Evgenij Benilov. Kamen'

---------------------------------------------------------------
 © Copyright Evgenij Benilov
 Original etogo fajla raspolozhen na domashnej stranice avtora
 <A href="http://www.maths.ul.ie/benilov/rv3/index.html">http://www.maths.ul.ie/benilov/rv3/index.html</A>
---------------------------------------------------------------


     <img src=rf2obl.jpg width=400>




                                 <I>...vremya budto ostanovilos' u nas v gorode,
                            vremya pervyh avtomobilej i poslednih parusnikov.
                             O, Zurbagan, kakim stanesh' ty cherez sto let?...</I>




        1. Neschastnyj sluchaj

     |ta istoriya nachalas' v odin iz teplyh, solnechnyh dnej,  kotorye  inogda
vypadayut  v  oktyabre.  Vypadayut  nechasto,  ibo  osen' v Zurbagane dozhdliva i
neuyutna: nizkie serye tuchi s samogo utra obkladyvayut  nebo  i  neprikayannaya,
beskonechnaya  moros'  zavisaet  v vozduhe. Po vecheram morskoj briz nagonyaet v
Staryj  Gorod  tumany  --  nastol'ko  gustye,  chto,  soglasno  municipal'nym
pravilam,  voditeli  pnevmo-tramvaev  vo vremya dvizheniya zvonyat v special'nye
kolokol'chiki. Govoryat, chto  takaya  pogoda  sootvetstvuet  harakteru  zhitelej
Zurbagana, vneshne lyubeznyh, no sderzhannyh i dazhe neskol'ko holodnyh.
     V tot den' -- iz-za bolezni nyani -- Viktoru prishlos' zabirat' Malysha iz
shkoly samomu. Vozvrashchat'sya na rabotu k koncu dnya smysla ne imelo, i on reshil
svozit' syna za davno obeshchannym igrushechnym vertoletom. V blizhajshem  magazine
nuzhnyh  vertoletov  ne  okazalos':  im prishlos' ehat' v Staryj Gorod. Viktor
dolgo kruzhil po zabitym avtomobilyami ulicam v poiskah mesta dlya parkovki  i,
nakonec,  ostanovilsya  v  uzkom  pereulke,  prichem na "nepravil'noj" storone
dorogi. I tut zhe zasidevshijsya Malysh vyskochil iz mashiny na proezzhuyu chast'  --
pryamo pod kolesa ehavshego navstrechu "Argusa".
     Razdalsya vizg tormozov i, posle  sekundy  zhutkoj,  tishiny  --  istoshnyj
zhenskij  golos:  "Rebenka  zadavilo!..."  Viktor  brosilsya  k  lezhavshemu  na
asfal'te Malyshu: glaza mal'chika byli poluzakryty, iz shirokoj ssadiny na  lbu
hlestala  krov'.  "Skoruyu!  --  eshche  gromche  zakrichala  zhenshchina. -- Vyzovite
skoruyu!" V  etot  moment  Malysh  ochnulsya:  "CHto  sluchilos'?"  --  bezmyatezhno
osvedomilsya  on. Viktor zadohnulsya... "Kak ty sebya chuvstvuesh'?" -- popytalsya
vygovorit' on, no ne smog.
     Sleduyushchie  neskol'ko  minut  proneslis',  kak  v  koshmare.   Nepreryvno
gudevshie  mashiny s trudom protiskivalis' mimo zagorodivshego dorogu "Argusa",
vokrug Malysha sobralis' nezapominayushchiesya, s razmytymi ochertaniyami lyudi. Svoj
mobil'nyj  Viktor  zabyl doma. "U kogo-nibud' est' telefon?" -- sprosil on v
prostranstvo, no  otveta  ne  poluchil.  Pochemu-to  zapomnilsya  krasno-zheltyj
klenovyj  list, na kotorom pokoilsya zatylok mal'chika -- podumalos': krov' na
osennih list'yah  pochti  nerazlichima...  a  bumazhno-blednyj  Malysh  lezhal  na
asfal'te  i  molcha  smotrel kuda-to vverh. Viktor stoyal ryadom na kolenyah, ne
znaya, chto delat': to li iskat' telefon-avtomat, to li ostavat'sya s rebenkom.
"YA  mogu  osmotret' vashego syna, -- iz mnozhestva fizionomij na perednij plan
vystupilo zhenskoe lico s pronzitel'no-sinimi, vasil'kovymi glazami. -- YA  po
obrazovaniyu  vrach". Devushka v ne po sezonu legkom plat'e prisela na kortochki
i nevesomymi pal'cami stala oshchupyvat' golovu Malysha. "Kak  tebya  zovut?"  --
"Aleksandr",  --  otvechal  mal'chik  bleklym  shepotom. "Skol'ko tebe let?" --
"SHest'". Devushka povernulas' k Viktoru:  "CHerep,  pohozhe,  cel...  no  nuzhno
budet  sdelat' rentgen". Ona probezhalas' po Malyshovym rukam i nogam: "Kosti,
kazhetsya, tozhe... Davajte perenesem ego ko mne i vyzovem skoruyu".
     Viktor ostorozhno podnyal Malysha --  vnes  ego,  sleduya  za  devushkoj,  v
kroshechnyj  magazinchik  -- proshel eshche v odnu dver' -- polozhil na antikvarnogo
vida divan. Devushka pohlopotala nad Malyshom i ischezla  v  sosednej  komnate;
Viktor uslyhal, kak ona vyzyvaet skoruyu.
     On sel ryadom s Malyshom: lico rebenka bylo chem-to proterto,  ssadina  na
lbu  -- pokryta chistym nosovym platkom, krov' uzhe ne lilas'... da i vyglyadel
mal'chik teper' namnogo bodree. "My poedem domoj ili snachala kupim vertolet?"
--  sprosil  on ozabochenno. "My poedem v bol'nicu". Na lice Malysha poyavilos'
zainteresovannoe vyrazhenie: "A mne nuzhno budet pisat' v banku?..."
     V komnatu vernulas' daveshnyaya devushka: "Skoraya vyehala, --  ona  prisela
na kraj divana. -- Kak sebya chuvstvuesh', Aleksandr?" -- "Horosho, -- rasseyanno
otvechal Malysh, razglyadyvaya komnatu. -- A chto vash  magazin  prodaet?"  Krugom
stoyala  starinnaya mebel', skvoz' steklyannye dvercy shkafov vidnelis' folianty
v kozhanyh perepletah, statuetki, tonkaya farforovaya posuda, starinnoe oruzhie.
Vozduh  nasyshchali  aromaty  ekzoticheskih  pryanostej  i  shokolada. "Tovary dlya
fokusnikov". -- "Dlya fokusnikov?!" V  glazah  Malysha  proskochili  iskry.  On
popytalsya  sest'...  no  tut razdalos' zvyakan'e kolokol'chika. Skvoz' dvernoj
proem, vedushchij v magazin, Viktor uvidal  figuru  v  belom  halate:  priehala
skoraya.
     CHerez pyat' minut Malysha uzhe vynosili na  nosilkah  na  ulicu.  Hlopnuli
dvercy,  i,  ne vklyuchaya sireny, skoraya tronulas'. Viktor posledoval za nej v
sobstvennoj mashine. Pered tem, kak svernut' za ugol, on oglyanulsya -- stoya  v
dveri,  devushka  smotrela im vsled. Emu zapomnilas' vyveska magazina: gnom v
sinem  kostyumchike,  polosatom  kolpake  i  ogromnyh  bashmakah,  sidyashchij   na
sunduchke. I nadpis': "SHkatulka dyadyushki Rufusa".



        2. Vtoroj vizit v "SHkatulku"

     V tot den' oni vernulis' domoj pozdno vecherom, golodnye  i  izmotannye.
Malysha   osmotreli   dva  raznyh  doktora,  emu  sdelali  rentgen  cherepa  i
proskanirovali mozg.  Nichego  ser'eznogo  obnaruzheno  ne  bylo,  i  mal'chika
otpustili,  porekomendovav  tri  dnya  postel'nogo  rezhima  --  kotorye tot s
udovol'stviem provel, chitaya skazki pod nadzorom vyzdorovevshej nyani.
     A v subbotu Viktor s Malyshom opyat' poehali pokupat' vertolet.
     Na sej raz oni dobralis' do magazina bez  priklyuchenij  i  bystro  nashli
zhelannuyu  igrushku.  Vremeni  do  obeda ostavalos' predostatochno, tak chto oni
reshili shodit' v "SHkatulku dyadyushki Rufusa", daby  poblagodarit'  hozyajku  za
pomoshch'.
     Ulicy  Starogo  Goroda  byli  zapruzheny  subbotnej  tolpoj:  pokupateli
roilis'  vokrug  magazinov,  ulichnye  torgovcy  prodavali  vsyacheskuyu erundu;
muzykanty, klouny i  zhonglery  razvlekali  prazdnoshatavshihsya.  Malysh  vertel
golovoj i pominutno prosil chto-nibud' kupit', na chto Viktor daval monotonnye
otkazy. Nakonec oni svernuli v pereulok, gde raspolagalas'  "SHkatulka"  (tam
bylo tiho i pustynno), i voshli v magazin.
     Zvyaknul  kolokol'chik;  oni  okazalis'  v  malen'kom  temnom  pomeshchenii,
peregorozhennom  prilavkom. Lyudej tam ne bylo -- ni pokupatelej, ni prodavca.
Po stenam do samogo potolka  shli  polki,  ustavlennye  steklyannymi  sferami,
raznocvetnymi kristallami, chuchelami ekzoticheskih ptic...
     -- Dobryj den'.
     Viktor obernulsya i  uvidal  hozyajku  "SHkatulki":  poka  oni  s  Malyshom
glazeli  po  storonam,  ta  vyshla iz vnutrennego pomeshcheniya. Ona byla smugla,
hudoshchava i ves'ma milovidna; osobenno krasivy byli pyshnye volosy --  chernye,
v'yushchiesya;  vozrast  -- chut' men'she tridcati. Derzhalas' ona sderzhanno, odnako
Viktor ponyal, chto ona ih uznala.
     -- Zdravstvujte. Vot, zashli skazat' spasibo...
     Devushka ulybnulas' i perevela vzglyad na Malysha.
     -- Kak sebya chuvstvuesh', Aleksandr?
     -- Horosho, -- izobraziv smushchenie, mal'chik  potupilsya  i  stal  kovyryat'
polovicu noskom krossovki.
     -- Treshchin, perelomov ne bylo?
     -- Net. Kak vy i predskazali... -- Viktor zamyalsya, -- ...doktor.
     -- YA ne doktor, -- devushka ulybnulas'. --  YA  okonchila  kurs  mediciny,
odnako ordinaturu ne prohodila i ne...
     -- A eto chto takoe? -- perebil Malysh,  ukazyvaya  na  shar  iz  tumannogo
stekla, diametrom v pyat'-shest' dyujmov.
     Privstav na cypochki, devushka snyala shar s polki, na mgnovenie zazhala ego
mezhdu  ladonej -- budto pytayas' sogret'... potom bystrym dvizheniem pogruzila
v steklo ukazatel'nye pal'cy: tak, chto te obrazovali podobie osi.<I>
     SHar vrashchalsya vokrug ee pal'cev i svetilsya slabym perelivayushchimsya svetom.</I>
     Malysh izdal voshishchennyj zvuk.
     -- Tam, navernoe, est' dyrki, -- neuverenno predpolozhil Viktor.
     Devushka vytashchila  pal'cy  (Viktoru  pochudilsya  chut'  slyshnyj  chmokayushchij
zvuk), potom bystrym dvizheniem povernula shar i opyat' pogruzila v nego pal'cy
-- v drugom meste.
     SHar vrashchalsya, niskol'ko  ne  zamedlyayas'.  Ukazatel'nye  pal'cy  devushki
prosvechivali skvoz' tumannoe steklo. Malysh gromko sopel.
     -- A mne mozhno?
     Devushka  ostanovila  vrashchenie  i  peredala   shar   mal'chiku.   Neuklyuzhe
priderzhivaya ego mezhdu ladonej, Malysh tknul ukazatel'nye pal'cy vnutr'.<I>
     I oni voshli!</I>
     Protyanuv ruku, devushka  legon'ko  tolknula  shar,  tot  zavertelsya...  v
magazine  vocarilas'  torzhestvennaya  tishina.  Prozhilki  sveta perelivalis' v
tumannom stekle.
     Nakonec devushka snyala shar s pal'cev Malysha...  mal'chik  gromko  perevel
dyhanie. Za oknom ozhili ulichnye shumy.
     -- A kak eto u vas poluchaetsya?...
     Dzin-n'!...
     Golos Malysha prozvuchal odnovremenno s kolokol'chikom  vhodnoj  dveri:  v
magazin  voshel  dikovinnogo  vida  chelovek  -- docherna zagorelyj, s goryashchimi
glazami, v chalme, shal'varah i tuflyah s zagnutymi nosami.
     -- Zdravstvuj, Abdulla! -- kak starogo  znakomogo,  privetstvovala  ego
devushka.
     Abdulla smeril Viktora nepriyaznennym vzglyadom i shagnul v storonu.
     -- My, sobstvenno, uzhe zakonchili, -- zatoropilsya  Viktor.  --  Nu...  v
obshchem... spasibo vam bol'shoe!... Poshli, Aleks! -- on potyanul Malysha za ruku.
     Mal'chik smotrel na hozyajku "SHkatulki".
     -- Aleksandr!
     Malysh povernul golovu i brosil  v  otca  prositel'nyj  vzglyad  siloj  v
neskol'ko megatonn. Na glaza mal'chika navernulis' slezy.
     --  Vy  mozhete  privesti  ego  zavtra,  --  skazala  devushka.   --   Po
voskresen'yam magazin zakryt, nam nikto ne pomeshaet.
     Malysh podprygnul, vydernuv ruku iz pal'cev Viktora.
     -- I vy nauchite menya fokusu s sharom?
     -- I drugim fokusam tozhe.
     -- V kakoe vremya?
     -- V polden'. YA smogu zanimat'sya s toboj dva chasa.
     -- |to slishkom dolgo, -- ne vyderzhal Viktor. -- Hvatit i chasa.  I  eshche:
skol'ko my budem vam dolzhny?
     -- Niskol'ko.
     V vozduhe povisla nelovkaya pauza.
     -- Togda my ne smozhem vospol'zovat'sya vashim lyubeznym  predlozheniem,  --
skazal Viktor s sozhaleniem.
     -- Nu, esli vam ugodno... -- devushka na mgnovenie zadumalas'. --  Pust'
budet... desyat' viol.
     Naznachennaya summa yavlyalas' chistoj vody  otgovorkoj...  Viktor  neohotno
kivnul.  Ne  verya  svoemu schast'yu, Malysh potashchil ego iz magazina -- ot greha
podal'she, poka papa ne peredumal. Grozno sverknuv ochami,  Abdulla  otdelilsya
ot steny.
     -- Kstati, menya zovut Viktorom, -- obernulsya Viktor s poroga. -- A vas?
     -- |leonoroj, -- otvechala devushka. -- Druz'ya nazyvayut menya Nora.



        3. Urok fokusov i chaepitie posle

     Tridcat' let  nazad,  kogda  roditeli  Viktora  pereehali  iz  Lissa  v
Zurbagan,   oni  poselilis'  v  maloobzhitom  rajone,  po  strannomu  kaprizu
toponimiki narechennom "Bel'gijskimi Sadami". Reshenie eto okazalos'  udachnym:
ceny  na  zemlyu  v  "Sadah"  vskore popolzli vverh, i posle smerti roditelej
Viktor stal vladel'cem doma  v  odnom  iz  samyh  feshenebel'nyh  predmestij.
Raspolozheno  ono  na  verhushke  Abigemskoj  gory,  vokrug  kotoroj  postroen
Zurbagan; dobrat'sya tuda mozhno po uzkoj doroge, izvivayushchejsya sredi pal'movyh
zaroslej,  ili  na  funikulere. Mestnye zhiteli predpochitayut vtoroj sposob --
ostavlyaya svoi mashiny na stoyanke u podnozhiya gory.
     V  to  voskresen'e,  s  samogo  utra   Malysh   prebyval   v   sostoyanii
nevmenyaemosti:  prosnulsya  v  shest', otkazalsya zavtrakat', kapriznichal. Da i
sam Viktor chuvstvoval sebya ne v svoej tarelke -- vidimo, iz-za pogody:  bylo
holodno  i  dushno,  vozduh  nasyshchala  moros'.  Tak  ili  inache,  no bez pyati
dvenadcat' oni uzhe  stuchalis'  v  dver'  "SHkatulki".  Posledovala  pauza,  v
techenie  kotoroj  Malysh  neterpelivo podprygival, a Viktor massiroval viski,
pytayas' unyat' golovnuyu bol'. No  vot  shchelknul  zamok,  i  v  dvernom  proeme
poyavilas'   Nora   --   uzkij  belyj  sviter  i  chernye  obtyagivayushchie  bryuki
podcherkivali ee hrupkoe slozhenie.  Prozvuchali  privetstviya.  "Kogda  vy  ego
zaberete?"  --  pointeresovalas' devushka. Viktor pochuvstvoval razocharovanie:
ego prisutstvie na  uroke  ne  podrazumevalos'.  Oni  dogovorilis',  chto  on
vernetsya cherez chas.
     "Vse?" -- neterpelivo sprosil Malysh. Viktor kivnul. Ne govorya ni slova,
mal'chik vzyal Noru za ruku i potashchil vnutr' magazina.
     Viktor prikryl dver' i posmotrel po  storonam:  yardah  v  sta  zelenela
kakaya-to  vyveska...  intuiciya  mestnogo  urozhenca podskazyvala emu, chto eto
taverna. On voobrazil zhivoj ogon' v kamine, u okna -- kompaniyu zavsegdataev,
v uglu -- vklyuchennyj bez zvuka televizor. I v kachestve lekarstva ot golovnoj
boli odin... net,  dva  stakanchika  "Gubernatorskogo  roma",  podogretogo  s
koricej  i  limonom.  CHto  zh,  emu  tak  i tak nuzhno bylo razmenyat' sotennuyu
bumazhku, chtoby zaplatit' za urok...
     Kogda on vyshel iz taverny, golova ego bolela pushche  prezhnego,  na  grani
pristupa  migreni  (kotorymi  on vremya ot vremeni stradal). Na ulice vse eshche
morosil dozhd'. Vytiraya  lico  nosovym  platkom,  Viktor  vzoshel  na  kryl'co
"SHkatulki" i postuchal.
     CHerez neskol'ko sekund dver' raspahnulas'. "A  my  uzhe  p'em  chaj",  --
veselo  soobshchila  Nora. Sleduya za nej, Viktor proshel v gostinuyu (tu komnatu,
kuda Malysha prinesli posle neschastnogo sluchaya). Pod potolkom gorela vychurnaya
hrustal'naya  lyustra, brosaya bliki na svezhenavoshchennyj parket; na sekretere, v
bol'shoj kitajskoj vaze krasovalsya buket roz. Za stolom sidel Malysh i upletal
vishnevoe  varen'e  --  stolovoj  lozhkoj,  pryamo iz banki. Bylo vidno, chto on
absolyutno schastliv.
     -- CHaj budete?
     -- Blagodarstvuyu.
     Viktor opustilsya na stul. V komnate bylo teplo, uyutno bul'kal  kipyatok.
Serebryanye  lozhki  melodichno zvyakali o kitajskij farfor. Viktor zazhmurilsya i
pomassiroval veki. Nora postavila pered nim chaj.
     -- U vas bolit golova?
     -- Nemnozhko.
     Devushka oboshla Viktora szadi... vdrug ee ruki kosnulis' ego viskov.
     -- Zakrojte veki. Plotno, no bez usiliya.
     On podchinilsya. Prohladnye pal'cy  probezhalis'  ot  viskov  k  glazam  i
obratno,  priyatno  shchekocha  kozhu.  Norina grud' kasalas' zatylka Viktora, tot
oshchushchal ishodivshee ot nee teplo.
     -- Vse eshche bolit?
     -- Pozhaluj, net... -- on prislushalsya k sebe eshche raz. -- Kak eto  u  vas
poluchilos'?
     -- Ne znayu,  --  Nora  uselas'  na  svoe  mesto.  --  Vernee,  ne  mogu
ob®yasnit'.
     Viktor otpil glotok chaya  --  goryachego,  krepkogo,  s  sil'nym  aromatom
zhasmina.
     -- Otkuda vy nauchilis' fokusam?
     -- Ot moih roditelej... oni rabotali v cirke.
     -- A kak okazalis' vladelicej magazina?
     -- "SHkatulka" prinadlezhala moemu dedu, ya s nim  zhila  posle  togo,  kak
mat' i otec pogibli v avtokatastrofe. A sam ded umer tri goda nazad.
     -- Mne ochen' zhal'...
     -- |to vse dela davno minuvshih dnej, -- Nora ulybnulas'.
     Bluzhdayushchij vzglyad Malysha proskol'zil po licu  devushki,  i  ulybka  ehom
otrazilas' na ego vypachkannoj v varen'e rozhice.
     -- A otkuda u vas medicinskoe obrazovanie? -- sprosil Viktor i  tut  zhe
spohvatilsya. -- Esli vy ne protiv, chto ya zadayu vse eti voprosy...
     -- Radi Boga, -- Nora mahnula rukoj.  --  V  molodosti  za  moej  mamoj
uhazhival  odin  bogatyj  chelovek.  No ona vyshla zamuzh za moego otca... nu, i
dyadya Avgustin ostalsya holostyakom. A kogda rodilas' ya, on ochen' privyazalsya ko
mne: daril dorogie igrushki, knizhki... Potom on umer, i vdrug vyyasnilos', chto
v ego zaveshchanii mne otpisana bol'shaya summa  deneg  --  pri  uslovii,  chto  ya
vyuchus'  na  doktora.  Vot  mne  i  prishlos'... No vrachom ya ne stala, potomu
chto... v obshchem, ne zahotela. A gde rabotaete vy?
     -- V issledovatel'skom otdele bol'shoj himicheskoj korporacii.
     Malysh otodvinul pustuyu banku, vyter guby tyl'noj storonoj  ladoni  i  s
blazhennym vidom otkinulsya na stule.
     -- A chto eto takoe? --  chumazyj  palec  ukazyval  na  banku  s  rozovoj
maslyanistoj zhidkost'yu, stoyavshuyu na odnom iz shkafov, pod samym potolkom.
     -- Tam vnutri... -- Nora zamyalas', -- ...Kamen'.
     -- A chto on delaet?... -- v golose  Malysha  poyavilas'  horosho  znakomaya
Viktoru  sledovatel'skaya  intonaciya.  --  A  pochemu on v banke?... A zachem v
masle?...
     Nora zalezla na stul i dostala banku: eto byl cilindricheskij  sosud  iz
tolstogo  stekla,  zakrytyj  germeticheskoj  probkoj.  Na  dne  lezhal srednih
razmerov  kamen',  vidimo,  vulkanicheskogo  proishozhdeniya:   temno-seryj   i
poristyj, kak pemza. Malysh potyanul ruku, no Nora otvela ee v storonu.
     -- Obeshchaj, chto ty nikogda-nikogda ne budesh' trogat' etu banku.
     -- Pochemu? -- udivilsya Malysh.
     -- Potomu chto Kamen' -- <I>ochen'-ochen' yadovityj.</I>
     Vocarilas' tishina.
     -- Kamni ne byvayut yadovitymi, -- Malysh neuverenno posmotrel na Viktora.
Tot utverditel'no kivnul.
     Neskol'ko sekund Nora  molchala,  a  potom,  podavshis'  vpered,  okinula
sobesednikov zagovorshchicheskim vzglyadom.
     -- Slushajte! -- skazala ona.

                           <U>Legenda o Kamne</U>

     Kogda-to  ochen'  davno,  za  sto  let  do  vozniknoveniya  cheloveka,  na
tropicheskom   ostrove   posredi   okeana  zhila  koloniya  kolibri.  Oni  byli
mnogocvetny i krasivy, a samoj krasivoj iz nih po  pravu  schitalas'  molodaya
kolibri  po  imeni  Lyucc.  V god svoego sovershennoletiya ona vyigrala konkurs
krasoty kolibri-debyutantok, poluchiv pravo vybrat' sebe muzha  (takoj  byl  na
ostrove  obychaj). Ee izbrannikom okazalsya kolibri po imeni Ferr -- ne tol'ko
pisanyj krasavec, no i  otchayannyj  hrabrec:  sredi  ego  podvigov  chislilas'
pobeda  nad  Korolem  Os.  Lyucc i Ferr svili gnezdo v yuzhnoj chasti ostrova --
tam,  gde  teplyj  okeanskij  veter  vpervye  kasalsya  zolotistyh  plyazhej  i
razlapistyh  pal'm.  Dlinnymi  tropicheskimi dnyami suprugi sobirali cvetochnyj
nektar, a posle zahoda solnca vozvrashchalis' v gnezdo i zhili duhovnoj  zhizn'yu:
peli, besedovali o vozvyshennom ili prinimali gostej.
     Dva goda prozhili oni v lyubvi i  soglasii.  Lyucc  po-prezhnemu  schitalas'
krasivejshej,  a  Ferr -- hrabrejshim iz vseh kolibri. Odnako schastlivy oni ne
byli, ibo nikak ne mogli zavesti ptencov. Oni pereprobovali vse lekarstva --
bezrezul'tatno, oni pokazalis' vsem vracham, no te dazhe ne smogli opredelit',
kto  iz  suprugov  besploden.  Nakonec  medicinskie  vozmozhnosti   okazalis'
ischerpany... vneshne Lyucc i Ferr smirilis' so svoej sud'boj, odnako v glubine
dush nikak ne mogli ponyat': pochemu, za kakie pregresheniya Bog  nakazal  imenno
ih...
     Kak-to raz, proletaya nad odnim iz  dal'nih  plyazhej,  Lyucc  zametila  na
peske  blestyashchij  predmet.  Ona  spustilas' nizhe: predmet okazalsya nebol'shim
sharikom, otsvechivavshim vsemi cvetami  radugi  (to  byla  krupnaya  zhemchuzhina,
vynesennaya  na  bereg  morskimi volnami). Zavorozhennaya krasotoj sharika, Lyucc
splela iz travinok koshelku, pogruzila tuda nahodku  i,  otdyhaya  kazhdye  sto
yardov, perenesla v gnezdo. A kogda nastupili sumerki, i Ferr vernulsya domoj,
Lyucc shutlivo proshchebetala: "Smotri, lyubimyj! YA, nakonec, snesla yajco!" -- "O,
kak  ya  rad!  --  vskrichal Ferr. -- Kak beskonechno schastliv!..." On brosilsya
obnimat' vozlyublennuyu suprugu, a potom spel <I>takuyu</I> pesnyu,  chto  vse  zhivoe  v
radiuse mili zamolchalo, obrativshis' v sluh. I chem dol'she on pel, tem trudnee
bylo Lyucc soznat'sya v rozygryshe... Ferr ugomonilsya lish' zapolnoch'; on usnul,
obnyav zhemchuzhinu kryl'yami, chtoby gret' ee teplom svoego tela.
     Kogda Ferr prosnulsya na sleduyushchee utro, to mog govorit'  lish'  o  svoem
naslednike (on byl uveren, chto budushchij ptenec -- mal'chik), i opyat' u Lyucc ne
hvatilo duha otkryt' pravdu... Nakonec ee muzh uletel na sbor  propitaniya,  a
ej  prishlos'  ostat'sya  v gnezde, vysizhivat' sovershenno v tom ne nuzhdavshuyusya
zhemchuzhinu. V techenie dnya Ferr trizhdy prinosil ej v klyuve nektar, soprovozhdaya
trapezy lekciyami "O pravil'nom pitanii dlya ptichki na yajcah".
     Proshli dve  nedeli  (normal'nyj  srok  inkubacii  yaic  kolibri),  a  na
pyatnadcatyj  den' Ferr vyzval vracha -- obsledovav yajco, tot prishel k vyvodu,
chto "dannyj predmet yavlyaetsya  ob®ektom  nezhivym,  a  potomu  yajcom  byt'  ne
mozhet".  Kogda  do  Ferra  doshel  smysl  skazannogo,  on obratilsya k Lyucc za
raz®yasneniyami... ta nachala myat'sya... potom rasplakalas'... nakonec, sbivchivo
rasskazala o svoej neudachnoj shutke... CHerez pyat' minut Ferr pulej vyletel iz
gnezda, poklyavshis' <I>ni za chto</I> ne proshchat' svoyu nekogda vozlyublennuyu, a  teper'
nenavistnuyu suprugu.
     Ostavshis' odna, Lyucc prozhila lish' pyat' dnej, ne prinimaya pishchi  i  vody,
ni  razu  ne  pokinuv gnezda i ne proroniv ni zvuka. Na utro shestogo dnya ona
prosto ne prosnulas'. Nekotoroe vremya ee trup lezhal,  vysyhaya  na  solnce...
poka ne stal takim legkim, chto poryv vetra sdul ego vniz.
     I  lish'  tol'ko  nevesomoe  telo  kolibri  kosnulos'  zemli,   kak   so
zlopoluchnoj  zhemchuzhinoj  nachala  proishodit' strannaya metamorfoza: ona stala
uvelichivat'sya  v  razmerah  i  tyazhelet',  a  ee  perlamutrovaya   poverhnost'
potemnela  i  pokrylas'  pennoj  nakip'yu.  CHerez  neskol'ko  minut zhemchuzhina
prevratilas' v seryj poristyj kamen' -- raskalivshis' sam soboj,  tot  prozheg
gnezdo i upal na zemlyu...
     O  tom,  chto  proizoshlo  s  Kamnem  s  teh  por,  ne  izvestno   nichego
dostovernogo.  Pohozhij talisman upomyanut v piratskih rasskazah, est' shodnye
motivy v legendah inkov. Detali etih istorij protivorechivy; raznye istochniki
shodyatsya  lish'  v tom, chto Kamen' krajne yadovit i prinosit mgnovennuyu smert'
vsyakomu, k nemu prikosnuvshemusya. A potomu hranit' ego sleduet v  germetichnom
sosude, v special'noj zhidkosti, nastoyannoj na rozovyh lepestkah.<I>
     Est' tol'ko odna kategoriya lyudej, komu Kamen' ne opasen: te, kto  lyubyat
i  lyubimy  v  otvet  --  schastlivye  vlyublennye  mogut  prikasat'sya  k  nemu
beznakazanno.</I>

     Nora  zamolchala  i  otkinulas'  na  spinku  stula.  Nastupila   tishina.
Otvernuvshis', Malysh ukradkoj vyter glaza.
     -- Kto vam rasskazal etu skazku? -- sprosil Viktor.
     -- Ded.
     -- A kto emu?
     -- Ne znayu.
     Malysh pechal'no sopel. Viktor v neskol'ko glotkov dopil chaj.
     -- Nam pora, -- on vstal. -- Spasibo za nauku i gostepriimstvo,  --  on
polozhil na stol desyatku i sdelal znak Malyshu, chtoby tot sobiralsya.
     Nora kivnula. Mal'chik slez  so  stula,  podobral  s  pola  nezamechennyj
Viktorom ranee paket i napravilsya k dveri.
     -- CHto v pakete? -- udivilsya Viktor.
     -- Podarki, -- v odin golos otvetili Nora i Malysh.
     V pakete okazalis' dve zheltye kepki  i  steklyannyj  shar,  zaplatit'  za
kotorye  Nora  ne  pozvolila,  skol'ko  Viktor  ni nastaival. "Do sleduyushchego
voskresen'ya?" -- ton Malysha byl skoree utverditel'nym,  chem  voprositel'nym.
"Da, konechno, -- otvechala devushka. -- Do svidaniya". Ona pozhala Viktoru ruku,
a kogda ih ladoni raz®edinilis', v pal'cah u togo ostalas' golubaya gvozdika.
On  rassmeyalsya,  Malysh  odobritel'no  hmyknul, Nora ulybnulas'. "Spasibo, --
skazal Viktor. -- No vam etot cvetok podojdet bol'she..." On otodvinul  pryad'
blestyashche-chernyh  volos  i  vstavil  gvozdiku  za  malen'koe rozovoe ushko. "YA
predpochitayu rozy..." -- Nora otvela ruku v storonu i shchelknula pal'cami  (kak
Viktor  potom  ponyal -- chtoby otvlech' vnimanie). A kogda oni s Malyshom opyat'
posmotreli na devushku, gvozdika stala puncovoj rozoj.
     "Zd<B><I>o</I></B>rovo! -- iskrenne pohvalil Viktor. -- A pochemu vy  ne  vystupaete?"
--  "Do  luchshih professionalov mne daleko, -- Nora mahnula rukoj, -- a 'byt'
ne huzhe drugih' ne vizhu smysla... -- ee nos  smorshchilsya  v  prenebrezhitel'noj
grimaske.  -- Kstati, esli hotite uvidet' <I>nastoyashchego</I> mastera, -- ona sdelala
mnogoznachitel'nuyu pauzu, -- to segodnya v Zurbagane vystupaet sam  H'yugo  fon
Blazius".  --  "Kogda?"  --  s  nadezhdoj  sprosil Malysh. "Dlya tebya eto budet
pozdnovato:  v  desyat'  vechera".  Mal'chik  pechal'no  potupilsya.   Viktor   s
udivleniem  posmotrel  na  Noru:  pohozhe,  ego  priglashali na svidanie... a,
sobstvenno, pochemu by i net?... "|to  chastnyj  koncert,  na  kvartire  odnoj
mecenatki,  --  poyasnila devushka. -- U maestro finansovye zatrudneniya, i eta
zhenshchina ustraivaet dlya nego benefis". -- "YA pozvonyu nyane Aleksa,  --  skazal
Viktor.  -- Esli ona smozhet prijti segodnya vecherom, to ya -- s udovol'stviem.
YA vam soobshchu".
     On zapisal nomer Norinogo telefona.



        4. Koncert

     Funikuler s lyazgom prichalil k platforme. Zashipeli pnevmaticheskie dveri,
Viktor  vyshel  naruzhu  i,  spustivshis'  po  shirokoj  lestnice,  okazalsya  na
vymoshchennoj bruschatkoj ploshchadi. Vdol' trotuara  vystroilas'  ponuraya  cepochka
taksi.  V  Starom  Gorode,  navernoe,  tuman,  vesti avtomobil' udovol'stvie
nebol'shoe -- Viktor sel v golovnoe taksi i sverilsya s  prodiktovannym  Noroj
adresom:  "Cvetochnaya  alleya 29". Bezlikij voditel' molcha zavel motor. Skripya
tormozami, mashina s®ehala  po  Zmejke  i  svernula  k  Rynku;  vdol'  dorogi
potyanulis'  pavil'ony  i  lotki.  Redkie  peshehody breli po temnym ulicam, v
vozduhe sgushchalas' tumannaya dymka. V  centre  Rynochnoj  ploshchadi  nerazborchivo
ugadyvalas'  konnaya  statuya  osnovatelya  Zurbagana,  pervoposelenca  Ieremii
Biglera.
     Nakonec taksi svernulo v Cvetochnuyu alleyu i vskore utknulos'  v  vysokuyu
kirpichnuyu  stenu.  Viktor  rasplatilsya  i  vyshel;  rasplyvchato svetya farami,
mashina kanula v tuman. Domishki v dva-tri etazha i  tri-chetyre  okna  lepilis'
zdes'  vplotnuyu drug k drugu, pered kazhdym imelsya kroshechnyj gazonchik. Viktor
posmotrel na chasy (do uslovlennogo vremeni ostavalos' tri minuty),  a  kogda
podnyal glaza -- uvidal Noru.
     -- Davno zhdete? -- devushka byla odeta v temnoe mehovoe pal'to do pyat.
     -- Tol'ko sejchas pod®ehal, -- Viktor oglyadelsya po storonam.  --  Teper'
kuda?
     -- Syuda.
     Projdya skvoz' neprimetnuyu nizkuyu kalitku, oni okazalis' v parke. Vokrug
gromozdilis' vekovye derev'ya s tolstymi koryavymi stvolami i smykavshimisya nad
tropinkoj vetkami.  Uhodivshuyu  vglub'  zaroslej  moshchenuyu  dorozhku  obramlyali
punktiry  lamp,  vstroennyh  pryamo v kamennye plity. Viktor i Nora proshagali
yardov pyat'desyat i vyshli  na  luzhajku;  blistaya  skvoz'  tuman  tysyachej  yarko
osveshchennyh okon, pered nimi vysilsya bol'shoj belyj osobnyak.
     -- Zdes', -- skazala Nora.
     Oni podnyalis' po shirokoj mramornoj lestnice, Viktor postuchal  v  dver'.
"Dobryj  vecher,  madmuazel'  Nora",  --  privetstvoval ih val'yazhnyj shvejcar.
Steny prihozhej pokryvali medal'ony, izobrazhavshie debelyh devic i  doblestnyh
voitelej.  "Dobryj  vecher,  Anri",  -- privetlivo otvechala devushka. Sleva ot
vhoda  viselo  zerkalo  v  zolochenoj  rame,  naprotiv  nachinalas'   pokrytaya
persidskim  kovrom lestnica, vedushchaya na vtoroj etazh. Nora sbrosila pal'to na
ruki Anri, i Viktor uvidal, chto odeta ona po poslednej mode -- v  bezlifovoe
plat'e.
     -- Nora, dorogaya... skol'ko let, skol'ko zim!
     Po  lestnice  spuskalas'  vysokaya  hudaya  zhenshchina  let  tridcati  pyati,
zatyanutaya vo chto-to chernoe i oblegayushchee. Cokaya shpil'kami po mramornomu polu,
ona velichestvenno peresekla prihozhuyu.
     -- Dobryj vecher, Marta.
     Priderzhivaya drug druga konchikami pal'cev za obnazhennye  plechi,  zhenshchiny
soprikosnulis' shchekami.
     -- Marta, eto moj drug, Viktor.
     Viktor  ostorozhno  pozhal  protyanutye  emu   hrupkie   pal'cy,   podaviv
(ochevidno, nepravil'nyj) pozyv pocelovat' ih.
     Sleduya za hozyajkoj, Nora i Viktor podnyalis' po lestnice, proshli v dveri
i  okazalis'  v  prostornom  zale.  V dal'nem ego konce, na stene krasovalsya
razvesistyj kandelyabr s grozd'yu  goryashchih  svechej  --  ostal'naya  chast'  zala
tonula  v  polumrake. Poseredine raspolagalos' neskol'ko ryadov kresel, pochti
polnost'yu zanyatyh zritelyami; temno-malinovye  barhatnye  port'ery  na  oknah
byli zadernuty. Usadiv Viktora i Noru, Marta otoshla; zal napolnyali razgovory
vpolgolosa, priglushennyj kashel'. Mikroskopicheskie skvoznyaki  kolebali  plamya
svechej, na polu drozhali neyasnye teni.
     Viktor stal iskosa razglyadyvat' Norino plat'e: ono  bylo  korotkim,  iz
temno-biryuzovogo barhata, podderzhivalos' uzkoj bretel'koj, prohodivshej mezhdu
grudej i prikreplyavshejsya k shee. Kozha devushki  pokrylas'  murashkami  (v  zale
bylo  prohladno),  soski  potemneli...  spohvativshis', Viktor otvel glaza. I
pojmal Norin vzglyad -- neskol'ko sekund oni glyadeli  drug  na  druga,  potom
odnovremenno rassmeyalis'.
     -- U vas ochen' krasivoe plat'e, -- skazal Viktor.
     -- Spasibo, -- chinno skloniv golovu, otvetila Nora.
     "Bom-m!" -- udar nevidimogo gonga raskatilsya  po  zalu  prodolzhitel'nym
gulom. V centre osveshchennoj chasti zala poyavilas' Marta.
     -- Damy i gospoda! --  gromko  skazala  ona.  --  My  sobralis',  chtoby
nasladit'sya iskusstvom nashego starogo druga, nesravnennogo maestro H'yugo fon
Blaziusa.
     "Bom-m! Bom-m!" -- dvazhdy prozvuchal gong, zriteli zahlopali. Marta sela
na  odin iz stul'ev v pervom ryadu. Iz bokovoj dveri na scenu vyshel nevysokij
tolstyj chelovek s usami a la Sal'vador Dali i demonicheskim vzglyadom, odetyj,
kak  na  fotonegative: v chernuyu rubashku i belyj frak. Ne govorya ni slova, on
vytyanul ladoni s  rastopyrennymi  pal'cami  v  napravlenii  belokuroj  damy,
sidevshej  v  pervom ryadu, i kartinno napryagsya: otkinul golovu nazad, zakusil
gubu. Proletelo  neskol'ko  mgnovenij...  vdrug  dama  ahnula  i,  vsplesnuv
tonkimi rukami v perchatkah do loktej, vmeste so stulom vosparila v vozduh.
     Zal vzorvalsya aplodismentami, vo vremya kotoryh dama  plavno  opuskalas'
na  pol,  a  maestro  gotovilsya  k  sleduyushchemu  nomeru: vytashchil iz-za pazuhi
blestyashchuyu, na vid ochen' ostruyu pilu, sognul  i  otpustil  ee  --  ta  izdala
pronzitel'nyj  voj.  Potom  vystavil  vpered  levuyu  ruku  i...  v neskol'ko
dvizhenij otpilil sebe kist'!...
     Hlynul fontan krovi, kist' upala na pol i zadergalas',  slovno  obrubok
zmei...  razdalis'  kriki  uzhasa,  nekotorye  damy  zakryli  rukami glaza. A
maestro, grimasnichaya ot nevynosimoj  boli,  spryatal  okrovavlennuyu  pilu  za
pazuhu,  podobral kist', pristavil k zapyast'yu i, povorachivaya so vseh storon,
oblizal ranu  shirokim  rozovym  yazykom...  CHerez  mgnovenie  ot  raspila  ne
ostalos' i sleda, a grimasa boli na lice maestro pereshla v ulybku. On dostal
iz karmana kakoj-to  poroshok  i  posypal  luzhu  krovi  na  polu,  otchego  ta
podernulas'   beloj   penoj;  cherez  neskol'ko  sekund  pena  osela,  otkryv
devstvenno chistyj parket.
     Poka publika aplodirovala, maestro gotovilsya  k  sleduyushchemu  nomeru:  s
nechelovecheskim  provorstvom  tasoval  karty,  to  raspravlyaya  ih  veerom, to
propuskaya shchelkayushchej verenicej iz ruki v ruku...
     Predstavlenie okazalos' korotkim, okolo pyatidesyati  minut.  Ne  vse  iz
pokazannyh  fokusov  priveli  Viktora  v  vostorg, odnako v celom bylo ochen'
interesno. A samym original'nym pokazalsya sleduyushchij fokus: slugi vynesli  na
scenu  nevysokuyu shirmu, i maestro s vyzvannoj iz zala Martoj zashli za nee --
zriteli videli lish' ih lica. Neskol'ko sekund ne proishodilo nichego... potom
razdalsya  gong  --  a  kogda slugi sdvinuli shirmu, to golova Marty sidela na
tele maestro, a golova maestro venchala telo Marty. Vyglyadeli  oni  nastol'ko
nelepo, chto Viktor rashohotalsya v golos...
     |tot nomer okazalsya poslednim. H'yugo fon Blazius  vernul  hozyajke  doma
telo  i  ushel  v  bokovuyu  dver',  v  zale  zazhegsya  svet.  Marta priglasila
prisutstvuyushchih na "bperitif, tout petit, entre amis", a potom oboshla  gostej
s  podnosom  dlya  pozhertvovanij  v  pol'zu  maestro.  Zastaviv Noru spryatat'
koshelek, Viktor polozhil na podnos dvesti viol.
     -- Ostaemsya na aperitiv?
     Dvoe slug s usiliem rastvorili tyazhelye stvorki zolochenoj dveri,  skvoz'
kotoruyu vidnelsya nakrytyj stol; zriteli potyanulis' v sosednyuyu komnatu.
     -- Vy znaete, -- Nora prilozhila pal'cy k viskam, -- u menya  razbolelas'
golova. YA by poshla domoj.
     Viktor razocharovanno kivnul... ih vecher konchilsya,  ne  nachavshis'.  Nora
okliknula  Martu;  vtroem  oni spustilis' v prihozhuyu. Viktor i Nora odelis'.
Prozvuchali proshchaniya i pocelui, velichestvennyj Anri  otvoril  vhodnuyu  dver'.
Syroj, holodnyj vozduh kosnulsya lica Viktora.
     Obramlennaya lampami dorozhka vyvela ih skvoz' park  k  kalitke,  kalitka
vyvela na ulicu.
     -- Vyzvat' taksi? -- Viktor dostal mobil'nyj telefon.
     -- Pojdemte peshkom, -- Nora vzyala ego pod ruku, -- zdes' nedaleko.
     Vozduh prebyval v sostoyanii absolyutnogo pokoya, gustejshij tuman sokratil
vidimost' do pyati yardov. Kvadrat mostovoj pod nogami i kusok kirpichnoj steny
sleva kazalis' teatral'nymi dekoraciyami; dazhe zvuki -- i te  vyazli  v  belom
kisele, oslabevaya do polnoj nerazlichimosti.
     CHerez tri minuty Nora i Viktor vyshli  na  ploshchad'  Gortenzij,  minovali
statuyu Ieremii Biglera, Obnaroduyushchego Svitok, i zashagali vdol' verenicy yarko
osveshchennyh magazinov. Vdrug gde-to daleko zarodilsya  tonkij,  kak  komarinoe
zhuzhzhanie,  zvon  kolokol'chika...  on  narastal...  stanovilsya  gromche...  i,
nakonec, v tumannom mareve pokazalos' yarkoe pyatno.  Rokocha  cel'norezinovymi
shinami,  okutannyj  oblakom  sveta,  mimo  promchalsya  pnevmo-tramvaj -- lish'
razorvannye strui tumana zaklubilis' emu vsled. I opyat' nastupila tishina...
     Minut cherez desyat' Nora i Viktor vyshli k Pereulku Gvardejcev --  ulice,
gde raspolagalas' "SHkatulka".
     -- Vy, verno, golodny... zajdete? -- Noriny volosy  blesteli  miriadami
mel'chajshih kapel'. -- U menya est' svezhaya paela.
     -- S udovol'stviem, -- soglasilsya Viktor, oshchushchaya golod  i  vozbuzhdenie.
(On  vdrug ponyal, chto v ego otnosheniyah s Noroj chto-to izmenilos'... vozniklo
chto-to novoe, chego ne bylo segodnya utrom.)
     SHCHelknul zamok  dveri.  V  luchah  ulichnyh  fonarej,  pronikavshih  skvoz'
vitrinu,  raznye  raznosti  na  polkah  kazalis'  strannymi  i  zagadochnymi.
Hrustal'nye shary i magicheskie kristally istochali volshebnoe mercanie,  chuchela
nevidannyh zverej kosilis' na prishel'cev bessmyslennymi steklyannymi glazami.
Viktor gluboko vdohnul aromaty pryanostej i shokolada.
     -- Pojdemte.
     Nora vzyala ego za ruku... ladon' devushki byla  teploj  i  na  udivlenie
tverdoj.  Oni  proshli  skvoz' magazin v gostinuyu, Nora zazhgla bra v vishnevom
abazhure, snyala pal'to i brosila na divan. Viktor posledoval ee primeru.
     -- YA razogreyu paelu, a vy nakrojte na stol -- posuda v servante.
     V svete  bra  smuglye  plechi  i  grud'  devushki  priobreli  krasnovatyj
ottenok. Neozhidanno dlya sebya Viktor protyanul ruku i kosnulsya konchikom pal'ca
malen'kogo rozovogo soska... i  tut  zhe  uzhasnulsya:  Gospodi,  chto  na  nego
nashlo?!...  No  nichego  strashnogo  ne  proizoshlo:  Nora  myagko  ulybnulas' i
kosnulas' ego shcheki. On polozhil ladoni ej na plechi  --  kozha  byla  teplaya  i
gladkaya... Serdce ego bilos' o rebra, posylaya sejsmicheskie volny do viskov i
konchikov pal'cev, durackij galstuk-babochka oshejnikom sdavil  gorlo.  Devushka
zakryla  glaza,  i Viktor poceloval ee, oshchutiv sladkij vkus gubnoj pomady...
potom opustilsya na koleno i stal celovat' ee  grud'.  No  bylo  neudobno  --
slishkom vysoko. "Pojdem naverh", -- skazala Nora shepotom.
     Ona vzyala Viktora za ruku i povela -- cherez dver' gostinoj v  uveshannyj
kartinami  holl  --  po  vintovoj lestnice -- skvoz' uzkij, ploho osveshchennyj
koridor... Oni  okazalis'  v  bol'shoj  komnate  s  neob®yatnoj  krovat'yu  pod
kruzhevnym   pologom.   Na   tumbochke   gorel   nochnik.  Steny  byli  uveshany
kuklami-marionetkami  (sredi  prochih  Viktor  uznal  Arlekina,  Kolombinu  i
P'ero).  "Podozhdi..." -- shepnula Nora. Na podokonnike stoyala starinnogo vida
mednaya  chasha,  ryadom  --  spichechnyj  korobok  i  gorka  malen'kih   bumazhnyh
paketikov;  devushka  vskryla  odin i vysypala v chashu kakoj-to poroshok. Potom
chirknula  spichkoj;  razdalos'  shipenie,  iz  chashi  povalili   gustye   kluby
yarko-sinego  dyma.  CHto eto? Viktor ostorozhno vdohnul sladkij do udushlivosti
aromat... nu da, pravil'no: zapah pryanostej i shokolada. Ochertaniya  predmetov
vdrug  priobreli  nebyvaluyu,  gipertrofirovannuyu  chetkost'.  Cveta predmetov
obreli nebyvaluyu, pochti nevynosimuyu  yarkost'.  Viktor  slyshal  vse  zvuki  v
radiuse  tysyachi  mil'. Nora kosnulas' ego ruki, i on bukval'no zadohnulsya ot
zhelaniya.
     On usadil devushku na krovat', sam vstal na koleni,  chtoby  celovat'  ee
grud';  Noriny ruki gladili ego po golove, eroshili volosy... Kukly na stenah
molcha i, kazalos', nepriyaznenno sledili za nimi ostrymi, kak igly, -- i, kak
igly  zhe,  blestyashchimi  --  glazami.  Poroshok v mednoj chashe sgorel ves' i bez
ostatka, komnatu napolnyala  sinyaya  dymka.  Viktor  rasstegnul  molniyu  sboku
Norinogo  plat'ya,  razvyazal tesemki na shee -- devushka vstala, plat'e upalo k
ee nogami... v zapahi pryanostej i shokolada vmeshalsya slabyj, kak eho,  aromat
duhov.   Otkuda-to   izdaleka,   iz   drugogo   mira  donessya  tihij  zvonok
pnevmo-tramvaya. Viktor snyal s Nory kroshechnye kruzhevnye  trusiki  i  kosnulsya
gubami  niza  zhivota  -- iz-pod ego poceluev po shelkovistoj kozhe razbezhalis'
murashki. On vstal s kolen, ulozhil devushku  na  postel'  i  vyklyuchil  nochnik,
odnako  temno  ne stalo: v okna probivalsya svet ot vyveski "SHkatulki". Stalo
vidno, kak v vozduhe izvivayutsya strujki sinego dyma. Na steny komnaty  legli
sinevatye  bliki.  Putayas'  v  odezhde, Viktor razdelsya, leg i obnyal Noru, ee
glaza okazalis' sovsem blizko k ego. "Kukly... --  vdrug  vydohnula  devushka
(ee  dyhanie  poshchekotalo  emu  shcheku),  --  kukly  smotryat  na nas..." -- ona
potyanulas' kuda-to cherez ego golovu.
     Razdalsya  zvuk  razmatyvaemoj  verevki,  i  po  perimetru  krovati   --
medlenno, kak teatral'nyj zanaves -- opustilsya polog.



        5. Ponedel'nik, vtornik, sreda i chetverg...

     ...proshli, slivshis'  v  yarkuyu  mnogocvetnuyu  lentu.  CHtoby  vysvobodit'
bol'she vremeni drug dlya druga, Viktor vzyal otguly do konca nedeli, a Nora na
tot zhe srok zakryla "SHkatulku". B<B><I>o</I></B>l'shuyu chast' zabot o Malyshe prinyala na sebya
nyanya.
     Viktor i Nora obychno vstrechalis' okolo poludnya i  shli  na  vystavku,  v
kino ili prosto gulyali po ulicam. Odin raz ezdili na progulochnom parohode na
Magnitnyj ostrov, vzyali naprokat baggi i vdovol' pokolesili po  pustynnym  v
eto  vremya  goda  progulochnym  dorozhkam. Pochti vse vremya lil dozhd', pridavaya
kurortnym krasotam  --  plyazham,  otkrytym  estradam  i  shikarnym  villam  --
syurrealisticheskij  ottenok  neprikayannosti.  Uzhinali oni v dorogom restorane
(kak  edinstvennyh  posetitelej  ih  pustili  v  dzhinsah)  i  tancevali  pod
muzykal'nyj  yashchik, sharkaya krossovkami posredi pustogo tanc-kruga. V tot den'
oni  reshili  v  gorod  ne  vozvrashchat'sya  i  snyali   za   ves'ma   umerennuyu,
"vnesezonnuyu"  cenu  bungalo  --  sostoyavshee iz pyati zhilyh komnat, bassejna,
billiardnoj i sauny. V poslednej oni, sobstvenno, i  proveli  b<B><I>o</I></B>l'shuyu  chast'
nochi, to poddavaya paru, to prygaya v ledyanoe more, to zanimayas' lyubov'yu.
     Neskol'ko raz  Viktor  pytalsya  rassprashivat'  Noru  ob  istochnikah  ee
poznanij  v  oblasti ekzoticheskih snadobij, no vyyasnil lish', chto vsemu etomu
ee nauchil  kakoj-to  indus,  znakomyj  ee  pokojnyh  roditelej.  Ot  obychnyh
narodnyh  sredstv  -- teh, chto prodayutsya v gomeopaticheskih aptekah -- Noriny
snadob'ya otlichalis' namnogo bolee  sil'nym  dejstviem.  K  primeru,  devushka
snyala  Viktoru  tyazhelejshij  pristup  migreni  vsego lish' neskol'kimi kaplyami
kakoj-to oranzhevoj zhidkosti: kapnula emu  na  yazyk,  i  cherez  desyat'  minut
pristup proshel bez sleda.
     Odnako  ne  vse  iz  ee  snadobij  byli  stol'  zhe   bezobidny,   skol'
sil'nodejstvuyushchi.  V chastnosti, sinij poroshok, kotoryj Nora zhgla vo vremya ih
pervogo (i vseh ostal'nyh) svidanij, po svoemu  dejstviyu  napominal  X2Z  --
ves'ma  vrednyj  dlya  zdorov'ya  sinteticheskij  narkotik. V drugom sluchae ona
sozhgla shchepotku krasnogo  poroshka,  ot  kotorogo  oni  s  Viktorom  prishli  v
rasslablenno-blagodushnoe   sostoyanie,  harakternoe  dlya  drugogo  narkotika,
mega-ejforiaka.  Voobshche  govorya,  Viktor  otnosilsya  k  narkotikam  dovol'no
liberal'no,  schitaya bezuslovnym zlom lish' te, chto nanosyat ushcherb zdorov'yu ili
privodyat k "zavisimosti", -- a Noriny snadob'ya, po slovam devushki,  pobochnyh
effektov ne imeli.
     CHetyre provedennyh nerazluchno dnya --  kazalos'  by,  nemalyj  srok  dlya
togo,  chtoby  hot'  nemnogo  uznat'  svoyu vozlyublennuyu, odnako Viktora chasto
stavili v tupik Noriny reakcii  dazhe  na  zauryadnye,  povsednevnye  sobytiya.
Kak-to  raz, gulyaya po ulice, oni minovali nishchego (yavlenie, ves'ma redkoe dlya
zazhitochnogo Zurbagana). Ne pridavaya razgovoru znacheniya,  Viktor  obmolvilsya,
chto  nikogda  nishchim ne podaet, potomu chto... ob®yasnit' on ne uspel, ibo Nora
rezko ostanovilas'; lico ee otverdelo. "YA proshu  tebya  dat'  etomu  cheloveku
deneg, -- s neharakternoj istericheskoj intonaciej vydohnula ona. -- Esli ty,
konechno, hochesh', chtoby ya..." -- ona oseklas',  ostaviv  frazu  neokonchennoj.
Lico  u  Viktora  vspyhnulo  ot styda; ne sporya, on podoshel k nishchemu (na vid
vpolne  zdorovomu,  nestaromu  dyade)  i  brosil  emu  v  shlyapu   sto   viol.
"Blagodetel'!..."  --  prohripel  oshalevshij  dyadya. A kogda Viktor vernulsya k
Nore, ta vstala na cypochki i pocelovala ego, a potom prizhalas' licom  k  ego
grudi i dolgo ne mogla otorvat'sya.
     Ili, nap