УладзЁмЁр МЁкалаевЁч ШыцЁк. ЛЁсцЁк серабрыстай таполЁ
---------------------------------------------------------------------
У.ШыцЁк. "У час не вярнулЁся", "Мастацкая лЁтаратура", МЁнск, 1975
OCR & SpellCheck: Zmiy (zmiy@inbox.ru), 20 лЁпеня 2003 года
---------------------------------------------------------------------
Пройдзе час, з зямных касмадрома╒ возьмуць старт вялЁзныя зоркал╦ты Ё
накЁруюцца да дал╦кЁх галактык.
Магчыма, гэта адбудзецца ╒жо ╒ наступным стагоддзЁ, магчыма, значна
пазней. Але наша мара не хоча чакаць, мы ╒жо цяпер хочам ведаць, што
напаткае бясстрашных астрал╦тчыка╒ у бясконцай прасторы. Аб Ёх прыгодах,
л╦се Ё знаходках расказваецца ╒ гэтым зборнЁку фантастычных апавядання╒.
За возерам, што пл╦скаецца зусЁм пад нашымЁ вокнамЁ, пачынаецца лес. Мы
мала там бывалЁ, не знаходзячы для сябе нЁчога прывабнага. Лес бы╒
дагледжаны, расчышчаны Ё нагадва╒ школьны парк. ╡ншая справа - востра╒ на
возеры. Там ус╦ было так, быццам рука чалавека нЁколЁ не краналася гэтага
кутка прыроды. На востраве нам было цЁкава, у лесе - не.
Але аднаго разу, пасля буры, МЁшка Патупчык нацяга╒ на бераг ламачча Ё
звяза╒ плыт. Гэта было нешта незвычайнае, Ё мы акружылЁ МЁшку, шкадуючы, што
нЁкому з нас не прыйшла такая думка раней. Па╒тараць жа зробленае кЁмсьцЁ
было не ╒ правЁлах вучня╒ нашай школы.
А МЁшка быццам не за╒важа╒ нас Ё нашу зайздрасць. ╗н спЁхну╒ плыт у
ваду, працягну╒ яго за прывязаную вяро╒ку крока╒ на пяцьдзесят убок, якраз
туды, дзе пачыналася глыбЁнная плынь, Ё скочы╒ на хЁсткЁя бярвенчыкЁ.
- Вясло, Патупчык, вясло забы╒ся, - пабег у ваду Сярожка Шарай.
МЁшка толькЁ ╒смЁхну╒ся. А я падума╒, што ╦н, напэ╒на, уявЁ╒ сябе адным
са старажытных марахода╒, якЁя на плытах перасякалЁ цэлыя акЁяны.
ВЁдаць, МЁшка разведа╒ ус╦ папярэдне. Плынь аказалася ЁмклЁвай, Ё
не╒забаве ╦н бы╒ ужо дал╦ка. Мы пастаялЁ яшчэ крыху на беразе, прыкладаючы
час ад часу далонЁ да лба, каб паглядзець, як ╦н там. А калЁ ╒жо плыт з
МЁшкам ста╒ як маленькая карычневая кропка, разышлЁся.
Вярну╒ся МЁшка на самым змярканнЁ. Сонца падсмалЁла яго, Ё ╒ МЁшкЁ былЁ
ярка-чырвоныя рукЁ Ё ногЁ Ё лупЁ╒ся пакрыты вяснушкамЁ кЁрпаты нос. Мы
рабЁлЁ выгляд, што нЁчога незвычайнага не адбылося, а самЁ ледзь
стрымлЁвалЁся - так хацелася ведаць, што ж такога было з МЁшкам?
╗н ма╒ча╒. ╡ толькЁ, калЁ ╒жо вячэра падыходзЁла к канцу, непрыкметна
для астатнЁх Ё наста╒нЁка падмЁгну╒ мне з Сашкам. Гэта азначала, што мы
павЁнны перад сном тайна прабрацца ╒ яго пакой. Вядома, нас не трэба было
запрашаць двойчы. Больш таго, мы ледзьве дачакалЁся прызначанага часу.
- Ну як? - хрыплым шэптам спыта╒ Сашка, як толькЁ МЁшка, выгляну╒шы
папярэдне ╒ калЁдор, зачынЁ╒ за намЁ дзверы.
- Возера, - адказа╒ МЁшка.
- ╡ толькЁ?! - мы былЁ расчараваны. Пра возера мы ведалЁ Ё без яго.
Нават зараз, у гэты самы момант, яно глуха шумела, лЁжучы высокЁмЁ хвалямЁ
пясчаны бераг.
- Лясное.
- ЗдзЁвЁ╒! - Сашка нават абуры╒ся.
╡ я не разуме╒, навошта было хавацца сюды, каб даведацца пра звычайную
рэч.
- Па-першае, яно чорнае-чорнае, а па-другое, з'явЁлася няда╒на. ЛяснЁк
каза╒, недзе было землетрасенне, Ё яно з'явЁлася.
Колер - дробязь, а што побач ╦сць возера, пра якое нават астатнЁя
хлопцы не ведагоць, - гэта ╒жо сапра╒ды незвычайная падзея.
- А ты не памыляешся? - не паверы╒ Сашка.
- СамЁ ╒бачыце.
Наза╒тра пасля занятка╒ мы зно╒ былЁ на востраве. Я прапанава╒ узяць
лодку, але сябры не падтрымалЁ. Лодка - не для першаадкрывальнЁка╒. Для
гэтай мэты найлепшае - самаробны плыт.
Нас трох для кволага МЁшкавага збудавання было замнога. Разы са два
хвалЁ захл╦ствалЁ плыт, Ё мы аказвалЁся ╒ вадзе. Але ╒рэшце дасягнулЁ
другога берага. ВыцягнулЁ плыт на пясок Ё пайшлЁ ╒ лес.
Дарогу МЁшка запомнЁ╒ добра. Праз якую гадзЁну мы ╒жо былЁ ля мэты.
На першы погляд у гэтым лясным возеры нЁчога асаблЁвага не было.
ВялЁзная палонка пасярэдзЁне зарослай мохам паляны. Вакол растуць кусты
алешнЁку, сям-там каля берага вЁдаць шырокЁя лЁсты Ё кветкЁ гарлачыка╒. Вось
толькЁ паверхня... МЁшка не памылЁ╒ся: яна была цьмяная, быццам промнЁ
святла знЁкалЁ ╒ ╦й без астатку.
- Як сажа, - усклЁкну╒ Сашка.
- А што я каза╒? - узрадава╒ся МЁшка.
А мне падумалася, што гэта возера падобнае на кавалак глыбокага
космасу, дзе ╒с╦ навокал чорна Ё да блЁжэйшых зорак до╒гЁя гады шляху. Але я
не сказа╒ сябрам пра гэта пара╒нанне. Яны былЁ ╒пэ╒нены, што я ра╒надушны да
космасу. А як я мог гаварыць, што некалЁ пайду ╒ прастору, калЁ нават
фЁзкультурай займа╒ся па спрошчанай праграме? Таму я нЁколЁ не мары╒ з
хлопцамЁ ╒голас пра падарожжы да зорак. Я н╦с сваЁо мар/ ╒ сабе.
- Трэба нанесцЁ на карту, - сказа╒ Сашка. Ня╒рымслЁвая яго натура
патрабавала дзейнасцЁ. - Стойце тут, я зраблю вымярэннЁ, - Ё ╦н пайшо╒,
шырока ставячы крокЁ, уздо╒ж аз╦рнага берага.
МЁшка тым часам сарыентава╒ся па сонцу, каб вызначыць каардынаты
возера. Напэ╒на, гэта была дарэмная работа. Каардынаты школы мы вызначалЁ
шмат разо╒ - Ё ╒начы па зорках, Ё ╒дзень па сонцу. А адсюль да школы было
кЁламетра╒ дзесяць прама на ╒сход. Так што патрэбныя разлЁкЁ можна было
зрабЁць без ало╒ка. Але я зно╒ прама╒ча╒. Хай робяць як хочуць. Я ж веда╒
адно: я прыйду сюды яшчэ раз, адзЁн, Ё прынясу акваланг. Я нарэшце адчую,
што гэта такое - чорны Ё ма╒клЁвы космас.
Тым часам вярну╒ся Сашка. Перыметр возера ра╒ня╒ся тысячы шасцЁстам
дваццацЁ крокам або прыкладна па╒тара кЁламетрам. Хлопцы хутка начарцЁлЁ
картаграфЁчную сетку, потым нанеслЁ на яе абрысы возера.
- Вяртаемся, - сказа╒ Сашка, задаволена аглядаючы сваю работу.
- Пара ╒жо, - згадзЁ╒ся МЁшка, - хутка сцямнее. Ты што, начаваць тут
збЁраешся? - крыкну╒ ╦н, убачы╒шы, што я застаюся на месцы.
- Хадзем, ВЁцЁк, - падбег да мяне Сашка, - мы ж разам ус╦ рабЁлЁ, -
па-свойму зразуме╒ ╦н мой настрой.
Я засмяя╒ся Ё далучы╒ся да хлопца╒.
КалЁ праз некалькЁ дз╦н я сказа╒, што пайду ╒ лес, гэта не выклЁкала нЁ
╒ кога пытання╒. Раз не запрашаю ╒ спадарожнЁкЁ каго-небудзь, значыць, так
мне лепш. Мы прывыклЁ паважаць справы Ё жаданнЁ таварыша╒.
Надвор'е было пахмурнае, Ё вада ╒ возеры здалася яшчэ больш ц╦мнай. Я
добра плава╒ Ё не бая╒ся нЁ глыбЁнЁ, нЁ вЁро╒. А тут мне раптам стала
страшнавата. Падумалася, што гэта проста багнЁстае балота, дно якога ╒сцЁлае
звычайны тарфяны пласт. Але менавЁта таму, што адчу╒ страх, ня╒пэ╒ненасць, я
прышпЁлЁ╒ балоны з паветрам, надзе╒ маску Ё падышо╒ да вады. Глеба пад
нагамЁ была мяккая, як дыван, - прыбярэжнае дно было пакрыта мохам. НогЁ не
правальвалЁся, Ё я ╒жо больш упэ╒нена пакрочы╒ далей.
Так, у чорным колеры вады было, напэ╒на, вЁнавата дно, бо сама вада
мела зусЁм нармальны выгляд, з-пад маЁх ног Ё рук выляталЁ шматлЁкЁя
празрыстыя пырскЁ. Можна было вяртацца дадому. На ╒сякЁ выпадак я яшчэ
прайшо╒ далей, каб павярнуць Ё адтуль паглядзець на неба, Ё раптам
паслЁзну╒ся Ё правалЁ╒ся некуды ╒нЁз. Я паспе╒ толькЁ ╒бачыць зацягнутае
хмарамЁ шэрае неба, яно чамусьцЁ вЁднелася крыху ╒ баку ад мяне, а яшчэ праз
Ёмгненне ╒с╦ на╒кол ахутала цемра. ДзЁ╒на, але гэта адразу супакоЁла мяне.
Цемра ж была ма╦й мэтай. Я паварушы╒ рукамЁ, адчуваючы, што цела
падпарадко╒ваецца мне, Ё, значыць, варта толькЁ захацець, я магу адразу
вярнуцца. Да таго ж у мяне на спЁне мЁж балона╒ з паветрам бы╒ маленькЁ
водаструменны рухавЁчок. На крайнЁ выпадак я мог скарыстаць яго.
Пад вадой, напэ╒на, была плынь. Я адчува╒, што мяне павольна цягне
некуды далей. Але лЁхтарык не ╒ключа╒: мне патрэбна была толькЁ цемра, а ╒с╦
астатняе не мела значэння. Мне здавалася, што я зусЁм не ╒ вадзе, а ╒
прасторы. Цела было л╦гкае, нЁбы бязважкае. Я мог ляжаць, распласта╒шы рукЁ,
даць нырца, узляцець угару. Мне падаба╒ся мой стан, Ё толькЁ было шкада, што
вакол не вЁдно сузор'я╒. Без Ёх не было сапра╒днага космасу.
Але Ё цемра падманула мяне. Вочы хутка прызвычаЁлЁся, Ё тады я
за╒важы╒, што палосы дз╦ннага святла прабЁваюцца праз вадзяную то╒шчу Ё
даходзяць сюды, выклЁкаючы да жыцця ценЁ водарасця╒ Ё рыб. Аднак над галавой
святла не было. Гэта азначала толькЁ адно: значная частка возера
знаходзЁлася пад зямл╦й.
Пакуль я раздумва╒, цЁ не пара вяртацца, мяне аднесла да берага. ╗н бы╒
камянЁсты, гладкЁ, як сцяна. Памаца╒шы яго рукамЁ Ё не знайшо╒шы нЁчога
адметнага, я адштурхну╒ся Ё павярну╒ назад. Але не паспе╒ праплысцЁ якЁх
дзесяць крока╒, як зно╒ апыну╒ся на старым месцы. ЦЁ то плынь аказалася
мацнейшая, чым я разлЁчва╒, цЁ з напрамку збЁ╒ся. Пад рукамЁ, здалося, была
тая ж самая гладкая каменная глыба. Каб дарэмна не плутаць, прыйшлося
запалЁць лЁхтар.
Абрысы навакольных прадмета╒ былЁ няпэ╒ныя, хЁсткЁя. Але чым больш я
╒гляда╒ся ╒ Ёх, тым мацней мяне ахоплЁвала здзЁ╒ленне. Падводныя скалы
нагадвалЁ... дом. Час Ё вада разбурылЁ яго. ЗасталЁся толькЁ рэшткЁ сцен з
проймамЁ акон Ё дзвярэй.
Напэ╒на, затопленым аказа╒ся цэлы пас╦лак. Побач з гэтым домам былЁ
яшчэ збудаваннЁ. ТакЁя ж старыя, аблепленыя водарасцямЁ Ё ракавЁнамЁ. Час не
пашкадава╒ гэта былое чалавечае жытло. У дамах не засталося нЁчога з
прадмета╒ або мэблЁ. ВЁдаць, гэта бы╒ век, калЁ людзЁ яшчэ не ╒мелЁ рабЁць
сабе прылады з жалеза, а карысталЁся дра╒лянымЁ Ё касцяным! рэчамЁ. Гэта,
пра╒да, не надта адпавядала архЁтэктуры збудавання╒. Але тады мне было не да
грунто╒нага аналЁзу Ё вывада╒.
Я пашука╒ якЁх-небудзь рэча╒ - не вяртацца ж назад з пустымЁ рукамЁ, -
я абходзЁ╒ адзЁн пакой за другЁм, разграба╒ глей пад нагамЁ, маца╒ сцены.
НЁчога не было.
Нарэшце мне надакучыла гэта блуканне, дый першы балон з паветрам
апусце╒. Я рашы╒ вяртацца Ё проста так, у апошнЁ раз, прав╦╒ промнем
лЁхтарыка па сцяне, што стаяла на ма╦й дарозе. Чорныя, замшэлыя каменнЁ. ╡
раптам сярод Ёх нешта блЁснула.
Мне здалося, што гэта бы╒ лЁсцЁк серабрыстай таполЁ, якЁх шмат расло на
беразе. ╗н патану╒ Ё зачапЁ╒ся за каменны абломак. Яго знаходжанне тут было
да таго неверагодным, што я не ╒трыма╒ся Ё памаца╒ лЁсцЁк. ╗н варухну╒ся, як
на галЁнцы, - яго ножка якЁмсьцЁ чынам трапЁла мЁж камення╒ - Ё зно╒
вярну╒ся на сва╦ ранейшае месца. Але гэта бы╒ не сапра╒дны лЁсцЁк. Пальцы
выразна адчулЁ метал. Было толькЁ дзЁ╒на, што нЁ вада, нЁ час не адбЁлЁся на
гэтым метале. КолькЁ я нЁ круцЁ╒ лЁсцЁк - не за╒важы╒ на Ём нЁводнай плямкЁ.
Такую знаходку варта было паказаць хлопцам.
Ужо бралася на вечар, калЁ я вярну╒ся ╒ Ёнтэрнат. Як на тое, у калЁдоры
носам к носу сутыкну╒ся з наста╒нЁкам. З Ём былЁ Сашка Ё МЁшка.
- Дзе ты прапа╒? - закрыча╒ Сашка.
╡ я ╒спомнЁ╒, што ╒ нас у гэты час лабараторныя заняткЁ па фЁзЁцы. Мне
стала ня╦мка перад наста╒нЁкам.
- ╡дзЁ паеш, - спынЁ╒ мяне наста╒нЁк, калЁ я пача╒ бы╒ апра╒двацца, -
потым раскажаш.
Я ╒злава╒ся на сябро╒: вось балбатуны, трэба было Ём гаварыць, дзе я!
Цяпер прыйдзецца, можа, яшчэ цэлы даклад рабЁць, а я ж па сутнасцЁ нЁчога не
ведаю. НЁ пра возера, нЁ пра рэшткЁ таго паселЁшча.
Але я памылЁ╒ся. Наста╒нЁк да майго расказу паставЁ╒ся зусЁм спакойна,
а выслуха╒шы, сказа╒:
- ╡дзЁ ╒ лабараторыю.
ТолькЁ адышо╒шы, я ╒спомнЁ╒, што забы╒ся паказаць яму лЁсцЁк. Аднак не
вяртацца ж назад, я Ё без таго пазнЁ╒ся.
Сашка з МЁшкам корпалЁся ля тэлепры╦мнЁка з электроннай а╒таматычнай
настройкай. Гэта была наша навЁнка. Пры╦мнЁк мог не рэагаваць на самыя
моцныя сЁгналы, калЁ яны не адпавядалЁ зададзенай праграме па тэме. З
мЁль╦на╒ перадач ╦н павЁнен бы╒ выбЁраць толькЁ тую, якая нам патрэбна,
МЁшка нават сумнява╒ся, цЁ прыме наста╒нЁк па фЁзЁцы нашу работу. ТакЁ
тэлепры╦мнЁк, сцвярджа╒ МЁшка, больш падобны на кЁбернетычнага робата. Мне ж
з Сашкам такое спалучэнне пры╦мнЁка Ё робата спадабалася. Праца наша
падыходз'Ёла к канцу. Заставалася, уласна, адрэгуляваць блок настройкЁ. КалЁ
я ╒вайшо╒, Сашка якраз гэтым Ё займа╒ся. Блок бы╒ падключаны да прыборнага
шчытка, дзе ╒се дадзеныя абагульнялЁся Ё ╒ выглядзе спакойнай хвалепадобнай
лЁнЁЁ клалЁся на до╒гую папяровую стужку асцылографа.
- Гатова? - спыта╒ я, нахЁлЁ╒шыся да СашкЁ.
- Пара... - Сашка асекся.
Я зЁрну╒ на яго, потым на папяровую стужку, якая павольна па╒зла,
закручваючыся ╒ адмысловым кальцы, Ё здзЁвЁ╒ся сам. Пяро асцылографа нЁбы
кЁнулася ╒ дзЁкЁя скокЁ.
НекалькЁ Ёмгнення╒ Сашка глядзе╒ на паласатую змейку-стужку, потым
схамяну╒ся Ё зЁрну╒ падазрона на мяне:
- Слухай, ВЁця, ты часам не праглыну╒ генератар сЁгнала╒?
- Скажаш...
- Не, пра╒да, выйдзЁ на хвЁлЁну.
Сашка ╒жо злава╒ся, калЁ я вярну╒ся. Бо, аказваецца, гэта я дзейнЁча╒
на нашы прыборы.
- Вытрасай кЁшэнЁ, - загада╒ мне МЁшка. ╡ гэтае МЁшава далучэнне да
СашкЁ зусЁм збянтэжыла мяне. Я паглядзе╒ на аднаго, на другога Ё раптам
успомнЁ╒ пра лЁсцЁк. НЁчога Ёншага ╒ маЁх кЁшэнях не было.
- Вось, - працягну╒ я МЁшку знаходку.
- Там? - спыта╒ ╦н, кЁ╒ну╒шы галавой у бок акна.
- Пад вадой, з разваленай сцяны выцягну╒.
- Давай, - выхапЁ╒ лЁсцЁк з маЁх рук Сашка, - ста╒це блок.
Як яму прыйшла ╒ галаву думка, што лЁсцЁк выпраменьвае Ё што гэта
выпраменьванне трэба паспрабаваць злавЁць тэлепры╦мнЁкам, не ведаю. У яго
за╒с╦ды ╒ галаве по╒на самых неверагодных думак. Здаралася, за Ёх нам нават
пападала. Было ж, што мы спалЁлЁ энергакабель, Ё школа некалькЁ гадзЁн
сядзела без электрычнасцЁ. Або другЁм разам, паверы╒шы, што Сашка адкры╒
новы, тэлепатычны метад уздзеяння на жыв╦л, мы ╒начы забралЁся ╒ вальер да
тыгра (гэта было на экскурсЁЁ ╒ ╡ндыЁ) Ё нарабЁлЁ спалоху на ╒сю акругу.
Але, так цЁ Ёнакш, на гэты раз ╦н прыдума╒ здорава.
Сашка паставЁ╒ лЁсцЁк побач з антэнай Ё ╒ключы╒ пры╦мнЁк. Электронны
настройшчык адразу выбра╒ патрэбную хвалю. Яна была нейкая незвычайная, не
╒ласцЁвая нашым тэле╒стано╒кам.
- КасмЁчнага паходжання, - аж загарэ╒ся Сашка. А мы з МЁшкам
здагадалЁся, што цяпер ╦н нас не падпусцЁць да пры╦мнЁка Ё блЁзка. Космас
бы╒ яго заказнЁкам.
Экран мЁга╒, не ажываючы, аднак, зусЁм як тады, калЁ не працуе
перадатчык. Але ╦н працава╒. Мы гэта самЁ бачылЁ. Сашка падсуну╒ лЁсцЁк яшчэ
блЁжэй да антэны Ё выключы╒ у лабараторыЁ святло.
НейкЁ час экран не мяня╒ся, потым у Ём нешта зварухнулася Ё... я прац╦р
вочы. А калЁ адня╒ ад Ёх пальцы, на экране бы╒... той самы дом, якЁ я бачы╒
пад вадой, толькЁ цэлы.
Адлюстраванне не до╒га было нерухомым. Хутка дом пача╒ нЁбы адступаць
на заднЁ план, адкрываючы перад сабой чысценькЁ дворык. Некаторы час ╦н бы╒
пусты, потым з ценю ад плота выйша╒ чалавек. ВысокЁ, стройны, хоць Ё не
малады. ╗н бы╒ апрануты ╒ л╦гкЁ зручны касцюм. Накшталт нашых сучасных
спарты╒ных. НекалькЁ секунд чалавек мо╒чкЁ ╒зЁра╒ся, нЁбы сапра╒ды бачы╒
нас, Ё нарэшце загавары╒.
Пры╦мнЁк, аднак, не перадава╒ чамусьцЁ гукЁ яго голасу. Сашка круцЁ╒
лЁсцЁк Ё так Ё гэтак - нЁчога не было чутно.
ЦЁшыню парушы╒ стук у дзверы.
- Гэй, вы, ноч ужо, - пачулЁ мы воклЁч дзяжурнага, - зараз выключаю
святло.
- Хадзем, Саша, - МЁшка ╒зя╒ сябра за руку, - за╒тра даведаемся.
Той нехаця падпарадкава╒ся.
ЦЁ трэба гаварыць, што сон до╒га не мог узяць мяне. Я вароча╒ся на
ложку, Ё карцЁны, адна неверагоднейшая за другую, стаялЁ перад маЁмЁ вачыма.
Я нЁбы бачы╒ невядомых касмана╒та╒, якЁя прыляцелЁ на Зямлю тады, калЁ наша
цывЁлЁзацыя толькЁ пачыналася. Потым той чалавек мне ╒я╒ля╒ся зусЁм не
чужынцам, а жыхарам мЁфЁчнай Атлантыды... Я не паспе╒ нЁчога дадумаць да
канца. ВЁдаць, дзяжурны пачу╒, што я варочаюся, Ё ╒ключы╒
электра╒сыпляльнЁк.
РанЁцай, ледзь развЁднела, я памча╒ да СашкЁ. ╗н до╒га не адчыня╒ Ё ╒с╦
нешта незадаволена мармыта╒.
- Хутчэй ты, - зазлава╒ я.
- А куды спяшацца? - Сашка нават не скрану╒ся з месца.
- МЁшка, ты чуеш? - закрыча╒ я на ╒весь калЁдор, хаця МЁшкава галава
╒жо тырчала з дзвярэй суседняга пакоя.
- Давай, давай! - населЁ мы ╒двух на Сашку.
╗н нехаця сабра╒ся Ё папл╦╒ся за намЁ следам.
У лабараторыЁ было цЁха Ё змрочна. МЁшка, не запальваючы святло,
уключы╒ тэлепры╦мнЁк. Экран замЁга╒ у прыцемках сотнямЁ зеленаватых Ёскарак.
МЁналЁ секунды, мабыць, хвЁлЁны. Учарашняй карцЁны не было.
- Пасунь лЁсцЁк, - шапну╒ я, нЁбы, сказа╒шы гэта ╒голас, мог спалохаць
таго невядомага дыктара.
- Не трэба, - раптам сказа╒ Сашка, - ╦н ужо нЁчога не пакажа.
- Што-о!!! - мы абярнулЁся да яго.
- Я бы╒ тут уначы... Не мог жа я спаць, як вы. Тут цывЁлЁзацыя, а вы...
- напа╒ ╦н на нас з МЁшкам.
- Ну!
- Не крычы, - агрызну╒ся Сашка, - самЁ праспалЁ. Я толькЁ хаце╒
узмацнЁць зарад гэтага жалезнага абломка, якЁ вы называеце лЁсцЁкам, Ё
пакла╒ пад прамень тэлекамеры. Хто яго зна╒, што ╦н зусЁм разрадзЁцца.
Не ведаю, што зрабЁлЁ б мы з Сашкам, каб не наста╒нЁк. ╗н пачу╒ наш
крык Ё прыйшо╒ у лабараторыю.
- Ваюеце? - усмЁхну╒ся наста╒нЁк, Ё мы адразу астылЁ.
╗н выслуха╒ нас мо╒чкЁ, не сказа╒шы нЁ слова асуджэння, быццам так Ё
трэба было Сашку дзейнЁчаць. Потым сказа╒:
- НЁчога страшнага не здарылася. Думайце, шукайце, можа, ВЁце╒ лЁсцЁк
зно╒ загаворыць. А ня╒дачы бываюць нават у выдатных даследчыка╒...
КалЁ наста╒нЁк пайшо╒, мы яшчэ нейкЁ час пастаялЁ, пакуль у нас з
МЁшкам зусЁм не знЁкла злосць на Сашку. ╡ тады далЁ адзЁн аднаму клятву:
- Будзем шукаць, нават калЁ на гэта спатрэбЁцца ╒с╦ наша жыцц╦.
Last-modified: Sun, 26 Oct 2003 09:53:16 GMT