va ogromnyh  vuki podzhidali ee  ryadom s korablem.
CHubakka  opustil  vhodnoj   pandus,  i  ot   pristal'nogo  vnimaniya  Lei  ne
uskol'znulo  to,  chto aborigeny  raznogo  rosta i imeyut razlichnye  perevyazi.
Perevyazi peresekali korichnevyj meh ot plech do beder. Tot, chto byl povyshe i s
pozolochennoj perevyaz'yu, podoshev k Lee. Ona dvinulas' emu navstrechu, starayas'
izo vseh sil  uspokoit'sya, prizyvaya na  pomoshch' sposobnosti  Dzhedaya i molyas',
chtoby  vse  bylo  horosho.  Ej s  trudom udavalos' ponimat'. CHubakku, kotoryj
prozhil sredi lyudej  okolo desyati let. No nastoyashchie vuki, govoryashchie  na svoem
rodnom yazyke, budut polnoj lingvisticheskoj zagadkoj.
     Vysokij vuki nemnogo naklonil golovu i otkryl rot.
     Leya podalas' vpered.
     - YA r-rad pr-rivetstvovat' vas, Leya Or-r-r-gana Solo, -  prorokotal on.
- Dobro pozhalovat' v Rvukrorro.
     Leya byla porazhena i ne srazu nashlas' chto otvetit'.
     - O, blagodaryu vas, - progovorila ona nakonec. - Dlya menya bol'shaya chest'
okazat'sya zdes'.
     - |to dlya nas bol'shaya chest' pr-rinimat' vas, - vezhlivo prorychal vuki. -
Menya zovut Ralrrahin. No vy mozhete zvat' menya pr-rosto Ralrra...
     - Ochen' priyatno, - kivnula Leya.  Krome izlishnego rychaniya i obiliya bukvy
"R", rech' vuki v ustah Ralrra byla bolee chem ponyatna. Leya pochuvstvovala, chto
lico ee zalivaet kraska. CHubakka ponyal pochemu.
     - Podozhdi,  - suho  obratilas' ona  k nemu, - ty chto, tozhe zaikalsya vse
eto vremya, a ya tak ni razu i ne zametila?
     CHubakka zahohotal.
     -  R-rech' CHubakki  pochti ideal'na, - skazal  ej Ralrra. -  |to  u menya,
skoree, tr-r-udnosti s pr-r-oiznosheniem. Str-r-anno, no etot nedostatok lyudi
zamechayut v per-r-vuyu ocher-r-ed'.
     - Da  uzh, - progovorila  Leya, tak eshche i ne  razobravshis', v  chem imenno
delo. - Vy, v takom sluchae, posol?
     Vdrug atmosfera vokrug zhenshchiny sgustilas'.
     - YA byl r-r-abom v Imper-r-ii, - tiho  prorychal Ralrra. - Tak zhe, kak i
CHubakka, do  togo, kak Hen Solo osvobodil  ego.  Moj hozyain ispol'zoval menya
dlya per-r-egovorov mezhdu nim i dr-r-ugimi r-r-abami vuki.
     Leya sovsem zardelas'.
     - Prostite, - vse, chto ona mogla proiznesti.
     - Da ne za  chto, - otvetil on. - V silu svoej dolzhnosti ya r-r-aspolagal
nekotoroj infor-r-maciej  o voennoj moshchi Imperii. |to sil'no pomoglo,  kogda
vy osvobozhdali nas.
     Vdrug Leya ponyala,  chto  CHubakka kuda-to delsya. K ee krajnemu izumleniyu,
on  byl  podhvachen  v  ob®yatiya  drugim  vuki,  prichem  ego  luchevoj  arbalet
bessmyslenno boltalsya v chuzhoj ogromnoj lape.
     - CHuvi! - vskriknula zhenshchina, hvatayas' za blaster na poyase.
     No ne uepela ona dotyanut'sya do  oruzhiya, kak  zheleznaya ruka Ralrra legla
poverh ee ladoni.
     -  Ne meshajte im, - spokojno skazal vuki, - CHubakka i Salporin - druz'ya
detstva, oni ne videli drug druga mnogie gody. Ne nado preryvat' ih vstrechu.
     - Izvinite, - probormotala  Leya, opustiv ruku  i chuvstvuya  sebya  polnoj
duroj.
     - V svoem soobshchenii CHubakka skazal, chto vy ishchete  ubezhishche,  - prodolzhil
Ralrra, zametiv ee zameshatel'stvo.  - Pojdemte. YA pokazhu vam, chto my dlya vas
prigotovili.
     Leya oglyanulas' na  CHubakku i Salporina, vse  eshche szhimayushchih drug druga v
ob®yatiyah.
     - Mozhet byt', nam podozhdat' ih - neuverenno predlozhila ona.
     - Ne bojtes'. -  Ralrra raspravil plechi.  - Leya Organa  Solo, vy dolzhny
ponyat', chto bez vas i vashih lyudej mnogie iz  nas tak i ostalis' by r-ra-bami
v Imperii. Ili  voobshche umer-r-li by. Vam  i  vashej  R-r-espublike my obyazany
svoim spaseniem.
     - Spasibo, -  tiho progovorila Leya, i napryazhennost'  mezhdu  nimi  stala
izchezat'.  Kul'tura  i  psihologiya vuki  vo  mnogom  ostavalis'  dlya nee eshche
neponyatnymi, no chto takoe blagodarnost' za spasenie, ona ponimala prekrasno.
Ralrra oficial'no predlozhil ej zashchitu, ruchayas' za bezopasnost' chest'yu, volej
i siloj vuki.
     -  Pojdemte,  -  prorychal  Ralrra,  pokazyvaya  na  otkrytuyu  mashinu  na
vozdushnoj podushke u kraya platformy. - My poedem v gorod.
     - Konechno, - skazala Leya. - YA vspomnila, chto hotela u  vas sprosit', na
chem derzhitsya gorod. Vy ispol'zuete vozdushnuyu podushku?
     - Pojdemte, - otvetil Ralrra, - ya vam vse pokazhu.
     Net,  gorod  derzhalsya   ne  na  vozdushnoj  podushke,  a  na  oporah  ili
kakih-nibud'  drugih  hitryh   izobreteniyah  sovremennoj   tehnologii.   Leya
porazmyslila  i  reshila,  chto,  ochevidno, sposob  vuki  izoshchrennee,  chem vse
ostal'nye.
     Poselenie derzhalos' na vetkah.
     - Bylo dostatochno slozhno postroit' gorod  takih razmerov, - rasskazyval
Ralrra,  obvodya rukoj  vokrug.  - Znachitel'noe  chislo vetok na  etom  urovne
prishlos' srezat', chtoby ostavshiesya rosli bystree i stanovilis' krepche.
     - |to pohozhe na gigantskuyu  pautinu, -  otkliknulas' Leya, rassmatrivaya,
po mere togo kak oni spuskalis', podushku iz vetok pod gorodom i starayas'  ne
dumat', chto dal'she vniz shli mnogie kilometry  pustoty. - Kak vam udalos' tak
pereplesti ih?
     - |to ne my. Oni sami sr-rastalis'.
     - Izvinite? - ne ponyala Leya.
     - Nu pr-rosto srastalis', -  poyasnil Ralrra, - Kogda  dve vetki vroshira
vstrechayutsya, oni soedinyayutsya v odnu, I prodolzhayut rasti vmeste, puskaya novye
vetki v raznye storony.
     On  eshche  chto-to  progovoril  pro   sebya,  to  li  slovo,  to  li  celoe
predlozhenie, no ego Leya ne smogla perevesti.
     - |to zhivoe  napominanie o edinstve i  sile naroda vuki, -  dobavil on,
skoree obrashchayas' k sebe, chem k Lee.
     Leya  tiho kivnula. Pro  sebya ona podumala, chto odnovremenno eto priznak
togo, chto  derev'ya vroshir v etom  meste predstavlyayut  soboj  odno gigantskoe
rastenie  s edinoj ili, vernee,  srosshejsya voedino  kronoj. Ponimali li  eto
sami  vuki?  Ili  ih blagogovejnoe otnoshenie k  derev'yam otvergalo  podobnye
mysli i izyskaniya?
     Ona  posmotrela v  tumannuyu mglu  pod pod®emnikom. Gde-to tam vidnelis'
derev'ya vroshir  ponizhe  i sotni drugih vidov, obrazuyushchih  beskrajnie dzhungli
Kashuuka. Bylo izvestno  eshche  neskol'ko drevesnyh  ekosistem, sushchestvuyushchih  v
podobnyh neprohodimyh dzhunglyah. |ti dzhungli delilis' na urovni, i chem dal'she
vniz, tem oni stanovilis' vse bolee i bolee neobitaemymi.
     Leya  ne  znala,  opuskalsya li kto-nibud'  iz vuki kogda-nibud' do samoj
poverhnosti,   no   byla   pochti  uverena,   chto  nikto   ne   provodil  tam
sistematicheskih botanicheskih issledovanij.
     -  Oni  nazyvayutsya   kroji,  -  skazal   Ralrra.   Leya   vzdrognula  ot
neozhidannosti. No edva ona otkryla rot, chtoby peresprosit', o chem idet rech',
kak zametila dvojnoj klin letyashchih po nebu ptic.
     - |to pticy? - sprosila ona.
     - Da.  Kogda-to  oni sluzhili prazdnichnym lakomstvom.  Sejchas dazhe samye
bednye  mogut  prigotovit'  krojev  na   uzhin.  -  Ralrra  pokazal  na  luchi
prozhektorov, shedshie ot kraya goroda, kotorye oni zametili eshche sverhu. - Kroji
letyat pryamo na svet, - poyasnil on. - Tam ih podzhidayut ohotniki.
     Leya ponimayushche  kivnula.. Ona vstrechalas' so svetovymi primankami raznyh
urovnej izobretatel'nosti i na drugih planetah.
     - A ne meshaet ohotnikam postoyannaya oblachnost'?
     -  Naoborot, oblaka rasseivayut  svet,  kotoryj  kroji zamechayut na ochen'
bol'shom rasstoyanii.
     Poka  oni razgovarivali, ptichij  klin rezko vzmyl  vverh, napravlyayas' k
oblakam i otrazhayushchemusya ot nih svetu prozhektorov.
     - Vot vidite! Vecherom, mozhet byt', my ne ploho zakusim.
     - Interesno, - otvetila Leya. - YA pomnyu, CHuvi rasskazyval, chto eto ochen'
vkusno.
     - Teper' my dolzhny vozvrashchat'sya v gor-rod, - skazal Ralrra,  nazhimaya na
pul't  pod®emnika. So  skrezhetom  tros  stal  podnimat'sya.  -  My  nadeyalis'
predlozhit'  vam  odin iz samyh roskoshnyh nashih domov,  - proronil  on, -  no
CHubakka ne pozvolil nam sdelat' etogo.
     Ralrra protyanul ruku,  i v  pervyj raz  Leya zametila doma,  postroennye
pryamo  na  dereve.  Nekotorye  iz  nih byli  mnogoetazhnymi  i ochen'  iskusno
otdelannymi. No bol'shinstvo iz nih vyhodili pryamo v pustotu.
     - CHubakka  znaet moj  vkus, - otvetila ona,  podaviv drozh'. - A  pochemu
pod®emnik raspolozhen tak daleko ot samogo goroda?
     - Pod®emnik  ispol'zuetsya tol'ko dlya  perevozki  gruzov ili bol'nyh,  -
otvetil Ralrra. - V osnovnom vuki predpochitayut lazit' po derev'yam.
     On protyanul  ej  ruku i  raskryl  ladon'. Muskuly  pod kozhej  i sherst'yu
napryaglis', i on vypustil kogti, do etogo spryatannye v podushechkah pal'cev.
     Leya, v kotoryj raz za poslednee vremya, byla udivlena.
     - YA  nikogda ne dumala, chto  u vuki takie moshchnye  kogti, -  progovorila
ona, - hotya mozhno bylo predstavit', ved' vy drevesnye zhiteli.
     -  Konechno,  zhit' sredi derev'ev bez  kogtej nevozmozhno,  -  soglasilsya
Ralrra. On ubral kogti. - Dazhe puteshestvie po lianam bez nih zatrudnitel'no.
     -  Po lianam?  - peresprosila Leya, oglyadyvayas' vokrug. Ona ne  zametila
nikakih  lian  na  derev'yah. Vdrug  ona  kraem  glaza uvidela tros,  kotoryj
tyanulsya ot pod®emnika k list'yam i vetkam naverh...
     Temno-zelenyj tros.
     - |to tros? - neuverenno peresprosila ona. - Ili liana?
     - Liana kashuu, - ob®yasnil ej Ralrr, - ne bespokojtes' za ee nadezhnost',
ona  krepche,  chem  trosy  iz  kompozitnyh  materialov,  i,  krome  togo,  ee
nevozmozhno rassech' blasterom. I eshche ona samovosstanavlivaetsya.
     -  Da,  -  probormotala  Leya  upavshim  golosom i  postaralas'  podavit'
vnezapno ohvativshuyu ee paniku. Ona obletela vsyu galaktiku na sotne razlichnyh
apparatov i nikogda ne boyalas' vysoty. No tut, povisnuv na krayu pustoty, bez
privychnyh sten pilotskoj kabiny, ona nakonec uznala eto chuvstvo.
     Priyatnoe chuvstvo  bezopasnosti, kotoroe ona oshchutila  v pervyj moment na
Kashuuke, stalo uletuchivat'sya.
     - Byvaet li, chto eti liany rvutsya? - sprosila ona budto nevznachaj.
     - Da, r-ran'she  takoe sluchalos',  - skazal  Ralrra, - Raznye nasekomye,
parazity i plesen'  raz®edali ih. Teper' u nas  est' strahovka,  kotoroj  ne
bylo  u  nashih  predkov.  Takie pod®emniki, kak  etot,  snabzheny sistemoj na
vozdushnoj podushke.
     - A,  - oblegchenno vzdohnula  Leya i snova  pochuvstvovala, chto  na samom
dede ona trusiha i ne samyj luchshij diplomat. Kak ona mogla zabyt', chto vuki,
nesmotrya  na  svoyu  ves'ma  zhutkovatuyu  vneshnost',  ochen'  horosho znakomy  s
novejshimi tehnologiyami? Pod®emnik nakonec  doshel do urovnya goroda. CHubakka i
Salporin zhdali  ih.  Ralrra ostanovil pod®emnik u  kraya ploshchadki, i Salporin
podoshel podat' Lee ruku.
     - My reshili, chto vy s CHubakkoj ostanovites' v dome Salporina, - soobshchil
Ralrra,  kogda oni stupili na tverduyu pochvu. - |to nedaleko. No mozhno,  esli
hotite, vospol'zovat'sya transportom.
     Leya poglyadela vokrug na blizhajshie doma. Ej  ochen' hotelos' progulyat'sya,
poskoree okazat'sya sredi  vuki  i  nachat' chuvstvovat' eto mesto. No  ona tak
pereboyalas' za eto vremya, chto sejchas ej bylo stydno krasovat'sya pered nimi.
     - Luchshe poedem.
     CHubakka chto-to vorchal, kogda oni podoshli k nemu.
     - Ona hotela posmotret' ustrojstvo goroda, - skazal Ralrra. - Teper' my
gotovy ehat'.
     CHubakka opyat'  nedovol'no  povorchal, no  vskinul  arbalet  na  plecho  i
napravilsya bez dal'nejshih  prerekanij k  apparatu,  kotoryj stoyal na obochine
dorogi  v  dvadcati  metrah  ot  nih. Ralrra s Leej  poshli sledom,  Salporin
zamykal  processiyu.  Doma i  eshche  kakie-to  stroeniya nachalis' za  pervymi zhe
vetkami.  Kak ran'she  zametila Leya,  oni ne byli svyazany mezhdu soboj, tol'ko
liany  perebrosheny nad propast'yu. Ralrra ob®yasnil, chto doma, prikreplennye k
derev'yam, schitayutsya samymi prestizhnymi.  Vpolne  vozmozhno, chto eti, na krayu,
prinadlezhat  verhushke  srednego  klassa. Leya  posmotrela  na okna blizhajshego
doma. Vdrug iz teni ej pochudilsya chej-to pristal'nyj vzglyad.
     Ona priglyadelas'.
     -  CHuvi!  -  vskriknula  ona.  No  ne uspela  kosnut'sya  blastera,  kak
zamechennaya  rozha ischezla.  Ona ne mogla oshibit'sya, eto byli  te  zhe  gluboko
posazhennye  glaza, vystupayushchaya chelyust' i kozha stal'nogo serogo  cveta, chto i
ran'she.
     CHubakka podskochil momental'no, s arbaletom napereves.
     -  Tam  odin iz teh, kto napal  na  nas na  Bimmisaari,  - skazala Leya,
vzyvaya k svoim sposobnostyam Dzhedaya. - V etom okne, - pokazala ona blasterom.
- On tol'ko chto byl tam.
     CHubakka zaslonil ee ot doma sobstvennym telom i stal medlenno otstupat'
vmeste s nej pod ukrytie. Ralrra i Salporin uzhe byli u doma,  kazhdyj s paroj
tonkih ostryh  nozhej,  neizvestno  otkuda  poyavivshihsya.  Oni zamerli po  obe
storony ot vhodnoj dveri, a CHubakka metkim vystrelom raznes ee vdrebezgi.
     Gde-to v centre  seleniya razdalsya  rev  - protyazhnyj  krik  vuki,  to li
yarostnyj, to li trevozhnyj. Rev stal narastat', kak grohot snezhnoj laviny, ot
doma  k domu, ot dereva k derevu. Eshche do togo, kak Ralrra i Salporin ischezli
v dome, kazalos', chto polgoroda ohvacheno etim krikom. Leya plotno prizhalas' k
spine CHubakki. Ona smorshchilas' ot nevynosimogo grohota, vspomniv shum, kotoryj
podnyalsya  na  rynochnoj  ploshchadi  Bimmisaari,  kogda   oni   s  Henom  ukrali
dragocennosti.
     No togda vokrug byli malen'kie smeshnye bimmy, odetye  vo vse  zheltoe, a
sejchas ogromnye i sil'nye vuki.
     Vokrug stala sobirat'sya  bol'shaya tolpa, kotoruyu,  kazalos', ne zamechali
ni  CHubakka,  derzhashchij na pricele  dver' podozritel'nogo doma,  ni  Ralrra s
Salporinom, obsleduyushchie ego vnutri. Oni  vyshli naruzhu, osmotreli dom s obeih
storon  i  poyavilis'  cherez  neskol'ko  sekund   s  takim  vidom,  s   kakim
vozvrashchayutsya ohotniki posle neudachnoj ohoty.
     - No on byl tam, -  nastaivala na svoem Leya. Ona povernulas' k CHubakke:
- YA videla ego.
     -  Veroyatno,  vy  dejstvitel'no kogo-to zametili, -  progovoril Ralrra,
vsovyvaya   nozhi  v  nozhny,  spryatannye  pod  perevyaz'yu.  Salporin,  vse  eshche
vnimatel'no  izuchavshij dom, derzhal svoi  nagotove. - No my  ne nashli nikakih
sledov.
     Leya obliznula guby i obvela  vzglyadom  blizlezhashchee prostranstvo. Vokrug
ne bylo ni odnogo mesta,  kuda  serokozhij mog  proskol'znut' nezamechennym. S
etoj storony ne bylo nikakih postroek, a s drugoj selenie zakanchivalos'.
     - On  ushel vniz,  - vdrug skazala ona. - Spustilsya gde-nibud' v dome  i
sejchas udiraet otsyuda pod nami po lianam ili kak-to eshche.
     - |to nelegko, - progovoril Ralrra, - no vozmozhno. YA pojdu k pod®emniku
i proveryu vse vnizu.
     CHubakka kosnulsya ego ruki, otricatel'no pokachav golovoj.
     -  Voobshche-to,  ty prav,  - soglasilsya  Ralrra. - Glavnoe  sejchas - vasha
bezopasnost', Leya  Organa Solo. Snachala my obespechim vam  real'nuyu zashchitu, a
zatem razuznaem vse o chuzhake.
     Bezopasnost'... Leya vzglyanula na dom, i drozh' probezhala u nee po spine.
"A sushchestvuet li dlya menya, - podumala Leya, - takoe slovo, kak bezopasnost'?"


        GLAVA 18

     Otkuda-to doletela pul'siruyushchaya  elektronnaya trel'. Ona  vyvela Lyuka iz
sonnogo sostoyaniya.
     - Da, Artu, ya prosypayus', - neuverenno progovoril Skajvoker i popytalsya
proteret' glaza. Pal'cy  natknulis' na  plastik letnogo shlema. V  golove eshche
stoyal  kakoj-to  neyasnyj  tuman.  Lyuk  nikak  ne  mog  vspomnit',  kogda  on
pogruzilsya v giperneticheskij  trans, no dostatochno  otchetlivo  ponimal,  chto
Artu budit ego slishkom rano.
     - CHto-to sluchilos'? - sprosil on, prihodya v sebya.
     Trel'  smenilas'  vzvolnovannymi  gudkami. Lyuku  vse eshche  ne  udavalos'
sosredotochit'  vzglyad,  no   on  vse-taki  posmotrel  na  komp'yuter.  K  ego
udivleniyu, ekran  okazalsya temnym. Kak  i  vse ostal'noe  oborudovanie.  Lyuk
zastryal  v  glubokom  kosmose  s  otklyuchivshejsya set'yu  pitaniya  vseh  sistem
krestokryla. Ostalas' tol'ko energiya, na kotoroj rabotal Artu, i minimal'nyj
zhiznennyj zapas dlya samogo Skajvokera.
     Artu, pohozhe, ustanovil novuyu  radioantennu. Eshche ne sovsem prosnuvshis',
Lyuk povernulsya k drojdu, zhelaya uznat', chto zhe vse-taki proizoshlo.
     Vdrug son kak rukoj snyalo. K nim bystro priblizhalsya korabl'.
     Lyuk momental'no  razvernulsya i sam  nazhal vse nuzhnye klavishi na  pul'te
upravleniya. No eti vyuchennye  naizust' dvizheniya okazalis' neumestnymi.  Dazhe
esli  by  dvigateli rabotali, chtoby vyvesti ih  iz  rezhima polnoj ostanovki,
potrebovalos' by  pyatnadcat' minut... Vse! Esli eto nevest' otkuda vzyavshijsya
korabl' impercev...
     Na  inercii  ot raboty  avarijnogo  dvigatelya  Lyuk  medlenno  razvernul
krestokryl nosom k priblizhayushchemusya korablyu. Vklyuchivshiesya datchiki i komp'yuter
nachali  postepenno davat' informaciyu:  sluchajnyj gost' byl srednego razmera,
dostatochnogo  potrepannogo   vneshnego  vida  gruzovym  korablem  Korelliany.
Podobnyj tip korablej obychno  ne ispol'zovalsya  impercami, i na ego bortu ne
bylo imperskih opoznavatel'nyh znakov.
     No v takoj  medvezhij  ugol galaktiki vryad li  zabredet  dobroporyadochnyj
gruzovik.  Mozhet,  eto  piraty?  Lyuk  prizval Silu, chtoby  pojmat'  chuvstvo,
ishodyashchee ot ih ekipazha...
     Posle signala Artu on vzglyanul na ekran:
     - Da, ya tozhe eto zametil. Obychnyj gruzovoj korabl' ispol'zuet takoj tip
tormozheniya, tol'ko esli  tryumy pusty. Ne mozhesh' li ty bystro provesti analiz
pokazanij datchika i vyyasnit', est' li u nih na bortu orudiya?
     Artu prinyal zapros, a Lyuk stal proveryat' rabotu drugih sistem.
     Vdrug vspyhnul datchik priema radiosignala. Lyuk brosilsya k peredatchiku.
     - ...Nuzhdaetes'  v  pomoshchi?  - poslyshalsya  holodnyj  zhenskij  golos.  -
Povtoryayu: neizvestnyj korabl', eto gruzovoj  korabl' "Varvar". Vy nuzhdaetes'
v pomoshchi?
     -  "Varvar", govorit  krestokryl Novoj Respubliki, - nazval sebya Lyuk. -
Da, my nuzhdaemsya v pomoshchi.
     - Vas ponyal,  krestokryl,  - otvetili emu. -  V  chem, po vashemu mneniyu,
osnovnaya problema?
     - V uskoritele, - soobshchil Lyuk, nablyudaya za korablem. Za minutu do etogo
on razvernulsya  nosom  k gruzoviku. Pilot  gruzovogo korablya otvetil na  eto
nebol'shim otkloneniem, tak chtoby  "Varvar" vyshel iz-pod vozmozhnoj linii ognya
lazerov krestokryla.
     Mozhet, eto bylo sluchajnoe otklonenie, no i obratnyj variant tozhe vpolne
realen.
     -  U menya  vyshli iz  stroya  oba dvigatelya,  tresnula  korobka  reaktora
magnitnogo  polya, ne isklyucheny i  drugie polomki. Net li u  vas kakih-nibud'
zapasnyh uzlov?
     -  Podhodyashchih  dlya  takogo  tipa  mashin, kak vasha,  net.  - Posledovala
korotkaya pauza. - Mne poruchili soobshchit' vam, chto vy mozhete perejti k nam  na
bort, i my dostavim vas do porta naznacheniya.
     Lyuk snova vozzval  k Sile, starayas'  opredelit' chuvstvo, kotoroe stoyalo
za  etim predlozheniem.  No  dazhe esli  tam  zameshan  obman,  emu  ne udalos'
opredelit' ego dolyu. Tak chto prihoditsya riskovat'.
     - Ochen'  zamanchivoe predlozhenie, - progovoril on. - Pozvolite li vy mne
vzyat' s soboj korabl'?
     - Somnevayus', chto my smozhem razmestit' ego, - suho progovorila zhenshchina.
-  YA posovetuyus'  s kapitanom,  no  osobenno  ne  rasschityvajte.  Nashi tryumy
zapolneny do predela.
     Lyuk udivilsya. Zagruzhennyj pod  zavyazku korabl'  ne smozhet vypolnit' tot
tip tormozheniya, na kotoryj sovsem nedavno obratil vnimanie Artu.
     Tak   chto   gosti  ili  bessovestno  lgut,   ili  ih  korabl'   osnashchen
ul'trasovremennym oborudovaniem.
     V etom sluchae "Varvar" vpolne mozhet okazat'sya korablem kontrabandistov,
piratov ili zamaskirovannym voennym razvedchikom.
     Pilot prodolzhal vesti seans svyazi.
     - Esli vy  zakrepites' v svoej tochke, krestokryl, my podojdem k vam kak
mozhno  blizhe, chtoby  perekinut' stykovochnyj  modul',  -  otchetlivo  proiznes
zhenskij golos. - Esli, konechno, vy ne hotite vyhodit' naruzhu v skafandre.
     - S modulem, konechno, bystree. - Lyuk reshil zakinut'  eshche odnu udochku. -
Ne dumayu,  chto  vas  privelo  syuda  prostoe  lyubopytstvo. Kakim  vetrom  vas
zaneslo?
     - My mozhem prinyat' tol'ko  ogranichennoe kolichestvo gruza,  - otozvalas'
zhenshchina,  ne  zametiv voprosa.  -  Pohozhe, vy  hotite vzyat' s  soboj  svoego
navigacionnogo drojda?
     "|to uzhe slishkom!"
     - Da, mne by etogo ochen' hotelos'.
     - Horosho, zakreplyajtes'. Kstati, kapitan tol'ko chto soobshchil, chto arenda
nashego transporta budet stoit' vam pyat' tysyach.
     - Vas ponyal, - skazal Lyuk, vstavaya  s  kresla. On vzyal shlem, a perchatki
zasunul v  nagrudnye karmany, na vsyakij sluchaj. Silovoj stykovochnyj modul' -
vpolne nadezhnaya  shtuka, no vsyakoe byvalo. Tem  bolee esli  komanda "Varvara"
namerevaetsya  ovladet'   svobodnym   krestokrylom.  Otorvut  ego  poseredine
perehoda i uberut s glaz doloj.
     Komanda... Lyuk zadumalsya, nastraivaya  svoi chuvstva  na komandu korablya.
Nichego ne poluchalos': on chto-to chuvstvoval, no ne mog pojmat' volnu.
     Artu zavolnovalsya.
     - Net, ona tak i ne  otvetila na vopros, -  skazal Lyuk. - Vryad li u nih
est'  kakoe-nibud' normal'noe ob®yasnenie,  chego  radi oni zabralis'  v takuyu
glush'. Kak ty dumaesh'?
     Drojd pisknul.
     - Tak-to, - kivnul Lyuk. - No otkazyvat'sya ot ih predlozheniya bylo by eshche
bol'shim bezumiem. U nas zhe net drugogo vyhoda. Budem nagotove.
     Lyuk  zakinul  na  plecho meshok, proveril zaryad u blastera i sunul  ego v
karman letnogo  kostyuma. Peredatchik on polozhil v drugoj karman, hotya vryad li
mozhno  budet  im  vospol'zovat'sya na bortu "Varvara".  Spasatel'nyj paket on
obvyazal vokrug talii. I nakonec, osmotrev Mech, povesil ego na poyas.
     - Vse v poryadke, krestokryl, my ustanovili  modul',  - donessya golos iz
peredatchika. - Kak tol'ko vy budete gotovy, my podklyuchim ego.
     Stykovochnyj  uzel "Varvara" razmestilsya  kak raz pod  nim,  vneshnij lyuk
gostepriimno  raspahnulsya. Lyuk proveril  eshche raz snaryazhenie,  udostoverilsya,
chto  mezhdu  korablyami  dejstvitel'no  protyanut vozdushnyj koridor, i  gluboko
vdohnul.
     - Poshli, Artu, - brosil  on i otkryl lyuk. Struya  vozduha  iz rabotayushchih
kompressorov obdala  ego lico.  Skajvoker  vybralsya  iz tambura  i skol'znul
naruzhu. V tot zhe moment on zametil, chto Artu vyskochil iz svoego gnezda i ego
poneslo pod korpus krestokryla. Drojd  izdaval zhalostlivye  vopli  i  vertel
kolesikami.
     - Sejchas ya tebya pojmayu! - Lyuk sobral Silu i potyanul drojda k sebe.
     On dostig konca  vozdushnogo  koridora na  neskol'ko  sekund ran'she, chem
drojd, shvatilsya za vystupayushchie skoby i podtyanul ih oboih k shlyuzu "Varvara".
Kto-to, nesomnenno, sledil za ih peremeshcheniem,  tak  kak v tot moment, kogda
oni zalezli vnutr', shlyuz zahlopnulsya. Sila prityazheniya vernulas', i Skajvoker
vstal na nogi. Tut zhe ot®ehala v storonu vnutrennyaya dver'.
     Za nej ozhidal molodoj muzhchina v kombinezone neizvestnogo Lyuku pokroya.
     -  Dobro  pozhalovat' na bort "Varvara", - vezhlivo progovoril on. - Esli
vy posleduete za mnoj, to vstretites' s nashim kapitanom.
     Ne ozhidaya otveta, on razvernulsya i poshel po koridoru.
     - Idem, Artu,  - probormotal  Lyuk, posledovav za  molodym  chelovekom  i
odnovremenno  s pomoshch'yu  Sily izuchaya korabl'. Krome ih  sputnika,  Skajvoker
oshchutil  prisutstvie  eshche  chetyreh chelovek na bortu v perednih sekciyah. A vot
szadi, na korme...
     Lyuk potryas golovoj, slovno zhelaya razognat' tuman, carivshij  v nej.  |to
ne  pomoglo: otseki na  korme tak  i  ostalis'  nedostupnymi  ego  soznaniyu.
"Navernoe,  posledstviya  dlitel'noj  gipernacii", -  podumal  Lyuk. Vo vsyakom
sluchae,  tam ne  bylo drugih chlenov komandy i drojdov, a etoj informacii emu
na dannyj moment dostatochno.
     Provodnik propustil ih v otkryvshuyusya dver'.
     - Kapitan Karrd zhdet vas, - ob®yavil on pered dver'yu.
     - Spasibo, - kivnul Lyuk i voshel v komnatu. Artu semenil za nim sledom.
     |to  byl  obychnyj  kabinet,  steny kotorogo zanyaty  priborami  svyazi  i
upravleniya korablya. V centre  pomeshchalsya  bol'shoj pul't, za  kotorym sidel  i
sledil za dvizheniyami Lyuka suhoshchavyj muzhchina s uzkim licom, korotkimi temnymi
volosami i bledno-golubymi glazami.
     - Dobryj vecher, - privetstvoval on Lyuka  horosho postavlennym golosom. -
Menya zovut Tejlon Karrd. - Ego vzglyad smeril Lyuka  s  golovy do nog. - A vy,
kak ya polagayu, komandir Lyuk Skajvoker.
     Lyuk ustavilsya na nego. Radi vsego svyatogo, otkuda?..
     -  Luchshe  prosto - Lyuk  Skajvoker. YA prohodil  voennuyu komissiyu  chto-to
okolo chetyreh let nazad.
     Usmeshka tronula guby Karrda.
     - Dalekovato vy ot nee spryatalis'.
     -  YA  stolknulsya s imperskim  razrushitelem  v  polovine svetovogo  goda
otsyuda.
     -  Da,  - otkliknulsya Karrd bez  ozhidaemogo  Lyukom udivleniya. - Impercy
aktivizirovalis' v etoj chasti galaktiki. Osobenno v poslednee vremya. - Karrd
kivnul v  storonu, ne spuskaya glaz  s  lica  Lyuka. - No  vy  uzhe uspeli  eto
zametit'.  Sovershenno sluchajno okazalos',  chto  my mozhem vzyat' vash korabl' s
soboj. U menya obnaruzhilsya zapas avarijnyh trosov.
     - Blagodaryu  vas,  -  otvetil  Lyuk. On pochuvstvoval, kak na  shee u nego
vystupili kapli  pota.  Bud'  Karrd  piratom  ili  kontrabandistom,  ego  by
navernyaka vzvolnovalo  soobshchenie o prisutstvii poblizosti razrushitelya. Esli,
konechno,  on   ne  sotrudnichaet  s  impercami...   -  Pozvol'te  mne   takzhe
poblagodarit'  za nashe spasenie,  - prodolzhil  Skajvoker.  - Artu i ya  ochen'
rady, chto vstretili vas.
     - Artu? Kto eto? A, nu da, vash drojd. - Golubye glaza blesnuli. - A vy,
dolzhno byt',  groznyj  sopernik,  Skajvoker. Vy  dostavlyaete  impercam mnogo
nepriyatnostej.
     - YA davno ne uchastvoval v boevyh dejstviyah, - otkliknulsya Lyuk. - Vy tak
i ne skazali  mne, kakim vetrom vas syuda zaneslo, kapitan. A takzhe -  otkuda
vy znaete, kto ya takoj?
     Karrd ulybnulsya.
     - Kogda u cheloveka visit na poyase Ognennyj Mech? - peresprosil on. - |to
mozhet  byt' ili,  Lyuk Skajvoker,  Dzhedaj,  ili kto-to eshche so  sklonnost'yu  k
starine i nevynosimo vysokim mneniem o svoih sposobnostyah fehtoval'shchika - On
opyat' smeril Lyuka vzglyadom. - A  vy ne takoj  kakim  ya vas sebe predstavlyal.
Skazaniya o Dzhedayah obrosli  mifami i nebylicami, tak chto trudno raspoznat' v
nih kakuyu-to dolyu istiny.
     Pervye predupreditel'nye signaly zazvuchali v soznanii Lyuka.
     -  Pohozhe, chto vy ozhidali  vstretit' menya zdes', - zametil on. Telo ego
napryaglos', mozg stal rabotat' s udvoennoj energiej. Vse pyat' chlenov ekipazha
sejchas nahodyatsya  primerno tam,  gde i  byli neskol'ko  minut nazad.  Nikto,
krome samogo Karrda, ne predstavlyaet dlya nego neposredstvennoj opasnosti.
     - Na samom  dele, da, - spokojno  soglasilsya Karrd.  -  No  eto ne  moya
zasluga,  a odnoj iz  moih  kolleg -  Mary SHejd. -  On kivnul  vpravo. - Ona
sejchas na mostike.
     On pomolchal, ozhidaya. |to mogla byt' ulovka, no samo  predpolozhenie, chto
kto-to  chuvstvuet  prisutstvie  Dzhedaya na  rasstoyanii  v svetovye gody, bylo
intriguyushchim.  Potihon'ku  Lyuk  nastroil  soznanie  na  mostik "Varvara".  Za
pul'tom  upravleniya stoyala molodaya  zhenshchina, s kotoroj  Lyuk vel  peregovory.
Ryadom s nej muzhchina srednih let provodil  kakie-to raschety na komp'yutere.  A
za nim...
     Vstryaska  ot  stolknoveniya  s etim  chuzhakom  byla  dlya Lyuka  neozhidanno
sil'noj.
     - Vot tak,  -  prodolzhil Karrd. - Ona horosho skryvaet  svoi chuvstva. No
skryt'  ih ot  Dzhedaya  nevozmozhno. YA potragil  neskol'ko mesyacev tshchatel'nogo
nablyudeniya, chtoby vychislit', chto eto imenno vy vyzyvaete u nee takie emocii.
     Lyuk poteryal  dar rechi Nikogda  ran'she,  ni ot  Imperatora,  ni  ot kogo
drugogo, on ne oshchushchal takoj chernoj i zhguchej nenavisti.
     - Voobshche-to... ya s nej ne znakom, - nakonec vydavil on.
     - Net? -  pozhal plechami v nedoumenii  Karrd. - ZHal', YA-to dumal, chto vy
mne rasskazhete,  pochemu  ona vas tak ne  vynosit. Horosho.  - On podnyalsya.  -
Polagayu, chto  nam  bol'she  ne  o  chem  govorit'  na  dannyj moment... ves'ma
sozhaleyu, chto vse tak poluchilos'...
     Instinktivno Lyuk shvatilsya za Mech. No on ne uspel eshche podnyat' ruku, kak
byl oglushen sil'nym razryadom. U Dzhedaev byl  osobyj priem protiv oglushayushchego
oruzhiya. No dlya etogo trebovalas' hotya by dolya sekundy na podgotovku, no dazhe
doli   sekundy  u  Lyuka   ne  bylo.   Uzhe  v  bessoznatel'nom  sostoyanij  on
pochuvstvoval,  chto  padaet,  i uslyshal  donosivshijsya  do  nego  vopl'  Artu.
Poslednee, o chem on podumal: "Kak eto Karrdu udalos' obojti Silu?"


        GLAVA 19

     Soznanie medlenno i tyazhelo vozvrashchalos'.  Poka chto  udavalos'  osoznat'
tol'ko dve veshchi: vo-pervyh -  on lezhit na  spine i,  vo-vtoryh,  - chertovski
gnusno sebya chuvstvuet.
     Postepenno k nemu vernulis' i drugie oshchushcheniya. On pochuvstvoval teplyj i
vlazhnyj  vozduh  vokrug, svet, razlityj povsyudu,  i  veter, donosyashchij  izvne
neznakomye zapahi. Poverhnost', na kotoroj on lezhal, kazalas' obychnoj myagkoj
krovat'yu, a kozhej on chuvstvoval, chto prospal neskol'ko dnej.
     Vse  eti  oshchushcheniya  gasil  plotnyj  tuman,  oputyvayushchij  ego  soznanie.
Posledstviya oglushayushchego udara obychno prohodyat cherez chas, maksimum cherez dva.
Znachit, ego eshche i usypili.
     On ulybnulsya pro  sebya. Karrd, navernoe, dumal, chto eto nadolgo vyvedet
ego  iz  stroya.  CHto  zh,  pridetsya  udivit'  Karrda.  Sosredotochivshis',  Lyuk
vospol'zovalsya  special'noj tehnikoj Dzhedaev dlya ochishcheniya organizma ot yadov.
CHerez neskol'ko minut tyazhelyj tuman v golove dolzhen byl rasseyat'sya.
     No etogo ne proizoshlo.
     I on  snova  okunulsya  vo  t'mu.  Kogda  Lyuk  vnov'  obrel  sposobnost'
chuvstvovat',  soznanie bylo  chistym  kak  steklyshko.  Soshchurivshis' ot  yarkogo
sveta, b'yushchego pryamo v lico, Lyuk otkryl glaza i pripodnyal golovu.
     On lezhal na  krovati v malen'koj, no  uyutno obstavlennoj komnate. Pryamo
naprotiv  bylo raspahnuto  okno, v  kotoroe zaletal  veter,  polnyj aromatov
ulicy. V okno byl viden kraj lesa v  polusotne  shagov i yarkoe ognenno-zheltoe
solnce - to li na zakate, to li  na voshode, - ponyat' Lyuk ne mog. Obstanovka
komnaty nichem ne napominala tyuremnuyu kameru...
     - Nu chto, ochnulsya? - donessya zhenskij golos otkuda-to sboku.
     Pripodnyavshis', Lyuk povernulsya. Pervaya mysl' byla -  posmotret', kto eshche
mozhet byt' v komnate. Zatem prishla drugaya: eto smeshno, golos, navernoe, idet
iz peredatchika.
     Povernuvshis', on ponyal, chto pervaya dogadka okazalos' vernoj.
     ZHenshchina   sidela   v   kresle  s  vysokoj  spinkoj,  polozhiv   ruki  na
podlokotniki, i vsya ee poza byla strannoj. ZHenshchina  - primerno ego vozrasta,
strojnaya, s  siyayushchimi  zolotistymi  volosami  i takimi  zhe siyayushchimi zelenymi
glazami. Odna noga neprinuzhdenno zakinuta na  druguyu, na kolenyah - nebol'shoj
blaster.
     Nastoyashchij zhivoj chelovek... kotorogo on, neponyatno pochemu, ne chuvstvuet.
     Nedoumenie, veroyatno, pokazalas' u nego na lice.
     - Vot tak, - proiznesla ona s ulybkoj. No  ne s druzhelyubnoj ili hotya by
lyubeznoj  ulybkoj,  a so  smeshannym  chuvstvom gorechi i  zloradstva.  - Dobro
pozhalovat' v mir obychnyh smertnyh.
     ...S  hlynuvshim  v   krov'  adrenalinom   Lyuk   ponyal,  chto   ne  mozhet
pochuvstvovat' ne tol'ko ee, no voobshche  nichego. Ni lyudej, ni drojdov, ni dazhe
les, kotoryj stoyal za oknom.
     On vdrug slovno oslep.
     - Ne nravitsya? - nasmeshlivo  sprosila zhenshchina. - Ne  ochen' legko  vdrug
poteryat' vse, chto delalo tebya takim isklyuchitel'nym?
     Lyuk  ostorozhno  spustil  nogi s  krovati  i sel, chtoby  posmotret', kak
povedet  sebya  telo.  ZHenshchina  pristal'no   nablyudala  za  nim,  i  ruka  ee
soskol'znula na blaster.
     -   Esli  ty   hochesh'   porazit'  menya   svoej   chudesnoj  sposobnost'yu
vosstanavlivat' sily, to ne utruzhdaj sebya.
     - Nichego podobnogo. - Lyuk tyazhelo dyshal. - YA prosto hochu podnyat'sya. - On
posmotrel ej  v  glaza. Ona ne otvela vzglyada.  - Minutku, ya dogadayus'. Vy -
Mara SHejd.
     - Net  nichego udivitel'nogo v tvoej  dogadlivosti,  -  holodno otrezala
ona. - Karrd skazal mne, chto soobshchil tebe moe imya.
     Lyuk kivnul:
     - Eshche on skazal, chto imenno vy nashli moj krestokryl. Spasibo.
     Ee glaza nedobro sverknuli.
     - Priberegi svoyu blagodarnost' dlya kogo-nibud' drugogo,  - brosila ona.
- Naskol'ko ya ponimayu, sejchas nam  nuzhno reshit' - to li sdat' tebya impercam,
to li pristrelit' samim.
     Ona rezko vstala:
     -  Pojdem.  Karrd  hochet  videt'  tebya.  -  Ona  krasnorechivo  pokachala
blasterom v ruke.
     Lyuk podnyalsya i, vstavaya, zametil, chto Mara pristegnula ego Mech k poyasu.
Neuzheli  ona  tozhe  Dzhedaj?  Nastol'ko  sil'nyj,  chto  mozhet  podavit'   ego
sposobnosti?
     - Nel'zya skazat', chto oba varianta menya ustraivayut, - zametil on.
     - Ili i to i drugoe! - Ona podoshla k nemu tak blizko, chto Skajvoker mog
dotronut'sya do  nee rukoj, i podnyala blaster k ego licu: - Esli  popytaesh'sya
bezhat', ya ub'yu tebya tut zhe.
     Na sekundu on zamer na meste. ZHguchaya nenavist' gorela v ee glazah... no
krome zlosti v nih bylo chto-to eshche. Mozhet, glubokaya zastarelaya bol'?
     - Idem! Karrd zhdet!


     Komnata Lyuka raspolagalas' v konce dlinnogo koridora, kuda cherez ravnye
promezhutki s obeih storon  vyhodili sovershenno odinakovye  dveri. "Pohozhe na
barak", - reshil Lyuk,  kogda  oni vyshli  i dvinulis' cherez  zelenuyu polyanu  k
bol'shomu zdaniyu s vysokoj kryshej. Vokrug bylo eshche neskol'ko postroek.
     Odin  iz barakov  byl  prisposoblen  pod remontnyj  angar;  vokrug nego
stoyalo okolo  dyuzhiny  korablej.  Dva iz nih -  v  tochnosti takie zhe gruzovye
krejsery, kak "Varvar",  i  neskol'ko  apparatov pomen'she. Nekotorye korabli
zadvinuty  podal'she  v les,  kotoryj  okruzhal lager' so vseh  storon.  Iz-za
korpusa odnogo iz krejserov torchal nos krestokryla Skajvokera.
     On reshil  sprosit' Maru,  chto  oni sdelali s Artu. No potom peredumal -
luchshe priberech' etot vopros dlya Karrda.
     Oni podoshli k bol'shomu zdaniyu, i Mara nazhala na knopku vozle dveri.
     -  Karrd  v  bol'shom zale, - skazala  ona.  Dvernaya  panel' ot®ehala  v
storonu. - Idi vpered!
     Oni proshli po dlinnomu hollu mimo dvuh srednego razmera komnat, odna iz
kotoryh  byla stolovoj, a drugaya - komnatoj  otdyha. Vperedi  v konce  holla
otkrylas' bol'shaya dver'. Mara vpustila Lyuka vnutr'.
     I Lyuk  popal  pryamo v zal  iz  starinnyh  legend. Rassmatrivaya ego,  on
ostanovilsya v  dveryah. Komnata dejstvitel'no okazalas' bol'shoj i prostornoj.
Vysokij prozrachnyj potolok derzhalsya na izyskanno perepletennyh balkah. Steny
pokryty panelyami iz temno-korichnevogo dereva, promezhutki mezhdu nimi svetyatsya
rovnym  golubym  cvetom.  Nebol'shaya  skul'ptura  -   proizvedenie  iskusstva
neizvestnogo Lyuku naroda  -  stoit  u  steny.  Stul'ya i  kresla obrazovyvayut
udobnyj dlya vedeniya besedy krug, vnosya vo vsyu atmosferu duh neprinuzhdennosti
i pokoya.
     No po sravneniyu s glavnoj osobennost'yu etogo zala vse ostal'nye merkli.
V pervyj zhe moment vnimanie Lyuka privleklo derevo, rosshee pryamo poseredine.
     I  eto  bylo  otnyud'  ne  miniatyurnoe derevce, napodobie  teh,  kotorye
ukrashayut  koridory  Imperatorskogo Dvorca.  Stvoch  etogo ekzemplyara  imel  v
osnovanii bol'she metra i uhodil kuda-to v vyshinu, pod potolochnye perekrytiya.
Vetki nachinalis'  metrah  v  dvuh ot pola i  v nekotoryh  mestah dohodili do
sten.
     -  A,  Skajvoker,  -  uslyshal  Lyuk.  On  s  trudom  otorval  vzglyad  ot
dikovinnogo rasteniya i  uvidel  Karrda,  sidyashchego  nepodaleku  v  prostornom
kresle.
     Po obeim  storonam  ego  raspolagalis' kakie-to  dlinnonogie storozhevye
tvari. Oni navostrili ushi i vytyanuli svoi sobach'i mordy v storonu Lyuka.
     - Vhodite i prisoedinyajtes', - skazal Karrd.
     Lyuk napravilsya k nemu. On  s detstva pomnil istorii o krepostyah, skvoz'
kotorye prorastayut derev'ya. Strashnye istorii,  polnye opasnosti, priklyuchenij
i uzhasov. I v kazhdoj iz nih kreposti okazyvalis' pristanishchem d'yavola.
     - Dobro pozhalovat' na greshnuyu zemlyu! - Karrd  vzyal s nizen'kogo stolika
serebryanyj kuvshin i nalil v paru chashek krasnovatuyu zhidkost'.
     -  YA  dolzhen izvinit'sya za to, chto proderzhal vas tak dolgo vo sne. No ya
dumal, vy pojmete, chto u kazhdogo mogut vozniknut' nekotorye slozhnosti s tem,
chtoby skryt' mesto svoego prebyvaniya. Osobenno esli vash podopechnyj - Dzhedaj.
     - Da,  konechno, -  otvetil Lyuk.  Vse  ego  vnimanie  bylo  zanyato dvumya
hishchnikami  okolo   kresla  Karrda.   Oni   smotreli  na  Lyuka   so  strannoj
nastojchivost'yu.  - Esli vy izvinyaetes' iskrenne, to eto tol'ko oblegchit nashe
vzaimoponimanie.
     Ehidnaya usmeshka iskrivila guby Karrda.
     - Mozhet, iskrenne, a mozhet, i net.  - On ukazal na odno iz kresel pered
soboj: - Pozhalujsta, sadites'.
     Lyuk  sdelal shag,  no v tot  zhe  moment  odin  iz  zverej  u nog  Karrda
izognulsya i izdal zhutkovatoe rychanie.
     - Tiho, Starm! - kriknul Karrd. - |tot chelovek - nash gost'.
     No  chudishche ne obratilo vnimanie na eti slova, celikom  sosredotochivshis'
na Lyuke.
     -  Pohozhe, on vam ne  osobenno poveril,  -  spokojno progovoril Lyuk.  V
otvet vtoroj zver' tozhe zarychal.
     -  Navernoe,  net.  -U Karrda v rukah byli  legkie  povodki. On oglyadel
komnatu. - CHin!  - pozval on odnogo  iz treh muzhchin, beseduyushchih v uglu. - Ty
ne zaberesh' ih otsyuda? A?
     -  Konechno. -  Muzhchina srednih let podoshel k nim i vzyal povodki  iz ruk
Karrda. - Pojdemte, priyateli, -  provorchal on i potyanul ih za  soboj. -  Vam
nado progulyat'sya.
     - Tysyachu  izvinenij, Skajvoker. - Karrd slegka nahmurilsya. - Obychno oni
prilichnee vedut sebya pri gostyah. Teper', pozhalujsta, prisazhivajtes'.
     Lyuk sel i vzyal iz ruk Karrda chashku. Mara vstala ryadom s shefom, v ruke u
nee nedvusmyslenno pokachivalsya blaster.
     - |to toniziruyushchij napitok. - Karrd kivnul na chashku Lyuka.  - On pomozhet
prijti v sebya. - Karrd sdelal glotok i postavil chashku na stol.
     Lyuk poproboval. Na vkus vrode by nichego. Vo vsyakom  sluchae,  esli Karrd
opyat' hochet napoit' ego snotvornym, nezachem dlya etogo razygryvat' spektakl'.
     - Ne skazhite li vy mne, chto s moim drojdom?
     - O, s nim vse v poryadke. On v odnom iz skladskih barakov.
     - Mne by hotelos' uvidet' ego, esli eto vozmozhno.
     - Dumayu, chto udovletvorit' vashu pros'bu ne sostavit nikakogo truda.  No
chut'  popozzhe. - Karrd otkinulsya v kresle. - |to budet vozmozhno tol'ko posle
togo, kak my reshim, chto delat' s vami. .
     Lyuk vzglyanul na Maru:
     - Koe-kto mne  uzhe rasskazal  o vashih planah.  No ya schitayu, chto u  menya
est'  eshche  neskol'ko   variantov  razvitiya  sobytij,  kotorye  ya  hochu   vam
predlozhit'.
     - Naprimer, otpravit' vas domoj? - Karrd ulybnulsya.
     - Za voznagrazhdenie, konechno, - pribavil Lyuk. - Skazhite chestno, skol'ko
vy sobiraetes' poluchit' za menya ot impercev?
     -  Vy ochen' legko rasporyazhaetes' chuzhimi  den'gami, -  suho  otkliknulsya
Karrd. - No  problema, k  sozhaleniyu, upiraetsya ne tol'ko v den'gi,  no  i  v
politiku. My vedem dela ne tol'ko v sektorah, podkontrol'nyh Imperii, no i v
Novoj Respublike. I  esli impercy uznayut, chto my otdali vas  Povstancam, oni
budut ochen' nedovol'ny.
     - No  v obratnom sluchae vami budet  nedovol'na Respublika,  - pariroval
Lyuk.
     - Verno. No iz-za povrezhdeniya antenny respublikancy  ponyatiya  ne imeyut,
chto s vami sluchilos', a vot impercy, k sozhaleniyu, ochen' horosho osvedomleny.
     - Oni uzhe naznachili voznagrazhdenie za vashu poimku,  - vstavila Mara,  -
tridcat' tysyach.
     Lyuk priotkryl rot:
     - YA i ne dumal, chto tak dorogo stoyu.
     - Vasha poimka - eto horoshij shans uluchshit' dela  dlya teh, kto rabotaet v
pogranichnyh rajonah.  - Karrd  pomrachnel.  -  Sejchas  uzhe,  navernoe, dyuzhina
korablej izmenila svoi  kursy; brosheny vse dela, chtoby nachat' ohotu za vami.
- On usmehnulsya. - Pravda, eti rebyata i ne predstavlyayut sebe, kak oni smogut
uderzhat' Dzhedaya, dazhe esli im udastsya ego pojmat'.
     - Nu, vam eto kakim-to obrazom udalos', - otozvalsya Lyuk. - Vy navernyaka
ne hotite podelit'sya so mnoj, kak imenno.
     Karrd snova ulybnulsya:
     -  Sekret  etogo  mogushchestva  dorogo  stoit.  Est'  li u  vas  v  obmen
kakoj-nibud' sekret za tu zhe cenu?
     -  Navernoe,  net,  -  neuverenno skazal  Lyuk, - No ya  povtoryayu.  Novaya
Respublika mogla by zaplatit' za menya neplohie den'gi.
     Karrd prigubil napitok, rassmatrivaya Lyuka poverh chashki.
     - YA  predlagayu vam sdelku, - proiznes on,  stavya  chashku na stol.  -  Vy
govorite  mne, pochemu  eto  vdrug  Imperiya  tak  zainteresovalas' vami, a  ya
rasskazhu, pochemu ne dejstvuet vasha Sila Dzhedaya.
     - Pochemu by vam ne sprosit' u samih impercev?
     Usmeshka opyat' zaigrala na gubah Karrda.
     - Net,  blagodaryu, ya  ne zhelayu pokazyvat'  im svoyu  zainteresovannost'.
Osobenno posle togo, kak my ne prisoedinilis' k obshchej ohote za vami.
     Lyuk nedoumenno posmotrel na nego:
     - Tak vy ne iskali menya?
     -  Net. |to  odna  iz  teh  shutok, kotorye podbrasyvaet nam sud'ba.  My
prosto vozvrashchalis' iz  delovoj  poezdki, kogda vdrug Mara  vytashchila nas  iz
giperprostranstva i stala obsledovat' blizhajshie okrestnosti.
     Lyuk vzglyanul v kamennoe lico Mary:
     - Vam sil'no povezlo.
     - Navernoe, - otvetil Karrd. -  Sudya po karte, my  nahodilis'  v  samom
centre poiskovogo rajona, chego po bol'shomu schetu ya by hotel izbezhat'.
     Lyuk razvel rukami:
     - Nu  tak  otpustite  menya na  vse  chetyre storony, i sdelaem vid,  chto
nichego ne proizoshlo. Dayu slovo, chto ya  sohranyu v  tajne vashe uchastie  v moem
spasenii.
     - Impercy  vse  ravno vse uznayut,  - pokachal golovoj  Karrd. - Ih novyj
komanduyushchij umeet skladyvat'  na udivlenie slozhnye golovolomki. Net,  sejchas
nam oboim luchshe vsego pojti na kompromiss. Kak-nibud' tak, chtoby i otpustit'
vas, i otdat' impercam. - On  naklonil  golovu. -  Tak chto  vernemsya k moemu
pervonachal'nomu voprosu;
     -  |to  ne  izmenit  moj pervonachal'nyj  otvet,  -  proiznes  Lyuk. -  YA
dejstvitel'no ne  znayu,  chego hotyat ot menya  impercy. - On pomedlil, no  Leya
byla vne dosyagaemosti. - Skoree vsego, delo ne tol'ko vo mne. Bylo soversheno
dva pokusheniya na moyu sestru Leyu.
     - Oni hoteli ee ubit'?
     Lyuk pomedlil s otvetom:
     - Net, vernee nazvat' eto popytkoj pohitit' ee.
     - Lyubopytno, - probormotal Karrd. - Leya Organa  Solo. Ona - Dzhedaj, kak
i ee brat. |to mozhet ob®yasnit' koe-kakie iz poslednih akcij impercev...
     Lyuk  podozhda