Ocenite etot tekst:



                              Tureckaya povest'

----------------------------------------------------------------------------
     Perevod Iv. Kozlova
     Sobranie sochinenij v chetyreh tomah. Tom 3. M., Pravda, 1981 g.
     OCR Bychkov M.N.
----------------------------------------------------------------------------

                                            Ne lyubi my upoenno,
                                            Ne lyubi my osleplenno.
                                            Vstrech ne znaj my il' razluki, -

                                            Ne terzali b serdce muki. {*}
                                            {* Perevod G. SHengeli.}

                                                                       Berns

                                              Dostouvazhaemomu lordu Hollandu
                                           |tu povest' posvyashchaet
                                           S chuvstvom istinnogo uvazheniya
                                              Ego iskrenno blagodarnyj drug

                                                                      Bajron



                    Kto znaet kraj dalekij i prekrasnyj,
                    Gde kiparis i tomnyj mirt cvetut
                    I gde oni kak prizraki rastut
                    Surovyh del i negi sladostrastnoj,
                    Gde nezhnost' chuvstv s ih bujnost'yu blizka,
                    Vdrug yastreb tih, a gorlica dika?
                    Kto znaet kraj, gde nebo goluboe
                    Bezoblachno, kak schast'e molodoe,
                    Gde kedr shumit i v'etsya vinograd,
                    Gde veterok, nosyashchij aromat,
                    Pod nosheyu v efire utopaet,
                    Vo vsej krase gde roza rascvetaet,
                    Gde sladostna oliva i limon,
                    I lug vsegda cvetami ispeshchren,
                    I solovej v lesah ne umolkaet,
                    Gde divno vse, vid roshchej i polyan,
                    Lazurnyj svod i raduzhnyj tuman,
                    I purpurom blestyashchij okean,
                    I devy tam svezhee roz dushistyh,
                    Razbrosannyh v ih lokonah volnistyh?
                    Tot kraj - Vostok, to solnca storona!
                    V nej dyshit vse bozhestvennoj krasoyu,
                    No lyudi tam s bezzhalostnoj dushoyu;
                    Zemlya kak raj. Uvy! Zachem ona -
                    Prekrasnaya - zlodeyam predana!
                    V ih serdce mest'; ih povesti pechal'ny,
                    Kak ston lyubvi, kak poceluj proshchal'nyj.



                    Sobrav divan, YAfar sedoj
                    Sidel ugryumo. Vkrug stoyali
                    Raby gotovoyu tolpoj
                    I strazhej byt' i mchat'sya v boj.
                    No dumy mrachnye letali
                    Nad prestareloyu glavoj.
                    I po obychayam Vostoka,
                    Hotya poklonniki proroka
                    Skryvayut hitro ot ochej
                    Poryvy burnye strastej -
                    Vse, krome spesi ih nadmennoj;
                    No vzory pasmurny, smushchenny
                    YAvlyali vsem, chto vtajne on
                    Kakim-to gorem ugneten.



                    "Ostav'te nas!" - Idut tolpoyu. -
                    "Garuna vernogo ko mne!"
                    I vot, YAfar naedine
                    Ostalsya s synom. - Pred pashoyu
                    Arab stoit: - "Garun! Skorej
                    Idi za docher'yu moej
                    I privedi ko mne s soboyu;
                    No perezhdi, chtob vneshnij dvor
                    Tolpa voennyh minovala:
                    Beda tomu, chej uzrit vzor
                    Ee lico bez pokryvala!
                    Sud'ba Zulejki reshena;
                    No ty ni slova; pust' ona
                    Svoj zhrebij ot menya uznaet".
                    "CHto mne pasha povelevaet,
                    Ispolnyu ya". Drugih net slov
                    Mezh vlastelina i rabov.
                    I vot uzh k bashne otdalennoj
                    Nachal'nik evnuhov bezhit.
                    Togda s pokornost'yu smirennoj
                    Vzyav laskovyj i nezhnyj vid,
                    Umil'no syn k otcu podhodit
                    I, poklonyas', mladoj Selim
                    S pashoyu groznym rech' zavodit,
                    S pochten'em stoya pered nim.
                    "Ty gneven, no chuzhoj vinoyu,
                    Otec! Sestry ne uprekaj,
                    Rabyni chernoj ne karaj...
                    Vinoven ya pered toboyu.
                    Segodnya ranneyu zarej
                    Tak solnce veselo igralo,
                    Takoyu svetloyu krasoj
                    Polya i volny ozaryalo,
                    Moj son nevol'no ot ochej
                    Bezhal; no grust' menya smushchala,
                    CHto tajnyh chuvstv dushi moej
                    Nich'ya dusha ne razdelyala;
                    YA pererval Zulejki son, -
                    I kak zamki storozhevye
                    Dostupny mne v chasy nochnye,
                    To mimo usyplennyh zhen
                    Tihon'ko v sad my ubezhali, -
                    I roshchi, volny, nebesa
                    Kak by dlya nas cveli, siyali,
                    I mnilos': nasha ih krasa.
                    My den' by celyj byli rady
                    Vdavat'sya sladostnym mechtam,
                    Mezhnuna skazki, pesni Sadi
                    Eshche milej kazalis' nam, -
                    Kak veshchij grohot barabana
                    Mne vdrug napomnil chas divana, -
                    I vo dvorec yavlyayus' ya:
                    K tebe moj dolg menya privodit.
                    No i teper' sestra moya -
                    Zadumchiva - po roshcham brodit.
                    O, ne gnevis'! Tolpa rabov
                    Garem vsechasno ohranyaet,
                    I v tihij mrak tvoih sadov
                    Lukavyj vzor ne pronikaet".



                    "O syn raby!" - pasha vskrichal:
                    "Naprasno ya nadezhdoj l'stilsya,
                    CHtob ty s godami vozmuzhal.
                    Ot nechestivoj ty rodilsya!
                    Inoj by v cvete yunyh dnej
                    To borzyh ob容zzhal konej,
                    To strely ranneyu zareyu
                    Brosal by metkoyu rukoyu,
                    No grek ne veroj, grek dushoj,
                    Ty lyubish' negu i pokoj,
                    Sidish' nad svetlymi vodami
                    Ili plenyaesh'sya cvetami;
                    Ah! priznayus', zhelal by ya,
                    CHtob, vzor lenivyj veselya,
                    Hotya b nebesnoe svetilo
                    Tvoj slabyj duh vosplamenilo!
                    No net! Pozor zemli rodnoj!
                    O! esli burnoyu rekoj
                    Polki moskovityan nahlynut,
                    Stambula bashni v prah nizrinut
                    I razoryat mechom, ognem
                    Otcov zavetnuyu obitel'!
                    Ty, groznoj sechi vyalyj zritel',
                    Ty len pryadi, - i stuk mechej
                    Lish' strah rodit v dushe tvoej;
                    No sam ty mchish'sya za bedoyu;
                    Smotri zhe, chtob opyat' s toboyu
                    Zulejka tajno ne ushla!..
                    Ne to - vot luk i vot strela!"



                    Usta Selimovy molchali;
                    No vzor otcov, otcova rech'
                    Ubijstvennej, chem russkij mech,
                    Mladoe serdce uyazvlyali.
                    "YA syn raby? YA slab dushoj!
                    Kto zh moj otec?.. Davno b inoj
                    Pal mertvyj za uprek takoj".
                    Tak dumy chernye rozhdalis',
                    I ochi gnevom razgoralis',
                    I gneva skryt' on ne hotel.
                    YAfar na syna posmotrel -
                    I sodrognulsya... Uzh yavlyalas'
                    Kichlivost' yunoshi pred nim;
                    On zrit, kak razdrazhen Selim
                    I kak dusha v nem vzbuntovalas'.
                    "CHto zh ty ni slova mne v otvet?
                    YA vizhu vse: - otvagi net,
                    No ty upryam, a bud' ty smelyj
                    I sil'nyj, i godami zrelyj,
                    To pust' by ty svoe kop'e
                    Perelomil - hot' o moe".
                    I vzglyad prezren'ya dovershaet
                    Pashi nasmeshlivyj ukor;
                    No derzkij vid, obidnyj vzor
                    Selim besstrashno vozvrashchaet, -
                    Sam gordo na nego glyadit,
                    Groza v ochah ego gorit,
                    I starec vzory opuskaet,
                    I s tajnoj zloboyu molchit.
                    "On mne rozhden dlya oskorblen'ya,
                    On mne postyl so dnya rozhden'ya,
                    No chto zh? - Ego bez sily dlan'
                    Lish' sernu dikuyu i lan'
                    Razit na lovle bezopasnoj;
                    Ego strashit'sya mne naprasno.
                    Emu li s robkoyu dushoj
                    Za chest' letet' na strashnyj boj?
                    Menya kichlivost' v nem smushchaet,
                    V nem krov'... ch'ya krov'?.. Uzhel' on znaet?..
                    V moih ochah on, kak arab,
                    Kak v bitvah nizkij, podlyj rab;
                    YA usmiryu v nem duh myatezhnyj! -
                    No chej ya slyshu golos nezhnyj?..
                    Ne tak plenitelen napev
                    |demskih svetlookih dev.
                    O, doch'! Toboyu zhizn' yasnee.
                    Ty materi svoej milee, -
                    S toboyu mne, pod sumrak let,
                    Odne nadezhdy, gorya net;
                    Kak putnika v stepi bezvodnoj
                    ZHivit na solnce klyuch holodnyj,
                    Tak veselit vzor zhadnyj moj
                    YAvlen'e peri molodoj.
                    Kakoj poklonnik v podnebesnoj
                    Pered grobniceyu chudesnoj
                    Proroka plamennej molil!
                    Kto tak za zhizn' blagodaril,
                    Kak ya za doch', moyu otradu,
                    Ego prekrasnuyu nagradu?
                    Ditya moe... O, sladko mne
                    Blagosloven'e dat' tebe!"



                Plenitel'na, svetla, kak ta mechta zhivaya,
                Kotoraya s soboj neset viden'ya raya
                Stradal'ca gorestnym, prizrakov polnym snam,
                I raduet tosku, chto vstrecha est' serdcam,
                CHto v nebe otdana otrada nam zemnaya,
                Mila, kak pamyat' toj, chej svyat bescennyj prah,
                CHista, kak u detej molitva na ustah -
                Byla YAfara doch'. - Zaplakal vozhd' ugryumyj,
                Kogda ona voshla, i ne ot mrachnoj dumy.
                Kto sam ne ispytal, chto slov na svete net -
                Moguchej krasoty izobrazit' siyan'e?
                Predstanet li pred kem? V dushe ocharovan'e,
                Bledneet, i v ochah zatmitsya bozhij svet,
                I, sladostno tomyas', veselyj i unylyj,
                On serdcem priznaet vsyu vlast' chudesnoj sily.
                Zulejka tak blestit toj prelest'yu mladoj,
                Kotoroj imya net, bezvestnoj ej odnoj,
                Nevinnost'yu cvetet, lyubov'yu plameneet,
                I muzyka u nej s lica kak budto veet,
                I serdce nezhnoe l'et zhizn' ee krasam.
                A vzor? - O, etot vzor - on byl dushoyu sam!
                        Ona voshla - glavu sklonila
                        I ruki belye krestom
                        Na persi chistye slozhila, -
                        I pered sumrachnym otcom
                        S ulybkoyu smirennoj stala,
                        I na plecho k nemu pripala,
                        I belosnezhnoyu rukoj
                        Privetno starca obnimala.
                        Laskaya doch', YAfar nemoj,
                        Unylyj, - delo nachatoe
                        Uzhe gotov byl otmenit';
                        YAfar boyalsya pogubit'
                        Ee vesel'e molodoe;
                        On chuvstvom byl prikovan k nej:
                        No gordost' v nem vseh chuvstv sil'nej.



                        "Zulejka - serdca uteshen'e!
                        Tebe sej den' dokazhet vnov'
                        Moyu otcovskuyu lyubov';
                        S toboj mne tyazhko razluchen'e;
                        No ya, zabyv pechal' moyu,
                        Tebya v zamuzhstvo otdayu;
                        ZHenih tvoj slaven, - mezh voennyh
                        On vseh hrabrej; Osman rozhden
                        Ot drevnih, doblestnyh plemen,
                        Ot Timar'etov neizmennyh,
                        Nikem, nigde nepobezhdennyh;
                        I slovom, ya tebe skazhu,
                        On rodstvennik Pasvan-oglu.
                        Do let ego kakoe delo!
                        Ne yunoshi iskal ya sam;
                        Tebe zh pridanoe ya dam,
                        Kotorym ty gordisya smelo.
                        Kogda zh vse budet sversheno, -
                        I nashi sily zaodno,
                        To posmeemsya my s Osmanom
                        Nad zhizn' ot容mlyushchim firmanom:
                        Lish' golovy ne sberezhet,
                        Kto v dar snurok k nam privezet.
                        Teper' moej vnimaya vole,
                        Poslushna mne, emu verna,
                        Uzhe ty s nim iskat' dolzhna
                        Lyubvi i schast'ya v novoj dole".



                        I deva yunoyu glavoj
                        Bezmolvna robkaya ponikla,
                        I vest' razyashcheyu streloj,
                        Kazalos', grud' ee pronikla.
                        V smyaten'i tyazhkom i nemom
                        I chuvstvam voli dat' ne smeya,
                        Ona stoyala pred otcom
                        Bledna, kak rannyaya lileya;
                        I vzdoh prokralsya, - na shchekah
                        Zardelis' devstvennye rozy
                        I na potuplennyh ochah
                        Nevol'no navernulis' slezy.
                        CHto mozhet, chto s tvoej krasoj,
                        Rumyanec devstvennyj, ravnyat'sya!
                        I zhalost' nezhnaya toboj
                        Vsegda gotova lyubovat'sya!
                        I chto, chto mozhet tak plenyat',
                        Kak slezy krasoty stydlivoj!
                        Ih zhal' samoj lyubvi schastlivoj
                        Lobzan'em strastnym osushat'!
                        No uzh o tom, kak s nej odnoyu
                        Selim v sadu gulyal zareyu,
                        Il' ne hotel, il' pozabyl,
                        YAfar sovsem ne govoril. -
                        On trizhdy hlopaet rukami,
                        CHubuk v almazah s yantaryami
                        Rabam voshedshim otdaet;
                        Uzh kon' ego arabskij zhdet,
                        On bodro na nego saditsya,
                        I v pole chistoe letit -
                        Smotret' voinstvennyj dzhirid;
                        Pred nim, za nim nesetsya, mchitsya
                        Del'gisov, mamelyukov roj
                        I chernyh mavrov legkij stroj;
                        Gotovy drotiki tupye,
                        Kinzhaly, sabli uzh blestyat;
                        Tuda vse skachut, vse letyat,
                        Lish' u vorot nepodkupnye
                        Tatary na chasah stoyat.



                        I podgoryunyas', dumy polnyj,
                        Na sinie morskie volny
                        Ugryumyj yunosha vziral:
                        Mezh Dardanell oni sverkali,
                        Struilis' tiho i pleskali
                        V izluchinah pribrezhnyh skal;
                        No on, unylyj, ne vidal
                        Ni morya s sinimi volnami,
                        Ni polya s dal'nimi holmami,
                        Ni chalmonoscev udalyh,
                        Stremyashchihsya pered pashoyu
                        SHum groznyj sechej rokovyh
                        Predstavit' brannoyu igroyu;
                        Ne vidit on, kak k oblakam
                        Ih koni vihrem prah vzvevayut,
                        Kak sabli ostrye mel'kayut
                        I kak s razmaha popolam
                        CHalmy dvojnye rassekayut;
                        Ne slyshit on, kak gromkij krik
                        Za svistom drotikov nesetsya,
                        I kak v doline razdaetsya:
                        Alah! Alah! Ih dikij klik;
                        Dusha polna mechtoj odnoyu -
                        YAfara docher'yu mladoyu.



                        Zadumchivo sidel Selim,
                        Pechalen, bleden, nedvizhim, -
                        I skvoz' reshetki on bezmolvno
                        Vzor mrachnyj v pole ustremlyal...
                        Vzdohnula deva, vzdoh nevol'no
                        Ee vse dumy rasskazal.
                        Takoj vnezapnoyu grozoyu
                        Dusha Zulejki smushchena;
                        Ah, raznoj s nim, no i ona
                        Uzhe volnuetsya toskoj
                        V lyubvi mladencheskoj, zhivoj:
                        U nej tak nezhno serdce bilos';
                        No vdrug teper' v grudi mladoj
                        Nevnyatno chto-to probudilos',
                        Kakoj-to styd, kakoj-to strah,
                        I rech' nemeet na ustah;
                        I mozhno l' dolgo ej tait'sya?
                        I kak nachat'? I v chem otkryt'sya?
                        "CHto mozhet tak ego tomit'?
                        Zachem emu menya chuzhdat'sya?
                        Ne tak my s nim privykli zhit',
                        Ne tak nam dolzhno rasstavat'sya!"
                        I vot narochno vkrug nego
                        Prekrasnaya v razdum'e hodit:
                        A on i vzora svoego
                        Uzhe na devu ne vozvodit.
                        No chto zh - kuvshin v uglu blestit
                        S persidskoj, rozovoj vodoyu;
                        Ona k nej veselo letit,
                        I pleshchet legkoyu rukoyu
                        Na steny mramorny s rez'boyu,
                        Na zlatotkanye kovry,
                        Vostochnoj roskoshi dary;
                        Potom na milogo vzglyanula;
                        K nemu brosaetsya streloj, -
                        I vdrug dushistoyu vodoj,
                        Rezvyas', na yunoshu plesnula;
                        No on ne slyshit, ne glyadit,
                        I pod odezhdoj parchevoyu
                        Voda dushistaya bezhit
                        Studenoyu po nem strueyu,
                        A on ne chuvstvuet. - Selim
                        Sidit, kak mramor, nedvizhim.
                        "On vse molchit, toskoj tomimyj;
                        No razgonyu ego mechty...
                        Byvalo, on lyubil cvety,
                        I ya emu cvetok lyubimyj
                        Sama sorvu, sama podam".
                        I deva kinulas' k cvetam,
                        Vesel'em detskim ozhivilas'.
                        I roza migom sorvana -
                        I vot bezhit, i vot ona
                        U nog Selima ochutilas'.



                        "Lyubovnik rozy - solovej
                        Prislal tebe cvetok svoj milyj;
                        On stanet pesneyu svoej
                        Vsyu noch' plenyat' tvoj duh unylyj.



                        On lyubit pet' vo t'me nochej, -
                        I pesn' ego dyshit toskoyu;
                        No s obnadezhennoj mechtoyu,
                        Spoet on pesnyu veselej.



                        I s dumoj tajnoyu moej
                        Tebya kosnetsya pen'ya sladost',
                        I napoet na serdce radost'
                        Lyubovnik rozy - solovej".



                        "No ty cvetka ne prinimaesh',
                        I gnev na gorestnom chele, -
                        Uzh ty so mnoyu ne igraesh'!
                        Skazhi, komu zh ty mil, kak mne?
                        O, moj Selim! O, serdcu milyj!
                        Menya strashit tvoj vzor unylyj,
                        Uzhel' menya ty razlyubil?
                        Ah! Esli vydumkoj naprasnoj
                        Tvoej toski ne usladil
                        I solovej moj sladkoglasnyj, -
                        Na grud' ko mne sklonis', sklonis'.
                        Vot poceluj - razveselis'!
                        Roditel' groznyj moj s toboyu,
                        YA znayu, i surov i strog;
                        No ty k nemu privyknut' mog,
                        I kak za to lyubim ty mnoyu!
                        Uvy! Ne to l' krushit tebya,
                        CHto zamuzh vydayut menya?
                        Osman, zhenih moj narechennyj,
                        On, mozhet byt', on nedrug tvoj!
                        Klyanus' zhe Mekkoyu svyatoj,
                        Klyanus' lyubov'yu neizmennoj,
                        Kogda ne ty velish' mne sam,
                        Sultanu ya ruki ne dam!
                        Uzhel', Selim, tebya lishit'sya
                        I serdcem mne s drugim delit'sya?
                        O! Esli b chto, kakoj sud'boj,
                        Menya s toboyu razluchilo, -
                        Kto budet drug-hranitel' moj.
                        I byt' komu tvoeyu miloj?
                        Ne bil i ne prob'et dlya nas
                        Uzhasnyj rasstavan'ya chas!
                        Sam Azrail, yavyas' pred nami,
                        S kolchanom smerti za plechami,
                        Streloj odnoyu nas srazit
                        I v prah odin soedinit!"



                        On ozhil, dyshit, zrit, vnimaet;
                        On devu tiho podnimaet,
                        Pechali net, ischez ukor,
                        I vsya dusha v ochah sverkaet, -
                        I dumy tajnoj polon vzor.

                             Kak spertyj dubami
                             Potok, raz座aryas',
                             Bushuet volnami,
                             V dolinu stremyas';
                             Kak noch'yu zarnicy
                             Iz tuchi blestyat, -
                             Skvoz' temny resnicy
                             Tak ochi goryat.
                             Ni kon', ozhivlennyj
                             Voennoj truboj,
                             Ni lev, uyazvlennyj
                             Vnezapnoj streloj,
                             Ni varvar, smyatennyj
                             Polnochnoj poroj,
                             Strashnej ne trepeshchet,
                             Kogda vdrug zableshchet
                             Kinzhal rokovoj.

                        Kak on, v pylu lyubvi myatezhnoj,
                        Drozhal pri klyatve devy nezhnoj,
                        I vse, chto dumal, chto tail,
                        V poryve plamennom otkryl:
                        "Moya, i budesh' ty moeyu!
                        Moya i zdes', moya i tam!
                        My klyatvoj svyazany tvoeyu,
                        Ona svyata oboim nam;
                        Tu klyatvu, ver', - ee vnushila
                        Tebe tainstvenno lyubov'.
                        Ne znaesh' ty, kakuyu krov'
                        Ona odna ostanovila!
                        No ne blednej - toboj, v tebe
                        Vse milo, vse svyashchenno mne.
                        YA vseh sokrovishch dragocennyh,
                        U Istakara sokrovennyh
                        V peshcherah gluboko v zemle,
                        Za kudri ne voz'mu mladye,
                        Nebrezhno v kol'ca zavitye
                        Na devstvennom tvoem chele.
                        Kak strashno tuchi nado mnoyu
                        Segodnya gryanuli grozoyu...
                        Mne smel skazat' roditel' tvoj,
                        CHto vyal i robok ya dushoj,
                        CHto budto ya rozhden raboj...
                        Teper' uznaet on, nadmennyj,
                        Kto syn raby ego prezrennoj!..
                        Uvidit on, takov li ya,
                        CHtob mog on ustrashit' menya!
                        I po tebe, byt' mozhet, snova
                        YA nazovu ego otcom.
                        No o serdechnom, o svyatom
                        Obete nashem ty ni slova.
                        Izvesten mne kovarnyj bej...
                        On smel iskat' ruki tvoej!
                        Ego chiny, ego imen'ya, -
                        Plody nepravdy, uhishchren'ya.
                        On s Negropontskih beregov,
                        Ne luchshe rodom on zhidov.
                        No znaj, sud'ba ne tak surova,
                        Lish' tajnoj klyatvy ne otkroj,
                        A spor emu imet' so mnoj!
                        Uzh mest' na chernyj den' gotova -
                        Est' i kinzhaly, i druz'ya...
                        I ty ne vedaesh', kto ya".



                        "Kto ty? O! CHto zh ty izmenilsya?
                        Davno l' rumyanaya zarya
                        Veselym videla tebya,
                        I vdrug toskoyu omrachilsya;
                        Ty znal, nel'zya lyubvi moej
                        Ni ohladet', ni byt' zhivej;
                        Dyshu nadezhdoyu odnoyu
                        Tvoj vzglyad, ulybku, rech' lovit',
                        Toboyu serdce veselit',
                        I zhit', i umeret' s toboyu.
                        I, mozhet byt', nochnuyu ten'
                        Za to odno ya nenavizhu, -
                        CHto lish' kogda siyaet den',
                        Selima ya svobodno vizhu;
                        Celuj menya, celuj, celuj
                        V usta, i v ochi, i v lanity!
                        No, ah! On zhzhet - tvoj poceluj,
                        Pylaet v nem ogon' sokrytyj;
                        Uzh i menya ob容mlet strah,
                        YA vsya drozhu i plameneyu, -
                        I steletsya tuman v ochah, -
                        I chuvstvuyu, chto ya krasneyu.
                        Hochu ya nezhnost'yu zhivoj
                        Leleyat' milogo pokoj,
                        S nim razdelyat' i zhizn', i sladost',
                        I bednost' veselo snosit'!..
                        S toboj vo vsem najdu ya radost',
                        Lish' by tebya ne perezhit'...
                        O, net, nel'zya zhelat' Selimu
                        Eshche nezhnee byt' lyubimu.
                        Lyubit' nezhnej mogu li ya!
                        No ty i vzorom, i rechami
                        Navodish' uzhas na menya!
                        CHto za kinzhaly, za druz'ya?
                        Kakaya tajna mezhdu nami?
                        I klyatvu nashih dvuh serdec
                        Hotya b uznal YAfar ugryumyj,
                        Uzh nad moej serdechnoj dumoj
                        Ne vlasten groznyj moj otec.
                        No ver', Selim, moej nadezhde -
                        Ne prinevolit on menya!
                        Mogu l' ya ne lyubit' tebya,
                        Tebya, kogo lyubila prezhde?
                        S toboyu vmeste detskih dnej
                        CHasy veselye leteli,
                        S toboj igrala v kolybeli, -
                        Ty sputnik mladosti moej.
                        CHto zh hochesh' ty, chtob my tailis'
                        V lyubvi prekrasnoj i svyatoj,
                        Nevinnoj nasheyu mechtoj,
                        Kotoroj prezhde my gordilis'?
                        Zakony nashi, vera, bog
                        Velyat nam zhit' bezvestno v svete;
                        No dlya menya l' prorok byl strog
                        V svoem tainstvennom zavete?
                        V udele, serdcu dorogom,
                        On vse mne dal v tebe odnom.
                        Ah! I menya pechal' terzala! -
                        Kak ruku neznakomcu dat'?
                        Otcu ya vse by rasskazala:
                        No ty, Selim, velish' molchat'.
                        S dushoj neopytnoj, prostoyu,
                        Uzhasen mne obmana vid,
                        I chto-to vse, grozya bedoyu,
                        Kak tyazhkij greh, tebya strashit.
                        No vot uzh konchilsya dzhirid,
                        I CHekodar letit obratno,
                        I vot otec s zabavy ratnoj!
                        Boyus' vzglyanut' ya na nego...
                        Selim, skazhi mne, otchego?"



                        "Zulejka, ty speshi ukryt'sya
                        V vysokom tereme svoem,
                        YA dolzhen, ya mogu yavit'sya
                        Pered razgnevannym otcom.
                        Vnezapno s beregov Dunaya
                        K nam vest' primchalas' rokovaya,
                        Vizir' pisal, chto vrag razbit,
                        A sam ot gyaurov bezhit;
                        No podvigam vozhdya takogo
                        I u sultana mzda gotova!
                        Kogda zhe barabannyj boj
                        Voennym uzhin i pokoj
                        S vechernej vozvestit zareyu,
                        Togda vo t'me, nikem nezrim,
                        V garem prokradetsya Selim, -
                        I my ujdem poroj nochnoyu
                        CHrez sad, - na beregu morskom,
                        Uedinennom i krutom,
                        V tishi besedovat' s toboyu.
                        Ne bojsya, budut nas sterech'
                        I temna noch', i ostryj mech. -
                        Garun za nas, i v chas urochnyj...
                        Reshis', Zulejka, ne robej!"
                        - "Robet' s toboj!.."
                        - "Idi zh skorej,
                        Garema klyuch v ruke moej;
                        Uznaesh' ty, vo t'me polnochnoj,
                        Moj rok, moj strah, moi mechty.
                        I ya ne to, chto mnila ty".






                        Nad Gellespontom veter duet,
                        Klubit volnami i bushuet,
                        Kak busheval pered grozoj,
                        Kogda pogib v nochi uzhasnoj
                        Tot yunyj, smelyj i prekrasnyj,
                        CHto byl edinstvennoj mechtoj
                        Sestosa devy molodoj.
                        Byvalo - tol'ko les sgustitsya,
                        I veshchij fakel zagoritsya, -
                        Togda, hot' veter i shumit,
                        Hot' more gnevnoe kipit
                        I s penoj k beregu nesetsya,
                        I nebo tmitsya chernoj mgloj,
                        I ptic morskih stanica v'etsya,
                        Pereklikayas' pred grozoj, -
                        No on smotret', vnimat' ne hochet,
                        Kak nebo tmitsya - val grohochet,
                        Vse fakel svetitsya v ochah,
                        Zvezdoj lyubvi na nebesah;
                        Ne shum grozy, no tomnoj devy
                        Vse slyshatsya emu napevy:
                        "Nesi, volna, v polnochnoj t'me,
                        Skoree milogo ko mne!"
                        Vot starina, - i nam divit'sya
                        Ne dolzhno ej, - byt' mozhet, vnov'
                        Pylat' serdcam velit lyubov',
                        I eta byl' vozobnovitsya.



                        Nad Gellespontom vetr shumit;
                        On, volny chernye vzdymaya,
                        Ih v more burnoe klubit;
                        I, rasstilayas', ten' nochnaya
                        Na pole tom uzhe legla,
                        Gde tak naprasno krov' tekla;
                        Skryvayut mrachnye tumany
                        Tu step', gde carstvoval Priam;
                        Na nej zametny, zdes' i tam,
                        Odni mogil'nye kurgany.
                        Ni uzhas bitv, ni blesk venca,
                        Nichto b ot mraka ne spaslosya
                        Bez pesen nishchego slepca
                        S holmov kremnistogo Hiosa.



                        I ya byl tam! I videl ya
                        Tot breg, mechty svyashchennoj polnyj;
                        I ya byl tam... tam i menya
                        Kipuchie nosili volny.
                        Pevec! Kogda zh udastsya mne,
                        V tvoej minuvshego strane,
                        Tomimu dumoyu vysokoj,
                        Brodit' opyat' po tem polyam,
                        Gde divnoe ponyatno nam.
                        Gde kazhdyj holmik odinokij
                        Ostanki slavnye hranit,
                        I gde, kak prezhde, vse shumit,
                        SHumit tvoj Gellespont shirokij?
                        I beden, beden tot dushoj,
                        Kto pred zavetnoj ih krasoyu,
                        Pevec, rasskaz chudesnyj tvoj
                        Schitaet vydumkoj odnoyu!



                        Odelis' volny chernoj mgloj,
                        I s mrakom uzhas noch' navodit,
                        A nad tumannoyu goroj
                        ZHelannyj mesyac ne voshodit.
                        O, Ida! On s tvoih vysot,
                        Byvalo, svet drozhashchij l'et
                        Na pole bitv; no smolklo pole -
                        I net na nem teh ratnyh bole,
                        Kotorym chasto v t'me nochej
                        Byl v gibel' blesk ego luchej,
                        Lish' pastuhi, v ih mirnoj dole,
                        Kogda on svetit veselej,
                        Pasut stada vokrug mogily
                        Togo, kto slaven i mladoj,
                        Srazhen dardanskoyu streloj,
                        Zdes' vozvyshalsya holm unylyj,
                        Zdes' syn Ammona gordelivyj,
                        Svershaya triznu, piroval.
                        Sej holm narody vozdvigali;
                        Cari moguchie venchali;
                        No sam kurgan nadmennyj pal,
                        I v bezymyannoj zdes' pustyne
                        Pochti ot vzorov skrylsya nyne.
                        O ty, zhilec ego byloj!
                        Kak tesen dom podzemnyj tvoj!
                        Prishlec odin na nem mechtaet
                        O tom, kogo i v grobe net,
                        I svoj zadumchivyj privet
                        Pustynnym vetram poveryaet.
                        Nash prah kak by zhivet v grobah;
                        No tvoj - ischez i samyj prah.



                        Vzojdet, vzojdet v svoj chas urochnyj
                        Srebristyj rog luny polnochnoj,
                        Uteshit mirnyh pastuhov
                        I strah otgonit ot plovcov;
                        No do luny vse t'ma skryvaet;
                        Mayak na vzmor'e ne pylaet,
                        I v mgle tumannoj legkij cheln
                        Nyryaet robko mezhdu voln.
                        Vezde, vdol' berega morskogo,
                        V domah svetilisya ogni, -
                        No vot, odin posle drugogo,
                        Uzhe potuhnuli oni.
                        Lish' tol'ko v bashne odinokoj
                        Mladoj Zulejki svet blestit, -
                        Lish' u nee v nochi glubokoj,
                        Lampada pozdnyaya gorit,
                        I tusklo svetit plamen' tomnyj
                        V divannoj, tihoj i ukromnoj,
                        Blestya na tkanyah zolotyh
                        Ee podushek parchevyh.
                        Na nih iz yantarej dushistyh
                        Vot chetki devy molodoj,
                        Kotorye v molitvah chistyh
                        Ona lilejnoyu rukoj
                        Tak nabozhno perebiraet, -
                        I v izumrudah vot siyaet
                        S slovami Kurzi talisman;
                        Ah, chto zh ona ego zabyla!
                        V nem tajnaya hranitsya sila,
                        I ej on mater'yu byl dan;
                        I s komboloje vot Koran,
                        Raskrashen yarkimi cvetami;
                        A podle - s pestrymi kajmami
                        Tetradi pesen i stihov
                        Schastlivoj Persii pevcov,
                        I lyutnya, byvshaya podruga
                        Ee veselogo dosuga, -
                        I vkrug lampady zolotoj
                        Cvetut cvety, blagouhaya,
                        V farfore raspisnom Kitaya,
                        I dyshat svezheyu vesnoj! -
                        I pyshnye kovry Irana,
                        I aromaty SHelistana,
                        I vse zdes' divnoyu krasoj
                        I vzor, i chuvstvo uslazhdaet.
                        No chto-to tajnoyu toskoj
                        Nevol'no serdce zamiraet.
                        Sama gde peri? - Gde zh ona? -
                        I voet vetr, i noch' temna.



                        Pod sobolem pushistym, chernym,
                        Sokryv ot v'yugi nezhnu grud',
                        Ona, ne smeya i dohnut',
                        S provodnikom svoim bezmolvnym,
                        Prohodit trepetnoj stopoj
                        Kustarnik dikij i gustoj.
                        Kogda zh v polyane vihr' promchitsya
                        I vdrug zavoet, zasvistit, -
                        To deva bednaya drozhit, -
                        Nazad hotela b vozvratit'sya;
                        No ot Selima kak otstat',
                        Kak na lyubeznogo roptat'?



                        I vot stezej uedinennoj
                        Prishli k peshchere otdalennoj,
                        Gde chasto s lyutneyu v rukah
                        Po vecheram ona pevala
                        I nabozhno Koran chitala,
                        Nosyas' v mladencheskih mechtah
                        Devich'ej dumoj v nebesah.
                        CHto budet s zhenskimi dushami, -
                        Prorok ni slova ne skazal,
                        No yasnymi vezde chertami
                        Selimu vechnost' obeshchal.
                        "Ah! I v teni sadov chudesnyh,
                        I v svetlyh radostyah nebesnyh,
                        Selim vstoskuetsya po mne,
                        Emu tak miloj na zemle.
                        O, net! Vozmozhno l', chtob inaya
                        Tak nezhno s nim umela zhit',
                        I budto mozhet deva raya
                        Strastnej menya ego lyubit'?"



                        No vid peshchera izmenila
                        S teh por, kogda v poslednij raz
                        Zulejka tam dosuzhnyj chas
                        V serdechnyh dumah provodila.
                        Byt' mozhet to, chto mrak nochnoj
                        Daval peshchere vid inoj,
                        Gde plamen' sinevatyj, blednyj
                        Edva pylal v lampade mednoj.
                        No chto v luchah ego blestit?
                        CHto chudnoe v uglu lezhit?
                        To byli sabli i kinzhaly;
                        No s takovymi v boj letit
                        Ne groznyj obozhatel' Ally,
                        A nosit rat' chuzhoj zemli.
                        I vot odin kinzhal v krovi!..
                        Ne l'etsya krov' bez zlodeyan'ya...
                        I tut zhe chasha likovan'ya,
                        I ne sherbet byl v chashe toj.
                        Ona glyadit, ne ponimaet, -
                        Na druga robko vzor brosaet:
                        "Selim! Ah! Ty li predo mnoj?"



                        I on pred nej v odezhde novoj:
                        Ischezla gordaya chalma,
                        I shal'yu obvita puncovoj
                        Ego mladaya golova;
                        Net kamnej raduzhnogo cveta;
                        Kinzhal ne bleshchet zhemchugom,
                        No dva chekannyh pistoleta
                        Za pestrym, shitym kushakom,
                        I sablya legkaya zvenela, -
                        I tonkij stan ego odela,
                        Nebrezhno sbroshena s plecha,
                        Iz beloj tkani epancha,
                        Kakuyu nosyat kandioty,
                        Puskayas' v bujnye nalety;
                        Ne pancyr' grud' ego hranit,
                        Ona pod setkoj zolotoyu;
                        I obuv' strannaya gremit
                        Serebryanoyu cheshueyu;
                        No chin vysokij on yavlyal
                        Osankoj gordoyu svoeyu,
                        Hotya, kazalos', chto stoyal
                        Galiondzhi prostoj pred neyu.



                        "Ty vidish' pravdu tajnyh slov:
                        CHto ya, kto ya - nikto ne znaet;
                        Moj rok mrachnee strashnyh snov
                        I mnogim gore predveshchaet.
                        No kak molchat', sterpet' li mne,
                        CHtob muzhem byl Osman tebe?
                        Dokole mne toskoj myatezhnoj
                        Ty ne yavila strasti nezhnoj,
                        YA dolzhen byl, ya sam hotel
                        Tait' moj bedstvennyj udel;
                        Ne v plamennoj moej lyubvi
                        Teper' ya stanu ubezhdat':
                        Lyubov' ya dolzhen pokazat'
                        Godami, vernost'yu i krov'yu;
                        No ty ne bud' nich'ej zhenoj,
                        I ya ne brat, Zulejka, tvoj".



                        "Ne brat? I mne tebya chuzhdat'sya?
                        Tvorec! Roptat' ya ne dolzhna.
                        No, ah! Uzhel' ya rozhdena
                        Bezrodnoj po zemle skitat'sya,
                        Bez milogo na svete zhit'?
                        Menya ne budesh' ty lyubit'!
                        I ya uvyanu sirotoyu,
                        No znaj: i v goresti moej
                        Ostanus' drugom ya - sestroyu -
                        Zulejkoj prezhneyu tvoej!
                        Byt' mozhet, zhal' tebe reshit'sya
                        Mladuyu zhizn' moyu presech',
                        A dolzhen mstit'; voz'mi zhe mech -
                        Vot grud' moya! CHego strashit'sya?
                        Snosnee tlet' v zemle syroj,
                        CHem zhit' i byt' tebe chuzhoj.
                        Sud'by zhestokogo udara
                        Teper' prichinu vizhu ya,
                        YAfar... on vechno gnal tebya,
                        A ya, uvy! YA doch' YAfara!
                        Spasi menya!.. Hot' ne sestroj,
                        Pust' budu ya tvoej raboj".



                        "Zulejka! Ty moej raboyu!..
                        Prorokom ya klyanus', Selim
                        Vsegda, vezde, navek tvoim!
                        Schastliva nezhnoyu mechtoj,
                        Ty slez ne lej peredo mnoyu.
                        Vzglyani na mech zavetnyj moj,
                        Korana s nadpis'yu svyatoj!
                        Puskaj sej mech v den' shumnoj brani
                        Pozorom oslabeloj dlani
                        Ne zashchitit v boyu menya,
                        Kogda obet narushu ya!
                        Prelestnyj drug, dushi otrada,
                        Soedinimsya my tesnej!
                        Teper' ischezla nam pregrada,
                        Hot' lichno mne YAfar zlodej,
                        Emu byl bratom - moj roditel';
                        On tajno brata umertvil;
                        No odnokrovnogo gubitel'
                        Menya, mladenca, poshchadil;
                        I sirotu - on, Kain novyj! -
                        Hotel sebe porabotit',
                        Kak l'venka, dumal zaklyuchit'
                        Obmanom v tyazhkie okovy,
                        I tshchilsya strogo nablyudat',
                        CHtob ya cepej ne smel porvat'.
                        Ego obid ya ne zabudu;
                        Kipit vo mne otcova krov';
                        No v tom porukoyu lyubov',
                        CHto dlya tebya - ya mstit' ne budu.
                        Odnako zh vedaj, kak YAfar
                        Svershil zlodejskij svoj udar!"



                        "Kak yarost' brat'ev razdrazhennyh
                        Vspylala gibel'noj grozoj,
                        Lyubov', il' chest' tomu vinoj, -
                        Ne znayu ya: v dushah nadmennyh
                        Obid malejshih dazhe vid
                        Vrazhdu smertel'nuyu rodit.
                        Otec moj, Abdala, vseh bole
                        Vragam byl strashen v ratnom pole.
                        Eshche podnes' ego dela
                        Bosnijcy v pesnyah velichayut,
                        I ratniki Pasvana znayut,
                        Kakov byl smelyj Abdala.
                        YA rasskazhu Zulejke nyne
                        O gorestnoj ego konchine,
                        Kak on kovarstva zhertvoj pal,
                        I, o moej uznav sud'bine,
                        Kak ya navek svobodnym stal".



                        "Kogda Pasvan v stenah Viddina
                        Uzhe ne zhizn' odnu spasal,
                        A sam sultanu ugrozhal;
                        Togda pashi vkrug vlastelina
                        Steklis', razdor zabyli svoj
                        I dvinulis' s myatezhnym v boj.
                        Dva brata sabli obnazhayut,
                        Pri kazhdom vernye polki,
                        Raskinut stan, i bunchuki
                        V polyah Sofijskih razvevayut.
                        No Abdaly nadezhnyj mech
                        Naprasno zhdal krovavyh sech.
                        On mnil, chto s bratom primirilsya, -
                        I v nebesa pereselilsya,
                        Rodnym zlodeem otravlen.
                        Odnazhdy, byvshi utomlen
                        Zverinoj lovleyu i zharom,
                        Vkushal v kupal'ne on pokoj,
                        I rab, podkuplennyj YAfarom,
                        Emu napitok rokovoj
                        Podnes; on vzyal bez podozren'ya, -
                        I smert'!.. Ne ver' moim slovam,
                        Garun reshit tvoi somnen'ya;
                        Sprosi ego, Garun byl tam".



                        "Udar svershen. Pasvan nadmennyj,
                        Razbityj, no ne pobezhdennyj,
                        Vojnu presek, - roditel' tvoj
                        Beret nepravednoyu mzdoj
                        Udel i san vysokij brata;
                        Tak podloj naglost'yu svoej
                        V divane vse, cenoyu zlata,
                        Iskatel' nizkij i zlodej
                        Dostanet, - nashi zemli, pravy,
                        Ego izmeny plod krovavyj,
                        On poluchil. Net nuzhdy v tom,
                        CHto v dar bogatstvo rastochaet, -
                        Utratu novym grabezhom
                        YAfar obil'no zamenyaet.
                        Ty sprosish': kak? Vzglyani sama
                        Na sel, polej opustoshen'e,
                        I pod zhestokost'yu yarma
                        Rabov neschastnyh iznuren'e.
                        Sprosi, kak vymuchennyj pot
                        Emu sokrovishcha daet?
                        Pochto zh mladenec beznadezhnyj
                        Spasen ot smerti neizbezhnoj?
                        Zachem surovyj tvoj otec
                        Ego priemlet v svoj dvorec?
                        Ne znayu; styd, il' sozhalen'e,
                        Il' detskoj slabosti prezren'e,
                        Il' bez synov on, mozhet byt',
                        Hotel menya usynovit',
                        Il' zamysl neponyatnyj, tajnyj
                        Tomu prichinoyu sluchajnoj.
                        No nam li vmeste mozhno zhit'?
                        V oboih gnev neterpelivyj
                        Vsechasno razgoralsya vnov';
                        Ego strashil moj duh kichlivyj;
                        YA zrel na nem otcovu krov'".



                        "Vragi YAfarovy tayatsya;
                        Ne vsyak tot vernost' sohranit,
                        Kogo on kormit i poit.
                        Kogda b oni mogli doznat'sya,
                        CHto bylo s Abdaloj, kto ya, -
                        Togda b emu ne zhit' i dnya.
                        Oni lish' zhdut, chtob serdcem smelyj
                        Ih vel na derzostnoe delo;
                        Glyadyat, chtob bujnoyu rukoj
                        Im znak byl podan rokovoj.
                        No t'ma sud'bu moyu skryvaet;
                        Odin Garun vsyu tajnu znaet.
                        Pri Abdale vospitan on,
                        I strazhem byl otcovyh zhen.
                        On videl strashnuyu konchinu;
                        No chto nevol'nik mog nachat'?
                        Vladyki smert' emu l' otmshchat'?
                        On zhizn' spasti reshilsya synu.
                        Garun menya, mladenca, vzyal,
                        I v den', kogda v chadu kichen'ya
                        Gubitel' gordyj piroval. -
                        Osirotelyj, bez prizren'ya
                        YA u vorot ego stoyal.
                        Garun molil - i ne naprasno -
                        Ob uchasti moej neschastnoj.
                        YAfar velel tait' - kto ya,
                        Ot vseh, - no bole ot menya;
                        I v Aziyu s bregov Dunaya,
                        Daleko ot Rumel'skih stran,
                        Svoe zlodejstvo skryt' zhelaya,
                        Uehal sumrachnyj tiran;
                        No mne Garun otkryl obman.
                        Uznal napersnik boyazlivyj
                        Ves' uzhas tajny zlochestivoj;
                        On izmenit' stremilsya ej;
                        Tak Alla zlobnyh nakazuet;
                        On im soobshchnikov daruet,
                        No ne daruet im druzej".



                        "Moj rok nevol'no ustrashaet;
                        No pravdy ya ne utayu,
                        Hotya rasskaz moj i smushchaet
                        Nevinnost' robkuyu tvoyu;
                        Zametil ya, kak ty drozhala,
                        Kogda Selima uznavala
                        V odezhde strannoj; no uzh ya
                        Ee nosil - ona moya;
                        Tvoj yunyj drug, s kotorym vechno
                        Ty klyatvoj svyazana serdechnoj,
                        Nachal'nik shajki udaloj;
                        Nam zhizn', zakon - odin razboj.
                        I esli b ty uznala bole
                        O nashej v more bujnoj dole,
                        Togda b eshche udvoil strah
                        Lilei na tvoih shchekah.
                        Vot eta sbruya boevaya
                        Moej tolpoj prinesena;
                        Vblizi skryvaetsya ona;
                        Kogda zhe chasha krugovaya
                        V piru morskom osushena,
                        To udal'cy moi surovy
                        Na vse letyat, na vse gotovy;
                        Prorok nash dolzhen im prostit'
                        Veselyj greh - vino lyubit'".



                        "CHto bylo delat'? ZHit' v prezren'i,
                        Dyshat' svobodoj v zatochen'i?
                        YAfar boyalsya uzh menya,
                        I ni kinzhala, ni konya
                        Mne dat' ne smel, a pred divanom
                        On pravdu zatmeval obmanom,
                        CHto budto v pole strashno mne
                        Letet' s kinzhalom na kone;
                        Prorok to znaet - v boj krovavyj
                        Speshit odin zlodej lukavyj, -
                        A ya v gareme mezhdu zhen
                        I bez nadezhdy, i bez slavy
                        Tomlyus', Garunu poruchen;
                        Togda ty laskoyu bescennoj
                        Menya uteshit' ne mogla;
                        Ustrashena grozoj voennoj,
                        V dalekom zamke ty zhila.
                        YA tyazhkoj prazdnost'yu tomilsya,
                        No volyu mne na vremya dat'
                        Garun iz zhalosti reshilsya, -
                        Lish' ya byl dolzhen obeshchat'
                        YAvit'sya prezhde k nam v obitel',
                        CHem s polya brani tvoj roditel'.
                        O, net! Skazat' ne v silah ya,
                        Kak serdce bilos' u menya,
                        Kogda svobodnymi ochami
                        Uzrel ya vdrug i temnyj les,
                        I sinyu dal', i blesk nebes,
                        I more s yarkimi volnami.
                        V puchiny morya - nebesa,
                        Kazalos', duh moj pronikaet;
                        Kazalos' mne, on postigaet
                        Vse tajny ih, vse chudesa,
                        S tem chuvstvom novym: ya svoboden!
                        Vostorg moj byl s bezum'em shoden.
                        Togda ya rozno byl s toboj,
                        I ne grustil, - ya toj poroj
                        Vladel i nebom i zemlej".



                        "Prostyas' s pechal'nymi bregami,
                        YA s mavrskim opytnym plovcom
                        Stremil svoj beg mezh ostrovami,
                        Blestyashchimi nad vlazhnym dnom
                        ZHemchuzhno-purpurnym vencom
                        Svyatogo starca okeana.
                        YA videl ih. No zhrebij moj:
                        Gde svel nas s bujnoyu tolpoj,
                        Kak vlast' dana mne atamana,
                        I kak naveki resheno,
                        CHto zhizn' i smert' nam zaodno, -
                        YA rasskazat' tebe uspeyu
                        Togda, kak budet sversheno,
                        CHto tajno v dume ya imeyu".



                        "To pravda, v shajke udaloj
                        Kipit duh bujnyj, nrav krutoj;
                        Vse raznyh zvanij, raznoj very;
                        Im chuzhdy obshchie primery;
                        No prostota, bez lesti rech',
                        Pokornost' vlasti, vernyj mech,
                        Dusha, kotoraya stremitsya
                        Besstrashno s gibel'yu srazit'sya,
                        Ih bratstvo, dikaya ih chest',
                        I vechnaya za padshih mest', -
                        Vse mne porukoyu nadezhnoj,
                        CHto dolzhen ya iskat' mezh nih
                        Oplota v uchasti myatezhnoj.
                        Udachi v zamyslah moih.
                        Uzhe ya glavnym v shajke smeloj,
                        No frank odin, preklonnyh let,
                        Pri mne, i yunosti nezreloj
                        Daet svoj opytnyj sovet.
                        Mezh nimi mnogo dush vysokih,
                        I mnogo zamyslov glubokih;
                        Zdes' vol'nost'yu ozhivleny,
                        Zabyvshi bedstviya bylye,
                        Druz'ya Lambrosa udalye,
                        Otchizny vernye syny,
                        V peshcherah chasto noch'yu temnoj,
                        Pri yarkom zareve ognej,
                        Svoih raya {*} s mechtoj ogromnoj
                        Uzhe spasayut ot cepej;
                        Im dumat' veselo o vole,
                        O ravnyh pravah, mirnoj dole;
                        Ih net nigde, im byt' nel'zya,
                        No ih mechtoj plenen i ya.
                        YA rad nestis' shumyashchimi zybyami!
                        Skitat'sya rad v kibitke kochevoj,
                        Mne dushno zhit' za pyshnymi stenami;
                        Lyublyu shater, lyublyu chelnok prostoj.
                        O, milyj drug! Vsegda, vezde so mnoyu,
                        I na kone mne sputnica v stepyah,
                        I po volnam na legkih parusah;
                        Ty prav' konem, ty prav' moej lad'eyu,
                        Ty bud' moej nadezhnoyu zvezdoyu!..
                        Ty osvyatish' moj zhrebij rokovoj,
                        Mne prinesesh' nebes blagosloven'ya.
                        Leti, leti v kovcheg myatezhnyj moj,
                        Kak blagodat', kak golub' primiren'ya;
                        Il' v strashnyj chas, vo mrake burnyh dnej
                        Bud' radugoj prekrasnoyu moej;
                        Zazhgis' zarej vechernej nad holmami,
                        Prorocheskim ognem mezh oblakami.
                        Svyata - kak svyat mujcinov Mekki glas
                        Poklonnikam molitvy v tihij chas, -
                        Plenitel'na - kak pesni zvuk lyubimyj
                        V mechtah mladyh toskoj neiz座asnimoj;
                        Mila - kak mil napev zemli rodnoj
                        Izgnanniku v strane, emu chuzhoj;
                        Tak budet mne otradoyu bescennoj
                        Rech' nezhnaya podrugi nesravnennoj.
                        Priyut, kak raj v chas yunosti svoej,
                        Na ostrovah, cvetushchih krasotoyu,
                        S moej rukoj, s lyuboviyu moej
                        Tebe gotov; tam dyshit vse toboyu,
                        Tam sotnyami mechi uzhe blestyat,
                        Oni spasut, i gryanut, i srazyat.
                        S toboyu ya, - a shajka udalaya
                        Vdol' po moryu pomchitsya raz容zzhat',
                        I dlya tebya, podruga molodaya,
                        CHuzhih zemel' naryady otbivat'.
                        V gareme zhizn' skuchna, kak plen tyazhelyj)
                        U nas svetla bespechnost'yu veseloj.
                        YA znayu, rok groznee s kazhdym dnem
                        Nesetsya vsled za derzkim korablem;
                        No pust' beda otvazhnyh nastigaet,
                        Sud'ba tesnit i druzhba izmenyaet;
                        Vse usladit lyubov' tvoya odna.
                        Prelestnyj drug! S toj dumoyu serdechnoj,
                        CHto ty moya, chto ty verna mne vechno,
                        Pechal' letit - i gibel' ne strashna,
                        Ravna lyubov', ravno k bedam prezren'e,
                        S toboj vo vsem najdetsya naslazhden'e;
                        Zaboty, grust' i radost' popolam;
                        Vse ty - vse ya - i net razluki nam.
                        Svobodnye, - s tovarishchami smelo
                        Opyat' v moryah nachnem my nashe delo.
                        Tak svet idet; duh zhizni boevoj
                        Daetsya vsem prirodoyu samoj.
                        Gde l'etsya krov' - gde stran opustoshen'e,
                        Uzhasna bran' i lozhno primiren'e;
                        I ya goryu voinstvennym ognem,
                        No ya hochu vladet' odnim mechom.
                        Na raspre vlast' prestol svoj utverdila
                        I vlastvuet im hitrost' ili sila;
                        Puskaj zhe mech blestit v moih rukah,
                        A hitrost' pust' gnezditsya v gorodah;
                        Tam negoyu te dushi razvratilis',
                        Kotorye b i bed ne ustrashilis';
                        Tam bez podpor, bez druga krasote
                        Cvesti nel'zya v nevinnoj chistote;
                        No za tebya strashit'sya mne naprasno:
                        Kak angel, ty svetla dushoyu yasnoj.
                        Kak znat' sud'bu! No nam v rodnoj strane
                        Spasen'ya net, a goresti odne.
                        Moyu lyubov' razluka uzhasaet:
                        YAfarom ty Osmanu otdana;
                        Begi so mnoj! I strah moj ischezaet;
                        Poputen vetr, noch' tihaya temna.
                        CHeta lyubvi nenast'ya ne robeet,
                        V opasnoj t'me nad neyu radost' veet.
                        Bezhim, bezhim, o milaya! S toboj
                        Otradno vse: - i dyshat krasotoj
                        Morya i step'; - v tebe ves' mir zemnoj!
                        Pust' vetr shumit strashnee i strashnee,
                        Prizhmesh'sya ty k grudi moej tesnee!
                        Ne uzhasnet chas gibel'nyj menya!
                        Lish' o tebe molit'sya budu ya.
                        CHto bujnyj vetr? CHto bezdny okeana?
                        Strashis', lyubov', kovarstva i obmana!
                        Nas gibel' zhdet v gareme, ne v moryah;
                        Tam mig odin, a zdes' vsya zhizn' v bedah.
                        No - proch' ot nas tyazhelyh dum volnen'ya!
                        Reshis' skorej! Nastal uzhe dlya nas
                        Il' chas bedy, ili svobody chas.
                        My zhertva zdes' i gordosti, i mshchen'ya.
                        YAfar mne vrag! I hochet derzkij bej
                        Nas razluchit', - tebe Osman zlodej!"

     {*  Raya - hristiane, platyashchie pogolovnyj nalog, tak nazyvaemyj "garach".
(Prim. Bajrona.)}



                        "Garun ot kazni i upreka
                        Izbavlen mnoj; v seral' do sroka
                        YA pribyl, - zdes' ne kazhdyj znal,
                        Kak ya po ostrovam skitalsya;
                        Kto tajnu vedal, - umolchal, -
                        I ya nachal'nikom ostalsya
                        Na vse gotovyh smel'chakov;
                        Reshitel' derzostnyh trudov,
                        YA ih v raz容zdy rassylayu,
                        Mezh nih dobychi razdelyayu;
                        I zhalko mne, chto redko sam
                        Puskayus' s nimi po volnam.
                        No uzh pora! Vo t'me glubokoj
                        Vse tiho! CHeln moj nedaleko;
                        Uzh veter v'etsya v parusah.
                        Bezhim! Ostavim gnev i strah
                        Na zdeshnih mrachnyh beregah!
                        Osman pust' yavitsya s zareyu;
                        A ty svobodna - ty so mnoyu!
                        I esli etot gordyj bej
                        ZHit' dolzhen, - i otca rodnogo
                        Spasti ot chasa rokovogo
                        Ty hochesh', - o, begi skorej!
                        Begi! Kogda zh sud'by moej
                        Uznav vsyu tajnu bez obmana,
                        I klyatvu serdca, i mechty
                        Lyubvi mladoj zabyla ty, -
                        YA ostayus', ya zhdu Osmana!
                        Tebe ne byt' ego zhenoj,
                        Ne byt', chto b ni bylo so mnoj!".



                        I nepodvizhnaya, nemaya
                        Stoyala deva molodaya.
                        Tak nam rezec izobrazil,
                        Kak mat' v pechali bezotradnoj
                        Vdrug obratilas' v kamen' hladnyj.
                        Lishennaya i chuvstv, i sil,
                        Ocham ona yavlyala to zhe;
                        Lish', bednaya, byla molozhe;
                        No, straha tajnogo polna,
                        Edva opomnilas' ona, -
                        Kak vidit: u vorot sadovyh
                        Vdrug bleshchet fakel rokovoj...
                        Blesnul odin, - blesnul drugoj,
                        I mnogo, - i ognej bagrovyh
                        Svet yarkij ozaryaet sad.
                        "Begi!.. Ty bol'she mne, chem brat!"
                        I v krasnom zareve s mechami
                        Zlodei vidny mezh kustami.
                        Oni begut, oni letyat,
                        Po roshcham, v prosekah mel'kayut;
                        Kinzhaly, fakely sverkayut.
                        Strashnee vseh YAfar bezhit,
                        Bezhit k peshchere otdalennoj
                        I mashet sablej obnazhennoj,
                        I gnevom beshenstva kipit.
                        Selim! Uzhel' sud'ba reshila,
                        CHtob zdes' byla tvoya mogila?



                        Otvazhnyj smotrit: "Bil moj chas -
                        Zulejka! Skoro vse svershitsya!
                        Celuj menya v poslednij raz
                        No blizko nashi, - k nim domchitsya
                        Prizyvnyj zvuk, - uzryat oni
                        V kustah bagrovye ogni;
                        Ih malo... no chego strashit'sya!"
                        Vdrug iz peshchery on streloj, -
                        CHekannyj pistolet hvataet:
                        Razdalsya vystrel vestovoj, -
                        I deva v goresti nemoj
                        Bez slez ot straha obmiraet.
                        "Ne slyshno... chto zh!.. I priplyvut,
                        No uzh Selima ne najdut.
                        Na vystrel moj begut tolpoyu
                        Zlodei blizhneyu tropoyu.
                        Tak obnazhis', otcovskij mech!
                        Ty ne vidal podobnyh sech.
                        O, drug! Prosti! CHrez roshchu tajno
                        Idi s nadezhdoj vo dvorec.
                        Tebe razgnevannyj otec
                        Prostit. No, ah! CHtoby sluchajno
                        Svinec vblizi ne prosvistal;
                        CHtob v ochi ne blesnul kinzhal.
                        Idi... Ne bojsya za YAfara;
                        Pust' yad byl dan ego rukoj,
                        Pust' skazhet: robok ya dushoj;
                        Ne dam emu - ne dam udara;
                        No ih - ya rad, gotov razit';
                        Menya l' ubijcam ustrashit'!"



                        I on, kak vihr', na sklon pribrezhnyj
                        Stremitsya, vyhvativ svoj mech;
                        Vot pervyj iz tolpy myatezhnoj, -
                        Ego glava skatilas' s plech.
                        Vot i drugoj; mech snova bleshchet, -
                        I trup u nog ego trepeshchet.
                        No uzh on sam so vseh storon
                        Tolpoyu bujnoj okruzhen.
                        Selim sechet ih, kolet, rubit;
                        Dostig do voln beregovyh,
                        I vidit v more udalyh.
                        Uzheli rok ego pogubit?
                        K nemu besstrashnye v boyah
                        Letyat na belyh parusah;
                        O! Duj sil'nee, vetr poputnyj!
                        Oni speshat, - oni grebut,
                        I s lodki v more - i plyvut,
                        I sabli bleshchut v pene mutnoj;
                        Ih dikij vzor, kak zhar, gorit,
                        S odezhd, s kudrej voda bezhit -
                        Vskochili... vskriknuli... srazilis';
                        Kipit v sadu shumyashchij boj;
                        No gde zh Zulejki drug mladoj?
                        CH'ej krov'yu volny obagrilis'?



                        Ot vrazh'ih strel, ot ih mechej
                        Neuyazvlennyj, nevredimyj,
                        Tolpoj neistovyh tesnimyj,
                        Uzh on na vzmor'e, mezh druzej;
                        Uzh vernaya lad'ya manila
                        Ego k privetnym ostrovam;
                        Uzhe ruka ego vragam
                        Udar poslednij nanosila,
                        V tot samyj mig... Uvy! Zachem
                        Ty medlish', yunosha neschastnyj!
                        CHto oglyanulsya na garem,
                        Gde ne vidat' tebe prekrasnoj!
                        Ni tyazhkij plen, ni smertnyj strah,
                        Ona odna, odna v ochah,
                        On v nej zhivet - i v chas napasti
                        Nadezhda l'stit bezumnoj strasti;
                        V tot mig svinec letit, svistit:
                        "Vot kak YAfar vragov kaznit!"
                        CHej slyshen golos? Kto svershitel'
                        Udara mesti v t'me nochnoj?
                        Kto zlobnoyu vblizi rukoj,
                        Kto metil vystrel rokovoj?
                        CHej karabin?.. On tvoj, gubitel'!
                        Ty yadom brata otravil,
                        Ty zh sirotu ego ubil!..
                        I hleshchet krov' ego strueyu
                        Nad yasnoj vlagoyu morskoyu, -
                        I burnyh voln pribrezhnyh shum
                        Unosit ropot tajnyh dum.



                        Uzhe rassvet, - klubyatsya tuchi, -
                        V tuman odet nebesnyj svod;
                        Polnochnyj boj u shumnyh vod
                        Davno zamolk; no breg zybuchij
                        YAvil s pechal'noyu zarej
                        Sledy trevogi boevoj,
                        Oblomki sabli prituplennoj,
                        I mech eshche okrovavlennyj.
                        Zametno bylo na peske,
                        Kak bujnye ego toptali,
                        Kak ruki, royas', zamirali, -
                        I pod kustom nevdaleke
                        Kurilsya fakel obgorelyj.
                        Vot oprokinutyj chelnok
                        Volnoyu broshen na pesok,
                        I epancha iz tkani beloj
                        V krovi, probitaya svincom,
                        Visit na trostnike morskom, -
                        I bystryj plesk volny upornoj
                        Otmyt' ne mozhet krovi chernoj;
                        No gde zhe tot, s ch'ego plecha
                        V krovi upala epancha?
                        O! Esli b serdce ch'e hotelo
                        Oplakat' gorestnoe telo, -
                        Puskaj ego, pust' ishchet tam,
                        Gde more i kipit, i bleshchet,
                        I pod skaloj Sigejskoj pleshchet,
                        Stremyas' k Lemnosskim beregam;
                        Nad nim morskie pticy v'yutsya,
                        Uzh hladnyj trup klevat' nesutsya,
                        I on beschuvstvennyj plyvet
                        Po proizvolu burnyh vod, -
                        I, kolyhalsya s volnoyu,
                        Kachaet yunoj golovoyu,
                        Vsplyvaet, tonet i poroj
                        Kak by grozit eshche rukoj.
                        I pust' klyuyut morskie pticy
                        Ego, lishennogo grobnicy;
                        Il' dikij krik i klev strashnej
                        Tletvornyh grobovyh chervej?
                        Byl drug odin, byl angel milyj.
                        Prekrasnyj sputnik prezhnih dnej;
                        Ona odna dushoj unyloj
                        Grustila b nad ego mogiloj. -
                        I stolb s nadgrobnoyu chalmoj
                        Kropila vernoyu slezoj;
                        No svetlyj vzor ee zatmilsya, -
                        I plamen' zhizni v nej pogas
                        Togda, kak rok ego svershilsya,
                        Kak bil emu poslednij chas.



                        Nad Gellespontom vopl' i stony!
                        Unyly muzhi, plachut zheny;
                        Zvezda lyubvi, YAfara doch'
                        Poslednyaya sem'i nadmennoj!
                        Speshil - skakal i den', i noch',
                        No opozdal tvoj obruchennyj;
                        Ne zret' emu krasy tvoej,
                        Ne dlya ego ona ochej.
                        I Vul'vulla k nemu poroyu
                        Nesetsya s vest'yu grobovoyu.
                        Plach gromkij na tvoem kryl'ce
                        Podrug bledneyushchih v lice;
                        Rabov bezmolvnyh vid pechal'nyj, -
                        Korana pesni pogrebal'noj
                        Protyazhnyj hor - stenan'ya, voj, -
                        Emu rasskazhut zhrebij tvoj.
                        Selima padshim ty ne zrela;
                        Kogda v nochi na strashnyj boj
                        Tvoj drug poshel, ty obomlela;
                        On byl nadezhdoj svetlyh dnej.
                        Lyubov'yu, radost'yu tvoej.
                        Ty vidish' - smert' neizbezhnye;
                        Uzh ne spasti tebe Selima!
                        I serdce krov'yu oblilos',
                        Vposlednee zatrepetalo,
                        Vdrug dikij vopl'... razorvalos',
                        I razom bit'sya perestalo,
                        I tiho vse - vse tiho stalo.
                        Mir serdcu tvoemu! I mir
                        Nad devstvennoj tvoej mogiloj!
                        Ty schastliva - lyubvi kumir
                        Tebya plenyal mechtoyu miloj;
                        Odin udar tebya srazil;
                        On vdrug mechty tvoi ubil,
                        No very k nim ne pogubil.
                        Ty zhizn' tak radostno vstrechala;
                        Ty ne boyalas', ty ne znala
                        Razluki, ssory rokovoj
                        Stesnennoj gordosti pozora,
                        I zloby s tajnoj klevetoj,
                        I mrachnoj sovesti ukora,
                        Ni yazvy toj... O! CHernyh dnej,
                        Nochej uzhasnyh plod unylyj
                        Bezumstva dikogo strashnej.
                        Ona, kak cherv' - zhilec mogily,
                        Ne utihaet, ne usnet;
                        I etot cherv' v dushe gnezditsya,
                        Ne terpit sveta, t'my strashitsya;
                        On serdce tochit, serdce rvet
                        I vse mertvit, a sam ne mret.
                        Beda tebe! Svershitel' zlodeyan'ya!
                        Naprasno ty glavu opepelil,
                        I slezy l'esh' v odezhde pokayan'ya!
                        Kto Abdalu - Selima, kto ubil?
                        Ty nazval doch' nevestoyu Osmana...
                        Ta, ch'ya krasa plenila b i sultana,
                        Otrada, chest' tvoih preklonnyh let...
                        O! Rvi vlasy, zlodej! Ee uzh net,
                        I net tebya, uzh net, zvezda mladaya!
                        Rodimyh voln i prelest' i lyubov',
                        Tvoj blesk pogas, ego zatmila krov'.
                        Zlodej, strashis', ta krov' byla rodnaya;
                        Terzajsya vek, ishchi ee vezde:
                        "Gde doch' moya?" I otzyv skazhet: gde?



                        V doline mezh kustov blistaya,
                        Mogil'nyh kamnej viden ryad;
                        I kiparisy tam shumyat,
                        Ne vyanet zelen' ih gustaya;
                        No vetvi, temnye listy
                        Pechal'ny, kak lyubov' mladaya
                        Bez upovan'ya i mechty.
                        V doline toj est' holm unylyj,
                        Odet muravchatym kovrom,
                        I roza belaya na nem
                        Odna nad tihoyu mogiloj
                        Cvetet, - no tak nezhna, bledna,
                        Kak by toskoj posazhena.
                        Ona sama grustit, tomitsya,
                        I chut' poveet veterok, -
                        Uzhe i strashno za cvetok.
                        No chto zh! I burnyj vihr' promchitsya,
                        I gryanet grom, i dozhd' pol'et,
                        A roza vse cvetet, cvetet;
                        I esli kto grozy vrednee
                        Ee sorvet, - svezhej, milee
                        Ona s rumyanoyu zarej
                        Opyat' nad myagkoj muravoj.
                        Il' genij tajnyj, no chudesnyj
                        Kropit ee rosoj nebesnoj,
                        I pestun rozy molodoj?
                        Mezh dev |llady sluh nesetsya,
                        CHto roza ne cvetok zemnoj,
                        Kogda ni dozhd', ni vetr, ni znoj,
                        Nichto do rozy ne kosnetsya:
                        Ne nuzhen ej vesennij luch,
                        Ne strashen mrak osennih tuch, -
                        Nad neyu ptichka, gost' efirnyj,
                        Nezrimaya v doline mirnoj,
                        Poet odna v tishi nochej,
                        I rajskoj arfy sladkoglasnoj
                        Divnej napev ee prekrasnyj;
                        To ne iranskij solovej;
                        Takoj zhivoj, serdechnoj muki
                        Ego ne vyrazhayut zvuki. -
                        Zajdet li kto, - uzh on vsyu noch'
                        Ot ptichki ne othodit proch',
                        I slushaet v razdum'i pen'e,
                        I plachet, i v dushe volnen'e, -
                        Kak by v grudi prosnulas' vnov'
                        Toskoj ubitaya lyubov'.
                        No tak otradno slezy l'yutsya,
                        CHasy tak sladostno nesutsya,
                        I tak ne tyagostna pechal',
                        CHto serdcu gorestnomu zhal',
                        Kak vdrug plenitel'noe divo
                        Rascvet ognistyj prekratit,
                        I nevidimka zamolchit.
                        Inym v toske mechtalos' zhivo,
                        No kto zhestokij upreknet,
                        CHto v pesne zhalkoj i lyubimoj
                        Pochti vsegda pevec nezrimoj
                        Zulejki imya nameknet?
                        Nad nej tot kiparis nadgrobnyj,
                        Gde vlazhnyj zvuk, slovam podobnyj,
                        Zvenit i taet v t'me nochnoj;
                        Tot myagkij dern nad devoj chistoj,
                        Gde vdrug rascvel cvetok dushistyj
                        Neuvyadaemoj krasoj.
                        Zdes' byl vecherneyu zareyu
                        Mogil'nyj mramor polozhen;
                        Nautro kamnya net, - i on
                        Uzheli smertnogo rukoyu
                        Na dal'nij bereg unesen?
                        I nam glasit rasskaz vostochnyj:
                        Kogda srazhennyj zloboj moshchnoj,
                        Selim byl shumnoyu volnoj
                        Lishen svyatyni grobovoj;
                        Togda vblizi krutogo skata
                        Na vzmor'e kamen' byl najden, -
                        I etot kamen' narechen:
                        "Podushkoj mertvogo pirata",
                        Na nem plovcy v polnochnoj t'me
                        Vidayut golovu v chalme!
                             A roza vse ne uvyadaet,
                             Tomitsya, snova rascvetaet,
                        Prekrasna i bledna pod chistoyu rosoj,
                        Kak shcheki krasoty pri vesti rokovoj.



 
     Poema sozdana v pervoj polovine noyabrya 1813 g. v techenie odnoj  nedeli.
5 Dekabrya 1813 g. poet zanes v dnevnik: "Abidosskaya nevesta" vyshla v chetverg
2-go dekabrya... ona otvlekla moi  mysli  ot  dejstvitel'nosti  i  zanyala  ih
vymyslom; ot sebyalyubivyh sozhalenij obratila k zhivym vospominaniyam i uvela  v
stranu, kotoraya v moej pamyati okrashena samymi raduzhnymi i samymi  zloveshchimi,
no neizmenno yarkimi kraskami".
     Kratkie primechaniya Bajrona k "Abidosskoj neveste" podtverzhdayut,  chto  v
Osmanskoj imperii, kotoruyu poet posetil v 1810 g., ego vnimanie privlekla ne
tol'ko  vostochnaya  ekzotika,  no  i  te  storony  zhestokoj  dejstvitel'nosti
(nacional'naya rozn', religioznyj  fanatizm,  zhestokij  semejnyj  despotizm),
kotorye zapechatlelis' v ego pamyati okrashennymi "samymi zloveshchimi kraskami".
 
                                  |pigraf 
 
     V kachestve epigrafa k poeme Bajron vzyal  stroki  iz  stihotvoreniya  "Ae
fond kiss" Roberta Bernsa (1759-1796).
 
                                Pesn' pervaya 
 
     Zemlya kak raj... zlodeyam predana! - Zdes' Bajron imeet v vidu Greciyu, s
XV v. nahodivshuyusya pod gnetom Osmanskoj imperii.
 
     ...otcova rech' // Ubijstvennej, chem  russkij  mech...  -  V  podlinnike:
"...chem mech hristianina...".
 
     V moih ochah on, kak arab. - V podlinnike: "...kak arab ili  hristianin,
poverzhennyj v bitve". V primechanii k etoj strofe Bajron podcherkivaet: "Turki
nenavidyat  arabov  (kotorye  otplachivayut  im  storicej)  eshche  sil'nee,   chem
hristian".
 
     ...Osman rozhden // ...Ot Timar'etov neizmennyh... - Zdes' Bajron  imeet
v   vidu   Karasman-oglu,   ili   Kara-Osman-oglu,odnogo    iz    krupnejshih
zemlevladel'cev Osmanskoj imperii, pravitelya Magnezii. Timar'ety  -  znatnye
turki, kotorye arendovali zemel'nye uchastki u bogatyh zemlevladel'cev  i  vo
vremya vojny byli obyazany ne tol'ko sluzhit' v otryadah spagi (kavalerii), no i
postavlyat' (v zavisimosti ot razmerov arenduemyh zemel'nyh uchastkov)  konnyh
voinov.
 
     Pasvan-oglu   (1758-1807)   -   pasha,   vozglavlyavshij   v    1797    g.
protivopravitel'stvennyj myatezh yanychar. Byl shvachen i kaznen.
 
     Firman - prikaz, povelenie sultana.
 
     ...golovy ne sberezhet, // Kto v dar snurok k nam privezet.  -  Narochnyj
sultana privozil pashe special'nyj shnur  kak  povelenie  pokonchit'  s  soboj,
povesivshis' na nem. Lish' bolee mogushchestvennye iz chisla  pashej,  ne  vypolniv
prikaz, sami podvergali gonca (a inogda i pyat'  i  shest'  iz  nih)  smertnoj
kaznya. Slabye ili slepo predannye vypolnyali volyu  sultana.  V  1810  g.,  vo
vremya prebyvaniya v Stambule, Bajron videl otrublennye za nepovinovenie  vole
sultana golovy pashej v nishah vorot seralya.
 
     ...voinstvennyj dzhirid... - Sm. prim. k str. 13.
 
     Del'gisy, mamelyuki - lichnaya, chast'yu naemnaya gvardiya pashej.
 
     ...lish' u vorot nepodkupnye // Tatary na chasah stoyat. -  V  podlinnike:
"Lish' evnuh i ego mavry nadezhno ohranyayut massivnuyu dver' garema".
 
     ...vseh  sokrovishch  dragocennyh,  //  U  Istakara  sokrovennyh...  -  Po
musul'manskim legendam, sokrovishcha sultanov, yakoby zhivshih do Adama,  hranyatsya
v peshcherah bliz goroda Istakara.
 
     ...CHekodar letit obratno...-  "sluga,  opoveshchavshij  o  skorom  pribytii
predstavitelya vlasti". (Prim. Bajrona.)
 
     ...s beregov Dunaya // K nam vest' primchalas' rokovaya, // Vizir'  pisal,
chto vrag razbit, // A sam ot gyaurov bezhit...-  Zdes'  Bajron  imeet  v  vidu
epizod russko-tureckoj vojny 1806-1812  gg.,  kogda  srazheniya  na  Dunajskom
fronte v 1811 g. pod komandovaniem M. I. Kutuzova uvenchalis' pobedoj Rossii.

                                Pesn' vtoraya 
 
     Gellespont - proliv Dardanelly.
 
     ...pogib v nochi uzhasnoj! // Tot  yunyj,  smelyj  i  prekrasnyj...  -  Po
drevnegrecheskomu mifu, Leandr iz goroda Abidosa kazhduyu noch',  ustremlyayas'  k
svoej vozlyublennoj Gero iz goroda Sestosa, pereplyval  proliv,  orientiruyas'
na svet fakela, zazhigavshegosya ego vozlyublennoj. Odnazhdy v buryu fakel  pogas,
i Leandr pogib.
 
     ...step', gde carstvoval Priam...- Priam - legendarnyj car' Troi, geroj
"Iliady" Gomera.
 
     ...pesni nishchego slepca...- Imeyutsya v vidu "Iliada" i "Odisseya"  Gomera.
Po drevnegrecheskim legendam, Gomer byl slepym stranstvuyushchim pevcom.
 
     I beden, beden tot dushoj, // Kto... rasskaz chudesnyj  tvoj  //  Schitaet
vydumkoj odnoyu! - Bajron otstaival dostovernost'  sobytij  Troyanskoj  vojny,
otrazhennyh v "Iliade" Gomera. CHerez neskol'ko let posle sozdaniya "Abidosskoj
nevesty" poet vnov' vernulsya k etomu voprosu. 11 yanvarya 1821 g. on  zanes  v
dnevnik: "Nam est' delo do dostovernosti  Troyanskoj  vojny"...  ya  prodolzhayu
chtit' velikij original i schitat', chto on veren istorii (v osnovnyh faktah) i
mestu".
 
     Ida - gornaya cep' nepodaleku ot Troi.
 
     Srazhen dardanskoyu streloj...- Ahill, geroj "Iliady",  pogib  ot  strely
troyanskogo carevicha Parisa, syna Priama, potomka Dardana.
 
     Syn  Ammona...  -  Aleksandr   Makedonskij   byl   provozglashen   synom
drevneegipetskogo boga Ammona. Pered pohodom  v  Persiyu  on  posetil  mogilu
Ahilla i uvenchal altar' lavrami.
 
     S slovami Kurzi talisman...- amulet ili ladanka  so  slovami  stiha  iz
vtoroj glavy Korana.
 
     Komboleje - tureckie chetki.
 
     Aromaty SHelistana - blagovoniya iz SHiraza.
 
     Kandioty - zhiteli Kandii (nyne ostrov Krit).
 
     Galiondzhi - tureckij moryak.
 
     ...rauniki Pasvana znayut... - Pasvan-oglu - sm. prim. k  Pesni  pervoj,
str. 52.
 
     ...Kogda Pasvan v stenah  Viddina...-  Viddin  (Vidin)  -  pridunajskij
gorod v Osmanskoj imperii. V 1797 g. byl zahvachen  vosstavshimi  vo  glave  s
Pasvan-oglu yanycharami.
 
     Emu napitok rokovoj // Podnes... - V primechanii k  etoj  strofe  Bajron
privodit v kachestve podtverzhdeniya analogichnyj sluchaj otravleniya po poveleniyu
Ali-pashi Tepelenskogo.
 
     Daleko ot  Rumel'skih  stran...-  Rumeliya  -  tureckoe  nazvanie  stran
Balkanskogo  poluostrova  v  XIV-XVI  vv.,  nasil'stvenno  prisoedinennyh  k
Osmanskoj imperii.
 
     Prorok to znaet - v boj krovavyj // Speshit odin - zlodej  lukavyj...  -
|ti stroki v podlinnom tekste Bajrona otsutstvuyut.
 
     Druz'ya Lambrosa udalye...-  Lambros  (Labros),  Kancani  (1752-1804)  -
borec za  nacional'nuyu  nezavisimost'  Grecii.  "On  i  Riga  [Rigas  Fereos
Konstandinos,  ok.  1757-1798.-  Red.]  -  dva  samyh  znamenityh  iz  chisla
grecheskih revolyucionerov". (Prim. Bajrona.)
 
     Svoih raya... spasayut...-  Raja  -  korennye  zhiteli  (greki,  bolgary),
plativshie podushnyj nalog "haradzh".
 
     Mujciny - muedziny.
 
     ...mat' v pechali bezotradnoj // Vdrug obratilas' v kamen'...  -  Bajron
sravnivaet Zulejku s Niobeej, kotoraya, po  drevnegrecheskomu  mifu,  poteryala
vseh svoih detej i ot gorya prevratilas' v skalu.
 
     ...pod skaloj Sigejskoj pleshchet, // Stremyas' k Lemnosskim  beregam...  -
Sigej - mys v prolive Dardanelly. Lemnos - ostrov gruppy Frakijskih ostrovov
v severnoj chasti |gejskogo morya.
 
     Vul'vulla - pogrebal'naya pesnya tureckih zhenshchin.
 
     "Gde doch' moya?" I otzyv skazhet: gde? - Zdes' Bajron perefraziruet slova
iz drevnego arabskogo manuskripta.

Last-modified: Wed, 27 Feb 2002 18:29:26 GMT
Ocenite etot tekst: