Toon Tellegen. V.SHvmbr: Moi Priklyucheniya --------------------------------------------------------------- Toon Tellegen. "Mijn avonturen door V. Swchwrm" Copyright Toon Tellegen Copyright YUrij SHarshov, perevod s niderlandskogo (y_sharshov@hotmail.com) Date: 25 Feb 2006 --------------------------------------------------------------- Toon Tellegen "V. SHvmbr: Moi Priklyucheniya" (http://www.boekbesprekingen.nl/cgi-bin/boek.cgi?boek=649252">Toon Tellegen. Mijn avonturen door V. Swchwrm) Soderzhanie Predislovie. Glava 1. Odnazhdy ya zahotel stat' pisatelem... Glava 2. Odnazhdy utrom... Glava 3. Odnazhdy na den' rozhdeniya... Glava 4. Na okraine nashego goroda... Glava 5. |to sluchaj priklyuchilsya so mnoj... Glava 6. Odnazhdy ya poteryal mamu i papu... Glava 7. Odnazhdy noyabr'skim utrom... Glava 8. Moj dedushka... Glava 9. Odnazhdy ya posh£l na plyazh... Glava 10. Inogda mne kazhetsya... Glava 11. Byl obychnyj osennij den'... Glava 12. Odnazhdy nash uchitel' sprosil... Glava 13. Odnazhdy ya poluchil pis'mo... Glava 14. Odnazhdy vse perestali umirat'... Glava 15. Odnazhdy ya sh£l po ulice... Glava 16. Odnazhdy ya stal znamenitym... Glava 17. Odnazhdy mne zahotelos' byt' schastlivym... Glava 18. Odnazhdy, letnim, t£plym dn£m... Glava 19. Odnazhdy ya reshil vlyubit'sya... Glava 20. Odnazhdy nash uchitel' nachal vo vs£m somnevat'sya... Glava 21. Odnazhdy k nam v shkolu prish£l pisatel'... Glava 22. Odnazhdy moj dedushka zabolel... Glava 23. Odnazhdy menya vyzvali k Koroleve... Glava 24. Odnazhdy ya sidel za stolom i pisal ocherednoj rasskaz... Predislovie. V etoj knige opisany moi priklyucheniya. Koe-chto iz etogo dejstvitel'no proizoshlo so mnoj, koe-chto ya vydumal. YA dumayu, pridumannye priklyucheniya sovsem ne huzhe priklyuchenij, proisshedshih na samom dele. V etoj knige ya ispol'zuyu psevdonim V. SHvmbr. Mne by ne hotelos', chtoby kto-nibud' uznal, kto ya na samom dele. Poetomu vseh drugih geroev etoj knigi ya tozhe sdelal neuznavaemymi (vseh, krome Korolevy). |to moya pervaya kniga. YA nadeyus', chto ona ostavit glubokoe vpechatlenie. Inache poluchitsya, chto ya zrya e£ napisal. V. SHvmbr Glava 1. Odnazhdy ya zahotel stat' pisatelem... Odnazhdy ya zahotel stat' pisatelem. YA podumal: esli ya kazhdyj den' budu pisat' odnu stranicu, togda kazhdyj god u menya budet poluchat'sya tolstaya kniga v 365 stranic, a v visokosnyj god azh v 366 stranic. |togo mne kazalos' dostatochno dlya pisatelya. Mne hotelos' pisat' interesnye knigi, no v to zhe vremya vazhnye knigi. Togda lyudi, prochitav moi knigi, stanut veselee i prekratyat vesti vojny ili sovershat' prestupleniya. I, po vozmozhnosti, vse bol'nye budut vyzdoravlivat'. Proshlo dovol'no mnogo vremeni, prezhde chem ya sel za svoyu pervuyu knigu, potomu chto mne hotelos' najti osobennoe pervoe predlozhenie. Takoe predlozhenie, ot kotorogo lyudi by popadali. Dazhe v gryaz', esli tak poluchilos', chto oni chitali moyu knigu na ulice, pod zontom, vo vremya dozhdya. U menya uzhe bylo poslednee predlozhenie. Ego ya srazu pridumal: "I togda posh£l sneg". Zatem - nebol'shaya chertochka v seredine stroki i mo£ imya: V. SHvmbr. Kazhdyj den' posle shkoly ya sidel za svoej tetradkoj (ochen' tolstoj tetrad'yu s gladkoj ch£rnoj oblozhkoj i krasnym koreshkom, kotoruyu mne podarili na den' rozhdeniya), no ya nichego ne mog pridumat'. Ili luchshe skazat': ya pridumyval koe-chto, no nichego takogo, ot chego by dazhe ele stoyashchij na nogah chelovek mog by upast'. Esli by ya byl doktorom, inogda dumal ya, ya by uzhe spas sotnyu lyudej ot smerti. Zachem tol'ko ya zahotel stat' pisatelem! I vs£ zhe ya etogo ochen' hotel. YA stuknul sebya po zhivotu. "Oj", - ojknul ya. Mne sovsem ne bol'no, podumal ya. No vs£ zhe mne bylo bol'no. Prosh£l god, a u menya bylo lish' odno poslednee predlozhenie. Mozhet, mne stat' kem-nibud' drugim, dumal ya. Net. Upast' duhom nikogda ne pozdno. |to verno. Proshedshij god, za kotoryj ya nichego ne napisal, ya nazval godom nol'. Vot teper' pora po-nastoyashchemu stanovit'sya pisatelem. YA glyanul na svoyu tetrad'. A chto esli mne sdelat' iz togo poslednego predlozheniya pervoe predlozhenie. Posmotrim, chto poluchitsya... YA napisal: Posh£l sneg. Mir... U menya uzhe bylo pervoe slovo iz vtorogo predlozheniya. Potomu chto, eto - imenno to, o ch£m dolzhna byt' moya kniga. O mire. Mir tresnul. Mir zadrozhal. Mir sodrognulsya. Mir raskachivalsya tuda i syuda. Mir shipel i svistel. Mir chto-to dolzhen delat'. No chto? YA pogryz ruchku i posmotrel v potolok. Potom ya vs£ zacherknul - dazhe pervoe predlozhenie - i vyrval stranichku iz tetradi. |to vs£ eshch£ byl god nomer nol'. 31-e dekabrya nulevogo goda. Zavtra ya nachnu stanovit'sya pisatelem. Glava 2. Odnazhdy utrom... Odnazhdy utrom ya prosnulsya i odelsya. Po domu hodili dva neznakomyh cheloveka i govorili chto-to neponyatnoe. - Kto vy? - sprosil ya. - SHama i SHapa, - otvetili oni. V takom otvete ne bylo nikakogo smysla, no ya reshil poka bol'she nichego ne sprashivat'. Na zavtrak byli kakie-to strannye suhie korki, namazannye chem-to, pohozhim na sladkuyu gryaz'. - SHvego shobrogo, - skazali SHama i SHapa. Na vsyakij sluchaj ya kivnul i vyshel na ulicu. Tam ya uvidel lyudej s mashinami na spine, a na derev'yah peli begemoty ili kakie-to drugie zveri, ochen' na nih pohozhie. YA obradovalsya. YA davno hotel, chtoby vs£ vokrug stalo sovershenno drugim. Bol'shinstvo lyudej tozhe byli dovol'ny, potomu chto raspevali vo vs£ gorlo. YA sh£l mimo magazina s odezhdoj. "VS³ BESPLATNO", - bylo napisano na stekle. YA posmotrel na vitrinu. Na kazhdoj kurtke visela etiketka "Novaya zimnyaya kurtka: besplatno". Pri vhode stoyal chelovek. - Vse kurtki besplatnye? - sprosil ya. - Da, -skazal on. - Esli hochesh' za chto-nibud' zaplatit', ty dolzhen pridti 10-go sentyabrya. No togda tebe sleduet pospeshit'. YA kivnul i posh£l dal'she. - Ty hochesh' kurtku? - kriknul muzhchina mne vsled. - Net, - otvetil ya. - CHto znachit, net?! Ty hochesh' kurtku! - zakrichal on. |j! Rebyata! Dvoe mal'chishek vyskochili na ulicu, prygnuli na menya, prizhali k zemle i nadeli na menya kurtku. - Oj! - krichal ya. - YA ne hochu kurtku! - |to besplatno! - skazali oni ugrozhayushche. - Ponyal? Oni vstali, otryahnulis' i vernulis' v magazin. YA lezhal v gryazi. - Tebe ochen' id£t eta novaya kurtka, - skazal prodavec. On vs£ eshch£ stoyal u dverej i pomahival pistoletom. YA vstal i posh£l dal'she. - Kurtki! Razbirajte novye kurtki! - vremya ot vremeni krichal prodavec i strelyal v vozduh. Lyudi s ispugannymi licami pospeshno razbegalis'. Mne stalo zharko, no ya ne osmelivalsya snyat' kurtku. Vdrug kto-to robko kosnulsya moego plecha. |to byl malen'kij siyayushchij muzhchina. - Mozhno pokazat' tebe dorogu? - sprosil on. - Spasibo, ya znayu dorogu, - otvetil ya. - Imenno poetomu, - on namorshchil svoj lob, gluboko zadumalsya i skazal, pokazyvaya na vse chetyre storony: - Tebe nuzhno tuda, tuda, tuda i tuda. - Hotite kurtku? - sprosil ya. - S udovol'stviem, - otvetil muzhichok. YA otdal emu svoyu kurtku i posh£l dal'she. - Ty pravil'no id£sh', - skazal on. Na uglu ulicy ya snova uslyshal ego krik: "Teper' idi nalevo, napravo, pryamo i nazad. Ufff! Kakaya t£playa kurtka!" YA posh£l napravo. - Ochen' horosho! - donosilis' kriki malen'kogo muzhichka. - Prekrasno! Vdrug na trotuare ya uvidel chto-to bol'shoe i krugloe. YA ostanovilsya. Ono myagko pokachivalos' iz storony v storonu i tihon'ko vzdyhalo. - Vy zhivoe? - sprosil ya udivl£nno. - CHto vy imeete v vidu? - sprosilo CHto-to, hotya ya ne zametil nichego, pohozhego na rot. - Vy, vidimo, ne chelovek, - skazal ya. - Ne chelovek? - udivilos' CHto-to. I zadumalos'. - Esli by ya bylo chelovekom, kak by ya vyglyadelo? - sprosilo ono nemnogo pogodya. - Togda by u vas, vo vsyakom sluchae, byla by golova, - otvetil ya. - Golova?? - skazalo CHto-to udivl£nno. - A eto priyatno: imet' golovu? YA zadumalsya: kak by luchshe otvetit' na etot vopros. Priyatno li mne imet' golovu? No mne by e£ tochno ne hvatalo, esli by ona vdrug ischezla. A esli by u menya nikogda by ne bylo golovy, skuchal by li ya po nej? |togo ya ne znal navernyaka. - A sami vy chelovek? - sprosilo CHto-to. YA hotel skazat', da. No vdrug zasomnevalsya, yavlyayus' li ya vs£ eshch£ chelovekom. YA glyanul v steklo vitriny i uvidel, chto u menya dlinnaya zh£ltaya sheya s ch£rnymi pyatnami. - YA dumayu, chto ya - zhiraf, - skazal ya. - Tak-tak , ponyatno, - skazalo CHto-to. - A ya - shnprl i ya umeyu letat'. Tyazhelo pyhtya, CHto-to otorvalos' ot zemli i proletelo nebol'shoe rasstoyanie nad trotuarom. CHerez paru sekund ono s gromkim shlepkom upalo na zemlyu. - Ura, poluchilos'! - zakrichalo ono. - I chto iz etogo? - hmyknul ya. No prezhde chem ya poluchil otvet, poryv vetra podhvatil menya, i ya sam poletel nad trotuarom. Tol'ko na sleduyushchej ulice ya snova opustilsya na zemlyu. Vs£ bylo po-drugomu. Teper' v etom ne bylo nikakih somnenij. YA videl lyudej, kotorye smeyalis' i tancevali i v tozhe vremya zayavlyali, chto oni v beshenstve. YA videl lyudej, kotorye plakali navzryd i rvali na sebe odezhdy. |ti sheptali, chto ochen' schastlivy. Dorozhnye znaki pozvolyali samim voditelyam reshat', kto komu dolzhen ustupat' dorogu. Svetofory migali sinim, belym, korichnevym i fioletovym svetom, i kazhdyj raz v drugom poryadke. Na zdanii shkoly bol'shimi bukvami byla napisano: "Nachal'naya shkola. Tol'ko dlya starsheklassnikov". "Parizh - stolica Brazilii", - donosilsya iz okna golos devochki. "Ochen' horosho", - slyshalsya v otvet muzhskoj golos. Pod drugim oknom ya uslyshal: "Dvazhdy dva - vosem'". Razdalis' aplodismenty i zhenskij golos skazal: "Velikolepno! Kak ty dogadalsya?" Nad kryshami domov letal kakoj-to chelovek. "YA pravil'no lechu na Lunu?" - sprashival on. "Pravil'no", - krichali lyudi na ploshchadi. Sami oni sobiralis' pereplyt' na mashine rechku. YA posh£l dal'she. Kogda ya smotrel v vitriny, vsyakij raz mo£ otrazhenie bylo chem-to drugim: zhirafom, zhukom, velosipednym nasosom, gigantskoj perchatkoj, i dazhe moyushchej shch£tkoj. YA pochuvstvoval, chto progolodalsya, i tut ogromnyj tort upal mne na golovu. Luchshe by eto byl buterbrod, podumal ya. S zemlyanichnym varen'em. "Otkuda nam bylo znat'?" - propel sverhu hor angelov. Oni protrubili v svoi trombony i, razocharovannye, skrylis' za oblakami. Tort medlenno stekal mne za shivorot. |to bylo uzhe slishkom. "Da!" - zakrichal ya. - "Vy ne mogli znat'! Nikto ne mozhet znat' vs£ zaranee!" Mne ochen' zahotelos', chtoby vs£ snova stalo obychnym i nikogda bol'she ne menyalos'. No vdrug ya podumal: chto esli gde-to nachn£tsya vojna, ili kto-to napad£t na Korolevu, ili moj dedushka vdrug umr£t, ne rashochu li ya, chtoby nichego ne menyalos'? |to nuzhno bylo obdumat': chto mozhet menyat'sya, a chto dolzhno ostavat'sya prezhnim. Esli dolgo nad etim dumat', ya uznayu otvet. Togda ya napishu eto v knige, chtoby vse prochitali i uznali. "Kak dolzhen byt' ustroen mir" - budet ona nazyvat'sya. Avtor - V. SHvmbr. YA otpravilsya domoj. Begemoty s derev'ev ischezli. Snova poyavilis' pticy. YA bol'she nikogo ne videl s mashinoj na spine. Nikto ne pel, nikto ne letal, i nigde ne bylo nichego besplatnogo. Kogda ya prish£l domoj, mama i papa uzhe vernulis' s raboty. Vs£ kazalos' obychnym. No kogda my seli obedat', koe-chto bylo drugim. Na uzhin byl vishn£vyj puding. My eshch£ nikogda ne eli vishn£vyj puding. A eshch£ - moj dedushka prish£l v gosti. Posle obeda on spel moyu lyubimuyu pesnyu. YA vsegda plakal, slushaya e£. Ona byla o tom, chto bylo i chto budet. V tot den' ya otpravilsya v krovat' namnogo pozzhe, chem obychno. Glava 3. Odnazhdy na den' rozhdeniya... Odnazhdy na den' rozhdeniya ya podaril svoemu pape verblyuda. Papa medlenno raspakoval ego i kak-to stranno posmotrel na menya. - Otkuda eto? - sprosil on. YA ne hotel etogo govorit', potomu chto eto byl podarok. No papa nastaival. - Kupil na rasprodazhe, - priznalsya ya. - A, - skazal moj papa. YA dobavil, chto teper' emu nikogda ne nuzhno budet ezdit' na rabotu na mashine. - |to pravda, - soglasilsya papa. - Tak ty sekonomish' benzin. Tut na ego lbu poyavilis' morshchiny. Oni vsegda poyavlyayutsya, kogda on v ch£m-to somnevaetsya. A somnevaetsya on vsegda! - Ne nuzhno tak somnevat'sya! - skazal ya. Dazhe v svoj den' rozhdeniya on vs£ eshch£ somnevalsya! - Horosho, - poobeshchal papa. YA rasskazal, chto verblyudy ochen' lyubyat travu. Tak menya uveryali v magazine. Znachit pape nikogda bol'she ne prid£tsya kosit' nashu luzhajku, i u nego nikogda bol'she ne budet bolet' spina. - Da, - skazal moj papa. Verblyud udivl£nno posmotrel vokrug i otkusil kusok torta, kotoryj stoyal na stole. Na sleduyushchij den' papa poehal na rabotu na verblyude. Moya mama i ya pomogli pape i usadili ego mezhdu dvumya gorbami. No my predupredili, chto v sleduyushchij raz on dolzhen budet zabirat'sya sam. My zhe ne mozhem pomogat' emu kazhdoe utro. "Inache nam nam tol'ko etim i prid£tsya zanimat'sya", - skazala mama. Posle obeda papa priehal domoj. Ego ukachalo, i on pospeshno svalilsya s verblyuda. - On tak raskachivaetsya, - pozhalovalsya papa, s trudom podnimayas'. YA napomnil, chto verblyuda ne zrya nazyvayut korabl£m pustyni, i pointeresovalsya, kak proshla poezdka. Moj papa skazal, chto na nego glazeli. - Glazeli... glazeli... nu i chto... - skazal ya. YA ne mog etogo ponyat' i schital vs£ eto prosto glupost'yu. YA vzyal listok bumagi i napisal slovo glazet' 10 raz: glazet' glazet' glazet' glazet' glazet' glazet' glazet' glazet' glazet' glazet'. Potom ya poprosil papu prochitat' etu strochku. Togda i on perestal ponimat', chto eto slovo oznachaet. Moya mama skazala, chto, mozhet, my vtro£m otpravimsya na verblyude v otpusk. K moryu ili vo Franciyu. No papa skazal, chto dolzhen eto obdumat'. "|to moj verblyud", - zametil on. YA ne znayu, kak nazyvaetsya zvuk, kotoryj izdayut verblyudy. YA nazval eto verblyuchaniem. |to ochen' priyatnyj zvuk. My chasto prosypalis' ot nego po nocham. Verblyud stoyal v sosednej komnate i verblyuchal. Moya mama skazala, chto u nego nostal'giya po pustyne. A papa dumal, chto my da£m emu slishkom mnogo vody. YA zhe uveren, u verblyuda na to - svoya prichina, i verblyuchal on ot udovol'stviya. Glava 4. Na okraine nashego goroda... Na okraine nashego goroda byl raspolozhen Park CHelovecheskih Kachestv. Tam zhili lyudi s opredel£nnymi chertami haraktera. V odnoj komnate zhil Dovol'nyj mal'chik, v drugoj - Robkij muzhchina. V t£mnoj komnate, skloniv golovu, sidela zhenshchina. Ona byla ZHalostlivaya, tak bylo napisano na e£ dvernoj tablichke. Ona zhalela ves' mir. V sosednej komnate hodil vzad-vper£d muzhchina i postoyanno gryz nogti. |to byl Nervnyj muzhchina. Posetiteli mogli posmotret' vse komnaty. Oni udivl£nno kachali golovoj pri vide stol'kih kachestv. Mnogie cherty haraktera byli redkimi, i za predelami Parka Kachestv pochti ne vstrechalis'. Naprimer, Ugryumost', Komichnost', Pokornost', ZHestokost'. V 11 chasov utra Serditomu cheloveku ustanavlivali novuyu dver'. Vsegda sobiralos' mnogo narodu, tak kak vse hoteli posmotret', kak on prid£t v yarost' i vyshibet etu dver'. V 12 chasov rabotniki Parka vydavali tr£m Pechal'nym devochkam chistye platochki, chtoby te mogli vytirat' sl£zy. Devochki sideli v pustoj komnate s belymi stenami, plechi ih vzdragivali ot rydanij, a raz v nedelyu oni rvali na sebe volosy i odezhdu. V Parke takzhe zhil Gryaznyj chelovek. Sluzhiteli tri raza v den' navalivali k nemu v komnatu musor i ob®edki. Oni nikogda za nim ne ubirali. "|to on sam dolzhen delat'", - govorili oni posetitelyam. No on nikogda etogo ne delal. V kanikuly ya chasto hodil v etot Park. Snachala ya sh£l smotret' Schastlivogo mal'chika. Tot sidel na cherdake u shiroko otkrytogo okna. On delal bumazhnye samol£tiki i puskal ih v drugie komnaty, i inogda, esli povez£t, popadal v komnatu Bezuteshnogo cheloveka. Pochemu Schastlivyj mal'chik byl schastliv? Vot chto ya hotel znat'! No nikto ne mog mne eto ob®yasnit'. Takzhe nikto ne znal, pochemu Serdityj chelovek serditsya. - My tol'ko znaem, kto oni, - govorili sluzhiteli. - No ne znaem, ot chego oni takie. Inogda Schastlivyj mal'chik smotrel na posetitelej i ulybalsya. On podnimal povyshe tablichku s nadpis'yu Schastlivyj i pokazyval na sebya. On vsegda byl schastliv. Esli by ya zhil v etom parke, kem by ya hotel byt'? Ves£lym? Dovol'nym? Schastlivym? Net, dumal ya. Nevidimym. YA hotel by byt' Nevidimym. YA hotel by zhit' v pustoj komnate s tablichkoj na dveri: "Nevidimyj mal'chik". V 11 chasov utra ya by vezhlivo otkashlivalsya i govoril "Ugum!". I bol'she nichego. Glava 5. |to sluchaj priklyuchilsya so mnoj ... |to sluchaj priklyuchilsya so mnoj, kogda ya tak mnogo dumal o chelovecheskoj zlosti, chto pochti vs£ o nej uznal. Odnazhdy ya sh£l po ulice. Vot v etom dome carit zlost', podumal ya i ostanovilsya pered sovershenno, na pervyj vzglyad, obychnym domom. I vs£ zhe ya znal, chto tam zhivut serditye lyudi, oni gnevno smotryat drug na druga i yarostno pererugivayutsya. |to ya tochno znal. YA pozvonil v dver'. Dver' otkryl muzhchina v majke. On hmuro posmotrel na menya. Za ego spinoj ya slyshal pronzitel'nye vizgi i zvuk lomaemoj mebeli. YA skazal: "Ne mogli by vy nemedlenno prekratit' zlit'sya". Muzhchina udivl£nno vskinul brovi i sprosil: "Kto vy takoj?" - SHvmbr, - skazal ya, buravya ego pronizyvayushchim vzglyadom. - V. SHvmbr. YA vs£ znayu o zlosti, i ona mne sovsem nadoela. - Mne tozhe, - vzdohnul muzhchina. - Kto tam? - poslyshalsya vizglivyj zhenskij golos. - V. SHvmbr, - skazal muzhchina. - CHego on hochet? - CHtoby my prekratili zlit'sya. - Zlit'sya? Ryadom s muzhchinoj poyavilas' zhenshchina. Volosy e£ stoyali dybom, a v rukah ona derzhala nozhku ot stula. YA, na vsyakij sluchaj, otstupil na shag. No neozhidanno ona obnyala muzhchinu i zakruzhilas' s nim. - Togda davaj tancevat', - skazala ona. - Horosho, - soglasilsya muzhchina. - Dovolen? - posmotreli oni na menya. - Da, - otvetil ya i posh£l dal'she. Na uglu ulicy besheno vopil muzhchina. On zadiralsya k prohozhim i yarostno pinal fonarnyj stolb. YA ostanovilsya i medlenno pokachal golovoj. On posmotrel na menya. "Ty dumaesh', mne luchshe prekratit'?" - sprosil on. YA kivnul. On gluboko vzdohnul i nachal nasvistyvat'. Poluchalos' dovol'no fal'shivo, no, po-moemu, eto ne tak uzh vazhno. YA povernul za ugol. V pervom zhe dome lyudi gotovilis' k vojne. Oni zaryazhali ruzh'ya, tochili nozhi i pridumyvali uzhasnye rugatel'stva drug dlya druga. Oni hoteli tol'ko odnogo - ubivat'. No kogda ya pozvonil v dver' i skazal, chtoby oni nemedlenno prekratili zlit'sya, oni srazu zhe soglasilis'. Oni vmeste seli za stol i nachali obedat'. I vot ya uzhe videl, kak oni smeyutsya, veselo opustoshaya svoi tarelki. Postepenno ya vs£ bol'she ponimal, chto takoe yarost' i gnev. No vdrug neizvestnyj muzhchina dal mne podzatyl'nik. YA dazhe upal ot neozhidannosti, kriknuv: "Ne bej menya!" Znachit, ya eshch£ ne vs£ znal o zlosti. Mne prid£tsya eshch£ raz horoshen'ko podumat'. No nastanet den', i ya budu znat' vs£. YA v etom prosto uveren. Togda zlost' ischeznet, utech£t kak voda iz rakoviny. A ya zakruchu kran i vybroshu rukoyatku. Glava 6. Odnazhdy ya poteryal mamu i papu... Odnazhdy ya poteryal mamu i papu. |to sluchilos' neozhidanno, sredi bela dnya. Oni vdrug prosto ischezli. YA posmotrel po storonam, no ih nigde ne bylo vidno. Gde zhe ya mog ih ostavit'? YA reshil vernut'sya domoj. Oni ved' vs£ vremya byli poblizosti i spokojno shli za mnoj sledom. YA vosh£l v dom i stal ih iskat'. Tak, chto zhe ya delal segodnya i gde ya byl? V sadu, na cherdake... YA poiskal v sadu i na cherdake. No i tam ih ne bylo. Togda ya snova posh£l na ulicu k tomu mestu, gde vpervye osoznal, chto oni poteryalis'. Vot bulochnaya, tam ya pokupal pirog. YA zash£l vnutr'. "Ne ostavlyal li ya zdes' mamu s papoj?" - sprosil ya. - Net, - skazal bulochnik, na vsyakij sluchaj posmotrev pod prilavkom. - Net, - povtoril on. - My nichego ne nahodili. Tut ya ochen' ispugalsya i posh£l v policiyu. YA sprosil, gde u nih Byuro Poteryannyh Lyudej. - Sledujte za mnoj, - skazal policejskij. My voshli v komnatu, gde, opustiv golovy, sideli grustnye lyudi i tiho plakali. Kogda ya vosh£l, oni podnyali golovy i s nadezhdoj posmotreli na menya. V osnovnom tam byli starichki i starushki, hotya popadalis' i malen'kie deti. U vseh byli krasnye, polnye sl£z glaza. - My ih horosho kormim, - skazal policejskij. - No vs£-ravno, ne ochen'-to priyatno poteryat'sya. - Da, - soglasilsya ya. Mamy s papoj tam ne bylo. - Ostav'te svoj adres, - skazal policejskij. - Inogda lyudi nahodyatsya cherez neskol'ko dnej. Naprimer, esli oni upali kuda-nibud'. Ili zastryali gde-nibud', i nikto ne slyshit ih krikov o pomoshchi. Mne bylo ochen' grustno, i ya plakal celymi dnyami. YA pomestil ob®yavleniya v gazety i raskleil ih na vseh stolbah i vo vseh magazinah. No mamu s papoj nikto ne nahodil. - Vs£ projd£t, ty skoro vs£ zabudesh', - skazal sosedskij mal'chik, kotoryj nedavno poteryal myachik. - O da?? Da?? - voskliknul ya. - YA nikogda ne zabudu! Kak ya mogu zabyt'? On ne znal, chto na eto otvetit'. YA sel na zemlyu, opustiv golovu na koleni. Mne nikogda ne bylo tak ploho. Poholodalo, i nachalsya dozhd'. Mal'chik skazal, chto pojd£t domoj. YA nichego ne otvetil i sidel tak do temnoty. CHerez nedelyu pozvonili iz policii. - Oni nashlis', - skazal policejskij. YA pomchalsya v otdelenie. Policejskij srazu otv£l menya v Byuro Poteryannyh Lyudej. Tam sideli moi mama s papoj. Promokshie i pohudevshie. Oni srazu vskochili i brosilis' mne na sheyu. - Gde zhe vy byli? - voskliknul ya. - My poteryalis', - skazali oni. - Kto zhe vas nash£l? - sprosil ya, potomu chto podumal, chto takogo chestnogo cheloveka nado by nagradit'. - Prohozhij, - otvetili oni. - Kakoj prohozhij? - sprosil ya. No vdrug ya ponyal, chto nichego bol'she ne hochu znat'. Mne zahotelos' poskoree ujti otsyuda. - Mozhno ya voz'mu ih s soboj? - sprosil ya policejskogo. - Da, konechno, - otvetil tot. - |to zhe tvoi roditeli. Pravda, snachala ya dolzhen byl raspisat'sya v poluchenii. A potom ya ih zabral. Oni shli ryadom so mnoj, i ya reshil nikogda bol'she ne spuskat' s nih glaz. Teper' oni mogut v etom ne somnevat'sya! Tak my vse vmeste otpravilis' domoj. Glava 7. Odnazhdy noyabr'skim utrom... Odnazhdy noyabr'skim utrom poteryalsya ya sam, i nikto etogo ne zametil. Po doroge v shkolu ya svernul ne na tu ulicu i zabludilsya. Dn£m uchitel' pozvonil moim pape s mamoj i sprosil, ne zabolel li ya. - Net. On ne zabolel, - otvetil moj papa i posmotrel na mamu. - Ego net, - prosheptala ona. - Ego net, - skazal papa. - Ponyatno, - skazal uchitel'. CHerez paru dnej zash£l sosedskij mal'chik i sprosil, ne vyjdu li ya pogulyat'. No moya mama skazala, chto menya net uzhe paru dnej. - Kogda on vern£tsya? - sprosil mal'chik. Mama otvetila, chto etogo ona ne znaet. "On poteryalsya", - ob®yasnila ona. - Ponyatno, - skazal mal'chik. Na sleduyushchij den' mama etogo mal'chika vstretila moyu mamu v bulochnoj i sprosila: "Vash syn nash£lsya?" - Net, - otvetila moya mama. - Gde zhe on mozhet byt'? - My ne znaem, - skazala moya mama. - My ne znaem, gde on mozhet byt'. - Vy obrashchalis' v Byuro Poteryannyh Lyudej? - sprosila mama drugogo mal'chika. - Net, - otvetila moya mama. - Spasibo, chto podskazali. No mama s papoj nikuda ne obratilis' nasch£t menya, potomu chto u nih bylo stol'ko del, chto oni sovsem ob etom zabyli. A potom obo mne uzhe nikto ne sprashival. Na rozhdestvenskij uzhin prish£l moj dedushka. - Mne kazhetsya, - skazal on, kogda vse uselis' za stol, i moj papa nachal razlivat' tomatnyj sup, - u menya byl vnuk... Ego zvali V... Vnimanie moego papy bylo polnost'yu pogloshcheno supom. Inache by on nalil sup mimo tarelok. A mama zadumalas' i skazala: "Da-da, kazhetsya, V... Teper', kogda Vy napomnili...". - |to byl moj lyubimyj vnuk, - dobavil moj dedushka i pot£r salfetkoj glaza. - Da, - moya mama namorshchila lob i gluboko zadumalas'. No posle etogo ona menya uzhe ne vspominala. Moj papa eshch£ nedelyu hmurilsya i chesal v zatylke, no vskore i on uzhe ne vspominal obo mne. Esli kto-to nazyval mo£ imya - V. SHvmbr - togda oni pozhimali plechami. - V. SHvmbr? |to imya nam nichego ne govorit. - Vash syn... - Nash syn? Net. Vy, dolzhno byt', oshibaetes'. Oni zabyli menya. Nigde ne bylo moego pamyatnika, tak kak ya nikogda ne sovershal nichego geroicheskogo. V chest' menya ne nazvali ni goroda, ni reki, ni samol£ta, ni sorta konfet. YA ved' nichego ne otkryl i nichego ne izobr£l. Dlya etogo ya byl eshch£ slishkom molod. YA ischez bez sleda. Interesno, esli ya vdrug snova poyavlyus', najd£tsya li hot' kto-nibud', kto menya vspomnit i budet rad moemu vozvrashcheniyu? |to istoriyu ya pridumal, no ochen' chasto predstavlyal, chto ona sluchilas' na samom dele. Glava 8. Moj dedushka... Moj dedushka - ochen' staryj i ne hochet bol'she zhit'. Po-moemu, eto ochen' stranno. Razve emu ne hochetsya uznat', chto budet s nashim mirom? I so mnoj? Razve emu ne hochetsya ispytat' novye priklyucheniya? Ili poprobovat' chto-nibud' vkusnoe? Mne kazhetsya, eto uzhasno. No moj dedushka tak ne dumaet. "Moya zhizn' byla prekrasnoj", - govorit on. Kak budto ona ne mozhet byt' eshch£ prekrasnee! |to zhe vsegda vozmozhno. YA v etom prosto uveren. Odnazhdy moj dedushka posh£l pogulyat'. On sh£l medlenno, opirayas' na svoyu palochku. V parke on sel na skamejku. Skvoz' vetvi derev'ev probivalis' solnechnye luchi. Nad ego golovoj vorkovali golubi. Dedushka zadremal. On vsegda lyubil podremat'. Inogda on mog dremat' chasami. Kogda dedushka prosnulsya - s nim ryadom kto-to sidel. - Dobryj den', - skazal dedushka. - Dobryj den', - otvetil neznakomec. - YA, navernoe, zasnul, - priznalsya moj dedushka. - YA tak i podumal, - skazal neznakomec. Oni pomolchali, ne znaya, o ch£m govorit' dal'she. CHerez nekotoroe vremya moj dedushka skazal: "Menya zovut F.SHvmbr. A Vas?" - Razve Vy ne vidite? - sprosil neznakomec. Moj dedushka posmotrel povnimatel'nej. I togda on uvidel. Neznakomec sidel, nizko skloniv golovu. Na n£m byl dlinnyj dyryavyj plashch. Lica ne bylo vidno pod ch£rnym kapyushonom. Ryadom stoyala kosa. U moego dedushki byla kartina s izobrazheniem etogo neznakomca. |to byla Smert'. - Vy prishli za mnoj? - sprosil moj dedushka. - A Vy etogo hotite? Moj dedushka vzdohnul. "Nakonec-to", - podumal on. No v etot moment v ego mysli na goryachem belom kone vorvalsya ya i zakrichal, razmahivaya flagom: "Ponchiki! Zamok prividenij! Saharnaya vata!" - Net, ne hochu, - skazal moj dedushka. - Pochemu? - sprosila Smert'. - Ponimaete, - skazal moj dedushka, - u menya est' vnuk, V. SHvmbr. Vy ego znaete? - Net, ego ya ne znayu, - priznalas' Smert'. - YA hotel by eshch£ raz svodit' ego v luna-park, - skazal moj ded. - O, da, - skazala Smert'. - |to ser'£znaya prichina. I oni poproshchalis'. Smert', s kosoj na pleche, poshla po t£mnoj ulice, zaglyadyvaya v okna domov. Moemu dedushke stalo lyubopytno, i on posh£l sledom. - Kto-nibud' tut hochet umeret'? - krichala Smert' vremya ot vremeni. - Net, ne segodnya, - krichali lyudi v otvet. Vdrug Smert' nahmurila svoi ch£rnye brovi, otkryla dver' i voshla v odin iz domov. "Prishlo vashe vremya", - skazala ona. Teper' moj dedushka znal dostatochno i svernul na druguyu ulicu. Na prazdnik Korolevy my poshli v luna-park. Vdvo£m s dedushkoj. My eli ponchiki i ledency, i ya katalsya na vseh attrakcionah. Potom ya sprosil: "Na sleduyushchij god my snova pojd£m v park?" - Da, - otvetil moj dedushka. - Ty obeshchaesh'? - sprosil ya. - Da, obeshchayu, - skazal on, torzhestvenno podnyav dva pal'ca. Glava 9. Odnazhdy ya posh£l na plyazh... Odnazhdy ya posh£l na plyazh. Byl t£plyj letnij den'. YA otosh£l v bezlyudnoe mesto, soorudil iz kuchki peska nebol'shuyu gorku i uselsya poudobnee. Vdali shurshal priboj, nad moej golovoj kruzhilis' chajki. Daleko v more plyl parohod, za nim tyanulos' oblako dyma. YA zakryl glaza i zasnul. Kogda ya prosnulsya, solnce nizko viselo nad gorizontom. Vdrug poslyshalos' strannoe zhuzhzhanie. YA posmotrel vokrug, no nikogo ne uvidel. Plyazh byl sovershenno pustym. Zvuk stal gromche. YA podnyal golovu i nad dyunami uvidel priblizhayushchuyusya tochku. Mozhet, eto vorona? Net, uzhe yasno bylo slyshno, chto imenno eta tochka izdavala strannyj zhuzhzhashchij zvuk. I vot ya uzhe mog razglyadet', chto eto byl chelovek. "Navernoe, s propellerom na spine", - podumal ya. CHelovek podletel poblizhe i zavis nado mnoj. I togda ya uvidel, kto eto byl: Koroleva! Na nej bylo goluboe plat'e i solomennaya shlyapka s dlinnoj goluboj lentochkoj. Nikakogo propellera ya ne zametil. - Kto Vy? - sprosila Koroleva. - Poddannyj, - kriknul ya v otvet. - Zdravstvujte, poddannyj, - skazala ona. - Zdravstvujte, Koroleva. - YA dumala, tut nikogo net, - priznalas' Koroleva. - Tol'ko ya, - skazal ya. Nastupila tishina. YA ochen' hotel sprosit', kak ona letaet, no ne sprosil. Konechno zhe, eto - sekret. Inache kazhdyj mog by letat' bez propellera, i v etom bol'she ne bylo nichego osobennogo. - Kak Vy pozhivaete? - sprosila Koroleva. Navernoe, ona tozhe hotela u menya chto-to sprosit' i tozhe ne reshilas'. - Horosho, - skazal ya. - A Vy? Ona otvela s lica pryad' volos i otvetila, chto prosto letaet. - I chasto Vy tak letaete? - sprosil ya. Ona kivnula. "Tak mne luchshe dumaetsya", - skazala ona. - O ch£m? - sprosil ya. Ona pozhala plechami: "Obo vs£m". Interesno, o ch£m ona mozhet dumat'. Ona zhe ne obyazana dumat'? Dlya etogo u ne£ est' pravitel'stvo, ili, naprimer, lakei. No tut ya dogadalsya. - Vy, navernoe, sochinyaete svoi rechi? - sprosil ya. - Da, - otvetila Koroleva. - Sochinyayu. - I sejchas Vy zanyaty imenno etim? - sprosil ya. - Da, - skazala ona i vzdohnula. - Tol'ko ne ochen'-to poluchaetsya, - dobavila ona posle pauzy. YA ochen' zahotel ej pomoch'. YA vsem starayus' pomogat', no Koroleve mne osobenno hotelos' pomoch'. - O ch£m Vasha rech'? - sprosil ya. - O grazhdanskom muzhestve, - otvetila Koroleva. - YA hochu vnushit' svoim sootechestvennikam muzhestvo. - Razve u nih ego net? - sprosil ya. - Ne dostatochno, - skazala ona. - A dlya chego im muzhestvo? - sprosil ya. - Dlya vsego, - skazala Koroleva. - Muzhestvo vsegda neobhodimo. - A, - protyanul ya. |togo ya ne znal. Po-moemu, dlya togo, chtoby videt' sny ili letom pojti na plyazh, ili posmotret' volejbol, muzhestvo ne osobenno nuzhno. Koroleva nahmurilas', sdelala malen'kij kruzhok nad morem i snova zavisla nado mnoj. "Ne poluchaetsya", - vzdohnula ona. - CHto u Vas uzhe est'? - sprosil ya. - YA hochu skazat', pochemu by Vam ne proiznesti rech' sejchas dlya proby? Esli ploho poluchitsya, to ya nikomu ne rasskazhu. - Vy dejstvitel'no hotite poslushat'? - sprosila Koroleva. - Konechno, - otvetil ya. Koroleva opustilas' na pesok i nachala svoyu rech'. "Sograzhdane. V eti tyazh£lye mrachnye vremena ya by hotela razdelit' s vami vse vashi bedy i zaboty..." Ona zamolchala. Dejstvitel'no, rech' - prosto nikakaya. Ogromnoe krasnoe solnce nizko sklonilos' nad gorizontom, vysoko v vozduhe plyli dva malen'kih belyh oblachka. Na kromke priboya rashazhivali dve chajki. Oni dumali tol'ko o ede ili ob opasnosti, i bol'she ni o ch£m. Koroleva snova nachala svoyu rech'. "Sograzhdane, Segodnya vy perezhivaete ochen'-ochen' trudnye vremena ..." YA pokachal golovoj. Rech' mne sovsem ne nravilas'. Koroleva nachinala snova i snova. No kazhdyj raz poluchalos' vs£ huzhe i huzhe. Hotya ona tak horosho vyglyadela v svo£m blestyashchem golubom plat'e i solomennoj shlyapke s dlinnoj goluboj lentoj v luchah zahodyashchego solnca. Ona byla pohozha na moyu mamu. Vdrug ya ponyal, chto ona dolzhna skazat'. YA vskochil i zamahal rukami. Koroleva opustilas', i ya tiho prosheptal ej na ushko neskol'ko slov. Ona kivnula i snova vzletela povyshe. Vdali poyavilis' dve ch£rnye tochki. - CHto eto? - sprosil ya. - Moi lakei, - otvetila Koroleva. - Oni letyat za mnoj. Mne pora obedat'. YA sidel na peske. Nachalsya priliv, voda podoshla sovsem blizko, i nogi moi promokli. Solnce sovsem skrylos' za gorizontom. Koroleva otkashlyalas', popravila shlyapku i skazala: "Sograzhdane. YA schastliva..." I eto vs£, bol'she ona ne skazala ni slova. |to byla samaya krasivaya rech', kotoruyu ona kogda-libo proiznosila. Dlya togo i sushchestvuet Koroleva! CHtoby byt' schastlivoj! CHtoby byt' samoj schastlivoj v strane, tak chtoby kazhdyj mog popytat'sya stat' takim zhe schastlivym, kak ona, dazhe esli eto nikogda ne poluchitsya. Koroleva vzletela povyshe. Ona ne skazala mne do svidaniya i ne pomahala mne na proshchanie. Navernoe, ona ochen' progolodalas'. Okruzh£nnaya svoimi lakeyami, ona poletela nad dyunami k sebe vo dvorec. Stemnelo. YA vstal i posh£l domoj. Po doroge v gorod ya vs£ vremya dumal o Koroleve. Vot sejchas ona moet ruki, dumal ya. Vot lakej nalivaet ej zolotoj lozhkoj sup v farforovuyu tarelku. Teper' ona sovershenno bezzvuchno est. A teper' ona dumaet obo mne i tom, kak proiznosila dlya menya svoyu rech'. "Vkusnyj sup", - govorit ona. Nad moej golovoj s gromkimi krikami letayut chajki. - Otkuda ty tak pozdno? - sprosila moya mama. No ya nikomu ne skazhu, chto so mnoj segodnya proizoshlo. Glava 10. Inogda mne kazhetsya... Inogda mne kazhetsya, chto nikto ne schitaet menya horoshim mal'chikom. Kak by ya hotel, chtoby kto-to vdrug podbezhal ko mne i prosheptal na ushko: "Ty dejstvitel'no horoshij mal'chik". A kogda mne kazhetsya, chto vse schitayut menya glupym, ya by hotel, chtoby mne prosheptali: "Ty ne glupyj. Ty sovsem ne glupyj!" YA povesil v magazine ob®yavlenie: "Razyskivaetsya: takoj chelovek, kotoryj, esli mne eto neobhodimo, schital by menya milym i neglupym mal'chikom". Vnizu ya podpisal moj tajnyj adres: bol'shoe duplo v suhom dereve. Vskore ya poluchil pis'mo ot devochki. Ona byla soglasna, v sluchae neobhodimosti, schitat' menya horoshim i neglupym mal'chikom. My dogovorilis' o sekretnoj vstrechi vecherom pod odinokim fonar£m. YA ne byl znakom s etoj devochkoj, i ona ne znala menya. No eto bylo horosho. Znachit, ej ne prid£tsya somnevat'sya i dumat': a vdrug ya dejstvitel'no ochen' glupyj. Ili sovsem ne horoshij mal'chik. YA ob®yasnil ej, chto ya hochu. Ona dolzhna schitat' menya horoshim i neglupym mal'chikom togda, kogda eto neobhodimo. No uzh togda ona dolzhna nemedlenno prosheptat' mne eto na ushko. Potom ona mozhet delat' i dumat', chto hochet. - Horosho, - soglasilas' devochka. - No kak ty uznaesh', kogda ty dolzhna podbezhat'? - sprosil ya. Mne samomu eta mysl' eshch£ ne prihodila v golovu. - Dlya etogo u menya est' osoboe chuvstvo, - skazala devochka. - SHestoe chuvstvo? - utochnil ya. - Da. YA sprosil, mogu li ya vzglyanut' na eto shestoe chuvstvo. YA mnogo o n£m slyshal, no nikogda ne videl. No devochka skazala, chto zabyla ego doma, i chto tam smotret', v obshchem-to, ne na chto. My dogovorilis', chto ona s zavtrashnego dnya pristupit k rabote. Tak ya eto nazyval. Potom my pozhali drug drugu ruki i poshli po domam. Bylo uzhe pozdno, i my sil'no promokli pod dozhd£m. Nekotoroe vremya nikto ne nazyval menya glupym, i ya uzhe ne dumal o tom, chto kto-to schitaet menya nehoroshim mal'chikom. No odnazhdy, kogda ya igral na ulice, mal'chishki vdrug skazali: "Znaesh', kto ty?" - Net, - skazal ya. - Ty - glupyj mal'chik, ochen' glupyj. I v tot zhe moment podbezhala ta devochka. Ostanovilas', zapyhavshis', i prosheptala mne na ushko: "Ty ne glupyj, ty sovsem ne glupyj!" I srazu zhe ubezhala. Mal'chishki smotreli na menya, razinuv rot ot udivleniya. - Kto eto byl? - sprosili oni. - Tak, nikto, - otvetil ya. - CHto ona skazala? - Tak, nichego, - pozhal ya plechami. - CHto-to o solnce. CHto ono svetit. Mal'chishki razvernulis' i ushli. Im bol'she ne hotelos' so mnoj igrat', no oni takzhe zabyli, chto nazvali menya glupym. Posle etogo ya bol'she ne videl toj devochki. Mozhet, ona pereehala v drugoj gorod. Ili, mozhet, ona poteryala svo£ shestoe chuvstvo. No esli kto-to nazyval menya glupym ili nehoroshim, ya vsegda dumal o nej. Togda ya slyshal shoroh e£ plat'ya i e£ myagkij golos: "Ty ochen' milyj i sovsem ne glupyj". I togda ya chuvstvoval sebya ochen' horoshim i sovsem ne glupym. |togo bylo vpolne dostatochno. Glava 11. Byl obychnyj osennij den'... Byl obychnyj osennij den'. Morosil melkij dozhdik. Vdrug, posredi ulicy ostanovilsya kakoj-to chelovek. - Kak stranno, - probormotal on. - Kazhetsya, ya zabyl, kak menya zovut. - YA tozhe, - skazal drugoj, vyhodya iz magazina. - I my zabyli, kak nas zovut, - poslyshalos' so vseh storon. CHerez paru chasov uzhe nikto ne znal svoego imeni. A dozhd' vs£ morosil i morosil. - My zabyli, kto my takie, - donosilos' otovsyudu. V zalah suda prervali vse zasedaniya, potomu chto kogda sud'i prosili nazvat' imya, podsudimye tol'ko pozhimali plechami. Esli gde-to zvonil telefon, chelovek podnimal trubku i proiznosil: "S Vami govorit... A, v samom dele, kto s Vami govorit?" Otmenyalis' svad'by, policejskie vybrasyvali svoi zapisnye knizhki. Kazalos', dazhe sobaki rasteryanno skulili, slysha zov hozyaina. Vdrug gromkogovoritel' na ulice proizn£s: "V. SHvmbr, obratites' v spravochnoe byuro!" |to soobshchenie prednaznachalos' dlya menya. No ya ne obratilsya ni v kakoe spravochnoe byuro, tak kak ne znal, chto menya zovut V. SHvmbr. Eshch£ cherez paru chasov kto-to zakrichal: "|j, lyudi! Pomogite uznat', kak menya zovut!" Srazu zhe vse vokrug zakrichali to zhe samoe. Kto-to obeshchal nagradu, kto-to grozil komu-to kulakami. Lyudi organizovyvali demonstracii. "My hotim znat', kak nas zovut!" - skandirovali oni horom. |ti zhe slova byli napisany na bol'shih plakatah. V konce koncov vse sobralis' pered dvorcom Korolevy. Na balkone dvorca poyavilas' zhenshchina v golubom plat'e. - Koroleva! Koroleva ! - zakrichali vse. No zhenshchina dozhdalas' tishiny i nesmelo skazala: - Koroleva? Nu, esli vy tak schitaete... Togda lyudi razrazilis' rydaniyami. "CHto zhe nam delat', esli dazhe Vy ne znaete, kak Vas zovut", - plakali oni. ZHenshchine na balkone stalo holodno i ona po£zhilas'. Nikto ne derzhal zontik nad e£ golovoj. Ona snova vernulas' vo dvorec. Stemnelo, no dozhd' vs£ eshch£ morosil. Lyudi uzhe dazhe ne znali, gde oni zhivut. Oni legli na zemlyu, na ploshchadi pered dvorcom, obnyav drug druga i prizhavshis' pokrepche, chtoby ne zam£rznut' i ne zabyt' chto-nibud' eshch£. "Davajte ni o ch£m drug druga ne sprashivat'", - sheptali oni. Nakonec vse usnuli. Rano utrom prosnulsya pervyj chelovek i srazu vspomnil, kak ego zovut. - SHvlshch! YA - F. SHvlshch! - krichal on. - YA snova znayu, kak menya zovut! Potom prosnulis' ostal'nye i tozhe vs£ vspomnili. Na golubom nebe yarko svetilo solnce, a lyudi krichali drug drugu: "YA znayu, kak menya zovut! YA znayu svo£ imya!" Vse plakaty razorvali, i vlyubl£nnye vspomnili drug druga i snova celovalis'. Rovno v 10 chasov otkrylis' dveri dvorca. Nastupila tishina. Ta zhe zhenshchina v golubom plat'e vyshla naruzhu. - YA - Koroleva, - skazala ona. Razdalis' gromkie kriki radosti. Koroleva dozhdalas' tishiny i skazala: - Sograzhdane! Vy dolzhny mne koe-chto poobeshchat'! - My soglasny, - zakrichali tysyachi chelovek na ploshchadi pered dvorcom i milliony lyudej po vsej strane (tak kak tem vremenem na ploshchad' pribylo televidenie). - Nikogda ne zabyvajte, kto vy! - skazala Koroleva. - Nikogda! Ne zabudem nikogda! - razdalos' v otvet. - Togda i ya nikogda ne zabudu, kto ya, - skazala Koroleva i vernulas' vo dvorec. Glava 12. Odnazhdy nash uchitel' sprosil... Odnazhdy nash uchitel' sprosil, chto na svete yavlyaetsya obychnym. - Vozduh obychen, - otvetil odin mal'chik. - Da, - soglasilsya uchitel'. - Vozduh obychen. - Voda obychna, - skazal drugoj. - Pravil'no, - podtverdil uchitel'. - Ogo