorohom rzhavogo zheleza metrah v tridcati ot cheloveka
s sigaroj.
Zdes' byla udobnaya poziciya dlya nablyudeniya. Otsyuda horosho
prosmatrivalas' okrainnaya ulochka, vyhodyashchaya k YUzhnym Mercayushchim Hizhinam. A
glavnoe, konechnaya ostanovka tramvaya, yarko osveshchennaya fonaryami, byla na
vidu.
- Smotri v oba. YA sejchas. - Pim ostorozhno spolz v ovrag i pustilsya
begom.
U hizhiny Hose on ostanovilsya i oglyadelsya po storonam - ni dushi,
tishina, lish' donosilos' ele slyshnoe potreskivanie dalekogo kostra. Pim
metnulsya k hizhine. Navstrechu emu, slovno otdelivshis' ot steny, vystupila
vysokaya figura.
Pim otshatnulsya i chut' bylo ne vskriknul.
- Tiho, starina, tiho. - |to byl horosho znakomyj, dobrodushnyj golos.
- Oj, Gerkules! - s oblegcheniem vzdohnul Pim.
- Nu, kak? - trevozhno sprosil Gerkules.
- Odin zdes' nepodaleku sidit. A drugoj - na tramvajnoj ostanovke.
Zakrylsya v telefonnoj budke - dumaet, ne vidno: Obkladyvayut so vseh storon.
Skazhi Gromu: nado uhodit'!
- Pora! Davaj na mesto. - I Gerkules postuchal pal'cem po dveri hizhiny.
Pim brosilsya nazad. Oglyanuvshis', on uvidel, kak rastvorilas' dver'
hizhiny i nad ovragom na fone zvezdnogo neba mel'knulo neskol'ko figur.
- Uhodit' im nado, uhodit', - yarostno zashipel Nik, kogda Pim vernulsya.
- Vo! Uzhe ushli, - uspokoil ego Pim.
Bam!.. Dvenadcat' nochi!
CHelovek v kozhanke stremitel'no vskochil.
Poslyshalsya topot nog. Ot tramvajnoj ostanovki mchalis' neskol'ko
karabinerov i syshchikov. Nadryvno zavyla policejskaya sirena, v konce ulochki
yarko vspyhnuli fary mashin.
Oblava nachalas'!
Pim i Nik skatilis' v ovrag.
- Pora, - skazal Pim. On vytashchil iz karmana pistolet, napravil v nebo
i neskol'ko raz nazhal na kurok: bah-bah-bah-bah!
Pri kazhdom vystrele Nik zatykal ushi pal'cami i prisedal.
Edva Pim uspel otbrosit' pistolet v storonu, kak v ovrag skatilas'
lavina "solomennyh shlyap", policejskih i karabinerov.
- Stoj!! R-r-ruki!!
Pim i Nik podnyali ruki vverh.
- My ni v chem ne vinovaty... My igrali... - zahnykali oni. - Otsyuda
kakie-to lyudi kak vyskochat... I pryamo po nam! CHut'-chut' ne popali!
- Gde oni? Gde? - zatryas ih chelovek v kozhanke.
- Von tuda!.. Tuda pobezhali!.. - Rebyata pokazali v glubokoe i
izvilistoe otvetvlenie ovraga, sovershenno protivopolozhnoe tomu, kotoroe
velo k poberezh'yu.
Pogonya rinulas' po lozhnomu sledu.
- Shvatit' zhiv'em! - vereshchal chelovek v kozhanke. - ZHiv'em shvatit'!
A Pim i Nik slomya golovu pomchalis' po drugomu rukavu ovraga k
poberezh'yu. Do nih donosilis' zatihayushchie vdali kriki "Sto-o-oj! Derzhi-i!",
rugatel'stva, zvon stekla i zhesti.
Pod nogami zashurshal pesok. Poveyalo blizost'yu morya. Slyshalos', kak ono
neumolchno shumelo, molotilo volnami, grohotalo, shipelo, vzdyhalo.
More otkrylos' srazu za gorbatymi dyunami. V temnoj dali voznikali
serye penistye verhushki voln, ischezali, snova voznikali, stanovilis' vse
chetche, rosli, priblizhalis', poka volny nakonec ne obrushivali svoi kosmatye
shapki na bereg. A v lunnoj dorozhke do samogo gorizonta more sverkalo
temno-zelenym butylochnym steklom. I tam na grebnyah to poyavlyalos', to
propadalo chernoe pyatno - lodka.
Rebyata ne zametili, kak podoshel Gerkules i krepko obnyal ih za plechi.
- Oni nasovsem uplyli, da? - grustno sprosil Nik.
- Net, - tverdo skazal Gerkules. - My ih skoro uvidim. Tol'ko nado
verit' i zhdat'.
- ZHdat'... - kak eho, povtoril Pim i sel na pesok.
More molotilo volnami po beregu.
CHempion sredi liliputov
po podnyatiyu tyazhestej
Iz dvorca zvezdochet Sirius vernulsya uzhe pod utro i, pereputav
letopisi, napisal v "podpol'nom" dnevnike:
"I byl pir. I byli rechi. I pyat' tysyach oschastlivlennyh nishchih obreli na
etot vecher rabotu i raznosili po zalu blyuda. I nash pochetnyj gost' volshebnik
Tajfun, dobryj i naivnyj, slovno rebenok, skazal: "Ura! Ura! Ura!" - i
podaril svoyu avtoruchku samomu bednomu zhitelyu - brodyage s trudnoj familiej.
I bylo vino, legkoe i igristoe! I byla muzyka, nezhnaya i vozdushnaya! I byl
salyut, velichestvennyj i prekrasnyj! I vse razoshlis' trezvymi!"
A v oficial'nom "Svode" poyavilas' sleduyushchaya zapis':
"Perepilis' vse ministry, kak svin'i, i prodali Tajfunu Zelenyj
ostrov.
I peredralis', slovno zlye sobaki, za zhalkie podachki ego".
A chut' nizhe Sirius vkriv' i vkos' nachertal bol'shimi bukvami:
"I Tajfun - skot, i Apchhiboss - skot, i Bul' Bures - skot. CHtob ih
vseh razorvalo!"
Podumal i pripisal:
"A general Trah Tah-Tah - tupaya svin'ya. Vot".
Posle etogo na dushe stalo nemnogo legche.
Na sleduyushchij den', kogda vzbeshennyj Apchhiboss Utrinos prochital novuyu
zapis' v oficial'nom "Svode", zvezdocheta arestovali i obvinili "v
prestupnom iskazhenii istorii".
Tyur'ma na ostrovke Kat, v kotoroj ran'she sideli Grom i ego druz'ya,
byla opyat' perepolnena, i Siriusa podselili v tesnoj, kak grob, odinochke k
kakomu-to strannomu nizen'komu chelovechku v krasnom kolpake.
- Ty kto takoj? - strogo sprosil chelovechek.
- Zvezdochet, - robko otvetil Sirius.
- A eto chto takoe?
- CHto? - Sirius stal v tupik. - YA eto... kak ih... schitayu zvezdy...
- I vse?
- Net, ne vse, - obidelsya Sirius. - Schitayu i opisyvayu. I nanoshu na
Atlas.
- Nu i schitaj, - burknul chelovechek. - I nanosi.
Sirius unylo zadral golovu vverh. Kusochek nochnogo neba v tyuremnom okne
byl rascherchen v melkuyu kletku. V reshetke torchali krupnye zvezdy, pohozhie na
ryb'yu meloch', zastryavshuyu v yacheyah nevoda.
- Tut tebe ih na sto let hvatit, - usmehnulsya chelovechek.
- A vy iz cirka? - vezhlivo sprosil Sirius, plotno zapahnuvshis' v svoj
naryadnyj zvezdnyj halat. - Liliput?
- Aga, - nasmeshlivo otvetil chelovechek. - Iz cirka. CHempion mira po
podnyatiyu tyazhestej.
- O! - udivilsya Sirius.
- Sredi liliputov, - skromno utochnil chelovechek.
- A-a, - protyanul Sirius.
CHelovechek vstal i, trevozhno poglyadyvaya na glazok v dveri, nachal
rasshatyvat' kamen' v stene.
- Prostite, - ispuganno skazal Sirius, - chto vy delaete?
- Zaryadka, - propyhtel "chempion mira po podnyatiyu tyazhestej sredi
liliputov". - Vechernyaya zaryadka.
- Ochen'-ochen' polezno, - srazu uspokoilsya Sirius. - A mne mozhno?
- Zapomnite, - strogo skazal chelovechek, - zaryadka - eto edinstvennoe,
chto zdes' poka ne zapreshcheno!
- Bezuslovno, bezuslovno, - zasuetilsya Sirius i prinyalsya rasshatyvat'
kamen' s drugoj storony. - No ya zhe poka novichok... A skazhite, pozhalujsta,
zdes' horosho kormyat?
- Vo vsyakom sluchae, pitatel'no: hleb i sol'.
- I vpolne hvataet? - trevozhno osvedomilsya Sirius.
- Pri moem-to roste?!
- Ah, pri vashem, - potusknel Sirius. - Vam horosho...
- Da uzh luchshe nekuda...
- Uzh chego, naverno, vvolyu dayut - tak eto vody, - neveselo poshutil
Sirius. - Pej - ne hochu, a?
- Eshche kak hochu! - rassvirepel chelovechek. - YA vsyu zhizn' delo s vodoj
imel, a tut... V den' po stolovoj lozhke! - I otchayanno zabarabanil kulakami
po dveri: - Vody! Vody, chert vas poberi!
Poslyshalis' toroplivye shagi.
- Uzh pridetsya vam poterpet', - nasmeshlivo probubnil v glazok
nadziratel'. - Ruchej na nashem ostrovke sovsem obmelel, davno net dozhdya.
CHelovechek bessil'no opustilsya na nary.
- Est' vyhod, - vnezapno ozhivilsya Sirius. - Horosho, chto vy mne
napomnili. - I tainstvenno ponizil golos: - Sluhi hodyat. Govoryat, budto by
Dozhd' pohishchen Tajfunom, i tot ego v tyur'mu zatochil.
- Vot v etu? - s yavnym interesom sprosil chelovechek i tknul pal'cem v
pol.
- V etu, - ubezhdenno otvetil Sirius. - Kuda zhe eshche? Samaya nadezhnaya!
- Nu i chto?
- Kak chto! Esli ego najti, nam by ne prishlos' sidet' bez vody!
- Ty chto zh dumaesh', raz on Dozhd', - vdrug vskrichal chelovechek, - to
tebe iz kamnej vodu mozhet delat'?! Kak zhe, kak zhe... Derzhi karman shire! - I
unylo dobavil: - Tut eshche koe-chto nuzhno...
- Prostite, - perebil ego Sirius. - Naskol'ko ya ponyal, vam neizvestno,
gde soderzhitsya Dozhd' v zdeshnej gostinice... izvinite, tyur'me?
- Opyat' vy za svoe! - vzorvalsya chelovechek. - Plevat' ya na eti sluhi
hotel! Vrut!
- Ochen' zhal', chto vrut, - pechal'no skazal Sirius i proter ochki. -
Vyhodit, ya zrya riskoval i voroval etu durackuyu lejku. Styd i pozor! Mne
sem'desyat let, i ya nikogda ran'she ne voroval, ne verite?
- Kakuyu lejku? - vzdrognul chelovechek.
- Vot etu. - Sirius vynul iz glubochennogo karmana halata zheltuyu
igrushechnuyu lejku. - YA zahvatil ee syuda na vsyakij sluchaj. Dumal, kak-nibud'
udastsya peredat' Dozhdyu...
CHelovechek vyhvatil u nego lejku iz ruk.
- Kogda menya obyskivali, - grustno prodolzhal Sirius, - to ee dazhe ne
otobrali. Sprashivaetsya, komu nuzhna igrushka! A ya-to ved' znayu, chto ona ne
prostaya... Da ne probujte, ne probujte, voda iz nee ne pol'etsya. YA uzh sto
raz pytalsya... Hozyain nuzhen! - On oseksya i s izumleniem ustavilsya na struyu
vody, hlynuvshuyu iz lejki.
- Dozhd'! - likuyushche vskriknul zvezdochet Sirius i sam sebe zazhal rot.
Dozhd' zhadno napilsya i prizhal palec k gubam:
- Tss... Teper' za delo.
- Ura! - shepotom skazal siyayushchij Sirius.
- Poryadok, - zaulybalsya Dozhd'.
- A chto tam slyshno o Grome i Molnii? - vdrug sprosil Dozhd'.
- Oni skrylis', - otvetil zvezdochet. - Oni uplyli na dalekij
zateryannyj arhipelag.
- "Uplyli, uplyli"... - provorchal Dozhd'. - A ya hot' propadaj...
- Tak reshili borodachi. Na nashem ostrove ostavat'sya bylo opasno...
- Kakie eshche borodachi?
- Ty chto, smeesh'sya?! - udivilsya Sirius. - Ty ne znaesh' borodachej?! Tak
nazyvayut teh, kto protiv Tajfuna.
- A pochemu ih tak nazyvayut?
- Da potomu, chto oni poklyalis' ne brit'sya, ne strich'sya, poka ne
pobedyat. - Sirius pechal'no ulybnulsya. - A kak ty dumaesh', oni vernutsya?
- Obyazatel'no vernutsya! - skazal Dozhd'.
I oni snova prinyalis' raskachivat' kamen' v stene.
Vozvrashchenie
Grom i Molniya namertvo stisnuli mokrye poruchni.
SHhuna stremitel'no neslas' po volnam. I samoe strannoe bylo v tom, chto
na nej ne bylo ni parusov, ni motora, ni vesel.
Skryuchivshis' v tesnom tryume i krepko zazhav karabiny mezhdu kolen,
borodachi slushali groznyj skrip derevyannyh balok.
Kogda kapitan shhuny starik Manuel' otbil polnochnye sklyanki, Grom
spustilsya v tryum.
- Druz'ya! - Golos u nego perehvatilo ot volneniya. - Utrom my budem u
beregov nashej rodiny.
Vse vstretili etu vest' takim gromkim, likuyushchim krikom, chto iz rubki
mgnovenno primchalsya starik Manuel'. On s perepugu reshil, chto shhuna dala
tech'.
- My dolgo zhdali etogo chasa. - prodolzhal Grom. - Pochti god prozhili my
na chuzhbine, skryvayas' ot ishcheek Tajfuna, sobiraya sily. Vse vy znaete, chto
nas zhdet tyazhelaya, zhestokaya bor'ba. Tak poklyanemsya zhe! Svoboda ili smert'!
- Klyanemsya! - posledoval surovyj mnogogolosyj otvet.
Kogda zabrezzhil rassvet, na gorizonte pokazalas' zemlya, oshchetinivshayasya
tonen'kimi, kak voloski, stvolami pal'm.
Uverenno laviruya mezhdu rifami, shhuna podoshla k samomu beregu i
tknulas' v pesok.
- Spasibo, starina, - skazal komu-to Grom, peregnuvshis' cherez bort.
Iz vody vysunulas' obvitaya vodoroslyami golova s vypuchennymi glazami.
|to byl priyatel' Groma - morskoj Vodyanoj.
- Mozhesh' ne blagodarit', - burknul on. - YA ne dlya tebya staralsya, a dlya
Dozhdya. A to more meleet, kity dohnut - koshmar! Poka ty nashego druga ne
osvobodish', luchshe ne pokazyvajsya v lyubyh vodah. Utoplyu, a sam ujdu na
pensiyu i stanu razvodit' zolotyh rybok.
Vodyanoj tut zhe ischez.
Grom zasmeyalsya i sprygnul na bereg.
Vysadka proizoshla mgnovenno.
Poslednim na bereg vybralsya kapitan Manuel'. On s toskoj poglyadel na
korabl' i bystro zashagal vsled za dlinnoj cepochkoj borodachej, uglubivshihsya
v plotnuyu stenu zeleni, otdelyayushchuyu sushu ot morya.
Vysoko nad golovoj gromko shelesteli shirokie list'ya kokosovyh pal'm i
yarostno vereshchali potrevozhennye pticy.
Kogda solnce vstalo vysoko v zenite, izdaleka, s morya, doneslis'
orudijnye vystrely, i borodachi ponyali, chto storozhevye korabli obnaruzhili ih
shhunu.
Kapitan Manuel' snyal beret, pomolchal i snova nadel, otdavaya poslednyuyu
pochest' svoemu sudenyshku. Sobstvenno, na etoj shhune on sovershil vsego lish'
odno plavanie - borodachi kupili ee u odnogo bogatogo chuzhezemca, - no emu
vsegda bylo kak-to ne po sebe, kogda giblo lyuboe sudno, pust' dazhe
obyknovennaya rybackaya lodka. A eta shhuna byla dlya nego daleko ne obychnoj.
Ona dostavila ego na rodinu.
I snova - zaputannye zverinye tropy, bezlyudnye dikie mesta, dremuchie
zarosli...
- Bystrej, bystrej, - toropil Grom.
I opyat' iznuritel'naya duhota dzhunglej. Potreskavshiesya ot zasuhi
derev'ya-velikany, cepkie kustarniki, pozhuhlaya trava, cvety, istochayushchie
udushlivyj aromat. I povsyudu - liany, izvivayushchiesya po zemle i po derev'yam
kakim-to velikan'im, gigantskim serpantinom.
Uzhasnaya novost'
Net, eto poistine byl den' velikih neudach. Neskol'ko mesyacev Dozhd' i
zvezdochet Sirius delali podkop, rasshatyvaya vo vremya "zaryadki" kamni v
stene. I nakonec on byl gotov. No, uvy, oni vybralis' ne vo dvor, kak
predpolagal Dozhd', a v kabinet nachal'nika tyur'my Kamer Kazematusa. Vot kak
eto proizoshlo.
Kamer Kazematus mirno uzhinal v svoem kabinete v okruzhenii svory
vyshkolennyh nadziratelej. Odin derzhal podsvechnik - Kamer Kazematus obozhal
rycarskuyu romantiku i s yavnym naslazhdeniem poglyadyval na prichudlivye bliki,
kotorye trepetali na stenah, slozhennyh iz tesanogo kamnya; drugoj podlival
vino v vysokuyu serebryanuyu chashu s geral'dicheskim gerbom: dve sobaki,
derushchiesya iz-za kosti na chervlenom pole; tretij razrezal sochnyj bifshteks;
chetvertyj rasskazyval svezhie anekdoty, prichem v dostupnoj dlya nachal'nika
tyur'my forme. A u dveri po stojke "smirno" stoyali dvoe chasovyh so rzhavymi
starinnymi sekirami, kotorye, kak lyubil podcherkivat' Kamer Kazematus,
yavlyalis' svidetelyami boevoj slavy ego dalekih predkov.
- Da, - sytym golosom skazal Kazematus, - ya by sovershenno ne udivilsya,
esli by sejchas rasstupilis' steny i pokazalos' kakoe-nibud' prividenie.
V tu zhe sekundu ot steny vnezapno otvalilsya tyazhelyj kamen' i s
grohotom upal na pol. V obrazovavshemsya otverstii pokazalsya Dozhd' v svoem
neizmennom krasnom kolpake s pushistoj kistochkoj.
- Prostite, - unylo skazal on, rasteryanno ustavivshis' na okamenevshih
ot uzhasa nadziratelej i Kamer Kazematusa. - YA, kazhetsya, oshibsya. - I ischez.
Ne uspeli tyuremshchiki opomnit'sya, kak v otverstii pokazalis' dlinnye
zhilistye ruki zvezdocheta Siriusa.
On toroplivo podnyal kamen' i vtashchil ego za soboj na prezhnee mesto,
nagluho zakryv prohod i chut' ne prishchemiv sebe pal'cy.
CHto tut nachalos'!
Kamer Kazematus mashinal'no sunul pustuyu vilku v rot, protknul sebe
yazyk i zavizzhal ot boli. Nadziratel', derzhashchij svechu, zapustil ee v stenu i
polez pod stol. Nastupila kromeshnaya temnota.
Vinocherpij zabilsya s butylkoj v ugol i, podvyvaya ot straha, vylakal ee
do dna. A nadziratel', v ch'i obyazannosti vhodilo razrezat' zharkoe, s
sataninskim hohotom stal gonyat'sya za svoim nachal'nikom, razmahivaya nozhom i
vilkoj.
Oglushitel'no zazveneli tupye sekiry - oshalevshie ot uzhasa chasovye
napali drug na druga...
Posle etogo znamenatel'nogo sluchaya dvoe nadziratelej ugodili v
sumasshedshij dom; tret'ego, togo, chto s nozhom, posadili na pyat' let za
prevyshenie svoih obyazannostej; chetvertyj podal v otstavku; chasovyh
podvergli krupnomu shtrafu za shum na postu; a Kamer Kazematusa nagradili
ordenom. V special'nom prikaze, podpisannom Apchhibossom Utrinosom,
ukazyvalos', chto "stol' vysokaya nagrada pozhalovana za osobuyu bditel'nost',
proyavlennuyu pri svoevremennom zaderzhanii opasnyh prestupnikov pri popytke k
begstvu, a takzhe za tyazheloe ranenie, poluchennoe v oblast' yazyka".
V tot zhe den' vse shvy mezhdu kamnyami ot pola do potolka v kamere Dozhdya
i Siriusa byli nagluho zality svincom, a na dveri poveshena tablichka:
Opasnye prestupniki!
V special'noj papke Kamer Kazematusa poyavilas' sleduyushchaya zapis': "S
sego dnya kategoricheski zapretit' vydachu uznikam kamery No 1047 kakogo by to
ni bylo kolichestva vody srokom na 35 dnej". Tyuremnyj vrach Gryzha zayavil
protest i podal zayavlenie s pros'boj snizit' etot srok na odin den', kak
prevyshayushchij vozmozhnosti cheloveka. Pros'ba byla udovletvorena. Kamer
Kazematus sobstvennoruchno perepravil cifru 35 na 34. Posle etogo sluchaya
stolichnoe Obshchestvo pokrovitelej ugnetennyh izbralo doktora Gryzhu svoim
pochetnym chlenom.
Svirepoe rasporyazhenie Kamer Kazematusa sovershenno ne volnovalo
uznikov. Kak my znaem, k ih uslugam byla volshebnaya lejka. Gorazdo bol'she ih
rasstroilo to, chto trud i vremya, potrachennye na podkop, poshli prahom.
Teper' Dozhd' i Sirius poteryali vsyakuyu nadezhdu vybrat'sya iz tyur'my.
- A vse ty! Ty! - nikak ne mog uspokoit'sya zvezdochet Sirius, obvinyaya
sokamernika v tom, chto tot vybral nepravil'noe napravlenie dlya podkopa. -
Ty sovershenno ne razbiraesh'sya v geografii!
A tut eshche eta uzhasnaya novost'. Vecherom sosed za stenoj otstuchal im
sleduyushchee:
"S voli soobshchili dvoetochie vo vseh gazetah poyavilos' soobshchenie zpt chto
Grom i 82 borodacha vysadilis' na yuzhnom poberezh'e tchk V vystuplenii po radio
Apchhiboss Utrinos torzhestvenno ob®yavil zpt chto otryad Groma polnost'yu
istreblen tchk Tak budet so vsemi zpt govorit Utrinos zpt kto posmeet
vystupit' protiv ego vlasti tchk".
Sosed ne uderzhalsya i pribavil ot sebya:
"Vot sobaka vosklicatel'nyj znak".
Dozhd' i Sirius sovsem upali duhom. Oni byli lisheny poslednej nadezhdy
vyrvat'sya na volyu. Apchhiboss Utrinos nezyblemo vossedal na svoem "trone".
Vnimanie! Slushajte vse!
V etot vecher po vsej strane raznessya chut' hriplovatyj, ustalyj golos
Groma:
"Vnimanie! Slushajte vse! Govorit radiostanciya borodachej!"
Pobelev ot straha, slushal Apchhiboss Utrinos surovye slova Groma:
"My hotim izbavit' Zelenyj ostrov ot zasil'ya Tajfuna i ego
prihlebatelej! My hotim svobody Dozhdyu, bez kotorogo nash ostrov prevratitsya
v besplodnuyu pustynyu! Dozhd' - eto chastye kapli, veselo stuchashchie po zemle i
probuzhdayushchie k zhizni vse zhivoe. Dozhd' - eto svoboda!.."
Apchhiboss Utrinos rezko vyklyuchil priemnik i so zloboj ustavilsya na
zatuhayushchij glazok.
Na stole zazvonil telefon.
- Ko mne! ZHivo! - razdalsya iz trubki golos Tajfuna.
Apchhiboss Utrinos vyskochil iz kabineta i pomchalsya po koridoru mimo
beskonechnoj sherengi chasovyh, otdayushchih emu chest'.
Tajfun sidel na kovre. Ogromnoe bryuho zakryvalo ego nogi pochti do
samyh stupnej. Zakryv glaza, Tajfun raskachivalsya iz storony v storonu. Ego
mozhno bylo prinyat' za gigantskuyu igrushku-nevalyashku.
- Tss... - zashipel on na vletevshego Apchhibossa Utrinosa.
Iz priemnika donosilsya golos Groma:
"My zovem k sebe vseh, kto nenavidit tiranov i lyubit svobodu! My zovem
k sebe vseh, ch'ya zhizn' - nepreryvnyj trud, a otdyh - mogila".
- Nichego sebe, poradovali... Priglashaete k sebe na otdyh, kogda tut u
vas chert znaet chto tvoritsya! - proskripel zubami Tajfun. - Vy zhe mne
dolozhili, chto borodachi unichtozheny!
- No my potopili ih shhunu... - zabormotal Apchhiboss Utrinos. - A
potom, ved' bylo zhe srazhenie v dzhunglyah! YA brosil na nih tysyachu otbornyh
gvardejcev. Borodachi natknulis' na nashu zasadu i byli razbity nagolovu! I ya
podumal... ya podumal, chto otbil u nih ohotu.
- Molchat'! Srochno posylajte vojska! Szhech', unichtozhit', perebit'! -
Tajfun tak oral, chto sypalis' stekla, padali so sten portrety, vertelis'
pod potolkom sorvannye zanaveski.
Apchhiboss Utrinos volchkom zakruzhilsya po parketu, vyletel na lestnicu,
chut' ne sorvav dver' s petel', i snova pomchalsya mimo beskonechnoj sherengi
chasovyh po dlinnomu koridoru.
...Ogromnaya tolpa obitatelej YUzhnyh Mercayushchih Hizhin sobralas' vokrug
kakogo-to negra s malen'kim samodel'nym priemnikom.
"...|tomu narodu, - zakonchil Grom, - my ne govorim: "My dadim tebe
vse", a govorim: "Boris', chtoby zavoevat' svobodu i schast'e!"
"Vpered, moi vernye soldaty!"
- Druz'ya, - skazal Apchhiboss Utrinos, otpravlyaya ocherednoj batal'on v
nastuplenie, - pered vami stoit velichestvennaya zadacha - nagolovu razgromit'
zhalkij sbrod Groma ili pogibnut', mozhno skazat', past' na pole brani,
proslaviv svoi imena v vekah!
Soldaty stoyali na samom solncepeke i otchayanno skuchali.
- No ya veryu... - Apchhiboss Utrinos peregnulsya cherez perila balkona. -
YA veryu, chto dlya takih doblestnyh soldat, kak vy, etot pohod budet
uveselitel'noj progulkoj. Vpered, moi vernye soldaty! Ura!
ZHiden'koe "ura" vyalo prokatilos' nad zelenymi sherengami. S otvetnoj
rech'yu ot imeni shirokih soldatskih mass vystupil kapral Karapuzis, tot samyj
kapral, kotoryj cherez serebristyj glaz televizora sledil za mojshchikami
posudy v stolichnyh kazarmah.
- Dorogoj Apchhiboss Utrinos! - Kapral Karapuzis zadral golovu i dazhe
vstal na cypochki. - |to takaya chest'! Takaya chest'! Pogibnut' za vas, kak vy
izvolili skazat', na pole brani, proslaviv svoi imena v vekah, vsegda bylo,
osmelyus' zayavit', ne tol'ko moej zavetnoj mechtoj! - I, podumav, dobavil: -
No i vseh soldat!
Razdalis' gromkie aplodismenty. |to aplodirovali sto chetyrnadcat'
ministrov, vysunuvshihsya iz okon dvorca.
- S Bogom, - milostivo kivnul diktator i ischez.
Zakolyhalis' tyazhelye port'ery.
- Po mashinam! - istoshno zavopil kapral Karapuzis.
- S kakih eto por vy nachali komandovat' moim batal'onom? - Pered nim
poyavilsya molodoj lejtenant so shchegol'skimi usikami, pohozhimi na dve
chernil'nye zapyatye.
- Vinovat, - s®ezhilsya kapral. - Nechayanno.
- Idiot, - prezritel'no skazal lejtenant i netoroplivo zashagal k
golovnoj mashine.
- Tak i zapishem, - proshipel Karapuzis, dostavaya zapisnuyu knizhechku i
zanosya na stranichku s bukvoj "L": "Lejtenant neblagonadezhen, a takzhe
podozritelen: ne beret vzyatok, ne p'et, mnogo chitaet, ne b'et soldat i vse
vremya govorit pravdu - naprimer, neodnokratno nazyval menya idiotom.
Proverit'".
Vnezapno k Karapuzisu podbezhali dvoe oborvannyh mal'chishek i dolgovyazyj
negr.
- Gospodin kapral, - vzmolilsya negr, - voz'mite nas s soboj. Ne
pozhaleete!
- CHto? - otoropel kapral. - Zachem?
- Bit' borodachej! - liho otvetil negr.
- Molodec! - zasiyal kapral i pokrovitel'stvenno pohlopal ego po plechu.
- Kak zovut?
- Gerkules, gospodin kapral, - otchekanil negr.
- Lishnyaya para takih ruk nam ne pomeshaet, - zayavil Karapuzis, s
voshishcheniem shchupaya ego muskuly. - Zalezaj.
Gerkules molnienosno zabralsya v kuzov.
- Pim! Nik! - zakrichal on mal'chishkam. - CHego stoite? Davajte syuda!
- |j! |j! - vozmutilsya Karapuzis. - Tak ne pojdet. U nas ne detskij
sad!
- Prigodyatsya, - umolyayushche probasil Gerkules. - Ih mozhno na kuhnyu
opredelit'. |to zhe ne rebyata, a zoloto!
- Kuhnya - eto delo ser'eznoe. - Karapuzis podnyal vverh ukazatel'nyj
palec, napominayushchij morkovku. - Kuhnya - eto motor armii. - I on hmuro
oglyadel mal'chishek. - Lichno ya ne doveril by im dazhe myt'e posudy. Ne vsyakomu
eto dano, uzh ya-to znayu!
- Kak zhe tak? - obidelsya odin iz mal'chishek. - YA zhe u vas celyh tri
goda rabotal. YA vse umeyu!
- U menya? - prishchurilsya kapral i strogo sprosil: - Kak zovut?
- Pim, robko otvetil mal'chishka, pereminayas' s nogi na nogu.
Karapuzis snova vyudil svoyu zapisnuyu knizhechku i raskryl na stranichke s
bukvoj "P".
- Tak... ne to, ne to... Aga, vot!
Protiv imeni Pima bylo zapisano: "Trudolyubiv i molchaliv".
- |to, konechno, menyaet delo, - skazal kapral, pryacha knizhechku. - No...
- Mozhet, sprosit' razresheniya u lejtenanta? - perebil ego Gerkules.
- |togo eshche ne hvatalo! - vskipel kapral. - V svoem vzvode ya hozyain! -
I nakinulsya na mal'chishek: - ZHivo v mashinu!
Zagudeli motory. Ogromnye krytye gruzoviki pokidali ploshchad' pered
dvorcom Apchhibossa Utrinosa. Za poslednej mashinoj bodro tarahtel urodlivyj
bronevik, pokrytyj maskirovochnymi razvodami.
Soldaty s toskoj smotreli na ubegayushchie nazad shumnye ulicy. A Gerkules,
Pim i Nik pochemu-to ulybalis' i veselo podmigivali drug drugu.
- Mozhno podumat', - burknul odin iz soldat, hmuro ustavivshis' na nih,
- chto vy tak i rvetes' v boj.
- Mechtaem past' na pole brani za Apchhibossa Utrinosa, - nevozmutimo
otvetil Gerkules.
Soldaty zahohotali.
- Prekrasno, - skazal shoferu kapral Karapuzis, uslyshav gromkij smeh
soldat cherez stenu kabiny, - prekrasno, kogda u soldat takoe zamechatel'noe
nastroenie. Oni tak i rvutsya v boj!
- Aga, - unylo otvetil shofer.
Soldaty negromko peregovarivalis':
- Govoryat, chto te poklyalis', poka ne pobedyat, ne strich' volosy i ne
brit' borody.
- Da nu!
- Vot tebe i nu!..
- Dolgon'ko zhe im pridetsya hodit' so svoimi borodami. Na storone
Apchhibossa Utrinosa, chto ni govori, sam Tajfun!
- A mozhet, i ne dolgo. Kto znaet...
- Slushaj, a vyhodit, oni ne ochen'-to i boyatsya, raz borody nosyat. Ved'
vsyakomu yasno, kto ty i za kogo.
- Vyhodit, tak.
- To-to i ono...
Vskore gorod ostalsya daleko pozadi. Eshche kakoe-to mgnovenie na
gorizonte torchali makushki neboskrebov, a zatem mashina svernula na
proselochnuyu dorogu, i vse skrylos' za gustoj pelenoj pyli.
Soldaty zadremali. I, kak vatnye kukly, raskachivalis' iz storony v
storonu, ne vypuskaya iz ruk avtomatov i ne raskryvaya glaz.
Gerkules zadumchivo smotrel na spyashchih rebyat. "Ty stal nevnimatelen,
Gerkules, - skazal on sam sebe. - Von kak vytyanulsya Pim za etot god. Bryuki
emu sovsem malovaty, ele prikryvayut koleni... A Nik - on zdorovo pohudel.
Naverno, vse vremya dumaet o svoem otce i o Dozhde. To i delo povtoryaet ih
imena vo sne... A chto ty sdelal, Gerkules, chtoby hot' nemnogo uspokoit'
ego? Nichego ty ne sdelal, Gerkules. A ved' ty starshij!.. Oni toboj krutyat,
Gerkules, kak hotyat, - znayut, chto ty ih lyubish' i ne mozhesh' na nih
po-nastoyashchemu serdit'sya. Vot i sejchas uvyazalis' s toboj. A ved' ty ih ne
hotel brat'. Ne detskoe eto delo... No razve ustoish' pered ih pros'bami?!
Osobenno etot Nik: "Voz'mi! Voz'mi! CHto tebe, zhalko?" Konechno, zhalko, esli
na to poshlo... Ochen' zhalko! Vot tak! No razve ih ubedish'? A vse-taki
zdorovo on pridumal - pristroit'sya k vojskam Apchhibossa Utrinosa, a zatem
pri udobnom sluchae uliznut' k Gromu. A prosto tak k Sinim goram ne
dobrat'sya - povsyudu patruli. Net, chto ni govori, zamechatel'naya mysl'!.. Vot
tol'ko rebyata... Oh i vletit zhe ot Groma!"
Mashinu tryahnulo, i Gerkules raskryl glaza. T'fu ty, chert! Kazhetsya,
tozhe zadremal.
Mashina snova vyehala na shosse. I vse tak zhe mayachil pozadi urodlivyj
pyatnistyj bronevik, oshchetinivshijsya pulemetnymi dulami.
Grom i |rnesto
- Kto so mnoj na razvedku? - garknul Grom, i raskatistoe eho
zametalos' sredi bazal'tovyh skal.
- YA!..
Okolo trehsot chelovek podnyali ruki. |to byli studenty i masterovye,
tajkom probravshiesya v gory iz stolicy; rubshchiki trostnika, pokinuvshie svoi
derevni; soldaty Utrinosa, pereshedshie na storonu Groma. I srazu bylo vidno,
kogda kto iz nih poyavilsya v lagere. U odnih byli uzhe gustye chernye borody,
u drugih - borody pomen'she, u tret'ih po shchekam i podborodku zmeilis' robkie
kolechki. A byli i takie, u kotoryh borody eshche i ne namechalis', i
pohvastat'sya im bylo nechem.
No sredi vseh, dazhe sredi pervyh trinadcati starozhilov, rezko
vydelyalas' dlinnaya gustaya boroda odnogo novichka. On poyavilsya v lagere lish'
segodnya na rassvete i byl pohozh na Robinzona Kruzo, kakim ego risuyut
hudozhniki: s dlinnostvol'noj vintovkoj, v staroj shlyape, meshkovatyh bryukah i
kurtke iz meha kakih-to dikih zhivotnyh, nadetoj na goloe telo.
- Nu kuda vy? Kuda vy? - rasteryalsya Grom, uvidev stol'ko podnyatyh ruk.
- Zachem mne stol'ko? Mne odin nuzhen. - I kivnul "robinzonu", kotoryj
umolyayushche glyadel na nego: - Poshli.
- |h, vezet zhe tebe, |rnesto! - bezzlobno shutili vokrug. - Kak uvidyat
tebya soldaty, srazu razbegutsya so strahu!.. |h, Grom, ty ego vmesto pugala
u dorogi postav' - ni odin patrul' na nego vnimaniya ne obratit!
- Ladno, ladno, - burknul |rnesto v gustye usy, - zaviduete, cherti.
Grom i |rnesto uglubilis' v dzhungli.
- Tebya |rnesto zovut? - sprosil Grom svoego molchalivogo sputnika.
- |rnesto...
- Boroda-to u tebya, |rnesto, - slovno ty ee celyj god otrashchival, - s
uvazheniem skazal Grom.
- To-to i ono, chto celyj god, - ugryumo otvetil |rnesto. - Ne do nee
bylo. Polgoda v dzhunglyah ot sen'ora skryvalsya, zatem pojmali i na rudnik
upekli... Bezhal cherez tri mesyaca, snova dzhungli, a potom... - tut on
nevol'no rassmeyalsya, - prishel k vam, i moya boroda kak raz k mestu
okazalas'.
- Moya tozhe, - zahohotal Grom.
|rnesto s pochteniem smotrel na nego. On uzhe slyshal ot drugih, chto etot
ryzheborodyj velikan ne kto-nibud', a znamenityj besstrashnyj Grom.
- Slushajte, Grom... - nachal |rnesto.
- Nazyvaj menya na "ty", - dobrodushno zayavil Grom. - Kakie mogut byt'
ceremonii!
- Ty s Dozhdem znakom?
- Znakom li ya s Dozhdem?! Net, vy slyshali, chto on sprashivaet?! -
vskrichal Grom, hotya vokrug nikogo ne bylo. - Da znaesh' li ty, chto po
milosti etogo zamorysha Apchhibossa Utrinosa i ego pleshivogo pokrovitelya
Tajfuna, zasadivshego nashego druga v tyur'mu, my s Molniej uzhe bol'she goda
shataemsya bezrabotnymi!
- Prosti, - skazal |rnesto, - ya zhe ne hotel tebya obidet'. Prosto ya
tozhe byl znakom s Dozhdem...
- CHto znachit "tozhe"? - vskipel Grom. - CHto znachit "znakom"? Da my s
nim drug bez druga zhit' ne mozhem!
Grom by eshche dolgo busheval, no tut ih okliknul poslednij post
borodachej:
- Stoj! Kto idet?
- Svoi! - ryavknul Grom. - Oslepli, chto li?
Eshche polchasa puti, i v prosvetah derev'ev mel'knulo seroe kol'co shosse
s mostom, perekinutym cherez shirokij ovrag.
- Davaj vdvoem, - uzhasnulsya |rnesto, kogda Grom vykatil iz travy
chernuyu tuporyluyu bombu i vzvalil ee sebe na spinu. - A zachem ona?
- Skazhesh' tozhe, - burknul Grom. - Eshche uronish'. YA ee pojmal, ya i
ponesu. Zachem ona, govorish'? Prigoditsya.
Delo v tom, chto neskol'ko dnej nazad samolety Apchhibossa Utrinosa
bombili lager' borodachej. Vse ukrylis' v peshchere, a Grom stoyal u vhoda,
lovil padayushchie bomby i sbrasyval ih v propast'. A odnu on reshil sohranit' -
na vsyakij sluchaj. Vykrutil vzryvatel' i spryatal ee v ukromnom meste.
Oni spustilis' v ovrag. Kogda-to zdes', po-vidimomu, burlil potok, a
sejchas ruchej beznadezhno peresoh. Lish' koe-gde vstrechalis' pokrytye zelenoj
plesen'yu melkie luzhicy.
- CHert poberi, - pyhtel Grom, sognuvshis' v tri pogibeli i tyazhelo
perestavlyaya nogi. - Bez Dozhdya skoro vse k d'yavolu zasohnet... Proklyatyj
Tajfun!
Nakonec razvedchiki okazalis' pod mostom. Zdes' bylo sumrachno i
prohladno.
Grom vytashchil iz sumki vzryvatel', bol'shoj motok tonkoj krepkoj
provoloki i sklonilsya nad bomboj.
|rnesto vskarabkalsya na most.
Doroga otsyuda prosmatrivalas' daleko - ona to propadala, spuskayas' v
ocherednuyu lozhbinu, to vnov' poyavlyalas' i poetomu byla pohozha na dlinnyj
seryj punktir, tyanuvshijsya do samogo gorizonta.
I vdrug iz odnoj dal'nej lozhbiny vypolzli malen'kie chernye kvadratiki:
odin, dva, tri, chetyre, vsego - pyat'. Oni propolzli po vidimomu otrezku
dorogi i propali, zatem vnov' poyavilis'.
- Edut! - kriknul |rnesto.
- U menya uzhe gotovo, - otozvalsya Grom.
On vybralsya iz ovraga, razmatyvaya na hodu provoloku. Ona lozhilas' v
gustuyu pozhuhluyu travu i byla sovershenno nezametna.
Dlya nablyudatel'nogo posta Grom i |rnesto oblyubovali dva vysokih dereva
metrah v sta ot mosta. Grom s trudom vzobralsya na svoj evkalipt - meshala
provoloka, kotoruyu on boyalsya porvat'. Nakonec on udobno ustroilsya v
razvilke, pochti na samoj makushke.
CHut' nizhe ego, na sosednem evkalipte, pritailsya |rnesto s karabinom.
Poslyshalsya napryazhennyj gul motorov. K mostu priblizhalas' kolonna
ogromnyh krytyh gruzovikov. Pozadi kolonny gromko tarahtel urodlivyj
pyatnistyj bronevik.
Mashiny ostanovilis'.
Vpered byl poslan patrul': dlinnyj hudoj soldat i tolstyj nizen'kij
kapral. Oni vzoshli na most i peregnulis' cherez perila.
- Zametyat, - ispugalsya |rnesto.
- Ni za, chto, - uverenno skazal Grom. - Maskirovochka - pervyj sort.
Ne obnaruzhiv nichego podozritel'nogo, patrul' pereshel na druguyu storonu
ovraga.
Dal'she idti kapral poboyalsya.
- Vpered! - prikazal on soldatu, drozha ot straha i trevozhno
vglyadyvayas' v dremuchie zarosli.
Soldat otricatel'no motnul golovoj. Kapral privstal na cypochki i
udaril ego po shcheke - raz, drugoj, tretij...
- Vot merzavec! - |rnesto ne vyderzhal i vystrelil.
Furazhku s kaprala slovno vetrom sdulo. On zavizzhal, kak porosenok, i
pomchalsya nazad. Soldat - za nim.
I togda vpered vylez bronevik. Polivaya iz svoih pulemetov gustye
zarosli kustarnika, on v®ehal na most.
I tut Grom mgnovenno zamknul kontakt. Razdalsya oglushitel'nyj vzryv.
Kogda rasseyalsya vyazkij chernyj dym, Grom i |rnesto ne uvideli ni mosta,
ni bronevika. A iz gruzovikov sypalis' soldaty, zanimaya poziciyu vdol'
ovraga.
Zagrohotali vystrely.
|rnesto snova pricelilsya v kaprala, kotoryj vysunulsya iz-za kolesa
mashiny, i vdrug uslyshal tresk such'ev. Grom, bespomoshchno ceplyayas' za vetki,
padal vniz. Ochevidno, ego zacepila kakaya-to shal'naya pulya.
K schast'yu, ego padenie pochti u samoj zemli zaderzhala razlapistaya
tolstaya vetka. Grom povis na nej, i ona, spruzhiniv, otbrosila ego v
kustarnik.
Obdiraya v krov' ruki, |rnesto bystro spustilsya vniz.
- CHert poberi!.. Sto dvadcat' d'yavolov! - uslyshal on donosyashchiesya iz
kustov rugatel'stva. I srazu otleglo ot serdca - zhiv!
- Noga, - prostonal Grom, kogda |rnesto sklonilsya nad nim, i vinovato
ulybnulsya. - Vot ugorazdilo...
- A ya dumal, chto Gromu vse nipochem! - skazal |rnesto, perevyazyvaya
ranu.
- Byvaet, chto i Gromu dostaetsya. CHasa cherez dva vse zazhivet. YA takoj.
- Pokrepche derzhis' za sheyu, - skazal |rnesto, naklonivshis' nad Gromom.
On nikogda ne dumal, chto Grom mozhet byt' stol' tyazhelym. A tut eshche
vystrely, kriki soldat, perebravshihsya cherez ovrag. Da i karabin meshal, a
brosat' ego bylo zhalko.
Za kustarnikom nachinalas' sploshnaya stena kamysha na meste vysushennogo
znoem bolota. Vo chto by to ni stalo - tuda, tol'ko tuda! Tam nikto ne
najdet!..
- Bros' menya, - vorchal Grom. - Ne stroj iz sebya geroya... CHego dvoim-to
pogibat'? Ne bud' durakom!
- Molchi! - ogryzalsya |rnesto.
Vse blizhe i blizhe byl spasitel'nyj zheltyj kamysh. V etu minutu |rnesto
zhelal tol'ko odnogo: dobrat'sya do zaroslej kamysha, upast' na zemlyu i
lezhat', lezhat' i dyshat' vsej grud'yu.
Nogi Groma volochilis' po zemle, i poetomu |rnesto vse vremya kazalos',
chto sledom za nim kto-to idet, pryamo za spinoj, i usmehaetsya, vse vremya
derzha tebya na pricele.
I vot vokrug zashelesteli zarosli kamysha, no |rnesto ne upal so svoej
tyazheloj noshej i dazhe ne ostanovilsya.
On shel, shel, shel... I vse kachalos' pered nim: izlomannyj kamysh,
uzlovatye liany, lepestki orhidej, zheltye pyatna sveta v sumrake
tropicheskogo lesa...
|rnesto ostanovilsya tol'ko u posta borodachej, skoree pochuvstvovav, chem
uslyshav okrik:
- Kto idet?
- Svoi, - hriplo dysha, skazal on i vnezapno rassmeyalsya: - Nu, tak kto
zhe iz nas durak?
- YA. - I Grom tozhe zasmeyalsya.
U kostra
Gerkules brosil ohapku such'ev vozle kostra.
- Nu, kak? - vzvolnovanno sprosil Nik.
- Ne ujti, - skazal Gerkules. - Ponastavili postov pochti cherez kazhdyj
metr.
- Tss, - proshipel Pim.
K nim podbezhal Karapuzis i sunul Gerkulesu pod nos svoyu furazhku,
probituyu pulej:
- Vidal?
- |h, na santimetr by ponizhe - i vse, - s glubokim sozhaleniem skazal
Gerkules.
- A ty kak dumal! - gordo zayavil Karapuzis, ne uloviv ironii. -
Schitaj, chto medal' u menya v karmane. - I pomchalsya k drugim kostram.
Za etot den' on vsem nadoel do chertikov so svoej prostrelennoj
furazhkoj.
K kostru podoshel lejtenant. Eshche na pervom privale kapral Karapuzis emu
dolozhil, chto prihvatil trojku poleznyh lyudej iz goroda, i ozhidal strashnogo
raznosa, no lejtenant tol'ko rukoj mahnul.
Gerkules gotov byl poklyast'sya, chto posle togo, kak bronevik vmeste s
mostom vzletel na vozduh, lejtenant, kak ni stranno, nemnogo poveselel.
Da, sobstvenno, nikto, krome Karapuzisa, i ne ogorchalsya - v bronevike
nahodilis' dva ego priyatelya iz lichnoj gvardii Apchhibossa Utrinosa, kotoraya
nabiralas' sredi samyh ot®yavlennyh golovorezov vo vseh chastyah sveta.
Lejtenant dolgo smotrel na ogon', a potom vdrug sprosil u Gerkulesa:
- Skazhi, paren', tol'ko po-chestnomu, pochemu ty reshil pojti protiv
borodachej?
- Da tak... - zamyalsya Gerkules. - A vy?
- Soldat ne rassuzhdaet, - uklonchivo otvetil lejtenant. - A vot ty, kak
govorit kapral, - i on usmehnulsya, - dobrovol'no. A?
- Tochno tak, - liho otvetil Gerkules, reshiv, chto tut kakoj-to podvoh.
- Dobrovol'no. U menya s Gromom osobye schety.
- Ponyatno, - hmyknul lejtenant i kivnul na rebyat. - A u nih?
- U nih? - na mgnovenie rasteryalsya Gerkules.
- U nih.
- Kormyat u vas horosho, - nashelsya Gerkules. - Verno, rebyata?
- Verno, - solidno zayavil Pim.
- Eshche kak verno! - soglasilsya Nik.
Lejtenant zasmeyalsya:
- Nu, ladno. |to vashe delo. Vse ravno, ya smotryu, iz vas pravdu kleshchami
ne vytyanesh'.
- A u nego golova rabotaet, - shepnul Pim Niku.
- Sen'or lejtenant! Sen'or lejtenant! - poslyshalis' vozbuzhdennye
vozglasy.
V okruzhenii tolpy soldat k kostru iz temnoty priblizhalis' dvoe
borodachej. Odin iz nih byl ochen' vysokij, v berete, rubashke zashchitnogo cveta
i takih zhe bryukah, zapravlennyh v vysokie botinki. Drugoj - suhon'kij
krepkij starichok tochno v takoj zhe forme, tol'ko na golove u nego
krasovalas' liho sdvinutaya nabok kapitanskaya furazhka.
Pim i Nik ot neozhidannosti dazhe vzdrognuli, a u Gerkulesa vytyanulos'
lico.
- Grom! Grom! - trevozhno zasheptalis' soldaty.
- Dobryj vecher, - veselo skazal Grom i prisel na srublennoe derevo. -
Prisazhivajsya, starina Manuel', - priglasil on svoego sputnika. - Mesta na
vseh hvatit.
Kapitan Manuel' nemnogo nervnichal. Poetomu, prezhde chem sest', on
kashlyanul, vynul iz karmana ochki, kotorye nadeval tol'ko v osobo
otvetstvennye momenty, proter ih, snova spryatal i tol'ko togda ostorozhno
opustilsya na brevno.
Grom podmignul rebyatam, i oni srazu zaulybalis', hotya im i bylo ne po
sebe. Pim i Nik uzhasno boyalis' za Groma.
- Gde oni? Gde? - cherez tolpu probivalsya vz®eroshennyj Karapuzis. -
Pojmali golubchikov!
- Da zatknis' ty, - ostanovili ego soldaty. - Tishe. Sami prishli. Daj
lyudej poslushat'!
Kapral pritih i sudorozhno vytyanul golovu iz-za sdvinutyh spin.
- Kak vidite, - skazal Grom, prishchuriv glaza, - my prishli k vam bez
oruzhiya i vovse ne sobiraemsya vas zapugivat' i govorit', chto vse puti
otrezany i chto nado sdavat'sya, a ne to, mol, kryshka.
Soldaty zasmeyalis'. A Karapuzis ispuganno sprosil:
- Okruzheny, da?
- Naoborot, - prodolzhal Grom, - my u vas v rukah i gotovy poklyast'sya,
chto na neskol'ko kilometrov vokrug net ni odnogo borodacha.
- Nu, esli, konechno, ne schitat' nas, - vstavil kapitan Manuel'.
Soldaty odobritel'no zagudeli. A osmelevshij Karapuzis zayavil:
- A chego s nimi razgovarivat'? Hvataj ih!
No kto-to prebol'no shchelknul ego po zatylku, i kapral srazu umolk,
podozritel'no oglyanuvshis' na nevozmutimye lica.
Pim i Nik trevozhno zaverteli golovami. Lejtenant vstal:
- Vy predlagaete nam sdat'sya v plen i v to zhe vremya utverzhdaete, chto
ne my u vas v rukah, a vy u nas. Gde zhe logika?
- Ne sovsem tak. V rukah u vas tol'ko my vdvoem, ya i starina Manuel',
- popravil ego Grom. - I krome togo, rech' idet ne o tom, kto u kogo v
rukah, i dazhe ne o tom, na ch'ej storone poka eshche sila. Da vy zhe i sami
znaete, kto iz nas prav. Protiv kogo zhe vy?.. Protiv Dozhdya, kotoryj tak zhe
nuzhen vam, kak i mne! Razve eto ne tak?
- Eshche by ne tak! - vskochili Pim i Nik.
- Ne tak! Ne tak! - zavopil Karapuzis.
- Tak, - tiho skazal lejtenant.
Soldaty zasporili. A kapral Karapuzis bystro strochil v svoej zapisnoj
knizhke na uzhe znakomoj nam stranichke s bukvoj "L": "Lejtenant - lazutchik
Groma. On eshche s detstva podkuplen borodachami za 10 millionov peso", na
sekundu zadumalsya i vstavil eshche odin nol'. Poluchilos' "za 100 millionov
peso". Tak pokazalos' kapralu ubeditel'nej.
- Soldaty! - Lejtenant podnyal ruku. - Ne znayu, verite vy mne ili net,
no ya ne hochu vesti vas v boj za Apchhibossa Utrinosa. A teper' v vashej vole
postupit' so mnoj tak, kak schitaete nuzhnym.
- CHto zhe eto tvoritsya, a? - zavopil Karapuzis i vyskochil v krug. - Kak
starshij po chinu posle etogo myatezhnika, - on tknul pal'cem v storonu
lejtenanta, - ya prinimayu na sebya ego obyazannosti. - I, pobagrovev ot
natugi, zaoral: - Batal'on, slushaj moyu komandu! Po izmenniku nashego
dorogogo Apchhibossa Utrinosa...
- Pokrichal, i hvatit, - spokojno skazal Gerkules i otvesil emu takuyu
zatreshchinu, chto Karapuzis otletel v storonu.
Pim sdelal emu podnozhku, i kapral shlepnulsya na zemlyu.
- My ne zastavlyaem nikogo nasil'no prisoedinyat'sya k nam. - Moshchnyj
golos Groma perekryl obshchij shum. - Kto ne hochet, mozhet idti po domam!
- Da chego tam, rebyata! - Kakoj-to dolgovyazyj soldat vypustil ochered' v
nebo. - Poshli k borodacham. Ne bylo ohoty pogibat' za etogo pleshivogo
Apchhibossa! Puskaj on sam sebya spasaet, provalis' sovsem!
- Verno! - zakrichal starina Manuel' i nacepil na nos ochki. -
Pravil'no.
- Stanovis', parni, - skomandoval Grom. - Kto k nam - nalevo, kto
domoj - napravo.
Pervymi nalevo brosilis' Pim, Nik i Gerkules. CHerez minutu s levoj
storony okazalsya pochti ves' batal'on. S pravoj - vsego neskol'ko chelovek.
A kapral Karapuzis ischez, slovno skvoz' zemlyu provalilsya. On drapal
bez oglyadki do samoj stolicy i tam srochno vzyal bilet na samolet, uletayushchij
na dalekie Zabytye ostrova. "Nu uzh tuda-to, - s bespokojstvom dumal
Karapuzis, - Gromu, verno, nikogda ne dobrat'sya". I perestal drozhat' tol'ko
togda, kogda samolet otorvalsya ot betonnoj dorozhki aerodroma.
...Ostaviv ohranu u mashin, soldaty dvinulis' k lageryu borodachej. Grom
razmashisto shagal v golove kolonny.
Nad kolonnoj pylali fakely, i postam borodachej v gorah, naverno,
kazalos', chto vnizu techet ognennyj ruchej.
Lager' vstretil pribyvshih likuyushchimi krikami.
Nik krichal gromche vseh. Borodachi shvatili ego i stali podbrasyvat'. I
Niku kazalos', chto zvezdy to udalyayutsya, to priblizhayutsya k nemu. I tut on
uvidel borodatogo |rnesto.
- Papa!
Kak Apchhiboss Utrinos snabzhal
borodachej oruzhiem
- Do svidaniya, Nik!
- Do svidaniya, Pim! Do svidaniya, Gerkules! - Krepko shvativ otca za
rukav, slovno boyas', chto on ischeznet, Nik dolgo mahal rukoj, poka mashiny ne
skrylis' za povorotom.
Segodnya utrom Grom otdal prikaz: otryad borodachej vo glave s Molniej
dolzhen pokinut' Sinie gory i obosnovat'sya v drugih gorah, u vostochnogo
poberezh'ya ostrova.
|to byla ochen' trudnaya zadacha. Put' na vostok prolegal po otkrytoj
ravnine. Povsyudu - posty, patruli. A ved' do vostochnyh gor - neskol'ko
soten kilometrov! Dlya takogo derzkogo pohoda vyzyvalis' tol'ko dobrovol'cy.
Stoit li govorit', chto zhelayushchih bylo bolee chem dostatochno! No otobrali
tol'ko sto chelovek, sredi nih okazalis' Gerkules i Pim.
Brosok reshili sovershit' na trofejnyh mashinah sredi bela dnya. Borodachi
rasschityvali na molnienosnost', na to, chto mestnye garnizony ne srazu
razberutsya, v chem delo. Borodachi dazhe ne stali pereodevat'sya v formu soldat
Apchhibossa Utrinosa.
- Nam ni k chemu maskarad, - skazala Molniya. - My srazhaemsya chestno.
- Verno! - goryacho voskliknul Pim, potryasaya noven'kim karabinom, i s
gordost'yu popravil cherno-krasnuyu povyazku na rukave. On byl pohozh na
zavzyatogo borodacha i shchegolyal svoej narisovannoj tush'yu borodoj, slovno
nastoyashchej.
Gerkules vse vremya podshuchival nad nim i predlagal pobrit'sya.
- Tol'ko togda, kogda razgromim Utrinosa! - tverdo otvechal Pim.
Mashiny odna za drugoj ischezli vdali.
V tu zhe minutu otryad Groma tozhe vystupil - no v druguyu storonu...
Nik ni na shag ne otstaval ot otca. Oni snova byli vmeste, no emu vse
vremya kazalos', chto on mozhet ego vnov' poteryat'. Niku bylo tak priyatno
slyshat' golos otca, chuvstvovat' na pleche ego tyazheluyu ruku i dazhe semenit',
ele pospevaya za nim... No bol'she vsego Nik lyubil smotret' na otcovskuyu
borodu. On ochen' gordilsya otcovskoj borodoj. Ona byla samaya bol'shaya v
otryade. Bol'she, chem u Groma!
Otryad pokinul lager' vovremya. Daleko pozadi poslyshalis' gulkie razryvy
bomb.
Posle kazhdogo avianaleta Apchhiboss Utrinos ob®yavlyal, chto s borodachami
pokoncheno raz i navsegda. No emu uzhe davno nikto ne veril. Malo togo, i sam
on ne veril sebe. Borodachi byli neulovimy.
Teper' Apchhiboss Utrinos nadeyalsya tol'ko na odno: na zasuhu. On byl
gotov unichtozhit' vsyu stranu, tol'ko by ne dat' Gromu vozmozhnosti pobedit'.
Zasyhali bez Dozhdya, kotoryj tomilsya v kreposti, lesa i polya, meleli reki,
peresyhali ruch'i. A Utrinos potiral ruki.
- Vysyhayut lesa? - govoril on. - CHudesno! Borodacham budet negde
pryatat'sya!
- Golodayut rubshchiki trostnika? - radovalsya on. - Velikolepno! Znachit,
ne budut pomogat' borodacham!
- Peresyhayut reki? - likoval on. - Izumitel'no! Skoro borodacham budet
nechego pit'!..
I vse bol'she i bol'she proslavlyal neimovernuyu dobrotu druzhestvennogo
soseda Tajfuna, kotoryj soglasilsya v stol' trudnyj chas postavlyat' na
Zelenyj ostrov oruzhie, konservy i gazirovannuyu vodu.
Tajfun tozhe potiral ruki.
- Legche vsego zarabotat', - pouchal on Apchhibossa Utrinosa, -
vo-pervyh, na vojne, vo-vtoryh, na golode, v-tret'ih, na stihijnom
bedstvii. U vas sejchas kak raz zamecha-a-tel'noe sochetanie vsego etogo.
- Genial'no! - vostorgalsya Apchhiboss Utrinos. - Prosto genial'no!
- Praktika, - skromno priznavalsya Tajfun. - I opyt.
Podgotavlivaya general'noe nastuplenie, Apchhiboss Utrinos ustroil v
pomest'e Bul' Buresa bol'shoj sklad oruzhiya. I esli by kto-nibud' skazal emu,
chto segodnya vecherom vse eti zapasy perejdut v ruki borodachej, on by tol'ko
snishoditel'no rassmeyalsya. Ujti tak daleko ot spasitel'nyh gor? Net,
borodachi nikogda na eto ne osmelyatsya!
- Oni nadeyutsya slomit' nas golodom, - govoril Grom. - No iz etogo u
nih nichego ne vyjdet. Nichego, poka... - tut on delal pauzu i vyrazitel'no
podmigival, - poka oni snabzhayut svoih soldat.
- A chto s nami budet, - odnazhdy naivno sprosil Nik, - esli oni
perestanut snabzhat' soldat?
- Nichego strashnogo, malysh, - zasmeyalsya Grom. - My togda pobedim na
sleduyushchij zhe den', potomu chto nam ne privykat' srazhat'sya natoshchak.
Otryad pokinul dzhungli. Potyanulas' vyzhzhennaya savanna. Borodachi
special'no vybrali put' po bezdorozh'yu, po bezlyudnym mestam i peresohshim
bolotam.
Vecherom otryad ostanovilsya vozle uzkoj betonnoj dorogi, petlyavshej po
holmu.
Vverhu yarko svetilis' zheltye kvadratiki okon zamka Bul' Buresa.
- |rnesto, - skazal Grom, - ty tut vse znaesh', dejstvuj. No tol'ko
besshumno, chtoby ohrana ne uspela pozvonit' v stolicu.
- Est', - otchekanil |rnesto.
- Tebe chelovek sto hvatit? - poshutil Grom.
- Sto - malovato, - v ton emu otvetil |rnesto. A vot pyat' budet v
samyj raz.
- Nu, davaj.
I oni krepko pozhali drug drugu ruki.
Pen' Kolodus, nadsmotrshchiki i neskol'ko soldat azartno igrali v karty
vo fligele zamka.
- Moj hod! - torzhestvuyushche zakrichal Pen' Kolodus, brosaya na stol
kozyrnogo tuza.
- Net, moj. - Dver' raspahnulas', i pered oshelomlennymi igrokami
poyavilsya |rnesto s karabinom v rukah.
- Oj! - vskriknul Pen' Kolodus i potyanulsya k kobure.
- V lyuboj igre... - za raskrytym oknom voznik Hose s avtomatom, - est'
takoe pravilo - ne zhul'nichat'. Za eto inogda krepko b'yut. Ochen'!
Vse srazu zadrali ruki vverh. A pomertvevshij ot straha Pen' Kolodus
sdelal vid, chto hotel stryahnut' pushinku s bryuk.
Hose ostalsya ohranyat' nadsmotrshchikov, a |rnesto vyskochil vo dvor,
otkryl vorota i neskol'ko raz mignul fonarikom.
Pervym primchalsya Nik i sprosil:
- Vse v poryadke?
- Tak tochno, - vytyanulsya pered nim |rnesto. - V poryadke!
Borodachi zapolnili dvor. Hose sbil zamki s podvalov, i po cepochke
povstancev poplyli raznokalibernye yashchiki s karabinami, pulemetami,
patronami, konservami, obuv'yu, vzryvchatkoj...
- Nik, - skazal Grom, - zhmi v derevnyu, zovi vseh.
Ne proshlo i dvadcati minut, kak v vorota zamka povalili rubshchiki. Oni
pritashchili s soboj svyazannogo traktirshchika.
- |to ya im skazal, - opravdyvalsya Nik, - a to eshche ubezhit i doneset. YA
ego znayu.
- A chto my budem delat' s plennymi? - gromoglasno sprosil Grom u
rubshchikov. - U nas takoe pravilo: my s plennymi ne voyuem. My otpuskaem ih na
vse chetyre storony.
- Ladno. CHego tam... Otpustit'. My ne zlopamyatnye. Tol'ko pust' bol'she
ne popadayutsya!
|rnesto razvyazal ruki plennym i krepko napoddal kolenom Pen' Kolodusu:
- Topajte.
Nadsmotrshchiki pospeshno proshli cherez rasstupivshuyusya molchalivuyu tolpu i
ponuro pobreli pod goru.
- A ya? - zhalobno propishchal traktirshchik Vypej Tut.
Vse zasmeyalis'. Hose razrezal verevki:
- Begi, begi, a to ne uspeesh'!
Vypej Tut umchalsya, kak zayac.
A borodachi zapryagli volov sen'ora v vysokie skripuchie povozki,
nagruzili ih oruzhiem i proviantom i dvinulis' v obratnyj put'.
Vsemirnyj potop
Vorota tyur'my medlenno raskrylis', i Kamer Kazematus s mohnatym
polotencem bodro zasemenil k moryu po tropinke, petlyayushchej mezhdu granitnymi
valunami. Ne bylo takogo sluchaya, chtoby on propustil utrennee omovenie.
"Morskie vody, - kak lyubil povtoryat' tyuremnyj vrach Gryzha, -
sposobstvuyut pishchevareniyu".
A pishchevarenie dlya Kamer Kazematusa sostavlyalo vse.
Tonen'ko povizgivaya, on voshel v vodu i, zatknuv pal'cami nos i ushi,
okunulsya s golovoj. Vynyrnul i okamenel ot izumleniya.
V ego izlyublennyj melkij zalivchik vpadal burlivyj ruchej!
- Oj! - vskriknul Kamer Kazematus i stremglav vyskochil na bereg.
Kamer Kazematus gotov byl poklyast'sya, chto ni dvadcat' pyat' let nazad,
kogda on vpervye stupil na etot ostrovok, ni tem bolee desyat' sekund nazad
etogo ruch'ya ne bylo. "Uzhas... - podumal on. - Eshche do nachal'stva dojdet!
Navernyaka ne polozheno, chtoby okolo vverennoj mne tyur'my protekal kakoj-to
novyj ruchej, chert ego deri!"
Kamer Kazematus dazhe zazhmurilsya, robko nadeyas', chto vse eto emu
pokazalos' i ruchej ischeznet, kak tol'ko on otkroet glaza.
Bozhe ty moj! Ruchej ischez, no...
Vmesto nego v more vpadala shirokaya reka.
Tu-tu-ru-tu-u! - donessya pronzitel'nyj signal trevogi, i oshalevshij
Kamer Kazematus pomchalsya k tyur'me.
Reka katila ogromnye valuny. Oni stalkivalis' drug s drugom, i nad
ostrovkom stoyal neumolchnyj rokochushchij gul.
- Pomogi-i-te! - Mimo proplyli sorvannye s petel' dubovye tyuremnye
vorota. Na nih, slovno na plotu, stoyal nasmert' perepugannyj ohrannik.
Reka vytekala pryamo so dvora tyur'my. A iz bojnicy krepostnoj bashni
nizvergalsya vodopad.
- Uvolyat! - prostonal Kamer Kazematus. - Soshlyut!.. Posadyat!
- ...Poryadok! - samodovol'no skazal Dozhd'. On stoyal na plechah
zvezdocheta Siriusa, vysunuv v okonce kamery svoyu zheltuyu lejku. - Eshche paru
chasov, i my vse zatopim.
- I vsyu tyur'mu? - nastorozhenno sprosil Sirius.
- A kak zhe, - otvetil Dozhd'. - Znaj nashih!
- Da ty s uma soshel! - zavopil zvezdochet. - My zhe togda utonem!
- To est' kak utonem? - udivilsya Dozhd'.
- Ochen' prosto, - zhalobno skazal Sirius. - Zatopit... Vseh zatopit!
- I menya? - pointeresovalsya Dozhd'.
- I tebya!
- A tebya?
- I menya!
Dozhd' zadumalsya.
- A mozhet, vse-taki poprobuem?.. - nereshitel'no predlozhil on. - YA vsyu
zhizn' s vodoj rabotayu.
- Slezaj! - vskrichal zvezdochet.
- Kto? Gde? - zavereshchal Kamer Kazematus, vryvayas' s ohrannikami v
odinochku. So vseh ruch'yami struilas' voda.
Dozhd' i zvezdochet Sirius kak ni v chem ne byvalo sideli na topchane i
rezalis' v samodel'nye shashki.
- YA kogo sprashivayu!
- Kogo? - obernulsya Dozhd'.
- Nemedlenno prekratite!
- Slushayus'. - Dozhd' spryatal fishki v karman. - Esli nel'zya igrat' v
shashki, dajte shahmaty.
Kamer Kazematus shvatilsya za golovu.
- Navodnenie! Potop!
- Vsemirnyj? - sprosil zvezdochet Sirius. - I po radio ob®yavlyali?
- Da ya tebe!.. Da ya ego!.. Da ya vas! - vskrikival Kamer Kazematus. -
Vodopady ustraivat'?!
- Poshel von, - burknul Dozhd'. - Zdes' tyur'ma, a ne bazar.
Kamer Kazematus tyazhelo opustilsya na pol i shvatilsya za serdce.
- Vam vody? - podskochil k nemu odin iz ohrannikov.
- CHto? - vzvilsya Kamer Kazematus. - Ne govorite mne pro vodu!
Dozhd' zahihikal.
- Smeetes'... - zasopel Kamer Kazematus i prikazal ohrannikam: -
Stanovites' k stenke!
- Za chto? - zagolosili oni. - My ni v chem ne vinovaty!
- Molchat'! Podnimite menya, ya hochu posmotret'.
- Nu konechno, - ozhivilis' ohranniki, - smotrite.
Oni pospeshno podnyali ego, i Kamer Kazematus shvatilsya za reshetku
bojnicy.
- A! - vdrug vskriknul on i rasteryanno posmotrel na vseh. - A gde...
reka?
Dozhd' i Sirius pozhali plechami.
Kamer Kazematus snova pril'nul k bojnice.
Kamennye plity dvora, znojnoe solnce i more vdali... Reki ne bylo. I
vodopada ne bylo. I dazhe nikakih luzh ne bylo. Vorot, pravda, tozhe ne bylo.
- Opustite, - zhalobno poprosil on.
V dveryah on obernulsya, hotel chto-to skazat', no tol'ko mahnul rukoj i
vyshel, pokachivayas', slovno posle treh bessonnyh nochej.
Vecherom on samolichno vruchil Dozhdyu shahmaty i umolyayushche skazal:
- Vy igrajte, igrajte. Ladno? - i dobavil: - Karty ya tozhe prinesu.
- Nesi, - velikodushno razreshil Dozhd'.
- I podzornuyu trubu, - potreboval zvezdochet Sirius. - Skoro solnechnoe
zatmenie budet.
- Zatmenie? - vzdrognul Kamer Kazematus. - A mozhet, ne nado?
- My podumaem, - vazhno otvetil zvezdochet.
GLAVA TRIDCATX CHETVPRTAYA
Proryv, ili Net - da, a da - net
Sredi etih burnyh sobytij my zabyli pro otryad Molnii. CHto zhe sluchilos'
s nimi, kogda na trofejnyh mashinah oni otpravilis' v put'?
...Veselo peli motory. Uzhe neskol'ko chasov mashiny spokojno neslis' po
shosse.
Vstrechnye patruli ne obrashchali nikakogo vnimaniya na kolonnu voennyh
gruzovikov.
I vdrug...
- Prigotovit'sya, - skazala Molniya shoferu, ih gruzovik shel pervym.
Dorogu perekryval shlagbaum. Okolo nego mayachil chasovoj i stoyala vrytaya
v zemlyu dlinnostvol'naya pushka. A nevdaleke, na pologih holmah, gde
raskinulsya malen'kij gorodok, torchali bashni voennyh kazarm.
CHasovoj podnyal ruku i poshel navstrechu.
- Nemnogo pritormozi, - kivnula voditelyu Molniya.
CHasovoj byl uzhe sovsem blizko.
- Davaj!
Motor vzrevel vo vsyu moshch', i Molniyu rezko otkinulo nazad.
CHasovoj edva uspel otskochit' v storonu. Belym pyatnom mel'knulo ego
lico s raskrytym rtom - i v glazah zaryabilo: navstrechu mashine vyrastal
polosatyj, tochno zebra, shlagbaum.
Udar!
Tyazheloe brevno otletelo v storonu i s grohotom udarilo po stvolu
pushki. Molniya uvidela, kak iz ukrytiya vyskochil orudijnyj raschet, soldaty
zametalis', nelepo razmahivaya rukami, i vse ostalos' pozadi.
Ostal'nye pyat' mashin bystro promchalis' vsled za pervoj. S obeih storon
ne bylo sdelano ni edinogo vystrela.
I tol'ko cherez neskol'ko minut borodachi uslyshali orudijnyj gul.
Soldaty palili vpustuyu. Po-vidimomu, dlya togo, chtoby potom mozhno bylo
soobshchit' komendantu, chto oni sdelali vse, chto mogli, srazhayas' s
nepriyatelem.
Poka s posta pozvonili v kazarmy, a nachal'nik kazarm pozvonil
komendantu sosednego garnizona, poka vse komendanty sozvonilis' mezhdu
soboj, a potom - so stolicej, gruzoviki Molnii slomali eshche ne odin shlagbaum
i proskochili cherez neskol'ko dereven', nabityh soldatami Apchhibossa
Utrinosa.
"Pojmat' i povesit'!" - posledoval prikaz, no bylo pozdno. Borodachi
uzhe priblizhalis' k vostochnomu poberezh'yu.
Ostavalos' minovat' poslednij post vraga u samyh predgorij, i vse. A
tam ishchi-svishchi!
- Kak ty dumaesh', Gerkules, my prorvemsya? - Pim zabotlivo protiral
vetosh'yu svoj karabin.
- Net, - goryacho otvetil negr. - Konechno, net.
- Kak tak?! - Pim ozhidal sovsem drugogo otveta.
No po vsemu bylo vidno, Gerkules vovse i ne sobiralsya shutit'.
- Nas vseh scapayut. V samyj poslednij moment. Vot uvidish'!
- Sporim! - razozlilsya Pim.
- Net, ya sporit' ne budu. - Gerkules ubral ruku.
- Strusil, da? - Pimu do slez bylo obidno za svoego starshego druga.
- Zachem - strusil? - zasmeyalsya Gerkules. - Est' primeta takaya. Esli
vse vremya govorit' "net", to vsegda naoborot poluchaetsya. Vot ya i govoryu,
chto ne proskochim, chtoby nam povezlo! - I s ukoriznoj dobavil: - Takie
poleznye veshchi znat' nado.
Pim srazu zasiyal:
- CHto zh ty ran'she molchal?
- Razve ya molchal?! - udivilsya Gerkules. - YA i ran'she ne molchal. YA vse
vremya povtoryal: "Net, net i net".
Borodachi hohotali.
S golovnoj mashiny podali signal sbavit' skorost'. Gruzoviki poehali
medlennej.
Kto-to vyudil iz karmana sigaru, prikuril ee, i ona poshla po rukam.
Pim tozhe zahotel hot' razok kurnut', no Gerkules shchelknul ego po
zatylku:
- Net, net i net. Podrasti eshche.
- Kogda ty govorish' "net", - nashelsya Pim, - eto znachit "da".
No Gerkules ne ocenil shutki i vyhvatil u nego sigaru.
Mimo pronosilis' polya. Veter gnal po issushennomu znoem krasnozemu
tancuyushchie zavitushki pyli.
Vnezapno vperedi za povorotom razdalsya vzryv. Drugoj, tretij... Vzryvy
sledovali odin za drugim.
A potom tak grohnulo, chto zadrozhala zemlya, i vse stihlo. Potyanulo
gar'yu.
- CHto eto? - trevozhno sprosil Pim.
- Pozhivem - uznaem, - otvetil Gerkules.
To li pomogli zaklyatiya Gerkulesa ili eshche chto-to, no mashiny svobodno
proshli poslednyuyu zastavu. Dazhe ne prishlos' sbivat' shlagbaum. Doroga zdes'
byla useyana dymyashchimisya voronkami i oblomkami mashin. U obochiny valyalas'
iskorezhennaya pushka s napolovinu otbitym stvolom.
Tol'ko vecherom Pim uznal, v chem delo.
Poluchiv prikaz, post nachal gotovit'sya k boyu s borodachami. No ne uspeli
soldaty dazhe kak sleduet okopat'sya, iz-za povorota poyavilis' bol'shie krytye
mashiny. |to byla voennaya transportnaya kolonna. Ona vezla snaryady dlya boevyh
korablej Apchhibossa.
- Zaryazhaj! - skomandoval komandir orudiya.
- No mashin tol'ko tri, - rasteryanno skazal navodchik, opuskaya binokl'.
- A nam soobshchili, chto...
- Malo li chto im tam pomereshchilos' s perepugu, - ne dolgo dumaya,
prorychal komandir. - Na meste vidnee.
Gruzoviki priblizhalis'.
- Navodi!
Post podpustil mashiny eshche blizhe i grohnul po perednej pryamoj navodkoj.
Byl proizveden vsego lish' odin vystrel, no sotni razorvavshihsya snaryadov
sdelali svoe delo.
- Povezlo, - ves' vecher tverdil Pim. - Eshche kak povezlo!
- Nichego podobnogo, - usmehnulsya Gerkules. - Mne Molniya skazala, chto
ona eti mashiny so snaryadami srazu zametila i propustila daleko vpered,
kogda oni vynyrnuli s bokovoj dorogi. Pomnish', my zamedlili hod? Vot
tak-to. Vezet tozhe tol'ko togda, kogda kotelok rabotaet!
- Vo! - udivilsya Pim. - A esli by oni byli bez snaryadov?
- Esli b da kaby!.. - provorchal Gerkules. - My b togda pristroilis' k
nim v hvost i prorvalis' za nimi sledom.
- A otkuda Molniya uznala, chto eti mashiny - so snaryadami? - pristaval
Pim.
- |h ty, voyaka! - s ukoriznoj skazal negr. - U takih mashin vsegda
szadi special'nye znaki est', chtoby ih ne obgonyali i, ne daj Bog, na uzkoj
doroge zadeli bortom. Uyasnil?
- Uyasnil, - burknul Pim i s voshishcheniem ustavilsya na Molniyu. - YA by
tozhe dogadalsya propustit' gruzoviki s boepripasami vpered, esli b my ehali
ne v poslednej, a v pervoj mashine!
Otlichnye novosti
V etu noch' v otryade Groma nikto ne spal. Prishel kakoj-to rybak iz
sosednej derevni i soobshchil, chto general Trah Tah-Tah gotovit nastuplenie.
Nachalos' tomitel'noe ozhidanie. Kryahteli derev'ya, ukladyvayas' ko snu.
Tainstvenno krichali pticy. I chut' slyshno potreskivali kamni, raskalivshiesya
na solncepeke za dolgij zharkij den'.
...General Trah Tah-Tah so svoim nerazluchnym pustym chemodanom vossedal
na nosilkah, kotorye derzhali neskol'ko dyuzhih soldat, i, kak emu kazalos', s
gordym i zadumchivym vidom vsmatrivalsya v nochnuyu dal'. Vokrug suetilis'
fotografy. Vspyshki blicev vyhvatyvali iz temnoty ego losnyashcheesya
samodovol'noe lico.
Korrespondenty pri svete karmannyh fonarikov strochili v svoih
bloknotah.
- Oni u menya kak v myshelovke. - General Trah Tah-Tah gromko shchelknul
yazykom, podrazhaya stuku zahlopnuvshejsya lovushki. - Ni odin ne ujdet. ZHiv'em
budem brat', teplen'kih. Vot etimi rukami! - I on pokazal korrespondentam
svoi koroten'kie ruchki. - Utrom nachnem.
Na eto u generala Trah Tah-Taha byli svoi soobrazheniya. Vo-pervyh, pri
svete dnya mozhno razgromit' borodachej bez osobyh poter'. Vo-vtoryh, ne
isklyuchena vozmozhnost', chto borodachi, uvidev utrom bezvyhodnost' svoego
polozheniya, sdadutsya v plen. I togda on smozhet s triumfom, slovno
drevnerimskij polkovodec, vernut'sya v stolicu, gonya za svoimi kolesnicami,
to bish' mashinami, pobezhdennyh varvarov, to est' borodachej.
Kogda rassvelo, general Trah Tah-Tah lichno protrubil signal ataki.
I tut, zadyhayas', podbezhal oficer i ispuganno vypalil:
- A soldaty ushli!
- V boj? - samodovol'no sprosil Trah Tah-Tah.
- K borodacham...
- Aga! - mgnovenno soobrazil general i, soskochiv s nosilok, pomchalsya,
ne razbiraya dorogi. V rukah u nego byl znamenityj pustoj chemodan, a szadi
volochilis' nosilki, zacepivshiesya za ego poyas.
On probezhal bez ostanovki trista odin kilometr i cherez dva chasa posle
starta finishiroval v stolice. Posle etogo ego ob®yavili chempionom strany po
begu na sverhdlinnye distancii i potihon'ku upryatali v sumasshedshij dom,
potomu chto general stal zagovarivat'sya i vzdragivat' pri malejshem stuke i
shorohe.
Komandovanie vsemi vojskami prinyal na sebya sam Apchhiboss Utrinos.
- |to budet poslednij udar, - hvastlivo zayavil on pered nachalom novogo
general'nogo nastupleniya. - Snachala pokonchim s Gromom, zatem zajmemsya
Molniej.
Celyj den' k Sinim goram podtyagivalis' voennye chasti. Diktator brosil
v nastuplenie tysyachi soldat. Zdes' byli desantniki-parashyutisty v zelenyh
kaskah i maskirovochnyh halatah; gornye strelki v vorsistyh shlyapah s
petushinymi per'yami; gvardejcy v belyh vysokih furazhkah i chernyh mundirah;
karabinery v kepi s dlinnymi kozyr'kami, pohozhimi na ptich'i klyuvy;
artilleristy v fioletovyh beretah i zheltyh bryukah navypusk; speshennye
krivonogie kavaleristy v galife s takimi shirokimi lampasami, chto te
zanimali po men'shej mere polovinu kazhdoj shtaniny; policejskie v korotkih,
do kolen, shtanah s ogromnymi, ne po rostu, sablyami u poyasa. A takzhe lichno
sam Apchhiboss Utrinos v barhatnoj shlyape glavnokomanduyushchego s dlinnymi
pavlin'imi per'yami.
I vot diktator velichestvenno vzmahnul rukoj, v kotoroj byli zazhaty
skruchennye v trubku noven'kie topograficheskie karty. Vojska poshli na
pristup. Razvevalis' znamena. YArostno sverkala na solnce med' svodnogo
voennogo orkestra iz pyatisot chelovek. Bili barabany, gremeli litavry,
trubili fanfary.
- Vojna dolzhna byt' krasivoj! - skazal Apchhiboss Utrinos svoej svite.
- Bravo! Bravo! - Ministry idiotski zahlopali v ladoshi, kogda pervaya
cep' nastupayushchih soldat poletela so skal, srezannaya ognem borodachej. - Kak
v teatre!
- |to oni narochno, - uveryal vseh ministr inostrannyh del Notus
Memorandum. - Pritvoryayutsya.
- Nu zachem tak uzh? - s ukoriznoj skazal ministr cirkov i zrelishch. -
Prosto oni hotyat nas nemnogo razvlech'. Bis! Bis!
S voem proneslis' bombardirovshchiki. Iz lyukov posypalis' bomby. K kazhdoj
bombe byla privyazana dlinnaya shelkovaya lenta. B-bah! B-bah! B-bah!..
- Vojna dolzhna byt' krasivoj! - povtoril Apchhiboss Utrinos.
A-ah! A-ah! |to zagovorili tyazhelye minomety. V gory so svistom leteli
miny, vse miny byli okrasheny v raznye cveta. Oni tak bystro pronosilis' v
vozduhe, chto kazalos' - mel'kayut kakie-to zagadochnye zelenye, belye, sinie,
fioletovye polosy.
- Krasivo! - opyat' voskliknul Apchhiboss Utrinos. - Ochen' krasivo!
Polozhenie u borodachej stalo otchayannym. Byl otdan prikaz otstupat' v
dzhungli. U peshchery ostalis' tol'ko Grom i Hose. Oni prikryvali othod.
- Kazhetsya, segodnya zharkovato, - provorchal Grom, kogda ot kamnya nad ego
golovoj s voem otskochil oskolok.
- Eshche by... - soglasilsya Hose. - Pozharche, chem v kuzne.
On stolknul ogromnyj kamen', i tot zagremel vniz, podskakivaya i sbivaya
s nog nastupayushchih karabinerov.
Posle kazhdogo udachnogo vystrela Grom zasovyval palec v rot i tak
gromko shchelkal, chto soldaty zadirali golovy i poglyadyvali na chistoe,
bezoblachnoe nebo. Vse uzhe otvykli ot dozhdya, tak chto raskatistye zvuki groma
kazalis' chudom.
Otraziv novuyu ataku i uvidev priblizhayushchiesya samolety, Grom i Hose
brosilis' v dzhungli. Zadacha byla vypolnena. Borodachi uzhe davno pokinuli
lager'.
Samolety spikirovali, sbrosiv ocherednuyu porciyu hvostatyh bomb, i skaly
ruhnuli, pohoroniv pod soboj peshcheru. Borodachi opyat' ushli kak raz vovremya.
- Itak, - voskliknul Notus Memorandum, kogda soldaty zanyali byvshij
lager' borodachej, - pobeda ne za gorami!
- Imenno za gorami. - samodovol'no zayavil svoim ministram Apchhiboss
Utrinos. - U menya dlya vas syurpriz, gospoda. - On razvernul kartu i sel na
baraban. - Borodachi otstupayut vot syuda, bol'she im nekuda. No... ya eto
pre-dus-mot-rel! Navstrechu im dvizhetsya moya doblestnaya morskaya pehota.
SHest'sot molodcov, odin k odnomu! - On vskochil i yarostno udaril po barabanu
nogoj - baraban lopnul.
- Vot tak budet i s borodachami! - Apchhiboss Utrinos gordo skrestil
ruki na grudi. - Oni popadut pod press, i ya sozhmu ih s dvuh storon, kak
lepeshku!
- Genial'no! Potryasayushche! ZHelezno!.. - privychno zapeli ministry.
Boj prodolzhalsya ves' den'. Apchhiboss Utrinos chut' ne zastrelil
svyaznogo oficera, kotoryj bylo zaiknulsya, chto vecherom nado priostanovit'
nastuplenie.
- Ni za chto! - Diktator besheno razmahival pistoletom. - YA ne povtoryu
oshibku generala Trah Tah-Taha!
Tajfunu byla otpravlena srochnaya telegramma: "Ura vosklicatel'nyj znak
Ura vosklicatel'nyj znak My uzhe pochti pobedili zpt ne podkachaem
vosklicatel'nyj znak Glavnokomanduyushchij Apchhiboss Utrinos".
Borodachi prodolzhali otstupat' i glubokoj noch'yu. Soldaty diktatora
ostalis' daleko pozadi. Oni opasalis' zasady i prodvigalis' ochen' medlenno
i ostorozhno. Vse dal'she i dal'she otryvalis' borodachi ot presledovatelej.
Oni eshche ne znali, chto navstrechu im dvizhetsya vooruzhennaya do zubov
morskaya pehota.
No vot dozory soobshchili, chto vperedi vrag. Borodachi popali v kleshchi.
Kazalos', vse pogiblo. Vyhoda net.
- Vse po derev'yam, - prikazal Grom. - Ogon' bez moej komandy ne
otkryvat'.
- Po derev'yam... po derev'yam... po derev'yam... - probezhal shepot ot
cepochki k cepochke.
- |to kleshchi, da ne pro nas, - pyhtel Grom, karabkayas' na verhushku
dereva. - Eshche posmotrim, kto kogo...
CHerez neskol'ko minut pod derev'yami poslyshalsya hrust vetok. |to shla
morskaya pehota. Borodachi zataili dyhanie.
SHagi postepenno udalyalis'. Vskore vse stihlo. A potom...
Zagrohotali pulemety, avtomaty, karabiny!
Razryvy granat, vizg oskolkov, otchayannye kriki!
|to morskaya pehota stolknulas' s soldatami, prinyav ih v temnote za
otstupayushchih borodachej. A soldaty, estestvenno, reshili, chto natknulis' na
zasadu.
Boj prodolzhalsya vsyu noch'. Vojska Apchhibossa Utrinosa uspeshno
razgromili drug druga nagolovu. Brosiv svoih ministrov na proizvol sud'by,
Verhovnyj Glavnokomanduyushchij pomchalsya na motocikle v stolicu. Kilometrah v
dvadcati ot goroda motocikl slomalsya, i Apchhiboss Utrinos pobrel peshkom.
Nikto ego ne uznaval. Pokrytyj pyl'yu, v izodrannoj odezhde on zayavilsya vo
dvorec. Ohrana prinyala ego za brodyagu i stala gnat' proch'.
- Idioty! - zarychal diktator, i gvardejcy, uznav ego po golosu,
ispuganno popyatilis'.
Apchhiboss Utrinos podnyalsya peshkom na sorokovoj etazh - lift ne rabotal,
bastovali elektriki, - voshel v svoj kabinet, upal licom na divan i zarydal.
Vest' o novoj pobede borodachej mgnovenno rasprostranilas' po gorodu.
K utru novosti prosochilis' i v tyur'mu na ostrovke Kat. Zaklyuchennye
gromko kolotili taburetkami po zheleznym dveryam. Nadzirateli sbilis' s nog.
No teper' oni uzhe nikomu ne grozili, naoborot - stali uzhasno vezhlivymi:
- Vy zhe intelligentnye lyudi, nel'zya li chut'-chut' potishe? - umolyali
oni.
Dozhd' kolotil taburetkoj po dveri gromche vseh. On kolotil do teh por,
poka u nego v ruke ne ostalas' tol'ko odna nozhka. A zatem on pozval
nadziratelya i prikazal prinesti emu neskol'ko pustyh veder.
- Siyu minutu, - zaiskivayushche skazal nadziratel' i ischez.
Kogda on primchalsya s vedrami, Dozhd' dostal lejku i napolnil ih
kristal'noj klyuchevoj vodoj.
Nadziratel' dazhe ushchipnul sebya - ne snitsya li emu eto?
- Razdaj zaklyuchennym, da pozhivej, - skazal Dozhd'. - Ne hvatit -
prihodi eshche. Nado zhe vypit' za pobedu!
Esli vse razom
- Nik!
- Pim!
Otryady Groma i Molnii soedinilis'. Pered borodachami byla otkryta
doroga na stolicu.
Po puti k nim prisoedinyalis' rubshchiki saharnogo trostnika s tesakami v
rukah, dorozhniki s lopatami i kirkami, masterovye s uvesistymi gaechnymi
klyuchami, uzniki priiskov i rudnikov s tyazhelymi lomami, sedye ohotniki -
odinokie "volki" dzhunglej - s dlinnostvol'nymi ruzh'yami, derevenskie kuznecy
s molotami, plechistye rybaki s ostro ottochennymi ostrogami. V reshayushchij
pohod na diktatora dvinulas' vsya strana.
- Esli ran'she govorili, - ulybalsya Grom, - chto Zelenyj ostrov - eto
chast' sushi, okruzhennaya vodoj, to teper' mozhno skazat', chto eto chast' sushi,
okruzhennaya borodachami!
Iz stolicy pribyl parlamenter - ministr inostrannyh del Notus
Memorandum. V rukah u nego byl belyj flag - bol'shaya prostynya, na skoruyu
ruku pribitaya k bil'yardnomu kiyu.
- Apchhiboss Utrinos, - torzhestvenno zayavil Notus Memorandum, -
soglasen na peremirie!
- Peredaj svoemu hozyainu, - skazal Grom, - chtoby on zhdal nas segodnya v
gosti.
- Doshlo. - I Notus Memorandum ukatil nesolono hlebavshi pod svist i
ulyulyukan'e.
Apchhiboss Utrinos metalsya po svoemu dvorcu. Ego nadezhda, ego gordost'
- doblestnye letchiki otkazalis' bombit' borodachej.
- A shel by ty k chertu! - otvetil emu kto-to s aerodroma po telefonu,
kogda on otdal prikaz.
- CHto delat'? - Apchhiboss Utrinos umolyayushche ustavilsya na Bul' Buresa.
- Spokojno, - hladnokrovno zayavil tot. - Nado srochno soobshchit' Tajfunu.
Apchhiboss Utrinos tyazhelo vzdohnul:
- On uzhe znaet. YA zvonil.
- Kogda vy emu zvonili?
- Utrom v vosem'.
- Nu i chudesno! - obradovalsya Bul' Bures. - Lichnaya skorost' Tajfuna -
150 kilometrov v chas. Znachit, skoro on budet zdes'. Dlya Tajfuna net nichego
nevozmozhnogo! Emu prihodilos' reshat' zadachki i poslozhnee.
- Hi-hi-hi... - Apchhiboss Utrinos srazu poveselel. - CHto verno, to
verno. On srazu razgonit etot sbrod!
Uzhe pochti u samoj stolicy vse zametili gustoe oblako pyli. |to
priblizhalsya Tajfun, vyryvaya iz zemli pridorozhnye kusty.
- Nu, Tajfun, - skazal Grom, - my eshche posmotrim, kto kogo! - I
oglyanulsya.
Hvost kolonny skryvalsya daleko za gorizontom.
Tajfun s ogromnoj siloj udaril po pervoj sherenge. Kolonna szhalas',
slovno garmoshka. Kak stai ptic, zakruzhilis' v shumnom krugovorote peska i
pyli sorvannye berety i shlyapy.
- S-s-s-somnu! - yarostno svistel Tajfun. - S-s-s-sdavajtes'!
- Kak zhe, razbezhalsya! - s trudom vymolvil Nik.
Kolyuchij pesok hlestal po licu, za plotnoj zavesoj pyli uzhe nichego ne
bylo vidno. No Nik chuvstvoval vokrug lokti borodachej i, rezko naklonivshis'
vpered, medlenno-premedlenno shagal vmeste so vsemi, i kazhdyj byl oporoj
drugomu.
Tajfun nichego ne mog podelat'. Vse uporno prodvigalis' vpered.
Togda Tajfun udaril sboku. Torzhestvuyushche voya, on rasshvyrival sherengu za
sherengoj. No kolonne ne bylo ni konca ni kraya. I kogda Tajfun nakidyvalsya
na odnih, drugie podnimalis' i snova zanimali svoe mesto.
Tajfun opyat' udaril speredi. I opyat' beskonechnaya kolonna tesno
szhalas'... Nichego ne mog podelat' Tajfun s etoj nepristupnoj kolonnoj! Emu
ostavalos' tol'ko vyt', na bol'shee on uzhe ne byl sposoben.
No vot Grom obernulsya i shepnul chto-to idushchim szadi, ego slova poleteli
ot sherengi k sherenge.
Tajfun okonchatel'no vydohsya. On yarostno skrezhetal zubami, vidya, kak
lyudi, chut' li ne sklonivshis' do samoj zemli, prodolzhayut idti i idti...
I tut vse, vsya beskonechnaya kolonna - borodachi, rubshchiki, dorozhniki,
masterovye, uzniki, ohotniki, kuznecy, rybaki, - DUNULI VSE RAZOM. Dunuli
chto est' sily!!!
I podnyavshijsya uragan zakruzhil, zavertel Tajfuna, pones ego proch' - nad
stolicej ostrova, nad morskim prolivom, eshche dal'she - i shvyrnul na zadvorki
ego sobstvennoj rezidencii...
Nedarom govorit starinnaya poslovica: "Esli dunet desyat' chelovek -
skvoznyak, esli tysyacha - veter, a esli razom dunet narod - uragan!"
I POSLEDNYAYA
Do svidaniya, druz'ya!
Ogromnyj okeanskij parohod brali shturmom. On uzhe osel nizhe vaterlinii,
i chudilos' - vot-vot razvalitsya. Po samye truby on byl zagruzhen sundukami,
chemodanami, sakvoyazhami i zerkalami. V zerkalah vse vremya mel'kali
iskazhennye lica.
Po shodnyam, ottalkivaya drug druga, nahal'no lezli ministry vo frakah,
dolgovyazye chinovniki v zolotyh ochkah, tuchnye sen'ory v probkovyh shlemah,
zhilistye oficery v rasshityh zolotom mundirah, yurkie del'cy v belyh shlyapah,
inostrancy v sportivnyh kostyumah, zlobnye staruhi v mehah, dyuzhie
policejskie v kaskah i vsyacheskie lakei... V poslednyuyu minutu primchalsya
general Trah Tah-Tah, sbezhavshij iz sumasshedshego doma. Nakonec-to chemodan
emu dejstvitel'no prigodilsya!
Ne bylo nigde vidno tol'ko samogo Apchhibossa Utrinosa. Ograbiv
naposledok gosudarstvennyj bank, on uletel v neizvestnom napravlenii na
lichnom samolete. Govoryat, chto etot samolet sovershenno sluchajno byl sbit
Tajfunom, kogda ego sdunuli za predely Zelenogo ostrova, no eto trudno
proverit'. Vo vsyakom sluchae, s teh por o bufetchike-konduktore-serzhante-
diktatore ne bylo ni sluhu ni duhu.
Parohod otvalil ot pristani i, tak kak byl ves'ma osnovatel'no
peregruzhen, nachal tonut'. Sen'or Bul' Bures gromoglasno zayavil, chto on kak
pervyj zamestitel' Glavnogo Ministra vidit tol'ko odin vyhod iz etogo
bezvyhodnogo polozheniya: chast' passazhirov dolzhna pozhertvovat' soboj, chtoby
spasti ostal'nyh. Bul' Buresa tut zhe stolknuli v vodu, i ego sozhrali akuly,
na etot raz uzhe po-nastoyashchemu.
I nachalos'! Sil'nye shvyryali za bort slabyh, bolee sil'nye - prosto
sil'nyh, samye sil'nye - menee sil'nyh, i tak dalee...
V konce koncov na parohode ostalsya tol'ko odin passazhir - dvukratnyj
chempion-shtangist Zelenogo ostrova po imeni Girevikos Pudovikos - i
potreboval ot rasteryannogo kapitana povernut' nazad. CHempion popal na
parohod sluchajno. On podumal, chto sostoitsya interesnaya uveselitel'naya
progulka, raz na nee tak lomyatsya.
A v stolicu uzhe vhodili borodachi. ZHiteli goroda zaprudili trotuary,
useyali kryshi, oblepili fonari. Lyudi vozbuzhdenno rassprashivali drug druga:
"Gde Grom? Gde Molniya?.." - "Neuzheli ne vidish'?.." I prinimali za Groma, nu
konechno zhe, |rnesto, u kotorogo samaya bol'shaya boroda!..
- Nakonec-to prishli! - krichali emu. - Zdorovo! A nu-ka, gromyhni!
Po mrachnym koridoram tyur'my na ostrovke Kat raznosilis' shagi borodachej
i zvon sbivaemyh zamkov...
Dozhd' i zvezdochet Sirius kolotili nogami po dveri.
- Po-moemu, o nas zabyli, - provorchal Dozhd'.
- Po teorii veroyatnosti... - nachal Sirius.
No tut s grohotom otletel zamok, dver' raspahnulas'. V kameru
vorvalis' Grom, Molniya, Nik i Pim. Dozhd' srazu zhe popal v krepkie ob®yatiya
Groma.
- Po teorii veroyatnosti, - prodolzhil svoyu mysl' Sirius, - imenno eto ya
i predvidel. No bol'she ya, uvy, ne mogu zdes' ostavat'sya ni minuty! - I on
rezvoj rys'yu pomchalsya po koridoru. - Poka. Menya zhdut moi "Zapiski".
- A pozzhe vy prijti ne mogli? - provorchal Dozhd'. - Zabyli pro menya,
da?
- Dorogoj staryj vorchun, - zasmeyalas' Molniya.
- A ty tozhe, Nik, horosh, - hmuro skazal Dozhd', sdvinuv kolpak na
zatylok. - Drug nazyvaetsya. Dazhe ne popytalsya menya vyzvolit'.
- A chto zhe ya delal vse eto vremya? - vskrichal Nik i shmygnul nosom. - YA
tak soskuchilsya po tebe, a ty...
- Pravda? - srazu podobrel Dozhd'. - YA zhe shuchu! Nu?
- Nichego sebe shutochki! - zahohotal Grom, i oglushitel'noe eho poshlo
gulyat' po beskonechnym koridoram.
- Na volyu! Na volyu! - Dozhd' potashchil vseh za soboj, razmahivaya svoej
lejkoj.
Oni vybralis' po vintovoj lestnice na ploskuyu kryshu tyuremnoj bashni.
Siyalo solnce, sverkalo more, a veter trepal na vorotah tyur'my polotnishche s
nadpis'yu: "Esli Tajfunu ne nravitsya nash ostrov po sosedstvu s nim, pust'
pereselyaetsya! My ne vozrazhaem!"
Nik zasmotrelsya po storonam i ne zametil, kak ischezli, rastayali v nebe
ego druz'ya. A k Zelenomu ostrovu neslos' dolgozhdannoe dozhdevoe oblako, ot
nego tyanulis' vodyanye niti, rokotal grom i sverkala molniya.
- Do svidaniya, Nik...
- Do svidaniya, Pim...
- Do svidaniya, druz'ya-a...
Veselyj neistovyj dozhd' v prazdnichnom grohote groma i bleske molnii
mchalsya nad ostrovom, i tam, gde on proletal, shumeli ruch'i i reki, ozhivali
zasyhayushchie derev'ya, a iz zemli tyanulis' zelenye rostki.
Last-modified: Mon, 06 Oct 2003 06:35:05 GMT