Ocenite etot tekst:






     -------------------------------------------------------------
     Izdatel'stvo "Progress" 1977 g.
     OCR i proverka: Rahmatulin N.A.
     -------------------------------------------------------------



     1. Radius dejstviya
     2. "Ezhednevnoe chudo -- ne chudo..."
     3. "Na Zemle bezzhalostno malen'koj..."
     4. Ksenii
     Pros'ba
     "YA, kak blindazh partizanskij..."
     Ballada o kraskah
     Stihi o hane Batye
     Hochu
     Monolog Carya zverej
     U bukinista
     Don-Kihot
     "Nad golovoj sozvezdiya migayut..."
     Skazka o mednyh trubah
     Skazka o dobrom dzhinne
     "Ozhidayu nochi, kak rasstrela..."
     Pamyati Mihaila Svetlova
     Meloch'
     "U kioska poet Otello..."
     Voyuyut nadpisi
     Hirosima
     Tishina
     Gitara Garsia Lorki
     24. CHe
     Pesnya o godah
     "Kem oni byli v zhizni..."
     Dzhokonda
     "YA uehal ot vesny..."
     CHudo
     Raznica vo vremeni
     "-- Otdat' tebe lyubov'?.."
     "O poeticheskie dela!.."
     "Kak detstvo, noch' obnazhena..."
     "Gorbusha v sentyabre..."
     Molitva inka, provozhayushchego solnce
     "Zloveshchi i prosty..."
     "Ty mne skazala..."
     "Mir, sostoyashchij iz zla i schast'ya..."
     Pesenka soldata
     Podkuplennyj
     40. Poema o raznyh tochkah zreniya




     0x08 graphic
     Est' radiusy dejstviya
     u gneva i u derzosti.
     Est' radiusy dejstviya
     u pravdy i u lzhi.
     Est' radiusy dejstviya
     u podlosti i zloby --
     gluhie
     zataennye,
     sulyashchie bedu...
     Est' radiusy dejstviya
     edinstvennogo slova.
     A ya vsyu zhizn' ishchu ego.
     I, mozhet byt',
     najdu.




     Ezhednevnoe chudo --
     ne chudo
     Ezhednevnoe gore --
     ne gore.
     Nastoyashchee gore
     drugoe.
     I o nem govorit' ne hochu ya.
     Ezhednevnye blestki --
     kak vetosh'.
     Ezhednevnaya nosha
     ne davit.
     V ezhednevnye slezy
     ne verish'
     Ne trevozhit.
     Nadoedaet.
     Lzhet yazyk
     v ezhednevnom zastol'e.
     Beskonechnye vopli
     pisklyavy.
     Postoyannye vzdohi --
     ne vzdohi
     Ezhednevnye klyatvy --
     ne klyatvy.
     Ezhednevnaya ssora --
     ne ssora...
     No,
     nad speloj rosoj
     navisaya,
     vdrug vstaet
     ezhednevnoe solnce.
     Osharashivaya.
     Potryasaya.
     Ezhednevnoj zemli
     ne ubudet...
     I shepchu ya,
     ohripnuv ot pesen:
     pust' lyubov'
     ezhednevnoyu
     budet.
     Ezhednevnoj, kak hleb.
     Esli est' on.




     Na Zemle
     bezzhalostno malen'koj
     zhil da byl
     chelovek malen'kij.
     U nego byla sluzhba
     malen'kaya.
     I malen'kij ochen'
     portfel'.
     Poluchal on zarplatu
     malen'kuyu...
     I odnazhdy --
     prekrasnym utrom --
     postuchalas' k nemu
     v okoshko
     nebol'shaya,
     kazalos',
     vojna...
     Avtomat emu vydali malen'kij.
     Sapogi emu vydali malen'kie.
     Kasku
     vydali
     malen'kuyu
     i malen'kuyu --
     po razmeram --
     shinel'.

     ...A kogda on
     upal --
     nekrasivo,
     nepravil'no,
     v atakuyushchem krike
     vyvernuv
     rot,
     to na vsej zemle
     ne hvatilo
     mramora,
     chtoby vyrubit' parnya
     v polnyj
     rost!





     Vyrastesh', Kseniya,
     stroki eti
     prochti...
     Vodostochnye truby
     uzhe ustali trubit'!
     Celyj chas ty zhivesh' na zemle.
     Primi ee.
     I prosti,
     chto zemlya eshche ne takaya,
     kakoyu ej nado byt'...
     Na zemle umirayut i plachut.
     Po zemle ruch'i begut
     naraspev.
     Zadyhayutsya pal'my.
     CHavkaet tundrovyj moh...
     YA hotel ee sdelat'
     samoj prazdnichnoj!
     I ne uspel.
     YA hotel ee sdelat'
     samoj ulybchivoj!
     I ne smog.
     YA nad neyu tryassya.
     YA ee tak prosil!
     YA zemle otkryvalsya.
     Ponyal ee yazyk...
     Ty prosti
     otca.
     U nego ne hvatilo sil
     nakormit' golodnyh,
     ozhivit' ubityh,
     obut' bosyh.
     My -
     vsegda prodolzhen'e.
     I ya
     ne nachal s nulya.
     My -
     vsegda prodolzhen'e!
     Raspahnuta nastezh' dver'.
     Budet samoj schastlivoj
     tvoya i moya
     zemlya.
     V eto verit otec!
     I ty --
     nepremenno --
     ver'!..
     Ty poka chto ne znaesh',
     kak pronzitelen shar zemnoj.
     CHto takoe "svetlo" --
     ne znaesh'.
     CHto takoe "temno".
     CHto takoe "vesna".
     (Hotya rodilas' ty
     vesnoj.)
     CHto takoe "sneg".
     (Hotya snega polnym-polno.)
     Celyj chas
     ty zhivesh' na planete...
     Privykaj dyshat'.
     Prodolzhaj sopet'.
     Nachinaj basit'
     s nomerkom na ruke.
     Dazhe imya svoe
     eshche ne mozhesh' ty
     uderzhat'
     v malyusen'kom,
     pochti nevzapravdashnom
     kulachke.




     I esli kto-nibud'
     povelevaet
     snom,
     vzbirayas'
     po nagromozhden'yam slov,
     proshu ego ya
     tol'ko ob odnom:
     ne nado prisylat' mne
     veshchih
     snov!
     Puskaj oni prihodyat
     ne ko mne,--
     ya
     snoviden'yam
     verit' ne hochu...
     No zhal',
     chto perestal letat'
     vo sne.
     Ty
     nebo mne prishli.
     A vdrug
     vzlechu!
     A vdrug ne poboyus'!
     A vdrug smogu!..
     Eshche prishli,
     zovya v nebytie,
     prostuyu,
     ochen' glavnuyu
     stroku.
     Da tak,
     chtob ya ne pozabyl
     ee...
     Dozhdi idut.
     Na step' navodyat losk.
     Bormochet more,
     chto zakat
     tyazhel...
     Ne posylaj mne snov,
     v kotoryh --
     lozh'.
     Est' yav'.
     Est' zhizn',
     gde my -- byvaet --
     lzhem...
     Ne posylaj mne snov,
     v kotoryh --
     strah.
     Est' yav'.
     Est' ozabochennost' shtabov.
     I est' Zemlya,
     oglohshaya ot drak,
     davno potreskavshayasya
     ot bomb...
     YA ne hochu
     vo sne puskat'sya v put' --
     ved' ya i tak v puti,
     poka zhivu...
     Ne nado, chtoby ya
     kogo-nibud'
     spasal vo sne.
     Pust' luchshe --
     nayavu! ..
     Spyat reki.
     Pod koryagoj dremlet
     som.
     Rastut griby
     v molchanii lesnom...
     I esli kto-nibud'
     povelevaet
     snom,--
     pust' prosto son prishlet.
     Spokojnyj
     son.



     A. Kireevoj

     YA, kak blindazh partizanskij,
     travoyu
     proros.
     No, oglyanuvshis',
     ochen' otchetlivo vizhu:
     padayut
     mal'chiki,
     zapnuvshis' za minu,
     kak za porog,
     natknuvshis' na ochered',
     budto na lentochku
     finisha.
     Padayut mal'chiki,
     ruki raskinuv prostorno,
     na chernozem,
     ot bezdel'ya i krovi zhirnyj,
     Padayut mal'chiki,
     na myagkih ladonyah kotoryh
     takie prekrasnye,
     takie dlinnye
     linii
     zhizni.





     Byl on ryzhim,
     kak iz ryzhikov
     ragu.
     Ryzhim,
     slovno apel'siny
     na snegu.
     Mat' shutila,
     mat' veseloyu byla:
     "YA ot solnyshka
     synochka rodila..."
     A drugoj byl chernym-chernym
     u nee.
     CHernym,
     budto obgorevshee
     smol'e.
     Hohotala nad rassprosami ona,
     govorila:
     "Slishkom noch' byla
     cherna..."
     V sorok pervom,
     v sorok pamyatnom
     godu
     prokrichali reproduktory
     bedu.
     Oba syna,
     oba-dvoe,
     sol' Zemli,
     poklonilis' mame v poyas
     i ushli...
     Dovelos' v boyu
     pochuyat'
     molodym
     ryzhij beshenyj ogon'
     i chernyj dym,
     zluyu zelen'
     zastoyavshihsya polej,
     seryj cvet
     prifrontovyh gospitalej.
     Oba syna,
     oba-dvoe,
     dva kryla,
     voevali do Pobedy.
     Mat'
     zhdala.
     Ne gnevila,
     ne klyala ona sud'bu.
     Pohoronka oboshla ee izbu.
     Povezlo ej,
     privalilo schast'e vdrug.
     Povezlo odnoj
     na tri sela vokrug.
     Povezlo ej,
     povezlo ej,
     povezlo! --
     oba syna
     vorotilisya
     v selo.
     Oba syna,
     oba-dvoe,
     plot' i stat'...
     Zolotistyh ordenov
     ne soschitat'.
     Synov'ya sidyat ryadkom --
     k plechu plecho.
     Nogi cely,
     ruki cely --
     chto eshche?
     P'yut zelenoe vino,
     kak povelos'...
     U oboih izmenilsya cvet volos.
     Stali volosy --
     smertel'noj belizny...
     Vidno, mnogo
     beloj kraski
     u vojny.


     A. Kovalevu

     A vse-taki oshibsya
     starikan!
     Ne rasschital vsego
     vpervye v zhizni.
     Velikij han.
     Pobedonosnyj
     han.
     Takoj mudrec i --
     nado zhe! --
     oshibsya...
     Tekla,
     revya i raduyas',
     orda.
     Ee ot krovi
     bilo i kachalo.
     Razbrosanno
     goreli goroda,
     i ne hvatalo strel
     v tugih
     kolchanah.
     Beleli trupy
     nedrugov bosyh.
     Raspahival ogon'
     lyubye dveri.
     Draznil moroz.
     Smeshil
     chuzhoj yazyk.
     I sabli
     ot raboty
     ne rzhaveli.
     I pahlo dymom,
     potom
     i navozom...
     Vse,
     chto eshche moglo goret',
     spaliv,
     k tyazhelym
     propylivshimsya povozkam
     prishel'cy gnali
     plennikov svoih.
     Oni dobycheyu v puti menyalis'.
     I, sutoloku v lager' prinosya,
     vseh stavili k kolesam.
     I smeyalis':
     "Smert'!" --
     esli ty
     byl
     vyshe
     kolesa.
     U voina ruka ne zadrozhit.
     Velikij han
     vse obuslovil chetko...
     Vezlo lish' detyam.
     Ostavalis'
     zhit'
     slavyanskie
     mal'chishki i devchonki.
     Vozvyshennye,
     kak na obrazah.
     CHto proishodit --
     ponimali slabo...
     No nenavist'
     v zaplakannyh glazah
     uzhe togda --
     ne detskaya --
     pylala!
     Oni molchali.
     Veter utihal.
     Zvenel nad golovami
     ryzhij polden'...
     A vse-taki oshibsya
     mudryj
     han!
     Oshibsya han
     i nichego
     ne ponyal!..
     Oni eshche postroyatsya
     v polki!
     Uzhe gryadet,
     uzhe mayachit
     bitva!..
     Kolesa byli
     slishkom
     vysoki.
     A deti podrastayut
     ochen' bystro.




     A ya --
     pechal'nyj i veselyj,--
     to raduyas',
     to vozrazhaya,
     hochu najti slova --
     vesomej
     otechestvennogo urozhaya!
     Prishchuryas',
     budto postoronnij,
     ottachivaya svoj harakter,
     hochu najti slova --
     ogromnej,
     chem mlechnye puti
     galaktik!
     Otkashlivayas' i bledneya,
     otkazyvayus' ot navorochennogo.
     Hochu najti slova --
     nezhnee,
     chem temechko u novorozhdennogo!




     V katakombah muzeya
     pylyatsya pastush'ya svirel',
     biven' mamonta,
     zub kashalota i
     prochie cacki...
     CHelovek!
     Ty poslushaj Carya
     terpelivyh zverej.
     I prosti, chto slova moi
     budut zvuchat'
     ne po-carski.
     YA --
     poslednij iz l'vov.
     No puskaj za menya govoryat --
     lan'
     v ob®yat'yah kapkana,
     polzuchego smoga
     gromadnost'.
     I del'fin'ya sem'ya,
     za kotoroj
     nedelyu podryad
     s vertoleta ohotilsya ty,
     chtob razveyat'sya malost'.
     Pust' tebe povstrechaetsya golub',
     hlebnuvshij otrav,
     muravejnik sozhzhennyj,
     razrytye nory barsuch'i,
     oglushennaya semga,
     drozhashchij ot straha
     zhiraf,
     i podstrelennyj lebed',
     i chajki -- po gorlo v mazute.
     Pust' oni golosyat,
     voproshaya karayushchij vek.
     Pust' oni storonoyu obhodyat
     lyubuyu mashinu...
     Ty --
     bessporno -- vershina prirody,
     moj brat, chelovek.
     Tol'ko
     gde i kogda ty vstrechal
     bez podnozh'ya vershinu?
     Ty komanduesh' mirom.
     Prorochish'.
     Stoish' u rulya.
     Ty -- hozyain.
     My sporit' s toboj
     ne hotim i ne mozhem.
     No bez nas --
     ty predstav'! --
     razve budet zemleyu
     zemlya?
     No bez nas --
     ty pojmi! --
     razve more
     ostanetsya morem?
     Budut zhit' na betonnom bezmolv'e
     odni sliznyaki.
     Okean razol'etsya
     ogromnoj protuhsheyu luzhej!
     YA tebya ne pugayu.
     No ochen' uzh seti krepki.
     I rastet skorostrel'nost'
     tvoih zamechatel'nyh
     ruzhej.
     Vse tvoe na planete!
     A nashego --
     net nichego.
     Tak ustroena zhizn'.
     My uzhe lish' na chuchela sgozhi.
     Zooparki tvoi prevoshodny.
     Da zhal' odnogo:
     my v tvoih zooparkah
     davno na sebya
     ne pohozhi...
     Tak ustroena zhizn'.
     My poladit' s toboj
     ne smogli.
     Nashu postup' neslyshnuyu
     tihie sumerki spryachut.
     My uhodim v istoriyu
     etoj pechal'noj zemli.
     CHelovech'i detenyshi
     vspomnyat o nas.
     I zaplachut...
     My --
     pushistye glyby tepla.
     My --
     zhivoe zver'e.
     Mozhet, pravda, chto den' oto dnya
     mir
     stanovitsya zlee?..
     Vot glyadit na tebya
     Poredevshee carstvo moe.
     Ne migaya glyadit.
     I pochti ni o chem ne zhaleya.
     I sovsem nichego ne prosya.
     Ni za chto ne korya.
     Vidno, v hoboty, lasty i kogti
     sud'ba ne daetsya...
     YA
     s sedeyushchej grivy
     sryvayu
     koronu Carya!
     I revu ot bessil'ya...
     A chto mne eshche ostaetsya?




     Paren' volnuetsya:
     -- |to bezum'e!
     Ty postupaesh'
     besstydno
     i naglo!
     Esli by eto byla
     inkunabula,
     ya by, konechno,
     ne sporil o summe...
     Vse eto
     izdano-pereizdano.
     Pererabotano.
     Peretasovano...
     CHto zhe
     v tvoem pereplete
     osobogo?
     Vechnye propisi...
     Starye
     istiny...
     A bukinist
     ochki popravlyaet.
     I,
     pokachav golovoyu sedoyu,
     vechnuyu istinu
     gladit
     ladon'yu.
     Cenu
     s ulybkoyu
     nabavlyaet.




     Znayu, chto primer --
     veth
     s golovy i do
     pyat.
     Znayu, chto ne tot
     vek,--
     rycari
     v zemle spyat.
     Spyat,
     ne uvidev blag,
     spyat,
     ne usmiriv bol'.
     A u mel'nic --
     gos-
     plan.
     (Nekogda
     vstupat' v boj.)
     Sdan v util'
     rzhav'e-mech',
     tresnulo kop'e
     vdol'.
     Rosinant
     uznal smert'...
     Don-Kihot!
     Don-don!..
     SHelest
     zavodskih shin
     mify zaglushil vmig.
     Nadobno
     menyat'
     zhizn'!
     Nadobno
     ponyat'
     mir!
     Solnce
     nas ne zrya zhglo,
     no opyat' rassvet
     ser.
     Esli na zemle
     zlo,
     rycari
     nuzhny vsem!
     Kolokol
     nabral hod,
     medno zazvenel dom:
     Don-Kihot!
     Don-Kihot!
     Don!
     Don!
     Don!
     Don!




     Nad golovoj
     sozvezdiya
     migayut.
     I ruki sami
     tyanutsya
     k ognyu...

     Kak strashno mne,
     chto lyudi
     privykayut,
     otkryv glaza,
     ne udivlyat'sya
     dnyu.
     Sushchestvovat'.
     Ne ubegat' za skazkoj.
     I uhodit',
     kak v monastyr',
     v stihi.
     Lovit' ZHar-pticu
     dlya zharkogo
     s kashej.
     A Zolotuyu rybku -
     dlya uhi.




     "I dovelos' ispytat' emu ogon',
     vodu i mednye truby..."
     Iz staroj knigi

     ZHil bogatyr' na svete.
     Pretendoval na koronu.
     Ne bylo u grazhdanina
     ni slabostej, ni gordyn'.
     S®edal na obed barana.
     Na uzhin s®edal korovu.
     Byl bogatyr'
     chto nado! --
     skazochnyj byl
     bogatyr'...
     On libo srazhalsya,
     libo
     dumal: s kem by srazit'sya?!
     I nikakaya sila
     ne mogla ego uderzhat'...
     Knyazyu
     prihoditsya knyazhit'.
     Prachke --
     s bel'em vozit'sya.
     Bogatyryu
     prihoditsya
     podvigi sovershat'...
     Odnazhdy on v®ehal v more.
     Pa dobrom kone.
     S razgona.
     I tam propadal,
     rasskazyvayut,
     pochti do vos'mi utra.
     A utrom knyazyu v podarok
     privez on
     Carya Morskogo!
     Lyudi krichali:
     "Bravo-o-o!.."
     Lyudi krichali:
     "Ura-a-a!.."
     A bogatyr' otpravilsya
     v Carstvo Zlovonnoj Gari,--
     zhazhdu gerojstva novym
     podvigom utolil.
     Ognennogo Strashilu
     golymi vzyal rukami!
     (Tol'ko usy da brovi
     chutochku opalil...)
     Knyazheskie glashatai
     na ploshchadyah
     hripeli!
     Byl potryasayushchij prazdnik!
     (YA znayu, chto govoryu.)
     Zvonkie truby
     peli,
     chistye truby
     peli,
     mednye truby peli
     slavu
     bogatyryu!!
     Slushal on eti truby
     v ochen' dostojnoj poze.
     Slushal on ih,
     vnimaya
     kazhdoj otdel'noj trube.
     Slushal ih dnem i noch'yu.
     Vdumchivo slushal.
     A posle --
     razvolnovalsya.
     I pomer.
     Ot uvazhen'ya k sebe...
     ZHil bogatyr' na svete.
     YAvno -- ne samyj slabyj.
     Byl bogatyr', i -- netu.
     ZHalko
     bogatyrya...
     Strashnoe ispytan'e:
     mednye truby slavy!
     Soobrazhali predki.
     Slov ne brosali zrya.




     Olegu Rudnevu

     Dzhinn byl dobrym.
     Iz butylki vylez,
     a butylku
     podaril
     mal'cu...
     Strazhniki carevy podivilis':
     mimo nih
     shagnula ten'
     k dvorcu.
     Car',
     rumyanyj, kak shashlyk po-karski,
     glyanul na volshebnika hitro:
     -- Ty otkuda vzyalsya?..
     -- YA?
     Iz skazki...
     -- A syuda zachem?
     -- Tvorit'
     dobro...
     -- Znachit, budesh' trebovat'
     v nagradu
     zolotishko,
     barhatu arshin?
     Mozhet,
     dochku carskuyu?..
     -- Ne nado.
     Nichego ne nado
     YA zhe --
     dzhinn...
     Car' perekrestilsya na ikonu,
     skipetrom pokachivaya v takt,
     i skazal surovo:
     -- Net zakonu,
     chtob dobro tvorili prosto tak!..
     Zasmeyalsya dzhinn.
     Podalsya v gorod.
     I --
     pokrytyj kopot'yu luchin --
     on snachala
     unichtozhil
     golod,
     gramote mal'chishek nauchil,
     les dremuchij
     vyrubil bez straha,
     zaprosto ostanovil
     chumu...
     Lyudi otnosilis' k dzhinnu
     stranno
     i ne ochen' verili emu.
     Ih odno lish'
     interesovalo:
     -- Vse-taki skazhi,
     otkroj sekret...
     Sam-to ty
     neuzhto bez navara?!
     -- YA zhe dzhinn!..
     -- Nu-u, eto ne otvet!
     Ne byvaet tak...
     Dobro prinosish'...
     Bednym pomogaesh' zadarma...
     Nichego sebe vzamen
     ne prosish'...
     Ponimaesh'? --
     Durakov nema...
     Dzhinn
     zaseyal rozh'yu
     pole brani.
     (Lyudi noch'yu
     etu rozh' sozhgli.)
     Rassypal on istiny.
     (Ne brali.)
     Planetarij vystroil!
     (Ne shli.)
     Dzhina izbegali.
     Dzhina gnali.
     (Dvazhdy
     chudom spassya ot tolpy!)
     Druzhnym horom
     dzhinna
     proklinali
     pastory,
     ravviny
     i popy!
     Hayali v kostelah
     i v mechetyah,
     tysyachami
     shli na odnogo!..
     Dzhinn by umer
     v tyagostnyh muchen'yah,
     esli b ne bessmertie ego.
     I, ustav ot myslej razdrazhennyh,
     plyunul dzhinn
     na neponyatnyj mir...
     I reshil on
     razvodit' kryzhovnik:
     yagodu,
     v kotoroj -- vitamin.
     Dlya sebya!..
     Nad hutorom zabroshennym,
     nad poslednej strast'yu chudaka
     plyli --
     ne plohie, ne horoshie --
     srednie
     veka.





     Ozhidayu nochi, kak rasstrela.
     YA prigovoren.
     Glaza
     pusty.
     Nadevayu
     tiho i smirenno
     dushnuyu povyazku
     temnoty.
     I eshche ne veryu
     v eti stroki.
     I uzhe drugih ne priznayu.
     YA na polputi,
     na poldoroge
     k sonnomu tomu
     nebytiyu.
     Blizitsya,
     podhodit,
     nastupaet,
     strelkoyu sekundnoyu
     zvenya.
     Vklyuchena moya
     vtoraya pamyat'.
     Vot on ya.
     I vrode
     net menya.
     A vokrug
     molchanie nemoe,
     smes'
     iz voskresenij i subbot.
     I plyvut
     po medlennomu moryu
     zhalkie solominki
     zabot.
     YA za nih hvatayus' obaldelo.
     YA tonu
     v goryachechnom bredu...
     Ozhidayu nochi,
     kak rasstrela.
     Utro,
     kak pomilovan'ya,
     zhdu.




     Kakie pamyatniki
     stavyatsya volshebnikam?
     Iz mramora?
     Iz bronzy?
     Iz stekla?..
     Dovol'stvuemsya
     slabym utesheniem,
     chto nas pozvali
     vazhnye dela.
     Tak povelos',
     chto vechera
     zadymleny,
     i oprovergnut'
     nichego nel'zya...
     Pri zhizni --
     ryadovye sobutyl'niki.
     A posle smerti --
     luchshie druz'ya...
     Odnazhdy v polden'
     skazku vstretit' mozhno.
     Ne prohodi
     i zaprosto prisyad'.
     A skazka
     kurit,
     p'et kon'yak s limonom
     i sprashivaet:
     "Kak zhivesh',
     bosyak?"...
     I vot uzhe
     snachala zhizn' zadumana!
     Postroen za noch'
     gorod
     na peske...
     Sidit na stule
     dobraya
     sutulaya
     romantika
     v ustalom pidzhachke.
     Ona i ne konchalas' --
     vremya
     ne bylo.
     Ona ne otdyhala --
     vek
     ne tot.
     Ona, prervav ostroty,
     nezhno-nezhno
     na solnce
     ruku tonkuyu kladet.
     Molchit --
     a pal'cy slushayutsya slabo.
     I neprivychno tiho
     za stolom...
     Struitsya i podragivaet
     slava,
     kak vozduh
     nad pylayushchim kostrom.





     Osen' vydalas'
     shikarnaya.
     Zahmelevshij ot hod'by,
     v neznakomyj les shagayu ya
     po stihi,
     kak po griby.
     YA dyshu
     nastyrnym vozduhom.
     Dve stroki uzhe nashel.
     I sobaka
     mashet hvostikom,
     kak zapravskij dirizher.





     U kioska
     poet
     Otello
     nad izyashchnym trupom
     zheny...
     Vse
     tranzistornye antenny,
     budto shpagi,
     obnazheny!
     Iz nahohlivshihsya domishek,
     iz sadov,
     iz lyuboj kvartiry,
     iz karmanov
     i iz podmyshek
     lezut
     pesni,
     l'yutsya
     motivy!
     To v cvetnom
     vostochnom oblich'e,
     to mercayushchie,
     kak svecha,
     to prikazyvaya,
     to murlycha,
     to pokrikivaya,
     to shepcha.
     Ogoltelye,
     zlye,
     zybkie...
     Slyshish':
     snova na ves' kvartal
     s bab'ej grust'yu
     Lyudmily Zykinoj
     sorevnuetsya
     Iv Montan...
     Skvoz' nego
     prostupaet
     ariya.
     A za etoj ariej
     sledom
     grom
     Ansamblya Sovetskoj Armii
     kroet s zharom
     po diksilendam!..
     Tresk morzyanochnogo goroha
     v pereryvah --
     vmesto otdushiny..
     Tak planeta
     mnogogolosa,
     budto etih planet --
     poldyuzhiny!
     Usmehayutsya lyudi
     mutorno.
     Spyat s tranzistorami pod golovoj...
     I svoya
     u kazhdogo
     muzyka.
     Svoi pesenki.
     Vybor svoj.






     A zdes'
     vovsyu voyuyut nadpisi!
     Razborchivye.
     Klyuchevye.
     Kategorichnye do naglosti.
     Korotkie,
     kak ochevidnost'...
     S plakata,
     sytogo,
     loshchenogo,
     nahmurennaya lichnost'
     glyanula.
     V nee listovka,
     kak poshchechina
     (azh bryzgi razletelis'!),
     vlyapana!..
     A etu nadpis'
     nynche noch'yu
     sdirali, budto kozhu --
     zazhivo!
     Sdirali tak,
     chto dazhe nogot'
     ostalsya --
     v shtukaturku
     vsazhennyj!
     A etot lozung vzyali podkupom,
     i on
     spolzaet so steny...
     Vojna idet!
     YA pahnu
     porohom
     neslyshnoj
     bukvennoj vojny.





     Gorod proslavilsya tak:
     Vyshel
     voennyj chudak,
     starec
     s licom molodym.
     "Parni,--
     skazal on,--
     letim!
     Mal'chiki,
     vremya prishlo,
     D'yavol'ski nam povezlo!.."
     V sem' sorok devyat' utra
     vse bylo tak, kak vchera.
     "Tochka...--
     vzdohnul oficer,--
     chisten'ko
     vyshli
     na cel'... "
     V vosem' dvenadcat' utra
     skazano bylo:
     "Pora!.. "
     V vosem' pyatnadcat',
     nad mirom vzletev,
     vzvyl torzhestvuyushche
     dymnyj klubok!
     Solnce zazhmurilos',
     poholodev.
     Vzdrognuli oba:
     i "boing",
     i bog!..
     SHturman voskliknul:
     "Oj, kak krasivo!.."
     V etu sekundu
     v rasplavlennoj mgle
     ruhnuli
     vse predstavlen'ya o zle.
     Lyudi uznali,
     chto na Zemle
     est' Hirosima.
     I net Hirosimy.





     V trave -- tishina,
     v kamyshe -- tishina,
     v lesu -- tishina.
     Tak tiho,
     chto stydno glaza raspahnut'
     i na zemlyu
     stupit'.
     Tak tiho, chto strashno.
     Tak tiho, chto noet spina.
     Tak tiho,
     chto slovo lyuboe skazat' --
     vse ravno chto ubit'...
     Vizzhashchij,
     orushchij,
     razboltannyj mir
     zabolel tishinoj.
     Lezhit on --
     spelenat krest-nakrest
     ee pokryvalom tugim.
     Tak tiho,
     kak budto vse pticy
     pokinuli zemlyu.
     Odna za odnoj.
     Kak budto vse lyudi ostavili zemlyu.
     Odin za drugim.
     Kak budto zemlya prevratilas'
     v bezzvuchnyj
     muzej
     tishiny.
     Tak tiho,
     chto muzyku nado,
     kak ch'e-to lico,
     vspominat',
     Tak tiho,
     chto dazhe tishajshie mysli
     daleko
     slyshny...
     Tak tiho,
     chto hochetsya zanovo
     zhizn'
     nachinat'.
     Tak tiho.





     A odna struna --
     tetiva,
     zazvenevshaya iz temnoty.
     Vmesto strel v kolchane --
     slova.
     A kogda zahochu --
     cvety.
     A vtoraya struna --
     reka.
     YA dotragivayus' do nee.
     YA dotragivayus' slegka.
     I smeetsya
     detstvo moe.
     Est' i tret'ya struna --
     zmeya.
     Ne otdergivajte ruki:
     eto prosto pridumal ya --
     pust'
     boyatsya moi vragi.
     A chetvertaya v nebe zhivet.
     A chetvertaya shozha s zarej.
     |to -- raduga,
     chto plyvet
     nad moeyu bednoj zemlej.
     Vmesto pyatoj struny --
     loza.
     Poskoree druzej zovi!
     Nachinat' bez vina nel'zya
     ni melodii,
     ni lyubvi.
     A byla i eshche odna
     ochen' trepetnaya struna.
     No ee --
     takie dela --
     zlaya pulya
     oborvala.




     Motor peregretyj
     natuzhno gudel.
     Hozyajka, vstrechaya,
     kivala...
     I v kazhdoj kvartire
     s portreta
     glyadel
     spokojnyj
     |rnesto Gevara...
     ZHelan'ya,
     ispolnites'!
     Vremya,
     vernis'!
     Uvidet'sya nam
     ne meshalo b...
     Vy
     ochen' pohozhi,
     tovarishch ministr,
     na nashih
     bol'shih
     komissarov.
     Im sovest'
     velela.
     Ih gore
     zazhglo.
     Oni golodali
     i styli.
     No shli
     s Revolyuciej
     tak zhe svetlo,
     kak reki
     idut
     na pustynyu.
     Byla Revolyuciya
     lichnoj,
     zhivoj,
     krovavoj
     i vse zhe --
     celebnoj.
     Oni
     nazyvali ee
     mirovoj!
     CHto znachilo --
     velikolepnoj...
     Tovarishch Gevara,
     peschanik namok
     pod gruznym
     rasstrelyannym
     telom...
     -- YA sdelal,
     chto mog.
     Esli b
     kazhdyj,
     chto mog,
     odnazhdy reshilsya
     i sdelal...
     -- No zhizn'
     ne menyaetsya!
     Snova zarya
     voshodit,
     kak budto vpervye.
     A chto, esli
     vpravdu
     pogibli vy
     zrya?
     -- Puskaj
     razberutsya
     zhivye...
     -- No vam
     ponesut
     slavoslovij
     venki,
     posmertno
     pristroyatsya ryadom.
     I podvigom
     klyast'sya nachnut
     levaki!..
     -- Vy ver'te
     delam,
     a ne klyatvam...
     -- A chto peredat'
     ogorchennym bojcam,
     surovym i chestnym,
     kak Andy?
     -- Skazhite:
     po ulicam
     i po serdcam
     prohodyat sejchas
     barrikady...
     A chto, esli vdrug
     avtomat na pleche
     stanet
     monetoj razmennoj?..
     Nahmurilsya CHe.
     Ulybnulsya CHe.
     Naivnyj CHe.
     Bessmertnyj.




     Pust' golova moya seda,--
     zimy mne nechego pugat'sya.
     Ne tol'ko gruz --
     moi goda.
     Moi goda --
     moe bogatstvo.
     YA chasto vremya toropil,
     privyk vo vse dela vpryagat'sya.
     Puskaj ya deneg ne skopil.
     Moi goda --
     moe bogatstvo.
     SHepchu "spasibo" ya godam
     i p'yu ih gor'koe lekarstvo.
     I nikomu ih ne otdam!
     Moi goda --
     moe bogatstvo.
     A esli skazhut mne veka:
     "Tvoya zvezda -- uvy -- pogasla..." --
     podymet
     detskaya ruka
     moi goda --
     moe bogatstvo.





     S. Krasauskasu

     Kem oni byli v zhizni --
     velichestvennye Venery?
     Nadmennye Afrodity --
     kem v zhizni
     byli oni?..
     Raskachivayas',
     razmahivayas',
     kolokola
     zveneli.
     Nad gorodskimi vorotami
     bessonno goreli ogni.
     Naturshchicy prihodili
     v netoplennye kamorki.
     Naturshchicy prihodili --
     zastenchivy i chisty.
     I prevrashchalas' odezhda
     v holodnyj
     nichej komochek.
     I v komnate
     stanovilos' teplee
     ot nagoty...
     Kolokola zveneli:
     "Vse v etom mire
     tlenno!.."
     Trebovali:
     "Ne koshchunstvuj!...
     Odumajsya!..
     Otrekis'!.."
     No celuyu armiyu
     krasok
     hudozhnik
     gnal
     v nastuplen'e!
     I po holstu,
     kak po bubnu, grozno stuchala
     kist'.
     Udar!
     I ryhlyj monashek
     oglyadyvaetsya v smyaten'e.
     Udar!
     I vryvaetsya panika
     v svyatejshee torzhestvo.
     Stekla drozhat v sobore...
     Udar!
     I eto smertel'no
     dlya gospodina boga
     i rodstvennikov ego...
     Kolokola zveneli.
     Suho
     moroz
     poshchelkival.
     Na bashne,
     vzdyblennoj v nebo,
     strazhnik sedoj
     drozhal...
     I hohotal
     hudozhnik!
     I razdaval poshchechiny
     hanzham,
     zhivushchim naprotiv,
     i vsem gryadushchim hanzham!
     Sredi otkrovennogo holoda
     kraski
     cveli na grunte.
     Dul
     torzhestvennyj veter
     v okna,
     kak v parusa.
     Na temnom holste,
     kak na dereve,
     zreli
     teplye grudi.
     Myagko svetilis'
     bedra.
     Posmeivalis'
     glaza.
     I razdvigalas' komnata.
     I ischezali
     podramniki.
     Velichestvennaya Afrodita
     v nebrezhnoj poze
     plyla!..
     A naturshchicam
     bylo holodno.
     Naturshchicy
     tiho vzdragivali.
     Naturshchicy byli
     zhivymi.
     I ochen' hoteli
     tepla.
     Oni odevalis' medlenno.
     SHli k dveryam.
     I uporno
     v tonen'kie nakidki
     ne popadali plechom
     I dolgo
     molilis'
     v cerkvi.
     I ochen' boyalis'
     boga...
     A byli
     uzhe bessmertnymi.
     I bog zdes' byl
     ni pri chem.






     Kak mnogo
     eta zhenshchina
     znaet
     pro menya!..
     YA chuvstvuyu:
     skrezheshchushche
     zakrylas'
     zapadnya!..
     U vetra
     vkus irisochnyj.
     Reka cherna,
     kak mors.
     Saditsya inej
     prizrachnyj
     na moj besstydnyj
     mozg.
     Gde --
     nezhivye zarosli
     neprohodimyh trav.
     Gde gluho
     i bezzhalostno
     vorochaetsya
     strah.
     Gde za polnoch'
     radeniya
     shchemyashchi,
     kak vokzal.
     Gde vdrug hlestnut videniya,
     kak britvoj
     po glazam!
     Vse eto ej
     proshepcheno.
     Rashvastano,
     zvenya...
     Kak mnogo
     eta zhenshchina
     znaet
     pro menya!..
     Sady ot v'yug
     vospryanuli,
     besnuyutsya
     koty...
     I my opyat'
     raspravili
     pavlinii
     hvosty.
     To svad'boj,
     to pominkami
     vrezayutsya
     goda...
     A my o nej --
     s podmigami.
     Krasavica,
     ajda!
     Ajda! --
     v tuguyu patoku.
     Aida! --
     na skvoznyaki.
     Skorej! --
     uzhe raspahnuty
     nochnye
     kabaki!
     Vse eto
     nasha votchina,
     poka ne sginul
     vek!..
     Ona
     nerazgovorchiva.
     Ona glyadit
     poverh.
     Bespomoshchno.
     Torzhestvenno.
     Trava sud'by
     gorchit...
     Kak mnogo
     eta zhenshchina
     znaet.
     I molchit.





     YA uehal
     ot vesny,
     ot vesennej kuter'my,
     ot sosulechnoj
     aprel'skoj
     ochen' mokroj
     bahromy.
     YA uehal ot ruch'ev,
     ot mal'chisheskih boev,
     ot nahohlivshihsya pochek
     i nahal'nyh vorob'ev,
     ot strekota soroch'ego,
     ot nervnogo brozheniya,
     ot golovokruzheniya,
     i prochego,
     i prochego.
     Otpravlyayas' v dal'nij put'
     na drugoj konec strany,
     dumal:
     "Ladno!
     Kak-nibud'
     prozhivem i bez vesny...
     Mne-to v obshchem
     vse ravno --
     est' ona
     il' net ee.
     Samochuvstvie moe
     budet neizmennym..."
     No...
     za sem' tysyach verst,
     v Tiksi,
     pryamo sredi bela dnya
     dognala
     vesna
     menya
     i skazala:
     "Gryaz' mesi!"
     Dognala, rasterebya,
     v budni vorvalas'
     i v sny.
     YA uehal
     ot vesny...
     YA
     uehal
     ot tebya.
     YA uehal v pervyj raz
     ot tvoih ogromnyh glaz,
     ot tvoih goryachih ruk,
     ot zvonkov tvoih podrug,
     ot tvoih goryuchih slez
     samolet menya
     unes.
     Dumal:
     "Ladno!
     Ne vpervoj!
     Pokazhu
     harakter svoj.
     Hot' na vremya
     ubegu...
     YA ved' sil'nyj,
     ya
     smogu!.."
     YA ne meril vysoty.
     CHut' vidna zemlya byla...
     No uvidel vdrug:
     voshla
     v samolet letyashchij
     ty!
     V botah,
     v staren'kom pal'to...
     I skazala:
     "Znaesh' chto?
     Mozhesh' ne ubegat'!
     Vse ravno u tebya iz etogo
     nichego ne poluchitsya..."





     Tak polyhnulo --
     splecha,
     spolna --
     nad ledyanym prudom!..
     (Dva cheloveka --
     on i ona --
     byli vinovny v tom...)
     V dome naprotiv polnochnyj lift
     vzvilsya do cherdaka.
     Svet byl takim,
     chto mel'chajshij shrift
     chitalsya navernyaka...
     Tak polyhnulo, tak zanyalos' --
     vesnoj li, ognem --
     ne ponyat'!
     I o potomstve podumal los',
     a zayac reshil
     linyat'.
     Zemlyu probili usiki trav
     i posverlili luchi.
     Totchas,
     ob etom chude uznav,
     zaspeshili
     s yuga
     grachi.
     Na lentah sejsmografov
     stala vidna
     nervnaya polosa...
     (Dva cheloveka --
     on i ona --
     glyadeli
     drug drugu v glaza...)
     Reki nabuhli.
     Narod bezhal
     i zhmurilsya ot tepla.
     Kto-to krichal:
     "Pozhar!..
     Pozhar!!. "
     A eto
     lyubov' byla.






     Zvezdy vysypali vdrug
     neobuzdannoj tolpoj.
     Mezhdu letom i zimoj
     zapylala osen'
     trepetno.
     Mezhdu stukom dvuh serdec,
     mezhdu mnoyu i toboj
     est' --
     pomimo rasstoyanij --
     prosto raznica vo vremeni.
     YA obyknovenno zhil.
     YA s lyubov'yu ne igral.
     YA pisal tebe stihi,
     nichego vzamen
     ne trebuya.
     I sejchas poshlyu domoj
     vosemnadcat' telegramm.
     Ty poluchish' ih ne srazu.
     |to --
     raznica vo vremeni.
     YA na ulicu begu.
     YA vzdyhayu tyazhelo.
     No, i samogo sebya
     perepolniv zaveren'yami,
     kak mne zakrichat'
     "lyublyu"?
     Vdrug
     tvoe "lyublyu"
     proshlo?
     Potomu chto sushchestvuet
     eta raznica vo vremeni.
     Solnce vstalo na puti.
     Vetry vstali na puti.
     Napugat' menya hotyat
     vysotoyu
     gory-vrediny.
     Ne smotri na telefon.
     I nemnogo podozhdi.
     YA pridu,
     pereshagnuv
     cherez raznicu vo vremeni.





     - Otdat' tebe lyubov'?
     - Otdaj!
     - Ona v gryazi...
     - Otdaj v gryazi!..
     - YA pogadat' hochu...
     - Gadaj.
     - Eshche hochu sprosit'...
     - Sprosi.
     - Dopustim, postuchus'...
     - Vpushchu.
     - Dopustim, pozovu...
     - Pojdu.
     - A esli tam beda?
     - V bedu.
     - A esli obmanu?
     - Proshchu.
     - "Spoj!" - prikazhu tebe..
     - Spoyu.
     - Zapri dlya druga dver'...
     - Zapru.
     - Skazhu tebe: ubej!..
     - Ub'yu.
     - Skazhu tebe: umri!..
     - Umru!
     - A esli zahlebnus'?
     - Spasu.
     - A esli budet bol'?
     - Sterplyu.
     - A esli vdrug - stena?
     - Snesu.
     - A esli - uzel?
     - Razrublyu!
     - A esli sto uzlov?
     - I sto.
     - Lyubov' tebe otdat'?
     - Lyubov'.
     - Ne budet etogo!
     - Za chto?!
     - Za to, chto
     ne lyublyu
     rabov.






     O poeticheskie dela!

     Ni mezhdu strochek.
     Ni napryamik...
     Bumaga sterpit.
     Ona -- bela.
     CHitatel'
     tozhe vpolne privyk.
     I mozhno --
     vodu skvoz' resheto.
     I mozhno kisnut'
     v svoem uglu.
     Pisat' pro eto.
     Molchat' pro to.
     Igrat'
     v rifmovannuyu igru.
     A mozhno sdelat' naoborot:
     tak kurolesit'
     i tak durit',
     chto dazhe kritik
     otkroet rot
     i pozabudet
     ego zakryt'.
     Inym takaya dolzhnost'
     dana...
     No kak mne chestnym byt'
     do konca?
     Vojti bez stuka
     v vashi doma.
     Vojti bez shtuchek
     v vashi serdca.





     Kak detstvo,
     noch' obnazhena.
     Zemlya stanovitsya prostornee...
     Moya shcheka obozhzhena
     pronzitel'nym:
     "Skazhi mne chto-nibud'!.."
     "Skazhi mne chto-nibud'!
     Skazhi!
     Skorej!
     Pust' budut zvezdy --
     do neba.
     Zapoloni.
     Opustoshi.
     I vse-taki
     skazhi mne chto-nibud'!..
     Plati
     za to, chto celoval,
     slovami --
     vechnymi, kak proshloe...
     Zachem
     uchilsya ty slovam?
     Skazhi mne
     chto-nibud' horoshee...
     Za to, chto ty ne oproverg
     vse muzhestvo moe
     narochnoe.
     Za babij vek,
     nedlinnyj vek, --
     skazhi mne
     chto-nibud' horoshee..."
     Svyataya
     i neostorozhnaya,
     chego ty prosish'?
     Pravdy?
     Lzhi?..
     No shepchet zhenshchina:
     "Skazhi!
     Skazhi mne
     chto-nibud' horoshee..."






     Gorbusha
     v sentyabre
     idet metat' ikru...
     Trepeshchut plavniki, kak flagi na vetru.
     Idet ona,
     zabyv o sne i o ede,
     tuda, gde rodilas'.
     K edinstvennoj vode.
     Ugarom,
     tabunom,
     lavinoyu s gory!
     I tyazheleyut v nej drobinochki ikry..
     Gorbusha pret shursha,
     kak iz meshka -- goroh.
     Zatory sokrusha.
     I seti rasporov.
     SHatayas' i burlya,
     kak braga na piru,
     gorbusha
     v sentyabre
     idet metat' ikru!..
     Belesyj vodopad
     vskipaet, budto punsh,
     kogda v tugoj strue --
     torpediny gorbush.
     I dal'she --
     po kamnyam.
     Na bryuhe --
     cherez mel'!
     Zaryt' v pesok ikru.
     I smert' prinyat' vzamen.
     Prishla ee pora,
     nastal ee chered...
     Zdes' --
     dazhe ne reka,
     zdes' malyj rucheek.
     V nego trudnej popast',
     chem nitkoyu -- v iglu...
     Gorbusha
     v sentyabre
     idet metat' ikru!
     Potom ona lezhit --
     dozhdinkoj na stekle...
     YA budu kochevat'
     po goluboj zemle.
     Valyat'sya na trave,
     pit'
     besnovatyj kvas.
     No v svoj poslednij den',
     v nepostizhimyj chas,
     nozdryami
     oshchutiv
     poslednyuyu grozu,
     k porogu tvoemu
     pridu ya,
     pripolzu,
     priniknu,
     pripadu.
     Koleni v krov'
     sotru...
     Gorbusha
     v sentyabre
     idet metat' ikru.






     YA ponimayu prekrasno,
     chto den'
     tebya
     utomil...
     Kak malo
     u nochi
     krasok!
     Vidish':
     cherneet mir!
     Poduli
     chernye vetry.
     Zreet v trave
     rosa.
     Suhie
     chernye vetki
     celyatsya
     mne v glaza
     Speyut
     chernye bunty
     v samom zabitom
     rabe.
     CHernoe
     telo
     pumy
     skol'zit
     po chernoj trope...
     Pozhalujsta, vozvrashchajsya!..
     Zvezdy
     migayut nervno,
     i kazhdaya --
     kak ukor.
     Na fone
     chernogo neba --
     chernye
     grebni gor.
     CHernye pticy
     otkarkalis'.
     Zemlya --
     cherna i pusta.
     V bezdonnoj reke,
     nakaplivayas',
     vorochaetsya
     chernota.
     Voda,
     kak chuma,
     bessovestna.
     Ona
     nakryla menya...
     Noch',
     navernoe,
     sozdana
     dlya ozhidaniya
     dnya...
     Pozhalujsta, vozvrashchajsya!..
     Molchan'e
     zhivet dlya krikov.
     Dlya buri
     sozdan pokoj.
     Zmeya
     rozhdena dlya kryl'ev.
     Dlya holodov --
     ogon'...
     Tyazhest'
     nochnogo
     iga
     lyudi po snu
     volokut.
     Po chernym morshchinam
     inka
     bescvetnye slezy
     tekut.
     Ne zrya umirayut
     noch'yu,
     muchayas'
     i hripya...
     YA polon
     zavtrashnej nov'yu!
     YA ochen' veryu
     v tebya!..
     Pozhalujsta, vozvrashchajsya!






     Zloveshchi i prosty
     ozhogi
     na sud'be.
     V kom
     byl uveren
     ty?
     -- V sebe...
     Garmoshka
     i horal.
     Prestupnik
     i sud'ya.
     Kogo ty
     preziral?..
     -- Sebya...
     I plakal,
     i duril,
     ot kureva
     hripya.
     Kogo
     blagodaril?
     -- Sebya...
     V krutyashchemsya
     dymu
     na uzen'koj
     trope
     ne doveryal
     komu?
     -- Sebe...
     Goryashchemu --
     goret'
     Rabota --
     kak zapoj.
     Kem
     hochesh'
     umeret'?
     -- Soboj!






     Ty mne skazala:
     "Noch'yu
     Tebya ya vidala
     s drugoj!
     Snilos':
     na tonkoj note
     v pechke gudel ogon'.
     Snilos', chto pahlo gar'yu.
     Snilos', metel' mela,
     Snilos', chto ta --
     drugaya --
     tebya u metro zhdala.
     I eto bylo
     nachalom
     i priblizhen'em konca...
     YA gde-to ee vstrechala --
     zhal',
     ne pomnyu lica.
     YA dazhe tebya
     ne pomnyu,
     Pomnyu,
     chto eto --
     ty...
     Medlenno
     i nebol'no
     padal sneg s vysoty.
     Sugroby rosli neizbezhno
     vozle holodnoj skam'i.
     Mne snilas' tvoya usmeshka.
     Snilis'
     slezy moi...
     Drugaya
     sidela ryadom.
     Byli shcheki bledny...
     Esli vse eto --
     nepravda,
     Zachem togda
     snyatsya sny?!
     Zachem mne --
     skazhi na milost' --
     znat' zapah
     ee volos?.."

     A mne nichego ne snilos'.
     Mne prosto
     ne spalos'...






     Mir,
     sostoyashchij iz zla
     i schast'ya,
     iz rodil'nyh domov
     i kladbishch...
     Emu ya
     kazhdoe utro klanyayus',
     vcherashnyuyu gryaz'
     s botinok
     schishchaya.
     To -- kak zadachnik
     dlya tret'ego klassa,
     to -- kak chertezh
     gryadushchih domin,
     terpkij
     nevezhlivyj,
     gromoglasnyj, --
     on navsegda mne znakom --
     etot mir!
     V nem
     na okrainnyh ulochkah pusto.
     V ocheredyah --
     razgovory nelegkie.
     V nem u lotkov
     vybirayut arbuzy,
     ih, kak detej,
     ladon'yu
     poshlepyvaya!
     Mir mne privychen,
     kak slovo
     "zdravstvujte".
     I ozhidaem,
     kak novosel'e...
     YA vyhozhu
     i sebya razbrasyvayu,
     raskidyvayu,
     rasseivayu!
     Ves' vyvorachivayus',
     kak karmany,
     chtob zavtra
     snachala vse
     povtorit'...
     Mira mne
     tak beskonechno malo,
     chto luchshe ob etom
     ne govorit'!






     Kak-to shel satana,
     satana skuchal.
     On k soldatke odnoj postuchal.
     Govorit:
     "YA tebe slova ne skazhu..."
     Govorit:
     "Prosto tak posizhu..."
     A soldatka zhila mnogo let odna...
     Otdohnul u nee satana.
     CHerez god na pechi lozhkami zvenyat,
     mozhet -- pyat',
     mozhet -- sem'
     satanyat.
     Polsela satanyat
     skoro nabralos'.
     U menya, mezhdu tem,
     est' vopros:
     vinovata li v chem
     muzhnyaya zhena? --
     V nej s rozhden'ya sidit
     satana!.

     K dorogushe svoej
     ya b prishel davno,
     da stoit na puti
     chert Mahno.
     I poka ya hozhu-ezzhu
     na vojne,
     ty, Marusya,
     ne ver'
     satane!





     YA dejstvitel'no podkuplen.
     YA podkuplen.
     Bez ostatka.
     I vo sne.
     I nayavu.
     Uveryayut sovetologi:
     "Pogublen..."
     Ulybayutsya tovarishchi:
     "ZHivu!.."
     YA podkuplen
     nozdrevatym l'dom
     kronshtadtskim.
     I akcentom
     komendanta-latysha.
     YA podkuplen
     voenkomami
     grazhdanskoj
     i svincovoyu vodoyu
     Sivasha...
     YA eshche podkuplen snegom
     belym-belym,
     Irtyshom
     i predvoennoj tishinoj.
     YA podkuplen krov'yu
     pavshih
     v sorok pervom
     Kazhdoj kaplej.
     Do edinoj.
     Do odnoj...
     A eshche podkuplen ya kostrom.
     Sluchajnym,
     kak v shal'noj igre
     desyatka
     pri tuze.
     Bujstvom krasok Buhary.
     Bakinskim chaem.
     I spokojnymi parnyami s CHTZ...
     Podkupala
     vertoletnaya kabina,
     noch'
     i kubrika
     kachayushchijsya
     pol!..
     Kak-to zhenshchina prishla.
     I podkupila.
     Podkupila -- chem? -- ne znayu do sih por.
     No togda-to zhizn'
     ya stal schitat'
     po vesnam.
     Ne sinicu zhdu otnyne,
     a skvorca...
     Podkupila doch'
     harakterom stervoznym --
     vot uzh tochno,
     chto ni v mat'
     i ni v otca...
     Podkupil Rasul
     nasechkoj na kinzhale.
     Klokotaniem --
     angarskaya struya.
     YA podkuplen
     i Palangoj
     i Kizhami.
     Vsem, chto znayu
     i chego ne znayu
     ya...
     YA podkuplen
     zarozhdayushchimsya slovom,
     ne razmenennym poka
     na pustyaki.
     YA podkuplen
     Mayakovskim i Svetlovym,
     i zemlej,
     v kotoroj sbudutsya
     stihi!..
     I ne vse eshche kostry
     otpolyhali.
     I sud'ba eshche ugadana
     ne vsya...
     YA podkuplen.
     YA podkuplen
     s potrohami.
     I poetomu kupit' menya
     nel'zya.








     YA po ulice idu --
     udruchen.
     V magazinah
     net voprosa:
     "Pochem?"
     Na vokzalah net voprosa:
     "Kuda
     po planete
     razbrelis' poezda?.."
     |tot son
     prisnilsya v pyatnicu mne
     (mozhet, on --
     k den'gam,
     a mozhet --
     k vojne).
     YA popal na zasedanie vdrug
     Akademii
     Ser'eznyh
     Nauk...
     Akademiki --
     dotoshnyj narod
     (sorok lysin,
     vosemnadcat' borod) --
     pri parade,
     pri bol'shih ordenah
     obsuzhdayut
     voprositel'nyj znak.
     Rassuzhdayut
     o zagadkah
     ego...
     Govoryat, chto on nemnozhko
     togo...
     Ne umeet
     epohal'no zvenet'...
     Zastavlyaet vremenami
     krasnet'...
     Ne zovet,
     ne pomogaet
     v bor'be...
     "Zadaetsya" --
     znachit, mnit o sebe...
     Esli dazhe i vedet
     inogda,
     to zavodit
     neizvestno kuda...
     Resheno:
     nedopustim kompromiss!
     Resheno, chto etot znak --
     pessimist.
     I zapisano,
     chto on
     otmenen,
     tak kak
     "net uzhe potrebnosti
     v nem"...
     "Vosklicatel'nym znakam --
     pochet!!"
     (Voprositel'nye --
     vzyat' na uchet.
     Razreshit' dlya nih
     zhurchanie
     vsluh
     pri nalichii
     osobyh
     zaslug...)
     Telefon "09"
     vprave
     molchat'.
     (Esli net voprosov
     chto otvechat'?)
     Net voprosov,
     i ne slyshno
     gudka...
     "Mosgorspravka"
     rasteryalas' slegka.
     No potom
     ona opomnilas' i
     zaklejmila
     zabluzhden'ya svoi...
     Tol'ko slozhnosti
     voznikli
     opyat':
     "Kak
     s voprosami detej
     postupat'?.."
     Prosit rektor MGU
     raz®yasnit':
     "CHto s ekzamenami?
     CHem
     zamenit'?."
     Vse suprugi
     soblyudayut prestizh.
     Ved' ne sprosish':
     "Pochemu ty
     grustish'?.."
     I ne skazhesh':
     "Ty segodnya bledna...
     CHto s toboyu?
     Mozhet,
     pomoshch' nuzhna?.."
     Net vozmozhnosti
     zadachnik dobyt'...
     Ne vzdyhaet Gamlet:
     "Byt'
     ili ne byt'?.."
     Net zadumavshihsya.
     Byt uproshchen.
     V magazinah net voprosa:
     "Pochem?"
     Na vokzalah net voprosa:
     "Kuda:
     neponyatnye
     ushli
     poezda?.."
     Net krossvordov.
     KVN
     ne burlit.
     I ne sprashivaet vrach:
     "CHto bolit?.."
     Lish' v koshmarnyh
     poyavlyaetsya
     snah
     otmenennyj
     voprositel'nyj znak.
     ...A prirode
     ne vpervoj
     otstavat'.
     A prirode na zaprety
     plevat'!
     Voprositel'no
     glyadit
     sova.
     Voprositel'no
     shurshit
     trava.
     Voprositel'na pchela
     v cvetah.
     Voprositel'ny krany
     v portah.
     Voprositel'no zakruchen
     us,
     Voprositel'no svernulsya
     uzh...
     Esli dazhe u zmei
     vopros,
     chto zhe delat' tem, kto
     v polnyj
     rost?!



     Nu ladno --
     my rozhdaemsya.
     Perezhivaem.
     Starimsya.
     Uvidimsya --
     rasstanemsya...
     Zachem?
     Gryadushchie
     i proshlye.
     Gromadiny.
     Goroshiny.
     Plohie
     i horoshie.
     Zachem?
     Dlya dela
     i dlya ponta.
     Zapoi
     i rabota.
     Krestiny
     i aborty.
     Zachem?
     V dakronah i satinah.
     V rabah
     i gospodinah.
     V teatrah
     i sortirah.
     Zachem?
     Prikazy
     i ballady.
     Debily
     i talanty.
     Pigmei
     i Atlanty.
     Zachem?
     Podonki
     i matrony.
     Na ringe
     i na trone.
     Na vahte
     i na streme.
     Zachem?
     Nad shchami.
     Nad minogami.
     S avos'kami.
     S monoklyami.
     Schastlivye.
     Minornye.
     Zachem?
     Tribunnye gorilly,
     bazary
     i korridy,
     gorlanite?
     Gorite?
     Zachem?
     Sluchajno
     il' narochno?
     Dlya dyadi?
     Dlya naroda?
     Dlya prodolzhen'ya roda?
     Zachem?




     Skorbel letopisec:
     "Slavyane,
     zaputavshis' namertvo
     v ssorah i dryazgah,
     prishli
     do varyagov...
     Skazali:
     -- Zemlya nasha
     sil'no lesami obshirna,
     ruch'yami obil'na,
     i tol'ko obidno,
     chto net v nej poryadka,
     i lyudi ustali bessmyslenno muchit'sya,
     zhit'
     ne po pravde.
     Pridite
     i prav'te!.."
     YA tiho krasneyu
     za eto reshenie sobstvennyh predkov --
     surovyh i brennyh.
     Ne znayu,
     chego oni etim dobilis'
     i chto poteryali,
     no ya povtoryayu:
     -- Zemlya nasha
     sil'no lesami obshirna,
     lugami udachna,
     ruch'yami obil'na,
     i tol'ko obidno,
     chto net na zemle
     (kak by eto skazat',
     chtob zvuchalo tolkovo?)
     chego-to
     takogo...
     To seem ne tam.
     I ne to.
     I ne tak, chtoby --
     k sroku
     Moroka!
     To vdrug
     navodnen'e stryasetsya,
     nabuhnet,
     nagryanet vnezapno,
     to -- zasuha!
     My vrode i edak,
     i tak,
     i obratno,
     i snova,
     da tol'ko --
     bez osobogo tolku.
     Kak budto my
     chem-to obideli zemlyu
     i zhit' ej ot etogo
     toshno --
     i tochka!..
     |gej,
     supermeny!
     Sovetchiki!
     Fordy!
     Pronyry!
     Varyagi!
     Valyajte!!
     A nu, naletaj,
     dzhentl'meny udachi!
     Lyubiteli
     legkoj nazhivy!
     Speshite!
     Otkrojte, chto sami my,
     v obshchem,
     staralis' naprasno
     (bydlo,
     nizshaya rasa).
     I sdelajte,
     chtob ot zhratvy
     progibalis'
     prilavki
     v sverkan'e i lake!..
     CHtob dazhe v rajcentrah
     lyubyh
     ni na mig ne potuhla
     nochnaya
     zhituha!..
     A my vam za eto
     podarim
     cvetastyh matreshek,
     protyazhnuyu pesnyu pro Volgu
     i vodku.
     Ikroyu pokormim,
     stancuem vprisyadochku,
     sklonim glavu.
     Varyagi,
     au-u-u!
     Pridite i prav'te.
     My ochen' ponyatlivy.
     Neobychajno provorny...
     ...Do-
     vol'-
     no!!
     K chertyam!
     Supermeny,
     sovetchiki,
     hersty,
     rvachi
     i tak dalee--
     vidali!
     SHerengi
     zaezzhih vysochestv,
     proezzhih velichestv, --
     valites'!
     ... Zemlya nasha
     sil'no lyud'mi znamenita,
     v kotoryh --
     nadezhda.
     V kotoryh --
     spasen'e...
     Lyubi
     etu zemlyu.




     -- Smotri, kak dyshit eta noch'.
     Zvezda, ustavshaya svetlet',
     upala,
     obozhgla plecho...
     -- CHo?
     -- Smotri, kak vkradchivyj tuman
     prizhalsya
     k molodoj vode...
     -- Gde?
     -- On polnoch'yu poklyalsya ej,
     on vzyal v svideteli
     lunu!..
     -- Nu?!
     -- Oni sejchas ujdut v pesok,
     tuda,
     gde ne vidat' ni zgi...
     -- Gy!..
     -- I oshchutiv pobeg reki,
     v bespamyatstve zab'etsya ersh!..
     -- Vresh'!..
     -- Da net, ya govoryu tebe,
     chto stol'ko tajn hranit zemlya,
     berezy, ivy i ol'ha...
     -- Ha!..
     -- A skol'ko muzyki v stepyah,
     v predutrennem drozhan'e ros...
     -- Bros'!
     -- Da pogodi!.
     Pochuvstvuj noch',
     kradushchijsya polet sovy,
     sopen'e
     medlennyh losih...
     -- Psih!..
     -- Poslushaj,
     razve mozhno tak:
     prozhit' --
     i ne uznat' vesny,
     prozhit' --
     i ne ponyat' snega?.
     -- Aga!..




     A kuda nam --
     myslit'?
     A chego nam --
     myslit'?
     |to zh --
     samomu sebe
     verevochku mylit'!
     My zhe --
     neponyatlivye.
     My zhe --
     nedostojnye.
     Do pory do vremeni vziraem iz t'my...
     Kto u vas
     na dolzhnosti
     hozyaev istorii?
     A ved' ee hozyaeva --
     izvinite! --
     my!
     My --
     i ne pytavshiesya.
     My --
     i ne pytayushchiesya.
     Mlekopitayushchie
     i mlekonapitavshiesya.
     Ryadovye.
     ZHvachnye.
     Myagkie.
     Oval'nye.
     Lica,
     ne ohvachennye
     prof-
     obrazovaniem.
     Skromnye.
     Lenivye.
     Ne hitrecy,
     Ne bogi.
     My --
     obyknovennye,
     kak vremya
     samo, --
     lyudi -- agregaty
     po pererabotke
     vsevozmozhno-vsyacheskoj
     pishchi
     na der'mo!
     Net vojny -- my zhivy.
     Est' vojna --
     my zhivy.
     Pust' vokrug
     orakuly
     karkayut!..
     Vy dumaete,
     eto
     rabotayut
     mashiny?! --
     A eto
     nashi chelyusti
     vkalyvayut!!.
     Igrajte v vashi vybory,
     pravitel'stva
     i partii!
     Buntujte,
     zanimajtes'
     stihami i vor'em.
     Starajtes',
     idiotishki!
     Na ambrazury
     padajte!
     Vydumyvajte,
     probujte!
     A my poka
     pozhrem...
     Orite!
     Nadryvajtes'!
     My
     posidim v storonke.
     V teni svoih kottedzhej,
     izbushek
     i yurt...
     Vy dumaete,
     eto
     grohochut
     novostrojki?!
     A eto
     nashi chelyusti
     zhuyut!!.
     SHagajte v dialektiku,
     zakapyvajtes' v mistike,
     puskaj krichit filosof,
     dogadkoj
     ozaren...
     Ledi i tovarishchi,
     grazhdane i mistery,
     strojte
     vashe
     budushchee --
     my i ego
     sozhrem...
     Podpolzem,
     navalimsya
     neotvratimym vesom
     i zaprosto dokazhem,
     kak byl zaduman
     mir...
     Vystavkam i vydumkam,
     opusam i eposam,
     fizikam i lirikam --
     privet!
     Amin'.
     Glyby kollektiva,
     v zavtrashnem
     rayu
     vam
     ne podfartilo, --
     obshchee
     ad'yu!
     Na planete
     vmesto
     svetochej uma
     vstanut
     |veresty
     nashego
     der'ma!
     Bryznut fejerverkom
     zheltye
     dymy...
     Razzhirevshim
     vekom
     budem
     pravit'
     my!
     My! --
     i ne pytavshiesya.
     My! --
     i ne pytayushchiesya.
     My! --
     mlekopitayushchie.
     I mlekonapitavshiesya.




     Po stebelechku
     vverh i vverh
     polzet
     travyanaya vosh'...
     Zachem zhivesh',
     chelovek, --
     esli tak
     zhivesh'?..
     Predstav',
     chto atomnyj koshmar
     dvoitsya
     i drozhit.
     Zemlya pusta,
     kak tvoj karman.
     A ty, dopustim,
     zhiv.
     Udachliv,
     budto car' carej.
     Kak finn,
     nevozmutim.
     Ty vyzhil.
     Vyshel.
     Ucelel.
     Na vsej Zemle --
     odin.
     Odin
     sredi peskov i l'din,
     kuda b ni zahodil:
     idesh' --
     odin.
     Zasnesh' --
     odin.
     Pechalish'sya --
     odin.
     Na etoj luchshej iz planet,
     razorvannoj, kak nerv,
     zakonov --
     net,
     znakomyh --
     net
     i neznakomyh --
     net.
     Net na Zemle
     na vse
     kraya,
     na dlinnye
     goda
     ni zahudalogo
     kota,
     ni psa,
     ni vorob'ya.
     Vse vymeteno.
     Vse mertvo.
     Ot skvoznyakov
     hrapya,
     pustye
     stancii
     metro
     zhdut
     odnogo tebya.
     I etot mir neobratim,
     nikem
     neobratim.
     Idesh' --
     odin.
     Poesh' --
     odin.
     I vidish' sny --
     odin.
     Ty sam --
     na shest' materikov,
     v dozhdi,
     v zharu,
     v snega,
     na vse morya
     bez beregov,
     na parohody
     bez gudkov,
     na telefony
     bez zvonkov.
     (I dazhe net vraga.)
     Ty sam --
     na dvadcat' pervyj vek...
     "Ne nado!!
     CHur-chura!!."
     Zachem krichish',
     o chelovek?
     Ved' ty molchal
     vchera.




     My tozhe
     dlya kogo-to
     byli
     budushchimi.
     Gryadushchimi.
     Idushchimi na smenu.
     Reshitel'noj epohoyu
     razbuzhennye
     dlya slavy i lyubvi.
     Dlya slez i smeha...
     My tozhe
     budem
     proshlymi.
     Davnishnimi.
     Nesbytochnymi,
     kak ushedshij poezd.
     Podernutymi dymkoj.
     V meru --
     knizhnymi.
     I s etim,
     k sozhalen'yu,
     ne posporish'...
     Hochu ponyat'
     bez pozy
     i bez paniki,
     sluchajnosti
     ne nazyvaya glupymi,
     kak posle smerti
     ryadovye
     babniki
     stanovyatsya
     "bol'shimi zhiznelyubami"!
     Poslushajte!
     S uma soshli vy,
     chto li?!
     "Biograf"
     usmehaetsya nelepo
     i govorit,
     zadergivaya shtory:
     -- A eto proshche
     vsem izvestnoj
     repy.
     Krichat' i volnovat'sya
     net rezona...
     Politikoyu
     vyssheyu
     uzhaleny,
     my,
     esli hochesh',
     iz tvoej
     persony
     soobrazim
     "primer dlya podrazhan'ya"...
     Itak, nachnem:
     ty byl
     horoshim
     synom.
     Zachityvalsya
     knizhkami o vojnah.
     Zavidoval
     reshitel'nym i sil'nym.
     Lyubil kino,
     povidlo
     i zhivotnyh...
     -- No eto vse vran'e!!.
     -- Podi dokazyvaj...
     -- YA zhil!
     YA somnevalsya!..
     -- |to -- lishnee..
     Vo imya vossozdan'ya
     nuzhnoj
     lichnosti,
     tebe somnen'ya
     protivopokazany!
     CHtob ot sobytij v zhizni bylo tesno,
     nuzhny inye
     mery
     i masshtaby.
     Ty
     dazhe ne pochuvstvuesh',
     kak stanut
     zaklyatye vragi --
     druz'yami detstva...
     Tvoj fotosnimok
     my podretushiruem.
     V ustalye glaza
     dobavim
     bodrosti.
     CHut'-chut' podtyanem guby
     (tak -- reshitel'nej).
     Ispravim lob
     (on byl
     ne v toj proporcii)...
     Itak,
     ty zhil.
     Ty preziral
     bogatstvo.
     CHital gazety,
     placha i likuya...
     Tvoya zhena
     (prihoditsya vtorgat'sya) --
     nemnozhechko ne ta...
     Najdem
     druguyu...
     -- Zachem drugaya
     mertvomu?!
     -- Vse pravil'no...
     -- YA protestuyu!
     Slyshite?!
     -- Pomalkivaj!
     I, kstati,
     znaj:
     dlya zhivosti haraktera
     ty uvlekalsya
     tennisom
     i markami...
     -- Pri chem tut tennis?!.
     -- Ob®yasnyaem vkratce:
     schitaj ego
     pobochnym
     sverhzadan'em.
     Sejchas prohodyat igry.
     Kubok Nacij.
     A my poka chto
     v tennise
     ne tyanem...
     Teper' ty chist
     idejno
     i moral'no.
     Pereosmyslen.
     Viden izdaleka...
     Byl hudosochnym? --
     Stal
     pochti Geraklom.
     Zlopamyatnym? --
     A stal milej telenka...
     Teper' ty
     na tribunah
     i estradah!
     Teper' ty --
     kak allah
     dlya pravovernyh!
     Teper' tvoi portrety
     na tetradyah,
     na klyukve v sahare
     i na konvertah!
     Ty --
     idol.
     Ty --
     bezumie poval'noe!..
     Tvoj byust perehodyashchij
     zasluzhila
     vo vseplanetnom
     grand-sorevnovanii
     sed'maya
     pionerskaya
     druzhina!..
     Tvoi cherty stanovyatsya
     razbuhshimi.
     Vozradujsya,
     chto hodish' v prizovyh!..
     ... A znaete,
     my tozhe
     byli
     budushchimi.
     Ne nado nas pridumyvat'.
     ZHivyh.




     YA -- kak gorod.
     Ogromnyj gorod.
     Mozhet, blizhnij.
     A mozhet, dal'nij...
     Goroda
     na priezzhij gomon
     povorachivayutsya
     ploshchadyami.
     Povorachivayutsya,
     ohmuryayut
     glavnoj ulicej,
     glavnoj naberezhnoj,
     Rechkoj --
     budto hvostom --
     vilyayut.
     Rassypayutsya
     v rechi nabozhnoj.
     V nih teplo,
     torzhestvenno,
     solnechno!
     Est'
     Central'nyj prospekt,
     a poblizosti:
     Ploshchad' YUmora,
     Ploshchad' Sovesti,
     Dom Spokojstviya,
     Dom Spravedlivosti...
     A doma --
     prostorny,
     doma --
     legki.
     Vse produmanno.
     Celenapravlenno...
     YA -- kak gorod.
     No est' v gorodah
     tupiki.
     Prokopchennye
     est'
     okrainy.
     Tam na vseh uglah
     temnota hripit.
     Tam plakatami
     dyry
     zadelany.
     Ravnodushnyj
     tupik.
     Ustalyj tupik.
     Dom
     Bezdel'nichan'ya.
     Dom
     Bezdenezh'ya...
     Nikogo
     net na etih
     ulochkah.
     Strashnovato
     s nimi znakomit'sya:
     tupiki ne tupye --
     umnichayut.
     Tupiki ne tupye --
     kolyutsya.
     A dvory
     zaborami
     skrucheny.
     Dozhd' losnitsya
     na kuchah musora...
     Znayu, chto idet
     rekonstrukciya.
     ZHal', chto medlenno.
     ZHal', chto mutorno...
     Ty do ploshchadi
     uspej-dobegi!
     Ostorozhnee
     razberis' v dushe.
     Ne hodi v tupiki!
     Zabud' tupiki!
     YA i sam by zabyl,
     da pozdno uzhe!..
     Vot opyat' slova
     nemotoj svelo.
     Nevesomy oni
     donel'zya...
     YA -- kak gorod.
     Tebe v nem
     vsegda svetlo.
     Kak na vyezde iz tonnelya.




     CHto zh,
     poka turisty
     i uchenye
     ne nashli
     Zemli Obetovannoj, --
     nado zhit'
     na etoj samoj,
     chertovoj,
     laskovoj,
     raspahannoj,
     krovavoj.
     Nado verit'
     v sud'by i tradicii.
     Tol'ko pust'
     vo sne i nayavu
     zhzhet menya,
     kaznit menya
     edinstvenno
     pravil'nyj vopros:
     "Zachem zhivu?"
     Pust' on vozvyshaetsya,
     kak strazha
     na porogah
     budushchej stroki.
     Pust' glyadit bezzhalostno.
     Besstrashno.
     Pust' krichit!
     Hvataet
     za grudki!
     Pust' on nikogda
     vo t'mu
     ne kanet.
     Pust' on ne othodit
     ni na shag.
     Pust' on, kak proklyat'e,
     voznikaet v stydno plameneyushchih
     ushah!
     Pust' on razbuhaet,
     vospalyayas',
     v putanice
     neotlozhnyh del.
     Pust' ya ot nego
     nigde
     ne spryachus',
     dazhe esli b
     ochen'
     zahotel!
     Pust'
     ya kamnem stanu.
     Onemeyu.
     Zashatayus'.
     Bol'
     prevozmogu.
     Zahochu predat' --
     i ne sumeyu.
     Zahochu solgat' --
     i ne smogu.
     Budu slyshat'
     v bormotan'e vetra,
     v skripe
     polovic,
     v molchan'e
     zvezd,
     v sheleste gazet,
     v dyhan'e
     veka
     pravil'nyj vopros:
     "Zachem
     zhivesh'?"




     Vsegda byl etot zhrebij
     obmanchiv...
     Gonyaet koshek
     budushchij
     lirik.
     CHas probil!
     I reshaetsya
     mal'chik
     poeziyu
     soboj
     oschastlivit'.
     Reshaet vdohnovenno i srochno
     zasest'
     za stihotvornuyu povest'...
     Poka ne napisal on
     ni strochki,
     ya govoryu:
     -- Horoshij,
     opomnis'!..
     Literatura --
     shtuka
     takaya:
     ee
     kotoryj vek
     podnimayut.
     V literature --
     vse
     ponimayut --
     hot' sto prudov
     prudi
     znatokami!.
     ZHivem,
     s redaktorami torguyas',
     chitatel'skim recham
     ne perecha.
     Kak govoril
     filosof Margulis:
     "Prichesannym --
     nemnozhko polegche..."
     A mal'chiki
     ne znayut
     pro eto
     I glavnoe --
     uznayut ne skoro...
     Ah, deti,
     ne hodite
     v poety.
     Hodite luchshe
     v gosti
     i v shkolu...
     Kak v ocheredi:
     pervyj...
     poslednij...
     Kak v hore:
     basovityj...
     pisklyavyj...
     SHagaem,
     spotykayas' o spletni,
     v svoi doma,
     gde steny --
     steklyanny...
     Zelenym
     probavlyaemsya
     zel'em..
     Skandaly nazyvaem
     vezen'em.
     Uzhe umeem pit' --
     kak Esenin.
     Eshche b teper' pisat' --
     kak Esenin...
     A mal'chiki
     ne znayut
     pro eto!
     A mal'chiki
     pridumali
     skverno...
     Ah, deti,
     ne hodite
     v poety.
     Hodite luchshe
     v parki
     i skvery...
     YA b etu zemlyu miluyu
     proklyal!
     Povesilsya by,
     chestnoe slovo!..
     No svetitsya,
     drozha
     nad porogom,
     ulybka
     Mihaila Svetlova.
     V lyubom iz nas
     ee
     povtoren'e.
     V lyubom iz nas
     bormochet i stonet
     naivnoe
     vysokoe
     vremya.
     Gde stoit
     zhit'.
     I rypat'sya
     stoit!..
     Byl mal'chik
     libo yabedoj,
     libo
     roditelej
     ne slushalsya mal'chik..,
     Ah, deti,
     ne igrajte
     v verlibry.
     Igrajte luchshe
     v kukly i myachik.




     No, s gryadushchimi
     dysha
     zaodno,
     ya zvereyu
     ot susal'nyh kartin.
     Budet tak, kak budet.
     Tak,
     kak dolzhno.
     Tak,
     kak sdelaem.
     I kak zahotim.
     Mne zanyatno dumat',
     chto kogda-nibud'
     porazmysliv
     nad bumagoj nemoj,
     nash nevidannyj,
     neslyhannyj
     put'
     oboznachat
     voshodyashchej
     pryamoj!




     Budut tigry -- v kletochku.
     a slony -- v polosku.
     I lyubomu
     lentochku
     podberut
     po rostu...
     Som
     zaaplodiruet
     snegozaderzhan'yu.
     Osam
     oprotiveet
     neznakomyh
     zhalit'!..
     I -- sovsem ne rady
     boyu
     barabannomu --
     stanut
     generaly
     v cirkah
     podrabatyvat'...
     Zahmelev
     ot schast'ya,
     pozabyv
     tosku,
     budet plavat'
     chastik
     v sobstvennom
     soku...
     V perelivah val'sa
     v GUM'e
     i v Vysotnom
     budet prodavat'sya
     razvesnoe
     solnce.
     ZHarkoe,
     vesennee!
     Mnogo!
     CHest' po chesti...
     Tak chto kraska
     seraya
     navsegda
     ischeznet.
     (Dazhe myshi
     serye
     sinimi
     pokazhutsya.
     I nachnut
     rasseyanno
     s koshkami
     prohazhivat'sya...)
     Budet kazhdyj zanyat
     delom
     nenarochnym.
     Plyushevye
     zajcy
     budut est'
     morozhenoe.
     Dozhd',
     ne zatihaya
     chas,
     a mozhet dva,
     budet lit'
     duhami
     "Krasnaya Moskva".
     I nad magazinami
     vse prochtut
     legko:
     "Pejte
     strekozinoe
     mo-
     lo-
     ko!.."
     Budet more --
     beregom.
     Budet bereg --
     morem.
     Budet holod --
     berezhnym...
     A durak --
     nemozhnym!
     Budet chas --
     kak sutki.
     V oblastyah Soyuza
     ot bezdel'ya
     sud'i i vrachi
     sop'yutsya!
     Budut zvezdy --
     ul'yami.
     Budut strahi --
     vzdornymi.
     I voskresnut
     umnye.
     I prosnutsya
     dobrye.
     I planety
     skachushchie
     ahnut
     ozadachenno!..
     A boyatsya skazochnikov tol'ko
     neudachniki.


Last-modified: Sat, 02 Apr 2005 19:21:04 GMT
Ocenite etot tekst: